In 2003 begonnen we toch steeds vaker te praten over een verre vakantie met de kinderen. In de zomer van 2004 zouden ze tenslotte al 11 en 9 zijn, dus qua leeftijd werd het goed mogelijk.
Het moest maar eens gaan gebeuren. Gesproken werd over 3 favoriete bestemmingen:
Thailand, mijn favoriet, maar stuitte toch wel op bezwaren van Cor.
Australië, favoriet van de rest maar veel te duur!!
Amerika, waar iedereen eigenlijk wel graag heen wil.
Cor en ik waren al eens in Amerika geweest. Ik was toen zwanger van Fabienne, de bestemming was Florida in de winter en we hebben genoten.
Hoe vaker we het er over hadden, hoe vaker we op internet gingen zoeken naar reisverhalen van andere mensen. Uiteindelijk vonden we die natuurlijk en ook van mensen met kinderen. Eén specifiek verhaal gaf de doorslag. Het was zo leuk geschreven en je kon er echt uit opmaken dat die kinderen genoten van die vakantie.
De keus was dus nu (september) definitief. Eerst maar eens een budget opgesteld en gekeken of dit voor ons wel haalbaar was. De begroting was grofweg als volgt: vliegen 2.000, auto 1.500, hotels 2.500 en dagelijkse uitgaven 4.000 euro
We kwamen dus uit op een bedrag van ongeveer 10.000 euro. Het doel was om 5 weken te gaan. De reisbrochures gaven alleen reizen van ongeveer 23 dagen aan. Te veel dingen in te weinig dagen. Dat konden we vast zelf beter. Maar weer achter het internet.
Met de kalender van 2004 erbij, gekeken wanneer we weg zouden kunnen. Het zou 12 juli worden.
We zetten een reisschema in elkaar, maar na een Rand McNally te hebben gekocht en wat miles bij elkaar te hebben opgeteld, bleek dit al snel ietwat ‘overdone’.
Reisschema werd dus al gauw bijgesteld. Canada bewaren we voor een andere keer.
Uit de verhalen op internet bleek dat de Nationale Parken al ongeveer een jaar van te voren zijn volgeboekt, dus het werd zaak om maar eens wat te boeken.
Het eerste dat we definitief (alhoewel cancellen geen probleem is!) hebben vastgelegd was Yosemite. We hadden namelijk wel besloten om zoveel mogelijk in de parken te gaan slapen om maar zo veel mogelijk van de natuur te kunnen genieten. Tenslotte kamperen we in Europa ook altijd op kleine campings.
Maar helaas…. Het housekeeping camp, waar wij graag wilden slapen bleek al vol te zitten (20 sept. 2003). We konden dus niet anders als uitwijken naar Curry village.
Dit gaf ons trouwens wel de kriebels. Moesten we nu al alle parken gaan boeken? Dan zouden we dus echt een definitief schema moeten maken.
De dagen die volgden, waren dagen van lezen, lezen en nog eens lezen. Wat wilden we echt zien, hoeveel dagen hadden we nodig voor dat park en hoeveel voor die stad?
Uiteindelijk stond het schema als volgt vast 12 juli vertrek naar:
|
San Francisco (2 nachten) Yosemite (4 nachten) Kings/Sequoia (2 nachten) Death Valley (2 nachten) Las Vegas (3 nachten) Zion (2 nachten) Bryce (3 nachten) |
Grand Canyon (2 nachten) Williams (2 nachten) ?? (1 nacht) onderweg naar LA Los Angeles (3 nachten) Santa Barbara (1 nacht) Monterey (2 nachten) San Francisco (2 nachten) |
In oktober en november boekten we via internet Zion, Bryce, Kings/Sequoia, Death Valley, Williams en de Grand Canyon.
Oktober, november en december waren verder de maanden van uren achter het internet zitten. Lezen wat andere mensen te vertellen hadden en alles wat interessant leek opschrijven om nog nader te kunnen onderzoeken. Cor had zich ondertussen op de reisboeken gestort.
Het net-surfen bracht ook een welkome verrassing mee medio december. Er werd een vlucht van British Airways gevonden naar SF via Londen voor 2000 euro incl. alles. We besloten deze maar te boeken. Dit bleek achteraf een gouden greep. In januari was deze al niet meer te krijgen en was het goedkoopste wat er was weer 400 euro duurder!
Januari boekten we de auto ook via internet en in de daarop volgende maanden verzamelden we bergen aan informatie. We boekten ook de resterende hotels (op 1 na) .
De laatste weken voor vertrek, waren weken van geduld, wachtten op vertrek, want alles was gereed. Gelukkig kon ik me vermaken met het lezen van verslagen van mensen die in mei en juni de Verenigde Staten bezochten.
Uiteindelijk kwam dan de dag van vertrek.
Dag 1 maandag 12 juli 2004 Meppel – San Francisco
Om 03.30 uur ging de wekker. Natuurlijk hadden we haast niet geslapen. Door de vertrekkriebels, sliepen we pas tegen 00.30 uur. Toch voelde ik me niet moe. Eindelijk gingen we dus weg. We douchten, dronken koffie, deden de koffers in de auto en maakten de kids wakker. Zij kleedden zich aan en doken tussen de kussens en dekbedden op de achterbank om verder te slapen.
We vertrokken om 04.15 uur en het goot van de regen. Op de Veluwe moesten we zelfs langzaam gaan rijden, omdat we behoorlijk last hadden van aqua-planning.
Om 05.45 uur stonden we toch op Schiphol. We zouden voor de vertrekhal mijn ouders ontmoetten, die onze auto mee zouden nemen. Het was er echter erg druk en ik zag ze niet gelijk. Na een telefoontje bleken ze toch een eindje verderop te staan. We pleegden de nodige afscheidshandelingen en mijn vader stapte in onze auto en wij liepen de vertrekhal in. Eerst maar eens naar de borden om te kijken waar we naar toe moesten. Toen we richting incheckbalie liepen, kwam mijn vader binnen gerend. Eerste foutje! Mijn tas met tickets in de auto laten liggen…… Als dat verder maar goed gaat. Bij de incheckbalie stond een enorme rij. Cor nam plaats en ik liep naar de incheck automaat. Daar stond een vriendelijke dame van British Airways. Ik vroeg haar of het mogelijk was om met E-tickets ook gebruik te maken van deze machines. Volgens haar kon dat. Ze hielp mij door het incheck proces heen. Binnen 5 minuten was het klaar. Ik riep Cor uit de ellenlange rij waar hij in stond en die nog niet eens was begonnen met inchecken. We gaven de koffers af bij de balie die bij de automaat hoort en binnen 10 minuten waren we dus op weg naar de douane. Dat was ideaal geregeld.
We gingen de douane door en bestelden thee en koffie. Broodjes had ik meegenomen (je blijft natuurlijk een zuinige Hollander) en zo begonnen we aan ons ontbijt.
De kids waren behoorlijk nerveus toen we tegen 07.00 uur richting de slurf liepen om te boarden. Voor het eerste het vliegtuig in, wat een avontuur.
We zaten 2 aan 2 achter elkaar. Op die manier hadden we naar Londen toe 2 raampjes, want bij het inchecken lukte het niet om een raamplaats te krijgen naar San Francisco.
Gelijk na het opstijgen (de kids genoten) kregen we het ontbijt geserveerd. Yannick vond het geweldig, het was ook erg lekker. Het ontbijt bestond uit een appel kaneel muffin, een vanille ananas yoghurtje, jus d’orange en vers fruit. Na het nuttigen van al het lekkers, waren we al toe aan de landing.
Op Heathrow moesten we met een busje van de ene naar de andere terminal en daar moesten we wachten op de aansluiting naar San Francisco. Dit wachten viel ons lang. We hadden natuurlijk niet echt goed geslapen en als je dan zit te hangen wordt je moe.
Uiteindelijk was het zover en stapten we in de Boeing. Rij 50, 4 stoelen naast elkaar in het midden. We vertrokken exact op tijd. Na een uurtje kregen we wat te drinken en een snackje (nootjes) en vlak daarna werd het diner geserveerd. Een heerlijke salade met feta, chorizo en rode uien, keuze uit een soort rundvlees stew of pasta met kip, een broodje met boter, en aardbeientrifle toe.
Een uitkomst voor de lange vlucht was het schermpje in de stoel voor ons. De kids keken naar ScoobyDoo 2 en Cartoon Network en Cor en ik keken naar Man on Fire en Laws of Attraction.
Ook konden we goed de vlucht volgen op het scherm. We konden naar believen drinken krijgen en zakjes met nootjes of snoepjes voor de kids. Zij liepen regelmatig naar achteren in het vliegtuig om door het raampje naar buiten te kijken. De vlucht was lang, vooral door de beperkte ruimte als je in de stoel zit.
Voor de landing kregen we nog een lichte maaltijd geserveerd. Een broodje ham kaas met pickles, wortelcake, zoutjes en bronwater.
Om 13.10 uur plaatselijke tijd stonden we op de grond. We leverden de vele papieren in bij de douane, waar we binnen 10 minuten doorheen waren in tegenstelling tot de vele verhalen die we gehoord hadden en toen begon het grote wachten op de bagage. Wat een domper! Van de drie tassen die we bij ons hadden was er één kapot en één weg. De kapotte tas werd zonder enkele discussie vergoed. How much was it? en we konden $ 50 ophalen. Voor de vermiste tas moesten we wat papieren invullen. Ze beloofden dat de tas uiterlijk de volgende dag in ons eerste hotel gebracht zou worden. Natuurlijk geloofden wij dat ………………. Yannick was ondertussen erg verdrietig. De tas die weg was, was tenslotte de tas met de kleding van Yannick en Cor. Hij was bang dat zijn kleren nooit meer zouden komen. Wij waren daar toen nog niet bang voor.
Op naar Alamo voor onze auto. Met een treintje naar de verhuurmaatschappijen. Ze zitten allemaal bij elkaar. Wat is dat soort dingen in Amerika toch goed geregeld. Bij Alamo moesten we wel lang wachten. Balen dat we het direct road papiertje niet hadden ingevuld, want bij die desk zat keurig een meneer van Alamo te wachten op klanten die niet kwamen…..
Na 3 kwartier eindelijk aan de beurt (de meneer achter de direct road desk had ondertussen niets gedaan). Binnen 3 minuten waren de formaliteiten klaar en konden we de garage in om een auto uit te zoeken. Er was geen keus op dat moment. Er stonden 4 Buick Le Sabre’s (www.buick.com/lesabre) klaar. De enige keuze was dus de kleur (wit of zilvergrijs). We namen de zilvergrijze met de minste miles. Koffers in de achterbak en rijden maar. We reden om 16.00 uur de parkeergarage uit. In 20 minuten stonden we bij ons hotel. We checkten in en de kids doken het zwembad in. Dit ging nog gepaard met wat tranen, want Yannick wilde echt heel graag zwemmen, maar liever niet in zijn onderbroek. Helaas was hij hiertoe genoodzaakt, omdat zijn bagage foetsie was. Uiteindelijk ging hij toch in de onderbroek (die best wel wat lijkt op een zwembroek, strak met pijpjes), want het zwembad was wel heel aanlokkelijk.
Rond 18.00 uur reden we naar de Safeway, 2 minuten van ons hotel. We kochten een schitterende Coleman koelbox waarbij ook nog een boxje voor 6 blikjes en een koelfles zat. Dit alles voor $ 20.
Verder kochten we diverse flessen frisdrank, een lekkere fles wijn, chicken wings, broodjes en belegjes en wegwerpbordjes. Rond 19.00 uur aten we op de kamer en om 20.00 uur sliep iedereen. Het was tenslotte een hele lange dag geweest.
|
Overnachting |
Best Western El Rancho Inn – Millbrae (www.elranchoinn.com) |
|
Afstand |
10 miles Totaal: 10 miles |
|
Weer |
San Francisco 20°C en wat wind (Nederland regen) |
|
Uitgaven |
Benzine $ 42 Hotel $ 87 Divers $ 117 |
Dag 2 dinsdag 13 juli 2004 San Francisco
Natuurlijk waren wij vanwege het tijdsverschil allemaal erg vroeg wakker. Om 5 uur zat iedereen uitgeslapen rechtop. Yannick föhnde zijn onderbroek droog, ik schreef wat in het dagboek en Cor maakte voor iedereen ontbijt op bed. Tegen 07.00 uur zaten we in de auto richting het BART station. Bij de informatiebalie bleek een retour San Francisco voor 4 personen op $ 30 te komen. Voor dat geld konden we natuurlijk ook met de auto naar SF en daar parkeren. We wilden tenslotte eigenlijk ook graag naar de overkant van de Golden Gate Bridge rijden. Geen trein dus en de auto maar weer in. We waren gelukkig ook te vroeg voor de ochtendspits en we reden dus zo SF in. Eerst naar Haight Ashbury, de hippie wijk. Veel schitterende huizen in Victoriaanse stijl. We liepen het Buena Vista park in. Daar hadden we uitzicht op de Golden Gate bridge. Tot onze verbazing zagen we dat die helemaal niet in de mist lag, waar wij eigenlijk van uit waren gegaan. We besloten dus om maar snel daar naar toe te rijden. Eerst dronken we nog een heerlijke kop koffie met muffins en brownies op Haight Street in de Coffee Break.
Via de parktunnel kwamen we aan bij de zuidzijde van de Golden Gate Bridge, na wat foto´s en een blik in de souvenirshop, weer de auto in en erover heen naar de noordkant. Ook daar weer prachtige foto´s gemaakt. Prachtig natuurlijk om dit eindelijk in het echt te zien. Aan de noordzijde zijn we nog even wat naar boven gereden de Marine Headlands in. Vanaf Battery Spencer (een verdedigingspunt, http://www.militarymuseum.org/BtySpencer.html heb je een schitterend uitzicht boven op de brug.
We reden terug over de brug SF in richting Lombard Street. Bovenaan in Hyde street konden we de auto parkeren. We stapten uit en liepen naar beneden. We waren eigenlijk verbaasd hoe leuk Lombard Street in het echt is. We gingen lopend naar beneden en weer naar boven. We bleven een tijdje staan kijken bij een filmploeg van Nick at nite, die een griezelkerstman in een auto aan het filmen waren. Die auto reed een paar keer naar beneden. Boven hield een motoragent steeds het verkeer stil tot die auto beneden was. Ook wij reden daarna de auto naar beneden. Het was tenslotte tijd om richting de Fisherman´s Wharf te gaan. We vonden een parking in Beach Str. vlak bij de Wharf. Daar konden we voor $ 10 staan zo lang we wilden. Via internet hadden we al kaartjes besteld voor Alcatraz (www.nps.gov/alca)en dat bleek achteraf maar goed ook. Alle kaartjes waren uitverkocht en er was zelfs een Australiër die riep dat hij wel $ 50 over had voor een kaartje. Voor we de boot op gingen hebben we nog wat gegeten op de Wharf.
