Column: Pannenkoekenstroop – Amerika Culiniair

Kent u ook dat merkwaardig verschijnsel als u naar Amerika gaat. Aan de ene kant die echte Amerikaanse steden leuk vinden, maar aan de andere kant plaatsen als Boston en San Francisco leuk vinden omdat ze een beetje Europees aandoen. Niet al te groot, althans voor Amerikaanse begrippen, en behoorlijk overzienbaar. Tenminste dat is altijd het gevoel dat ik bij dat soort steden heb. Onzin natuurlijk, want die steden blijven groot ten opzichte van onze steden.

Datzelfde tegenstrijdige gevoel heb ik met New England, daar is het gewoon mooi, maar de mooiheid heeft ook daar met de Europese invloeden te maken. De ‘dorpen’ die je tegenkomt hebben vaak Engels-achtige huizen met prachtige tuinen. De bekende ‘indian summer’ vol geel/rode bomen is in werkelijkheid nog mooier dan op de foto. De overgang van de zomer naar de winter is kort, maar die korte tijd heeft New England qua natuur wel wereldberoemd gemaakt.

De laatste keer dat ik er was, reed ik in de Indian Summertijd van het vliegveld Newark noordwaarts naar de Hudson Valley. Daar kreeg ik kookles in vier verschillende bed & breakfasts in de omgeving. De les was ’s morgens en werd gegeven in de keuken van de betreffende B&B. De gerechten werden tijdens de lunch in alle rust en met veel verhalen verorberd en ‘s middags reed je door naar het volgende adres. Daar sliep je en ‘s morgens begon je dan weer de gezamenlijke lunch te bereiden. De groep bestond uit een man of acht en toen we tijdens het ontbijt van die dikke pannenkoeken met maple syrup aten, kregen we meteen les van kok David die vertelde hoe de beroemde siroop gemaakt werd.

De Indianen noemden het sap van de maple boom ‘sweetwater’ en leerden de kolonisten hoe ze het sap van de ‘maple tree’ moesten tappen en het vervolgens in te koken. Het ‘tapping’ seizoen begint half februari en duurt zo’n 4 tot 6 weken. De suikermakers plaatsen een soort holle pijpjes in de bomen en hangen daar emmertjes aan, zo vangen ze het sap op. Het sap wordt dan naar een sugarhouse gebracht waar het ingekookt wordt tot de juiste dikte. In het begin van het seizoen leveren de bomen veel sap (20 gallon sap geeft 1 gallon siroop), maar aan het eind van het seizoen heb je wel 50 gallon sap nodig voor 1 gallon siroop. Dit wetende, snap je meteen waarom de echte Maple Syrup duur is, het is een langdurig en kostbaar proces. Zodra de boom in de knop gaat, is het seizoen echt over.

Tegenwoordig verbinden sommige suikermakers de pijpjes met elkaar, die dan uiteindelijk in een tank bij elkaar komen. Daar wordt het sap bewaard tot het verder verwerkt kan worden. Vermont is een van de staten die bekend is om z’n maple syrup (33% van de USA productie), maar Canada blijft de grootste producent.

Bijna alle producten die in Amerika groeien of gemaakt worden hebben wel een festival, zoals de tomatenfestivals, het knoflookfestival, het citrus festival en ga zo maar door. Zo bestaat er natuurlijk ook een maple syrup festival. In de provincie St.Albans in Vermont komen elk jaar ongeveer 55.000 bezoekers in april naar het festival. Als tegenwicht van alle zoetigheid worden er worstel- en houthakwedstrijden gehouden. Dat houdt de zaak in evenwicht.

Voordat ik weer terugga wil ik in Vermont de ijsfabriek van Ben & Jerry in Waterbury bezoeken. Ik weet dat er rondleidingen door de fabriek zijn. In groepjes van een man of 20 zien we hoe het ijs op milieuvriendelijke wijze wordt gemaakt. Die rondleiding zit Amerikaans goed in elkaar, want net op moment dat je echt heel erge trek krijgt in een beetje ijs, komt er ergens van boven net toevallig een emmertje met versgemaakt ijs naar beneden zakken. En… de hele groep mag even proeven. En als je dan na de tour via de winkel waar ze alle soorten ijs verkopen moet, dan weet je niet hoe vlug je zo’n super ijsje moet kopen. Het enige wat dan nog moeilijk is: de lekkerste kiezen uit hun enorme assortiment.

Nelleke