Veel mensen kiezen voor de westkust als ze Amerika bezoeken. Toch is de oostkust ook meer dan de moeite waard. Wij maken een prachtige rondreis langs New York, Amish country, Washington DC en reizen daarna zuidwaarts richting Florida. Hoogtepunt van de trip is de Blue Ridge Parkway. Deze 755 kilometer lange weg gaat dwars door de Appalachen en is één van Amerika’s mooiste wegen. Ik rijd de Parkway in een ‘old school’ Amerikaanse sloep, de Cadillac DTS. Uiteraard met dikke V8 onder de kap.
Van Virginia naar de grens van Tennessee
De Parkway start in Virginia bij het Shenandoah National Park en eindigt in North Carolina bij het indianenreservaat Cherokee in de Great Smokey Mountains bij de grens van de staat Tennessee. De Parkway was één van de vele projecten van president Roosevelts ‘New Deal’ om de economie te stimuleren. De bouw begon in 1935 en is na vele onderbrekingen uiteindelijk pas in 1987 afgerond. Het hoogste punt van de Parkway ligt op bijna 1.845 meter. De Parkway is een rit door afgelegen terrein, wat betekent dat je nauwelijks mobiel bereik hebt. Bezoek daarom altijd een informatiepunt aan de ingang en neem een informatieboekje mee. Hierin staan niet alleen de hoogtepunten van de Blue Ridge vermeld, maar ook benzinestations en restaurants/ kiosken met drank en snacks en de afstanden vanaf de Parkway. Het is sowieso verstandig om extra water en voedsel mee te nemen en vlak voor de Parkway nog even je tank vol te gooien.
Top Gear
Je moet niet de illusie hebben om de Parkway in één dag te rijden. Daar is de route te lang voor en ligt het tempo te laag. Wellicht kun je nog voor de geest halen dat de heren van Top Gear over de Parkway reden en nogal teleurgesteld waren over de snelheidslimiet van 35 mijl per uur? Dit klopt niet helemaal. Op verreweg de meeste stukken bedraagt de snelheidslimiet 45 mijl (72 kilometer) per uur. Wij hebben onze rit in drie etappes opgeknipt. Op de eerste dag rijden we van Afton naar Roanoke, de volgende dag naar Asheville en op de derde dag willen we de omgeving van het indianenreservaat Cherokee verkennen.
Bochtenparadijs
Het beeld dat alle wegen in Amerika kaarsrecht zijn kan in de prullenbak. De Parkway kronkelt zich een weg door de bergen. Je komt ontelbare bochten tegen. Het is een paradijs voor de enthousiaste stuurman! Toch hebben de bouwers hun best gedaan om de bochten vloeiend te laten lopen. Je komt eigenlijk maar heel weinig haarspeldbochten tegen. Wat ook opvalt is de kwaliteit van het asfalt. Dit is in Amerika meestal een punt van zorg, maar de Parkway is echt prima onderhouden. Ook is de weg breed genoeg voor twee rijbanen. Je komt daardoor al snel in de verleiding om wat meer tempo te maken. Het is een feest om hier te rijden. Toch moet je waakzaam blijven voor de plaatselijke politie, want ze staan regelmatig onopvallend opgesteld om hardrijders te bestraffen.
Grand Old Daddy
Ik hoef me in ieder geval geen zorgen te maken. Als er één auto is waarmee je geen sportieve aspiraties moet hebben dan is het de Cadillac DTS. Niet voor niets is zijn bijnaam de ‘Grand Old Daddy’. De bijnaam klopt. Dit bakbeest is bijna 5,2 meter lang en de hardware aan boord is bijna antiek. De 4.6 liter Northstar V8 is al bijna 20 jaar in gebruik en levert in deze Cadillac rond de 280 pk, geholpen door een viertraps(!) automatische versnellingsbak. Ook het karakter is nog hardcore Amerikaans. Anders dan zijn opvolger (de Cadillac XTS die we later in Florida reden) hebben de vering en ballonbanden van de DTS maar één taak: het zo efficiënt mogelijk wegwerken van oneffenheden. Verder is de besturing vaag en geven de gladde zetels nauwelijks zijdelingse steun. Natuurlijk heb ik een paar keer de grens van de Cadillac opgezocht, maar dat leer je snel af. De voorwielaangedreven (jaja!) DTS heeft nogal last van onderstuur en ook zijn de remmen nauwelijks berekend op hun taak.
Oneindige vergezichten
Dit hoeft nog niet te betekenen dat het een saaie rit is. Ik ben vooral aan het genieten van het fabelachtige uitzicht. De Parkway is vaak op hoger gebied aangelegd, waardoor we op prachtige vergezichten worden getrakteerd. We stoppen regelmatig bij de grote panoramaparkeerplaatsen om van de gelegenheid gebruik om een rondje door de natuur te lopen. De veelzijdige fauna en flora maken dit gebied erg bijzonder! Stop zeker ook bij ‘Peaks of Otter’. Daar kijk je uit op één van de mooiste meren in het gebied. De idioot grote cheeseburger was ook de moeite meer dan waard. Het is een fantastische dag en we zijn bijna sprakeloos van alle indrukken. Na iedere bocht verandert het panorama mee. Het blijft van begin tot het einde boeien. Minder te spreken waren we over het Best Western hotel in Roanoke (dicht bij vliegveld) waar we na een lange dag arriveerden. Het gebruikte wasmiddel had een nogal penetrant chloorluchtje.
