Column: It´s breakfast time! – Amerika Culinair

Ontbijten doe ik zelden. Dom zegt iedereen, want goed ontbijten is gezond. Maar ja, je moet je er wel de tijd voor gunnen en dat doe ik eigenlijk niet. Althans niet in Nederland, maar wel als ik in Amerika ben. Want een van de leukste dingen in Amerika is toch wel om uitgebreid te ontbijten. Het liefst elke dag wat anders uit proberen. Of het nu in een truckers café met eieren, hash brown en toast is of een koffie met een muffin in een kleine coffee shop; ik vind het gewoon genieten. Ik heb een groot dik boek A Real American Breakfast met zoveel leuke ontbijtrecepten, dat ik het hele jaar door elke ochtend iets anders kan eten. Van paper-thin Abrikozen pannenkoeken tot brown butter apple cake tot sausage on sweet potato biscuits. Toch niet zo’n saaie keuken, die Amerikaanse! Ik beweer niet dat alle recepten me lekker lijken, hoor, maar ze zijn wel erg leuk om uit te proberen.

Mijn eerste ontbijtervaring was zo’n 30 jaar geleden in een hotel in Los Angelos. Het was mijn eerste keer in Amerika, behoorlijk onwennig en we waren door een relatie in een behoorlijk chique hotel gezet. Door de jetlag zijn we natuurlijk vroeg wakker, dus om een uur of 7 zaten we in het restaurant van het hotel voor een ontbijtje. Het was een grote zaal, een lessenaar met please seat yourself en aan de rechterkant stond een uitgebreid buffet opgesteld. Het buffet bestond uit grote schalen vers fruit (we waren tenslotte in Californie), eieren, bacon, hash brown, cereals, noem maar op. En op de vraag of wij het buffet wilden, antwoordden wij volmondig ja. Er stond een kok ter plekke omeletjes naar keuze te bakken. Nou dat leek me wel wat, en op de vraag of ik met of zonder champignons, kruiden, kaas, stukjes ham wilde, kon ik toekijken hoe mijn depersonaliseerde omelet gebakken werd. Ik vond het allemaal geweldig. Totdat de rekening kwam, ik weet het niet eens meer precies, maar het lag zo rond de 70 gulden! Dit was duidelijk de eerste en de laatste keer om een ‘hotel’- ontbijt te namen.

Als we nu reizen en we willen ontbijten, zoeken we in de buurt van het hotel een breakfast place of stappen in de auto en rijden naar iets leuks. De buitenkant van het restaurant geeft vaak al een indruk. Maar ik ben een mensenmens, dus de bezoekers zijn voor mij ook van belang. Het liefst zie ik mensen van verschillende leeftijden, stamgasten die duidelijk hun eigen plek hebben, en een eigenaresse die alles in de hand heeft. Er moet voor mij ook altijd wat rotzooi zijn, kranten op tafels, rare tierelantijnen of een verzameling merkwaardige items: kortom sfeer. In een truckers cafe met veel vrachtwagens voor de deur, weet je gewoon dat je verse eieren, een stevige portie gebakken aardappels met prima bacon krijgt, en dat je koffie meer dan regelmatig wordt bijgeschonken. In de wat kleinere plaatsen, maakt de eigenaresse nog wel eens iets speciaals. In de bed and breakfast krijg je bijna altijd zelfgemaakte granola en bij de coffee shops annex bakkerij, kies ik de meest heerlijke bagel met cream cheese en een cappuccino.

Het allerleukste ontbijtadres dat ik ken is in Minneapolis (Minnesota). Het heet Al’s Breakfast, en ligt aan de brede Fourteenth Avenue SE op nummer 413, vlakbij de Universiteit van Minnesota. Een kleine pijpenla, waar een stuk of 12 mensen aan de bar kunnen zitten. Als je binnenkomt ruikt het er heerlijk naar gebakken bacon, hash browns en gebakken eieren. Als je er tenminste in kan, want het is er echtklein. Als de barkrukken vol zijn, kan je er nauwelijks achterlangs lopen. Maar als je geduld hebt, en dat heb ik altijd als het om eten gaat, kom je uiteindelijk op de barkruk terecht. Je kijkt vanaf de counter op de grilplaat waar naast de eieren ook pannenkoeken gebakken worden. Aan de muur hangen foto’s van Elvis en het stikt er van de opgeprikte buitenlandse geldbiljetten. Ook ligt er een stapeltje boekjes met ontbijtbonnen waarop de namen staan van vaste klanten. Wel zo makkelijk als je er toch elke dag komt en je kan je ontbijt met een coupon betalen. Ik neem geen eieren vandaag, maar de specialiteit van het huis: blueberry pannenkoeken. Je kan kiezen uit twee soorten beslag waarvan ze gemaakt worden, buttermilk (karnemelk)beslag of whole-wheat (volkoren)beslag. En met of zonder walnoten of mais. Ik neem whole-wheat met alleen blueberry’s. Zelf giet je er een beetje maple siroop op en je denkt, dat je short stack (2 stuks) vast te weinig is. Maar nadat je bordje leeg is, weet je weer dat je niet gewend bent te ontbijten en dat de short stack meer dan genoeg is. En… dan had ik er nog niet eens de slagroom bij genomen.

Ik probeer nooit op het drukste moment te ontbijten, want dan voel ik me genoodzaakt om toch weer vrij snel weg te gaan als er mensen staan te wachten. Dan mis ik het gedoe. Het kijken naar de kok die alles tegelijk doet, eieren bakken, hash-brown maken, beslag voor de pannenkoeken aanvullen, de briefjes met bestellingen in hoog tempo afwerken, en dan ook nog grappen en praatjes met de klanten maken. Dat is voor mij een groot feest om naar te kijken.

Nelleke