Americana: Cowboys

Cowboys

Zijn deze die de kudde koeien dreven op de landerijen van de Western Ranches. Het waren door en door geharde jongens. Alhoewel ze hun kledij kopieerden van de Mexicaanse Vaqueros hielden ze er toch een traditionele kledij op na, uniek voor de U.S. De cowboymuziek, de mooie kampvuurliedjes, roundup, rodeo’s, de taal en het werk gaven een bijzondere look aan de Amerikaanse manier van leven. De Texaanse cowboys dateren reeds van 1820, maar werden pas belangrijk achter de “Burgeroorlog” en verdwenen geleidelijk weer samen met de opheffing van de grens in 1890.

De cowboy.

Eenzaam rijdt hij door de uitgestrekte vlakte de avondzon tegemoet. Het stof waait hevig onder zijn paard, maar hij bijt door en trotseert de warme wind en de droogte die hem smachtend naar zijn waterfles doet verlangen. Minuten lijken uren en er komt amper een eind aan zijn doortocht. Zijn bestemming naderend, mindert hij vaart om uiteindelijk te stoppen. Hij bekijkt de grazende koeien en veegt het zweet van zijn voorhoofd. Met de schaarse tabaksvoorraad die hem nog rest, steekt hij een sigarillo aan.

Wat een rust, wat een stilte. Hij stapt van zijn paard en ontzadeld hem om dan rustig op zijn paardendeken de sterren te tellen.
Hij is een gelukkig man.

Het interieur van de South-West Cowboyfamilie.

Er worden veel rotanmeubelen geplaatst, en dit meestal in donkerkleurige tinten (bij voorkeur roodachtige). Dit gecombineerd met Indiaanse dekens en tapijten, die zowel op de grond als aan de wand zijn bevestigd. Wilde kruiden (Red Chile Ristra) en cactussen (Golden Barrel cactus en/of Organ Pipe cactus) fleuren de kamer op. Accesoires zoals oude Indiaanse kruiken en potten worden veelvuldig tentoongesteld. In één of ander hoekje vind men wel een zadel en aan de wand schilderijen met Westerntaferelen en foto’s.
Hier en daar eventueel trofeeën van bepaalde overwinningen (bij het rodeorijden). Een rockingchaire mag in het interieur zeker niet ontbreken, en dit na een lange en vermoeiende werkdag rustig, wegdromend in te bekomen.

De Remington revolver (U.S.A.)

Eliphalet Remington begon in 1857 revolvers te fabriceren, en dit veertig jaar nadat hij als wapensmid was begonnen.
Remington maakte in het begin alleen zakpistolen. De productie van revolvers van zwaar kaliber van het diensttype begon pas bij het uitbreken van de Burgeroorlog in 1861. Eliphalet Remington stierf in datzelfde jaar. Zijn zoons hebben de zaak verder uitgebreid om aan de serk stijgende vraag naar allerhande soorten wapens te kunnen voldoen. Onmiddellijk na het einde van de Burgeroorlog nam de ‘grote trek naar het Westen’ weer sterk toe, en daar iedereen, in zekere mate, zijn eigen wetten stelde, dreef de vraag naar wapens, en in het bijzondere naar revolvers zéér hoof. Door de Burgeroorlog raakte de metalen patroon met ingebouwde ontsteking overal bekend. Gedurende de éérste jaren na de Burgeroorlog hadden Smith & Wesson een monopolie voor deze wapens omdat zij het ‘ROLLING WHITE’ patent bezaten voor de doorboorde cilinder. Toen dat patent eenmaal verstreken was, maakten alle wapenfabrikanten, Remington inbegrepen, daar gretig van.

De eerste Remington patroonrevolver uit 1875 verschilde niet veel met het vroegere ‘percussiewapen’ van dezelfde firma. De grootste mechanische verschillen zijn de doorboorde cilinder, de laadpoort en een uitwerpstang van het ‘Colttype’ die in een glijder zit. Het kenmerkende conische handvat van de laadstang van het vroegere wapen was natuurlijk overbodig geworden, maar werd vervangen door een grip van dezelfde afmetingen die het ‘silhouet’ onveranderd liet.

De trekkerbeugel van dit model is uit staal vervaardigd en de kolf is voorzien van een draagring. Bovenop de loop staat gegraveerd: “E. REMINGTON & SONS, ILION, NEW YORK U.S.A.”. De nieuwe Remington revolvers waren uitstekend, stevig, goed gemaakt en nauwkeurig. Maar dat nam niet weg dat Colt het meest verspreidde wapen was in het Westen. In 1891 verscheen een nieuwe versie, maar tegen die tijd had Colt zijn positie alleen nog maar verstevigd. In 1894 keerde Remington terug naar zijn éérste interesse, namelijk de langeloop wapens. Niet zonder succes, getuigde hun vele ‘moderne geweren’.

Gegevens uit het boek van Majoor Frederick Myatt, M.C. “Revolvers & Pistolen”.

De post van het Westen.

Via Wells & Fargo, de grootste verdeler van brieven en pakjes aller tijden. Er was nauwelijks een pakje of een brief die niet via Wells & Fargo hun bestemming bereikten. Deze werden vanuit een station (gebouw – The Express) naar verschillende steden gebracht. Een bijzondere koets was de ‘Concord’, hij vervoerde niet alleen passagiers, maar ook de post, goederen en goud, dit werd meestal verscholen onder de ‘bak’ (zitting van de menners), waar ook veelal de schatkist verborgen was. In de loop der jaren vervoerde men miljoenen aan goud naar San Fransisco, dat door Wells & Fargo werd opgeslagen of ingeruild werd voor cash geld.

De stagecoaches (reiskoetsen) waren daarvoor het beste vervoermiddel voor korte afstanden. Ook te paard; zoals bij de Pony Express deden ze zoveel ze konden. Vanaf 1855 lukte het de Wells & Fargo Compagnie om aan de top te blijven, tot er zich een concurrent meldde. In 1857 nam het Congres een wet aan die bepaalde vragen stelden, die moesten opgelost worden. Zodoende kreeg een zekere John Butterfield een contract voor een route van Tipton-Missouri door het Zuidwesten naar San Fransisco. In 1858 was het zover, de éérste postkoets kwam na 23 dagen en 23 uren in San Fransisco aan. Een afstand van zo’n slordige 2.812 mijl had deze afgelegd. De Wells & Fargo schakelde over naar het bankwezen, dit om zich meer met de goudtransporten bezig te houden.

Naaktfoto’s van toen.

Barbwire.

Werd geïntroduceerd in 1870 om de kuddes van de Ranchero’s op hun landgoed te houden en om vreemde kuddes er buiten te houden. Een lange tijd was er een interne oorlog tussen de verschillende Ranchers en boeren, want die wilden hun landerijen bewerken en vrijhouden van indringers. Niet alleen de dieren leden onder deze strijd maar ook de cowboys liepen verwondingen op aan het ijzeren gevaarte.