Het was ondertussen 13.15 en onze boot vertrok. De tocht was mooi want het was rond de 22°C en volop zon. Alcatraz was druk, maar leuk. We vonden de gangen met ‘the hole’ erg leuk. De kinderen mochten er in en een ranger deed de deur een tijdje dicht. Dit was heel donker. Ze vonden het erg spannend. Er was een grote kolonie sea gulls aan het broeden. Eigenlijk waren ze al uitgebroed want de ‘chicks’ waren al een week of 3 oud. Prachtig om te zien al die kuikens. Ze waren al even groot als de ouders. Om 15.45 uur zaten we op de boot terug. Het water was wat ruig en de mensen die voor op de boot in het zonnetje zaten werden door een hoge golf zeiknat. Grote hilariteit dus.
Wij gingen Pier 39 op. Lekker winkeltjes kijken, naar het Visitor Centre en op een terrasje wat drinken. Daarna wilden we foto´s maken van de zeehonden op de pontons. Dat konden we dus wel vergeten. Vanaf de boot hadden we al gezien dat er maar één zeehond was. Gelukkig hadden we die van de boot af op de foto gezet, want daar aangekomen was er niet één meer. Grote teleurstelling voor Fabienne dus.
Op naar de auto, we wilden tenslotte nog even naar het Bassie en Adriaan plekje op Alamo Square en de echte Victoriaanse huizen op de foto zetten. In het park hadden we weer een leuk geprek met een Amerikaanse. Tot nu toe hebben we alleen maar zeer leuke mensen ontmoet. Iedereen vraagt waar je vandaan komt en tot onze verbazing weten ze allemaal waar Nederland ligt en dat we een koningin hebben etc.
Rond 18.30 uur zijn we weer in ons hotel. Cor en ik openen een blikje Budweiser (lekker koud uit onze met ijs gevulde koelbox) en de kinderen nemen een duik in het zwembad.
We gaan pas om 20.30 uur aan tafel in het Terrace café, naast het zwembad http://www.elranchoinn.com/cafe.html . We eten er echt heerlijk. Cor had een rib eye en ik had de lekkerste lamb chops die ik ooit heb gegeten. Als dat een voorbode is van wat we nog gaan proeven…….
|
Overnachting |
Best Western El Rancho Inn – Millbrae (www.elranchoinn.com) |
|
Afstand |
57 miles Totaal: 67 miles |
|
Weer |
18°C- 22°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 42 Hotel $ 87 Totaal $ 174 Divers $ 158 Totaal $ 275 |
Dag 3 woensdag 14 juli 2004 San Francisco – Columbia HSP – Yosemite
Vanochtend waren we op een normale tijd wakker: 06.30 uur. We ontbeten weer op de kamer en pakten de tassen in. Nog maar eens naar BA gebeld (want onze tas was dus nog niet gebracht) en hen ons adres in Yosemite doorgegeven. Ze beloofden ons dat de tas daar donderdag 10.00 uur afgeleverd zou gaan worden. We begonnen al wat twijfels te krijgen, maar vertrouwden nog steeds op een goede afloop.
Ons plan voor vandaag was een bezoek aan Columbia State Historic Park en daarna Yosemite. Na een gesprek met onze buren (die toevallig allebei als vrijwilliger in CSHP werken en in Sonora wonen) vertrokken we nog enthousiaster. We reden via de 82 richting San Mateo, waar we een bezoekje aan de AAA wilden brengen. Dit bleek een schot in de roos, we kregen zoveel prachtige kaarten mee dat de RandMcNally de tas niet meer is uitgeweest. Via de San Mateo – Hayward Bridge gingen we oostwaarts naar de I-580. De bridge is wel 10 miles lang en op een gegeven moment ga je omhoog en dan lijkt het net of je eraf rijdt. Vonden we wel spectaculair. Bij Tracy waren we door het gebrek aan herenkleding genoodzaakt om een outlet mall op te zoeken. We kochten voor Yannick een zwembroek en een korte broek. Gelukkig had ik hem in laagjes gekleed op de heenreis, want het lukte niet om een leuk t-shirt te vinden. Cor en Fabienne kochten beiden een paar Teva´s. Cor wilde nog geen korte broek. Hij ging er van uit dat de volgende dag de tas er zou zijn. We deden weer wat boodschappen voor de lunch en het ontbijt de volgende dag.
Op de 108 voor de afslag naar Yosemite picknickten we wat. Toen we daar zaten kwamen er enkele brandweerwagens met loeiende sirene voorbij. Het was ondertussen ook al goed heet, 36°C. Toen we later verder reden richting Columbia bleek tussen Jamestown en Sonora een grote heuvel te branden. We stopten even om te kijken naar de blushelicopters die af en aan vlogen. Rond 14.30 waren we in Columbia. Ons eerste bezoek brachten we aan de school. Deze was gebouwd in 1860. De kids raakten helemaal opgewonden, want wij hadden onze eerste eekhoorn van deze reis in het oog. Ondanks de bijna 40°C holden zij als gekken achter hem aan. Na de school en de begraafplaats, reden we naar beneden, naar de rest van het SHP. Gelukkig hadden we koud water bij ons, want we moesten erg wennen aan de hitte. De hoofdstraat bestond uit allemaal oude winkels: een kapper, een tandarts, brandweer, smid, kaarsenmakerij, drogist etc. Gelukkig was er ook een ouderwets snoepwinkeltje waar ze ijs verkochten. Wij namen een Amerikaans ‘klein’ ijsje. Veel te veel voor iedereen. Na het ijsje op naar het goudzoeken. We kochten een pannetje met zand en goud en de kinderen kregen een klein buisje om de te vinden schatten in te bewaren. Een man kwam bij ze staan om hen te vertellen hoe ze precies met de zeef moesten werken. Dit ging heel goed. Ze vonden echt goud, gekkengoud en een heleboel andere edelsteentjes. Alles ging in het buisje en ze genoten. Rond 17.00 uur verlieten we Columbia. We reden weer via Sonora (we vonden het jammer dat we geen tijd hadden om hier rond te lopen. Zag er alleraardigst uit!) en Jamestown richting de I-120. Hoe verder we oostwaarts reden hoe mooier de omgeving er uit ging zien. We stegen door dennenbossen richting ingang van Yosemite. Hier kochten we de National Park Pass en hoorden we dat er een aantal stevige bosbranden woedden. Glacier Road was gesloten en een aantal hikes konden niet gelopen worden. Dat betekende dat we ons programma moesten gaan aanpassen.
De eerste stop die we maakten in het park bezorgde me een brok in mijn keel. Het uitzicht op El Capitan en de Half Dome, was zo ontzettend overweldigend. De zon was al aan het zakken en samen met de rook die boven de twee granietkolossen hing gaf dat zo’n aparte kleur in de lucht. It really took my breath away! Ik was natuurlijk ook al zo lang met de voorbereiding van deze reis bezig geweest en dan zie je dit eindelijk in het echt en dan blijkt het nog mooier dan dat je je kon voorstellen. Ik moest echt even slikken.
Op weg naar Curry stopten we nog een paar keer. We zagen de Yosemite Falls, de Bridveil Falls, we wandelden nog even door een meadow naar wat water. Hier moest nog even boompje geklommen worden.
Het inchecken bij Curry nam aardig wat tijd in beslag. Het was er erg druk. We zochten onze cabin op (die lag gunstig t.o.v. het zwembad met de picknicktafels) en ruimden wat spullen op in de bear locker. We liepen naar het restaurant. Dit zag er allemaal heel gezellig uit. Er was een heel druk terras, een soort lounge en een open lucht auditorium. We bestelden pizza, salade, bier en cola en gingen heerlijk zitten eten op het terras. Tegen 22.00 vielen we uitgeput in slaap in onze tent cabin.
|
Overnachting |
Curry village (www.yosemitepark.com) |
|
Afstand |
163 miles Totaal: 230 miles |
|
Weer |
San Francisco 20°C Yosemite 35°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 40 Totaal $ 82 Hotel $ 59 Totaal $ 233 Divers $ 205 Totaal $ 480 |
Dag 4 donderdag 15 juli 2004 Yosemite
Vanochtend om 06.30 uur weer wakker. Het was erg fris. Vannacht rond 02.00 uur ook wakker geweest. Een ranger meldde zich bij de buren om te vertellen dat hun auto op de parkeerplaats was opengebroken door een beer. Ze zijn er dus echt!
Toen ik me had aangekleed om naar de wc te gaan en de deur van de cabin opendeed, wist ik niet wat ik zag. Het was helemaal mistig, geen gewone mist, maar rook van de bosbranden. Nu begreep ik ook dat rare gevoel in mijn keel en ogen en die vreemde lucht die ik rook sinds ik wakker was. De hele vallei hing gewoon vol met rook.
Cor haalde koffie en de koelbox (deze staat bij de receptie in een locker). Aan de picknick tafels bij het zwembad heerlijk ontbeten. Langzaam stroomden al de tafels vol met vroege ontbijters. We kregen bezoek van Stellar Jay’s, gele vogeltjes, rode vogeltjes en enorm veel squirrels. De kids vinden het geweldig al die dieren om ons heen.
Na het ontbijt de rugzakken ingepakt en op naar het Visitor Centre. Vanwege de branden was de Glacier Road afgesloten. We moeten de plannen dus wijzigen. We kopen vast een junior ranger program boekje, zodat de opdrachten de komende dagen gedaan kunnen worden. Dan nemen we de shuttle naar Happy Isles en van daar de Mist Trail naar de top van de Vernal Falls. In kilometers is het niet zo veel, maar de stijging is behoorlijk. Het eerste stuk kost mij erg veel moeite. Door de rook die er hangt krijg ik het (met mijn inspanningsastma) steeds benauwder. Ik moet vaak stoppen en wel 3x een pufje nemen voor het beter gaat. Maar als het dan eenmaal lekker loopt, genieten we ook met volle teugen. Bij de brug poseren we met de Vernal Falls op de achtergrond. De route is druk maar mooi. Uiteindelijk na veel foto’s van de waterval met regenboog, bereiken we de top. Het water dondert met veel lawaai naast ons naar beneden. Geweldig indrukwekkend. We picknicken bij de Emerald Pools en baden pootje… We stijgen nog een stukje, wat ons nog best tegenvalt. Even twijfelen we of we wel goed zitten, maar uiteindelijk blijkt het toch de John Muir Trail te zijn. Hier zien we niemand meer. Zo druk als de Mist Trail was, zo rustig is dit stuk. Dit stuk loopt heerlijk door de schaduw naar beneden. We genieten weer van de prachtige uitzichten en lopen stevig door. Uiteindelijk zijn we na 6 uur wandelen weer bij de bus die ons terug naar Curry brengt. Op de parkeerplaats lopen herten. Ze zijn absoluut niet bang voor mensen. De kids lopen naar ze toe en voeren ze appeltjes. Daarna gaan we vol verwachting naar de receptie, maar natuurlijk is de tas er niet. Nog geen schone kleren voor Cor dus. We gaan allemaal even douchen en daarna drinken we een biertje en schrijven even aan dit dagboek. Cor en Fabienne lezen wat en Yannick beklimt rotsen. ’s Avonds gaan we weer aan de pizza, dit is gisteren goed bevallen. Het is weer gezellig op het terras. Er zit een grote groep 20-jarigen die proberen onder de zitting van een stoel door te gaan en dan via de rug van de stoel weer op de zitting te komen. Dit natuurlijk zonder de grond te raken. Yannick wordt uitgenodigd om dit ook te proberen. Het lukt hem bijna. We lagen dan ook pas rond 23.00 uur op bed.
’s Nachts de verzekering in Nederland maar eens gebeld. Zij vertelden dat we noodaankopen mochten gaan doen. P.p. mogen we 115 euro uitgeven.
|
Overnachting |
Curry village (www.yosemitepark.com) |
|
Afstand |
0 miles Totaal: 230 miles |
|
Weer |
35°C, maar ’s nachts koelt het behoorlijk af |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 82 Hotel $ 59 Totaal $ 292 Divers $ 85 Totaal $ 565 |
Dag 5 vrijdag 16 juli 2004 Yosemite
We waren vroeg wakker na een onrustige nacht. Er hing weer erg veel rook in de vallei. Gelukkig hadden we vandaag de Tioga road en Bodie op het programma staan, wat ons als snel de rook uit zou leiden. Voor we op pad gaan, gaat Cor naar de sportwinkel nieuwe kleren kopen. Hij koopt een korte broek, een overhemd en een t-shirt. Dit had hij nu echt nodig. Die lange broek met die warmte was niet echt fijn.
We besluiten om op de heenweg maar zo snel mogelijk door te rijden en geen uitzichtpunten te bezoeken. We kunnen toch niet veel zien door de rook. Het landschap om ons heen veranderde al snel van ruige granieten bergen in een meer Alpen achtige omgeving. Via Lee Vining reden we naar Bodie. We picknickten met uitzicht op Bodie. Het was erg warm, maar vooral drukkend en benauwd.
Bodie was heel leuk. Vooral de school en het doktershuis vielen bij ons in de smaak. Na anderhalf uur hielden we het voor gezien. Door het weer voelden we ons allemaal versleten. We namen een andere route terug. Via een dust road reden we terug. Voor ons op de weg schoten steeds hele kleine ground squirrels weg. We zagen er tientallen. We reden richting Mono Lake op een rechte weg, zo ver als je kijken kon. Voor en achter ons was niemand. Soms kun je je in Amerika echt heel alleen voelen. We stopten bij een looppad naar Mono Lake. We liepen over een houten steiger. Naast de steiger stonden steeds bordje met jaartallen. Mono Lake wordt steeds kleiner. De tufa’s staan daar in het moerasachtige gras. Mooi gezicht.
Het weer begon om te slaan. In de verte kon je het horen donderen en we zagen boven Yosemite donkere wolken hangen. Op de terugweg hadden we een paar spatjes regen. De weg was wel heel erg nat. Er was een fikse bui regen gevallen. Een paar miles verderop was het weer stralend weer. We stopten bij Pothole Dome Deze beklommen we. We hadden een prachtig uitzicht over de Meadows van Tuolomne. Nadat we weer afgedaald waren reden we naar Tenaya Lake, want de kids wilden weer wat zwemmen.. Cor en ik nestelden ons in het zand met wat leesvoer. Na ongeveer drie kwartier hadden ze er genoeg van. Het water was niet echt warm.
We reden naar Olmstedt Point waar we een prachtig uitzicht over de Tenaya Canyon hadden. Je kon in de verte een band van rook zien liggen. Die was in de loop van de dag weer opgetrokken. We hadden ook een mooi zicht op de Half Dome.
