Ook dit jaar hebben we weer meegedaan met de diversity lottery (DV 2009 verhaal) die in de volksmond meestal greencard loterij wordt genoemd. Eigenlijk klopt de opmerking “dit jaar” niet helemaal want de aanvraag hebben we natuurlijk in 2007 al verzonden via internet. De loterij heet officieel DV2009. Over het algemeen zijn inzenders die worden ingeloot pas in het fiscale jaar 2009 aan de beurt. Een visum krijg je pas in handen krijgen als je aan bepaalde voorwaarden voldoet. Het was de 6de keer dat we meededen in de afgelopen 7 jaar.
Het is mei 2008 wanneer we voor een korte trip van twee weken met 2 gezinnen in Florida verblijven. Met een heerlijk zonnetje, lekkere stranden en gewoon de tijd om even te ontspannen is het weer heerlijk om in het door ons zo geliefde land te zijn. Heerlijke avondjes en dagen met uitstapjes en BBQ partijtjes gaan helaas wel snel voorbij, maar genieten is het wel. Onderweg naar Clearwater Beach bel ik even met mijn buurman in Nederland om hem te vragen of er nog post is binnengekomen. Zonder dat hij zich realiseert hoe belangrijk het voor ons kan zijn, merkt hij op dat er wat post uit Amerika is binnengekomen. Op mijn vraag om wat voor post het gaat zegt hij dat het een grote witte enveloppe betreft. Nog niet helemaal overtuigd maar wel met in mijn achterhoofd het gegeven dat de brieven uit Kentucky op dit moment worden verzonden, vraag ik hem of hij voor mij even kan gaan kijken wat voor post het precies is. Ik krijg wel vaker post uit Amerika dus de kans dat het hier het lot uit de loterij betreft is niet de enige mogelijkheid die overblijft met alleen het gegeven dat het een grote witte enveloppe betreft. Nog geen 5 minuten later staat mijn buurman in ons huis en doet mij melding van het feit het een brief uit Kentucky betreft. Om preciezer te zijn het betreft een brief van het Kentucky Consular Center. Ja hoor, een brief waar je na 7 jaar deelname aan de loterij absoluut niet meer op rekent, wordt nu ineens door mijn buurman in handen gehouden. Zonder dat ik mijzelf op dat moment de toekomstige impact van deze mededeling realiseer begin ik hem opgewonden te vragen of hij voor mij de enveloppe kan openmaken om te achterhalen met welk case nummer wij zijn aangeschreven. Gezien het feit dat er 100.000 brieven worden verzonden terwijl er maar 50.000 genard beschikbaar zijn is het ondanks de ontvangst van deze brief nog niet vanzelfsprekend dat je veel kans hebt de procedure goed af te ronden. Om gegarandeerd te zijn van een uitnodiging van het consulaat moet je (als je in ieder geval al aan de basisvoorwaarden voldoet) een case nummer hebben onder de 30.000. Na wat gezoek van mijn buurman blijkt dat wij een case nummer hebben in de 13000 reeks. Staande op een parkeerplaats bij Clearwater Beach begint mij de impact van deze mededeling door te dringen. Na 7 jaar te hebben meegedaan aan de loterij heb ik ineens de befaamde brief binnen die ons de kans geeft op een permanente verblijfsvergunning voor de VS.
Wop, die (we reizen met 2 auto’s) achter ons geparkeerd staat op diezelfde parkeerplaats vraagt zich in eerste instantie af waarom ik zo opgewonden heen en weer huppel. Daarnaast zijn mijn vrouw en kinderen in de supermarkt waar we voor staan. Lopend naar de auto achter mij maak ik duidelijk wat er aan de hand is. Ook Wop doet al jaren mee met de loterij dus zijn herkenning is direct een feit als ik hem noem dat er een witte enveloppe uit Amerika is binnen gekomen in Holland. Terwijl ik mijn buurman nog aan de lijn heb is Wop zo vrij om de filmcamera ter hand te nemen en dit euforisch moment vast te leggen. Na de verbinding te hebben verbroken staan we met zijn allen op de parkeerplaats en zijn we onze verbazing nog niet te boven. Als ik mijn vrouw vertel wat er zojuist is gebeurd gaan we in onze auto zitten en zetten we onze reis naar het strand voort. Uiteraard is het besef nog niet daar en dromen we de rest van de dag een beetje door over alles wat ons nu te wachten staat. Teruggekomen van het strand zitten we weer in onze villa in Inverness. Als uiteindelijk de nacht aanbreekt is het tijd om te gaan slapen. Ik de slaap niet vatten en bel weer naar Nederland om te achterhalen op welke naam de KCC brief is binnengekomen, want volledig conform de voorwaarden hebben we twee aanvragen ingediend. Zowel op mijn naam als die van mijn vrouw. Het blijkt dat de brief die is binnen gekomen op naam staat van mijn vrouw. Dat betekend dat zij aan de voorwaarden zal moeten voldoen die aan de loterij kandidaten worden gesteld. Welke papieren en werkervaring ik ook heb men zal er niet naar kijken als we uiteindelijk op het consulaat mogen komen.
