Danell Leyva & Becky Hammon
Sommige Amerikaanse Olympisch atleten zijn niet geboren in het land dat ze vertegenwoordigen. Danell Leyva is deze eerste week een opvallend goed presterende “Amerikaan”. De turner van Cubaanse afkomst won brons op de individuele meerkamp en zal aanstaande dinsdag nog in actie komen op de rekstok en de brug met gelijke liggers.
Leyva dankt, zo zegt hij zelf, zijn succes aan zijn ouders. Wat zij hebben gedaan geeft aan dat hij net zulke ‘crazy things’ kan doen. Hij doelt hiermee op de weg die Yin Alvarez en Maria Gonzalez hebben afgelegd om het Cubaanse regime te ontvluchten. Zijn moeder vluchtte in 1993 samen haar18-maanden oude zoon naar Miami. Daar werd ze herenigd met Alvarez, de stiefvader van Danell. Als Amerikaanse burgers stichtten ze een gymnastiekschool in Miami. Dat Leyva’s ouders wisten wat belangrijk was in zo’n school, kwam door hun eigen ervaring in de sport. Ze vertegenwoordigden namelijk Cuba als turners op diverse wereldkampioenschappen. Leyva groeit als Cubaans-Amerikaan op in een omgeving waar turnen centraal staat.
Als blijkt dat hij talent heeft, wordt Alvarez zijn coach. Zijn eerste grote wedstrijd is het nationale junioren kampioenschap in 2006, waar hij wint in de categorie “All Around”. In 2009 wordt hij als 17-jarige geselecteerd voor het US national Senior team, met als specialiteit de brug met gelijke liggers en de rekstok. Sinds dat jaar ontwikkeld hij zich tot de beste turner van het land, dat ook tijdens deze Olympische Spelen weer bevestigd wordt. Leyna zelf zegt dat hij voor zowel Amerika als Cuba een mooie prestatie wil leveren. Voor Cuba om zijn mede-Cubanen te inspireren om een gelijke droom na te streven, en voor de Amerikanen om ze en dienst te bewijzen.
Hammon
Precies het tegenovergestelde is het geval bij basketballster Becky Hammon. Zij besluit in 2008 om het Russisch staatsburgerschap aan te vragen. Omdat ze dat jaar niet geselecteerd wordt voor het Amerikaanse nationale team gaat Hammon in Rusland spelen. Ze tekent een bij CSKA Moscow en in het contract wordt een clausule opgenomen waarmee ze het Russisch staatsburgerschap aan kan vragen. Haar spel valt op en ze wordt door de Russische coach wel goed genoeg bevonden voor zijn nationale equipe. Daarom is ze nu te zien in de Russische rood-witte kleuren.
Hammon is zich ervan bewust dat het niet zomaar een nationaliteit is die ze aanneemt. Het hele “it’s Russia-thing” doet een hoop stof opwaaien in 2008, en ook nu weer bij de Spelen in Londen. Hammon werd namelijk de belichaming van Amerika tijdens haar basketballcarriere. Ze groeide op in South Dakota, waar de Amerikaanse vlag altijd in haar voortuin wapperde. Daarnaast is ze in haar college jaren op Colorado State University gekozen tot een “All-American” en wordt ze meerdere keren gekozen tot “All-American” van de Women NBA. Meer Amerikaans kan dus bijna niet. Zelf zegt ze dat ze pas na maanden tobben, bidden en gesprekken met haar familie vrede heeft met haar besluit om voor Rusland te spelen.
Maar makkelijk waren de Spelen in Beijng 2008 niet. Amerikaanse basketbalsters noemden haar een “traitor” en ook niet alle Russen stonden te springen om een Amerikaanse in hun team op te nemen. Pas toen de aanvoerster van het Russische team Maria Stepanova Hammon publiekelijk liet weten dat ze welkom was om Rusland een medaille te bezorgen kon Hammons met een goed gevoel spelen. Ondanks dat was de wedstrijd tegen Amerika, dat besloot om geen aandacht meer aan haar te besteden, een bittere pil voor Hammon. De Amerikanen wonnen met 93-58 en waren dus duidelijk beter. Uiteindelijk werd Rusland derde, achter Amerika en Australië.
In Londen is Hammon met haar Russiche team goed op dreef. Ze staan gedeeld eerste in de poule en Hammon geeft van haar team de meeste assists. Een echte team speelster dus. De 4 beste teams van beide poules gaan door naar de kwart finales. Daar treffen ze China, Tsjechië, Turkije of Amerika, haar thuisland, het land waar ze, zo zegt ze zelf, nog altijd 100% thuis is. Vanaf 7 augustus worden de kwart finales gespeeld. Amerika zal dus nog even door kunnen discussiëren over haar identiteit , en die van . Helemaal omdat Cuba en Rusland toch twee gevoelige, veelbesproken onderwerpen blijven, niet alleen voor de atleten zelf maar ook voor de supporters aan het thuisfront Amerika.
Suzanne
