In Las Vegas zullen we zes dagen overnachten. We hebben allemaal verschillende hotels vooraf gereserveerd zodat we deze allemaal een keer van binnen hebben gezien en ervaren.
Op de dag van aankomst, dezelfde zaterdag 5 september om 19.15, hebben we een relatief ‘simpel’ hotel geboekt omdat we ervan uitgaan dat we erg moe zullen zijn. Het hotel wat we hebben geboekt is het Westin Casuarina. Vervolgens hebben we voor zondagnacht de Venetian, voor maandag de MGM Grand, voor dinsdag en woensdag Green Valley Ranch ( van het Discovery progamma ‘American Casino’ ) en voor donderdagnacht een suite in het Bellagio.
Daarnaast hebben we via Hertz nog een cabrio, een Ford Mustang, gehuurd voor drie dagen. We halen hem dinsdag 8 september op en leveren hem vrijdag 11 september weer in. In deze drie dagen willen we onder andere alvast naar de Grand Canyon. Dit is zo’n vijf uur rijden vanaf Las Vegas. Bij vroeg vertrek moet dit mogelijk zijn. Tevens willen we waarschijnlijk naar Valley of Fire State Park, Lake Mead en Red Rock Canyon National Conservation Area.
Na deze zes dagen in Las Vegas checken we op vrijdag 11 september uit bij het Bellagio hotel, leveren de auto weer in bij Hertz en halen dan de gereserveerde camper op bij Roadbear RV. Het gaat om een type C23-25. Ruim genoeg voor ons tweëen. Het is een zes-persoons camper met vast bed, douche, wc, magnetron, cd-speler en nog meer gemakken die we waarschijnlijk niet eens allemaal zullen gebruiken.
Met deze camper zullen we vervolgens een rondrit van 19 dagen gaan maken door het westen van de VS. Na deze dagen eindigen we in Los Angeles waar we op 30 september de camper weer zullen inleveren. Op 1 oktober vliegen we weer terug naar Schiphol waar we vrijdagochtend 2 oktober zullen aankomen.
We hebben een route gepland, maar of we ons ook aan deze planning kunnen houden…de tijd zal het uitwijzen. Tijd tekort kom je volgens ons altijd. Dat betekend dus dat we onderweg compromissen zullen moeten sluiten. Waar en wanneer, dat zien we onderweg wel. Daarom hebben we ook geen enkele camping gereserveerd. Als we het idee hebben dat we een camping moeten reserveren, dan bellen we één of twee dagen van tevoren op zodat we in ieder geval een idee hebben waar we op dat moment zijn.
De route is als volgt gepland:
11 september 210 km. Las Vegas – Kingman
12 september 320 km. Kingman – Sedona – Flagstaff
13 september 230 km. Flagstaff – Page
14 september 202 km. Page – Monument Valley
15 september 230 km. Monument Valley – Moab
16 september Moab
17 september 270 km. Moab – Capitol Reef NP
18 september 195 km. Capital Reef NP – Bryce Canyon NP
19 september 143 km. Bryce Canyon NP – Zion NP
20 september 335 km. Zion NP – Indian Springs/Las Vegas
21 september 200 km. Indian Springs – Beatty/Death Valley NP
22 september 280 km. Death Valley NP – Lake Isabella/Bakersfield
23 september 205 km. Lake Isabella – Sequioa NP
24 september 265 km. Sequioa NP – Yosemite NP
25 september Yosemite NP
26 september 346 km. Yosemite NP – San Francisco
27 september San Francisco
28 september 634 km. San Francisco – Los Angeles ( deel 1 )
29 september 634 km. San Francisco – Los Angeles ( deel 2 )
30 september Los Angeles ( en camper inleveren )
1 oktober Los Angeles – Schiphol
4 september: de dag voor vertrek
Beste lezer,
Het is bijna zover! Het is nu 23.20 en de koffers zitten dicht. We hebben drie koffers mee en met elke koffer zitten we tegen de grens van 23 kg. per koffer aan. Op twee manieren gewogen: met een kofferweegschaal; een hanger met een weegmechanisme erin en door op een personenweegschaal te gaan staan en eerst jezelf zonder koffer te wegen en daarna mét.
Inchecken hebben we reeds gedaan, online. Alleen is de manier waarop de plaatsen toegewezen worden wel erg raar. Je kon namelijk alleen kiezen voor plaatsen achter elkaar. Uiteindelijk kregen we allebei een plaats aan het gangpad toegewezen, dus niet naast elkaar. Erg apart…We vliegen overigens met een klein toestel, een Boeing 757-200. Daar ben ik persoonlijk niet zo blij mee want ik heb altijd al een beetje last van claustrofobie als ik met m’n knieën tegen de stoel voor me zit. Maar even lopen is er nu dus niet echt bij met maar één gangpad in plaats van twee.
De vlucht vertrek om 10.45 en in acht-en-een-half uur reizen we naar Philadelphia. We komen hier om 13.15 plaatselijke tijd aan. Vervolgens stappen we over op ons volgende vliegtuig, een Airbus A320, die om 16.10 plaatselijke tijd vertrekt naar Las Vegas. Dit stuk is ook nog ruim vijf uur vliegen. Als alles volgens schema verloopt zouden we dus om 18.30 plaatselijke tijd in Las Vegas moeten landen. Hier in Nederland is het dan inmiddels 3.30 de volgende dag….Maar goed, eerst maar eens zien of alles volgens schema gaat verlopen. Nu eerst maar eens onder de wol want er staat ons een lange dag te wachten.
5 september: de dag van vertrek
Beste lezer,
Vanochtend om 06.30 liep de wekker af. We vertrekken om 10.45 met U.S. Airways. Dat betekent dat we in ieder geval om 08.30 op Schiphol willen zijn. Het inchecken hebben we dus reeds via internet gedaan.
Om 07.30 vertrekken we richting Santpoort vanaf waar mijn stiefvader ons met onze auto naar Schiphol brengt. Hij zet ons af en neemt onze auto mee terug zodat die de komende weken bij hun gestald blijft. Veilig en goedkoop. Na een bakje koffie vertrekken we om 08.10 vanaf Santpoort naar Schiphol waar we om 08.45 aankomen. Bagage uitgeladen en met drie koffers, een laptoptas en een fotocameratas vertrekken we naar de afgifte van de bagage. Slechts één wachtende voor ons. Hier komen ze er meteen achter dat we inderdaad niet naast elkaar zitten en wijzigen de stoelen meteen in twee naast elkaar.
Door de paspoortcontrole en nog even wat rondgekeken bij de See Buy Fly shops. We kopen hier echter niks omdat we verwachten dat we in Amerika goedkoper uit zullen zijn. Bij de shops zien we overigens nog Erik Vogel en Caroline de Bruyn staan van GTST…Sympatieke mensen.
Omdat alles met elkaar best wat tijd kost en we om 09.30 kunnen boarden lopen we alvast door richting de gate. Hier worden eerste een aantal vragen gesteld. Onder andere wie je koffers heeft ingepakt, van wie de bagage is en of we nog elektronische apparaten van andere mensen mee hebben. Vervolgens alle horloges en dergelijke af en de cameratas en laptoptas door de scanner. De laptop moet echter wel uit tas. Alles gaat door de scanner en wat zien we als we de laptop weer in de tas terug willen doen? ( twee maanden geleden gekocht ). De laptop zit vol met krassen op de bovenkant. De zwarte flappen van de scanner schuiven overal overheen en hebben allemaal kleine krasjes gemaakt. Ja, wat doe je dan? Uiteindelijk is Madelon maar teruggelopen naar de medewerkers om het te melden. Maar ja, de fout wordt gemaakt door een machine, niet door een mens. En probeer nog maar eens te bewijzen dat die krassen er niet al op zaten. Zeker omdat ze nog nooit zoiets meegemaakt hadden ( zeiden ze ). Leidinggevende erbij en de gegevens gekregen van waar we een klacht in kunnen dienen. Maar ja…dit wordt natuurlijk een hopeloos verhaal. Maar als je niks zegt weet je zeker dat je niks hebt. Al met al begint het dus met een domper. Erg jammer van onze nieuwe laptop.
We hebben geluk in het vliegtuig: de stoel naast ons blijft leeg dus hebben we ruimte genoeg. Kussentjes om onderweg te slapen en op weg gaan we, voor een vlucht van acht-en-een-half uur, op naar Philadelphia.
De vlucht verloopt voorspoedig. We krijgen als lunch een keuze tussen kip met aardappelpuree en groenten of pasta met kaassaus en zongedroogde tomaten. Af en toe komen ze langs met drinken of water. En natuurlijk, stilzitten is lastig, zeker zo’n lange tijd, maar al met al viel het nog mee. Jammer alleen dat we niet twee gangpaden hadden want lopen was nu geen optie. Overigens hadden we géén radiozenders en werd er maar één film gespeeld, zonder ondertiteling. Om 13.15 plaatselijke tijd landen we in Philadelphia. Het is in Nederland inmiddels 22.15 en we zijn alweer bijna 16 uur op…De formaliteiten bij de douane verlopen voorspoedig. Maar ook hier moet onze laptop weer uit de tas als hij door de scanner gaat met als resultaat: nóg meer krassen. Hij ligt in een diepe bak, en tóch raken de flappen de laptop. Ondertussen hebben we het maar opgegeven om ons hier nog druk om te maken.
Na een aantal vragen bij de customs en onze Visa waiver ingeleverd te hebben mogen we doorlopen en houden we nog wat tijd over om wat te eten te halen. Om 15.30 kunnen we weer boarden want om 16.10 vertrekt onze vlucht naar Las Vegas. Ook deze vlucht verloopt voorspoedig maar nu zijn er geen extra plekken vrij. We zitten in een Airbus ook weer zonder radiozenders en deze keer ook geen films. Voor de tweede keer vandaag zitten we naast de vliegtuigvleugels, dus ook geen uitzicht. Dat zijn lange reizen want ook nu moeten we vijf-en-een-half uur stilzitten. Gelukkig hadden we wat boeken meegenomen en hebben we uiteindelijk meer dan de helft van de tijd onze ogen maar dichtgedaan.
Om 17.45 landden we reeds in Las Vegas. Ruim een uur en drie kwartier eerder dan op het ticket stond. Maar wel prettig natuurlijk! Overigens moesten we wel even drie keer slikken voor we aan de grond stonden, het was bepaald geen soepele landing en even dacht ik dat het toestel de laatste paar meter uit de lucht zou vallen zo’n beweging zat er in.
Het toestel uit en één van de eerste dingen die je ziet zijn de eerste gokautomaten in de aankomsthal. Er bestaat in ieder geval geen twijfel over waar je geland bent…Na twintig minuten wachten komt onze bagage naar buiten en gaan we op zoek naar een taxi die ons naar het hotel brengt. Zodra we de eerste stappen naar buiten zetten lijkt het alsof er een grote föhn op ons gezicht wordt gezet. Onvoorstelbaar hoe warm het buiten is. En dan is het ondertussen toch al 18.30…De taxi laveert door het enorm drukke verkeer. Het is feestweekend voor de amerikanen want 4 september was het Labour Day. Ook de Canadezen zijn volop uitgerukt om een weekend in Las Vegas door te brengen. Gelukkig hadden we onze hotels ruim van tevoren gereserveerd en na een kwartier staan we voor het Westin Casuarina, één blok vanaf de Strip. Een prima hotel en bekend voor mij omdat het een hotel van de Starwood keten is, waar ik zelf voor gewerkt heb. Erg veel gratis ammenities: gratis kranten, gratis water, gratis drankje, gratis fitness en swimming pool, noem het maar op. Maar van weinig zullen we gebruik maken. We frissen ons even op onder de douche en proberen nog even door te halen zodat we niet te vroeg op bed liggen. Maar ondertussen zijn we alweer bijna 24 uur wakker…
We lopen na het douchen de Strip op, het is ondertussen al bijna helemaal donker. Er wordt veel (letterlijk) aan de weg gewerkt waardoor we veel langs bouwstellages moeten lopen. Het is hier snikheet omdat er ook geen wind doorheen kan. Ondertussen lopen we langs fameuze hotels als het Caears Palace, Bellagio en Hollywood Planet, waar tot voor kort Hans Klok optrad. Bij het Bellagio kijken we meteen even naar de fontijnenshow die net gaat plaatsvinden. Onvoorstelbaar mooi, maar voor het filmen en fotograferen hiervan komen we nog wel even terug als het doordeweeks is. Dan heb je tenminste wat ruimte om te staan. Want wát een drukte!
Bij de McDonalds eten we ons avondeten voor vanavond. Je bestelt je menu aan de balie, krijgt een bon die omgeroepen wordt zodra het klaar is en het drinken pak je zelf uit de post-mix apparaten. ‘Drink-all-you-can’. Maar na een halve liter cola, heb je écht wel genoeg gehad. En de ‘American Fritessaus’ die we in Nederland kunnen bestellen, kennen ze hier écht niet hoor! Hier wordt wel ketchup gebruikt, dat kun je dan weer zelf pakken aan de balie waar ook het drinken staat.
We lopen op de terugweg nog even door Planet Hollywood en gaan dan weer terug naar het hotel. We zijn helemaal kapot maar hebben het in ieder geval nog uitgehouden tot 22.00. Mooie tijd om te gaan slapen in een héérlijk bed. Morgen weer een nieuwe dag. Dan checken we uit bij de Westin en moeten we met onze bagage bij het Venetian zien te komen…Een uitdaging op zich, zal waarschijnlijk wel een taxi worden.
Tot morgen! Waarschijnlijk zullen we onze foto’s op een andere site gaan laten zien waarvan ik de link hier nog zal doorgeven.
6 september: Las Vegas / The Venetian Hotel
Beste lezer,
Na een wat onrustige nacht worden we in eerste instantie rond 05.00 uur wakker. Dat betekent dat we ongeveer 7 uur geslapen hebben. Mentaal wel uitgeslapen maar lichamelijk nog gebroken. Aangezien we rond deze tijd toch niet kunnen ontbijten of uitchecken besluiten we nog maar even door te slapen.
Vervolgens worden we om 09.00 weer wakker. Mooie tijd. We moeten voor 11.00 uitchecken. Om 10.00 uur staan we met onze koffers beneden. We hoeven niets meer af te rekenen omdat we de overnachtingen reeds vooruit betaald hadden. We laten onze koffers achter bij de receptie en drinken bij de Starbucks, die in het hotel gevestigd zit, een kop koffie. Keuze te over en heerlijke koffie. Zelfs het kleinste formaat is al drie keer groter dan in Nederland…
Vervolgens de straat op om weer wat hotels te verkennen aan de Strip. Het is rond half elf en de temperatuur gaat alweer rap richting de dertig graden. Net gedouched maar zweten als de beste.
Het is tien minuutjes lopen naar het Bellagio waar we het hotel induiken, de airco in. We lopen hier wat rond maar omdat we donderdag al in het Bellagio verblijven willen we het eigenlijk dán pas bekijken. Daarom lopen we door naar Caesars Palace. Het is één van de vele hotels waar je úren rond kunt lopen.
Nadat we hier een uur of wat rondgedwaald hebben en wat gegeten hebben in het foodcourt besluiten we om terug te lopen naar het Westin Hotel om onze koffers op te halen en in te gaan checken in ons volgende hotel: het Venetian. De koffers worden naar buiten gebracht door de bellboy terwijl wij nog een keer de Starbucks in duiken voor nog een koffie. Madelon neemt nu een ijskoffie: een Frappucino met mokka-smaak. Mij beviel de standaard ‘American coffee’ prima, dus die neem ik nu ook weer.
Ondertussen heeft de bellboy een taxi geregeld om ons naar het Venetian te brengen. Op zich is het te lopen, maar met drie zware koffers wordt dat toch een ander verhaal.
Hij loopt naar een zwarte limousine en vraagt aan de chauffeur of hij ons daarheen wil brengen. Wij hadden echter toch eerder een gewone taxi in gedachten. We betaalden gisteren al $20,- om ons vanaf het vliegveld naar het Westin Hotel te laten brengen…Maar wat we nooit verwacht hadden gebeurde toch: de limousine fungeert als taxi en brengt ons voor $15,- naar ons hotel.
Of de afstand het geld nou wel of niet waard was, was iets waar we ons allang niet meer druk over maakten. Voor $15,- wilden we best een paar minuten in een limousine zitten! En zo kwam het dus dat we tien minuten later per limousine werden gedropt werden bij de ingang van het gigantische Venetian hotel. Alsof je als VIP onthaald wordt, stond er meteen weer een bellboy naast onze auto om de koffers uit handen te nemen en kregen we een bewijs waarmee we later onze koffers op de kamer konden laten bezorgen. Overigens wordt er altijd eerst netjes gevraagd of je hulp nodig hebt met je bagage. Aangezien we deze zes dagen in een totaal tegenovergestelde situatie leven, qua luxe, als de 20 dagen erna, maken we er dankbaar gebruik van en kunnen we zonder koffers het hotel binnen lopen.
Een iets andere situatie dan gisteren: waar we gisteren direct door konden lopen naar de balie om in te checken, staan we hier in slingerpoortjes bijna een half uur te wachten voor we ingecheckd worden! Mensen, wat een drukte! Maar voor een hotel met meer dan 4000 kamers is alles perfect geregeld! Er is een balie met ongeveer 20 receptionistes erachter die een bordje omhoog houden als je aan de beurt bent. Je krijgt een hoop informatie en in ons geval zat er bij deze overnachting ook nog ontbijt inbegrepen ( zeldzaamheid in Amerika ) en een aantal kortingsbonnen voor restaurants. Het Venetian telt overigens maar liefst 26 restaurants…
Na het inchecken meteen door naar de kamer om te kijken. Nou ja, ‘kamer’…Het Venetian kent alleen maar suites. We hebben dan ook een gigantische kamer met twee twee-persoonsbedden, een groot zitgedeelte, een apart toilet en een gigatische badkamer met dubbele wastafel, apart bad en aparte douche. De twee gigantische flatscreen tv’s maken het luxe plaatje helemaal af.
Nadat we de kamer bewonderd hebben en de bagage in ontvangst hebben genomen besluit ik maar eens te gaan kijken of de internetverbinding hier een beetje werkt. Voor $9,95 heb je 24 uur internetverbinding, draadloos of met kabel. Het draadloze bleek achteraf heel slecht te werken. Langzaam en meestal zelfs helemaal geen verbinding. Met de kabel erin werkt het perfect. En zo komt het dus dat we nu mooi twee dagen op deze weblog konden uitwerken. Maar weer afwachten wat het morgen wordt.
Nadat ik gisteren heb uitgewerkt gaan we een rondje hotel doen. Nou ja, rondje…je kunt hier werkelijk uren rondlopen langs alle restaurants, door het casino en langs de vele luxe winkels. Overigens zijn er maar weinig winkels waar ook echt publiek binnenloopt. De prijzen van de produkten zullen hier vast veel mee te maken hebben. Het zijn namelijk vooral dure merkzaken.
Na twee uur wandelen en weer wat gegeten te hebben op het foodcourt, van dit hotel dan, zijn we helemaal afgepeigerd. Van al dat slenteren wordt je flink moe. We gaan dan ook terug naar de kamer waar we de foto’s van de afgelopen dagen alvast in mappen onderverdelen en de dag van vandaag op de weblog uitwerken. Nog wat lezen en dan is het weer tijd om te gaan slapen. Morgen staat het volgende hotel op de planning. Overigens niet het MGM Grand zoals ik eerder vermeldde. We hadden wel naar dit hotel gekeken maar bleken uiteindelijk het Mirage geboekt te hebben. De vergissing komt ook omdat dit twee zusterhotels zijn. Nu had ik het natuurlijk kunnen aanpassen in de teksten hiervoor maar eerlijker is om te zeggen dat hoe strak onze planning ook lijkt, ook hier weleens foutjes in sluipen..
De link naar onze foto website is : http://michaelwesseling.magix.net/ .
Tot morgen!!
7 september: Shopping Outlets Primm / Mirage Hotel
Beste lezer,
Wat een prachtige kamer hebben we in geslapen vannacht. Het zal toch moeilijk worden om deze te overtreffen. Jammer dat onze nacht vanaf 03.30 verpest is door een groep dronken mensen die tot 05.30 van tijd tot tijd flink herrie hebben lopen maken. We hebben vanaf 03.30 bijna niet meer geslapen. Af en toe hadden we het idee dat er wat van gezegd werd maar later begon het weer. Dát is dan weer het nadeel van slapen in een hotel; je bent volledig afhankelijk van de welwillendheid en het fatsoen van je ‘mede-gasten’…
We staan dus op tijd naast ons bed. In dit geval maakt niet uit met welk been, want beide is het verkeerde. Bij deze overnachting zat overigens wél ontbijt inbegrepen. Een continental breakfast. We vragen aan een personeelslid waar het ontbijtbuffet is. Maar hij geeft aan dat er geen buffet is maar er wel een ‘continental breakfast’ geserveerd wordt. Dat is dus ook precies wat we zoeken want daar hebben we de coupons voor gekregen.
We gaan naar de aangegeven verdieping en komen in een luxe ruimte, een soort high-tea room, heel klassiek ingericht met hele oude, luxe stoelen, kleine tafeltjes met een gigantisch uitzicht op de binnenplaats en een buffet met allemaal cakejes, fruit, koffie, thee, jus d’orange, noem maar op! En het mooie is: het hotel telt 4000 kamers, dus zelfs als het volgeboekt is met op elke kamer één persoon dan zit er al 4000 man. Maar de ruimte waar we ontbeten telde net ruimte voor 40 personen. Niet iedereen had dit ontbijt dus…Erg speciaal! Vervolgens checken we na het ontbijt uit door middel van het invullen van een kaartje dat je bij de receptie in een brievenbus dropt en dan kun je weg zonder in de rij te staan. Handig als je met creditcard hebt betaald…
Het verplaatsen met de koffers naar een nieuw hotel valt vandaag mee: de Mirage zit aan de overkant van de straat! Zo komt het dat we dus om 09.00 al met onze koffers bij de balie staan. Ervan uitgaande dat we nog niet kunnen inchecken maar hopende dat we in ieder geval onze koffers alvast kwijt kunnen. We proberen toch alvast in te checken maar de kamer is, uiteraard, nog niet klaar. Ze kan ons wél alvast inchecken zodat we, als we ’s middags terug komen, alleen nog maar de keycards op hoeven te halen.
Nadat we onze koffers hebben ingeleverd lopen we door naar een gebouw dat de ‘Fashion Mall’ heet. Een groot gebouw vlakbij de hotel ‘de Wynn’. Hier kunnen we op de derde verdieping buskaartjes kopen voor naar de Fashion Outlets in Primm, ongeveer drie kwartier rijden van Las Vegas. De kaartjes zijn, met ANWB Show Your Card korting ( hier AAA genoemd ) $11,- p.p. in plaats van $15,- p.p. We blijven nederlanders en dat scheelt dus toch weer $8,- oftewel € 5,50. De kaartjes zijn voor de heen en terugreis met de bus en dan blijft er voor daar drie uur over om te shoppen. We nemen de bus van 11.00 en zijn er uiteindelijk rond 12.00. Het is een groot gebouw met winkels van onder andere Ralph Lauren, Tommy Hillfiger, Guess etc.etc. en een groot foodcourt. We slagen onder ander voor een aantal handtassen voor Madelon van G by Guess voor rond de 20/30 euro en allebei een horloge van G by Guess voor ongeveer € 30,-. Erg goedkoop dus. Maar na drie uur shoppen heb je het ook wel gezien. Maar wel leuk om gedaan te hebben!
Rond 16.00 zijn we weer terug in Las Vegas. Bij de halte van het MGM ( wij moesten er één verder ) moesten we uitstappen omdat de bus een lekke band kreeg. Dan maar een stukje lopen, maar wel met het zweet onder je oksels en waar nog meer, bij een temperatuur van meer dan 35 graden. We mogen nu alleen niet klagen want zoveel gebouwen met airco zullen we straks met de camper niet meer tegenkomen…
We lopen het Mirage weer binnen en hoeven inderdaad alleen de sleutels even op te halen en kunnen direct door naar boven. En dan zie je ineens hoe snel je verwend raakt: deze kamer viel zowaar even tegen…En dan hebben we het over een kamer die gemiddeld in Nederland toch twee keer zo klein zou zijn. Maar de kleurstelling was erg raar: rood met wit en gefineerd bruin hout en het rook er erg raar. De badkamer had niet eens een apart toilet (!!!) en we moesten douchen in het bad. Op zich slaan deze opmerkingen nergens op, maar geloof me: als je eenmaal een paar hotel in Las Vegas hebt meegemaakt…dan ben je erg snel verwend.
Nadat we ons opgefrist hebben van al het wandelen van vandaag wandelen we weer naar het Venetian omdat we daar een pinautomaat gezien hadden. Er zijn maar weinig ATM’s in Amerika waar je met je nederlandse pinpas ( Maestro) terecht kan. Maar we hadden gezien dat er hier één was. Nou wordt er gezegd dat creditcards veel handiger zijn maar daar ben ik het toch niet mee eens. Vooral onze lunch, flesjes water, fooien voor de taxichauffeur, bellboys etc. zijn toch makkelijker te betalen met cash geld. Maar het is wel een feit dat je zónder creditcard nergens ben in Amerika.