Hoewel iedereen zich zonder problemen kan inschrijven voor de loterij begint het echte werk pas als je ook daadwerkelijk bent ingeloot en een case nummer krijgt toegewezen. Zeker als het een laag case nummer is waardoor je zeker bent van een uitnodiging van het consulaat. De voorwaarden voor de loterij worden op een ander deel van deze website uitgelegd dus die ga ik hier niet allemaal beschrijven maar al snel blijkt dat de opleidingen van mijn vrouw nogal wat discussies oproepen bij verschillende mensen als het gaat om het voldoen aan de voorwaarden. Als je niet aan werkervaringeisen voldoet dien je te voldoen aan opleidingseisen zoals een afgeronde high school opleiding. Mijn vrouw heeft een afgeronde opleiding aan de huishoudschool wat in Amerika wordt omschreven als een vocational opleiding. Of mijn vrouw daarmee voldoet aan de eisen wordt door de ene betwist en door de ander beaamt. Er zijn mensen die zeggen dat vocational school wordt gezien als een afgeronde high school opleiding mits dit maar in een pakket van 12 jaar onderwijs zit (samen met lagere- en kleuterschool) en aansluitend is op je basisschool. Anderen zeggen weer dat high school een afgeronde mavo of havo moet zijn. Ondanks alle twijfel die we hierdoor rijker worden gaan we thuis vol goede moed de papieren invullen die we terug moeten sturen naar de KCC in Kentucky. De papieren invullen kost heel wat tijd. En veel aandacht om het zorgvuldig te doen. Alle vragen dien je echt nauwlettend te bestuderen en in te vullen. Opleidingen, wanneer ben je in Amerika geweest, werkervaring, namen van ouders en zo is er nog wel wat meer wat je moet invullen. Het mooie is wel dat je van alles wat je op de eerste papieren invult op dat moment nog geen bewijzen hoeft mee te sturen. Het enige wat je moet doen is de papieren invullen en zoals de instructies aangeven verzenden naar het Kentucky Consular Center. Vanaf dat moment geef je namelijk aan daadwerkelijk je aanvraag door te zetten en ook geef je daarmee aan zelf te denken dat je aan de voorwaarden voldoet om uiteindelijk je greencard toegewezen te krijgen. Het bewijs dat je ook daadwerkelijk aan de voorwaarden voldoet moet je nu gaan verzamelen en eventueel vertalen. Daarnaast moet je jezelf heel goed realiseren dat niet jijzelf maar de consul uiteindelijk zal bepalen of je ook aan de voorwaarden voldoet. Het kan dus zomaar zijn dat je nu heel veel energie gaat steken in het vertalen van documenten, aantonen van financiële situatie en zo veel meer maar dat uiteindelijk de consul geen toestemming geeft. Je bent dan duizenden euro’s kwijt zonder een greencard te krijgen. Dus je moet of wel heel zeker weten dat je aan de voorwaarden voldoet of bereid zijn de risico’s te lopen en veel geld kwijt te raken voor niets. Die keus is aan de aanvrager en niet aan de consul.
