Het is 12 november, 2010 en we landen in Tampa, Florida. We slapen in de buurt van het vliegveld en zijn daar zo rond een uur of 9 ‘s avonds. Eerst rust in de tent, morgen rijden we op ons gemak naar de plek van bestemming. Voordat we het bed instappen, toch nog maar even een glas wijn drinken bij de buren van ons hotel. Op 30 meer afstand zien we de lichtjes van de Bahama Breeze bar en restaurant. Het is zwoel weer, de sfeer is er Caribisch en er is veel muziek en lawaai. Ons verstand staat op nul. We krijgen onze bestelling aangereikt en hangen een beetje suf naar de muzikanten te kijken. Dat katterige gevoel na een vlucht over de oceaan zal altijd wel blijven. Ik zie een aantal mensen met een mooie cocktail zitten en realiseer me weer dat wij in Holland geen cocktail-cultuur hebben. De cocktail ziet er super gekleurd uit en aan het glas hangt nog een klein plastic cupje met vloeistof. Nieuwsgierig als ik ben, moet ik natuurlijk weten wat dat is en bij het afrekenen vraag ik aan de barman hoe die cocktail heet. ‘O, dat is onze speciale Frozen Bahama Rita, een frozen Margarita met aardbeien- en mango-ijs en in dat kleine glaasje wat eraan hangt zit een soort Cactus Infusion’. Ik maak een compliment dat het er mooi uitziet en vertel dat ik een column schrijf over de Amerikaanse keuken. Hij geeft me onmiddellijk de cocktailkaart mee. Wij lopen met een heerlijk gevoel richting hotel en dan horen we opeens onze ‘barman’ achter ons roepen ‘here is the menu, just in case you like to know more about the food of Bahama Breeze’. Op dat moment weet ik het weer, Amerika is een leuk land.
Dit is nog maar het begin van een feestelijke reis, we hebben ook nog het trouwfeest van onze zoon, een bbq op het strand, Stone Crabs eten (in het seizoen!) en natuurlijk Thanksgiving met kalkoen. Het trouwfeest is in een meer dan leuke locatie aan het water, het eten is perfect (schoondochter Karen houdt gelukkig van lekker eten!), de dj draait prima muziek en het heel kleine klompendansje van de Nederlandse delegatie valt in goede aarde. De bbq op het strand, de volgende dag, was vooral makkelijk. Wat kunnen ze het daar toch ongecompliceerd regelen. Hapjes op tafel, gasten nemen wat te drinken mee en vervolgens loopt het vanzelf. De een gaat even voetballen, de ander staat heftig te discussiëren over de Senaat en de volgende haalt nog een extra bank erbij of ruimt even wat troep op. Iedereen is makkelijk gekleed; niemand kijkt of je broek te lang is, je t-shirt te geel of je make-up niet in orde. Makkelijk, makkelijk, makkelijk… en lekker. Zo hoort het wat mij betreft.
En dan Thanksgiving, wat een mooi feest is dat. Natuurlijk mag ik een dag van te voren meekoken, zodat alles de volgende dag op tijd klaar staat. De gewoonte is namelijk om al om een uur of twee, drie aan tafel te gaan en daarna gezamenlijk naar de belangrijke Footballmatch op televisie kijken. Zo hoor je Thanksgiving te vieren. Ik ben niet zo voetballerig en het merendeel van de mensen daar niet, dus bij ons geen tv. Maar nu even over het koken. De kalkoen (20 pound!) was besteld en moest in de Brine (een kruidige zoutoplossing), zodat hij mooi sappig zou blijven. De Brine zit in een grote glazen pot en moet met water 12 liter water aan de kook gebracht worden, vervolgens afkoelen en dan moet de kalkoen er 10 tot 24 uur in gemarineerd worden. Geen probleem, bij de Brine zit een gigantische doorzichtige, plastic, afsluitbare zak waar je de Brine en de kalkoen in kan doen. Met enige hilariteit, onhandigheid en Brine op de keukenvloer, is de kalkoen uiteindelijk in de zak gedaan en vervolgens goed afgesloten in de koelkast gelegd tot hij de volgende ochtend voor een uur of zes in de oven ging. Belangrijk is dat je tijdens het braden altijd de borst van de kalkoen met een stuk aluminiumfolie bedekt, want het mooie borstvlees gaart anders te snel ten opzichte van de rest van de kalkoen.
Nadat de kalkoen in de koelkast lag, mocht ik de Breadpudding maken, een ovenschotel van brood, squash (ovale pompoen) en uien. Vervolgens de rijstpilaf met champignons, walnoten en cranberry’s, een ovenschotel met zoete aardappel, Parmezaanse kaas, salie en eieren en een cranberry saus. Karen maakte de appetizers vooraf, de Succotash (een groentemengsel), twee apple pies en zoon Olivier zou als hij naar huis reed eind van de dag even de pumpkin en pecan pie ophalen bij het Amish restaurant in de stad. Totaal in paniek belde hij dat er wel 300 mensen in de rij stonden voor deze handgemaakte pie’s en wat hij ook weer moest halen. Vere zorgde voor de stuffing en de gravy en na een middag koken was alles voorbereid. Tien gerechten stonden klaar. Op de dag van Thanksgiving zelf alleen de tafel nog voor 20 man dekken, de kalkoen braden en zorgen dat alle gerechten warm zijn. Wat heerlijk om dit weer eens mee te maken.
Om half drie was iedereen aanwezig en kon de pret beginnen. Eerst al staande wat appetizers eten en een glas drinken en even kijken wat de Football doet (het is een eer voor de club om op die dag te spelen). Om drie uur zat iedereen aan tafel, vertelde Karen waarom Thanksgiving gevierd wordt en was Olivier met Jim aan het proberen de kalkoen te snijden. Nog even een aardigheidje. Wanneer je de kalkoen koopt zit er een dun staafje met een rood knopje in het vlees gestoken. Wanneer de kalkoen gaar is springt dit rode knopje naar buiten. Het mooi snijden van de kalkoen is echt een behoorlijk klus, en uiteindelijk heb je poten, vleugels, wit vlees en donker vlees. Alles wordt mooi op een schaal gelegd en iedereen pakt wat hij wil. Leuk om te merken dat er een aantal vrienden waren die alleen ‘dark meat’ wilden.
Om 8 uur reden we richting hotel en ik heb mezelf beloofd om volgend jaar thuis Thanksgiving te vieren. Het blijft voor mij vreemd dat in dat grote Amerika die dag overal ongeveer hetzelfde wordt gegeten. Of het nu steenkoud is en sneeuwt of zoals bij ons ter plekke 28 graden en warm. Moet je je voorstellen dat we overal in Europa op dezelfde dag hetzelfde eten, van Rusland tot Italië. Is toch vreemd. Wat ook behoorlijk vreemd is, is de dag na Thanksgiving: Black Friday. Koopjesdag, en in deze tijd van crisis werd het koopjesweekend. Om 5 uur ’s morgens ging een aantal winkels al open met aanbiedingen van een tv voor 500 ipv 1000. Ik heb mijn koopje, wel pas om 11 uur ’s morgens, ook gehad: een rasp van Microplane met 5 dollar korting!
