Culinair staat Amerika niet stil en elke keer verbaasd het me weer hoe creatief ze met eten omgaan en realiseer ik me weer dat het ook veel tijd kost om iets nieuws op de markt te zetten. Er ontstaan altijd weer nieuwe producten, en dan bedoel ik niet een nieuw pakje soep of zo. Kortom, ik blijf op culinair gebied elke keer weer nieuwe ontdekkingen doen, en dan weet en hoor ik nog maar een heel klein deel. Zo kreeg mijn schoondochter geen bloemen maar een fruitboeket voor haar verjaardag.
Mijn favoriete keten Chipotle heeft ook in de gaten dat het eten van minder vlees tegenwoordig steeds belangrijker wordt voor veel mensen. Na 20 jaar hebben ze voor het eerst iets veranderd aan hun menu. CEO Steve Ells is tot nu toe altijd bezig om de gerechten die ze al 20 jaar serveren te perfectioneren. Maar door de verandering in eetgewoontes wilden ze iets nieuws op de markt brengen. Niet zomaar even meedoen, want ik geloof dat ze er ongeveer 2 jaar mee bezig zijn geweest voordat ze de lancering van Sofritas bekend maakten. Bij een aantal vestigingen aan de westkust heeft Chipotle een proef gedaan met sofritas (stukjes tofu gesmoord met chili peper, geroosterde pepers en kruiden) als vulling voor de taco’s en burrito’s. Natuurlijk is de soja die ze gebruiken niet genetisch gemodificeerd, alles bij Chipotle is biologisch. Die proef is kennelijk geslaagd want je kunt de Sofritas sinds februari ook krijgen in NY en Bosten.
De Sofritas zijn nu nog een klein deel van de omzet, maar ik denk dat het, in bepaalde Staten, beslist een succes gaat worden. Weet iemand wat een TurDucKen Sandwich is? Ik had er nog nooit van gehoord totdat ik bij de uitvinder van dit fenomeen kwam. Voor Nederlanders een totaal bizar verhaal.
Een kip zonder bot wordt gestopt in een eend zonder bot en die wordt weer gestopt in de holte van een kalkoen. En natuurlijk wordt de stuffing in de holtes niet vergeten. Vandaar de naam Tur (turkey), Duc (duck) en Ken (chicken). Hoe krijg je zo’n naam voor elkaar.
Maar goed, ik wilde deze uitvinding natuurlijk proeven. En de smaak is niet slecht. Thanksgiving is voor hen de drukste tijd, dan wordt de Turducken in zijn geheel of in stukken in grote aantallen besteld. Zeker als je geen grote oven hebt, is het ideaal om een keer in plaats van de gevulde kalkoen, deze super gevulde kalkoen te bestellen.
Maar mijn allerleukste ontdekking in Amerika waren toch wel de cronuts. [Helaas ben ik mijn foto’s kwijt, dus hier maar een kleine wat onduidelijke foto, het gaat om de rondjes] Dominique Ansel Bakery in New York heeft in mei 2013 deze combinatie van croissant en donut op de markt gebracht. Ansel, van oorsprong Frans, heeft onverwacht een hit. Hij had dit succes natuurlijk helemaal niet van te voren zien aankomen. Het feit dat er om 6.30 al een rij voor zijn bakkerij in Soho in NY staat is onvoorstelbaar. Inmiddels kun je ze ook krijgen in Nederland. Maar toen ik ze laatst in Montana at, hadden ze een andere naam, want de naam daar is wel beschermd. De smaak is lekker zoet.
Zo af en bestel ik, als ik met vrienden wat ga eten in Amerika, charcuterie. Dat zijn verschillende soorten dun gesneden gedroogd vlees, een stukje pate, wat franse augurkjes, samen geserveerd op een mooie plank of een stuk leisteen. Om te delen natuurlijk. Ideaal voor restaurants omdat het allemaal van te voren is bereid. Maar waarom zou je het alleen bij vlees laten. Chef Aaron Black geeft ook hier weer een draai aan. Hij is gespecialiseerd in vis en serveert nu ‘Seacuterie’. Hij gebruikt de techniek voor het maken van charcuterie nu voor vissoorten als inktvis, Kampachi (vis uit Hawai), mosselen en zeebaars. Hij legt de vis een aantal dagen in een zure vloeistof, hij rookt of pocheert de vis en creëert zo nieuwe smaken. En als je een bordje Seacuterie bestelt, krijg je het geserveerd als charcuterie. Ik houd wel van dat lekkere delen.
Ik blijf kijken en me verbazen wat er allemaal gebeurd op culinair gebied.