Wij kiezen er dus voor om door te gaan ondanks de discussie over vocational school en ondanks de risico’s die we hier mee kunnen lopen. Wij realiseren ons dat we dit lot uit de loterij niet zomaar kunnen laten liggen en zijn bereid om de genoemde risico’s te lopen. We vertrouwen op de mensen die ons hebben gezegd dat vocational school in dit geval wel genoeg zal zijn. De toekomst zal het uitwijzen. Vanaf het moment dat we onze vragenlijst retour hebben gezonden naar de KCC beginnen we direct met het verzamelen van de benodigde documentatie. Aangezien we door ons lage case nummer zeker weten aan de beurt te komen kun je maar beter alles op tijd klaar hebben. We beginnen met het vertalen van diploma’s. Daarna, in de maanden die volgen, hebben we geboorte- en huwelijksaktes verzameld, ons bewijs van financiële onafhankelijkheid en zo meer. Op het internet probeer ik in de tussentijd te achterhalen hoe het nu precies zit met het vocational diploma maar dat is nog niet zo gemakkelijk. De wisselende signalen blijven aanhouden en het is voor ons dus nog steeds onzeker of we met deze bewijzen en diploma’s ook door zullen gaan. Nu weten we wel dat de consul in alle gevallen bepaald of je nou wel of niet voldoet aan de voorwaarden maar twijfel aan het voldoen daarvan is natuurlijk niet prettig. Je weet maar liever zeker dat er geen discussie is over de vereiste opleidingen. Hoe meer discussie hoe minder je het zelf in de hand hebt denken we, hoewel het tegenovergestelde waar is.
Dan volgen maanden van wachten en onrust, rare gevoelens en je leeft op dat moment tussen hoop en vrees. Omdat wij tegen onze omgeving erg open zijn over onze emigratieplannen levert dat veel interessante gesprekken op. Familieleden, kennissen en vrienden die allemaal een mening hebben over je mogelijke vertrek naar een ander land. Familie die het niet wil geloven en blijft zeggen dat het allemaal niet door zal gaan maar ook enthousiaste familieleden die elke week wel informeren of we al meer weten. Vrienden die interesse tonen maar zo zijn er ook genoeg mensen die van onze emigratieplannen wisten en op geen enkele wijze iets hebben laten horen. Geen succeswensen, geen ontmoediging, geen felicitaties of wat dan ook. Ondanks het feit dat deze mensen weten hoe graag we dit willen negeren ze het volledig. We vragen ons af waarom maar we leggen ons er maar snel bij neer dat sommigen nou eenmaal zo zullen reageren (lees: niet reageren). Dat brengt ons wel een teleurstelling want wij vinden het belangrijk om dergelijke plannen met onze naasten te delen. Aan de andere kant kunnen we ons gelukkig prijzen met het feit dat het overgrote deel van de mensen die ons nabij staan, wel reageren. En of dat nou positief of negatief is maakt even niet uit, ze zijn betrokken daar gaat het om. We besluiten onze gedachten en aandacht niet meer te vestigen op de mensen die ons hierin negeren. Ik moet zeggen dat geeft een bevrijdend gevoel.
Dan ineens krijgen we in november de brief van het consulaat binnen met daarin onze uitnodiging voor ons interview op het consulaat. Daarnaast vertellen de instructies ons dat we een afspraak moeten maken met Dr. Schulte en de Jan van Goyenkliniek in Amsterdam voor ons medische onderzoek. De enveloppe van het consulaat bevat ook nog een pakket met medische documenten die we niet mogen openen en dus zoals we ze hebben ontvangen mee moeten nemen naar het medisch onderzoek. Ook zit er een checklist tussen met herinneringen wat we allemaal dienen mee te nemen naar ons interview. Tussen het medisch onderzoek en het daadwerkelijke interview op het consulaat moet minimaal 1 week ruimte zitten. Ook geeft de brief de kosten voor ons medisch onderzoek en het laatste interview. We zullen 670 euro moeten neertellen bij de dokter en 3100 dollar bij het consulaat. Dit ongeacht de uitslag van het interview er vanuit gaande dat we door het medische onderzoek heenkomen. Een paar dagen na de brief van het consulaat het hebben ontvangen krijgen we een telefoontje van het consulaat met de mededeling dat ze geen