We eten vanavond dan ook maar meteen bij één van de 26 restaurantjes in het Venetian en besluiten vervolgens om door te lopen naar de Stratosphere Tower. Deze ligt helemaal aan het begin van de Strip, vlakbij hotel Circus Circus. Het lijkt niet zo ver lopen maar schijn bedriegt: uiteindelijk is het een uur en een kwartier later voordat we de Tower binnenlopen. Voor ruim $15,- p.p. mag je omhoog…Het is ondertussen helemaal donker dus daarom zijn we nu ook gegaan. Las Vegas by night ziet er waanzinnig uit. Je kunt ontzettend ver kijken, ook omdat het gewoon bijna altijd helder is hier. Alleen, foto’s nemen door glas terwijl binnen het licht aan is, blijft toch lastig…
We zijn helemaal kapot van al het lopen dat we vandaag gedaan hebben, waarschijnlijk hebben we meer dan tien kilometer gelopen met het shoppen erbij gerekend. En vergeet niet dat we dit doen bij gemiddelde temperaturen van 30 graden. Want ook ’s avonds is het nog zo warm…We nemen dan ook een taxi terug vanaf de Stratosphere Tower naar ons hotel. We bekijken hier nog even de bekende ‘vulkaanuitbarsting’ voor ons hotel en gaan dan naar bed. We hebben overigens gehoord dat zo’n uitbarsting $10.000,- kost, en ze doen er vijf op een avond…De kamerprijzen worden in ieder geval goed besteed.
Tot morgen maar weer! De foto’s zijn weer te zien via de link: http://michaelwesseling.magix.net/
8 september: Green Valley Ranch Hotel / Red Rock Canyon
Beste lezer,
Vanacht hebben we vrij goed geslapen. Vandaag checken we weer uit bij de Mirage. Ook nu laten we onze koffers weer even opslaan bij de ‘bellboys’ want we kunnen rond 12.00 uur de auto ophalen die we bij Hertz gehuurd hebben en nemen dan de koffers mee naar Green Valley Ranch.
Dit hotel hebben we voor twee nachten geboekt. Het ligt buiten Las Vegas, om precies te zijn in Henderson, ongeveer een kwartier tot half uur extra rijden. Dit hotel is extra bekend geworden doordat er een documentaire over is geweest op Discovery Channel, een paar jaar geleden. Ook werkt een kennis van ons als assistent hotelmanager in één van de zuster-hotels van dit hotel. Zij kon ons een mooie ‘family-rate’ bezorgen waardoor we eigenlijk voor ‘bijna niets’ twee nachten hier zullen verblijven.
Maar eerst gaan we weer richting de Fashion Mall, waar we gisteren al waren geweest om de kaartjes voor het outlet shoppen te kopen. Er zit ook een Starbucks, waar we meteen een lekkere bak koffie kunnen halen en we willen bij de Subway een lekker broodje halen. Subway is een keten waar je zelf je broodje kunt samenstellen met allerlei beleg en andere ingrediënten en vervolgens je broodje kunt meenemen of ter plekke kunt nuttigen. De Subway is alleen nog steeds dicht terwijl andere tenten wel al open gaan. Maar omdat we ’s ochtends om 10.00 nog geen trek hebben in KFC of één of andere wrap of hamburger, besluiten we later terug te komen.
Ik wilde namelijk ook even een kijkje nemen in het Wynn Hotel. In dit hotel zit een klein Ferrari en Masserati museum. Voor $10,- entree p.p. mag je er naar binnen. Helaas werd er, nadat je betaald hebt, medegedeeld dat fotograferen en filmen niet is toegestaan. Erg jammer…Maar er staat dan ook een model tussen dat nog niet eens op de markt is, een model uit 2010. Maar toch leuk om een vijftiental Ferrari’s te zien, van iets oudere bouwjaren tot gloednieuwe modellen. Naast de showroom boven is er beneden nog een extra showroom gemaakt. Hier komt meteen de commercie naar boven want je kunt, zittend in een Ferrari ( die overigens als occasion te koop staat…) laten fotograferen en de foto later tegen een prijs kopen waar je ook straks twee lekkere broodjes voor bij de Subway kunt halen…Dus die foto’s hebben we uiteraard gekocht…En die broodjes achteraf ook. We zijn nog even teruggeweest en nu was de subway wél open.
Vervolgens op naar het Caesars Palace. Want daar zit een vestiging van Hertz en kunnen we de auto ophalen die we gehuurd hebben voor drie dagen. Het is even zoeken maar uiteindelijk, in een hoekje van het gebouw zien we een logo van het verhuurbedrijf. De papieren zijn zo geregeld en je krijgt aan de balie de sleutels. Vervolgens mag je zelf in de parkeergarage de auto opzoeken. We hebben een splinternieuwe witte Ford Mustang cabrio met net 12.000 miles op de teller. Een automaat, de eerste keer dat ik daarin rij, maar al snel blijkt dit een fluitje van een cent te zijn en eigenlijk stiekem zelfs lekkerder te rijden dan een handgeschakelde auto…De kap gaat automatisch open, alleen even twee hendels loshalen, en verder zit gewoon alles erop en eraan. Prachtige auto!
We rijden de garage uit, direct het drukke Las Vegas Boulevard op. Eerst langs het Mirage, waar we onze gestalde koffers bij de bellboys ophalen en in de auto gooien. Nou klinkt dit makkelijker dan het normaal zou zijn, want we rijden nu dus wel een cabrio. Al met al lukt het om één koffer in kofferbak te plaatsen en de andere twee gooien we op de achterbank, nadat we het dak geopend hebben. Vervolgens gaan we richting ons volgende hotel: Green Valley Ranch in Henderson, net buiten Las Vegas.
Hier laden we de koffers weer uit, we staan lekker koel in een parkeergarage, en checken meteen in. Omdat we op naam van een kennis hadden gereserveerd hebben we flinke korting en krijgen we een upgrade naar een kamer met groot balkon op de vijfde verdieping. Ook krijgen we een kortingskaart voor de restaurants waar we 50% korting kunnen krijgen op eten en drinken ( behalve alcoholische dranken ). Achteraf blijkt dat we deze kaart goed kunnen gebruiken…
Nadat de koffers naar de kamer zijn gebracht en we een uitleg over de kamer hebben gehad van bellboy ‘Chuck’, die naar mijn mening beter het hotel had kunnen verkópen, in plaats van koffers brengen, stappen we weer in de auto. We gaan op weg naar Red Rock Canyon. Dat ligt relatief dichtbij en moet nog te doen zijn voordat het donker wordt. We rijden weg rond 15.00 uur.
Bij Red Rock Canyon komen we aan rond 16.30. Niets te laat want om 18.00 sluit het park. We kopen hier meteen ‘America, The Beautifull Pass’. De jaarkaart voor alle National Parks, waar je $80,- voor betaalt. Maar wanneer je vier of vijf parken bezoekt, heb je dit geld er alweer uit. En dat gaat ons wel lukken.
Red Rock is mooi, maar niet bijzonder. Je doet een rondrit van 13 miles waarbij je langs een stuk rode rotsen komt wat inderdaad de naam ‘Red Rock’ rechtvaardigt. Maar meer dan de tijd die we over hadden om dit te doen, hadden we er ook niet voor nodig, want om 17.30 rijden we het park alweer uit. Maar goed, het was een mooi begin!
We rijden terug en eten wat bij ‘Jack in the Box’, een soort McDonalds, Burger King, of hoe je het ook wilt zien. Maar niet minder lekker. Overigens wél goedkoper dan de andere twee…
Vervolgens kijkt Madelon voor haarzelf, haar zus en haar moeder nog in een aantal scrapbookwinkels voor knutselspullen die in veel gevallen hier in Amerika zo’n drie keer zo goedkoop zijn als in Nederland. De verlanglijst is meegenomen,…en ik wacht even rustig buiten…Als ook dit rond is keren we terug naar GVR waar we rond 21.00 terugkomen. Het is inmiddels helemaal donker en dat is wel even wennen, in een onbekend land, in een onbekende stad met een vreemde auto de weg terugvinden.
Weer een dag met veel indrukken. Tegen de tijd dat de vakantie voorbij is, zijn we aan vakantie toe. Tot morgen maar weer! En bedankt aan de mensen die gereageerd hebben op de berichten! Erg leuk!
9 september: Green Valley Ranch Hotel / Death Valley
Beste lezer,
Wat een heerlijk hotel is dit. Het personeel is er aardiger dan in de andere hotels, het bed slaapt lekkerder, het is hier rustiger op de gangen. Een verademing met de hotels op de Strip. Ook een ander publiek waarschijnlijk…
Eerst was ons plan om vandaag naar de Grand Canyon te gaan. We hadden dit van tevoren zo gepland omdat we dan met de camper direct door konden rijden richting Flagstaff. Maar omdat het zo’n lange reis is vanuit Las Vegas en weer terug ( bijna vijf uur heen en vijf uur terug ) hebben we besloten dit tóch door te schuiven voor als we de camper hebben. Dat betekent dat we vandaag naar Death Valley gaan. Want dát hebben we juist uit ons schema geschrapt met de camper, zodat we beter uitkomen op de route naar Yosimite Park. Ik wilde het park namelijk liever aan de oostkant binnenrijden, over de Tioga Pass, omdat me dit mooier leek. Maar dat kwam niet goed uit als we eerst door Death Valley zouden gaan.
We staan om een christelijke tijd op en nemen eerst een lekker ontbijt. We hebben immers 50% korting…Bij het ‘Feast Buffet’ kunnen we ontbijten voor $7,99 p.p., onvoorstelbaar goedkoop natuurlijk. Maar daar krijgen we dan nog eens 50% korting op dus we betalen maar voor één persoon.
Het is er rustig en we kunnen direct doorlopen. En wat je dán ziet…! Onvoorstelbaar, alsof de hemelpoorten openen. Ik heb nog nooit zo’n uitgebreid en vooral ZOET ontbijtbuffet gezien. Er staat écht van alles: van gewoon roerei en bacon tot aan Hash Browns, Sausages, Strawberry wraps, Pancakes, Apple-Cinnamon Rolles, allerlei taarten, gebak, petit-fours en je kunt zelfs al ijs krijgen! Voor het eerst van m’n leven pannekoeken gegeten bij het ontbijt. En nog meer van dat zoete spul…Alsof je je avondeten op hebt, zo voelt het als je klaar bent met eten. Wat valt dát zwaar, maar wat is het lekker. Je kunt je helemaal stuk eten voor omgerekend minder dan € 6,-….Kom daar maar eens om in Nederland…
Rond 09.30 pakken we onze spullen en gaan weer op naar de auto. Kaart erbij en de beste route uitstippelen voor naar Death Valley. We slaan bij Shoshone af richting de ingang van dit National Park langs Death Valley Junction. Het is ongeveer drie kwartier rijden vanaf Henderson. Vervolgens kun je hier nog een laatste keer tanken. Dat is ook wel te merken: waar de gemiddelde brandstofprijs op $2,75 ligt, ligt hij hier een dollar hoger…Maar goed, wij hebben volgens de boordcomputer nog ruim 200 mile te gaan voordat de tank leeg zou zijn, dus dat is ruim voldoende. We gaan een rondje maken langs een tweetal bekende punten. Hieronder vallen Zabriskie Point: dit is een uitzichtspunt waar je een mooi uitzicht hebt op de apart gevormde bergen rondom. Het is hier vrij druk uiteraard. En warm…Het warmste deel wat we hebben meegemaakt was 114 graden Fahrenheit wat neerkomt op 46 graden Celsius…Maar dat valt op zich nog mee; de hoogste temperatuur ooit gemeten hier ligt op 56,7 graden.
Nadat we bij Zabriskie Point zijn geweest slaan we bij Furnace Creek linksaf terug naar beneden en richting Badwater: het laagste punt van het westelijk halfrond in Amerika op 86 meter onder zeeniveau. Je kunt hier ook weer uitstappen en via houten vlonders naar de opgedroogde zee lopen. Op een heel groot deel van de bodem ligt één en al zout en op sommige punten staat nog wat water. Ook zout dus…Als je naar de bergen achter je kijkt, die als een muur lijken op te rijzen uit de grond, zie je ook een bordje wat ze geplaatst hebben waarop staat: ‘Sea level’, zodat je een idee hebt van hoe laag je zit.
We hebben hier even rondgelopen, uiteraard een aantal foto’s genomen en stappen vervolgens weer in de auto om het park uit te rijden. Overigens vreemd dat er geen punt is waar je door een poort heen moet om te betalen. Je moet uiteraard wel betalen maar dit moet je zelf doen bij een information point waar je ook je kaartje koopt. Echter, wij hadden natuurlijk al de anual pass dus konden we sowieso meteen doorrijden.
We rijden het park weer uit richting Shoshone maar gaan nu niet dezelfde weg terug. We rijden door naar Baker, dat ligt 55 miles verder, en pakken hier de Interstate 15 terug naar Las Vegas. Dat is ook nog 90 miles, maar met een snelheid van 70 mp/h is dit nog te doen. We wilden niet dezelfde weg terug rijden. Overigens is de procedure voor het tanken even wennen: bijna alles is self service. Nou is dat geen probleem maar buitenlandse creditcards ( zoals die van ons dus ) worden niet direct geaccepteerd door de betaalautomaten bij de pomp. Je moet dan naar binnen waar je je kaart en legitimatie laat zien, je laat je kaart achter en vervolgens wordt de pomp aangezet. Zodra je klaar bent loop je weer naar binnen, tekent je bon en ‘you’re good to go’.
Zodra we terug zijn op GVR frissen we ons even op en zoeken een restaurant op om wat te gaan eten. Bij het restaurant waar we vanmorgen ontbeten hebben staat nu een rij van minimaal 40 wachtenden. Logisch, als je voor $18,- het hele buffet leeg kunt eten…Maar wij lopen door naar één van de luxere restaurants: Hank’s. Bij binnenkomst wordt ik helaas eerst even vriendelijk weer op m’n plek gewezen: toerist of niet, met een shirt zonder mouwen kom je er niet in. Dus eerst weer even omkleden. Maar het is uiteraard maar net hoe het gebracht wordt.
Het is een tamelijk luxe restaurant. De verhouding bedienend personeel ten opzichte van het aantal tafeltjes lijkt wel bijna één op één. We beginnen met een cocktail. Erg lekker en niet van die kleine beetjes die je in Nederland krijgt maar flink grote glazen. Vervolgens kiezen we van de kaart waarbij ik de Carpaccio van beef neem en Madelon de shrimp cocktail. Vervolgens gaan we allebei voor de 12 oz. Filet Mignon. Om een indruk te geven van de prijzen: ons gerecht was $45,-. Er stonden gerechten op van $99,-. De bijlagen moet je apart bijbestellen á $10,- p/st. Maar wij maakten ons daar niet echt druk om omdat we 50% discount hadden. Dat eet dan toch een stuk prettiger…Helaas niet op de alcoholische dranken. Zo bestelden we een glas bijpassende wijn voor $15,- p/st. Maar eerlijk is eerlijk: álles wat we kregen was ook hier op z’n Amerikaans: enorm veel. Dat hadden we in dit restaurant niet verwacht, maar we kregen het dus ook niet op. Maar het was enorm lekker! Als we álles voluit hadden moeten betalen, hadden we $219,- moeten betalen…Ze zeggen weleens: je moet alles in je leven een keer gedaan hebben…
We zijn helemaal op na het eten en vallen bij terugkomst op de kamer eigenlijk direct in slaap. Nadat we ons bed gehaald hebben, dat nog wel…
Morgen checken we weer uit uit GVR en gaan naar het laatste hotel: het Bellagio. Dus terug naar de strip en de koffers weer achterin de auto.
Tot morgen!
10 september: Lake Mead / Bellagio hotel
Beste lezer,
Eindelijk eens een nacht goed doorgeslapen. Vandaag checken we uit bij GVR en gaan we op naar het laatste hotel van ons verblijf in Las Vegas: het Bellagio. Terug naar de Strip dus. Maar voordat we daarheen gaan genieten we natuurlijk eerst weer van dat geweldige ontbijtbuffet. Het is weer één en al zoetigheid wat de klok slaat maar zolang het vakantie is, mag dat natuurlijk. Maar je zult dit maar elke dag eten…en dat is wat de gemiddelde Amerikaan doet.
Na het ontbijt vullen we nog even de enquette in en checken we uit. We laten de koffers weer even in opslag nemen want we willen eerst nog met de auto naar Lake Mead. Dat ligt nog geen half uur rijden vanaf GVR.
We stappen nog even naar buiten om op het landgoed van GVR nog wat foto’s te maken. We nemen eindelijk even de tijd om naar het zwembad te kijken wat we op Discovery Channel zo vaak gezien hebben, onder andere toen rapper LL Cool J daar een concert hield. Het is net 10.00 geweest maar nu alweer zó warm dat het zweet je spontaan uitbreekt. We hebben elke dag temperaturen van rond de 100 graden Fahrenheit, dus rond de 38 graden Celsius.
Nadat we de foto’s gemaakt hebben lopen we nog even langs het winkeltje om, zoals we elke dag doen, een paar flesjes water te kopen. Deze hebben we standaard bij ons in de auto omdat je meer vocht verlies dan je door hebt. En in de door airco gekoelde auto blijven ze redelijk lang koud.
We rijden met de auto richting Lake Mead. Je bent hier ook vlakbij de Hoover Dam, maar deze gaan we over als we de camper hebben opgehaald en naar de Grand Canyon gaan. We slaan nu net voor de Hoover Dam linksaf richting het meer. Hier vind je diverse strandjes waar je kunt zwemmen in het meer en baaien en haventjes van waar af aan watersport wordt gedaan. We bezoeken het visitor center ( ook hier komt de National Park Pass van pas ) en rijden langs het meer waar je zo nu en dan een uitzichtspunt hebt. Hoe toeristisch het ook kan zijn, er zijn uitzichtspunten waar we helemaal alleen waren en kijkend richting het meer en de natuur ons alleen op de wereld waanden
Nadat we een stuk van het meer hebben gezien buigen we weer af richting Las Vegas. Je kunt de route nog verder volgen, richting Valley Of Fire State Park, wat we eerst ook wilde bezoeken, maar we hebben besloten daarvan af te zien omdat we nog genoeg te doen hebben vandaag. Tegen de tijd dat we weer in Las Vegas zijn is het ondertussen alweer 14.00 uur en we moeten ook nog de koffers weer bij GVR ophalen. Maar voordat we dat doen bezoeken we eerst weer de Starbucks voor een lekkere koffie. Terwijl ik mijn eerste ‘Grande Café Americano’ neem ( 0,3 liter koffie ) duikt Madelon nog een scrapbookwinkel in. In de tussentijd maak ik een praatje met het personeel wat er verbaasd van staat te kijken dat we maar één Starbucks in Nederland hebben, en wel op Schiphol, waar je alleen maar kunt komen als je ook daadwerkelijk gaat vliegen. Naar mijn weten gaan ze er overigens binnenkort nog een openen, ik dacht in Utrecht.
Als Madelon klaar is met haar shoppen, nemen we allebei nog een koffie en gaan dan richting GVR. Kap weer naar beneden zodat we de koffers op de achterbank kunnen gooien en weer één in de achterbak, maar dan ook maar weer de kap omhoog omdat het té warm is om zonder rond te rijden.
We rijden vanaf GVR weer terug naar de Strip. Wát een gekkenhuis is dat, als je met je auto door het centrum van Las Vegas moet rijden. Maar goed, we komen er…en rijden zelf de parkeergarage van het Bellagio in. Ook dit is weer een gigantisch hotel met een lobby zo groot als we die nog niet gezien hebben. Toch zijn we direct aan de beurt met inchecken, maar het is ondertussen ook alweer bijna 17.00 uur. Dit is de duurste kamer die we hebben geboekt deze week, iets meer dan €200,-, maar het moet ook de mooiste zijn…Nou, en dat is ie! We hebben een kamer op de 29ste verdieping van de nieuwe toren. De 29ste verdieping betekent dat we een suite hebben. Dat wil zeggen dat we een andere lift hebben dan de ‘gewone’ gasten. De ene lift is rechts, en gaat tot de 26ste verdieping. Daar stonden we dus eerst in en dan sta je even verbaasd dat jouw verdieping niet bestaat. Terug naar beneden dus. We stappen de lift weer uit en zien ineens een bordje naar de liften voor de 29ste tot de 36ste verdieping. Er staat ook een liftboy voor die de mensen tegenhoudt die daar ‘niks te zoeken hebben’, maar hem zijn we net voorbij gelopen omdat we dachten dat hij die doorgang blokkeerde omdat we daar niks te zoeken hadden. Als je je keycard laat zien dan wordt je erdoor gelaten en stap je in de lift die, inderdaad, ook alleen maar direct van de tweede naar de 29ste en hoger gaat. Je kunt de lift ook alleen maar activeren met je keycard, dan pas gaat hij naar boven. Andere gasten kunnen er dus geen gebruik van maken.
Eenmaal in de kamer kijken we onze ogen uit. We hebben eigenlijk gewoon een dubbele hotelkamer. We komen binnen in de woonkamer, ingericht met een makkelijke bank, twee zitstoelen, een buffetkast met grote televisie erin, een apart toilet met een wastafel en een ‘eethoek’. Vervolgens in de kamer ernaast een enorme slaapkamer met apart bureau en twee badkamers, allebei met apart toilet. Het is een ‘his’ en een ‘hers’ badkamer. Die van haar heeft een wastafel, toilet en bad. Die van hem een wastafel, toilet en douche/stoomcabine. Voor de dames liggen er allerlei extra toiletartikelen zoals een haarborstel en haarlak en voor de heren een scheermesje en scheergel. Niet standaard in andere hotels…
Nu wilde ik het uitzicht weleens zien, want we hadden ‘partial lakeview’ gereserveerd. Dat betekent dat we voor een deel op het meer aan de voorkant zouden moeten uitkijken. Nou, je kijkt daadwerkelijk je ogen uit als je de gordijnen opzij schuift. Je hebt uitzicht over half Las Vegas. Alleen erg lastig dat die gordijnen niet gewoon open geschoven kunnen worden. Dat moet toch gewoon kunnen? Even zoeken in de kamer leerde, dat je de gordijnen en vitrage opent met knopjes aan de muur. Chique…
Met het opfrissen onder de douche kom ik erachter dat ik langzaam een badje begin te vormen in de douche. Nu zou dat kunnen omdat er misschien een laag water moet staan om het stoombad te laten werken maar in mijn geval was het omdat het doucheputje niet goed doorliep. Een belletje naar de receptie zorgde ervoor dat de afdeling engineering binnen twee minuten terugbelde om af te spreken wanneer ze langs konden komen. Het resultaat was een goed doorlopend doucheputje, nieuwe handdoeken en een schone badkamer.
Nadat we ons opgefrist hebben gaan we nog even langs de vele shops in het hotel. Elk hotel heeft z’n eigen winkels, voornamelijk dure merkkleding. In de meeste winkels staat dan ook alleen maar een paar man personeel te wachten tot er een klant binnenkomt. Madelon koopt uiteindelijk een paar schoenen van Guess, die hier toch beduidend goedkoper zijn dan in Nederland. En ik slaag er in een Apple store in om een Ipod Touch te kopen, die hier zo’n € 40,- goedkoper is dan in Nederland.
We eten wat op het foodcourt van het Caesars Palace, bij de take-away wok, en gaan vervolgens terug naar de kamer om vanuit het raam foto’s te nemen van Las Vegas in het donker. We kunnen vanaf hier ook de fontijnenshow zien en fotograferen en later lopen we nog naar buiten om het buiten nog een keer te aanschouwen en met het statief te zorgen voor minder bewogen foto’s. De fontijnenshow wordt elk kwartier gehouden vanaf acht uur ’s avonds. Overdag is het één keer hálf uur. Elke keer een ander liedje wat elke keer voor een andere show zorgt.
Als we de show gezien hebben gaan we terug naar boven want het is alweer richting 23.00 en morgen moeten we uitchecken, de huurauto inleveren en de camper ophalen. Dat wordt weer even een drukke dag. Maar daarna is het wel even gedaan met het geren en gevlieg en hoeven we niet meer uit de koffer te leven.
Tot morgen weer! De foto’s van de eerste vijf dagen staan inmiddels online, alleen zonder tekst. Maar met de weblog erbij kun je je wel een voorbeeld maken van waar we op welk moment zijn.
11 september: Hooverdam / Kingman
Beste lezer,
Wat een heerlijke nacht! Voor het eerst aan één stuk doorgeslapen mede door de donkere gordijnen. Want terwijl buiten de zon alweer om 06.00 aan de hemel stond en het kwik de 30 graden alweer aantikte, werden wij ruim na 08.00 wakker.