Rond 20.00 uur waren we weer in Curry. Voor de verandering wilden de kids maar weer eens pizza, frites en salade. Om 22.00 uur lag de hele familie weer onder zeil. Het was weer een druk dagje geweest.
|
Overnachting |
Curry village (www.yosemitepark.com) |
|
Afstand |
270 miles Totaal: 500 miles |
|
Weer |
35°C, maar ’s nachts koelt het behoorlijk af |
|
Uitgaven |
Benzine $ 15 Totaal $ 97 Hotel $ 59 Totaal $ 351 Divers $ 97 Totaal $ 662 |
Dag 6 zaterdag 17 juli 2004 Yosemite
Vanochtend besloten om het maar eens heel rustig aan te doen. We zijn toch allemaal vrij moe. Eerst met de kids wat souveniertjes uitgezocht. Dat neemt op zich al aardig wat tijd in beslag. Verder een beetje rondgeslenterd. Geschommeld in de schommelstoelen bij de lounge en zo kwamen we allemaal wat tot rust. We besluiten naar het Ahwahnee hotel te rijden en daar even rond te kijken. Het hotel is schitterend. Bij de receptie staat vermeld dat de Glacier Road weer open is en we besluiten (omdat de rook ook al opgetrokken is, deze vandaag dan maar te rijden.
We keren terug naar Curry om te lunchen en te zwemmen. Rond 13.00 uur vertrekken we op weg naar Glacier Point. Een schitterende weg! Vlak voor Glacier point is een uitzichtpunt waar we een schitterend uitzicht hebben op de Vernal en Nevada Falls, het gebied waar we eergisteren gewandeld hebben. Ook konden we de vuurhaarden vanaf dit punt goed zien.
Vanaf Glacier Point zelf hadden we een prachtig uitzicht op de Vallei. We konden Curry camp, het zwembad en de parkeerplaats heel goed zien liggen. Heel mooi.
Daarna weer terug via dezelfde weg. Voor ons ontstond een opstopping. We hadden gelijk in de gaten dat dit om een beer moest gaan. We grepen fototoestel en verrekijker en sprongen uit de auto. Wat een mazzel. Het ging om een moeder met twee jonge beren. Eén van de jonge beren zat in een boom. De afstand was wel vrij groot, maar het lukte om de moeder met één van de jongen op de foto te krijgen. Op borreltijd waren we weer in Curry. We snackten en dronken wat bij de picknick tafels. Yannick werd uitgenodigd om te honkballen met een paar Amerikanen. Hij sloeg de eerste bal gelijk over de huisjes heen. De Amerikaan wilde met Yannick wel om een “buck” wedden dat het niet nog een keer zou lukken en wat deed Yannick? Die sloeg hem er gewoon nog eens over heen. Yannick kreeg gelijk een dollar in zijn handen gedrukt. Toen ze uit gehonkbald waren hebben we Yannick met een blikje bier naar die meneer gestuurd. Dat kon hij wel waarderen.
Tegen etenstijd begon de pizza discussie. Pa en moe kunnen voorlopig geen pizza meer zien. De kids wel, die wilden best nog een avondje pizza. Dit werd door de ouderen overruled. We gingen dus voor het Curry buffet. Niet hoogstaand, maar redelijk eten voor een lage prijs. Er was in ieder geval genoeg keuze. Vis, vlees, salades, hotdogs, kip en hamburgers. Na de koffie hebben we gelijk ons bed weer opgezocht.
|
Overnachting |
Curry village (www.yosemitepark.com) |
|
Afstand |
70 miles Totaal: 570 miles |
|
Weer |
30°C, maar ’s nachts koelt het behoorlijk af |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 97 Hotel $ 59 Totaal $ 410 Divers $ 85 Totaal $ 747 |
Dag 7 zondag 18 juli 2004 Yosemite – Kings/Sequoia
We moesten heel vroeg op, want de kids moesten voor vertrek nog een rangeractiviteit doen voor de junior ranger badge. Het werd dus een early “bird” walk. Anderhalf uur op pad met een vogelaar. Nou zijn Cor en ik niet van die vogelaars, dus werkte dit af en toe (zo vroeg op de ochtend) op onze lachspieren. We werden er knap melig van tot grote ergernis van Fabienne. Er was nog een Nederlands stel bij en die hadden eigenlijk een beetje hetzelfde gevoel. Enfin het viel uiteindelijk allemaal mee, we zagen ook nog een prachtig hert en heel bizar, een vleermuis aan een vishaak in een boom hangen.
11.15 uur waren we gepakt en op weg naar Kings/Sequoia. Voor de zekerheid belden we British Airways nog maar eens met ons nieuwe adres. Dit konden we natuurlijk alleen maar kwijt om een bandje (wat naar alle waarschijnlijkheid toch niet zou worden afgeluisterd).
Met gemengde gevoelens verlaten we Yosemite. We hadden graag nog langer gebleven, want Yosemite is geweldig, maar vol verwachting gaan we nu weer naar Kings/Sequoia. De omgeving wordt steeds bosachtiger. Wawona en de giant Sequoia’s slaan we hier over, omdat we die nog genoeg zullen zien in het volgende park.
We besluiten te stoppen bij de Yosemite Sugar Pine Mountain Railroad. We waren er precies op het goede tijdstip, want The Logger was aan het rangeren. Er bleek bij niemand echt grote behoefte te bestaan om de rit te gaan maken, dus besloten we het bij het kijken te laten. We zijn naar Fresno gereden om wat kleding te kopen. Cor en Yannick hadden allebei wel wat nodig. Gelukkig slaagden we hier snel. Het was ondertussen goed warm. Dat voel je helemaal als je de geairconditioned winkelcentra in de VS uitstapt. De route naar Kings/Sequoia werd steeds bosrijker. Om 17.30 waren we bij de cabin. Hier blijven we twee nachten. Het is een schattige cabin met 3 2-persoonsbedden, een veranda, picknicktafel en een houtkachel. We douchten, dronken een biertje en lazen wat. De kids speelden met de nieuw verworven Yu-Gi-Oh kaarten. Ook hadden we in Fresno een American Football gekocht. Daar werd wat mee overgegooid.
’s Avonds aten we wat in Grant Grove restaurant. “They are not that fancy”, volgens onze ober Jason, maar we aten er een heerlijke prime rib, voor een schappelijke prijs.
Om 21.30 uur sliep de hele familie al weer.
|
Overnachting |
Grant Grove cabins |
|
Afstand |
160 miles Totaal: 730 miles |
|
Weer |
27-37°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 25 Totaal $ 122 Hotel $ 57,50 Totaal $ 467,50 Divers $ 118 Totaal $ 865 |
Dag 8 maandag 19 juli 2004 Kings/Sequoia
We sliepen tot 08.00 uur. Dit was de eerste keer dat we zo lang sliepen. Heerlijk uitgerust was dus iedereen. We ontbeten rustig. Iedereen had weer zin om een nogmaals te douchen en rond 10.00 uur begaven we ons op weg naar de vlakbij gelegen General Grant Trail. Dit nam een uurtje in beslag. We waren allemaal onder de indruk van de gigantische bomen. Meer nog als de Grant, vonden wij de Happy Family en de Twin Sisters indrukwekkend. Op weg naar Lodgepole, haalden we nog een kop koffie op. Wat is dat ook een zalig iets in dat Amerika. Lekkere grote bekers die je zo mee neemt de auto in.
We waren op weg naar de General Sherman Tree, maar op de één of ander manier, misten we de afslag. Achteraf bleek dit geweldig, want nu stopten we langs de weg om naar een paar grote bomen te lopen en wat liep daar ? Een beer, vlak voor ons op een meter of 10 afstand. Hij liep op z’n dooie gemak wat rond te snuffelen en keek niet op of om naar ons. Ondertussen was er ook een camper gestopt en deze Nederlanders naderden ook. We stonden dus met 9 man op inmiddels zo’n 7 á 8 meter, maar de beer negeerde ons volkomen. De kids waren euforisch. Als ik Yannick niet wat ingetoomd had, was ie rustig de beer gaan aaien. Er werden natuurlijk de nodige foto’s gemaakt en na dit avontuur gingen we op naar de tunnel log. Met de auto natuurlijk er onder door. Het was gelukkig rustig, dus geen wachtende auto’s achter ons.
Daarna naar de Buttress tree. Dit is een omgevallen Sequoia, waarvan het wortelstelsel naar de weg toe ligt. Dit is enorm. Cor en de kids zijn er opgeklommen en dat is echt een spectaculair gezicht.
Hierna reden we naar Moro Rock. Een prachtige klim, op een immense rots, wat beloond wordt met één van de mooiste uitzichten die je je maar kunt bedenken. We waren er alle 4 stil van. De steile klim en de 400 traptreden waren op slag vergeten. Valleien, bergpieken, Adembenemend.
Weer beneden wat broodjes gesmeerd en heerlijk gegeten.
We bezochten het Giant Forrest Museum. Dit was weer zo’n leuk ingericht visitor centre. Aansprekend voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Hier bleek ook dat Sherman niet de hoogste boom op aarde is, maar de grootste boom qua volume. Er bestaan hogere bomen, dikkere bomen, maar er is er niet één, die net als de Sherman net zo veel weegt als 20 blauwe vinvissen.
Leuke Nationale Parken boeken van Kings en Yosemite gekocht.
Toen dan eindelijk toch maar weer richting Sherman. Deze keer misten we de afslag niet. Vanochtend hadden we deze dus gemist, omdat ze de parkeerplaats en de weg aan het reconstrueren zijn. Door de vrachtwagens hebben we het bord niet gezien.
Na al die bomen die we vandaag al gezien hebben, maakt Sherman niet meer een verpletterende indruk. Hij is nu voor ons één van de vele grote bomen. En bij deze mag je niet eens dichtbij komen. Nee, dan tussen Tunnel Log en Moro Rock, daar lag ons favoriete plekje. Er staan daar een twaalftal van die kanjers langs de weg. Je kan er tussendoor lopen, onder gaan liggen en ze aanraken. De kinderen speelden er “10 tellen in de rimboe”, dat was voor ons een unieke plek.
We reden weer terug richting Lodgepole, want Cor en ik wilden eigenlijk nog de wandeling naar de Tokopah Falls maken. We parkeerden op de camping en zagen al gelijk dat dit plan niet door zou gaan. Het weer dwong ons om gewoon maar om te kleden en te badderen. Dit hebben we dus gedaan. Lekker gezwommen, gezond en geluierd aan de Kaweah river. De rest van de dag was nu snel om.
Om 19.00 uur waren we weer bij de cabin. Nog lekker op onze veranda gezeten (geschreven) en rond 20.00 uur weer naar Jason in ons restaurantje. Jason wilde graag weten wat we allemaal gedaan hadden vandaag en dat hebben we dus met hem besproken. Jason heeft niet zo veel haast gelukkig, dus hebben we het diner op z’n Europees genoten: lekker rustig.
|
Overnachting |
Grant Grove cabins |
|
Afstand |
70 miles Totaal: 800 miles |
|
Weer |
28°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 122 Hotel $ 57,50 Totaal $ 525 Divers $ 130 Totaal $ 995 |
Dag 9 dinsdag 20 juli 2004 Kings/Sequoia – Death Valley
Om 08.45 uur (later als gepland) vertrokken we. Eigenlijk hadden we vroeger weg gewild, omdat we aardig wat mijlen voor de boeg hebben vandaag. Maar ja, er moest even naar Nederland gebeld, er moesten nog wat souvenirs gekocht en voor je dan weer klaar bent ….
We namen dezelfde weg als gisteren, zuidwaarts door het park. Het laatste stukje in het park was nog onbekend, een schitterende kronkelende weg. Dit vond Yannick wat minder en hij werd dus ook behoorlijk wagenziek (gelukkig pas de eerste keer deze vakantie). Na een stop, kon Yannick verder met een lege maag. Dit voelde gelukkig wat beter aan. Zo goed zelfs, dat hij prompt in slaap viel. Na Visalia namen we de 99 richting Bakersfield. Dit reed lekker door. Bij Bakersfield namen we de 178 richting Lake Isabella. Dat zou onze zwem- en lunchbreak worden. We kwamen er rond 13.30 uur aan. Toen we uit de auto stapte sloeg de hitte ons om de oren. Bij vertrek vanochtend uit Sequoia, was het rond de 20°C. Nu was het zeker 38°C. Dat was even schrikken. Rond het meer zijn een heleboel recreation grounds. Je rijdt erop, stopt $5 in een envelop en rijdt door tot aan het water. We zwommen een goed uur en daarna moesten we weer weg. We hadden nog een eindje te gaan. We besloten de 178 te blijven volgen (ook na de kruising met de I-395) en stopten in Ridgecrest voor wat boodschappen. We praatten wat met de cassiere en zij verklaarde ons voor gek om midden in de zomer naar de Death Valley te gaan. Dit gebeurde 5 minuten later weer. Ik vroeg de weg aan een Amerikaan (we hadden de afslag naar 178 in Ridgecrest gemist). Furnace Creek? vroeg hij, daar kan je niet heen, dat is in de zomer gesloten. We lieten het er maar bij, als we in discussie zouden gaan zou hij waarschijnlijk echt denken dat we gek waren.
De 178 is een prachtige weg. Je rijdt echt helemaal alleen de woestijn in. Wat een rare gewaarwording. Als je even stopt en uitstapt slaat de warme wind je in het gezicht. Het lijkt wel of er een reuzen föhn aan staat.
Vlak voor het park namen we de afslag richting Panamint Springs. Hier stoppen we om wat te eten (het is inmiddels 18.30 uur). We raken aan de klets met 2 Nederlandse motorrijders. Zij zijn van plan om morgenochtend door de Death Valley richting Las Vegas te rijden. Heet hoor, zo onbeschermd op een motor. Om 20.00 uur vervolgen we onze weg, via de I-190 naar Furnace Creek. De duisternis valt nu snel en het is hier echt heel donker. Je ziet geen hand voor ogen en dus ook geen uitzicht. Om 20.45 uur zijn we bij de Ranch. We checken in en gaan naar onze prachtige cabin. Volledig luxe uitgerust, er is zelfs een koelkast. De moeheid verdwijnt op slag in de koele cabin. Bij de receptie vertelden ze dat het zwembad tot 23.00 uur open is. Hier gaan we dus maar snel naar toe. Het is heerlijk om onder de donkere sterrenhemel te zwemmen. De buitentemperatuur is tegen elven ongeveer 35°C en het water is warm. We genieten.
|
Overnachting |
Furnace Creek Ranch cabins (www.furnacecreekresort.com) |
|
Afstand |
390 miles Totaal: 1190 miles |
|
Weer |
20°C – 45°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 26 Totaal $ 148 Hotel $ 95 Totaal $ 620 Divers $ 155 Totaal $ 1.150 |
Dag 10 woensdag 21 juli 2004 Death Valley
Vanochtend lekker uitgeslapen in de koele cabin. Op 09.30 gingen we op pad. Het was al onvoorstelbaar heet. Onze eerste stop was de Devil’s Golf Course. Deze plek was heel indrukwekkend. Een landschap wat met niets te vergelijken is. We waren samen met een Frans stel de enige bezoekers. Het is hier in tegenstelling tot Yosemite en Kings/Sequoia erg stil. Dit ligt zeker niet aan het landschap! Dat is hier zo divers… Na de Devil’s Golf Course was de Natural Bridge aan de beurt. We reden op met de Fransen en legden de weg naar de brug met hen af. Cor en ik hebben een aantal jaar in Frankrijk gewoond en spreken dus goed Frans. Zij maakten ongeveer hetzelfde rondje als wij en zo pratend kwamen we uiteindelijk bij de Bridge aan. Dit kleine stukje lopen kostte ons al erg veel moeite! Wat een hitte, wat een dorst! De eerste liter per persoon was ondertussen al verdwenen.