politieonderzoek kunnen starten met de door ons opgegeven namen. We hebben op de formulieren alleen onze eerste voornaam genoteerd zoals die ons paspoort staat en dat is niet goed. We hadden alle voornamen moeten noteren. Ons wordt echter duidelijk gemaakt dat we niet de enige zijn die een dergelijke fout hebben gemaakt en we krijgen de mogelijkheid om zo spoedig mogelijk een fax naar het consulaat te sturen met de juiste gegevens. Uiteraard blij met deze mogelijkheid zorgen we ervoor dat binnen een uur na het telefoontje de gevraagde gegevens op het consulaat liggen. Aardig is te vermelden dat we daarna netjes een telefoontje kregen dat ze de fax in goede orde hadden ontvangen en dat het zo in orde was. Ook belde we direct met Dr. Schulte om een afspraak te maken voor ons medisch onderzoek. Het bleek daar erg druk te zijn dus ondanks het feit dat een afspraak in overleg wordt gemaakt heb je niet zoveel keuzes. We zouden binnen een paar weken al mogen komen dus niet precies 1 week voor ons interview maar een maand daarvoor. Geen probleem we doen het graag 😉 De assistente had onze gegevens al op een lijst en vertelde ons dat we vooral de inentingsboekjes van de kinderen niet moesten vergeten. Als de boekjes van de volwassenen er nog zijn is dat mooi meegenomen maar vooral die van de kinderen zijn belangrijk. Daarnaast dienen we pasfoto’s mee te nemen, de gesloten enveloppe en niet te vergeten onze paspoorten ter identificatie. Na de afspraak te hebben gemaakt bellen we de Jan van Goyenkliniek om voor dezelfde dag een afspraak te maken voor de röntgen foto. Hoewel Dr. Schulte ook de agenda van de kliniek heeft dien je deze dus zelf te bellen nadat je daadwerkelijk een afspraak hebt gemaakt met Dr. Schulte.
In de tussentijd krijgen we nog een brief binnen van het Kentucky Consular Center waarin wordt aangegeven dat onze case is overgedragen aan het consulaat in Amsterdam. Verder zijn kopietjes toegevoegd van de medische vragenlijsten die we van het consulaat al in een gesloten enveloppe hadden gekregen. Nu kunnen we tenminste zien wat die medische vragenlijst allemaal behelst.
Het medische onderzoek bestaat uit een lichamelijk onderzoek, afname van bloed, controleren van inentingen en eventueel het toedienen van entingen en het maken van een thorax foto. Al snel is de dag van het medische onderzoek aangebroken en gaan we op weg naar Amsterdam. Een kwartier voor de afgesproken tijd arriveren we bij Dr. Schulte en binnengekomen vermoed de assistente direct dat we voor een medische keuring komen. Ze kent haar klanten kennelijk goed die de huisarts veel krijgt 😉 De assistente is zeer behulpzaam en begint met ons de gehele papieren molen door te lopen. Na onze identiteit te hebben gecontroleerd begint ze alle papieren in te vullen. Het consulaat heeft een zooitje gemaakt van de papieren in de gesloten enveloppe. Namen en geboortedata zijn door elkaar gehaald en verkeerd op de formulieren verwerkt. Ik schijn ineens ook nog een vrouw te zijn en vraag me af of met die opmerking eventueel een diepgewortelde wens naar boven kan komen. Gelukkig blijft die uit want geslachtsveranderingen schijnen heel wat duurder te zijn dan visums aanvragen bij het Amerikaans consulaat 😉 Nadat alles is aangepast door de assistente komt Dr. Schulte zich voorstellen en neemt ons 1 voor 1 mee naar binnen voor het lichamelijk onderzoek. Omat we verhalen hadden gehoord dat je jezelf volledig moet uitkleden hadden we natuurlijk onze allermooiste lingerie aangedaan. Het bleek echter dat we deze niet hoefde te showen. Ook gingen er wilde verhalen van controle van de genitaliën en het tussen de billen kijken voor welke reden dan ook. Het bleek allemaal niet zo te zijn. De kleren kon je aanhouden. De dokter begint een vragenlijst door te lopen met betrekking tot je medische historie en eventuele enge ziektes die je in het verleden wellicht eens hebt moeten doormaken. Gelukkig is dat voor geen van ons het geval en kunnen we op alles volmondig nee zeggen. Dan plaatst de dokter de benodigde inentingen en in