Vandaag verlaten we het Bellagio hotel weer. We mogen de kamer tot 12.00 houden dus laten we de bagage nog maar even staan. We moeten vandaag, naast het uitchecken een aantal andere dingen regelen: we gaan de auto inleveren en de camper ophalen. Maar we zitten natuurlijk wel met drie koffers die ook verplaatst moeten worden. We gaan dus proberen om óf Hertz ons weg te laten brengen naar de camperverhuurder Roadbear, óf Roadbear ons op te laten halen bij Hertz.
Omdat we bij het bellen naar Hertz het adres van Roadbear niet bij ons hadden konden die ons geen antwoord geven of we opgehaald konden worden. Overigens zitten beide verhuurbedrijven aan dezelfde weg, maar weten ze van elkaar niet waar ze zitten…Uiteindelijk doen het anders: we stappen naar de conciërge van het hotel en laten hèm naar Roadbear bellen om te vragen of ze ons kunnen oppikken. We kunnen best een aardig woordje engels maar het is een stuk makkelijker als iemand anders het voor je regelt. Zo gezegd, zo gedaan: als we tussen 11.45 en 12.15 bij Hertz zijn, dan worden we opgepikt door een medewerker van Roadbear.
We checken dan ook maar meteen uit want nadat we wat hebben gegeten is het inmiddels alweer 10.45 uur. We hadden voor deze nacht maar één koffer opengetrokken dus is het simpel een kwestie van deze weer dicht te doen en met alle bagage naar de receptie te gaan. Er staat inmiddels een aardige rij bij de uitcheckbalie, iets waar ik al bang voor was. Maar een alleraardigst personeelslid wat rondliep vraagt aan iedereen of ze met creditcard betaald hebben. Zo ja, dan kun je door simpelweg je kamersleutel in te leveren en je naam te zeggen meteen weg. Ideaal, zo was ik binnen een minuut weer terug bij Madelon die met de bagage stond te wachten. Zo konden we om 11.00 uur in de auto stappen en was er gepland dat we een half uur onderweg zouden zijn naar Hertz. Gewoon, binnen Las Vegas, maar tóch een half uur onderweg. Het dak naar beneden, koffers weer op de achterbank en weer één in de achterbak. Dak ook meteen weer omhoog want het is niet uit houden in die hitte.
En inderdaad, het was ruim een half uur rijden naar Hertz. Koffers net uit de auto gehaald en de medewerker van Roadbear komt al aangereden met zijn busje. In de tussentijd dat de koffers in het busje geladen worden lever ik de autosleutels in en wordt er even een rondje om de auto gelopen en de kilometerstand nagekeken. We kunnen direct weg, goed geregeld. De medewerker van Roadbear blijkt zelf uit Zwitserland te komen. Bijna alle medewerkers komen hier vandaan. Dus zowel ons duits als engels komt hier van pas.
Bij aankomst bij Roadbear, tien minuutjes rijden vanaf Hertz, vullen we direct alle papieren in, lezen alle voorwaarden door en laten rijbewijzen kopiëren. Internationaal rijbewijs is handig maar was eigenlijk nergens verplicht. Het is een jaar geldig en voor € 15,- en een pasfoto te halen bij de ANWB.
Vervolgens loopt één van de medewerkers mee naar buiten om een schaderondje te doen. Ze schrijven dingen op die ze zelf zien maar ook alles wat je zelf genoteerd wil hebben schrijven ze op. Daar teken je dan weer voor zodat dat rapport opgevraagd kan worden als we hem in Los Angeles weer inleveren en er problemen zouden ontstaan.
Vervolgens wordt er met ons nog een rondje gelopen om uitleg te krijgen over hoe alles werkt. Zo’n rondje hadden we in Nederland al en keer gehad bij het reserveren van de vakantie maar was toch wel prettig om nog een keer te krijgen.
Vervolgens de koffers onder in de bagagebak en rijden maar. Eerst maar eens naar een supermarkt. De Wallmart zit drie minuten verderop. Nou moet ik zeggen dat ik niet zo snel bang ben om in een ander voertuig te rijden, en bang is ook een groot woord, maar je kijkt nu toch wel even drie keer in je spiegels bij het wisselen van baan in plaats van normaal één keer. Het voertuig is 10 feet breed ( iets meer dan drie meter ), 12 feet hoog ( iets meer dan vier meter ) en 24 feet lang ( iets meer dan 8 meter ). Er zitten gelukkig dodehoekspiegels op de buitenspiegels wat het kijken makkelijker maakt. Je kunt niet direct door de binnenspiegel naar buiten kijken maar er zit een vergrootglas in de achterruit waardoor je toch ziet wat er achter je rijdt, zij het dat de afstand niet reëel is.
Bij de Wallmart doen we de eerst grote inkopen. Onder andere kopen we een tree van 20 waterflesjes voor maar $ 3,-. Voor deze flesjes hebben we de afgelopen dagen $ 1,- p/st. of meer betaald. Alles is groot, het is écht waar. Kleine verpakkingen kennen ze hier niet. We kopen een aantal pizza’s, want we hebben een oven, en een aantal pastagerechten die je met heet water of in een magnetron kunt bereiden, want die hebben we ook. Ook kopen we twee campingstoeltjes voor $ 10,- p/st die we voor dat geld makkelijk hier achter kunnen laten als we terugkeren maar die toch voor het nodige comfort zullen zorgen. Een goedkoop dekbed hadden we vanuit Nederland meegenomen en twee kussens van $ 5,- p/st kopen we hier weer en gooien we straks ook weer weg. Je moet een beetje creatief zijn…
Als we de camper ingeladen hebben gaan we op pad. We moeten vandaag vanaf Las Vegas richting Lake Mead, over de Hooverdam en als eindpunt hebben we voor vandaag Kingman. Het rijden is écht wennen. Ook dit is een automaat maar hij accellereert en schakelt uiteraard niet zo snel als de Ford Mustang waarin we afgelopen dagen reden. Ook rammelt alles wat ook maar kan rammelen van binnen maar ook dat is logisch. En het verbruikt even wat meer met een gemiddelde van 1:3 tot 1:4….en niet de gewone loodvrij, nee, het beestje drinkt in plaats van 87 octaan, 89 octaan. Scheelt toch weer een dubbeltje tot twee dubbeltjes per gallon. De tank heeft een inhoud van 35 gallon of ongeveer 130 liter. Dat betekent ongeveer 400 km. op een tank en dan sta je weer bij de pomp.
De reis richting de Hooverdam verloopt voorspoedig. Het is enorm druk omdat het weekend begint en er is flinke controle bij de dam. Dat komt weer omdat vandaag de ‘memorial day’ van 9/11 oftewel 11 september is. Extra controle op aanslagen dus, zeker bij de dam. Nu gaat al het verkeer nog over dam heen maar ze zijn druk bezig met een hoge brug waardoor de dam geen verkeer meer hoeft door te laten en dus het gevaar op aanslagen daar kleiner wordt. Want een dam die doorbreekt, zou een kleine ramp zijn…
We moeten onze camper langs de kant zetten en alle vakken van de buitenkant moeten open en er komt iemand binnen kijken. Als snel blijkt dat alles in orde is en mogen we weer verder.
Tegen 17.30 komen we aan op de KOA camping in Kingman. We kunnen hier mooi gebruik maken van gratis internet. Dat zal niet elke camping hebben. We hebben vandaag ook water en electriciteit. Naast ons staat een Nederlands echtpaar die drie maanden in Amerika rondtrekken. Zij hebben hun eigen camper uit Nederland laten overkomen omdat ze op diesel rijden en dat in drie maanden tijd goedkoper is, met het over laten schepen erbij, dan hier drie maanden op benzine te rijden. De rest van de avond zitten we gezellig met hen te kletsen onder het genot van een wijntje en als laatste voor vandaag pakken we de koffers uit en ruimen de kastjes in de camper in. Om 21.30 gaat het licht uit. Morgen weer een nieuwe dag waarbij we het eerste lange stuk gaan rijden: naar de Grand Canyon.
Tot morgen!
12 september: Route 66 / Grand Canyon
Beste lezer,
De eerste nacht in de camper was even wennen. Het bed is erg hard en je hebt, op deze camping, veel last van andere campinggasten. ’s Ochtends om 06.00 uur starten de eerste campers alweer en hoor je alle auto’s langsrijden die van het terrein af gaan. Mensen beginnen weer te praten, je hoort ze over het grind lopen naar de toiletten etc.etc. Dat is wel even wennen.
We nemen een douche in de douchegebouwen van de camping en eten een broodje. Vervolgens koppelen we de elektriciteit en waterslang af en zijn we weer klaar om te gaan. Dat is toch een stuk makkelijker dan in een hotel: je hoeft je spullen niet meer in te pakken want je hebt alles bij je: je gaat achter het stuur zitten en je kunt eigenlijk direct wegrijden. De stoelen, of eigenlijk: fauteuils, zitten heerlijk: met armsteun en de overzichtelijke zit achter het stuur heb je voldoende zicht op de weg.
We gaan vandaag naar de Grand Canyon. We willen echter ook een stukje van de Route 66 zien dus gaan we bij Berry deze weg op en bij Seligman er weer af. Seligman is meteen ook het meest authentieke stukje van deze route. Hier hebben ze veel gebouwen in de oude staat gehouden of teruggebracht zodat je werkelijk de sfeer van de vijftiger jaren proeft. Uiteraard is het toeristisch aangepakt en zijn er veel souvenirsshops, maar het ziet er gewoon gezellig uit: oude Caddilacs, oude benzinepompen en winkeltjes. Erg leuk om te zien.
Bij Seligman pakken we de Interstate 40 richting de Grand Canyon. Bij Williams moeten we eraf en gaat de weg over in regionale weg 60 en later Highway 180. Om 13.00, mooi op tijd, komen we aan bij de ingang van Grand Canyon National Park. Zoals verwacht is het hartstikke druk. We wilden via email van tevoren al een plek reserveren maar dat doen ze niet in het weekend. Het trailer park stond inmiddels al vol, dus geen electriciteit en water vanavond. Op de Mather Campground waren nog een paar plekjes. Eigenlijk waren die niet eens voor campers van ons formaat bedoeld maar we hebben deze mevrouw even lief aangekeken en om een rustig plekje gevraagd. Voor $ 18,- staan we daar vanavond. Inmiddels hoorden we bij het loket naast ons al zeggen tegen de camper die vlak na ons kwam, dat er geen plek meer was. Dat betekent dat je ongeveer 70 mile terug moet rijden naar de vorige grote camping…
Het plekje is inderdaad heerlijk rustig. Het ligt midden in de bossen en de plekken zijn ruim van elkaar af. En inderdaad; het is wel even manoeuvreren tussen de bomen door om de camper op z’n plek te krijgen. Erg krap, maar als Madelon even uitstapt en aanwijzingen geeft lukt het prima. We hoeven vandaag geen elektriciteit en water aan te sluiten want dat hebben we dus niet.
We willen graag alvast bij de Grand Canyon gaan kijken. Je kunt er niet met eigen vervoer komen maar er rijden gratis shuttle bussen. Het is vijf minuutjes lopen vanaf onze campground naar de eerste shuttlebus. Deze brengt ons een stuk verder naar een volgend traject waarop een andere bus rijdt die langs alle uitzichtpunten rijdt. Er staat een flink aantal mensen te wachten en staanplaatsen zijn op de eerste halte niet toegestaan. Dat betekent dat de bus vertrekt zodra alle stoelen bezet zijn en de rest van de mensen op de volgende bus moeten wachten. Gelukkig komen de bussen om de acht minuten. Vervolgens rijdt je langs een aantal uitzichtpunten waar je zelf kunt beslissen of je al dan niet uitstapt. Er zitten een paar punten tussen die geliefd zijn omdat ze een beter zicht bieden dan andere plaatsen. Eén van de bekendste is Hopi Point. Bij dit punt is de zonsondergang het mooiste te zien. Helaas hadden we al gezien dat juist nu we de Grand Canyon bezoeken het weer omgeslagen is en het bijna volledig bewolkt is geworden. Bovendien staat er een zeer straffe wind, ik schat uitschieters naar windkracht zeven.
De eerste paar punten stappen we overal uit en maken een paar foto’s. Het is echt onzettend jammer dat het zo bewolkt is want de mooie kleuren van de Canyon komen nu totaal niet tot hun recht. We slaan daarna dan ook een aantal punten over en gaan eerst naar het laatste en misschien wel bekendste punt: Hermit’s Rest. Toch is ook hier het uitzicht niet bijzonder. Ik denk dat er andere punten tussen zaten die mooier waren. Het is ondertussen enorm donker geworden en we schatten zomaar dat we de zonsondergang niet met zon mee zullen maken. Dat de zon uiteindelijk weer onder gaat ben ik niet zo bang voor maar voor de foto’s hebben we hier niets meer te zoeken. We pakken dus vanaf Hermit’s Rest de bus in één keer terug naar het beginpunt en lopen terug naar de campground. We gaan ervan uit dat het morgenochtend beter weer is en dan rijden we, als we het park weer verlaten, ook weer langs een aantal punten waar we dan misschien wel mooi uitzicht hebben.
Door het wachten op de bussen en de tijd die we op de uitkijkpunten hebben gespendeerd is het ondertussen 17.30 en bijna donker. Het is toch wel even wennen dat het hier om 18.00 al donker is. Bovendien is het hier bij de Grand Canyon een stuk frisser. Nadat we de bus uitgestapt zijn is het naar schatting nog maar rond de 20 graden. De helft van waar we gisteren in zaten…
We gooien een paar kleine pizza’s in de oven, lezen nog wat en gaan dan maar weer richting bed. Je kunt er beter maar vroeg in liggen dan laat eruit komen.
Tot morgen maar weer!
13 september: Grand Canyon / Horseshoe Bend
Beste lezer,
Vanochtend wakker geworden op de Mather Campground bij de Grand Canyon. Prima geslapen, lekker rustig deze keer. Het is frisjes buiten, tenminste, frisser dan we gewend zijn, een graad of 18. Eerst maar even douchen in het douchegebouw. Kosten zijn $ 2,- voor acht minuten. Je betaalt dit door acht ‘quarters’ in een schuifautomaat te leggen en dicht te schuiven.
Na het douchen besluiten we om niet hier te ontbijten maar meteen de weg richting de uitgang van het park te nemen. Nu schijnt de zon nog een beetje en kunnen we misschien toch nog wat foto’s nemen van de Canyon in de zon. Als je het park uitrijdt richting Cameron dan heb je evengoed nog een paar uitzichtspunten waar je wel met de camper kunt komen.
We komen nog langs een uitzichtpunt waar in de verte een groot uitstekend rotsblok staat waarvan het lijkt alsof je er heen kunt lopen. Ondernemend als ik ben ga ik op onderzoek uit en het lijkt inderdaad mogelijk te zijn. Madelon heeft het liever niet maar er is een Amerikaanse man die er ook graag heen wel. We besluiten dat we elkaar een handje zullen toesteken als we niet meer zelf terug omhoog komen. Zo gezegd, zo gedaan: Madelon loopt terug om er vanuit de verte een foto van te maken en ik loop heen en terug naar dat rotsblok. Die man had inderdaad een handje nodig om weer terug te komen maar toch leuk als je elkaar zo kunt helpen.
We vervolgens onze weg richting de uitgang van het park en rijden door over de Highway 89 naar Page waar onze volgende overnachting zal plaatsvinden.
In en rondom Page willen we onder andere naar Antelope Canyon. Dit is een overdekte Canyon met op sommige plaatsen gaten waardoor de lichtinval van de zon heel mooi naar binnen schijnt. Je kunt er niet zelf heen, je moet een tour boeken. ( ook hier slaat de commercie toe door de Indianen ). Voor $ 32,- p.p. boeken we de tour voor de volgende dag om 09.30. Die van 08.00 zat al vol, waarschijnlijk omdat ook vandaag het later op de dag weer bewolkt zal worden waardoor de lichtinval niet dusdanig zal zijn dat je mooie foto’s kunt nemen. Die van 12.30 is normaal het populairst omdat dan de zon het best in de canyon valt. Wij boeken die van 09.30 omdat ook wij denken dat het in de loop van de dag bewolkt zal worden. We gaan dan met een Jeep naar de canyon toe vanuit het centrum van Page.
De lucht is ondertussen pikzwart geworden en in de omgeving zien we regelmatig bliksemschichten. In de verte zie je de plaatselijke buien vallen. Eerst maar eens een camping opzoeken, daarna kijken we wel weer verder. Gisteren hadden we namelijk ook één van de laatste plaatsen.
We vinden een camping aan Lake Powell. Een groot kunstmatig meer dan wordt tegengehouden door een dam, de Glen Canyon dam. Om bij de campground te komen moeten we het Glen Canyon National Recreation Area binnen. Ook hier komt de Annual Pass weer van pas en hoeven we dus geen entree meer te betalen ( normaal $ 15,-).
Voor $ 43,- ( !! ) mogen we een nachtje op deze campground staan. Er is geen andere keus dus nemen we deze campground maar. Maar toegegeven: hij ligt prachtig aan het meer. En de plaatsen zijn groot en netjes bijgehouden.
We besluiten direct weer weg te gaan en te kijken wat het weer gaat doen. Onderweg begint het echter al hard te regenen. Omdat we nog een aantal zaken waren vergeten in de winkel gaan we eerst maar de Wallmart. Voordat we daar binnen gaan nog even langs de Subway voor een lekker broodje. Als we hier binnen zitten breekt het noodweer pas écht los. Harde donderslagen en bliksem geven het geheel echter toch ook wat gezelligs.
In de Wallmart kopen we meteen een paar gedetailleerde kaarten van Utah en California van Rand McNally. Deze kaarten worden over het algemeen goed gewaardeerd. Tevens zien we er voor mijn elektrische scheerapparaat van Philips dispensers met scheeremulsie van Nivea waar je in Nederland € 8,50 voor betaald en hier omgerekend € 4,80. Meteen maar tien stuks ingeslagen. Het hoeft dus helemaal niet zo duur te zijn…Monopoly, het is een prachtig spel…
Prettig is ook dat je bij de Wallmart, net als in Nederland, extra cash geld bij kunt pinnen als je met je pin betaalt. Er zijn namelijk maar weinig ATM’s waar je met je Nederlandse pinpas cash geld kunt halen. We betalen het meeste dan ook met credit card.
Als we weer uit de Wallmart komen is het droog. Het voordeel van een camper is dat je niet eerst je boodschappen naar huis hoeft te brengen maar de spullen direct inruimt en weer wegrijdt naar je volgende doel.
Vervolgens nemen we een kijkje bij Horseshoe Bend. Dit is een grote buiging in de Colorado rivier die je van bovenuit prachtig kunt zien. Het heeft de vorm van een hoefijzer, vandaar de naam. We moeten even onze bergschoenen aan want de weg omhoog vanaf de parkeerplaats loopt door mul zand. En wat je niet ziet is dat als je boven bent, je nog een kwartier naar beneden moet lopen voor naar het uitzichtpunt. Maar het is de moeite waard want het is een prachtig uitzicht. Door de verschillende kleuren misschien nog wel mooier dan de Grand Canyon. Voor je zie je de kronkel in de rivier en kijk je de diepte in, achter je zie je het rode zand met de groene struiken waar je net doorheen gelopen bent om bij deze plaats te komen.
Weer begint de lucht te betrekken en het druppelt af en toe. We besluiten weer terug te gaan omdat het nog twintig minuten tot de parkeerplaats is en we een foto- en filmcamera bij ons hebben.
Het is inmiddels alweer 17.30 en we moeten nu wel weer terug omdat we weer door de controle het park in moeten. En het park zelf sluit om 18.00 uur wat zou betekenen dat je niet meer terug bij de campground kunt komen.
We hebben weer een hoop gezien vandaag, morgen eerst naar Antelope Canyon, wat we dus al gereserveerd hebben, daarna door richting Monument Valley.
Tot morgen!
14 september: Antelope Canyon / Monument Valley
Beste lezer,
Nadat we gisteren onze kaartjes hadden gekocht voor de Antelope Canyon moesten we er vandaag wel voor zorgen dat we er op tijd stonden want de tour gaat gewoon weg als je er niet bent. En logisch natuurlijk.
We hebben afgelopen nacht dus overnacht aan Lake Powell op het Wahweap RV Park & Campground. Prima geslapen, geen herrie ’s ochtends.
Om 09.20 worden we in Page verwacht bij het kantoortje dat de kaartjes verkoopt voor de tour naar de Antelope Cayon. We weten dat er ergens een uur tijdverschil zit in deze buurt maar we wisten niet precies waar dat was en hadden ook geen internet. Dus maar gevraagd aan de buurman en die zei inderdaad, wat we al dachten, dat het een uur later is dan we vermoedden. Dat betekent dat het 09.00 uur was in plaats van 08.00 uur. We hadden dus nog 20 minuten om ongeveer 8 mile te rijden. We moesten het RV Park uit, daarna het National Park uit ( daar mag je bij de doorgang maar 15 mph. ) en over de Glen Canyon dam ( waar je maar 25 mph. mag ) en door het dorp heen ( waar je maar 30 mph mag ). Maar goed, het kostte wat gerammel in de camper en gelukkig geen speeding tickets, maar we stonden om 09.20 op de parkeerplaats..
Jammer genoeg, of gelukkig genoeg, had onze buurman het niet bij het recht eind en was het nog niet een uur later. Je zit in Page nog net op de grens met Arizona terwijl in Utah pas de klok een uur vooruit gaat. We waren in ieder geval ruim op tijd en hebben nog drie kwartier in de camper doorgebracht terwijl we wachtten. Weer een voordeel van een camper…
Om 09.15 is het zover en lopen we naar de het kantoor terug. Overigens waren we niet de eersten. Sterker nog: het was er zó ontzettend druk dat er nog zo’n 70 man stond te wachten. Ja, die Navajo Indianen zijn zo gek nog niet. Ondernemen zit ze in het bloed.
We worden in een stuk of 8 terreinwagens gepropt en moeten eerst een stuk van tien minuten over verharde en daarna tien minuten over onverharde weg. En onverharde weg staat hier gelijk aan woestijnrijden.
Omdat alle auto’s los van elkaar vertrekken is de groep uiteindelijk niet groot en ga je alleen met je eigen groep naar binnen, zo’n man of 14. Helaas was het weer gedeeltelijk bewolkt en viel de zon niet zo mooi naar binnen in de canyon als gehoopt. Maar goed, toch een aantal mooie foto’s gemaakt die jullie zo snel mogelijk kunnen bekijken. Maar omdat het uploaden van foto’s meestal moeilijk tot zelfs helemaal niet gaat op de ‘ultra’snelle internetverbindingen van de campgrounds lopen we achter met de foto’s.
Na een drie kwartier rondlopen, waarbij de reisleidster per punt in de canyon laat zien vanaf waar je de foto’s moet nemen, lopen we hetzelfde pad weer terug en gaan we met de auto terug naar Page, waar we dan weer rond 11.20 zijn.
We eten even wat in de camper en gaan dan verder richting Monument Valley. We rijden via de 98 en Highway 160 richting Monument Valley. We zien de prachtige stenen pilaren zoals we ze kennen uit de reclames en diverse films.
Toch besluiten we niet het park zelf in te gaan. We willen ergens tijd gaan winnen en dat kunnen we het beste vandaag doen.
Omdat we nu toch het hoofdonderdeel van Monument Valley gezien hebben besluiten we direct door te gaan naar het volgende doel zodat we daar kunnen overnachten en direct ’s ochtends daarmee kunnen beginnen. Dat betekent dat we via de Highway 160 overgaan in de Highway 163 en Highway 191 en doorrijden via Mexican Hat naar Moab.
Vanuit Moab willen we morgen Arches National Park zien. Dat is een park met allemaal stenen bogen die door weer en wind zo gevormd zijn. Hier verwachten we wel een paar uur te kunnen verblijven en dat zou mooi uitkomen. Dan kunnen we na de middag weer doorrijden naar het volgende doel: Capitol Reef National Park.
We weten vlak voor Moab een KOA camping te vinden. De beheerder is erg aardig en we kunnen hier gelukkig weer gratis douchen en hebben weer gratis internet. De plaats die we toegewezen krijgen ligt lekker rustig aan het einde van de laan met plaatsen. Als je geen rustige plaats vraagt, krijg je hem zeker niet…
We kunnen nog net een half uurtje buiten zitten als het in de verte begint te rommelen. Een twintig minuten barst er een gigantisch onweer los. Een paar keer dachten we dat de bliksem naast ons was ingeslagen zo hard ging het, en tevens gepaard met harde regen en wind.
We kunnen nog net een mooi droog moment vinden aan het einde van de avond om even te douchen. Dat is hier erg mooi geregeld: er staan een paar huisjes met complete badkamers erin: je kunt de deur op slot doen en dan heb je een badkamer met wasbak, toilet en aparte douche met goed douchegordijn, helemaal afgesloten van andere badkamers. We hebben het weleens anders meegemaakt…
Morgen weer op tijd eruit, dan gaan we door naar Arches National Park.