Verder als de Bridge zagen we niet zitten. Rustig terug naar de auto dus en op naar Badwater. Ook daar weer zo’n apart landschap en een schitterend uitzicht. In de rotsen is een markering gemaakt, waar zee niveau precies is. Dit maakt het erg duidelijk. Als je alleen een bordje hebt waarop staat 85,5 m. onder zeeniveau is dat niet echt duidelijk voor de kinderen. Nu begrepen ze dat het echt een eind is.
Na Badwater namen we afscheid van onze Franse familie. Wij wilden de Artist’s Drive graag gaan rijden. Ook dit was weer zo ontzettend mooi. Death Valley maakt op ons een verpletterende indruk en die zinderende hitte voegt daar nog eens een hele aparte dimensie aan toe.
De Artist’s drive is prachtig, de kleurschakeringen zijn ongekend. Al die mineralen in die rotsen die zich manifesteren. Heel mooi.
Ondertussen was het 13.30 uur geworden en we voelden ons allemaal uitgeput. De hitte hakt er in. We besloten dus om lekker in onze koele cabin te lunchen en dan maar het zwembad in te duiken. Schaduw en vocht leek ons op dat moment erg aangenaam. Ondertussen ook maar eens een was gaan draaien in de laundry. De middag gleed zo ongemerkt aan ons voorbij. We besloten vroeg te gaan eten, zodat we na het eten nog naar de Sand Dunes konden rijden. We wisten dat het rond 20.30 uur al donker werd, dus daar moesten we op tijd heen.
We zaten dus al om 17.30 in het 49-er café. Fabienne nam een heerlijke Taco salade. Deze werd geserveerd in een eetbare taco schaal. Yannick en ik namen een hamburger en Cor spaghetti. We aten goed.
Na het dessert op naar de Sand Dunes. Weer een variatie in het Death Valley landschap. We genieten hier echt. We lopen een stuk. Spelen een potje beach volleybal (met een American Football) en blijven maar schichtig naar de grond kijken, want we zijn toch wel een beetje bang voor ‘sidewinders’ met onze open Teva’s.
Terug op de ranch nog maar weer een keer naar het zwembad en iedereen ligt 22.30 uur uitgeteld in bed.
|
Overnachting |
Furnace Creek Ranch cabins (www.furnacecreekresort.com) |
|
Afstand |
50 miles Totaal: 1.240 miles |
|
Weer |
50°C (122°F) |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 148 Hotel $ 95 Totaal $ 715 Divers $ 85 Totaal $ 1.235 |
Dag 11 donderdag 22 juli 2004 Death Valley – Las Vegas
Vanochtend moest eerst opa gebeld worden. Al weer 70 jaar! We kochten wat souveniertjes en gingen tanken. Even langs het Visitor Centre, want daar waren we nog niet geweest. Overal waar we komen willen we deze in, ze zijn zo informatief, je hebt er altijd wat aan (niet te vergeten de gratis krantjes met daarin alles vermeld, wat er op dat moment gaande is in het park).
Ons eerste doel voor die ochtend is Zabriskie’s Point. Wat een schitterend uitzicht weer en nog weer anders dan we tot dan toe hebben gezien. Daarna de 20 mule drive gereden, welke ons het gevoel gaf of we op de maan reden. Af en toe bevloog me het idee, dat we wel eens pech konden krijgen… wat dan?
We lieten de Death Valley met gemengde gevoelens achter ons. We wensten dat de temperaturen normaler waren geweest, zodat we wat meer hadden kunnen zien en hadden kunnen wandelen. Aan de andere kant vonden we die hoge temperaturen ook wel wat hebben, ook dat moet je een keer meegemaakt hebben en het hoort natuurlijk bij de Death Valley. We waren het er wel over eens dat dit een gebied is, wat we zeker nog eens willen zien. In Pahrump deden we weer wat inkopen voor de komende dagen. We wisten dat we geen ontbijt of lunch spullen nodig zouden hebben i.v.m. de buffetten in Las Vegas, maar wat drinken voor op de kamer en wat koek, appels, snoep en chips gaat er altijd wel in. In ieder geval lagen er heerlijke dingen voor de lunch van vandaag in de supermarkt, een kant en klaar gegrild kippetje (extra hot) sprak iedereen wel aan en de fruitsalade (gekoeld) zag er ook heerlijk uit. Voor we het wisten zaten we bij de afslag 159 (richting Red Rock Canyon. We betaalden bij het Visitor Centre een fee ($5) omdat dit park niet onder de National Parks valt. De fee is om de 13 mile scenic drive te mogen rijden. Je krijgt daar weer een uitgebreide brochure voor. In het Visitor Centre lieten ze ons een terrarium zien met daarin een schorpioen. Die was vanochtend ook het Visitor Centre ingelopen. Geweldig om zo’n dier van dichtbij te bekijken. Yannick wilde het dier eigenlijk wel oppakken, maar dat mocht niet. Hij is weliswaar niet giftig, maar je kan er een aardige steek van krijgen.
De route was mooi. Schitterende uitzichten over de Red Rock formaties. Van een wandeling zagen we af. De warmte eiste zijn tol bij ons alle 4. We zochten een heerlijk plekje bij de Indiaanse rotstekeningen van de indianen (Willow Spring). Daar stonden een aantal picknicktafels. We lunchten uitgebreid en langdurig. Daarna reden we de rest van de route en reden we via de 160 op de Vegas aan. We reden via de Strip van het zuiden naar het noorden. Je rijdt dan zo een beetje langs al die bekende en beroemde hotels. Een heel gaaf gezicht al die rare gebouwen, de bloedhitte en al die auto’s om ons heen. Wat een kitsch!
Bij Circus Circus vonden we snel een plaatsje in de parkeergarage en nog wel vlak bij de ingang. We moesten in een lange rij om in te checken, maar uiteindelijk ging dat we vrij snel. Na 20 minuten waren we aan de beurt. Eerst maar eens naar onze kamer gelopen. Dat was al een speurtocht op zich, met een lift omhoog, een gang door, andere lift naar beneden, een gang door en langs het overdekte pretpark, een lift omhoog, weer een gang door etc. etc. Wat een belevenis. De kinderen vonden het geweldig. Vooral de casino’s waar we door heen liepen met de slot machines. De kamer even bekeken en toen al de spullen uit de auto gehaald en naar de kamer gebracht.
’s Avonds aan het buffet gezeten. Zoveel eten voor zo weinig geld. Wat een mensenmassa daar! We keken onze ogen echt uit. We genoten, vooral Yannick die het eten zalig vond en maar heen en weer bleef lopen.
Na het eten lekker naar buiten gegaan. Het was nog steeds erg warm. Bij Treasure Island naar de Piratenshow gekeken. Heel leuk. Daarna weer terug naar Circus Circus. Binnen nog even rondgelopen en om 23.30 uur lagen we eindelijk in bed.
|
Overnachting |
Circus Circus (www.circuscircus.com) |
|
Afstand |
210 miles Totaal: 1.450 miles |
|
Weer |
42°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 37 Totaal $ 185 Hotel $ 50 Totaal $ 765 Divers $ 105 Totaal $ 1.340 |
Dag 12 vrijdag 23 juli 2004 Las Vegas
Eindelijk een rustdag. Vandaag eigenlijk gewoon niets op de planning. We beginnen dus maar met twee uurtjes internetten via de TV op de kamer. Leuk, maar teleurstellend voor de kids. Je kan niet MSNnen. Daarna naar het ontbijtbuffet. Weer zoveel eten als gisterenavond. Dit betekent dus nog meer vrije tijd, want lunchen hoeft ook niet meer.
We pakken de auto en rijden eerst over de Strip naar het noorden. Als we Las Vegas bijna uit zijn draaien we om richting het zuiden. We stoppen bij het Venetian om naar de gondels te kijken. Later bij de Premium outlets (www.premiumoutlets.com) lekker geshopped, zodat ons budget van vandaag ruim wordt overschreden. Enfin, mama blij, kids blij, alleen Cor keek wat minder vrolijk.
Terug in Circus Circus weer naar het buffet geweest. Hier kwamen we onze Franse familie uit de Death Valley weer tegen. Daarna het Adventuredome in geweest. De kids wilden in de rollercoaster.
Rond 22.00 uur naar de kamer en heerlijk naar bed.
|
Overnachting |
Circus Circus (www.circuscircus.com) |
|
Afstand |
20 miles Totaal: 1.470 miles |
|
Weer |
44°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 185 Hotel $ 100 Totaal $ 865 Divers $ 360 Totaal $ 1.700 |
Dag 13 zaterdag 24 juli 2004 Las Vegas
Vanochtend weer het ontbijtbuffet. Omdat het zo warm is hebben we de kids beloofd om deze dag naar Wet ’n Wild te gaan. Dit waterpark ligt schuin tegenover Circus Circus, dus daar kunnen we lopend heen. We gingen er om 10.30 uur naar binnen en vonden al snel wat stoelen onder een overkapping. Cor en ik installeerden ons met tijdschriften uit Nederland die we nog niet uit hadden en de kids waren al verdwenen. Af en toe lieten ze hun gezicht even zien en wij gingen om de beurt ook mee in een “afdaling”.
Het was behoorlijk druk in het park, de “Lazy River” was soms overvol. Tegen 18.00 uur verlieten we onder protest van Fabienne en Yannick het park. We hadden alle vier een aardig kleurtje gekregen.
We besloten gelijk maar aan het buffet te gaan. Het was tenslotte zaterdag en op dit moment was er nog geen rij. Dat bleek later een goed idee geweest, want toen we weggingen, stond er echt een enorme wachtrij.
We dropten onze spullen in de kamer en gingen naar de Midway van het Circus. We keken naar een paar voorstellingen en de kinderen wilden natuurlijk aan alle spelletjes die daar staan meedoen. Uiteindelijk wonnen ze bij het “kip inde pan slaan” allebei een knuffel. Later won Yannick zelfs nog 2 knuffels bij het ringwerpen. Fabienne kreeg er gelijk 1 van hem. Nu hadden ze er allebei 2, dat vonden Cor en ik genoeg. We besloten dus om maar snel de Strip op te gaan voor de bagage straks vol zou zitten met knuffels. Met de auto naar de Mirage toe. Daar gekeken naar de witte tijgers. We vonden het allemaal eigenlijk erg zielig. Die tijger in z’n uppie op dat kale beton met al die starende mensen. Het aquarium achter de receptie vonden we erg mooi.
Daarna via Cesar’s Palace naar Bellagio, om naar de dansende fonteinen te kunnen kijken.
Om 23.00 uur waren we weer terug op de kamer.
|
Overnachting |
Circus Circus (www.circuscircus.com) |
|
Afstand |
10 miles Totaal: 1.480 miles |
|
Weer |
44°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 185 Hotel $ 100 Totaal $ 965 Divers $ 160 Totaal $ 1.860 |
Dag 14 zondag 25 juli 2004 Las Vegas – Zion
Vanochtend weer ingepakt. Spullen naar de auto gebracht, wat deze keer makkelijker was, want gisterenavond stuitte we bij toeval op een parkeergarage vlak naast de Tower waar wij in verblijven!!
We hoefden nu dus alleen maar 1 gang door, lift naar beneden, 1 casino door en we waren al bij de auto. We schoven nog maar eens aan bij het ontbijtbuffet. Tot teleurstelling van de kids voor de laatste keer. Bij vertrek nog maar wat vers fruit meegenomen. Op de strip nog wat souveniertjes gekocht en rond 11.00 uur reden we Las Vegas via het noorden uit. Via de I-15 reden we naar het Valley of Fire State Park. Weer zo’n juweel van een park. Prachtige rode rotsformaties, versteen houd en weer een schitterend Visitor Centre. We wilden graag naar Elephant Rock, maar op de een of andere manier lukte het niet om deze te vinden. Na 40 minuten zoeken in de bloedhitte (er was verder ook niemand, dus we konden het ook niet vragen) hebben we het maar opgegeven. De kids waren erg blij dat ze de airco weer in mochten (wij ook!). Vanuit Valley of Fire zijn we rechtstreeks naar Lake Mead gereden. Naar Overton Beach. Dit is een foeilelijk stukje, maar dat weerhield ons er niet van om de zwemspullen weer aan te doen en de handdoeken uit te spreiden. Maar, zelfs het water viel er tegen. Dit stuk van het meer was gewoon warm. Wat een raar gevoel! Cor en ik hadden het dus snel gezien, maar de kids wilden nog even blijven. Na een uurtje vertrokken we echt. We moesten namelijk uiterlijk om 19.00 uur bij de Lodge in Zion zijn. Daar hadden we afgesproken met de familie van N. die we via een forum op internet kennen. Via de I-15 rijden we in noordelijk richting en we zien de lucht veranderen. Zou dit onze eerste bui in 14 dagen tijd gaan worden. Eerlijk gezegd snakken we ernaar. Na 10 dagen temperaturen van 30 of veel hoger (50 in Death Valley), kunnen we een lekker koele bui wel waarderen. Maar, hij valt niet. Het blijft bij 5 grote druppels en dan klaart de lucht weer op. Bij de grens van Utah zetten we onze horloges een uur vooruit. We moeten ons dus gaan haasten om op tijd in Zion te zijn.
Om 18.15 uur checken we in in ons motel en rijden we snel naar het Visitor Centre van Zion. Hier pakken we de shuttle, want in Zion mag je niet met je eigen auto rijden.