ons geval was dat de DTP spuit. Ook moesten we eigenlijk nog de inenting voor mazelen en dergelijke maar die was niet voorradig en werd overgeslagen. Ook de kinderen moesten nog een extra inenting, namelijk de hepatitis B maar ook die was niet voorradig en werden gewaived. Dan neemt de dokter een buisje bloed af voor de onderzoeken op een aantal ziekten, in het bijzonder soa’s zoals HIV en gonorroe. Dan begint het lichamelijke onderzoek bestaande uit het luisteren naar hart en longen, bloeddruk opnemen, wat klopjes op de buik en rug en gewicht versus lengte controleren. Daarnaast een kleine ogentest en voor de brildragende patiënten nog een extra oogtest. De dokter stuurt de medische uitslag direct door naar het consulaat en niet naar jou thuis. Wel spreekt hij met je af dat als er iets niet goed je direct op de hoogte wordt gebracht. Dus als je niets hoort is alles goed en ben je geslaagd voor je medische onderzoek. Al met al sta je een paar uur later, nadat we 570 euro hadden afgerekend, weer buiten om naar de Jan van Goyenkliniek af te reizen voor de thorax foto. Het maken van thorax foto is voor de controle op tbc. Voor zowel tbc (onbehandeld) en HIV geldt dat je geen greencard kunt krijgen als je dit blijkt te hebben. Bij de Jan van Goyenkliniek gaan we naar binnen en wordt er een thorax foto gemaakt. 10 minuten later en 100 euro lichter staan we vervolgens weer buiten. De kinderen hoeven geen bloed af te staan en ook geen thorax foto te laten maken. Vervolgens gaan we weer op weg naar huis om rond etenstijd aan te komen.
Dan is het wachten op het laatste interview op het consulaat en hopen dat je in de tussentijd geen telefoontje krijgt van Dr. Schulte dat er iets mis is. Daarnaast nogmaals controleren of je alle papieren bij elkaar hebt verzameld en indien nodig nog het ontbrekende regelen. Gelukkig hadden we alles goed voor elkaar en waren onze voorbereidingen goed genoeg geweest. We moesten alleen nog een schoolverklaring regelen, een bewijs van het kadaster over ons huis en een vertaling binnenkrijgen. Netjes op tijd hadden we alle gegevens binnen en het telefoontje van Dr. Schulte is ook uitgebleven.
Na een onrustige nacht in ons bedje en na een weekend wat maar niet over leek te gaan is de dag eindelijk aangebroken. Na 7 jaar meedoen met de diversity lottery, krijgen we vandaag ons laatste interview waarin de consul zal bepalen of we onze greencards krijgen. Ik ben blij dat ik geen bloeddrukmeter thuis heb want die zou me zeker een rit naar het ziekenhuis kosten voor een extra check up. De dag dat we naar ons medical interview moesten liep de bloeddruk ook al hoog op (het bewijs was de meting hahaha).
Om 10.30 rijden we aan naar Amsterdam (weliswaar onder normale omstandigheden een anderhalf uur durend tripje maar je zou maar te laat komen door een of andere file) zodat we dik anderhalf uur reserve tijd hebben ingebouwd. Kortom 13.30 is onze afspraak. Thuis hebben we onze map met bewijzen, diploma’s, waardebepalingen en alle andere benodigde documenten wel 10 keer doorgekeken of we niets waren vergeten. Onze appointment letter met checklist wat we mee moeten nemen hebben we dusdanig gelezen dat een examen over de inhoudt ons een dikke tien zal geven. Afijn alles compleet en op naar het consulaat. Onderweg naar het consulaat worden we naar een ruime parkeerplaats verwezen door de politie voor een algemene politiecontrole door agenten in wording. Een jong doch aardige agent legt ons uit een algemene check te doen op de staat van de auto. Al snel hebben we het over ons doel van deze reis en dat levert een alleraardigste conversatie op. Nadat de agent de kwaliteit van onze auto als voldoende heeft beoordeeld mogen we weer verder reizen. Ongeveer 100 km van huis schiet het ons te binnen, ondanks 10 keer de map met documenten en de letter te hebben bekeken schiet ons te binnen dat we die ene pasfoto die we nog moeten inleveren, zijn vergeten. Verdorie die ligt nog thuis op de tafel. Afijn, niets meer aan te doen, daar zal het niet van afhangen nemen we maar aan.