Tot morgen!
15 september: Arches National Park / Capitol Reef National Park
Beste lezer,
Vanochtend wakker geworden op de campground in Moab. Het regent nog steeds en niet zo’n beetje ook. Het lijkt wel herfst! Het is weer fris, zo’n graad of 18 en het ziet er nog even niet naar uit dat het beter wordt. De twijfel slaat toe of we nu meteen weg moeten gaan naar Arches National Park. Ook daar is het namelijk erg prettig als je zon hebt. Ten eerste zijn er veel stukken die je moet lopen maar de foto’s zien er ook een stuk mooier uit als de zon schijnt.
Omdat we dit park niet willen overslaan besluiten we een uur te wachten. Nadat we gedoucht en ontbeten hebben is het inmiddels droog geworden en de zon begint door te breken.
We koppelen de electriciteit en het water weer af en bergen alle losse spullen in de camper weer goed op. De greywater tank ( voor het afwas- en douchewater ) begint ondertussen vol te raken. Het toilet gebruiken we bijna niet dus de blackwater tank is nog bijna leeg. Verder is het verse water ( wat overigens niet drinkbaar is in Amerika ) nog volop aanwezig omdat we elke dag direct op de waterleiding staan aangesloten. Vanavond dus maar even de greywater tank legen.
We rijden de campground af, door Moab heen en vlak na Moab heb je al de ingang naar Arches NP. Het is inmiddels 09.30 en verbaasd ons hoe druk het is bij de ingang van het park. Er staat een rij van zo’n twintig auto’s en achter ons komt nog meer aan. Zo druk hebben we het nog niet meegemaakt bij de ingang van een park. Gelukkig hoeven we ook nu alleen maar weer onze Annual Pass te laten zien en kunnen we zo doorrijden. Het visitor center slaan we over, daar gaan we op de terugweg wel langs. Dit is overigens een park waar je heen en terug dezelfde weg moet rijden. Geen rondje of doorgaande weg dus. Het voordeel daarvan is dat als je op de heenweg uitzichtpunten mist omdat je te hard reed of omdat er geen parkeerplek was, je deze punten op de terugweg alsnog mee kunt nemen.
Direct na het passeren van het visitor center gaat het steil omhoog. Het is een flink bochtige weg die leidt naar de eerste steenpilaren. Alle pilaren hebben hun eigen specifieke vorm en staan al eeuwen zoals ze er nu bij staan. De meest bijzondere is misschien nog wel ‘Balanced Rock’. Een groot rond rotsblok dat op een grote pilaar ligt waarbij het bijna lijkt of het rotsblok eraf rolt. Veel gefotografeerd en het is dus ook erg druk op deze plek. Erg jammer dat bestuurders van personenauto’s denken dat hun auto zó groot is dat ze niet in een normale parkeerplek passen en hem dus parkeren op de plaats waar campers kunnen staan. Zo simpel als ik ben gooi ik dus gewoon m’n camper op de parkeerplaats van een personenauto en kijk de mensen die met hun ‘grote’ auto wegrijden even diep in de ogen aan. Misschien wat overdreven maar het loopt allemaal een stuk soepeler als iedereen op een bijbehorende plek gaat staan. Nu stonden er bij elke parkeerplaats een stuk of vijf auto’s te wachten omdat ze allemaal op plekken wilden staan die al bezet waren en gerust bleven wachten tot die plek vrijkwam.
Nadat we Balanced Rock hebben bekeken rijden we verder het park in naar de ‘Windows’. Hier heb je twee grote bogen, de ‘North- & South Window’, waar je heen kunt lopen en onder kunt gaan staan om gefotografeerd te worden. De bogen zelf zijn, geschat, ongeveer 10 meter hoog. Ook hier weer jammer dat mensen er lange tijd onder blijven staan terwijl ze zelf ook als enige op de foto onder de boog willen. Het nadeel van toeristische attracties zullen we het maar noemen…
Verder heb je een paar honderd meter van deze twee bogen nog de ‘Turret Arch’. Als we een aantal foto’s hebben gemaakt stappen we weer in de camper en rijden verder naar het uitzichtspunt op één van de bekendste bogen: de ‘Delicate Arch’. Deze boog is alleen te zien vanaf een uitzichtspunt op 10 meter afstand en een uitzichtspunt op 800 meter afstand. Je kunt de boog dan op een afstand van 1,2 kilometer zien staan. Je kunt er ook heen lopen. Alleen moet je dan 4,8 kilometer lopen om erbij te komen. Op zich wel te doen maar heen en terug is dan bijna 10 kilometer lopen en we wilden ook nog wat verder op de route proberen te komen vandaag.
Het park telt nog veel meer bogen, alleen zijn deze bijna alleen maar te bereiken als je er een stuk heen wandelt. De totale afstand van het park is 33 kilometer, die je dus ook weer terug moet rijden. Omdat wij zo’n strak schema hanteren zijn we dus halverwege afgehaakt. Maar mensen die dit park ook willen bezoeken en niet te beroerd zijn om zo nu en dan een stukje te wandelen, moeten voor dit park zeker een hele dag uittrekken.
We rijden het park weer uit richting Capitol Reef National Park. We slaan Canyonlands National Park over omdat dit één van de mindere parken is van degene die we nog op de agenda hebben staan. We zijn nog steeds met een inhaalslag bezig omdat we op het einde van onze route niet helemaal uitkwamen. We wilden namelijk wat langer de tijd hebben voor San Francisco en Los Angeles.
In de middag begint het weer flink grijs te worden. Hopelijk blijft het droog. Het liefst was ik vandaag tot in Bryce Canyon gekomen maar dat was écht te hoog gegrepen. Dan moesten we nog bijna 200 mile rijden, ofwel 320 kilometer. Met een gemiddelde snelheid van 80 km/u is dat gewoon teveel.
Als we Capitol Reef NP binnenrijden begint het écht te regenen en niet zo’n beetje ook. Zelfs hagel komt uit de lucht vallen. Capitol Reef is erg mooi maar jammer genoeg konden we er nu niet echt van genieten omdat het zo’n slecht weer was. Overigens zijn er opvallend weinig stopplaatsen in het park en is het moeilijk om te fotograferen omdat je door een vrij smalle canyon rijdt. Het landschap vóórdat je Capitol Reef binnenrijdt is overigens ook schitterend. Echt de moeite waard deze route.
We kijken of er in het park nog plaats is op de campground. De volgende KOA is namelijk pas in Bryce Canyon en dat was te ver voor vandaag. Helaas is de campground in Capitol Reef al vol. Dat maken we niet zoveel mee om 15.00 uur.
We rijden door naar Torrey, net buiten het park en daar vinden we een prima campground met full hook-up. Dat betekent dat we water, electriciteit en de mogelijkheid om afvalwater te dumpen op onze eigen plaats, hebben. Ook zit er gratis internet bij. Helaas maken we al voor de derde keer mee dat ze de verbinding na 18.00 uur eruit gooien. Dus gratis internet, is een groot woord. Zo komt het dus ook dat de verslagen meestal pas na twee dagen te lezen zijn. Ook de foto’s kunnen we hierdoor niet uploaden omdat er te weinig tijd voor is en de verbinding te langzaam is.
Morgen gaan we verder naar Bryce Canyon, dat is nu nog zo’n 100 mile rijden, en dan waarschijnlijk door naar Zion National Park.
Tot morgen! En iedereen die reageert op de verslagen: harstikke bedankt! We komen er helaas niet aan toe om op iedereen persoonlijk te reageren.
16 september: Bryce Canyon / Zion National Park
Beste lezer,
Vannacht meerdere keren wakker geworden. Wat was het ontzettend koud zeg! We konden ’s avonds toen we naar de toiletten liepen al ‘wolkjes blazen’, ’s nachts hebben we zelfs onder het dekbed geslapen met nog onze jassen er overheen. ( er zit wel een kachel in maar deze maakt veel herrie ).
Zo’n kou zorgt ervoor dat je wat minder graag je bed uit wil omdat je toch naar die douches moet lopen. Maar uiteindelijk staan we weer gereed om te vertrekken, in dit geval met lange broek en trui aan. Dat is wel even wennen, als je veertien dagen met blote armen hebt rondgelopen! We ontbijten met wat geroosterd amerikaans brood met jam en een kop thee. Overigens gezet met mineraalwater. Want ook al kook je het leidingwater, er blijft een vreemde, chloorachtige smaak aan zitten.
Vanuit Torrey vertrokken gaan we richting Bryce Canyon. Dat is ongeveer 100 mile rijden. Eerst komen we nog door Dixie National Forest. We moeten een stuk door de bergen en komen een hoop wielrenners tegen. Dat betekent waarschijnlijk dat deze bergpas naar grote hoogte gaat.
Dat klopt uiteindelijk ook wel: we komen uit op 9600 feet, oftewel 3200 meter, om precies te zijn op Boulder Mountain, vlakbij het plaatsje Boulder.
Waarschijnlijk zullen we deze vakantie niet meer hoger dan dit komen. Overigens een rare gewaarwording: als je in Europa op zulke hoogtes zit, kun je er vaak alleen met de kabelbaan komen en sta je vaak nog midden in de sneeuw. Ook heb je sneller last van de ijle lucht. Dat is hier totaal niet het geval. De temperatuur lag op deze hoogte ondertussen alweer rond de 20 graden en van zuurstofgebrek was geen sprake. Een groot gedeelte van het westen van Amerika ligt op het Colorado Plateau. De gemiddelde hoogte ligt al rond de 2000 meter. Daardoor lijken bergen van 4000 meter of hoger, lang niet zo hoog als dat ze in Europa lijken. En het valt dus ook niet zo snel op als je sterk stijgt of daalt met het rijden op de wegen omdat je al zo hoog zit.
Een stuk verder rijdend komen we aan bij Grand-Staircase Escalante National Monument. Een ontzettend mooi gebied dat bereikbaar is over Scenic Byway 12. Als een weg wordt aangeduid met ‘Scenic Byway’, dan wil dat zeggen dat er veel moois te zien is onderweg. In dit geval klopte dit ook absoluut.
We komen langs stukken waar geen vangrail is en direct naast de weg de afgrond begint. Het zijn geen grote stukken maar een klein beetje rij ervaring is wel vereist voor deze weg. Ook zijn er stukken waar de weg met 14% daalt. Het voordeel wel is dat er bijna niemand voor of achter je zit en je dus in eigen tempo naar boven en beneden kunt. Dat maakt het rijden een stuk prettiger.
Als we Grand-Staircase uit zijn, gaan we verder over Highway 12 en 63 naar Bryce Canyon. Een canyon bekend om z’n prachtig gekleurde ‘hoodoos’. Een soort stenen pilaren die door weer en wind uit de rotsen zijn ontstaan. Ze zijn mooi oranje gekleurd waarvan sommige weer wit-grijze toppen hebben.
Dit is te zien, net als de Grand Canyon, vanuit verschillende uitzichtspunten. Alleen kun je deze wel zelf met de auto bereiken. Je kunt er overigens ook voor kiezen om aan het begin van het park de auto te parkeren en gebruik te maken van de shuttle bus. Achteraf was dit geen slecht idee geweest. Het park is totaal niet voorbereid op de grote hoeveelheid toeristen die zelf met de auto langs de uitzichtspunten gaan en al helemaal niet op campers. De meeste parkeerplaatsen waar we kwam, stonden helemaal vol. En als je wilde parkeren waren het óf plekken voor auto’s, óf voor bussen, waar je niet mocht parkeren want daar gold een wegsleepregeling. Zo kwam het voor dat we op twee uitzichtspunten onze camper niet kwijt konden en maar zijn verder gereden. Eén keer heb ik hem gewoon pontificaal tussen de auto’s geplant ook al nam ik zo twee plaatsen in beslag. Erg jammer, want het is een erg mooi park. Maar misschien zijn er ook mensen die hier betere ervaringen mee hebben. Mijn advies aan mensen die met een camper komen: parkeren en de shuttlebus nemen. Scheelt een hoop ergernis. Overigens was er zelfs voor auto’s te weinig plek. En dan waren wij al niet eens meer in het hoogseizoen…
De entree voor het voor het park is $ 25,-. Vrij prijzig, maar ook hier laat je weer de Annual Pass zien en kun je zo door. Het mooiste uitzicht heb je in het ‘Amphitheatre’. Dit zijn de uitzichtspunten die te zien zijn in de eerste vier miles van het park. Een paar bekende uitzichtspunten zijn ‘Sunset Point’ en ‘Inspiration Point’. Het uitzichtspunt ‘Paria View’ is niet toegankelijk voor campers. Het uitzichtspunt ‘Bryce View’ zijn we dus niet geweest omdat het onmogelijk was hier te parkeren.
De meeste uitzichtspunten liggen overigens boven de 8000 feet. Je zit hier dus op zo’n 2700 meter hoogte. Ook voor dit park geldt, net als bij Arches NP, dat het een doodlopend park is en je dus dezelfde weg terug moet. Als je de bekendste punten gehad hebt dan kun je nog 9 tot 15 miles doorrijden voor nog een aantal uitzichtspunten. Deze hebben echter niet zoveel meer met Bryce Canyon gemeen omdat ze buiten het Amphitheatre liggen.
We rijden het park weer uit en vervolgen onze weg naar Zion National Park. Dat is dan nog 84 mile rijden. De route gaat verder over de Highway 12 en daarna over de Highway 89 en 9. In Zion National Park hopen we een campground te vinden. Er is in ieder geval een KOA camping met 220 plaatsen. Zou toch moeten lukken zou je dus zeggen.
Ook de weg van Bryce Canyon naar Zion National Park is weer een schitterende weg. Je ziet het landschap om je heen voortdurend veranderen. Bijna onvoorstelbaar. Alsof je meerdere landen in één dag aandoet. Vlak voor onze neus steekt nog een eland de weg over. Gelukkig een aantal meter voor de camper want remmen is altijd te laat in zo’n geval. Ook worden we een aantal keer gewaarschuwd met lichtsignalen. In Nederland zou het gaan om verdekt opgesteld flitsauto’s. Hier gaat het om mensen die je waarschuwen voor loslopende dieren op de weg. Zeker na een bocht kunnen die je flink verrassen.
Bij de ingang van Zion National Park wordt helaas al aangegeven dat alle campgrounds in het park vol zitten. Onvoorstelbaar: midden in de week, buiten het hoofdseizoen, en tóch ben je nog te laat. Dat is echt wel één van de nadelen van deze vakantie: elke dag ben je weer aan het racen tegen de klok om op tijd een campground te krijgen. Vooraf reserveren is ook niet echt een optie omdat wij er een sprekend voorbeeld van zijn dat we flink van onze planning afwijken.
We besluiten dus evengoed het park in te gaan en dan als we het park weer uit zijn maar een campground te zoeken.
De ranger bij de ingang legt ons van alles en nog wat uit. Veel wisten we al omdat we dit al op internet hadden gelezen. Eén van die dingen is, dat Zion NP een tunnel heeft, gebouwd in 1930, die niet berekend is op het formaat camper. Dat betekent dat je een extra bedrag moet betalen om de tunnel door te mogen. Ze sluiten de camper namelijk dan van één kant af voor het verkeer zodat je precies in het midden van de tunnel kunt rijden. Dan past het namelijk wél. De kosten hiervan zijn $ 15,-, de kosten voor het park weer $ 25,-. Maar ook hier kunnen we weer de Annual Pass laten zien.
De eerste tunnel kunnen we gewoon doorheen. We rijden door een erg smalle en bochtige bergweg. Erg mooi om dit met de camper te doen. Vervolgens komen we bij de tunnel waar het om gaat. Er staat een rangershuisje vanwaar uit de rangers met elkaar contact houden aan de beide uiteinden van de tunnels. Ook personenauto’s moeten dus in de karavaan mee. Het komt er dus op neer dat er elke keer een rij auto’s doorgelaten wordt, om de beurten aan één kant van de tunnel. De laatste auto krijgt een soort estafettestokje mee wat aangeeft dat hij de laatste is. Vervolgens wordt de andere kant doorgelaten.
Even spannend is het wel. De camper is op z’n hoogste punt 12 feet. De tunnel is op z’n hoogste punt 13 feet en loopt in een boog af. Je moet dus precies in het midden blijven rijden en schade rijden aan de camper is één van de laatste dingen die je wilt. Wij zijn de eersten in de rij en geven dus het tempo aan. Sowieso mag je niet harder dan 25 mph in de tunnel. Ook is er geen verlichting en de tunnel is één mile lang.
Ongeschonden komen we aan de andere kant van de tunnel waar alweer een rij auto’s staat te wachten. Dit verhaal gaat door van acht uur ’s ochtends tot acht uur ’s avonds.
We rijden Springdale, het dorp waar de campgrounds zitten, in dit geval voorbij. We komen hier morgen weer terug om te kijken of we nog een trail kunnen lopen. Eerst op zoek naar een campground.
Op 13 miles van Zion NP vinden we Zion River Resort RV Park & Campground. Het wordt ‘Resort’ deed het ergste vermoeden de chique uitstraling vanaf de buitenkant nog meer. Het blijkt uiteindelijk enorm mee te vallen: een plaats kost tussen de $ 45,- en $ 50,- per nacht en met je ANWB lidmaatschapskaart ( Triple A in Amerika ), krijg je nog 10% korting. Valt alles mee want als je zie hoe de campground eruit ziet: écht schitterend. De mooiste tot nu toe. Prachtige grasvelden, de grindbakken waarin je je camper parkeert zijn zo glad als een biljartlaken aangeharkt en de bomen staan er prachtig groen bij. De badkamer ruimtes zijn afgesloten met een codekastje en ook hier hebben we weer gratis internet. En nu werkt het een keer wél helemaal goed. We kunnen zelfs foto’s uploaden! Er staan dus weer van een paar nieuwe dagen foto’s op de site. http://michaelwesseling.magix.net
Morgen terug naar Zion NP om daar nog een kijkje te nemen. Vanaf dan gaan we een flink eind rijden: via Las Vegas door richting Bakersfield waar familie van Madelon woont. Hoe we dit precies gaan inplannen moeten we nog even bekijken want het wordt een paar honderd mile rijden de komende dagen. De meeste NP’s hebben we hier in de buurt gehad. De eerste mogelijkheden zijn weer Sequoia NP, Kings Canyon NP en Yosimite NP. We zouden eerst door Death Valley gaan, maar deze hebben we al gedaan dus kunnen we nu lekker doorrijden.
Tot morgen maar weer!!!
17 september: Zion National Park
Beste lezer,
Na een paar dagen in de bewolking en regen wakker te zijn geworden is vanochtend de lucht weer strakblauw en de temperatuur aangenaam.
Om 08.30 laat ik de camper weer van het pad afrollen terug naar Zion National Park. Gisteren zijn we hier even vlug doorheen gereden omdat we nog op zoek waren naar een campground. Nu is de autoroute door het park al hartstikke mooi, daar ligt het niet aan. Maar we willen vandaag met de shuttlebus naar delen van het park waar auto’s weer niet toegestaan zijn. Het gaat hier om Zion Canyon. Het gedeelte vanaf waar alle wandelingen starten.
Wij zullen zelf geen grote wandeling aangaan. Daar hebben we de uitrusting niet voor mee maar ook de temperaturen zijn er niet naar ( lees: ‘te hoog voor’ ).
We rijden zo’n 10 miles terug naar het park en parkeren onze camper bij het visitor center. Hier overigens wel een geheel aparte parkeerplaats voor campers.
Terwijl we over de parkeerplaats rijden, dacht ik in mijn ooghoeken iets te zien lopen. Ik kon alleen even niet direct thuisbrengen wat het was. Bij het uitstappen eerst maar eens gaan kijken. Het blijkt een spin te zijn ter grootte van ongeveer de muis van je hand. Erg apart om zo’n ding voor het eerst in het wild rond te zien lopen en dan nog in het midden van een parkeerplaats ook.
Vanaf het visitor center nemen we de shuttlebus. Het zijn op propaangas aangedreven, tram-achtige voertuigen die ook nog eens aan elkaar gekoppeld kunnen worden. Ze rijden ook hier, net als in de andere parken, om de acht á tien minuten en tot wel tien uur ’s avonds!
Er zijn een aantal punten waar je weer uit kunt stappen en vanuit elk punt beginnen een aantal ‘trails’ ( wandelingen). De ene trail is af te leggen in een half uur, de andere kan wel vijf uur duren.
Wat een mooie wandeling zal zijn is de trail genaamd ‘Angels Landing’. Deze wandeling gaat vanuit het dal naar de top van de berg en schijnt alleen geschikt te zijn voor mensen die absoluut geen hoogtevrees hebben. We hebben onderweg diverse mensen op grote hoogte zien wandelen. Onze buschauffeur stopte ook diverse mailen om dat te laten zien. Ze weten meestal mooie verhalen ervan te maken tijdens de rit. Alleen vergeten wij weleens dat ze die verhalen minimaal tien keer op een dag vertellen…Het zal je baan maar zijn…
Een aantal andere bekende trails zijn die naar Lower- en Upper Emmerald Pool en die naar Wheeping Rock. Overigens was deze aan het begin van de ochtend nog gesloten, werd medegedeeld door de chauffeur. Vanwege opruimingswerkzaamheden zou de trail pas een week later opengaan. Een aantal mensen werd hier flink door teleurgesteld. Op de terugweg in de bus wisten echter een paar wandelaars te vertellen, nog vóór de buschauffeur het wist, dat de route weer begaanbaar was.
Wij zijn doorgereden tot aan het eindpunt van de shuttlebus: Temple of Shinawava. Vanaf hier kun je langs de rivier een wandeling maken door de steeds nauwer wordende kloof. Voor waterratten is het zelfs nog mogelijk om aan het einde van het pad, door het water verder te lopen. De kloof schijnt dan verderop zó smal te worden dat je met je linker en rechterhand de beide wanden aan kunt raken. Er is echter, bij opkomend slecht weer, een groot gevaar voor overstroming omdat het water dan ineens heel snel stijgt. Hier wordt je ook voor gewaarschuwd op borden.
Wij besluiten het, net als bijna alle andere wandelaars, te laten bij het nemen van wat foto’s van waar de wandeling verdergaat en weer terug te gaan naar de bushalte. Omdat ik al een paar dagen flink verkouden ben en me met antigripine op de been hou, heb ik ook niet meer de kracht om nog verder te wandelen en heb ik last van de temperatuurverschillen tussen zon en schaduw. Maar we hebben genoeg gezien. Zion NP is in ieder geval prachtig om z’n gigantische rotswanden die kaarsrecht de hoogte in rijzen. Ook hebben we nog een hert met haar jongen in het wild gezien.
Terug bij het visitor center kijken we hier ook nog even rond. De parkeerplaats staat inmiddels aangeduid als: ‘full’. Het is nu 12.30. Maar goed dat wij er al om 09.00 waren…Ook nu staan er weer op de RV-parkeerplaats gewone auto’s geparkeerd. We kunnen onze camper er nog net tussenuit krijgen zo vol staat het.
We rijden het park uit en zelfs buiten het park staan al grote borden dat mensen daar moeten parkeren omdat het park vol is.
Van het aantal bezoekers heb je eenmaal in het park niet zoveel last. Dat komt omdat er zoveel verschillende trails zijn om te wandelen. Maar ook hier is parkeren dus echt een probleem. En ’s ochtends om 09.00 uur waren de campgrounds ook al vol. Reserveren is ook niet mogelijk, het principe ‘wie het eerst komt…’ geldt hier.
We rijden door richting de Interstate 15 richting Las Vegas. We moeten komende twee dagen een flink stuk rijden om meer richting het westen te komen. De belangrijkste NP’s in dit gebied hebben we nu gehad, we gaan nu richting Yosimite NP. Maar eerst bezoeken we de familie van Madelon. Die wonen in Bakersfield, dus wij zullen een campground gaan zoeken bij Lake Isabella, dat ligt daar in de buurt. We moeten alleen nog wel een tussenstop inlassen. We komen langs Valley of Fire State Park. Dat wilden we eerst al bezoeken toen we de eerste week in Las Vegas waren. We hebben dat echter toen vervangen voor Death Valley NP. We gaan nu dan ook bij Glendale de snelweg af, richting Valley of Fire. Het nadeel is echter dat we nog geen campground hebben en dat de weg richting Valley of Fire in een rondje loopt en weer uitkomt bij de I15. Het is alleen pas 14.30 dus eigenlijk te vroeg om een campground te gaan opzoeken.
We besluiten Valley of Fire alsnog links te laten liggen en door te rijden naar Lake Mead. Ook hier zijn we al geweest maar de kans op een goede campground is hier groter. Het is een nog een flink stuk rijden. Een deel over zeer slechte weg. Ze zijn hier met de weg bezig en die moet over een lengte van 25 miles gerepareerd worden. Eén deel is zo slecht dat de verhuurder van de camper maar beter niet kan weten dat we hier geweest zijn. Terwijl het toch echt een ‘public road’ was. Maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat het deel dat gereed is er prachtig bij ligt en heerlijk rijdt.