Precies om 19.00 uur komen we aan. We zien al een meisje naar ons kijken en vermoeden dat, dat één van de dochters is. Dit blijkt ook zo te zijn. We kunnen pas om 20.00 uur aan tafel, maar dat is niet erg. We wisselen reiservaringen uit, want de familie van N. is ook al een tijdje onderweg. Zij zijn vertrokken uit Denver en via Mt. Rushmore en Yellowstone in Zion beland. Tussen de kinderen klikt het ook gelijk, zij hebben de grootste lol aan tafel en daarna buiten in het bos. Als wij vieren uiteindelijk van tafel gaan, na een heerlijk diner, moeten we in het pikkedonker op zoek naar de kinderen. We moeten nog oppassen dat we de laatste shuttle terug niet missen.
|
Overnachting |
Terrace Brook Lodge (www.terracebrooklodge.com) |
|
Afstand |
190 miles Totaal: 1.670 miles |
|
Weer |
35°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 20 Totaal $ 205 Hotel $ 85 Totaal $ 1.050 Divers $ 145 Totaal $ 2.005 |
Dag 15 maandag 26 juli 2004 Zion
Wat ging het moeizaam vanochtend! Iedereen was laat wakker en vrij moe. Door het uur tijdsverschil was het al 08.30 uur toen de ogen open gingen. Ik was er het eerst uit en ging dus maar naar de supermarkt terwijl de rest nog sliep. Ontbijtspullen gehaald en in de lobby van het hotel de koffie opgehaald. Het is een leuk hotelletje. Rond 10.00 uur vertrokken we uiteindelijk. Weer met de auto naar het Visitor Centre en vandaar de shuttle naar de Temple of Sinawa. De chauffeurs van de shuttles zijn zeer spraakzaam. Ze vertellen gedurende de hele rit allerlei wetenswaardigheden over wat je om je heen ziet. Na ongeveer 40 minuten waren we op het eindpunt. We begonnen aan de Riverside Walk. Deze loopt langs de rivier en dan de Narrows in. Het is een druk belopen stuk. Gelukkig keert de grote meute bij het eindpunt terug en wij vervolgden onze weg door de rivier. De kinderen vonden het geweldig. Ik vond het iets minder, het idee dat ik met X-drive (waarop alle foto’s tot nu toe), videocamera en fototoestel uit kon glijden en koppie onder kon gaan, maakte mij heel voorzichtig.
Moeders bleef dus rustig langs de kanten voetje voor voetje schuifelend de weg vervolgen. De kids liepen tot de nek aan toe onder water. Dit begon eigenlijk door Yannick. Yannick liep “per ongeluk” in een kuil en verdween koppie onder. Dat vond Fabienne wel heel grappig, maar zij wilde persé niet helemaal nat worden. Uiteindelijk verdween 2 minuten later Fabienne echt per ongeluk in een kuil. Grote hilariteit natuurlijk. Gelukkig was het erg warm. Toen we omkeerden en terug kwamen bij het strandje van de riverside walk, waren ze snel weer opgedroogd. Met de shuttle teruggegaan naar de Lodge voor een late lunch. Lekker op het grasveld voor de Lodge zitten eten. Binnen kon er gratis geMSN-t worden, waar Fabienne dan ook meteen gebruik van maakte. In Nederland was het natuurlijk al 22.00 uur, maar toch was er nog iemand on line. Daarna de hike naar de Lower Emerald Pool en vandaar naar de Middle Emerald Pool nog gelopen. Van die hike zagen we dat iemand op een brancard werd afgevoerd en met een helikopter weggevlogen werd. Wat er precies is gebeurd weten we niet.
Om 18.00 uur waren we terug bij het hotel. Lekker het kleine zwembadje in. Daar zaten al 4 Nederlanders. Hele gezellige lui waar we lekker mee hebben zitten kletsen. Zij raadden ons een leuk restaurantje aan: the Spotted Dog (www.flanigans.com). We hebben daar super lekker gegeten. Ik had Tuna en Cheesecake toe. Cor had meatloaf van verschillende soorten vlees.
De kids hadden pizza en salade. We genoten.
|
Overnachting |
Terrace Brook Lodge (www.terracebrooklodge.com) |
|
Afstand |
10 miles Totaal: 1.680 miles |
|
Weer |
35°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 205 Hotel $ 85 Totaal $ 1.135 Divers $ 175 Totaal $ 2.180 |
Dag 16 dinsdag 27 juli 2004 Zion – the wave – Bryce
Vanochtend heel vroeg op. Dit is de Wave dag. Een van de dagen waar we het meest naar uitzien. Zou het ons lukken om de wave te vinden?
We rijden via de 9 door Zion. We stoppen natuurlijk bij de Checkerboard Mesa om daar wat foto’s te maken. De route is weer prachtig. Bij Mount Carmel Jct. gestopt voor koffie en pins voor Fabienne. Hier nemen we de 89 richting Page. Onze eerste geplande stop is het Paria BLM office bij mile marker 21. Hier bekijken we met een ranger de foto’s van de herkenningspunten op de route naar de Wave. Ik maak een paar foto’s van de foto’s, zodat ik die op het scherm van de digitale camera terug kan kijken tijdens het lopen. De ranger geeft nog wat verdere aanwijzingen en vol verwachting gaan we op pad naar de House Valley Road. Dit is een onverharde toegangsweg naar de Wire pass trailhead. De weg is 8 mile lang en we doen er een tijd over, op sommige stukken kunnen we echt maar 10 mile per uur rijden. Uiteindelijk schrijven we ons in om 11.00 uur aan het begin van Coyote buttes.
We komen aan het begin van de wandeling gelijk 2 Zwitsers tegen. Erg enthousiast zijn ze. Zij waren vanochtend om zes uur al gaan lopen.
5 minuten verderop lag op de grond een afgekloven hertenpoot. Dit maakte mij niet erg gerust. We zouden toch geen echte wilde beesten tegen gaan komen? De wandeling was fantastisch. Zoveel schoonheid om ons heen, daarbij een strakblauwe lucht en de helpende hand van onze voorgangers. Overal waren kleine stapeltjes van 3 stenen op elkaar gemaakt, zodat we er zeker van waren dat we op de goede route zaten. Het was warm, erg warm, maar de omgeving maakte dat je er geen last van had. Er zaten een paar venijnig steile stukken in, er moest zelfs over een hek geklauterd worden, maar het was allemaal goed te doen. Het laatste stuk, een steile klim naar de ingang van de Wave, was slopend voor mij. Maar éénmaal in de Wave (ongeveer 2 uur gelopen) was alles op slag vergeten. Adembenemend mooi. We lunchten en genoten van alles om ons heen. Het waaide er hard en soms werden we bijna gezandstraald. De erosie was duidelijk op hetzelfde moment als wij aanwezig. Na een uur rondkijken en honderd foto’s, vonden we dat het tijd werd om terug te gaan, zeker omdat zich in de verte steeds duidelijker onweerswolken begonnen af te tekenen. Het eerste stuk verliep vlekkeloos, maar het naderende gerommel en de steeds donker wordende lucht, maakte mij wat zenuwachtig. Daarbij kwam dat we op een gegeven moment het spoor wat bijster raakte. Ik moest echt even rustig blijven, want het onweer begon nu echt heel snel te naderen en wij liepen daar boven op een berg met de kinderen. Ik voelde mij eigenlijk al een tijdje niet meer echt op mijn gemak. Na een stukje terug gelopen te zijn, vonden we de stapeltjes met stenen weer en toen hebben we het laatste half uur terug naar de auto, bijna gerend. Steeds dichterbij kwam het onweer en steeds donkerder werd het. Maar we waren er op tijd. Snel de bergschoenen en –sokken weer uit, Teva’s aan en in de auto. We waren nog geen minuut onderweg of de regen barstte los. De bliksem sloeg echt vlak naast de auto in. Niet 1 keer, maar wel een keer of 4. De dirt road baarde ons nog enige zorgen. Stel dat er een wolkbreuk zou komen, dan werd de weg voor ons verder onbegaanbaar. We reden dus eigenlijk iets harder dan verantwoord terug, maar uiteindelijk bereikte we zonder kleerscheuren de 89. Wat een avontuur. Nu kon ik eindelijk diep ademhalen.
Ons oorspronkelijke plan was om nu via de Cottonwood road naar Bryce te rijden, maar het weer dwong ons om om te rijden. Door de hevige regenval zou deze weg in een modderpoel veranderen en dan zouden wij vast komen te zitten. We reden dus terug, naar daar waar we vanochtend vandaan kwamen. Via Kanab en Mount Carmel Jct. kwamen we in Hatch. Toen we de Cactus Cowboy passeerde, besloten we daar even wat te eten. Het was een oud tentje, vol met troep. De hamburgers waren gigantisch en zalig. De eigenaar (een 80-jarige half Indiaan) schoof bij ons aan en vertelde aan één stuk door allerlei verhalen. Hij was de afstammeling van, van beide kanten, een mix tussen Indianen en Nederlanders. Hij had zelfs de schoenen (klompen) van zijn oma nog staan. Die werden ook gelijk aan ons geshowd. De kids genoten toen hij vertelde dat hij vroeger Rodeo had gereden. Yannick keek hem vol bewondering aan toen de man al zijn botbreuken begon op te sommen. Bij vertrek mochten de kinderen van hem een cadeautje uitzoeken (omdat hij ze zo “cute and polite” vond) uit de winkel. Ze kozen allebei een knuffel (…en dat is zes).
Om 20.30 uur checkten we uiteindelijk in in onze cabin in Ruby’s Inn campground. We verkenden de camping en de omgeving en zwommen nog even in het overdekte zwembad van het motel naast de camping.
|
Overnachting |
Ruby’s inn campground (www.brycecanyoncampgrounds.com) |
|
Afstand |
220 miles Totaal: 1.900 miles |
|
Weer |
35°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 25 Totaal $ 230 Hotel $ 50 Totaal $ 1.185 Divers $ 55 Totaal $ 2.235 |
Dag 17 woensdag 28 juli 2004 Bryce
Vanochtend weer pas tegen 09.00 uur wakker. Het was die nacht weer erg afgekoeld. Gelukkig was dat in de cabin niet te voelen, maar toen ik rond 05.00 uur met Yannick naar de toiletten liep, kwam ik er halverwege achter dat ik beter een trui aan had kunnen doen.
We deden rustig aan. Boodschappen, ontbijten en de kinderen wilden graag nog even zwemmen. Pas tegen 12 uur stapten we in de auto om Bryce in te rijden. Eerst maar weer naar het Visitor Centre. Daar werd een schitterende film vertoond. De kinderen konden geen genoeg krijgen van de opgezette dieren en boekjes, maar uiteindelijk gingen we dan toch op pad. Sunrise point, Sunset point, Inspiration point, Paria View en Bryce point, de één nog mooier dan de ander. Schitterende uitzichten over een landschap wat eruit ziet als een filmdecor. Prachtige vergezichten op het ‘sinking ship’, we waren allemaal onder de indruk van dit park. Zo onwaarschijnlijk rood, met zulke strakblauwe luchten er boven. We picknickten bij de North Campground en reden het park uit via de 63, om er weer in te rijden via de 12. Halverwege stopten we om de Mossy Cave Trail te lopen. Leuke, korte wandeling, maar de waterval lag helemaal droog en de Cave was ook n iet echt indrukwekkend. Het was inmiddels al weer 16.00 uur en de lucht begon weer wat te betrekken. Na de inspannende dag van gisteren vonden we het allemaal wel genoeg en we reden dus maar weer richting onze cabin. Er moest tenslotte ook maar weer eens een was gedraaid gaan worden. Aangekomen op de campground klaarde het weer snel op. Yannick vertrok dus maar weer richting zwembad, ik naar de waserette en de rest installeerde zich voor de cabin. Toen ik terugkwam van de wasmachines (want die kunnen het heel goed alleen), kregen we gezelschap van de familie van W. Ook hen kende ik via het forum op internet en ik wist dat zij hier ook naar toe zouden komen. Een heel leuk gezin, waar we een paar uur lang veel reiservaringen tot dan toe mee konden uitwisselen aan de picknicktafel.
Rond 19.30 uur haalde ik de was op, ruimde deze weer in onze reistassen en we vertrokken richting buffet van het motel. Het buffet was ok, maar haalde het niet met dat in Las Vegas.
We stookten nog een fikkie bij de cabin in de vuurring en we vertrokken weer uitgeput richting bed.
|
Overnachting |
Ruby’s inn campground (www.brycecanyoncampgrounds.com) |
|
Afstand |
35 miles Totaal: 1.935 miles |
|
Weer |
28°C (vannacht koud!) |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 230 Hotel $ 50 Totaal $ 1.235 Divers $ 95 Totaal $ 2.330 |
Dag 18 donderdag 29 juli 2004 Bryce
Vanochtend werd Yannick als laatste wakker (09.00 uur). Je ziet bij de kids de vermoeidheid nog harder toeslaan als bij ons. Deze vakantie is er geen één van lekker relaxen. Iedere dag op pad en de indrukken zijn natuurlijk zo intensief.
Na het ontbijt wilden we toch wel snel weer het park in. Voor vandaag hadden we een leuke wandeling op het programma staan. We trokken de bergschoenen aan en zorgden voor voldoende water in de rugzakken. De auto in en richting Sunset point. Daar gaan we de Navajo loop naar beneden en dan de aansluiting Queens Garden om weer omhoog te gaan. Voor de wandeling staat 2 á 3 uur in de boekjes.
Het eerste stuk naar beneden was echt zo schitterend. Via hele steile haarspeldbochten loop je naar beneden, door iets wat je zou kunnen omschrijven als een Disney tekenfilm decor. Steeds weer bekroop me het gevoel “this is America, this is not real”. Maar het is wel echt. En hoe vaak je het ook al op foto’s hebt gezien, in het echt blijft het zo surrealistisch. Ik ben nog nooit zo vaak door natuurschoon geëmotioneerd geraakt als deze vakantie.
Via de Wall street Canyon, waarin nota bene een Douglas spar groeit van wel 750 jaar oud, richting de aansluiting van de Queens Garden Trail. Deze stijgt weer langzaam naar boven. Iedere bocht leverde hier een verrassing op. Soms moest je door spleten lopen, soms onder een soort bruggetje van steen door en het bleef maar schitterend. Na een goeie 2 uur stonden we al weer boven. Op naar de cabin voor lunch.
Daarna besloten we unaniem dat het weer eens tijd was voor een stadje, na al die overweldigende natuur. Het werd Panguitch. Daar wat rondgelopen, winkeltjes gekeken, ijsjes gegeten, een lader voor de video gekocht (want die van ons zit in de “lost lugage”) en bij de supermarkt de noodzakelijke boodschappen opgehaald. Langs de plaatselijke bieb om even gratis te internetten. De mail gelezen en beantwoord en toen richting Ruby’s Inn. Bij het motel kun je kaartjes kopen voor de plaatselijke rodeo en dat was natuurlijk één van de evenementen die we graag een keer mee wilden maken. Rond 16.30 uur lagen we allemaal weer in het zwembad van de camping. We besloten vroeg te gaan eten in de canyons diner (www.rubysinn.com/restaurants.html), omdat we om 18.30 uur goede plekjes voor de rodeo wilden zoeken.
Dat niet koken bevalt mij erg goed. Het is niet alleen dat je niet hoeft te koken, je hoeft ook niet te bedenken wat we nu weer moeten eten, je hoeft geen boodschappen te doen, je hoeft ook niet op te ruimen na het eten. De middagen verlopen zeer relaxed, met een boekje, een borrel en een snackje.
Na het diner gingen we dus richting de rodeo. We namen plaats vooraan, dus een prima plek. Het hele gebeuren werkte weer wat op mijn lachspieren toen we allemaal werden gesommeerd om op te staan, nadat er een cowboy met de Amerikaanse vlag de paardenbak was ingereden. Daar klonk het Amerikaanse volkslied en er werd uit volle borst meegezongen door de aanwezige Amerikanen.
