In oktober 2014 hebben wij met goede vrienden een rondje door het Zuiden gemaakt. Wij zijn begonnen in New Orleans, via de Blues Highway naar Memphis, door naar Nashville vervolgens de Great Smokey Mountains in en in Atlanta zou onze reis eindigen.
In de buurt van Great Smokey Mountains hebben we een cabin gehuurd, Bears Way genaamd. De cabin lag in de buurt van Cherokee. Een prima plek om het bos te verkennen en toch nog in de bewoonde wereld. Helaas was de echte Indian Summer dit jaar laat vanwege een lange warme najaar. Maar de omgeving is daar sowieso prachtig met of zonder herfstkleuring.
Het was onze tweede dag in de cabin. Wij hadden ’s ochtends eerst een rondje gegolfd en omdat het prima weer was en wij nog wel zin hadden in een mooie wandeling besloten wij nog een korte trail te lopen. Wij kozen voor de Gold Mine Loop. Volgens het boekje een wandeling van 3,2 mile. Een prima lengte voor de namiddag. Het voordeel was ook nog dat het een rondje is zodat wij niet dezelfde weg terug hoefden te lopen.
De wandelschoenen werden aangetrokken, fototoestel, zaklamp, water en wat koekjes werden ingepakt en zo vertrokken wij naar het beginpunt van de wandeling.
Het beginpunt of eigenlijk eindpunt heet The Road to Nowhere. Deze naam is gegeven door de bewoners uit de buurt. In de jaren 30 – 40 werd het land in Swain County voor een groot gedeelte aan de federale regering gegeven voor het creëren van Fontana Lake en de Great Smokey Mountains National Park. Het gevolg was dat honderden mensen die in kleine gemeenschappen woonden, gedwongen werden hun huizen die al generaties lang in de familie waren, te verlaten. De Old Highway 288 werd samen met de huizen begraven onder de diepe wateren van Fontana Lake.
De federale regering beloofde de highway te vervangen door een nieuwe weg. Met deze nieuwe weg zouden de oude bewoners weer toegang krijgen tot de begraafplaatsen waar vele generaties begraven zijn. Maar de nieuwe weg werd slachtoffer van een milieu-kwestie en de bouw werd gestopt. De weg eindigt bij een tunnel (het beginpunt van de wandeling), ongeveer zes mijl in het park.
Het milieu-probleem is uiteindelijk opgelost maar de wegwerkzaamheden zijn nooit hervat. De bewoners van Swain County hebben de weg daarom de naam “The Road to Nowhere” genoemd.
De wandelroute begint dus in de tunnel die ongeveer een halve mile lang is en waar geen verlichting is, behalve het licht aan het eind van de tunnel. De muren staan vol teksten en er heerst een bedompte sfeer. Gelukkig hadden wij zaklantaarns bij ons.
En zo begon onze wandeling, een mooie route, een uitdagend wandelpad, geen asfalt, omgevallen bomen en geen andere wandelaars. De route ging vooral bergafwaarts. Dat klopte ook wel want de wandeling ging langs Fontana Lake. Daar bij het meer, ongeveer 2 mile vanaf het beginpunt, voelden wij opeens spetters. Regen? Dat was niet voorspelt! Niemand had dan ook regenkleding meegenomen. En terwijl het harder begon te regenen, verhoogden wij onze wandelpas. Nadat ongeveer een kwartier verstreken was sinds we het meer gepasseerd waren, kwamen wij tot de conclusie dat wij al een tijd geen bewegwijzering meer hadden gezien langs het pad. Wij twijfelden, liepen we nog wel goed. Het pad was ondertussen veranderd in bladeren in het bos. De wild zwijnenvallen gaven ons ook niet echt een goed gevoel. Wat als we nou een groep wilde zwijnen zouden tegenkomen. Ondertussen bleef het regenen. Wij besloten terug te lopen naar het laatste bordje wat wij waren tegengekomen. Dat was bij het meer.
Daar aangekomen besloten we geen risico te nemen en dezelfde weg terug te lopen. Vanaf het meer was de route waar wij naar toe zouden moeten onduidelijk. Juist omdat wij nog geen levende ziel waren tegengekomen was in onze ogen de enige juiste beslissing terug te gaan. Dit betekende wel ruim 2 mile de berg op in de regen, over het uitdagende wandelpad zonder asfalt en met omgevallen bomen.
Gelukkig werd de regen na ruim een half uur minder en konden we de pas er flink inhouden. Uiteindelijk na 3,5 uur onderweg te zijn geweest waren we weer bij de tunnel. Onze korte namiddag wandeling was veranderd in waar afzien. De Gold Mine Loop bleek een road to knowhere te zijn.
Eenmaal terug in de cabin na ons opgewarmd te hebben in de jacuzzi besloten wij uit te zoeken op het internet waar wij fout waren gelopen. Zo kwamen wij achter de geschiedenis van The Road to Nowhere. Ook lazen wij dat bij de aanleg van de tunnel mensen zijn overleden en dat het sindsdien daar spookt……..
Tamira Besuijen
