Bij Napels in het Zuidwesten van Florida moeten Peter en ik kiezen of we via ‘alligator alley’ of de weg door de ‘Everglades’ naar Key West rijden. Kiezen we voor krokodillen op de heen of terugweg? De krokodillen moeten maar even wachten, we rijden de rustige 41 South dwars door Florida. Halverwege, vlak voorbij een heel klein houten keetje dat dienst doet als postkantoor, stoppen we bij Joanie’s Blue Crab Café. Een rommelig houten restaurantje in de middle of nowhere, met een groot uithangbord waar wat gerechten op staan. Een ervan valt me op: Indian Hot Bread*. Ik heb dit gefrituurde deeg voor het eerst gegeten op een Indianen Pow Wow in New Mexico, je kan het zowel met stroop en poedersuiker als met een hartige chili eten. Het is ongenadig lekker.
We parkeren en beklimmen het trapje naar de hordeur. Links is een halfopen veranda waar je wat kan eten, maar daar is het vandaag te warm voor. Binnen staan een stuk of twintig ronde, vierkante en ovalen houten tafels, de muren zijn behangen met foto’s, posters en visitekaartjes en behoorlijk hard verwelkomt de stem van David Bowie je met oude jazznummers. Op een groot wandbord, dat naast de ijskast met koele dranken en boven het koffie- zetapparaat hangt, staat: “have a nice cold drink, take a seat, I’ll be coming in a minute”. Wow, dat heet welkom. Peter pakt z’n cola light, ik m’n flesje water en we gaan aan een van de tafeltjes zitten. Joanie staat in de half open keuken lunches te maken. Onze lunch (Crab Salad on Indian Hot Bread* and Home Made Crab Cake) wordt op een typisch Amerikaanse wijze geserveerd. Een laag ovalen plastic mandje, waar een stuk vetvrij papier in ligt met daarop het gerecht, samen met een stuk augurk en een klein plastic bakje met wat saus. Een grote gekleurde plastic beker met ijswater erbij, veel papieren servetten en smullen maar.
We rijden verder en komen langs een paar kleine indianen-nederzettingen, vandaar dus het ‘Indian Hot Bread’. Na een prachtige rit van drie uur zitten we op de met palmbomen omringde veranda van ons kleine hotel midden in de plaats Key West. Buiten één toeristische hoofdstraat straalt het centrum de Hemmingway-sfeer uit, houten huizen, palmbomen en zwoele rust. In de voor Amerika smalle straten rijden veel mensen op gehuurde scooters of fietsen, duidelijk de beste manier om je te verplaatsen. Na twee dagen rijden we terug via Joe’s Stone Crab restaurant in Miami. Een instituut, ooit heel klein begonnen in 1913 toen South Beach in Miami nog nauwelijks bekend was. Het boek Eat At Joe’s uit mijn kookboekverzameling, is geen groots receptenboek met prachtige foto’s, maar de verhalen en anekdotes intrigeerden me zo, dat ik er in ieder geval een keer wilde eten. Het restaurant heeft een aantal ruimtes met in stijl gedekte tafels en we worden geholpen door wat oudere, in zwart geklede obers, die weten wat restaurant-marketing is. We zijn nog net op tijd, want het seizoen van de stone crabs loopt van 15 oktober tot 15 mei. Je eet van de stone crab alleen de ‘claws’, die te herkennen zijn aan de zwarte uiteinden. Nadat ze gevangen zijn, worden de beide scharen (tegenwoordig vaak maar één, vanwege de schaarste) verwijderd en de levende crab wordt weer teruggezet in het water. De scharen groeien in zes weken weer aan en dit proces herhaalt zich drie keer per seizoen. Nadat de scharen op de boot op ijs bewaard zijn, worden ze bij Joe’s acht minuten gekookt en dan meteen in ijswater gekoeld. Bij Joe’s krijg je ze met wat gesmolten boter, citroen of Joe’s bekende mosterdsaus. De ober doet je een plastic slab om en je kan beginnen, vooral niet te veel met mes en vork eten, gewoon met je handen, dat is de manier. De smaak van de in boter gedoopte stone crab vergeet je dan nooit meer.