De avond werd door een clown aan elkaar gebreid. We zagen een scala aan activiteiten te zien, waaronder rodeo op paarden, stieren en kinderen op schapen. We zagen een wedstrijd barrelracing en hoe je met twee personen en een lasso een kalf moest vangen. Tussendoor dus wat grappige acts door de clown en wat mensen uit het publiek. Ook Fabienne was de pineut. Ze werd uit de menigte geplukt om de clown te assisteren tijdens een grap met een ezel. Ze vond zelf dat ze daar voor …. (piep) … stond en zei dat het het vreselijkste moment van de vakantie zou zijn. Wij vonden dit niet en genoten!!!
Al met al was dit een zeer geslaagde avond. Heel erg leuk om dit zo een keer mee te maken.
Terug bij de cabin weer een fikkie gestookt. De familie van W. sloot nog even aan . We zochten wat puntige stokken om de marshmellows aan te steken en lieten deze ons zeer goed smaken.
|
Overnachting |
Ruby’s inn campground (www.brycecanyoncampgrounds.com) |
|
Afstand |
60 miles Totaal: 1.995 miles |
|
Weer |
27°C (vannacht koud!) |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 230 Hotel $ 50 Totaal $ 1.285 Divers $ 110 Totaal $ 2.440 |
Dag 19 vrijdag 30 juli 2004 Bryce – Antelope Canyon – Grand Canyon
Vanochtend vroeg bleek de door ons gekochte lader voor de video niet te werken. Snel de lader van de fam.van W. geleend en de batterij dus maar tot vertrek laden. De fam. van W. was zo vriendelijk om hun reservebatterij, die ook vol is aan ons te lenen. Na het opruimen, inpakken en ontbijten nemen we afscheid van Marjon, Ger en de kinderen. Eerst maar snel naar Panguitch gereden, wat helemaal in tegengestelde richting van ons uiteindelijke einddoel is, om de batterij te ruilen. Dit was niet mogelijk er was verder niets geschikts voor onze camera, dus kregen we geld terug. Helaas via dezelfde weg (89 en 12) weer terug richting Tropic. Vandaag zouden we dan toch de Cottonwood Road gaan rijden. Rond 09.30 uur waren we in Cannonville, hier bezochten we het visitor centre en dat bracht ons een grote teleurstelling. De aardige dame aan de balie vertelde ons dat de Cottonwood Road niet begaanbaar was. Hij was in slechte staat en halverwege was een “wash out”, waar we niet door heen zouden kunnen. Dit alles door zware regenval een dag of 10 geleden. Er restte ons dus niets anders als omkeren en weer dezelfde weg te rijden die we al eerder hadden gereden. Cor en ik baalden hier behoorlijk van. Weer de 12 dus, dan de 89 zuidwaarts en richting Page. Hiervan hadden we zeker 125 mile al een keer gereden. Tegen 12 uur kwamen we uiteindelijk aan bij de Glen Canyon Dam (http://www.desertusa.com/gc/gcd/du_glencaydam.html). Daar even rondgelopen. Eerst door de detectiepoortjes en dan sta je boven de dam door een glazen wand naar beneden te kijken. Heel indrukwekkend. Helaas hadden we niet al te veel tijd, want we wilden nog met gunstig licht naar de Antelope Canyon. We reden snel Page voorbij en zochten naar de marker 299 op 98 naar Kayenta. Om 12.45 uur waren we daar. We betaalden $ 6 per persoon om het Navajo land op te komen. Achter deze kassa boekten we een tour ($ 15 voor een volwassene, totaal $ 40).
Met een jeep vertrokken we richting de Canyon. Onze gids, een Navajo genaamd Lionel, reed als een gek over de bulten en door het zand. De auto schudde bekant uit elkaar.
Lionel leidde ons in eerste instantie door de Canyon, helemaal van voor naar achter met alle uitleg die maar mogelijk was. Zo wees hij alle figuren aan die je (met een beetje fantasie) in de rotsen kan onderscheiden. Ook gaf hij tips hoe de beste foto’s te maken. Daarna mochten we op eigen gelegenheid nog zo’n 3 kwartier de Canyon bekijken.
We hadden geluk dat net toen wij aankwamen, twee jeeps vol met toeristen vertrokken. We waren op dat moment de enige groep in de Canyon. Helaas waren we voor het mooiste licht net te laat. In de eerste minuten dat we in de Canyon waren konden we nog net een aantal mooie foto’s maken. Maar daarna was het gedaan met het binnenvallende licht. Desalniettemin was de schoonheid van de Canyon ons wel duidelijk. Schitterend om te zien. De kids vonden het ook prachtig en eigenlijk ook wel spannend. Je loopt daar toch in een spleet.
Achteraf is dus gebleken dat je niet van te voren hoeft te boeken voor de Antelope Canyon. Lionel vertelde ook dat je dus altijd mee kunt met hen. Terug op de parkeerplaats aten we een broodje en een appel. We dronken wat en stapten de auto weer in. Op naar de Grand Canyon.
De route was weer zo ontzettend mooi. Het autorijden is hier echt een plezier. We genieten met de radio aan en de airco op (zeer) koel. De landschappen veranderen constant. We rijden langs de stalletjes van de Indianen en kopen hier wat sieraden. Yannick koopt van zijn eigen geld een pijl. Prachtig vindt hij hem. Heel trots is hij er op. Langzaam zien we steeds meer canyons naast ons. Uiteindelijk komen we uit bij Desert View. Het eerste uitkijkpunt op de Grand Canyon. Heel groots is het uitzicht. Geweldig. Toch maakt het geen verpletterende indruk op ons. De emotie die ik o.a. in Yosemite en Bryce voelde is er niet. Hoe dit komt kan ik niet echt bevatten, maar ik denk dat het verschil met de andere parken is dat je er hier op een “afstandje” naar kijkt, terwijl je er in de andere parken meer een deel van bent. We beklimmen de oude uitkijktoren en genieten van het uitzicht.
Als we wegrijden staat er een coyote midden op de weg. We stoppen en maken wat foto’s. Hij staat stil en bekijkt ons. Je ziet hem twijfelen… benader ik ze of niet. Hij doet het niet, maar loopt ook niet weg. Heel uniek.
We rijden verder en stoppen ook bij Navajo Point, Lipan Point en Moran Point. Bij Grand View Point is er niet veel meer te zien. We kijken nu recht in de ondergaande zon. We stappen dus maar weer in en rijden snel naar de Maswik Lodge. Ondertussen was het ook al bijna weer 8 uur, dus iedereen had ook al trek. Het restaurant is in hetzelfde gebouw als de check in balie, dus schuiven we gelijk maar aan. Het is een zelfbedieningsrestaurant, een beetje zoals de food plaza’s in de mall’s. Cor en ik gaan voor Mexicaans en de kids natuurlijk voor hamburgers. Wij vonden het eten erg lekker en niet duur. Om 21.30 uur gingen we in het donker op zoek naar onze kamer. We pakten de nodige spullen uit de auto en betraden de kamer. Het was er gelukkig niet te warm. We wisten van te voren dat er geen airco was, maar de temperatuur valt mee binnen. De kids gaan lekker in bad en onder de douche en wij kijken op bed, met de deur open, naar de TV.
|
Overnachting |
Maswik Lodge (www.grandcanyonlodges.com) |
|
Afstand |
360 miles Totaal: 2.355 miles |
|
Weer |
33°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 25 Totaal $ 255 Hotel $ 85 Totaal $ 1.370 Divers $ 120 Totaal $ 2.560 |
Dag 20 zaterdag 31 juli 2004 Grand Canyon
Onze trouwdag, alweer 17 jaar geleden. Tijd vliegt voorbij en dat merken we nu ook weer. Al bijna 3 weken zijn we weg en soms lijkt het al maanden, maar op andere momenten lijkt het alsof we gisteren vertrokken.
Vanochtend om 09.00 uur op pad. We liepen naar de Rim (de Village Route Transfer), om van daar de Rim trail te gaan lopen tot zo ver als we zouden komen. Fabienne klaagde over buikpijn, maar liep dapper door. Na een kwartier ging het mis. Fabienne moest overgeven. Langzaam zijn we teruggelopen naar de kamer. Hier is zij meteen in bad gegaan en daarna in bed. Rond een uur of één was ze gelukkig al weer opgeknapt. We aten een lichte lunch en gingen weer op pad. Om Fabienne wat te ontzien zouden we nu alleen maar met de bus van punt naar punt gaan. We zijn uitgestapt bij Mariposa Point, Powell Point, the Abyss en daarna Pima Point.. Vervolgens naar Hermits Rest. Daar een snackje gegeten en wat rondgelopen. Met de bus terug naar the Village, maar nog wel even uitgestapt bij Mohave Point. Om 16.30 uur waren we weer terug op de kamer. Cor en ik hebben de stoelen buiten gezet en lekker zitten lezen in de zon met een Bud en een zak chips. De kids lagen op bed naar een film van Austin Powers te kijken. Voor het eten nog even naar de Rim gereden. Gekeken bij de hotels die daar op de Rim liggen. In de verte, aan de overkant van de Canyon, kon je het zien onweren, een mooi gezicht en helaas onmogelijk om vast te leggen op een digitale foto (die vertraging vind ik nog steeds waardeloos!).
We hebben weer lekker gegeten in het cafetaria van de Maswik Lodge. Daar kwamen we ook nog iemand tegen van het internet forum. Ook weer enthousiaste verhalen over en weer, over de belevenissen tot nu toe. Later op de kamer nog een oude film van James Bond met z’n vieren liggen kijken.
|
Overnachting |
Maswik Lodge (www.grandcanyonlodges.com) |
|
Afstand |
5 miles Totaal: 2.360 miles |
|
Weer |
30°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 255 Hotel $ 85 Totaal $ 1.455 Divers $ 85 Totaal $ 2.645 |
Dag 21 zondag 1 augustus 2004 Grand Canyon – Williams
Vanochtend waren we al vroeg op. Het was vannacht erg warm op de kamer en we sliepen dus niet echt lekker. Na het ontbijt en de nodige telefoontjes naar Nederland, reden we richting Tusayan.
We waren precies op tijd voor de IMAX voorstelling van 09.30 uur. Wat genoten we van de film! Echt een aanrader. Na de film weer verder richting Williams. De bedoeling was om een middag door te brengen in het Slide Rock State Park. Lekker zwemmen en genieten van de zon. In Williams eerst naar de supermarkt. We kochten allemaal lekkere spullen voor de lunch (gegrilde kip, fruit, stokbrood etc.) Daarna een stukje historic route 66 door Williams gereden en toen verder op weg richting Flagstaff. Al snel bereikte we het Coconino National Forest en we reden naar het Oak Creek Canyon Vista Point. Hier is een info center waar we een krantje haalde van de omgeving. Oak Creek deed ons aan de Ardeche in het voorjaar denken. Canyons en erg groen. Om 13.15 uur waren we bij Slide Rock, maar hier stond een enorme file. Daar hadden we natuurlijk geen zin in. We reden een stukje terug, daar hadden we ook picknick plekken gezien en we probeerden Banjo Bill. Er stond een bord “full”, maar dat weerhield ons er niet van om het toch te proberen. Gelukkig bleek er dus toch een plekje vrij. We parkeerden de auto, sleepten alles naar de tafel en trokken snel de badkleding aan. We aten, zwommen, dronken en bruinden. De kinderen plukten bramen langs het water (en aten ze gelijk op). Bij de andere tafels waren Amerikaanse families heerlijk aan het BBQ-en. Het was zo idyllisch allemaal. Van mij mocht de tijd stil blijven staan en deze middag een eeuw duren. Maar helaas, aan alles komt een eind en rond 5 uur pakten we alles in en reden we terug richting Williams. Net buiten Williams ligt de Circle Pines Koa. Hier hebben we een cabin gereserveerd voor 2 nachten. De cabin is leuk, een twee persoonsbed en een stapelbed en op de veranda een schommelbank. Naast de cabin een picknicktafel en een vuurplaats met BBQ.
Bij de receptie vertelde men dat er iemand naar ons had geïnformeerd die middag. Ze hadden nog een tijdje gewacht maar, waren een klein uurtje geleden weer vertrokken. Dat moet Carola geweest zijn van het forum, helaas hebben we die gemist dus.
De kids doken natuurlijk gelijk het zwembad weer in (overdekt) en Cor en ik installeerden ons lekker op de schommelbank met een glaasje whiskey. Rond 20.00 uur aten we wat op de camping. We vonden het niet bijzonder en moeten voor morgen dus maar wat anders zoeken. Na het eten bij de cabin weer fikkie gestookt, zodat Fabienne en Yannick weer marshmellows als toetje hadden.
|
Overnachting |
Circle Pines KOA (www.circlepineskoa.com) |
|
Afstand |
160 miles Totaal: 2.520 miles |
|
Weer |
28°C |
|
Uitgaven |
Benzine $30 Totaal $ 285 Hotel $ 45 Totaal $ 1.500 Divers $ 145 Totaal $ 2.790 |
Dag 22 maandag 2 augustus 2004 Sedona en Montezuma
Vanochtend waren we al weer vroeg wakker. Om 09.00 uur zaten we al in de auto, wat goed uitkwam want we hadden een druk programma in het hoofd. Via de I-40 en I-17 op naar Montezuma Castle. Montezuma was de verblijfplaats van de Sinagua indianen in de 13e eeuw. We vonden het leuk om te zien, maar waren allen wat teleurgesteld omdat we er niet echt dicht bij konden komen. Via de 179 reden we naar Oak Creek Village. Hier zou een outlet center zijn en het was natuurlijk weer hoog tijd om wat te shoppen. Omdat het weer smoorheet was, was het ook wel lekker om even in de airco te vertoeven. Bij de Gap kochten we babykleding voor de nieuwe aanwinst van mijn vriendin. Voor Cor een leuke hooded sweater en voor Fabienne twee Tommy shirts.
We picknickten op de parkeerplaats (niet echt gezellig…) en toen door richting Sedona. Door de hitte hadden we geen puf om in Sedona te gaan lopen. We besloten om wat rond te rijden en de scenic loop road te rijden. Deze weg geeft op sommige punten prachtige uitzichten op Sedona en de “red rocks” rond Sedona.
Toen we rond waren hadden we het eigenlijk wel een beetje gehad. We zochten een flappentap en een Safeway. We deden veel inkopen voor een BBQ, want we hadden besloten om voor de eerste keer deze vakantie maar eens zelf te gaan koken. Lekkere spare ribs en steaks, salade en salade dressing en een heerlijk brood. Wat vers fruit en we zouden er wel weer tegen kunnen. We namen de 89A weer richting het noorden en reden nogmaals door de Oak Creek Canyon. Toen we door een bosrijk stukje reden, zijn we nog even gestopt om hout bij elkaar te zoeken om het vuurtje te kunnen stoken.