Om 12.50 uur staan we zenuwachtig als eerste voor het consulaat te wachten. Na een druk op het belletje begrijpen we dat we buiten moeten blijven wachten en dat om exact 13.30 uur de poort open zal gaan. Net na ons komen er langzaamaan meer mensen, van verschillende pluimage, in de rij staan. Van nette zakelijke mensen tot vieze op zwervers lijkende mensen staan te wachten. Exact om 13.30 komt er een dame naar de poort en vraagt wie het consulaat bezoeken voor een immigrant visa. Het blijkt dat wij als enige onze vingers opsteken en we mogen rechts van de poort wachten terwijl de anderen om het hoekje (buiten de poort ) in een rij moeten gaan staan. De rij krijgt de instructie hun mobiele telefoon uit te zetten en de batterij te verwijderen, verder dienen ze deze batterij gescheiden te bewaren van hun telefoon. De dame richt zich tot ons en verzoekt ons al eerste naar binnen te komen. Kennelijk hebben immigrant visa kandidaten een streepje voor want we hoeven dus niet in de rij te staan. Na een check met detectiestaaf en het laten zien van onze uitnodiging moeten we de batterij uit onze telefoon halen mogen we doorlopen naar een deur even verderop. Na een paar minuten komt er een bewaker die ons verzoekt alle 4 binnen te komen ondanks het feit dat een groot bord op de deur vermeld dat er maar 1 persoon per keer naar binnen mag. Bij deze portier worden onze paspoorten bekeken en moet de handtas worden ingeleverd met daarin onze sleutels, aansteker, telefoons en al het andere aan metaalwaren. Alleen de portefeuille en onze map met documenten mogen mee naar binnen. Ons wordt verteld dat we naar loket 5 mogen om onze papieren in te leveren.
Binnengekomen valt het ons op dat er twee verschillende ruimtes zijn. Een grote ruimte met 5 loketten (schijnbaar voor de non immigrant visa) en daarlangs een wat kleinere ruimte met 3 loketten voor immigrant visa bezoekers en Amerikanen. Het lijkt erop alsof we nu al een streepje voor hebben. Bij loket 5 aangekomen staat er een man op ons te wachten die zo neutraal mogelijk tracht te doen. Hij begint met het afnemen van vingerafdrukken van ons maar de kinderen worden overgeslagen. Daarnaast controleert hij de paspoorten en de uitnodiging van het consulaat. Vervolgens merkt hij op dat mijn vrouw de winnaar is en warempel hij maakt een grapje en zegt: uw vrouw is vandaag belangrijk voor u. Ik kan dat alleen maar bevestigen om vervolgens te benadrukken dat er wel meer dagen zijn dat ze belangrijk is voor me. De man ontdooit zienderogen verder. Dan is het de tijd om alle benodigde documenten te overhandigen zoals geboorteakten, huwelijkscertificaat, financiële rapporten en diploma’s. Na de diploma’s te hebben overhandigd merkt de man op dat hij een havo diploma mist en dat hij er daardoor vanuit ging dat we op basis van werkervaring moeten kwalificeren. Aangezien mijn vrouw qua werkervaring niet voldoende zal hebben (denken we) krijgen we het nu toch wel even benauwd. Het lukt mij echter om koel te blijven (van buiten dan) en ik merk op dat we contact hebben gehad met het consulaat en dat we voor het gebrek aan diploma’s in ons geval niet hoefde te vrezen volgens de vrouw aan de telefoon. Daarnaast overhandigde we hem wat certificaten en ik verzocht hem hier eerst maar eens rustig overheen te kijken. Het allerlaatste certificaat wat mijn vrouw heeft behaald staat niet op haar meisjesnaam maar op onze familienaam waardoor de man in eerste instantie denkt dat het een diploma van mij is. Hij deponeert het resoluut onder het raam en vermeld dat hij het niet vervelend bedoelt maar geen tijd heeft om mijn diploma’s door te nemen en dat hij hierin geen interesse heeft. Verbouwereerd bekijk ik het document en vermeld hem dat het absoluut een certificaat is van mijn vrouw. Hij kijkt er nog eens overheen en ziet zijn vergissing. Dan krijgen we onze röntgen foto’s en medische verklaringen in een grote bruine enveloppe in handen gedrukt. Hij merkt op dat we deze enveloppe in de koffer moeten meenemen naar Amerika en dat het onderdeel is van ons persoonlijk dossier. In tegenstelling tot wat velen denken hoeven we deze enveloppe niet in te leveren als we de eerste keer door de immigration heenkomen. Dan vraagt hij ons de vereiste pasfoto’s en als we opmerken dat we die vergeten zijn geeft hij ons een adres in Amsterdam voor het maken van pasfoto’s. Na het gesprek kunt u daar foto’s laten maken en deze inleveren bij de portier. De man merkt op dat we aan loket 5 klaar zijn en dat de kassier ons zo zal roepen om de benodigde kosten te betalen waarna de consul ons wil spreken.