Als we weer terug zijn aan de westkust van Florida, na vier krokodillen gezien te hebben langs ‘alligator-alley'(!), ga ik zoals altijd in Sarasota langs bij Panera, mijn favoriete broodwinkel waar je ook kan lunchen. Naast de vele bagels, muffins en brownies bestaat het assortiment uit een stuk of 20 verschillende broodsoorten. Van een simpel Sourdough brood tot Focaccia met rozemarijn en ui. Ik rijd er graag een eindje voor om en probeer elke keer weer wat anders uit. Even een latte drinken en dan boodschappen doen bij de Publix supermarkt ernaast. Bij binnenkomst lacht de bekende Amerikaanse chef-kok Allen Susser me van een grote poster toe. En achter de balie ernaast wordt me verteld dat er weer diverse kooklessen zijn in hun eigen kookschool. Helaas kan ik de les van Allen niet volgen, maar vrijdagavond is er bij de les “Restaurant Favorites & Secrets” nog plaats voor me. Om half zeven sta ik met 12 deelnemers in de prachtige werkkeuken, waar zowel demonstraties als ‘hands-on’-lessen worden gegeven, het menu te bespreken. We maken gefrituurde inktvis, eend met sinaasappelsaus, pasta marinara en bananas foster*. Het is tweeënhalf uur pret en als we aan het eind van de les gezamenlijk onze ‘Bananas Foster’ eten, weet ik een paar nieuwe leuke eet-adresjes in de buurt en ben ik weer een stukje wijzer geworden.
Nelleke
Indian Hot Bread (of fry bread)
ca. 250 gr. bloem
2 theel. bakpoeder
1 theel. zout
ca. 10 eetl. warm water
olie om te bakken
bloem
Meng bloem, bakpoeder en zout in een kom. Voeg al roerend beetje bij beetje het warme water toe. Haal het deeg vervolgens uit de kom en kneed het ca. 10 minuten tot het glad en elastisch is (stopverf). Voeg kleine beetjes warm water toe als het deeg te droog is en wat bloem als het te nat wordt. Duw het deeg steeds met je handpalm van je af en haal het weer naar je toe. (Je handpalmen zijn het koelste deel van je hand, waardoor het deeg niet zo warm wordt tijdens het kneden). Als het deeg niet de goede substantie heeft, krijg je straks als je het gaat frituren geen lekker brood! Leg het deeg in de kom en laat 10 minuten afgedekt rusten.
Haal stukjes van het deeg af en maak er balletjes met ca. 5 cm doorsnee van. Bestrooi het werkvlak met wat bloem en rol er nu met een deegroller rondjes van ruim een halve centimeter dik en ca. 20 cm in diameter. Prik een gaatje in het midden met bijv. een eetstokje. Frituur de broodjes stuk voor stuk aan elke kant goudbruin. Zodra er grote bubbels ontstaan moet je deze met een vork inprikken. Heet opdienen.
Variatie: Je kan zelf experimenteren met de smaak en door het deeg kruiden als gedroogde oregano, majoraan, komijn, e.d. doen.
Invriezen: Stevig inpakken en invriezen tot 3 maanden. Om ze dan weer te Ontdooien: in aluminiumfolie pakken en in een oven van 190 graden ongeveer 10 tot 15 minuten bakken tot ze heet zijn. Open de folie en laat ze nog ca. 5 minuten knapperig worden.
Bananas Foster (typisch Amerikaans dessert)
4 bananen
4 eetl. lichte bruine suiker
1 eetl. honing
4 dl. donkere rum
4 bolletjes vanille-ijs
Pel de bananen en snijd ze diagonaal in stukjes van 3 cm. Doe de bananen en bruine suiker in een ruime koekenpan en zet het vuur middelhoog. Roer af en toe en bak tot de suiker is opgelost. Schenk de rum erover en flambeer (VOORZICHTIG!). Roer de honing erdoor als de vlammen gedoofd zijn en verdeel over 4 borden. Geef er vanille-ijs bij.