Om 17.00 uur waren we terug in Williams. De kinderen verdwenen gelijk richting zwembad. Cor ging wat lezen in de schommelbank en ik besloot om nog maar eens een wasje te draaien. Toen de was in de machine zat ben ik ook richting zwembad gegaan. Daar waren Fabienne en Yannick druk aan het spelen met de kinderen van Klaas en Francesca. Ook met hen had ik al eens gesproken op een Amerika forum. Zij waren met een camper in Williams.
Na de was en de zwempartij was het tijd voor de BBQ. Het was heerlijk, de ribs vielen bijzonder in de smaak bij de kinderen, evenals het koude verse fruit, de salade en de yoghurtjes. Cor en ik konden vooral de ijskoude Californische witte wijn (2 liter fles….!) waarderen.
Na een uurtje BBQ werden Fabienne en Yannick alweer opgehaald door hun 2 Hattemse vrienden. Op maar weer naar het zwembad.
Cor en ik bleven nog rustig natafelen terwijl het al behoorlijk donker werd. Het was een perfecte zwoele avond met een knapperend vuurtje, wijntje en heerlijk eten.
Tegen tienen kwamen de kids terug. Gelukkig brandde het vuur nog en konden ze alle vier nog wat marshmellows roosteren.
|
Overnachting |
Circle Pines KOA (www.circlepineskoa.com) |
|
Afstand |
180 miles Totaal: 2.700 miles |
|
Weer |
35°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 285 Hotel $ 45 Totaal $ 1.545 Divers $ 125 Totaal $ 2.915 |
Dag 23 dinsdag 3 augustus 2004 Route 66 – Havasu – Blythe
En daar gaan we weer. Alles weer inpakken. De auto weer eens uitmesten en om 09.00 uur na een goed ontbijt op weg. Vandaag is de enige dag dat we geen hotel vooruit hebben geboekt, omdat we niet weten hoe ver we richting LA zullen gaan komen. We rijden de I-40 richting Seligman. Ruim voor Seligman (mile marker 139) gaan we er af om zoveel mogelijk van de oude route 66 te rijden. Tot aan Seligman is er niets bijzonders te zien en hadden we dus net zo goed de I-40 kunnen rijden. De eerste “route 66 verschijnselen” komen we dus tegen in Seligman. We stoppen om foto’s te nemen van een huis, waar allerlei etalage poppen zijn uitgestald, o.a. als Elvis. Na Seligman is de route eigenlijk net zo saai als ervoor. Het enige leuke is dat we grote groepen motorrijders tegen komen. De route is op de motor dus erg populair.
De volgende leuke stop is Hackberry, zo’n 25 mile voor Kingman. Hier een oud benzine station. Het is erg toeristisch, als we er een kwartier rond lopen (want er is wel enorm veel te zien) stopt er zelfs een hele bus met toeristen. We maken nog een praatje met 2 motorrijders, die helemaal vanuit Florida kwamen. Een van hen had een bagagewagen in de vorm van een doodskist achter de motor. We besluiten om Kingman te laten voor wat het is en door te rijden naar Oatman. Dit moet voor de kids erg leuk zijn. Het laatste stukje naar Oatman toe is een prachtige route. Het schiet niet op want het is een kronkelweg door de bergen, maar weer een schitterend landschap met de mooiste cactussen. We rijden langs oude verlaten mijnen en de oude ingangen zien er erg aanlokkelijk uit. We besluiten om wijs te zijn en ons niet te laten verleiden om hier eens op ontdekkingstocht te gaan. We hebben geen idee hoe de staat van die gangen is.
Oatman was een succes. De winkeltjes zijn erg toeristisch, maar wel zo leuk dat ze weer een aantal souvenirs opleverden. Alle ezels in Oatman zijn minstens twee keer geaaid en de baby’s wel 10 keer. De zakken wortels die je overal voor een dollar kon kopen vlogen er door heen.
Na Oatman reden we richting Lake Havasu. Het was weer tijd voor een picknick aan het water, want de temperatuur was al weer aardig richting de 40°C opgelopen. Tegen twee uur lagen we op London Beach Een prachtig plekje aan Lake Havasu. Er staan overdekte picknick tafels, palmbomen en een echt zandstrand. Lekker eten en zwemmen dus.
Na een paar uurtjes stapten we weer in de auto. We wilden proberen om Blythe te halen en daar op zoek te gaan naar een hotel. Tegen 19.00 uur boekten we in in het Best Western Sahara. Zag er prima uit en een lekker zwembad. Ondertussen was het dik boven de 40°C, dus waren we alweer aan een duik toe. Er waren nog twee jongens aan het zwemmen waren Fabienne en Yannick meteen tikkertje mee gingen doen. De jongens kwamen uit Nieuw Zeeland en hadden ook een schitterende vakantie in de USA vertelden ze. Tegen 21.00 uur zochten we, voor de eerste keer deze vakantie een fast food. Het werd de plaatselijke Burger King. Wat een ongezellige tent!
|
Overnachting |
Best Western Sahara Motel (www.bestwestern.com) |
|
Afstand |
310 miles Totaal: 3.010 miles |
|
Weer |
35-43°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 25 Totaal $ 310 Hotel $ 70 Totaal $ 1.615 Divers $ 40 Totaal $ 2.955 |
Dag 24 woensdag 4 augustus 2004 Blythe – Los Angeles
Heerlijk geslapen. De airco heeft op volle toeren gedraaid. Het is vannacht niet koeler geweest als een graad of 25. We waren al om 07.15 uur wakker. De kinderen zijn samen naar de receptie gegaan om het free continental breakfast op te halen. We lieten ons de muffins, jam, jus, toast en koffie goed smaken en pakten maar weer eens de auto in.
Tegen 10.00 uur waren we bij de zuidelijke ingang van Joshua Tree National Park. We bezochten het visitor Centre en zagen hele aparte vogels langs de weg. We wandelden door een cactus bos, de Cholla cactus garden. Even verderop was de grens van de Mojave en de Colorado woestijn. Schitterende steenformaties liggen hier. Nog een stukje verder ligt een campground tussen deze stenen. Zag er schitterend uit. Tegen twaalven waren we bij 29 Palms, de noordelijke uitgang van het park. Niemand had meer echt behoefte aan een lange wandeling. Te heet!!
We bereikten Los Angeles, maar dan moet je niet denken dat je er al bent. We hadden nog zo’n 80 miles te gaan. Wat een agglomeratie die stad! Rond 15.00 uur waren we in het hotel. Het hotel ligt in een leuke buurt. Veel winkels aan Ventura bld. Het hotel zelf is ook erg leuk. Het ziet er ouderwets sjiek uit en de kamer is prachtig. Lekker ruim en een balkon met zicht op het hele grote zwembad. Heerlijk geluierd de hele middag aan het zwembad. De kids genoten en wij ook.
Rond 19.00 uur met de auto naar de City Walk, de uitgaansbuurt van Universal Studio’s. Deze bleek nog dichter bij dan we dachten. Met de auto zo’n 5 minuten. We parkeerden de auto en liepen er even rond. Allemaal souvenir winkels, restaurants etc. Precies zoals Disney Village bij Disney Parijs. We kozen om bij Hard Rock Café te eten. Achteraf geen goede keus. Lang wachten, het tochtte er vreselijk en dan ook nog de airco op een graad of 15. We kwamen nog een Nederlandse familie tegen, die we ook al in Bryce en de Grand Canyon hadden gezien. Iedereen maakt toch ongeveer hetzelfde rondje.
|
Overnachting |
Sportsmen’s Lodge (www.slhotel.com) |
|
Afstand |
280 miles Totaal: 3.290 miles |
|
Weer |
27°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 25 Totaal $ 335 Hotel $ 150 Totaal $ 1.765 Divers $ 70 Totaal $ 3.025 |
Dag 25 donderdag 5 augustus 2004 Los Angeles
Vandaag wordt er een gat in het budget geslagen. We gaan naar Universal Studios en we hebben ons voorgenomen om een Front of line pass te kopen. Voordelen: je mag overal door een speciale gate naar binnen (geen wachtrijen van 40 minuten of zelfs meer), je mag bij de shows overal vooraan zitten (geen rare palen in het uitzicht dus), we kunnen dan alles minimaal 1x zien in 1 dag. Nadelen: het kost een vermogen.
We ontbeten dus op de kamer en weg waren we. De kids hadden totaal geen moeite met het vroege opstaan vandaag. Om 08.15 stonden we op de parking van Universal. We kochten onze Front of line pass ($99,- p.p.) en dronken koffie bij Starbucks. Om 09.00 uur mochten we het park in. Het was schitterend weer. We genoten! Vooral in de smaak vielen Waterworld, Shrek 4D, Terminator en Jurassic Park. Iets minder vonden we Van Helsing en de Studio Tour. Ook de Revenge of the Mummy viel wat tegen.
De Front of line pass vonden we de moeite dubbel en dwars waard. Daar waar anderen 45 minuten moesten wachten, waren wij in 10 minuten binnen. We deden Back to the Future 3x achter elkaar. We konden met de pas steeds zo doorlopen.
Om 19.30 uur hadden we het wel zo’n beetje gehad. We hadden alles minimaal 1 keer gedaan, gezien en zelfs een aantal dingen herhaald.
We vertrokken dus tevreden naar het hotel. Daar gegeten. Erg lekker. Helaas bleek er een jaarlijks feest van oud western acteurs in het hotel. Veel cowboy hoeden bij het zwembad (incl. een buffet wat er goed uitzag). Nou is onze favoriete muziek geen country en western en ons balkon, was zo’n beetje boven de drummer. Je begrijpt, dat dat niet echt leuk was. Na wat geklaag bij de receptie kregen we een andere kamer, helaas zonder balkon of enig ander uitzicht. We kregen wel een compensatie in de kosten: $ 25 korting. Nou dat vonden we eigenlijk wel prima. We waren toch alleen maar van plan om te gaan slapen.
|
Overnachting |
Sportsmen’s Lodge (www.slhotel.com) |
|
Afstand |
10 miles Totaal: 3.300 miles |
|
Weer |
29°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 335 Hotel $ 125 Totaal $ 1.890 Divers $ 530 Totaal $ 3.555 |
Dag 26 vrijdag 6 augustus 2004 Los Angeles
Cor was het eerste wakker en ging dus gelijk wat boodschappen doen voor het ontbijt. De kids keken lekker TV en ik sluimerde nog wat door. Na het ontbijt vertrokken we naar Beverly Hills. Via Coldwater Canyon av., die vlak bij ons hotel lag, waren we binnen 3 minuten echt in de Hills. Kasten van huizen zagen we en Fabienne hoopte echt Orlanda te kunnen zien joggen. Helaas voor haar had hij vandaag een rustdag. We parkeerden de auto vlak bij Hollywood Bld. en liepen naar het Chinese Mann Theatre. Het was er erg druk. We keken wat rond, namen wat foto’s en liepen een stuk de Walk of Fame af. Het kon ons niet echt bekoren. Wat ons wel aansprak waren de souvenirs. 3 t-shirts voor 10 dollar. Dat werd dus het kado dat Fabienne mee wilde nemen voor haar vriendinnen. Daarna hadden we het wel gezien. De drukte, warmte en de vele zwervers konden ons niet bekoren. Iedereen had eigenlijk wel heel veel zin om naar Santa Monica te gaan. Dit bleek nog wel een uur rijden te zijn vanaf Hollywood. We kwamen er om 14.30 uur aan. We zwommen, bruinden en kochten vers fruit van een aantal Zuid Amerikaanse dames. De kids hadden gemengd fruit, lekker koel en gezond en ik had een bakje verse mango. Hierover heen ging limoensap, pittige kruiden en zout. Ik vond het heerlijk. We bouwden zandkastelen en we trotseerden de giga hoge golven. Wat een verschil met de Hollywood bld. We genoten allemaal. Om 18.30 gingen we weer terug naar de auto. We reden over Rodeo Drive en lieten ons verbazen door de rijkdom die je hier ziet.
We parkeerden de auto bij het hotel en liepen een stukje over de Ventura bld. We zagen, vlak bij het hotel een echte Amerikaanse diner (Twain’s). Het zag er gemoedelijk uit. Je kon buiten aan de bld. eten, wat we dus ook deden. We aten heerlijk en voor weinig geld. Op het terras zaten twee mannen, waarvan 1 vroeg of we uit Nederland kwamen. Hij bleek ook Nederlander te zijn, maar al 50 jaar in Amerika te wonen. Hij woonde in Las Vegas, maar kwam regelmatig in LA. De serveerster kwam uit Joegoslavië en vertelde over haar zus, die in Papendrecht woont. Ze was er in 2002 geweest. Zo werd het een hele gezellige avond. Na het diner gingen we nog even bij de supermarkt tegenover ons hotel naar binnen. We haalden nog een lekker ijsje en toen richting hotel. Voor ons doen was het erg laat, maar dat kwam door het gezellige diner. Om 23.30 uur lagen we op bed.
|
Overnachting |
Sportsmen’s Lodge (www.slhotel.com) |
|
Afstand |
60 miles Totaal: 3.360 miles |
|
Weer |
27°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 335 Hotel $ 125 Totaal $ 2.015 Divers $ 155 Totaal $ 3.710 |
Dag 27 zaterdag 7 augustus 2004 Los Angeles – Santa Maria
Voor ontbijt gingen we naar hetzelfde restaurant als gisterenavond. Het ontbijt was net zo goed als het diner en de bediening was net zo vriendelijk. Het was er berendruk! Gelukkig hadden we geen haast. We namen een uitgebreid ontbijt met gebakken eieren, aardappels, bacon en toast. De kids wilden natuurlijk pancakes met stroop.
Vandaag richting Santa Maria langs de kust. Bij Camarillo even naar een outlet centre en ja hoor, een Puma store. Yannick en ik kochten Puma schoenen ($ 15,- per paar, die later in Nederland € 110,- bleken!!) en Fabienne een leuke hooded sweater. Ook vonden we Converse all stars in het roze voor Francine, voor bij haar Gap outfit. Tegen 12.00 uur (na een lekkere lunch in het winkelcentrum) reden we richting Santa Barbara.
In Santa Barbara een beetje rondgereden, wat een prachtige stad, daarna naar de missiepost gegaan. Prachtig om te zien, helaas konden we niet de kerk in, omdat daar een bruiloft was. De Rolls Royces en de ‘stretched limo’s’ stonden buiten opgesteld! Erg fancy.
Daarna richting kust. In een woonwijk vonden we een trap naar beneden naar het strand. Het was een hele afdaling. Maar het bleek wel de moeite waard. Een smal strandje tegen een rotswand, niet te druk, maar wel wat mensen. Het was gelukkig weer zalig weer. We genoten van de troepen bruine pelikanen die op maar een paar met afstand langs vlogen. Yannick en Fabienne waren helemaal onder de indruk van een jongen die stond te vissen. Tot twee maal toe ving hij een luipaard zandhaai van zo’n 60 cm. Yannick mocht er even aan komen, Fabienne zag daar van af.