Little Switzerland
De tweede dag vervolgen we onze reis richting Asheville. Een flinke rit van ruim 400 kilometer. We besluiten om het eerste gedeelte af te snijden en rijden via de Interstate zuidelijker en komen in de buurt van Blowing Rock op de Parkway. Daar lunchen we bij ‘Mellow Mushroom‘. De ‘meatballsub’ is echt een aanrader. Daarna rijden we door naar Little Switzerland. De naam doet het al vermoeden, hier vind je opeens een klein stukje Zwitserland in Amerika. Meer dan een paar chalets zijn het niet, maar het is leuk om te zien. De heuvels in dit gedeelte van de Appalachen zijn wat hoger dan de eerste dag en de weg kronkelt wat meer omhoog en omlaag. We nemen even de tijd om het Linn Cove Viaduct op de foto te zetten. We genieten van het uitzicht, de natuur wordt hier steeds ruiger. We hebben ook uitzicht op Mount Mitchell, met 2.037 meter de hoogste piek van het gebergte. Het is jammer dat de tijd ontbreekt, want je kunt met een treintje de berg op en genieten van een geweldig uitzicht.
Vleugje Nascar
Ook al is de Cadillac DTS absoluut geen stuurmansauto, toch beleef ik veel plezier achter het stuur. Ik maak er een sport van om met zo weinig mogelijk stuurbewegingen een zo hoog mogelijk tempo te bereiken. Dit betekent zo veel mogelijk de ideale lijn vinden en goed anticiperen op het overige verkeer. Een verslavende bezigheid. Al snel rijd ik geconcentreerd en ingespannen mijn lijnen, terwijl mijn vriendin kan genieten van het prachtige uitzicht zonder dat ze misselijk wordt. Dit is het nieuwe rijden voor petrolheads! De grootste attractie is de Northstar V8 onder de kap. Hij is met 286 pk zeker niet overgemotoriseerd, de DTS weegt bijna 2000 kilo. Het is de geweldige loop van de V8 die me keer op keer weet te imponeren. Ik geniet van het beschikbare koppel bij lage toeren, de V8 hoeft zich nauwelijks in te spannen. Naarmate we hoger komen rijden we door steeds meer tunnels. Uiteraard kan ik de verleiding niet weerstaan om de V8 te laten brullen en word ik getrakteerd op een vleugje Nascar. Het geluid is magnifiek!
Overheated engine
Helaas betaal ik voor alle tunnelruns wel een prijs. De Cadillac laat met rookpluimen onder de kap weten dat hij mijn beulswerk niet meer waardeert. We hebben een overheated engine. Ik probeer de temperatuur nog wat te koelen door de kachel aan te zetten maar helaas. Het motormanagement knijpt het vermogen en we moeten aan de kant en uiteraard hebben we geen telefoonbereik. Lichtelijk bezorgd overweeg ik mijn opties. Het is al tegen het eind van de middag, ik zit er niet op te wachten om in ‘the middle of nowhere’ te moeten overnachten in de auto, ook al is hij groot genoeg ;). Gelukkig kan ik rekenen op de behulpzaamheid van de Amerikanen. De eerste auto die passeert stopt direct en biedt ons hulp aan. Als blijkt dat zijn telefoon ook geen bereik heeft, biedt hij aan om achter ons aan te rijden. We zitten vlakbij de top en daarna hebben we één lange afdaling naar Asheville. Dat zou moeten kunnen. Mochten we onverhoopt toch stilvallen kunnen we bij hem instappen en brengt hij ons naar bewoond gebied. Na een zinderende afdaling (de temperatuurmeter zat steeds tegen het rode gebied aan) bereiken we de bewoonde wereld. We gokken het om door te rijden naar ons hotel, ook die halen we met meer geluk dan wijsheid.
Terug naar de Interstate
De volgende dag wordt onze auto weggesleept en gaan we naar het vliegveld om onze vervangende auto op te halen. Gelukkig ook een Cadillac DTS. Dit kost echter dermate veel tijd dat we tijd tekort komen om de laatste etappe naar Cherokee te maken. We kiezen ervoor om een ligbedje te pakken bij het zwembad van het chique Crowne Plaza Resort in Asheville. De volgende dag verlaten we de Appalachen en vervolgen we onze trip naar de Oostkust. Met de cruise control op 72 miles per uur is de Cadillac op de Interstate helemaal in zijn element. Het is objectief gezien moeilijk uit te leggen, maar ik ben gehecht geraakt aan mijn Amerikaanse sloep. Natuurlijk legt hij het af tegen de Europese concurrentie, maar het gekke is dat de minpunten de auto juist extra charme geven en dat je daardoor van de pluspunten (het comfort, de voortreffelijke zetels, de V8) juist extra geniet. Ook genieten we nog even na van de bijzondere roadtrip over één van Amerika’s mooiste wegen. We gaan zeker nog een keer terug.
CHRISTIAN SCHILDER – Driveaholic.nl