We vinden een plaats bij Marina Resort RV Park aan Lake Mead. We kunnen kiezen tussen een plaats waar je achteruit in moet parkeren, een ‘pull-through’ plaats, of een plaats met direct uitzicht op het meer. Uiteraard betaal je voor de laatste het meest, maar het is op die plaatsen zo lekker rustig en het uitzicht is zó mooi, dat we die paar extra dollars er graag voor over hebben. Helaas geen internet, dus het verslag plaatsen op de weblog zal even moeten wachten. Gelukkig doet ‘Word’ het wel altijd…
Zo ‘koud’ als het afgelopen dagen was, zo goed merk je nu weer dat we in de buurt van de woestijn zijn: temperaturen ruim boven de 30 graden. En op het moment dat ik dit verslag typ, om 20.15, zit ik niet met het ijs bijna op de ramen maar met het ijs in een bakje, van mijn nagerecht te genieten bij een heerlijke temperatuur en serene rust.
Morgen langs Las Vegas naar Lake Isabella. Tot morgen!!
18 september: Lake Mead / Woffert Heights
Beste lezer,
Vanmorgen wakker geworden aan Lake Mead. We zijn er weer rond 07.30 uit en de zon staat alweer stralend aan een wolkeloze hemel.
Over vandaag zullen we niet zo heel veel te melden hebben. We hebben een enorm afstand ( voor met een camper ) gereden.
Vanaf de campground zijn we in de richting van North-Las Vegas gereden. We zien nog één keer de skyline van deze surrealistische stad. Van alle hoge gebouwen die je in de verte ziet, is 95% een hotel. Het mooie is dat ze op zich zo kenmerkend zijn, dat je vanaf kilometers afstand kunt zien welk hotel het is. Ook de Stratosphere Tower pik je er zo uit.
We rijden over de Interstate 515 die terloops overgaat in de Interstate 15. Kilometerslang moeten we deze weg zuidelijk volgen in de richting van Los Angeles. We komen nogmaals langs Primm, waar de Outlet Mall zit waar we bijna twee weken geleden geweest zijn. En omdat we zo vroeg vertrokken zijn, stoppen we hier nogmaals om te kijken of we nog wat zouden willen kopen. Uiteindelijk koopt Madelon nog een handtas van Guess. Ik had graag nog koffie gehaald bij de Starbucks – die hebben we ook al ruim een week niet meer gezien – maar helaas waren ze deze vestiging aan het verbouwen…Weer niet die overheerlijke koffie!
Bij Barstow slaan we af naar Highway 58 en later Highway 14. Bij Inyokern nemen we vervolgens provinciale weg nummer 178 richting Wofford Heights waar Madelon d’r Tante Dolly woont.
We zouden in eerste instantie misschien overnachten op de KOA-camping bij Lake Isabella maar tante Dolly heeft nog een stuk erf leeg staan vlak naast haar huis, waar we met de camper kunnen staan.
We moeten een paar steile straten door waar we de camper handmatig moeten terugschakelen. De camper heeft automatische transmissie, maar als de wegen te steil worden om op of af te rijden, en de motortemperatuur dreigt op te lopen of om de remmen te ontzien, kun je handmatig terugschakelen naar de derde, tweede of eerste versnelling. Om bij haar huis te komen moesten we uiteindelijk terugschakelen naar de eerste versnelling…zegt genoeg lijkt me.
Voor mij was het de eerste keer dat ik Tante Dolly zag, Madelon had haar twaalf jaar niet gezien…Wel is er via haar ouders af en toe contact over de telefoon of via de mail maar je kunt je voorstellen dat er wel het één en ander bij te praten viel. Volop gekletst over de vakantie en over Amerika. En Madelon kon mooi even naar huis bellen via een vaste telefoon om te laten weten hoe het gaat. Maar ja, dat was natuurlijk al bekend…vanwege deze weblog. Werkt goed blijkbaar!
We eten voor het eerst in twee weken weer een keer volop gezond. Wel zo prettig voor het immuunsysteem, en nog lekker ook.
Na het eten kijken we een aantal programma’s die Tante Dolly heeft opgenomen voor ons op de Amerikaanse versie van National Geographic Channel. Eén ervan ging over de bouw van de ‘skywalk’ boven de Grand Canyon. Een glazen loopbrug die boven de Grand Canyon hangt zodat je door het glas de diepte in kunt kijken. De bouw ervan heeft vier jaar geduurd en $ 30.000.000, – gekost. Misschien dat daarom de entree nu ook $ 120, – p.p. is…Nogmaals, ik zei het al eerder: die Indianen zijn zo gek nog niet…Geopend sinds dit jaar.
Een ander programma ging over alle staten van Amerika die je te zien kreeg door helikopterbeelden. Erg leuk om in een uurtje over alle staten te vliegen en een indruk te krijgen van hoe die eruit zien.
Als laatste keken we nog een aflevering over Yellowstone Park. Hier hadden we deze vakantie ook graag heen gewild maar dat ging te ver buiten onze route. Yellowstone ligt net even te ver naar het noorden om te bezoeken als je vooral in het zuidwesten bent. Beter is het om dit te doen vanuit Denver-Colorado of vanuit de staat Washington. Ook een combinatiereis met vakantie in Canada kan, omdat je niet ver van de grens met Canada zit. Een nadeel is echter weer dat bijna geen enkele camperverhuurder het toelaat om vanuit Amerika met je camper Canada in te gaan of andersom, of je moet er flink voor bijbetalen. Hetzelfde geldt overigens voor Mexico.
Tegen de tijd dat we dit allemaal hadden gezien, op de prachtige, nieuwe LCD-televisie ( jaloers…), waren we ook meteen moe. Het was inmiddels 21.30 en hadden 8 uur in de camper gezeten. We reden vandaag ruim 300 miles, dus bijna 500 kilometer…Genoeg geweest dus. Overigens zitten we nu in Californië. Je kunt merken dat de belastingen op de brandstof hier veel hoger liggen. Betaalden we in Las Vegas vandaag nog $ 2,77 per gallon, in Californië betaal je minimaal $ 3,29 maar meestal $ 3,49. Dat scheelt nogal wat. Zeker als je maar 1:2 rijdt. Want veel beter werd het vandaag niet met snelwegsnelheden en veel berg-op-berg-af rijden.
Nog even een ( misschien overbodige ) waarschuwing voor als je tankt in de USA. In Nederland is het groene vulpistool die van de Euro loodvrij en de zwarte van de diesel. In Amerika is dat precies andersom…
Overigens drinkt onze camper niet eens de goedkoopste loodvrij…Niet 87 octaan maar 89. Scheelt ook weer een dubbeltje per gallon.
Hé, we blijven Nederlanders hè…!
Tot morgen maar weer!!
19 september: Woffert Heights / Lee Vining
Beste lezer,
Wat een heerlijk rustige nacht als je in een doodlopende straat in een woonwijk slaapt. Het was goed uit te houden in de camper omdat de nachttemperaturen hier iets lager liggen dan bijvoorbeeld Las Vegas.
Om 07.30 gaan we er weer uit en lopen terug naar het huis van Tante Dolly. Zij was achteraf al om 06.00 uur eruit. Dat is toch iets te vroeg voor ons…Maar het voordeel voor ons was dat ze zo lief was geweest om helemaal de ontbijttafel klaar te zetten. Dus eerst even ontbijten met vers brood, jus d’orange, thee, een gekookt eitje ( de tijd vergeten maar toch perfect gekookt ) en vers fruit.
Vervolgens konden we gebruik maken van de badkamer. En dat douchet toch even wat prettiger dan op een natte, vieze vloer met allemaal vreemde mensen in hetzelfde gebouwtje.
Dan moeten we na het ontbijt toch weer afscheid nemen. We hadden eigenlijk langer moeten blijven, maar ondanks dat het zo gezellig was hebben we vandaag ook weer ruim 200 miles te rijden.
We nemen nog wat foto’s van elkaar en na de belofte dat het volgende weerzien niet weer over twaalf jaar is, nemen we afscheid.
Tante Dolly, nogmaals bedankt voor het gastvrije en gezellige ontvangst en verblijf!
Nadat we de camper, ook weer in z’n eerste versnelling, de eerste heuvels hebben laten afrollen, rijden we het stuk over de provinciale weg 178 weer terug. We zouden vandaag Sequoia NP en Kings Canyon NP bezoeken maar ook hier wijken we weer af van onze planning. We willen toch wel heel graag via de oostkant Yosemite NP binnenrijden. Deze weg, via de Tioga Pas, zal namelijk het hoogste punt zijn wat we tijdens onze vakantie zullen aandoen en is eigenlijk een ‘must’ voor fanatiekelingen in autorijden, zoals ik. De weg schijnt bijzonder steil te zijn en vol bochten te zitten. Kom maar op..!
Het voordeel is ook dat we zo het hele park zien. Tevens schijnt het stuk langs Tuolumne Meadows één van de mooiste stukken van het park te zijn. En zo zien we niet alleen het zuidwesten van het park, maar rijden we door het héle park.
De KOA-camping in Mariposa ( West Yosemite ) hebben we voor alle zekerheid maar alvast gereserveerd via internet. De eerste keer dat we een camping reserveren. Maar omdat we zeker de hele dag in het park zullen verblijven, is het prettig dat we tot het einde van de dag kunnen blijven en niet op zoek hoeven te gaan naar een camping voordat het donker is.
Maar om de hele dag in het park te kunnen vertoeven, moeten we er ook voor zorgen dat zo dicht mogelijk in de buurt zijn. Dat betekent dat we op zoek gaan naar een campground bij het plaatsje Lee Vining. Dat is de plaats vanaf waar de Tioga Pas naar Yosemite Park leidt. We willen niet eerst naar boven rijden en daar overnachten omdat ik denk dat het op die grote hoogte ’s nachts een stuk kouder zal zijn dan de 1300 meter waarop Lee Vining ongeveer ligt. Per 1000 meter hoogte gaat de temperatuur met 6 graden omlaag. Dat betekent, theoretisch, dat het bovenaan bij de pas minstens 10 graden koeler moet zijn ’s nachts. Of dat ook zo is, weet ik niet, maar de koude nacht van vorige week was koud genoeg.
Net buiten Lee Vining vinden we een campground waar we weer één van de laatste plaatsjes weten te bemachtigen. We zijn lekker op tijd en hebben in ieder geval een plaatsje, dan kunnen we nu nog even rondrijden.
We zitten tevens bijna direct aan Mono Lake. Dit grote zoutmeer ligt ongeveer een kwartiertje rijden van de campground. Het meer was 13.000 jaar geleden vijf keer zo groot als tegenwoordig. Sinds de jaren ’40 heeft Los Angeles nog eens 14 meter van de waterspiegel gehaald door water te onttrekken aan het meer om er de stad mee van water te zien. Sinds eind vorige eeuw is uit natuurbeschermde redenen besloten dat dit niet meer toegestaan is en is de waterspiegel weer met twee meter gestegen.
Door de gedeelde drooglegging zijn er gigantische ‘tufas’ ( kalkpilaren) te zien. Deze pilaren zijn ontstaan door allerlei chemische reacties en zien er prachtig uit om te fotograferen. Er wordt ook op gewezen bij de ingang van het meer dat je niet aan de pilaren mag komen of erop mag klimmen.
Het meer is tweeënhalf keer zo zout als normaal zeewater…Dat ruik je ook direct als je aan de oever staat.
Erg interessant om te zien. Als we uitgekeken zijn gaan we terug naar de campground waar nog wat te eten maken en ons verslag van vandaag en gisteren uitwerken. Helaas ook vandaag weer geen internet waardoor we nu drie dagen achterlopen met het plaatsen van de verslagen. Jullie hebben dus wat te lezen. Op de KOA-camping morgen in Yosemite, zouden we wél internet moeten hebben.
Tot morgen dus maar weer!
20 september: Yosemite Park
Beste lezer,
We zijn weer lekker op tijd wakker zodat we de hele dag de tijd hebben voor Yosemite Park. Even snel douchen in de matige douches op de campground en dan even snel een broodje in de camper.
Om 08.30 rijden we de campground in Lee Vining af op weg naar de Tioga Pas. Het is letterlijk de weg op en er weer af en twee minuten later begint het stijgen al.
Nu wordt veel gezegd dat dit een bochtige en zeer steile bergpas is. Nou, we zullen het zien.
Gelukkig maar dat we zo op tijd zijn want de hoeveelheid verkeer valt nu ook nog erg mee. Het is een stuk ontspannener rijden als je niet constant auto’s in je spiegel hebt die aan je bumper plakken.
De weg stijgt inderdaad lekker door. Onderweg stappen we af en toe uit voor het uitzicht, wat nog niet meevalt. De meeste uitzichtspunten bevinden zich uiteraard aan de kant van de weg die naar beneden gaat. Dat betekent af en toe de weg oversteken met de camper naar de parkeerplaatsen die daar liggen en ook weer zo invoegen.
Je komt uiteindelijk uit op het hoogste punt van de Tioga Pas als je ook de ingang van het park binnenrijdt. We zitten nu op 9945 feet, dus iets meer dan 3300 meter. Overigens een fout in de Gouden Serie gids van de ANWB die aangeeft dat we op iets meer dan 3100 meter zouden zitten.
Het voordeel, zoals ik al eerder zei, van het rijden via de Tioga Pas is, dat je een veel groter en mooier deel van het park ziet. Het gebied waar we doorheen rijden, Tuolumne Meadows, is schitterend met mooie, grote weiden en veel meren waar je kunt parkeren om er te wandelen of foto’s te nemen.
Al met al klopt het verhaal dat het een bochtige weg is. De weg is ook zeker niet overdreven breed en dus kan het zijn dat er mensen zijn die dit deel van het park liever niet rijden. Maar dat het te steil is om boven te komen is absoluut overdreven. Laat je daardoor niet tegen houden want het is werkelijk waar een schitterende route.
Na een tijdje komen we bij de afslag naar één van de bekendste punten van het park: de ‘Bridalveil Fall’ Dit is één van de grootste watervallen in het park. Alleen nu niet. Dat komt omdat het meeste smeltwater vanuit de bergen al in mei naar beneden komt. Dat is natuurlijk de perfecte periode om de natuur in z’n volle glorie te zien. Het is ook net wat voor zomer het is geweest en hoeveel neerslag er de afgelopen winter is gevallen.
Nu zag je in ieder geval niet eens water naar beneden komen als je omhoog keek. Het enige wat je zag was een mist van het water boven op de bergen. Wat ik wel nog gedaan heb, en wat normaal dus niet kan, is via de rotsblokken waarover normaal het water dendert, naar boven klimmen. Je komt dan bovenaan het punt waarin normaal het water naar beneden valt, daar stond nu een klein meertje. Vanaf dat punt kon je wel weer mooie foto’s maken naar de mensen op het uitkijkpunt die niet omhoog durfden te klauteren. Achteraf misschien ook niet zo slim, met een fotocamera om je nek, maar zodra ik rotsen zie…
We rijden verder….
Je komt terloops vanzelf op het drukkere punt van het park waar je kan kiezen om er aan de zijkant weer uit te gaan óf om richting Yosemite Village te gaan. Dat is wat wij doen. Je kunt vanaf hier ook weer een shuttle bus nemen of je kunt zelf het park rondrijden. Wij zetten de camper op de hiervoor bestemde parkeerplaats ( hier overigens wél voldoende ruimte!) en lopen naar het visitor center. Hier vind je een vrij uitgebreide tentoonstelling van hoe het park ontstaan is en wie het allemaal beheerd heeft. Erg interessant voor de geologen onder ons…
Wij willen eigenlijk nog wel naar een uitzichtspunt want we willen de natuur ook weleens van bovenaf zien. We vragen hoever het is naar Glacier Point, één van de uitzichtspunten. Volgens de medewerkster is het een uur en een kwartier rijden. Dat is best ver…binnen vijf kwartier rij ik drie keer het park in én uit. Maar we gaan er toch heen, nadat we gevraagd hebben of het ook voor campers bereikbaar is. Maar dat is ook geen probleem.
Jammer alleen dat, wat zij waarschijnlijk niet wist, er wegwerkzaamheden waren op de helft van het traject, over een lengte van 5 miles. Dat betekende: 8 kilometer ‘dirt-road’: kiezelstenen, grind en hobbels. Maar omdat we al een half uur onderweg waren, haak je ook niet meer af.
Uiteindelijk was het drie kwartier rijden, dus dat viel mee. Maar de afstand was toch ook inderdaad nog zo’n 35 miles, keer twee ( want ook weer terug uiteraard). Maar het was het uitzicht waard: we kijken uit op Yosemite Village, Curry Village, Yosemite Falls, de Half Dome ( grote berg waarvan het lijkt alsof hij precies door midden gezaagd is ), kortom: heel Yosemite Valley.
Nadat we hier een half uurtje hebben genoten stappen we weer in en doen de hele route weer terug, dus ook weer de 5 miles over de dirt-road.
We rijden nu meteen verder richting de uitgang van het park, omdat we de KOA-camping in Mariposa gereserveerd hebben. Het is inmiddels rond kwart voor zes.
Bij de uitgang moeten we weer langs de kantoortjes waar de rangers het verkeer regelen. Er staat in de rechterbaan een bus te wachten, de rest van het verkeer moet doorrijden over de linkerbaan, waarvan sommige bestuurders nog even aangehouden worden. De banen zijn enorm krap en zeker met onze grote uitstekende spiegels betwijfel ik of we er wel tussen passen. Maar we moeten doorrijden van de ranger. We staan bijna bij zijn loket als het onvermijdelijke gebeurt: we raken met onze rechterbuitenspiegel de zijkant van de bus. Ik stop direct want alles viel nog mee. Maar volgens de ranger is er ruimte zat en ik wordt gemaand om door te rijden. Gevolg: we rijden bijna de hele spiegel van de touringcar eraf en de camper zit vol met krassen op de zijkant.
Wat een feest: dit soort dingen moet je natuurlijk absoluut niet in Amerika hebben. Maar het is gebeurd en nu wordt een kwestie van zo goed mogelijk afhandelen.
We worden eerst gemaand om de voertuigen langs de kant te zetten. Dat is natuurlijk al niet handig want het beste kun je foto’s hebben van de situatie zoals deze is. Maar het verkeer blokkeren mag ook weer niet. We zetten onze voertuigen langs de kant en de ranger die het verkeer (probeerde) te leiden heeft een politieranger opgeroepen die de verklaringen komt opnemen.
We geven allebei apart onze verklaring af en Madelon neemt foto’s van de verkeerssituatie zoals deze is, van onze camper en van de bus. En nu wordt het maar afwachten. Uiteindelijk zullen wij wel aan het kortste eind trekken zoals gewoonlijk maar we zijn in ieder geval goed verzekerd ( als het goed is ).
Op zich valt op het eerste gezicht de schade mee: de krassen die wij op de camper hebben lijken weggepoetst te kunnen worden voor het grootste deel want er zit vooral zwart op van de spiegel van de touringcar. Er zijn een paar diepere krassen waar ik m’n twijfels over heb. En er is en kapje van een knop afgebroken die de bagagedeur omhoog kan houden. Bij de touringcar stond alleen z’n spiegel wat scheef en hij had wat verf van onze spiegel op zijn bus. Ook weg te poetsen volgens mij. Maar ja, áls het eenmaal verzekeringswerk wordt…poetst niemand meer wat weg waarschijnlijk en wordt alles heerlijk overnieuw gespoten.
Nadat alle paperassen in orde zijn gemaakt en we een kaartje van de politieranger met emailadres en casenummer hebben gekregen, is het inmiddels kwart voor zeven en moeten we bijna in het donker op zoek naar onze campground.
Het is uiteraard nog een veel groter stuk rijden dan we hadden gedacht en pas om 20.00 komen we in het donker aan op de campground. De receptie is inmiddels gesloten maar gelukkig hadden we gereserveerd. Op een bord voor ‘night reception’ staat onze naam en uit welke plaatsen we kunnen kiezen. We vullen onze gegevens nogmaals in op een formulier om te laten zien dat we alsnog gearriveerd zijn en zoeken een plaats uit.
Nog even wat eten en dan maar eens de eerste emails eruit doen. Naar Jan Doets, via wie we de verzekering afgesloten hebben en naar Roadbear om de melding van het ongeval te doen. En naar de politie, om een mail te sturen met de vraag of ze nog meer nodig hebben aan informatie dan ze tot nog toe gekregen hadden bij de afgelegde verklaring.
Wat een dag! Nog 11 te gaan…
21 september: Mariposa / Petaluma
Beste lezer,
Nadat we evengoed wel goed geslapen hebben willen we toch zo snel mogelijk weg van de campground. Het gevoel bij deze campground is niet zo prettig meer na wat er gisteren gebeurd is. Dat slaat natuurlijk nergens op maar dat is iets wat tussen de oren zit.
We lopen nog even langs de receptie om onze creditcard bon te tekenen. Handig als je met creditcard gegevens reserveert want in principe hadden we ook gewoon weg kunnen rijden. Maar we wilden ook nog even vragen of de receptioniste misschien wist waar we een Wallmart konden vinden. Geen flauw idee…Jammer, want we hebben al vijf dagen geen boodschappen meer gedaan. Een winkel met schappelijke prijzen vinden is niet zo makkelijk in de ‘middle of nowhere’.
Dan zoeken we er zelf wel eentje op, op de laptop. Toch ideaal als je zo’n apparaat mee hebt. We hebben er veel gebruik van gemaakt tot dusver. Even ‘googelen’ op ‘Wallmart’ en je weet waar je moet zijn.
We rijden over de 140 richting Merced en Modesto. Bij Merced gaan we van de weg af om boodschappen te doen, in dit geval niet bij een Wallmart maar iets wat er op lijkt: een ‘Save Mart’. Deze winkel kenmerkt zich door te kunnen besparen als je van iets twee koopt in plaats van één. Op je kassabon staat dan hoeveel je uiteindelijk bespaart hebt door twee produkten te kopen. Wat een prachtig staaltje van ‘verkooptechniek’…
Voordeel is weer: boodschappen vanuit de winkelwagen direct de koelkast en de vriezer in en ‘we’re good to go’.
We rijden via de 99 naar Modesto ( een verschrikkelijk slechte weg ), toen over de I205 en de I580 richting San Francisco en de I680 richting Sacramento. Uiteindelijk de Highway 37 en de I101 richting Santa Rosa.
We hebben vanmorgen weer een campground gereserveerd. Het was toch wel prettig om van tevoren te weten waar je staat, of in ieder geval: waar je heen moet. We hebben weer een KOA-camping gereserveerd en weten zodoende in ieder geval dat je een bepaalde mate van kwaliteit mag verwachten. De camping ligt in Petaluma, ongeveer 30 miles boven San Francisco. Van kennissen weten we dat deze camping ook tours verzorgd naar San Francisco. Het voordeel hiervan is dat ze je in één dag tijd bijna alle bekende punten laten zien én dat je er niet zelf met je camper heen hoeft.
Rond 15.30 zijn we op de camping en rekenen meteen de overnachting af. We hebben door onze kortingspas voor KOA-campings 10% korting, maar toch betalen we nog bijna $ 50,-. Tsja, hoe groter of bekender de ligging, hoe duurder de camping. Nu is deze camping ook wel heel compleet met entertainmenthal, kinderboerderij, gratis internet, 306 staanplaatsen ( we gebruiken er maar één, maar toch…) en nog een aantal dingen die we niet gebruiken.
Ook doen ze inderdaad de tours waar we over gehoord hadden. Voor de niet misselijke prijs van $ 69,- p.p. Maar goed, het is me meer waard dat we niet zelf met de camper de stad in hoeven en dat we niet zelf de hele stad hoeven door te zoeken naar alle bekende punten. San Francisco is namelijk al iets groter dan bijvoorbeeld Amsterdam. En probeer dan maar eens je weg te vinden…Je vertrekt ’s ochtends om 09.00 uur en je bent dan rond 17.30 terug. Er moeten alleen wel minimaal zes mensen meegaan, anders gaat de reis niet door. We besluiten ’s avonds terug te komen om te kijken of ze zes mensen bij elkaar hebben weten te krijgen. Er moeten namelijk nog flink wat mensen inchecken.