We wandelden een stuk langs de kust en weer terug, kortom een heerlijke middag.
Aan het einde van die middag, reden we naar Santa Maria, we zochten ons hotel op, wat er erg luxe uitzag. Daarna naar de Applebee’s, waar we heerlijk hebben gegeten.
Op de terugweg naar het hotel vielen allebei de kids in de auto in slaap! De werking van zon, zee, zand en lekker eten……
|
Overnachting |
Radisson Santa Maria (www.radisson.com) |
|
Afstand |
185 miles Totaal: 3.545 miles |
|
Weer |
27°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 40 Totaal $ 375 Hotel $ 105 Totaal $ 2.120 Divers $ 190 Totaal $ 3.900 |
Dag 28 zondag 8 augustus Santa Maria – Watsonville (Santa Cruz)
Om 09.15 uur (zonder ontbijt) waren we weer op weg. Onze eerste stop was Morro Bay. Daar bij de supermarkt wat lekker dingen gehaald en ontbeten. Helaas lag Morro Rock erg in de mist. Dichtbij was er gelukkig genoeg te zien. Vooral de surfers hadden de aandacht van de kids. Het voelde vanochtend door de mist aan de kust erg fris aan. In het water zagen we grote zeesterren en krabben. Wat is het hier toch mooi. Om ons heen veel pelikanen.
We reden weer verder langs de kust, maar we hadden veel last van de mist. We hadden niet echt veel uitzicht. We stopten weer bij Ragged Point, maar daar konden we helemaal niets zien. Het voelde door de mist ook echt koud aan. Als je daar iets van de kust afliep, stond je in de volle zon. Daar was het dan weer heel warm. Raar verschijnsel hoor om zo maar de mistwolk in te kunnen lopen! De stukken waar we de kustlijn wel konden zien, waren adembenemend mooi.
Onze volgende stop was Julia Pfeiffer State Park. Gelukkig scheen daar de zon volop en was het ook weer heerlijk warm. We lunchden daar aan een picknick tafel en wandelden naar de waterval. Erg mooi.
Van daar wilden we in 1 keer doorrijden naar de camping in Watsonville (tussen Santa Cruz en Monterey). We stopten nog een paar keer voor wat foto’s en film en reden door Carmel. Monterey sloegen we over (gaan we morgen heen).
De camping is leuk, maar door de mist die ook daar hing zag het er saai uit en werd ik wat depri (had ook al de hele dag last van de maag!).
We aten wat in Watsonville (wat erg tegenviel). We kropen dus al om 21.00 uur in bed. Nog een hele tijd moppen liggen tappen, totdat bij iedereen de tranen over de wangen liepen. Fabienne lag zelfs ’s nachts in haar slaap nog moppen te vertellen.
|
Overnachting |
KOA cabin (www.santacruzkoa.com) |
|
Afstand |
225 miles Totaal: 3.770 miles |
|
Weer |
18-25°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 375 Hotel $ 85 Totaal $ 2.205 Divers $ 80 Totaal $ 3.980 |
Dag 29 maandag 9 augustus Monterey
Om 07.30 was de hele familie al wakker. We lagen er al zo vroeg in, dat iedereen al uitgeslapen was. Buiten was het kil en vochtig. Toch was iedereen goed gehumeurd want vandaag stond het aquarium op het programma en daar hadden we allen reuze zin in. Na uitgebreid warm douchen, koffie leuten en ontbijten, vertrokken we tegen tienen. Onderweg kochten we nog wat proviand en genoten we van het uitzicht.
We parkeerden de auto niet ver van het aquarium en liepen richting de rij. Hij leek ons erg lang, maar het viel reuze mee. We waren in 20 minuten binnen.
Binnen merkte je niets meer van de drukte. Alleen bij de otters stond echt veel publiek. We zijn een paar uur binnen geweest. Het is een schitterend aquarium: de kwallen, de inktvissen etc. het is uniek om te zien. De kinderen vonden de “voel bassins” erg leuk. Daar kon je een zeester in je handen houden en krabben etc. Ik moet bekennen dat ook ik dat erg leuk vond.
Na het aquarium nog wat gedronken in een kroeg op Cannery Row. Lekker borrelhapje erbij en nog wat rondgelopen. Het weer was ondertussen weer erg mooi. Niet zo warm als we het de voorgaande weken hebben gehad, maar een zonnetje en zeer aangenaam.
Terug op de camping wilden de kinderen graag een “bananen fiets” huren. Na twee uurtjes camping wilden we op zoek naar wat te eten (beter als gisteren). We gingen dus op weg en reden eerst nog naar een strand. Daar zouden we nog even wat lopen. Tussen prachtige woningen zagen we een trap naar beneden naar het strand.
Iedere keer verbaast dit soort natuur ons hier weer. Een schitterend breed zandstrand. De zon was aan het zakken en er waren daar boven de golven gigantisch veel vogels, waaronder bruine pelikanen. Die doken naar vis, een prachtig gezicht was dat. De andere vogels zwermden daar omheen, want die wilden hun graantje wel meepikken. Yannick wilde toch nog wel erg graag even zwemmen. Dat kon, alleen wel in zijn ondergoed, want we hadden geen zwemspullen meegenomen. De hoge golven hier in Amerika, blijven Yannick boeien. Plotseling gilde Fabienne dat ze zeehonden zag. Vlakbij Yannick zwommen 3 zeehonden. Ze keken Yannick aan en hij keek hen aan. Een uniek gezicht was dat.
Fabienne had zich ondertussen ook uitgekleed tot op de onderbroek en lag ook al in het water. Ze was onderweg om ze te aaien, maar dat vonden de zeehonden te veel van het goede. Zo plotseling als ze waren gekomen waren ze ook weer weg.
Ondertussen hadden Cor en ik een geanimeerd gesprek met een Amerikaan, die daar aan het wandelen was (met een glas whiskey in de hand). Hij woonde daar langs het strand en zei dat er normaal nooit zoveel vogels waren. Er moest wel een speciale school vissen zwemmen nu.
Langzaam aan werd het frisser (de zon was bijna onder) en zijn we dus maar weer terug gegaan naar de KOA. De kids douchten en we gingen weer op weg naar eten.
We kwamen bij een Chinees terecht waar we heerlijk aten voor heel weinig geld.
|
Overnachting |
KOA cabin (www.santacruzkoa.com) |
|
Afstand |
80 miles Totaal: 3.850 miles |
|
Weer |
24°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 375 Hotel $ 85 Totaal $ 2.290 Divers $ 180 Totaal $ 4.160 |
Dag 30 dinsdag 10 augustus Watsonville – San Francisco
Vanochtend op het gemak weer eens opgeruimd. Na 4 weken uit een koffer leven, verlangen we toch wel weer naar het gemak van kasten etc. De kids krijgen zo langzamerhand toch wel weer een kriebel die “nog hoeveel dagen?” heet, maar daar hebben Cor en ik nog geen last van.
We spraken nog wat met onze nieuwe buren in de cabin naast ons, Nederlanders met 4 pubers bij zich. Ook zijn hadden al diverse malls leeg gekocht, één van de dingen die ik nog op ons “to do” lijstje van vandaag had. Cor wordt zo langzamerhand helemaal gek van al die winkels, maar ik heb hem beloofd, de laatste keer….. (voorlopig).
Via Gillroy (mall) en een heerlijke lunch daar verder richting ons eerste hotel. Millbrae dus. Rond 16.00 uur kwamen we daar aan. Het voelde al gelijk weemoedig aan. Dit is dus het eindpunt van onze vakantie. Na dit bed, is het gewoon weer het bed thuis..
De kinderen gingen gelijk het zwembad weer in. Het was tenslotte nog steeds schitterend weer. Nog even wat zon op onze toch al zeer bruine lichamen. Bij het bad lag een jong Nederlands stel, wat zelf ging beginnen aan hun rondreis. Ze genoten van de verhalen van Fabienne en Yannick. Lekker een zak chips en wat te drinken erbij en de tijd vloog weer voorbij. Toen de zon helemaal achter het hotel gezakt was werd het fris en tijd om wat te eten te zoeken in de buurt. Rond 20.00 uur zaten we bij een Japans Koreaans buffet, wat iedereen erg lekker vond ….. Niet dus. Ik was de enige die echt lekker zat te eten, de rest met lange tanden. Om 22.30 uur deden we de TV uit.
|
Overnachting |
Best Western El Rancho Inn – Millbrae (www.elranchoinn.com) |
|
Afstand |
100 miles Totaal: 3.950 miles |
|
Weer |
27°C |
|
Uitgaven |
Benzine $ 20 Totaal $ 395 Hotel $ 87 Totaal $ 2.380 Divers $ 235 Totaal $ 4.395 |
Dag 31 woensdag 11 augustus San Francisco
Voor het eerst deze vakantie een ontbijt bij de McDonalds. Tot nu toe hebben we zeer degelijk ontbeten. Meestal gewoon onze boodschappen gedaan en op de kamers gegeten. Maar de laatste dagen gaan we het er nog maar een beetje van nemen. Met de gunstige wisselkoers kan het nog wel lijden.
Na het ontbijt eerst naar het Golden Gate park. Hier een route door heen gereden en gewandeld door de Queen Wilhelmina garden. Deze tulpen tuin is in 1902 geschonken door Koningin Wilhelmina aan San Francisco. Er staat ook een Nederlandse molen.
Daarna naar de Japanese Garden. Onderweg zagen we nog bizons staan in het park. Wat een grote beesten zijn dat. De Japanese tuin was mooi, maar druk bezocht. De kinderen vonden het maar zo, zo. Tuinen hoeven niet zo van ze.
Na dit bezoek gingen we via Mission Dolores (het oudste gebouw van San Francisco) en mission street, een prachtige straat met palmbomen richting China Town. Hier wilden we een middagje doorbrengen.
We begonnen daar met een lunch in China town restaurant. We bestelden eerst soep en daarna verschillende schotels met hapjes; een soort tapas, maar dan op z’n Chinees. Iedereen vond dit wel erg lekker. Daarna heerlijk alle straatjes door. Het was er erg druk, maar dat geeft denk ik juist de goede sfeer aan deze buurt. De Chinese winkeltjes zijn geweldig om te zien. We hadden wel één doel op het verlanglijstje in China town: de fortune cookies factory. Daar even gekeken hoe de dames met de hand de cookies maken. Heel leuk om te zien. Toen we moe waren van het slenteren, de auto maar weer opgezocht. Door San Francisco heen gereden en terug naar Millbrae. Nog maar weer even gezwommen en gegeten in het restaurant van het hotel. Daar hadden we één van de eerste avonden ook al heerlijk gegeten en nu was het weer super.
|
Overnachting |
Best Western El Rancho Inn – Millbrae (www.elranchoinn.com) |
|
Afstand |
60 miles Totaal: 4.010 miles |
|
Weer |
27°C |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 395 Hotel $ 87 Totaal $ 2.470 Divers $ 190 Totaal $ 4.585 |
Dag 32 en 33 donderdag en vrijdag 12 en 13 augustus San Francisco – Meppel
Eerst maar eens een luxe ontbijt bij de IHop. Het was er enorm druk en dat voor een doordeweekse ochtend. Na dit uitgebreide ontbijt terug naar het hotel. De kids gingen nog even zwemmen terwijl Cor en ik de auto gingen uitmesten. Alles moest nu goed worden ingepakt en opgeruimd. De prullenbak was te klein voor alles wat weg kon en moest er dus naast geparkeerd worden. Gelukkig paste alles net in de tassen. We reden nog even naar de supermarkt voor de laatste dingen die we onderweg wilden hebben en die we nog mee wilden nemen naar Nederland. Ik wilde graag een aantal van die plastic flessen marinade. Die konden nog in de koelbox die we ook mee terug gaan nemen. Na deze boodschappen was het tijd om echt richting vliegveld te gaan.
De auto inleveren was snel gebeurd. We waren nog even bang voor een opmerking over de deuk die ik er aan de voorkant onder de bumper heb ingereden, maar ze keken gelukkig maar oppervlakkig en in 5 minuten konden we weg. Met het treintje naar de vertrekterminal. Er stond een lange rij voor het inchecken en de balies waren nog niet open. Cor wilde nog een poging gaan wagen om onze verloren bagage van de heenweg terug te krijgen dus die ging naar beneden naar het vrachtkantoor.
Wat schertst mijn verbazing als hij 30 minuten later terug komt, met een mij onbekende hele grote reistas. Onze bagage heeft dus gewoon al die tijd daar in het kantoor gelegen. De tas was helemaal kapot, maar alles was er nog gewoon. We hebben dus al onze spullen weer terug.
Achter de douane nog een horloge voor Fabienne en headphones voor Yannick gekocht en toen het vliegtuig in.
We vertrokken met wat vertraging. In eerste instantie trokken de wc’s niet door en dat kan natuurlijk op zo’n lange vlucht met 400 man aardig wat problemen geven. Deze werden gemaakt en we dachten dat we toen wel weg konden. Dit was dus niet het geval. Er bleek ook nog een vervelende passagier aan boord, die verwijderd werd. Toen moest ook zijn bagage uit het ruim gehaald worden, al met al een vertraging van 2 uur. Dat betekende voor de aansluiting rennen in Londen. Gelukkig was dit goed geregeld door BA. Zij hadden mensen klaar staan die ons met speciaal vervoer (keihard rijdend) van de ene naar de andere terminal brachten. We hebben het gered. Het toestel heeft speciaal op ons een extra 10 minuten gewacht.
Uiteindelijk kwamen we moe en voldaan aan in Amsterdam. Mijn ouders stonden te wachten en bij de bagageband bleek er weer bagage verdwenen te zijn. Cor heeft met een noodvaart een formulier ingevuld, want niemand had meer puf om er over te zeuren. Bij mijn ouders in Haarlem warm gegeten en toen direct naar Meppel gereden.
Om 21.00 uur op vrijdag 13 augustus was onze vakantie afgelopen.
|
Overnachting |
Thuis in Meppel |
|
Afstand |
10 miles Totaal: 4.020 miles |
|
Weer |
Kan ik me niets meer van herinneren |
|
Uitgaven |
Benzine – Totaal $ 395 Hotel – Totaal $ 2.470 Divers $ 90 Totaal $ 4.675 |
Tenslotte
Dit was natuurlijk de mooiste vakantie die we tot nu gehad hebben. De kinderen en wij hebben genoten. Het is nu bijna een half jaar later en nog iedere dag denken we er even aan of hebben we het er even over.
Ons volgende doel is zomervakantie 2007, waarschijnlijk Australië, maar een ander deel van de VS zou ook heel goed mogelijk zijn.
Al met al zijn de kosten (door de lage dollar) ook heel erg meegevallen. We hebben naast ons normale bestedingspatroon nog erg veel kleding gekocht. Dat zit ook inbegrepen bij de bovengenoemde bedragen. Totaal heeft het ons € 9.500,– gekost.
© USA4ALL & Wendy Jol
Reisverhaal Amerika 2004