Na een paar minuten op het bankje te hebben zitten wachten worden we bij loket 7 geroepen om 3100 dollar aan visa kosten af te rekenen. We mogen in euro’s of dollars betalen (contant of met credit card, pinnen is niet mogelijk). Wij hebben voor dollars in contanten gezorgd en zien dat we daar slim aan hebben gedaan. Want op zijn zachtst gezegd zijn de koersen op het consulaat fors anders dan bij de bank. Op de bank kregen wij voor elke euro 1.38 dollar terwijl het consulaat diezelfde euro maar 1.25 dollar waard vind. Kortom we besparen 3100 x 13 cent (ruim 400 dollar) door dat we dollars bijhebben. Dat is nogal wat. Na de betaling krijgen een bonnetje en mogen we weer plaats nemen op de bank. Bijna een uur later worden we door de consul naar loket 6 geroepen en moeten we een door de computer gekozen vinger op de scanner leggen ter identificatie. Als blijkt dat we in dat uur nog steeds dezelfde personen blijken te zijn begint de man wat vragen te stellen over de diploma’s van mijn vrouw. Omdat hij ziet dat ze dichtklapt merkt hij op dat ook Nederlands mag worden gesproken hoewel hij de voorkeur geeft aan het Engels. Terwijl mijn vrouw een uitleg probeert te geven over haar diploma’s en certificaten zie ik dat de consul er werkelijk geen hout van snapt. Hij kijkt vervolgens mij aan en vraagt wat voor werk ik doe. Als ik hem uitleg voor de rijksoverheid te werken vraagt hij hoe lang ik daar al voor werk. Na te hebben verteld dat ik al 15 jaar als operational manager in dienst ben van de rijksoverheid begint hij te lachen en maakt opmerkingen in de trant van “good”. Vervolgens pakt hij onze papieren en moeten wij onze handtekening zetten onder het formulier voor ons social security number. Dan vraagt hij waar we willen gaan wonen en na onze voorkeur te hebben vermeld moeten we onze rechterhand opsteken en beloven dat we alles naar waarheid hebben vermeld. Nog steeds staan wij in twijfel of we nu wel of niet door zijn, echter de consul merkt op dat de paspoorten eind van de week bij ons binnen zullen zijn. Ik kijk hem vragend aan en zeg “so we are approved?” waarop hij lachend vermeld: yes sir you are.
Ongeveer om 15.00 uur staan we weer buiten en hebben we ons visum. Onszelf nog niet realiserend dat het nu werkelijkheid is geworden en dat 7 jaar deelname aan de lottery ons nu aan dit felbegeerde papiertje heeft geholpen gaan we nog even pasfoto’s maken in Amsterdam om die een half uur later weer in te leveren op het consulaat. Daarna volgde voor ons een dag van ontlading en sms’en met familie en vrienden. Thuis aangekomen zijn er nog wat vrienden op bezoek geweest om samen met ons dit nieuwe gegeven te vieren.
Zo sluiten we de dag af en merk ik dat ik erg slecht in slaap kom en ik heb het nog 4 uur zien worden op de klok. Het zal alle onrust en de spanningen van de afgelopen tijd wel zijn die daarvoor zorgen!
Meer info over het vertalen van documenten
Meer info over de Greencard Loterij