We gaan in de tussentijd zelf even een paar mile terug met de camper. Daar zit namelijk een factory outlet waar ze, net als bij Las Vegas, merkkleding tegen dumpprijzen verkopen. Op zich had ik er even niet zoveel trek meer in om weer een aantal kledingwinkels door te struinen maar ik verbaas mezelf af en toe. Bij de winkel van Tommy Hilfiger blijf ik zo lang rondkijken dat ik uiteindelijk twee truien koop ( voor € 18,- p/st…normaal zéker € 60,- als het niet meer is ), twee blouses ( € voor 18,- p/st ) en ook Madelon slaagt goed. Bovendien hadden we nog kortingscoupons voor nóg eens 10% korting. Nou ben ik vrij sceptisch met dit soort dingen, maar als we dit bij de C&A hadden gehaald, waren we zéker hetzelfde of meer kwijt geweest. De moeite waard weer dus…
Ook zien we nog een parfumerie die z’n geurtjes bijna weggeeft…Ik koop hier het luchtje ‘Diamonds’ van Armani, 50 ml. voor € 20,-….In Nederland kost 30 ml. al € 40,-…Ook Madelon koopt een luchtje, van Diesel, 75 ml. eau de parfum voor € 20,-. Bijna tegen inkoopsprijs volgens mij…
Bij terugkomst op de camping lopen we direct door naar de receptie. Ze blijken voor morgen geen mensen meer hebben te kunnen vinden. Wél voor de dag erna…Dat zou betekenen dat we nog een nacht zouden moeten blijven op deze camping. Voor ons op zich geen probleem, omdat we voor San Francisco drie dagen hadden uitgetrokken, maar niet per sé op deze camping. En dat hoeven hun niet te weten.
Als we nog een nacht blijven en dus meedoen met de tour krijgen we 50% korting op de volgende nacht…Bingo! Dat scheelt weer $ 27,-…Doen dus! Dan gaan we morgen zelf wel kijken naar de dingen die we tijdens de tour niet te zien krijgen. De receptioniste raadt ons aan richting de Ferry te rijden, ten noorden van de stad. Je parkeert de camping dan bij de Ferry en gaat met de boot in een half uur naar het hart van de stad.
Goed idee, we zullen erover nadenken. Maar we weten dus al wat we morgen gaan doen…
Tot morgen!
22 september: San Francisco – dag 1
Beste lezer,
Vanochtend na het ontbijt zijn we van onze plek weggereden richting de Ferry. We blijven dus nog een nacht op deze camping maar om bij de boot te komen zullen we er toch heen moeten rijden.
We moeten eerst ongeveer 30 miles rijden richting San Francisco. We gooien eerst nog even de tank vol want die was alweer voor drie kwart leeg. ( dat betekent weer 90 liter brandstof er doorheen gejaagd is één dag tijd…). We kiezen voor een pomp waar de benzine $ 3,29 is. Bij het afrekenen moet ik echter $ 3,35 per gallon betalen. Als ik nog eens goed naar het prijsbord kijk zie ik dat je alleen 3,29 betaalt als je cash betaalt. Creditcardhouders betalen 6 cent meer. Dat heb ik nog nooit meegemaakt…waar je al niet op moet letten.
We rijden over een enorm drukke I101 richting San Francisco en komen na ongeveer een half uurtje bij de met borden aangegeven afslag naar de Ferry. Waarschijnlijk gebruiken ook veel mensen die naar hun werk gaan deze boot en zetten hun auto op de parkeerplaats. Helaas is die parkeerplaats niet voor ons want RV’s mogen er niet parkeren. De receptioniste van de camping zei dat we het dan aan de andere kant van de straat bij de supermarkt moeten proberen. Helaas mag je hier maar maximaal drie uur staan. Dat risico gaan we niet nemen want je voertuig kan weggesleept worden. Succes gewenst dan, met die camper..maar toch maar niet proberen.
We rijden zelf door naar een hotel, iets verderop, en lopen naar binnen waar we beleefd vragen of we van hun parkeerplaats gebruik mogen maken. En dat mag. Gratis en voor niks staan we dus een hele dag geparkeerd.
We lopen richting de boot en betalen $ 15,70 p.p. voor de heen- en terugweg. Op zich niet duur voor een boottocht van een half uur. Het is flink koud op de boot want deze vaart met een flinke snelheid. We staan op het bovendek waar we een prachtig uitzicht hebben op de stad, die steeds dichterbij komt. We hadden al veel gelezen over dat de stad vaak aan de kust in nevel gehuld is, en ook de Golden Gate Bridge. Nou, we hebben het meteen ook zo ervaren. We zagen in de verte de brug liggen en die lag inderdaad in een dikke laag wolken. Raar dat ze daar hier zoveel last van hebben in tegenstelling tot andere kustplaatsen.
Na inderdaad, 25 minuten, stappen we van de boot en lopen direct het centrum van de stad in, om precies te zijn, het ‘Financial District’. Hier zitten alle dure en grote bankgebouwen. Onvoorstelbaar om te zien als je nog nooit zelf in een grote stad in Amerika bent geweest. Je kent het van televisie maar als je het zelf ziet is het zoveel indrukwekkender.
Ook krijgen we bij de boottickets twee extra kaartjes. Eén ervan is om de bus te nemen naar een willekeurige bestemming, binnen 90 minuten nadat je van de boot bent gekomen. En de andere is om vanaf die willekeurige bestemming terug te komen naar de boot. En die moet dan binnen 24 uur gebruikt worden. Toch aardig. Al is het busvervoer niet duur. Je betaalt $ 2,- voor een enkele reis, ongeacht waar je uitstapt.
We lopen eerst zelf een stuk de stad in en drinken eerst eens een overheerlijke bak koffie bij de Starbucks!! En een heerlijke ‘double-glaced cinnamon roll’ erbij. Terwijl we van dit lekkers genieten kijken we vanuit het raam uit op de drukke straten van San Francisco en zien we in ‘Financial District’ eigenlijk alleen maar dure auto’s langsrijden: BMW, Mercedes, Lexus, Infiniti, het kan niet op!
Vervolgens pakken we de bus om naar het Golden Gate Park te gaan. We zijn toch benieuwd hoe zo’n park eruit ziet. We zitten bijna een half uur in bus ( om maar even aan te geven hoe groot het centrum is…) en zien werkelijk geen één ‘doorsnee’ persoon de bus in- of uitstappen. Of zien wij er nou zo gek uit…? Wel apart om mee te maken, maar ook wel prettig als je de bus weer uit mag.
Het Golden Gate Park is niet echt een park van wat je je erbij voorstelt. Het is zó ontzettend groot. En je stelt je dan voor dat er mensen liggen te luieren op het gras, mensen die fietsen en skaten of hun hond uitlaten. Maar door dit park lopen gewoon straten waar vooral autoverkeer doorheen gaat. En het park is opgedeeld in een aantal gebieden waar bijvoorbeeld sportparken in zijn ondergebracht, of een ‘Japanese Tea Garden’ of een ‘Botanical Garden’ om maar eens wat dingen te noemen. Uiteindelijk zijn we even in de botanische tuin gaan kijken. Erg mooi overigens. Er staan verschillende planten met naamkaartjes erbij zodat je kunt zien welke het zijn. Er zijn vijvers aangebracht waar ganzen rondlopen en waar schildpadden in zwemmen. En er lopen massa’s eekhoorns rond. Niet van die beestjes die wegrennen als je naar ze kijkt maar die bijna in je nek springen als je ze roept. Volgens mij noemen ze dat ook wel ‘handtam’…Maar uitkijken, want ze kunnen flink bijten. Normaal niet goed dat dit soort beestjes gevoerd worden maar ik denk dat hier het hele jaar door toeristen zijn die ze voeren. Toch zullen wij er, al is het maar uit principe, nooit aan beginnen.
De ‘Chinese Tea Garden’ overigens, vraagt $ 5,- entree p.p. Alleen tussen 09.00 en 10.00 mag je er gratis in.
Nadat we een uur hebben rondgekeken gaan we met de bus terug richting ‘Union Square’. Hier zitten alle merkwinkels gevestigd: Armani, Gucci, Bloomingdales, Macy’s, etc.etc. Hier lopen we nog een paar uurtjes rond en we eten weer een lekker broodje bij de Subway.
Als eenmaal de zolen onder m’n slippers zijn weggesleten, pakken we voor het laatste stuk richting de Ferry de bus. De vorige chauffeur had namelijk onze kaartjes teruggegeven dus konden we nog een keer instappen.
Om 16.25 stappen we op de Ferry terug en rond 17.00 zijn we weer bij de camper. Nog even een stuk door druk verkeer terug richting de camping en vanavond eten we een keer bij de Burger King. Pas de derde keer in bijna 20 dagen dat we fastfood eten. Had erger gekund in dit land…
Bij terugkomst op de camping moeten we nog even regelen dat we hier woensdag ook nog overnachten. Als we namelijk dinsdag pas om 17.30 van die tour terugkomen en dan nog van de camping weg moeten om een nieuwe te gaan zoeken…Dan gaat dat niet meer lukken in het donker!
We proberen nogmaals een korting eruit te halen en wederom lukt het om 50% korting te krijgen op onze derde nacht op deze camping. Dus uiteindelijk werd het: 3 halen, 2 betalen. Wederom een tip voor toekomstige Amerika-gangers: betaal niet zomaar de gevraagde prijs: als je vraagt of ze een ‘aanbieding’ ( ‘offer’ ) hebben, dan trekken ze vaak een map open met dingen die ze je misschien kunnen aanbieden. Dat kan dus ook zijn dat ze je vragen om een nacht langer te blijven omdat je dan 20% of meer korting krijgt. Maar bijna altijd is er wel korting te krijgen.
Morgen om 09.00 gaan we dus wederom naar San Francisco, maar dit keer laten we ons rijden en gaan we dingen zien die we nu nog niet gezien hebben.
En dat laten rijden is ook weleens prettig, want zo ruim als Nevada, Arizona en Utah waren, zo krap is het hier allemaal…en dat rijdt niet echt prettig meer als je al schade hebt gehad…
Tot morgen!
23 september: San Francisco – dag 2
Beste lezer,
Na het ontbijt lopen we richting de ingang van de camping. Vandaag zullen we nogmaals naar San Francisco gaan, maar nu ‘onder begeleiding’.
Bij de ingang staat de bus al klaar met nog zes mensen erin. Ze hebben met ons erbij dus acht mensen zover gekregen dat ze meegaan met de tour. Maar twee meer dan het minimum…
We zitten in een busje waar een man of 20 in had gekund. Wel lekker de ruimte op deze manier en er zitten grote ramen in. De reisleidster is zelf ook medewerkster van KOA en komt van origine uit Duitsland. Dat levert uiteraard een apart accent op, ook al woont ze hier dan al vijftien jaar.
De reis naar San Francisco zal ongeveer een uur in beslag nemen, een beetje afhankelijk van hoe druk het is op de weg. En dat blijkt achteraf nogal tegen te vallen. Toch doen we er niet veel langer over en komt de Golden Gate Bridge, onze eerste stop, al in het zicht.
Deze morgen zag er al qua weer al anders uit dan de afgelopen dagen. De zon scheen niet, de hemel was bedekt. Maar zoals altijd in San Francisco en omgeving is dit niet zo zeer zware bewolking maar vooral veel mist. Bijkomstigheid hiervan is dat de temperatuur niet oploopt door de zon en uiteindelijk blijft steken op zo’n 17 graden.
Maar ook jammer is dat we, nu aan het einde van de brug, dus aan het begin van de stad, niets van de brug zien. We kunnen wel even rondkijken, onder andere bij het standbeeld en bij een voorbeeld van een kabel van de brug. De doorsnede hiervan laat zien hoeveel kleinere staalkabels erin verwerkt zitten. Als je alle kabels van de hele brug aan elkaar zou leggen, zou je qua afstand drie keer de wereld rondkunnen…
We komen vanmiddag nog een keer over de brug dus als de bewolking dan is opgetrokken stoppen we nog een keer. Je ziet nu werkelijk bijna geen hand voor ogen.
We rijden verder en nemen een kijkje bij de voormalige legerbasis van de stad: Presidio. Tegenwoordig is deze basis helemaal opgesteld voor publiek en worden de huizen verhuurd voor bedragen die beginnen bij zo’n $ 8000,-. Per maand wel te verstaan…
Ook het Golden Gate Park komt nog een keer aan de beurt. Dat wisten we al, was natuurlijk een risico dat we dezelfde dingen zouden zien. We lopen er evengoed nog een half uurtje rond en stappen dan weer in de bus.
Vervolgens rijden we langs een aantal van de typische, prachtige Victoriaanse huizen. Ook langs het huis waar vroeger de serie ‘Full House’ opgenomen werd en langs het huis waar de film ‘Mrs. Doubtfire’ opgenomen is. Deze twee opnamen zijn dus ook werkelijk in echte huizen gedaan en niet alleen maar in de studio.
Op de hoek van California Street stappen we op één van de drie Cable Cars en rijden voor $ 5,- p.p. de hele route. Aan het einde van de ongeveer twintig minuten durende rit worden we weer opgewacht door onze reisleidster en rijden we weer verder.
We rijden door het Financial District waar we weer de gigantische bankgebouwen zien en vervolgens gaan we richting de pieren.
Op Fisherman’s Warf hebben we twee uur de tijd om zelf te kijken waar je wat wilt eten en om rond te kijken. Fisherman’s Warf is eigenlijk de hoofdstraat waar alle pieren op uitkomen. De bekendste daarvan is Pier 39. Hier zitten ontzettend veel leuke en gezellige winkeltjes. Degene die mij daarvan wel het meeste aansprak ( als linkshandige ) is de ‘lefty’s store’. Hier werden allemaal produkten verkocht waar linkshandigen soms baat bij kunnen hebben omdat ze de rechtshandige produkten moeilijker kunnen gebruiken. Denk aan: linkshandige scharen, linkshandige aardappelschilmesjes, blocnotes waar de ringband aan de andere kant zit etc. etc.
We lopen ook nog langs de kant waar alle zeeleeuwen liggen. Er zijn een aantal houten vlotten gemaakt waar ze allemaal opliggen. Meer dan eigenlijk op een vlot kan, het maakt ze niet uit, ze liggen over elkaar heen.
We eten bij de Subway een broodje zodat we meer tijd overhouden om rond te kijken dan als we in een restaurant zouden gaan eten.
Op straat is zóveel te zien dat je er makkelijk een hele dag zou kunnen spenderen. Er zijn meerdere straatartiesten die elk hun eigen ding doen: zelf meerdere instrumenten bespelen, synthesizer spelen, verkleed als skelet de voorbijgangers vermaken en nog veel meer. Er werd ons al verteld dat alleen de beste artiesten hier op mogen treden. Maar goed ook want ze zitten elkaar nu al af en toe dwars met hun muziek.
Ook kun je vanaf Fisherman’s Warf heel goed het eiland ‘Alcatraz’ zien, de voormalige gevangenis die tegenwoordig te bezoeken is. Er gaan ontzettend veel tours heen, hier hadden wij alleen geen tijd voor. Stond ook niet bovenaan ons lijstje om te doen.
Nadat onze tijd voorbij is worden we weer opgepikt en rijden we weer een stukje verder door de stad. We stoppen op de hoek van een straat waar we in de verte Lombard Street kunnen zien. Dit is één van de steilere straten van de stad met een dalingspercentage van 21,3%. De straat is alleen naar beneden te berijden en zit tussen twee huizenrijen met voortuintjes ingeklemd en loopt in hele scherpe bochten naar beneden. Van onderaf wordt de straat ronduit gefotografeerd door toeristen. Ook kunnen die de straat zelf in lopen door de trappen die aan weerszijde van de straat liggen. Helaas kunnen wij met de bus niet dichterbij komen, maar wel bijzonder om vanuit de verte de auto’s omlaag te zien komen. Overigens is Filbert Street, tussen Leavenworth en Hyde Street de steilste straat met 31,5%.
Tenslotte nemen we nog een kijkje in China Town. Trok mijn belangstelling iets minder eerlijk gezegd. Niets meer dan een wijk waar veel Chinezen wonen en dat zie je aan de huizen en versieringen af. Overigens kent de stad ook, net als New York een Little Italy, een wijk waar veel Italianen wonen.
Langzamerhand gaan we weer terug richting de camping. We komen nogmaals over de Golden Gate Brug ( als je de stad uitrijdt betaal je geen tol, de stad in kost $ 6,-. ). Nu is de mist wel voor een groot deel opgetrokken en kunnen we de brug voor het grootste deel fotograferen.
We moeten nog een drie kwartier terugrijden naar de camping waarmee weer een einde komt aan toch wel een vermoeiende dag.
Morgen vertrekken we van de KOA-camping hier in Petaluma, waar we uiteindelijk drie nachten hebben gestaan. We gaan dan richting het zuiden, de eerste ruk richting Los Angeles.
Tot morgen!
24 september: San Francisco – Los Angeles dag 1
Beste lezer,
Vanochtend vertrekken we van de camping in Petaluma en hebben we een aardig stuk te rijden.
We koppelen electriciteit en water weer af en leveren bij de receptie de ingevulde enquete af die we ingevuld hebben met betrekking tot de tour van gisteren. We zijn er toch uitermate tevreden over, het was de prijs zeker wel waard.
We rijden de I101 weer op richting San Francisco en rijden via Oakland richting Monterey, in de richting van de kust. We zullen vandaag een begin maken met Highway 1, ook wel de mooiste route van Amerika genoemd. De route kenmerkt zich doordat het een vrijwel doorlopende kustroute is tot onder LA en door z’n mooie uitzichten en vele bochten.
Helaas hebben we nog wel even pech vandaag want net als gisteren hangt er een zeer dikke mist langs de kust. Het eerste deel van de route denk ik dan ook dat we wel erg veel pech hebben met het weer langs de kust. In de loop van de route wordt het toch een stukje beter. Af en toe hebben we wat zicht door de mist heen en zie je onder aan de rotsen de zee.
De route zit inderdaad vol bochten, daar is in dit geval geen woord van gelogen. Zeer regelmatig zitten er haarspeldbochten of bochten van 90 graden in waar je minimaal terug moet naar een snelheid van 20 mph.
Steeds vaker krijgen we prachtige uitzichten. Wat zeer goed geregeld is op deze route is het aantal parkeerplaatsen. Om de paar honderd meter heb je een plek waar je je auto even kunt parkeren. De ene plaats wat beter geasfalteerd dan de andere maar dat is vooral voor een camper af en toe lastig. Verder ook regelmatig uitwijkpunten waar je even naar de zijkant kunt om het snellere verkeer voor te laten terwijl je wel zelf je auto door kunt laten rollen. Wat me sowieso opviel was de rust waarmee gemiddeld over deze weg wordt gereden. Je wordt weinig tot niet op je bumper gezeten als je langzamer dan de snelheidslimiet rijdt en sowieso viel me de hoeveelheid verkeer erg mee.
Langs één parkeerplaats liggen een heleboel zeehonden te zonnen. Ook staan er twee heren bij die goed in de gaten houden dat de mensen niet naar de diertjes toe lopen. Ze zijn hier namelijk vrij makkelijk te bereiken. Als deze heren er niet staan zit er een hek voor zodat je ze evengoed niet zo makkelijk kunt bereiken.
Onderweg tank ik nog bijna voor $ 4,77…Maar even niet, ik had nog ruim een halve tank. En hoewel het uit veiligheid de gewoonte is dat we tanken als we nog maar een halve tank hebben, rij ik nu toch maar even door. Zodra we weer in één van de grotere plaatsen zijn tank ik voor $ 3,25 alsnog m’n tank vol…
Onderweg hebben we de KOA-camping gebeld in Santa Margarita Lake of ze nog plek hadden. Voor iets meer dan $ 30,- hebben we een plaats met Full Hook-Up. De receptie gaat wel om 17.00 al dicht dus worden er weer aanwijzigen voor late check-in achtergelaten. We zitten nu iets voorbij San Luis Obispo. Morgen gaan we net ten noorden van Los Angeles zitten, als het goed is ook weer op een KOA-camping. Met een beetje geluk worden we vanaf daar opgepikt door Madelon d’r familie die ons dan mee kunnen nemen naar LA zonder dat we daar met de camper het centrum in hoeven. Even afwachten nog want we houden hier nog contact over via de mail.
Vandaag toch weer ruim 250 mile afgelegd…
Tot morgen maar weer!!
25 september: San Francisco – Los Angeles dag 2
Beste lezer,
Vandaag een erg kort verslag ( ook jullie verdienen vakantie ) omdat we alleen maar gereden hebben en niet veel bijzonders hebben meegemaakt. Mag ook wel een keer.
We zijn op tijd vanaf de camping vertrokken. Deze camping viel toch wel het meeste tegen tot nu toe. Bijna de hele campground en alle staplaatsen bestaan uit één en al zand. En dan van dat zand waar je witte schoenen zwart van worden. Nu hebben wij geen witte schoenen mee maar de camper komt, ongewild en ondanks de nodige voorzorgsmaatregelen, toch ook ermee vol te liggen. Bovendien stonden we naast mensen met zo’n halve vrachtwagentrailer waarvan de airco om de vijf minuten aansloeg en begon te loeien alsof er een vliegtuig naast je opstijgt. Helaas nog niet verboden..Overigens is op veel campings het gebruik van de generator, het apparaat wat voor stroom zorgt als je niet op het electriciteitsnet staat aangesloten, wél verboden.
De douches waren bijna te vies om in te douchen: het wat waarmee de vloer wordt schoongemaakt stond nog in een plas onder de wasbakken en stonk ontzettend. De muurtjes tussen de wc’s en de douches waren gemaakt van dunnen planken, scheef gezaagd hout waartussen de kieren meer dan kieren waren.
Al met al vast een prima camping, maar niet voor ons en niet wat wij van KOA gewend waren tot dusver.
We rijden over de I101 richting het zuiden. Bij de Walmart stoppen we om nog wat boodschappen te halen. Ik koop de gehele voorraad busjes scheergel weer op. ( Waren er gelukkig maar drie deze keer…) En we willen nog wat verse groenten…is er niet. En diepvriesmaaltijden en pizza’s…zijn er ook niet. Vreemd genoeg heeft deze Walmart bijna geen foodprodukten en al helemaal geen versprodukten en diepvrieskasten. We lopen dus met alles behalve wat we nodig hadden, de winkel weer uit.
Aan de overkant bij de Starbucks even lekker op een terrasje in de zon aan een grote beker koffie met wat lekkers erbij. ( ook zó goedkoop: twee grote koffie, en groot is hier 0,3 liter en twee cakejes/muffins voor minder dan € 7,- , en zó lekker!)
Vervolgens stappen we weer in de auto en rijden eigenlijk aan één stuk door over de Highway 126 en de I5 naar LA. Vervolgens de I14 richting Palmdale en ondertussen zitten we alweer in Noord-Los Angeles.
We hadden op de camping vanmorgen alvast de nieuwe KOA-camping laten reserveren waar we vandaag heengaan. Makkelijk dat ze een centraal reserveringssysteem hebben.
Helaas valt deze camping ook weer tegen. De receptie en de toiletten en douches zien er prima uit maar we staan weer op één grote zand/grind vlakte. Alle campers of auto’s die voorbij rijden veroorzaken grote stofwolken zodat we de camper maar helemaal afgesloten houden als we buiten zitten, stof te happen. Gelukkig kunnen we dan mooi de airco aanzetten in de camper ( die van ons maakt voor buitenaf geen herrie ) en kunnen we nog even het kleurtje bijwerken. Want daar is niet veel van terecht gekomen door het vele rijden en rondlopen en verblijven in gebouwen waar airco is.
Morgenochtend vroeg worden we opgehaald door Madelon d’r achternicht, Daniëlle, en gaan we met haar naar Los Angeles. Zij weet precies waar je lekker kunt eten en waar het leuk is om heen te gaan en het scheelt weer dat wij dat niet met de camper hoeven te doen.
Ondanks het feit dat de camping ons dus niet bevalt hadden we wel al ook voor een tweede nacht geboekt want als we morgen aan het einde van de dag terugkomen uit LA willen we ook niet meer gaan rijden.
Oja, en nog iets leuks ontdekt: de linkervoorband is aan de kant van de as bijna kaal…in ieder geval zo glad als de slicks waar Formule 1-auto’s mee rijden…De camper is dus niet goed uitgelijnd. De andere banden slijten namelijk wel gelijkmatig af. Het canvas is nog niet te zien dus we zullen het wel redden tot aan de verhuurder maar ik zal toch even wat rustiger aan rijden. En dat is natuurlijk niet van de 3000 miles die wij gereden hebben…Overigens zitten we ondertussen al 500 miles boven het afgesproken aantal. Op zich niet zo’n probleem, maar voor elke mile die we extra rijden moeten we nu $ 0,39 extra betalen…
Tsja, ik heb nooit gezegd dat we alles perféct gepland hadden…
Tot morgen!!
27 september: Los Angeles – dag 2
Beste lezer,
Vannacht heerlijk geslapen in het Comfort Inn. Ligt toch een stuk zachter dan het bed van de camper. We hebben afgesproken om 08.00 uur buiten te staan zodat we weer verder kunnen aan de dag.
We beginnen met een kop koffie in een koffietent. Er zijn er veel van hier in Amerika, allemaal een beetje hetzelfde concept: verschillende soorten koffie die je kunt bestellen, zowel warm als koud, verschillende lekkernijen als koeken of cakejes die je erbij kunt bestellen en eerst afrekenen. Vervolgens wordt je koffie gemaakt die je dan aan de andere kant van de toonbank bij een andere medewerker op kunt halen. Vaak vragen ze naar je voornaam zodat ze je kunnen roepen als je koffie klaar is. Bij sommige tenten krijg je het in kartonnen meeneembekers met een deksel, in weer andere tenten kun je het ook gewoon in een mok krijgen.
