Column: The Menu, Please – Amerika Culinair

Ik heb een merkwaardige verzameldrift als het gaat om dingen die met eten te maken hebben. In Amerika meer dan in Nederland. Ik bewaar veel van wat ik lees op eetgebied, bekijk de folders in de supermarkt tachtig keer beter dan hier en vraag bij elk restaurant waar ik geweest ben of ze een menu kaart voor me hebben. En dat is geen enkel probleem. Ze pakken of een gekopieerde versie van het menu, verkleind zijn ze het leukst, of ze geven me het echte menu mee. Mijn vraag valt niet eens op, want de kopieën zijn al gemaakt en liggen klaar. En als ik dan thuiskomt, ga ik het menu nog eens rustig lezen, heerlijk. In het restaurant ben ik vaak te druk in gesprek en kies iets waar ik op dat moment echt trek in hebt, maar thuis kijk ik altijd nog eens na wat ze er allemaal hebben. Vooral de omschrijving van de gerechten fascineert me, die is zo enthousiasmerend gedaan, dan je altijd de indruk hebt dat ze de verse ingrediënten voor jou in huis hebben gehaald en dat de sauzen zo goed zijn dat ze de receptuur liever geheim houden.

Neem nou de omschrijving van Carribian Chicken bij Max & Erma’s: Two fresh boneless chicken breast marinated in our secret recipe sauce, topped with tropical fruit salsa and served over our special recipe rice with sugar snap peas. Van zo’n zin krijg je toch trek. Of wat vind je van deze: op de kaart bij de Signature Sandwiches van Artopolis, Tequilla Polo; wood roasted chicken breast, Roma tomato, arugola, avocado, tequilla lime mayonaise, on our special herbed bread. Dat klinkt toch anders dan een broodje kip met tequilla-mayonaise. En mocht je toch andere broodsoort willen, geen probleem: you may substitute your favorite bread on any of the sandwiches.

De meeste menukaarten beginnen met ‘starters’ of ‘appetizers’, oftewel voorgerechten. Anders dan bij ons is de gewoonte in Amerika dat je voorgerechten deelt. Je bestelt ze vaak al als er gevraagd wordt wat je wil drinken. Niet een appetizer per persoon, maar met z’n zessen bestel je drie of vier appetizers en deelt ze. Je krijgt allemaal een klein bordje en de schalen met bijvoorbeeld chicken fingers (stukjes gefrituurde kip), salmon spread (zalmmousse met crackers), mozzarella sticks (stukjes gebakken mozzarella kaas) of nachos (tortilla chips met gesmolten kaas) staan al snel op tafel.

Dan volgen de salads en soups op de menukaart. Bij de salades wordt er altijd gevraagd welke dressing je wilt. Er zijn veel soorten: Blue Cheese *(een vrij dikke dressing met blauwe kaas), French ( in Amerika is dat een romige, zuur zoete oranjerood kleurige dressing) of Italian (olieachtige dressing gekruid met knoflook, oregano, basilicum, e.d.), Thousand Island (een dressing gebaseerd op mayonaise met chili saus en klein gehakte ingrediënten als olijven, paprika en ui), Poppyseed (met maanzaad), Honey Mustard (met honing en mosterd), enz.
De soep bestel je per bowl (groot) of cup (klein). Bij de Aquagrille was de simpele Cold Artichoke Soup* mijn favoriet. De meeste soepen in Amerika zijn wel behoorlijk vullend. Zo wordt een ‘chowder’ altijd gemaakt met aardappelen en een’ tortilla soep’ heeft bonen als basis. Wat bij Joe Mama’s de soep Joe’s Second Wedding soup with Itsy Bitsy Meatballs precies inhield, kon ik de volgende dag niet meer vragen omdat we al weer onderweg waren. De naam van de soep intrigeert in ieder geval wel.

Het volgende item zijn de entrees, dinners of main courses. Bij het woord entree dacht ik in het begin altijd dat ze daar een voorgerecht mee bedoelden, maar het is het hoofdgerecht. In veel restaurants staat er op het menu geschreven, dat de entree inclusief een soep of een salade is. Soms kan je dan ook nog, met een kleine bijbetaling, de aangeboden salade wisselen voor een Caesar Salad. Als je een normale eter bent en je neemt de soep of sla vooraf, is een voorgerecht overbodig. Of je moet net zoals ik alles uit willen proberen en het niet kunnen laten om toch die ene appetizer te willen proeven. Maar maak je geen zorgen dat je te weinig eten besteld hebt, de porties blijven Amerikaans groot.

Dan kan je op de menukaart ook nog items als burgers, pasta, sandwiches, favorites of Chef’s Specials vinden.
Een van deze items blijf ik altijd weer fascinerend vinden, en wel de burgers. In een beetje restaurant ga je toch geen hamburger eten. Dat is iets wat je in Nederland tussendoor even weg hapt als je honger hebt, maar uit eten gaan en een hamburger bestellen. Nee, dat kan niet. Gelukkig in Amerika wel, want de kwaliteit is super. Als je een van de burgers uit het menu hebt gekozen, krijg je meteen de vraag op welke manier je hem gebakken wil; rare, medium of well done. Geen fabriekshamburgers dus, maar heerlijke van uitstekend rundvlees, gegrilde hamburgers.

De Desserts laat ik meestal voorbijgaan, omdat ik ben niet zo’n zoetekauw ben. Toch waren de hapjes die ik bij mijn tafelgenoten van de cheese cake en de hot apple pie (our award-winning homemade apple pie is served warm and topped with cinnamon sauce) bij Max & Erma’s wel heel erg lekker.

Tot slot de Beverages op de menukaart. Van koffie tot smoothie tot een glas wijn of alleen maar het ijswater wat op tafel komt. Doe waar je trek in hebt, alles kan. Het is heel gebruikelijk om de wijn per glas te bestellen, vaak behoorlijk aan de prijs, maar het is altijd een erg groot glas wijn dat je krijgt.
De ‘bottomless’ koffie wordt net zo vaak bijgevuld als je wilt en datzelfde geld voor de softdrinks. Ik vergeet nooit de eerste keer dat we met de kinderen ergens aten en dat het glas cola van onze dochter zonder vragen werd bijgevuld. Leuke boel dacht ik, straks staan er twee cola op de rekening. Nu weet ik het, in veel restaurants krijg je een free refill van je softdrink.

Nelleke