Wat ook prettig is, is dat veel van deze gelegenheden gratis draadloos internet beschikbaar stellen. Je ziet dan ook heel veel mensen met hun laptop op tafel aan de koffie zitten. Voor ons is het ook wel even makkelijk want dan kunnen we een hotel uitzoeken voor de komende drie nachten. Michael en Danielle helpen ons daarbij want zij weten precies waar je een beetje centraal zit. We zoeken een camping waarbij we én niet te ver van de verhuurmaatschappij zitten, én niet te ver van Universal Studios, én niet te ver van een plaats waar ze een heel groot shopping center hebben dat we nog willen bezoeken. Dan zullen dat de twee dingen zijn die we de laatste twee dagen gaan doen. Bovendien zitten we al een aardig eind boven onze grens die we aan mijlen mochten rijden, dus we hoeven ook niet zo nodig zo ver meer.
We vinden uiteindelijk een RV Park genaamd Valencia en reserveren meteen voor drie dagen. Het is een groot park met 300 plaatsen en zit niet te ver van de dingen die we nog willen doen, een half uurtje rijden ongeveer. Weer een voordeel van een creditcard: met deze gegevens kun je zo ongeveer alles vooruit reserveren.
We gaan vandaag in Pasadena een heel oud Californisch, met de hand gebouwd huis uit 1908 bezoeken. De tour die hier gegeven wordt duurt ongeveer een uur en een half uur van tevoren kun je de kaartjes kopen. We hebben de tour van half twaalf dus gaan we voor die tijd nog even wat shoppen.
Rond half twaalf zijn we bij de kaart verkoop. De tour is erg interessant. Er wordt precies verteld hoe het architectonisch allemaal bedacht is en hoe alle dingen gemaakt zijn. Het huis, het Gamble House, is van de rijke familie Gamble geweest die alles met de hand hebben laten maken. Ze hebben bijvoorbeeld de vloerkleden in Iran laten produceren ( voor begin van de vorige eeuw natuurlijk een dure grap ). Om een indruk te geven: een normaal huis bouwen kostte in die tijd ongeveer $ 4500,-, dit huis laten bouwen kostte ongeveer $ 70.000,-.
We zien bijna alle vertrekken, die afgeschermd zijn met een paal met lint waar je achter moet blijven staan. Uiteraard om beschadigingen te voorkomen want vrijwel alles is nog origineel, ook de meubelen.
Al met al een aanrader als je meerdere dagen rond LA te besteden hebt.
Als we klaar zijn is het rond half twee en moeten we weer richting de camping want ook dat is nu weer bijna een uur rijden.
Op de camping aangekomen kijken we met Michael even naar de band van de camper. Ook hij vind dat het er niet echt goed uitziet. We hebben hem even helemaal in de rondte bekeken en zien dat er twee bobbels in de band zitten die ervoor gezorgd hebben dat de rest van het loopvlak daaromheen weggesleten is. Op zich rijden we hier dus al een hele tijd mee want dat geluid van die bobbels herken ik nu in het bandengeluid dat ik al een hele tijd hoor. Maar ik dacht eerder dat het aan het slechte wegdek lag omdat ik het niet op elk wegdek hoorde. Ook omdat de buitenste sporen van de band er wel goed uitzagen heb ik er niet op gelet. Je ziet het alleen als je het wiel naar buiten draait.
Ze rijden ons gelukkig voor naar de volgende camping, dat ook als er wat gebeurd, wij niet alleen zijn en zij kunnen helpen. We houden de snelheid nu beperkt om de kans op een klapband te beperken.
Bij de camping aangekomen nemen we afscheid van Michael en Danielle. Zij moeten nog een flink stuk terugrijden naar Bakersfield.
Wij zetten de camper op onze plek en bellen met de verhuurmaatschappij. Die raadt ons aan om de volgende dag naar de dichtstbijzijnde bandenzaak te gaan en het wiel om te ruilen met het reservewiel. ( uit veiligheidsoverwegingen laten ze je dat niet zelf doen, en dat is maar goed ook met zo’n zwaar voertuig ).
Dus morgen eerst maar eens naar de receptie om de dichtstbijzijnde bandenspecialist op te vragen. Verder gaan we morgen naar de outlet malls richting Ventura, om precies te zijn bij Castillo. Ongeveer 280 outletstores verdeeld over drie terreinen.
Tot morgen!
28 september: Los Angeles – dag 3 / Outlet Stores Camarillo
Beste lezer,
Nadat we weer prima geslapen hadden de eerste nacht op onze laatste camping eerst maar eens douchen.
En ondanks dat de camping een prima uitstraling heeft zijn de douches daadwerkelijk weer schrikbarend, naar mijn smaak dan…De verf is van de muren afgebladderd, de muren zijn niet meer de kleur die ze hadden, overal kalkaanslag, geen douchegordijnen die je omkleedhokje ( en dus je kleding ) afscheiden van de douche zelf en er lopen zelfs mieren over de wanden van de hokjes…
Goed, zo snel mogelijk douchen dus ( wat ik op deze vakantie aan tempo geleerd heb gaat me een hoop geld besparen als ik weer thuis ben…) en weer dat hok uit. M’n bril leg ik zelfs maar boven op de balken van het douchehokje zodat deze droog blijft…Even de mieren van m’n kleding schudden als ik me afgedroogd heb en, naar eerdere uitspraak: ‘We’re good to go…’.
We rijden met de camper naar de receptie en vragen aan de dame daar waar de dichtstbijzijnde bandenspecialist is. Ze zoekt het nummer voor ons op en belt er zelfs heen. Als ze naar de camping moeten komen kost het verwisselen van het wiel $ 80,- en als we er zelf heen gaan kost het $ 30,-.
De regel van de verhuurder is dat we van tevoren toestemming moeten vragen als reparaties boven de $ 50,- komen dus de keuze is snel gemaakt. Sowieso waren we van plan er zelf heen te rijden.
Het is ongeveer 5 miles rijden en gelukkig makkelijk te vinden. In de bagagebak van de camper ligt in een uitsparing een volwaardig reservewiel ( dus geen thuiskomer gelukkig ) met een gloednieuwe band eronder. Ze verwisselen het wiel en binnen vijf minuten en slechts $ 10,- ( !!) in plaats van $ 30,- later, zijn we alweer op weg. En het is perfect want het maakt écht een verschil in het rijden. Dit was dus écht niet goed…
We rijden via de I5, de I405 en de Highway 118, 23 en 101 naar Camarillo. Uiteindelijk slechts drie kwartier rijden. Voordat we daarheen gaan stoppen we nog even bij de Walmart om nog een paar dingen om mee naar huis te nemen te kopen en drinken we weer een lekkere koffie bij de Starbucks.
We hebben gisterenavond al voor een groot deel de koffers ingepakt. En ondanks dat ik dacht dat we een extra koffer nodig zouden hebben om alles mee terug te krijgen hadden we eigenlijk zelfs een koffer over…We hebben blijkbaar toch dusdanig veel oude handdoeken, kleding en boeken weggegooid dat we heel veel ruimte gecreerd hebben. Dat schiep weer mogelijkheden om onze garderobe aan te vullen met wat leuke dingen die in Nederland vaak drie keer zo duur zijn. En omdat we allebei wel van shoppen houden en het meeste van LA wel gezien hebben gaan we vandaag lekker shoppen.
Onder andere bij Esprit, Tommy Hillfiger, Guess en Levi’s halen we kleding en schoenen. Misschien weer een paar leuke voorbeelden: spijkerbroeken van Tommy Hillfiger voor € 20,-en spijkerbroeken van Levi’s voor € 20,-. Bij de Guess deelden ze kraskaarten uit; iedere bezoeker kreeg een kraskaart waar je korting mee kon krassen van 10 tot 40% op je gehele aankoop. Wij hadden 20% korting en zo kwam het dat Madelon vier ( 4 !!!) paar Guess schoenen koopt voor maar € 37,- per paar. Deze schoenen zijn in Nederland minimaal vier keer zo duur. Ach, als Nederlanders die van winkelen houden blijven dit toch de leuke momenten in je vakantie.
Weer thuis op de camping hebben we alvast bijna alles ingepakt wat we maar in konden pakken zodat we dat niet meer op de laatste avond hoeven te doen.
Hoe we het gedaan hebben weet ik niet maar het is gelukt: Alle drie de koffers zitten vol. Tenminste, vol, je mag 23 kilo per koffer meedragen. Alledrie de koffers zitten tegen de 23 kg. Maar vier broeken, zes paar schoenen en twee truitjes wegen ook best wel weer wat…( ik had ook twee paar schoenen…).
Morgen de laatste bruikbare dag. We gaan naar de Universal Studios. Ben benieuwd wat we allemaal zullen zien. Overigens; voor mensen met kinderen: ook dit is geen goedkoop uitstapje. Je betaalt $ 69,- entree per persoon. We hebben alweer een folder weten te vinden met een kortingscoupon van $ 8,- per persoon erin.
Tot morgen!
29 september: Los Angeles – dag 4 / Universal Studios
Beste lezer,
We zijn vanochtend op weg gegaan naar Hollywood. Hier zitten de Universal Studios gevestigd waar we vandaag een bezoek aan gaan brengen.
Prijzig uitstapje maar we zullen zien of het het waard is.
Je kunt merken dat we buiten het seizoen zitten want het is erg rustig richting de parkeerplaats. We hebben ons wel eerst even door de file moeten worstelen maar eenmaal de snelweg af lijkt het wel alsof we de eersten zijn die naar binnen willen.
Op het terrein wordt het verkeer naar de juiste parkeerplaatsen gewezen. Wij mogen bijvoorbeeld uiteraard niet de parkeergarage in omdat we te hoog zijn. Uberhaupt mogen we de parkeergarages niet in omdat we een tank met propaangas aan boord hebben. Zoals je in sommige landen ook niet mag parkeren in garages als je een LPG-tank hebt, is dit hetzelfde verhaal.
Parkeren kost voor personenauto’s $ 12,-. Voor RV’s, campers dus, $ 17,-. Zoals bijna overal wordt er nog een beetje aan up-selling gedaan en proberen ze je de V.I.P. parkeerplaats te verkopen voor $ 25,-. Voordeel zou moeten zijn dat je voor de ingang parkeert. Nu moet je tien minuten lopen. Hoe komen die Amerikanen toch zo dik, vraag je je af…We kiezen voor de tien minuten lopen. De parkeerplaats is nog bijna leeg en het is slechts vijf minuutjes lopen voor we in de winkelstraat staan. Je komt binnen in een gezellige straat met cafeetjes, restaurantjes, winkeltjes én…een Starbucks. Dus eerst een lekkere bak koffie met wat lekkers erbij. Het is 10.00 uur, overigens gaat het park ook pas om 10.00 uur open alleen zijn we nu nog niet in het park.
Na de koffie lopen we richting de ingang. De toegangskaarten zijn, uiteraard, in alle kleuren en smaken verkrijgbaar. Van dag-entree tot ‘front-off line pass’ tot V.I.P.kaart en ‘annual passes’. Ook kun je een ‘All you can eat’ pass kopen voor $ 19,95.
Overigens is de Front of Line Pass $ 109,95. Voordeel hiervan is dat je een kaart om je nek krijgt waarmee je niet hoeft te wachten in de wachtrijen, je vooraan mag zitten bij shows en je bij de studio-tour ook nog backstage mag kijken. Wij nemen de normale dag-entree kaart voor $ 69,95, min de $ 8,- korting van de folder waar ik het gisteren over had. Zo betalen we dus met z’n tweeen $ 122,- + $ 17,- voor het parkeren. Overigens stonden we, ondanks dat er maar zes mensen voor ons stonden, toch een half uur in de rij. Ook bij de kassa proberen ze te up-sellen en staan veel mensen dus langer bij de kassa dan ze zouden willen.
In het park kun je onder meer naar ‘visual effects’ kijken, je ziet hierbij hoe bepaalde scenes in elkaar zijn gezet. Ook kun je in attracties stappen, shows zien en de studio tour doen. Daar beginnen we mee.
Met de studio tour wordt je rondgereden in een treintje met maximaal zes stoelen naast elkaar. Zorg dus dat je aan de buitenkant zit. Sterker nog, tip van de dag: zorg dat je aan de linkerbuitenkant zit. Daar kun je het meeste zien en dus ook het meeste fotograferen. Ik zal niet zeggen dat er rechts niks te zien is maar doe er je voordeel mee.
Voor het instappen moet je eerst in rijen van 5 of 6 opstellen. In de rijen liggen ‘Hollywood’ sterren waar je op moet gaan staan. Als je links in het treintje wil zitten moet je dus zorgen dat je op de voorste ster gaat staan, dus zo ver mogelijk van het treintje vandaan. Je kunt gewoon aansluiten achter andere mensen die bijvoorbeeld met z’n vieren zijn, als je maar zorgt dat je op de laatste ster staat.
Vervolgens gaat het treintje door een deel van het opname terrein. Op de tv-schermen in het treintje verteld je ‘guide’ wat je tegenkomt en het enige wat je hoeft te doen is goed om je heen kijken. Hou er rekening mee dat je nat kunt worden want er worden stukken in scene gezet, bijvoorbeeld overstromingen, en let dan op je camera. Ook komen we in een metro tunnel en wordt er een aardbevig nagebootst in de tunnel. De trein begint dan ook hevig te schudden. Je komt ook langs een rij auto’s die in films en series zijn gebruikt waaronder de Ferrari 348 uit Magnum P.I. Ook dit is: aan de linkerkant! Voor de vrouwen: ( of misschien ook niet ) je rijdt ook een stukje over de set van Desperate Housewives.
De tour duurt ongeveer drie kwartier. Je kunt overigens ook een tour boeken, ik dacht voor $ 15,- extra, die drie uur duurt.
Oh, en om mensen die denken dat het wel lang wachten zal zijn even uit hun droom te helpen: we moesten twintig minuutjes wachten…We konden ongeveer 90% van de zigzag rij helemaal doorlopen. Kun je je voorstellen hoe lang je moet wachten als het écht druk is…
Nadat we de tour hebben gedaan gaan we naar een show over visual effects. We krijgen hier te zien hoe bijvoorbeeld de film ‘the Nutty Professor’ in elkaar is gezet. Dit is de film waarin Eddie Murphy zes volwassenen tegelijk speelt. Je ziet dan dat ze het hele beeld waarin gefilmd wordt, pas later over de acteur heen plakken. Ook krijgen we te zien hoe geluidseffecten toegevoegd worden. En hoe iemand z’n arm wordt afgesneden: door middel van een mes wat kan vervormen en waar bloed uitkomt. Natuurlijk weet je van alles wel een beetje hoe het gaat, maar het is toch leuk om te zien.
Ook bij deze show konden we direct doorlopen naar de ingang, de wachttijd tot de show was vijf minuten en we stonden direct vooraan. Nadat er een aantal mensen was bijgekomen konden we direct naar binnen doorstromen en zat de zaal evengoed wel vol, maar toch…weer niet hoeven wachten.
We gaan naar het restaurant om wat te eten. Het is een fastfoodrestaurant waar je zowel hamburgers, pizza’s en chinees kunt krijgen. Ofwel een samenvoeging van de Pizzahut, Panda Express en McDonalds. Wel goed geregeld: niet iedereen besteld apart z’n menu want ook hier kunnen flinke wachtrijen, maar je stelt zelf je menu samen door uit het buffet te pakken wat je wilt hebben. Hamburgers liggen op bordjes kant en klaar op de broodjes, zelf kun je later je ingrediënten erop doen. En niks ligt lang want van al het eten liggen er maar een paar stuks en dan worden er weer nieuwe gemaakt. In het slechtste geval moet je dus even twee minuten wachten op je hamburger en laat je de rest alvast om je heen lopen. Ook het drinken staat al in bekers met een deksel erop klaar om te pakken.
Na het eten gaan we naar de Jurassic Park attractie. Eén tip: niet doen na het eten. Mensen met hartproblemen, zwangere vrouwen etc.etc. worden allemaal gewaarschuwd niet in de attractie te stappen.
Het is een soort wildwaterbaan die eerst door een heel waterpark vaart met om je heen allemaal dinosaurussen die ook bewegen en geluid maken. Heel erg mooi gemaakt overigens, en ik ben toch echt niet zo heel snel onder de indruk. Het bootje gaat via een radertje omhoog maar dat betekent dus ook dat je weer naar beneden moet. Ik had m’n bril al afgezet omdat gewaarschuwd werd dat je nat kon worden. De banken van het bootje waren ook flink nat. Klopt ook wel; nadat je omhoog getrokken bent, gaan de deuren open en wordt je in één keer naar beneden gekatapulteerd het water in! En dat gaat écht hard want zelfs IK zat te schreeuwen door de snelheid. Het nat worden valt wel mee als je wat meer naar het midden zit. Nadat je weer beneden bent vaar je nog een klein stukje door naar het einde. Ik zet m’n bril weer op: het was gelukt, hij was nog droog. En wat gebeurt er: vlak voordat je uitstapt staan er nog een paar kleine dinosaurussen die het water récht in je gezicht spuiten. Alsnog nat…
Was erg leuk dit. En ook hier: geen seconde gewacht: we konden direct doorlopen. Ideaal om eind september hierheen te gaan.
We hebben de smaak te pakken en stappen in de volgende attractie: ‘Mummy, The Ride’. Gemaakt naar aanleiding van de films van ‘The Mummy’. Hier gelden dezelfde waarschuwingen, dus ook weer geen zwangere vrouwen, kleine kinderen, mensen met hartproblemen en zo meer. Sterker nog: hier mag je niet eens je rugtas meenemen. Er staan lockers beschikbaar die het eerste uur gratis zijn en daarna twee dollar per uur kosten. Je activeert ze door middel van je vingerafdruk. Zo zie je weer eens wat nieuws; je kiest hoe lang je de locker wilt, doet je vinger op het schermpje en er wordt een locker in de buurt van de computer opengezet waarbij het lampje ernaast gaat knipperen. Je kunt de locker weer open krijgen op dezelfde manier, maar hij gaat maar één keer opnieuw open. Als je hem dus wéér dichtdoet, heb je een ( vast niet onoplosbaar ) probleem. Nog een tip: leg niet álles erin, hou in ieder geval twee dollar in je zak. In ons geval had ik ook mijn portemonnee in de rugzak, maar als ik niet binnen een uur was teruggeweest had ik natuurlijk nooit de locker kunnen opendoen omdat ik geen geld had om hem open te maken…
Ook hier staat weer bijna geen rij: vijf minuutjes wachten en we kunnen erin. We vragen ons af waarom het personeel toch elke keer begint te klappen als het wagentje aan komt rijden…
We zitten vóórin het wagentje. Hij begint héél langzaam te rijden, maar dit is slechts het begin van een ritje rechtstreeks naar de hel. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld en zo hard geschreeuwd. De wildwaterbaan van de attractie van Jurassic Park is niks vergeleken bij deze attractie. Hij gaat keihard, maar dan ook echt keihard een aantal bochten in, omhoog, omlaag en door tot je schor van het schreeuwen bent. Dan ineens stopt ie, vlak voor een muur. Het leek even alsof je door de muur zou schieten. Dan denk je: gaat die muur nou open? En zijn we er dan? Nee, hij gaat achterstevoren weer terug! Dezelfde bochten, omlaag, omhoog! Tip: zorg ervoor dat je áchterin komt te zitten…’Just in case…’. Het zou zomaar kunnen dat degene achter je een zwakkere maag heeft dan jij. En zorg er écht voor dat je niet net hebt gegeten als je erin gaat.
En inderdaad…er wordt geklapt als we aan komen rijden. Nu snap ik waarom…Als je dit overleefd hebt, is dat best een applaus waard. De mensen die staan te wachten hebben, net als wij net, geen flauw idee waarom er geklapt wordt…Oh, en al met al, denk ik dat het ritje een minuut duurt. Meer is het niet, maar je hebt het gevoel dat het vijf minuten is.
Nou goed, alles misschien iets overdreven, maar het is een vrij heftige attractie. Had ik niet verwacht.
Nog een tip: wij waren ruim binnen het uur terug…maar als het druk is in het park kun je er dus maar beter voor zorgen dat je je portemonnee bij je houdt, voor als je wél moet betalen om je locker open te krijgen.
Als we weer een beetje zijn bijgekomen gaan we op zoek naar de voorstelling van Shrek. Hier kun je een 4-d tekenfilm zien van ongeveer twintig minuten. Echt heel leuk om te zien, alsof alles recht op je afkomt. Ze zorgen er bovendien voor dat de stoelen waarop je zit kunnen bewegen, lucht kunnen produceren en water kunnen spuiten, om alles nog realistischer te maken. Ook de moeite waard. Ook hier konden we zo doorlopen.
Als laatste voor vandaag gaan we naar de show van Waterworld, naar de film waarin Kevin Costner meespeelt. Deze show is maar twee keer per dag. Er staan al heel veel mensen te wachten en de buitenzaal gaat net open. We kunnen direct doorlopen en dit is toch wel de spectaculairste show van het park. ( Daarom ook maar twee keer per dag ). De stoelen geteld zitten er ongeveer 1500 mensen als alle plaatsen bezet zijn. En bijna alle plaatsen waren ook bezet. De eerste vier of vijf bankjes zijn tot ‘wet-area’ gebombardeerd. Als je op deze bankjes gaat zitten kun je er van uit gaan dat je nat gaat worden. Klopt ook wel want om de show wat op te ruien vanaf het begin worden mensen direct nat gemaakt. Er zijn drie tribunes en voor elke tribune is er een mannetje die de mensen van een andere tribune natgooit met emmers water uit ‘de zee’ ( het zwembad ). Ook mensen die nog maar net op tijd binnenkomen worden direct natgespoten.
Ik kan deze show niet goed uitleggen: het is een half toneelstuk met water, waterscooters, vuur, vuurwerk, schieten, vliegtuigen etc.etc. De foto’s bekijken die vandaag of morgen op de site staan geven misschien een iets beter beeld. De show duurt ongeveer een half uur en is beslist de moeite waard. Er spelen acteurs in mee die normaal in series als CSI en andere Amerikaanse series meespelen.
Het is kwart voor vijf als de show is afgelopen. Om 17.00 uur gaat het park dicht en ondanks dat we niet álles gezien hebben, was het beslist meer dan 100% het geld waard. Máár: mensen die in het hoogseizoen komen en de echte drukte meemaken zullen waarschijnlijk heel veel missen. Wij hebben zoveel kunnen doen omdat we bijna nergens hoefden te wachten. Ik denk dat je maar de helft kunt doen als je in het hoogseizoen komt.
Ook voor de mensen die overwegen een ‘Front-off-Line Pass’ te kopen buiten het hoogseizoen: zou ik persoonlijk niet doen. Het is die $ 40,- extra p.p. dan gewoon niet waard omdat je als gewoon publiek bijna net zo snel aan de beurt bent.
We rijden rond de spits weer terug naar de camping, dat is dan weer een nadeel van de tijd dat je weggaat, maar omdat wij met z’n tweeen in de camper zitten mogen we gebruik maken van de carpoolstrook. En die betekent hier tenminste écht iets. We rijden met 60 mph. langs de stilstaande file. Alleen maar omdat iedereen in z’n eentje in de auto zit. Het heeft ons zeker een half uur reistijd bespaart op een reis van een uur. Heerlijk! Op punten waar belangrijke afslagen zijn mag je eraf, voor de rest van het traject rij je langs een doorgetrokken streep en mag er dus geen verkeer tussen schieten. En dat gebeurt hier dan dus ook niet. Gelukkig maar want het verschil in snelheid tussen de twee rijstroken is aanzienlijk.
We hebben een fantastische dag gehad, morgenochtend het laatste uit de camper opruimen en dan gaan we hem inleveren.
Tot morgen!
30 september: Los Angeles – dag 5 / Camper inleveren
Beste lezer,
Laatste keer wakker geworden in de camper. Wakker op 6.45 omdat we nog de laatste dingen in de koffer moeten gooien en nog even een schone doek door de camper moeten halen.
We douchen snel, ontbijten voor de laatste keer en gooien dan alles weg wat we niet meer nodig hebben. Het valt nog mee: op een paar cakejes, wat pinda’s en wat restjes drinken na hebben we alles op weten te krijgen. De hier gekochte kussens van $ 5,- gaan we de prullenbak in, evenals ons dekbed, beddengoed etc.etc. Scheelt allemaal bagage op de terugweg.
We halen een schone doek door de camper, vegen de ‘cockpit’ even aan en koppelen voor de laatste keer alles af. Om 08.15 rijden we de campground af richting ‘Agoura Hills’, waar Roadbear gevestigd zit.
Het is flink druk onderweg in de ochtendspits. We doen er dan ook meer dan een uur over om er te komen. Bij een tankstation op de hoek gooien we voor de laatste keer de tank vol. De vuilwater tanks zijn geleegd, de ‘freshwater’ tank is gevuld en de propaantank hebben we weer laten vullen op de camping.
Bij Roadbear aangekomen laden we onze spullen uit. Er zit nog een echtpaar te wachten die ook hun camper ingeleverd hebben.
Er loopt meteen iemand mee om de camper te checken. De binnenkant wordt nagekeken: is alles leeg, is alles schoon, missen er dingen. En de buitenkant. Ze wisten uiteraard al wat er gebeurd was want alle belletjes die we maken naar het hoofdkantoor worden vastgelegd in een dossier. Maar ze keken niet eens naar de krassen. Je moet er ook bij een bepaalde lichtinval naar kijken. Maar ook over de knop van de bagagebak zeiden ze niks. We hebben ze nog de foto’s laten downloaden die we op een memory stick hadden gezet. En daar hadden we de foto’s van de krassen ondertussen tussenuit gehaald omdat we die weggepoetst hadden en bijna niet meer zichtbaar waren. Geen slapende honden wakker maken…
En wonder boven wonder: er werd niets meer over de schade gezegd…het was allemaal in orde zo. We moesten uiteraard wel de extra mijlen betalen. We zaten uiteindelijk 830 mijlen boven de limiet.
Getekend voor die prijs en meteen afgerekend. Daar horen we dus niks meer van. We hebben nog aangegeven dat ze waarschijnlijk van die busmaatschappij nog wel een claim zullen krijgen voor de kras op die bus en hun spiegel. Maar volgens Roadbear waren ze daar ook niet eens zo zeker van. Afwachten maar dus…
Als we later nog een camper zien binnenkomen en gecheckd zien worden dan zien we waarom ze zich om onze camper geen drukte maken: deze camper heeft een tak geraakt in de bovenhoek waardoor er een groot stuk kunsstof is afgebroken. Ook schoot bij hun tijdens het rijden het zonnnescherm los waardoor ze die er helemaal af hebben moeten trekken en los moeten snijden om verder te komen. Kijk, dát is nou schade…
We moeten ongeveer drie kwartier wachten totdat we weggebracht gaan worden naar ons hotel. We zitten te praten met een stel met kinderen uit Nieuw-Zeeland die vier weken met de camper zijn weggeweest. Blijkt dat we op veel dezelfde campings hebben gestaan en ook dezelfde ervaringen hiermee hebben. Ook zij hebben, net als ons op dezelfde camping, tarantula’s zien lopen…Ook hadden ze het over een groep Nederlandse motorrijders, die wij ook gezien hebben, die een ongeluk hebben zien gebeuren. Zij reden route 66 en kwamen een motorrijder tegemoet. Deze reed, zoals bijna alle motorrijders in Amerika, alleen met een t-shirt en korte broek aan, geen helm op. Vlak voor hun neus vloog hij over de kop omdat de standaard losschoot. Hij schoot met een snelheid van 120 km/u over z’n motor heen en kwam verderop op het asfalt terecht. Ze dachten dat het met hem gebeurd was maar hij stond gewoon op en er leek niks aan de hand. Tot hij z’n shirt omhoog trok en naar z’n armen keek en zo op z’n botten kon kijken…Vies verhaal misschien, maar wel weer een flinke les. Ik werd er echt meteen misselijk van dat ik het hoorde. De man raakte uiteraard meteen in shock en de groep motorrijders, die ook een camper bij zich hadden, hebben hem in dekens gewikkeld en water gegeven om hem bij kennis te houden. Het bleek overigens een politie-agent te zijn die off-duty was.
Als ook de camper van het stel met de kinderen gecheckd is, laden we de bagage in een busje waarmee we naar het hotel gebracht worden. Dit is ook nog een uur rijden dus handig dat dit erbij in zat.
We komen er rond 12.15 aan en kunnen gelukkig meteen inchecken. Koffers naar de kamer en eerst maar even een broodje gehaald bij de Subway. Er is verder weinig te beleven in deze buurt want er zijn hier vooral bedrijfskantoren omdat we vlakbij het vliegveld zitten.
Bij de Starbucks halen we een ‘Frappucino’; een ijs cappucino, erg lekker. En ’s middags brengen we nog maar wat tijd op de kamer door met het schrijven van de laatste verslagen en zitten we wat in de lobby. We zitten trouwens in een groot hotel; 680 kamers. Niet echt luxe, het kan ermee door, je moet niet op de details gaan letten. We lopen rond etenstijd naar de McDonalds die hier vlakbij zit om de laatste keer fastfood in Amerika te eten. Na het eten drinken we nog een paar bekers koffie bij de Starbucks en gaan dan richting de kamer. Een paar uurtjes slapen en dan begint de lange reis…Met de shuttlebusjes van het hotel worden we naar het vliegveld gebracht.
Ook van de reis volgt uiteraard nog een verslag, evenals een eindverslag van de vakantie.
Tot snel!
1 oktober: de reis terug
Beste lezer,
Vanochtend om 05.30 liep de wekker af. We moeten om 06.30 op het vliegveld zijn om in te checken. Even douchen en de laatste spullen weer terug in de koffer doen. We hebben het zó onvoorstelbaar geregeld dat we met twee koffers op 22,5 kilo zitten en met één op 23 kilo.
We kunnen deze weegschaal beslist aanraden. Voor € 5,95 gekocht bij de Aldi en hij weeg zeer precies. Zo weet je dat je niet voor verrassingen komt te staan bij de incheckbalie.
Even snel uitchecken en vervolgens wachten op de shuttlebus van het hotel die ons naar het vliegveld brengt. We staan om 06.10 buiten, om 06.25 vertrekt de shuttlebus. We worden als eersten afgezet omdat U.S. Airways de eerste luchtvaartmaatschappij is die we tegenkomen op het vliegveld. We lopen door naar de incheckbalie waar we onszelf kunnen inchecken. De bagagestickers worden automatisch geprint en op deze manier kan de stewardess drie balies tegelijk helpen. Ze hoeft namelijk alleen te assisteren bij het gebruik van de computer en om de stickers aan de bagage te doen. Vervolgens loop je met je koffers naar de scanner en blijf je even wachten om te kijken of de douane geen rare dingen ( …) in je koffer vindt. Het voordeel van terug naar Nederland gaan is dat we de bagage op de tussenlanding niet opnieuw hoeven in te checken. Dat moesten we op de heenweg wel. We zien de koffers, als het goed is, dus pas terug op Schiphol.
Het is inmiddels 6.50 uur en we hebben nog een uur de tijd voordat de boardingtime begint. Eerst nog door de douane en voor deze keer hebben we onze laptop ingepakt in een plastic zak. Zo mag hij wel door de scanner heen en beschadigd dus niet nóg meer….Ook de schoenen gaan weer uit. Gelukkig gaat alles nu van een leien dakje en staan we binnen twee minuten weer klaar om verder te gaan. We hebben nog drie kwartier over om bij de Starbucks een koffie te halen met wat lekkers erbij.
Ruim op tijd zijn we bij de gate van ons eerste vliegtuig, dat ons naar Philadelphia brengt. Iedereen staat te dringen bij de gate om er als eerste in te mogen terwijl je stoelnummer allang bepaald is…En je mag straks nóg eens vijf-en-een-half uur zitten. Wij wachten dus even tot iedereen zit en gaan dan naar binnen. Zo kun je in één keer doorlopen. We hebben een raam- en een middenzitplaats. Dit traject is het licht buiten en kunnen we dus mooi om ons heen kijken. We zitten nu namelijk niet bij de vleugel.
De reis verloopt voorspoedig. Helaas krijgen we niets te eten, alleen twee keer iets te drinken. Dat resulteert erin dat we op de overstap luchthaven direct naar de McDonalds stappen om wat te eten. We geven hier ons laatste cash-geld uit en houden om precies te zijn $ 0,11 over…Alsof het uitgemeten is. Hier hebben we ook nog ongeveer een half uur de tijd voor we weer moeten boarden richting Amsterdam.
Ook deze reis verloopt voorspoedig waarmee we nog wat kletsen met een Nederlandse man naast ons die in Amerika werkt. We beginnen ons ondertussen wel een klein beetje ongerust te maken over de douane…
Na acht-en-een-half uur vliegen landen we om 08.00 nederlandse tijd op Schiphol bij een temperatuur van 11 graden…Direct door naar de bagageband, de douane in de gaten houdende. Er staat nu niemand…Dan ineens komt er toch een beambte staan die een aantal mensen die hun koffers al wél hebben aanspreekt. Het zál toch niet…? Hij loopt weer weg en weer staat er niemand. Ondertussen hebben we twee van de drie koffers. Madelon ziet de laatste koffer aan de andere kant van de band liggen en rent erop af om hem zelf op te halen in plaats van te wachten tot hij langs komt schuiven. We pakken direct onze spullen en lopen snel door de poort heen. Er was geen controle…Wat een geluk!
Bij vertrekhal staat onze ’taxi’ klaar met onze auto om ons op te halen. We zijn redelijk wakker, het valt best mee hoe moe we zijn, terwijl we toch al 18 uur wakker zijn en nu eigenlijk zouden moeten slapen.
We hebben uiteindelijk zelfs nog boodschappen gedaan, wassen gedraaid, etc.etc., het is nu 20.55 en we zijn nog steeds wakker. Inmiddels dus al ruim 30 uur. Zo toch maar naar bed, maar we zitten in ieder geval direct weer in het juiste ritme. Kost wat moeite, maar dan heb je ook wat…
Ik zal nog een laatste verslag plaatsen over wat handige wetenswaardigheden en leuke feitjes als je naar Amerika gaat. Hou dus in de gaten!
Groetjes van ons!
2 oktober: eindverslag
Beste lezer,
In de eerste plaats wil ik iedereen bedanken voor zijn trouw aan het lezen van de verslagen en alle positieve reacties die we hier op ontvangen hebben.
Voor ons was het in de eerste plaats leuk om mensen zo op de hoogte te hebben kunnen houden van wat we aan het doen waren aan de andere kant van de grote plas en is het een stuk goedkoper dan updates via de sms. Ten tweede scheelt het een heleboel onthouden want iedereen wil toch weten wat je gedaan hebt, als je weer terug bent.
Omdat je zo enorm veel indrukken opdoet bij iets wat je nog nooit gedaan hebt, en zó groots is, is het voor jezelf al moeilijk om te onthouden wat je een paar dagen geleden gedaan hebt. Dus ondanks dat iedereen al alles wist toen we terugkwamen en vrijwel niets meer te vertellen hadden, was dit voor ons toch ook een mooie oplossing want we hadden nooit meer het complete verhaal kunnen vertellen.
Ook is het leuk om dit verhaal te vertellen voor mensen die misschien ooit van plan zijn om naar Amerika op vakantie te gaan. Misschien dat we door de vele details te vertellen iets teveel verraden hebben. Aan de andere kant zal dit misschien ook extra kunnen triggeren en het verhaal misschien net iets interessanter gemaakt hebben.
Om te beginnen: was de manier waarop wij de vakantie doorgebracht hebben de ideale manier?
Ik denk dat er geen ideale manier is. Elke manier heeft z’n eigen voor- en nadelen. Wij hebben ervoor gekozen om heel veel te zien in de tijd dat we er waren. Dat heeft als voordeel dat je ook daadwerkelijk kunt zeggen dat je veel hebt gezien en dat je over heel veel dingen nu mee kunt praten. Je hebt ook het gevoel dat je de tijd die je had tot het uiterste benut hebt.
Het nadeel is dat we nu na vier weken vakantie toe zijn aan nog vier weken vakantie. Je gaat elke dag op tijd eruit en hebt een flinke tijdsdruk erop zitten om je planning vol te maken. Dat dat leidt tot stress is misschien overdreven maar je wilt wel graag op schema blijven omdat je je erop hebt voorbereid dat je al die dingen in je programma gaat zien.
Wat veel mensen nu tegen ons zeggen is dat het voordeel van zo’n uitgebreide planning is, dat we nu heel veel hebben kunnen zien en de volgende keer dat we er zijn ervoor kunnen kiezen om de dingen die we nu niet zo interessant vonden te laten vallen en terug te gaan naar datgene waar we nu langer hadden willen blijven.
Dan de manier waarop we gereisd hebben: is de camper de ideale manier om een vakantie als deze te houden?
Ook daar zitten is voor beide kanten wat van te zeggen. Om te beginnen met het kostenplaatje: het huren van een camper is niet goedkoop. Daar komen dan de kosten bij van de verzekering, de brandstof, de mijlen die je rijdt ( die moet je apart betalen ), de overnachtingen op de campings en uiteraard je dagelijkse boodschappen.
Dan kun je ervoor kiezen om een auto te huren en te overnachten in hotels/motels. Dan krijg je te maken met de kosten voor de huur van de auto, ook de brandstof, ook het aantal mijlen dat je rijdt, de overnachtingkosten en niet te vergeten: de kosten voor zowel ontbijt, lunch én avondeten.
Een voordeel van de camper is dat je niet uit de koffer hoeft te leven. We hebben de eerste zes dagen, toen we in Las Vegas waren, uit de koffer geleefd toen we van hotel naar hotel gingen. Dat was naar onze mening niet prettig omdat je bagage mee hebt voor vier weken, in drie koffers gestopt, en elke keer vergeet in welke koffer je wat hebt liggen en er moeilijk bij kunt. Tevens loop je elke keer met je zware koffers te sleuren. Zodra je echter de camper opgehaald heb trek je de koffers leeg, ruimt alles in, in de kastjes van de camper en de lege koffers zie je de aankomende weken niet meer terug omdat ze in het bagageruim van de camper gelegd worden.
Een ander voordeel is dat je onderweg altijd kunt stoppen en alles bij je hebt: je kunt een bak koffie zetten als je dat wilt, je hebt je koelkast bij je, je kunt dan binnen zitten als je wilt of juist buiten in je campingstoeltjes. Tevens kun je alles wat je koopt makkelijk in de camper opbergen en heb je altijd koud drinken bij je voor onderweg. Je hoeft niet elke dag nieuw ijs te halen voor in je koelbox.
Ook is het prettig te weten dat je bed elke dag hetzelfde ligt en campings over het algemeen rustiger zijn in de nacht dan hotels.
Nadelen zijn er uiteraard ook. Om maar te beginnen met het feit dat je met een personenauto makkelijker door het verkeer laveert dan met een camper. ( Overigens kun je met je camper bijna overal parkeren ).
Met een camper ligt het verbruik aanzienlijk hoger dan met een auto. Het is ons niet gelukt om zuiniger dan 1:3 te rijden. Ook rijdt een auto comfortabeler. Ondanks het feit dat je in heerlijke stoelen zit en lekker hoog boven het verkeer uitkijkt, rammelt alles wat los en vast zit ( potten, pannen, borden, kopjes etc. ), heb je soms flink last van je eigen rijwind en is de vering en demping van een camper uiteraard niet zo comfortabel als die van een auto. Overigens is het niet per se zo dat je niet goed met het verkeer kunt meekomen want er zitten flinke motoren in zo’n camper, in ons geval was dat een 10-cilinder. Echter, bergop op de snelweg of highway moet je soms even het gaspedaal diep intrappen zodat de bak extra terugschakelt om sneller omhoog te komen. Nadeel hiervan is dat je de benzine in de tank bijna letterlijk hoor wegstromen.
Wat ons is opgevallen is het rijgedrag van Amerikanen. Nu zul je misschien denken: ja, dat heb ik vaker gehoord en gelezen: dat schijnt netjes te zijn. Dat hebben wij ook vaak gelezen maar dat valt zwaar tegen. Tenminste: op de snelwegen valt dit erg tegen. Bijna niemand houdt zich hier aan de maximumsnelheid. Ook vrachtwagens niet. Op een weg waar voor auto’s een maximum snelheid geldt van 65 mph, is dit voor vrachtwagens meestal 50 mph. Geen vrachtwagen die zich hieraan houdt. Als jij 65 rijdt, wordt je zowel door auto’s als vrachtwagens ingehaald. Het keep-your-lane principe, waarbij iedereen in z’n eigen strook blijft rijden ongeacht hoe hard je rijdt, hebben wij ook al niet meer zo ervaren. Op de snelweg schieten mensen bij het invoegen van de eerste naar de vierde rijbaan en voegen mensen bij het uitvoegen van de vierde rijbaan direct naar de laatste rijbaan, uit. Pick-up trucks laveren van links naar rechts om te kijken welke baan het snelste rijdt en vrachtwagens gooien hun auto zonder richting aan te geven, zonder pardon naar links om in te halen.
Wat op highways en rustige snelwegen erg prettig was is de cruise control. In Amerika is dit echt een nuttige optie die op vrijwel iedere auto aanwezig is. Je schakelt hem in en kunt bij wijze van spreken met je benen op het dashboard gaan liggen.
Verder:
Ik weet nu dat: ( in plaats van ‘wist je dat’…)
– je niet ‘niks’ bent zonder credit card in Amerika. Maar het scheelt niet veel…Het is veel makkelijker om hiermee te betalen dan constant contant geld op zak te moeten hebben. De mogelijkheden om te pinnen zijn met een pinpas met ‘Maestro’ logo namelijk erg beperkt.
– je beter geen geld kunt pinnen bij een geldautomaat van een bank. Je betaalt én de kosten voor het pinnen in het buitenland aan je eigen bank, én nog eens extra $ 3,- / $ 4,- extra kosten per transactie aan de leverancier van de geldautomaat. Zo loopt een transactie dus op tot zo’n € 6,- per opname. In plaats daarvan kun je beter bij het boodschappen doen in de Wal-Mart betalen met je pinpas en kiezen voor ‘cash back’. Net als in Nederland: extra geld opnemen. Dit is gratis en net zo makkelijk. Soms wordt om je legitimatie gevraagd met het betalen met je pinpas in de winkel. Ook dit is overigens vaak niet mogelijk. Creditcard kan altijd, pinpas vaak niet.
– Er bij de McDonalds in Amerika vaak ‘klassieke’ muziek gedraaid wordt….
– Er bij de Burger King in Amerika vaak jaren ’50 en ’60 muziek gedraaid wordt…( echt gezellig!)
– Je bij de fastfood restaurants na je bestelling een bon krijgt met een nummer erop en je bestelnummer wordt omgeroepen zodra deze klaar is. Je drinken pak je zelf uit de postmix- apparatuur.
– Het niet mogelijk is om een ‘small’ menu te bestellen. Alleen medium en large zijn mogelijk.
– De ‘American’ fritessaus, die in Nederland ook in de supermarkt verkocht wordt, in Amerika helemaal niet bestaat. Sterker nog: ze hebben vaak niet eens mayonaise, alleen ketchup, mosterd en barbecuesaus.
– In Californië de belastingen veel hoger zijn dan in de rest van Amerika. Daardoor scheelde dit onder andere al $ 0,40 per gallon benzine.
– In Californië een ‘tax’ bestaat voor het opeten van je fastfood menu in het restaurant ( een ‘eat-in tax’).
– In Californië een ‘tax’ wordt geheven als je je ‘take-away’-sandwich bij de Subway laat toasten in plaats van hem koud besteld.
– Je boodschappen bij de kassa van de supermarkten worden ingepakt ( in een carrousel met plastic tasjes, niet echt milieuvriendelijk…) en, als je wilt, naar je auto worden gebracht.
– Je niet bij elke Wal Mart groenten en/of brood kunt krijgen. Er zijn Wal Marts die bijna alleen maar non-food produkten hebben.
– Je in Amerika, tenzij nadrukkelijk anders aangegeven, door rood mag rijden als je rechtsaf slaat.
– Je niet 0031-… belt vanuit Amerika naar Nederland. Je belt 011-31+(de rest). Het rare is: sms’en kan wél met 0031-…
– Er soms verschil is bij tankstations of je cash betaalt of met Credit Card. Soms is cash betalen vijf tot tien cent goedkoper per gallon dan met Credit Card. Dit is omdat de Credit Card-maatschappijen weer kosten doorberekenen aan de tankstations voor elke transactie die gedaan wordt.
– Als je een laptop meeneemt je deze bij de douane uit de laptop tas moet halen waardoor deze door de flappen van het scan apparaat beschadigd kan raken. Stop de laptop in een plastic tas ter bescherming.
– Je bij veel koffiebars gratis Wifi hebt om te kunnen internetten met je laptop. Echter, Starbucks heeft blijkbaar ontdekt dat hier geld uit te halen valt en bij een aantal moet je al betalen.
– Het ideaal is om anti-slipmatjes mee te nemen voor in de camper. Deze leg je in de kastjes waardoor niet alles kan gaan schuiven tijdens het rijden.
– Het handig kan zijn, soms zelfs verplicht, om een internationaal rijbewijs mee te nemen. Deze kun je kopen voor ongeveer 15 euro bij de ANWB. Neem ook een pasfoto en uiteraard je officiële rijbewijs mee.
– De prijzen van de brandstof de moeite van het vergelijken waard zijn. Soms scheelt de prijs van de ene pomp tot de ander aan de overkant wel $ 0,20 per gallon. Maar soms zijn de prijzen in het hele dorp overal gelijk.
– Het verstandig is om te tanken als de tank nog halfvol is. Je hebt soms namelijk geen idee wanneer je de volgende pomp tegen gaat komen.
– KOA ( Kampings of America ) niet altijd garant staat voor kwaliteit ( zoals je hebt kunnen lezen ).
– Je met de ANWB-kaart ( in Amerika ‘AAA’ ) soms korting kunt krijgen op entreegelden, hotels etc. volgens het ‘Show Your Card’ principe.
– Het normaal is in restaurants 15% van de rekening, tip te geven, 10% als je niet tevreden was en 20% als je zeer tevreden was. De tip is in Amerika onderdeel van het salaris en zit niet bij de prijs in.
– Je er in winkels rekening mee moet houden dat de BTW pas bij de kassa verrekend wordt. De prijzen die je op de kaartjes ziet zijn dus niet de volledige prijs, alleen in de supermarkt is dit wel zo.
– Je bij een ‘STOP’-bord op een kruising ook echt moet stoppen. Hier wordt soms op gecontroleerd door politie die op een kruising verdekt staat opgesteld. Stoppen betekent dus: stilstaan, kruising overzien en dan pas doorrijden. Degene die het eerst bij de kruising aankomt, mag ook als eerste weer doorrijden.
Nou ja, zo zijn er vast nog een heleboel andere weetjes, maar dit waren toch wel een paar leuke om even te melden.
Al met al hebben we een drukke, actieve vakantie gehad waarbij onze hersenen constant op volle toeren gewerkt hebben. Zouden we het nog een keer doen? Zeg nooit ‘nooit’. Maar er zaten naast een heleboel voordelen toch ook een hoop nadelen aan deze vorm van vakantie. Het is bijvoorbeeld niet prettig om elke middag je druk te moeten gaan maken over ‘waar slapen we vanavond’? Zeker in de National Parks zaten, ondanks dat het geen hoogseizoen meer was, toch vaak de campings al vol. Nu stelden wij misschien wel vaak te hoge eisen aan onze campings door aansluiting op water en electriciteit te willen en, als het even nog kon, gratis internet.
Maar zeker als je in toeristische gebieden zit is het soms gewoon echt moeilijk om een camping te vinden. En dan begin je parken waar je eigenlijk de hele dag had willen blijven, af te raffelen omdat je de zekerheid van een plaatsje op een campground wilt hebben.
Nadat we de aanvaring met de touringcar hadden gehad zat ik ook niet zo lekker meer achter het stuur. Je hebt een voertuig van iemand anders in je beheer en daar wil je niet nog een keer schade mee hebben. Elk klein dingetje waar je over twijfelt of ‘het wel zo hoort’, daar ga je je druk om maken zodat het niet nog erger wordt en je achteraf aansprakelijk gesteld kan worden. Maar met een huurauto zou dit niet anders geweest zijn…
Maar als je ziet wat we allemaal gedaan hebben en in wat voor land we geweest zijn en de afstanden die daarbij horen, dan was dit waarschijnlijk één van de weinige mogelijkheden om het goed te doen. En dan horen deze nadeeltjes er gewoon bij.
Ondanks dat er een paar ‘vooroordelen’ over Amerika zijn weggenomen, blijft toch de conclusie dat je hier eigenlijk minimaal één keer in je leven geweest moet zijn. Gewoon om te beleven hoe het hier allemaal gaat. Alleen dát is al leuk. Alle verschillen, op wat lopen ze vóór, op wat lopen ze achter…
We willen jullie nogmaals bedanken voor de getoonde interesse en mochten jullie nog vragen hebben laat die dan gerust achter via een reactie op de weblog, dan zullen we deze proberen te beantwoorden.
Hier ook nogmaals de links naar de foto website, waar inmiddels ook de laatste foto’s staan. De tekst erbij zal nog wel even duren maar met het verslag ernaast kun je je goed indenken waar we wanneer waren.
http://michaelwesseling.magix.net/
Tot ziens!!
© USA4ALL & Michael & Madelon Wesseling
