Hoe het allemaal begon;

Eigenlijk kom je bij mensen maar 2 meningen tegen over de VS. De mensen zijn of helemaal weg van de VS of mensen vinden de VS een verschrikkelijk land met arrogante mensen. Zeker sinds Bush jr. als president werkzaam is, is naar ons idee de 2e groep mensen een stuk groter geworden. In 2002 hebben we besloten de arrogantie maar eens met eigen ogen te gaan bekijken. We hebben een rondreis in het westen geboekt en zijn een jaar na 9-11 op vakantie gegaan.

Voordat we op vakantie gingen hadden we onszelf al een beetje bij de groep mensen ingedeeld die helemaal weg zijn van de VS. De vakantie heeft dit bevestigd en het gevoel een stuk sterker gemaakt. Het is voor ons een land waar je alleen maar van onder de indruk kan zijn. De grootte, de omgeving, de schoonheid, de mensen, de 12 baans snelwegen en de stomheid waarmee ze bij de Mc Donalds staan te kijken als je maar 1 Big Mac wilt. Uiteindelijk hebben we de fout gemaakt dat we een route hebben gekozen waarbij niet minder dan 300 km per dag werd gereden en we erg weinig tijd hadden om de dingen te bekijken. Je kreeg het idee dat je als Japanner op vakantie was. Eén ding was dan ook zeker, we zouden hoe dan ook een keer terug gaan.

Thuis gekomen vallen meteen de grootste verschillen op. Hoewel wij voor Nederlandse begrippen een behoorlijke auto hebben, hadden we het idee bij elkaar op schoot te zitten, de smalle straten, de huizen die “hutje mutje” staan, maar vooral ook hoe heel veel mensen hier een stuk pessimistischer zijn. Dit valt vooral op bij sommige winkels. Werd je in de VS spontaan en misschien wel overdreven vriendelijk naar binnengehaald, hier in Nederland wordt je als potentiële klant maar al te vaak gezien als spelbreker van het “kringgesprek” dat de winkelbediendes na het weekend met elkaar hebben.

Inmiddels wisten we dat er té veel te zien is om weer zomaar 3 weken te gaan rondtoeren. We wilde deze keer een wat minder krap tijdschema en meer tijd om de dingen beter te bekijken. We hebben daarvoor waarschijnlijk elk boekje dat er maar te vinden is in huis gehaald en hebben heel veel informatie van internet gehaald. Je leest steeds meer over het land en het leven daar en krijgt vanzelf de gedachte wel eens; “hoe zou het zijn om daar te wonen?”. Op dat moment kom je ook terecht op de site waar informatie te halen is over emigreren naar de VS. Wanneer je daar geen familie hebt en geen werkgever die actief is in de VS blijft er niet zo heel veel meer over dan de DV-lottery. Met de suggestie dat er 13 miljoen mensen zouden meedoen aan de DV-2005 hebben we daar eigenlijk nooit veel van verwacht. Het lijkt makkelijker om de staatsloterij te winnen.

In 2004 zijn we een 2e keer geweest. Eigenlijk was dit als vakantie veel leuker. Doordat je een beetje weet hoe alles werkt heb je ook nog even tijd om te ontspannen en gaan je hele andere zaken opvallen. Eigenlijk was deze vakantie voor ons een bevestiging dat we ons in de VS al bijna meer thuis voelde dan in Nederland.

Eenmaal weer thuis bleek er maar geen enveloppe te komen dat we de DV-lotterry gewonnen zouden hebben. Op internet zagen we dat sommige mensen al vanaf 1998 meededen, maar nog niet gewonnen hadden. We hebben vol goede moed voor de volgende DV ingeschreven, maar hebben de hoop om een leven in de VS te kunnen leiden wel weggestopt en zijn in Nederland verder gegaan met ons leven. We hebben een ander huis gekocht en zijn daar aan het klussen gegaan. Werkelijk alles moest opgeknapt of aangepakt worden en we zijn een aardig eind gekomen. We zijn in juli dit jaar verhuisd en op dit moment moeten alleen de klusjes gedaan worden die normaal 30 jaar blijven liggen (plinten, verfwerkjes, laatste afwerklatjes e.d.). Waarschijnlijk was de computer nog niet koud geïnstalleerd toen ik een site tegenkwam waarop verpleegkundigen gevraagd werden om aan de slag te gaan in de VS. Het toeval wil dat mijn vriendin Mariska verpleegkundige is waardoor ik toch even verder ben gaan lezen.

In eerste instantie leek het een soort uitwisselprogramma zoals veel scholen ook stages kennen in het buitenland maar bij nader inzien gaat dit verder. Er wordt namelijk ook een greencard geregeld, een baan, de diploma’s die je in de VS nodig hebt, een onderkomen, de vliegreis etc. Wanneer je een gezin zou hebben zou partner en kinderen onder de 21 ook meekunnen. Eigenlijk te mooi om waar te zijn en om te geloven. We hebben dan ook eerst maar meer informatie bij de eigenaar van de site, BIG uitzendbureau, aangevraagd. Ook na het lezen van de informatie konden we geen addertjes onder het gras ontdekken. Inmiddels komen er wel behoorlijk wat vragen op…..

Dus Mariska is toch maar even langs gegaan bij BIG Uitzendbureau in Veghel, ze had een afspraak met Arjan Swinkels die dit programma in Nederland aanprijst. Het is natuurlijk een hele onderneming en je wilt toch even weten dat het niet geregeld wordt vanuit de woonkamer van een hobby-ende huisvrouw. Niets tegen hobby-ende huisvrouwen hoor, maar als bij zoiets ingrijpends hoop je toch op een professionele onderneming en begeleiding.

Eenmaal aangekomen in Veghel, bleek tijdens het gesprek al snel dat Arjan veel van onze vragen niet kon beantwoorden en dat BIG ‘slechts’ de werving van de Nederlandse verpleegkundigen op zich neemt.  Zodra je verder wilt in het traject krijg je al snel te maken met Gary, Senior USA Recruitment Consultant. Met hem heeft ze veelvuldig contact gehad via de mail om zo onze vragen beantwoord te krijgen. Gary werkt voor O’Grady Peyton International en dat bedrijf gaat ons begeleiden tijdens het gehele emigratie traject.

Er zitten inderdaad (en tot nog toe) geen addertjes onder het gras. Het gebrek aan verpleegkundige in de VS loopt behoorlijk op (tot 1 miljoen in 2020) waardoor ziekenhuizen willen investeren om verpleegkundige vanuit het buitenland naar de VS te halen. Omdat je in de VS alleen een verpleegkundig beroep mag uitoefenen als US-citizen wordt er een green-card voor je geregeld en kan dit niet op een werk-visum.

Hoewel er dan geen addertjes zijn krijg je het ook niet cadeau. Er is een behoorlijk lijstje waar je aan moet voldoen voor je überhaupt mag meedoen.

En ook al snel kwam het fenomeen “TRANSCRIPT” om de hoek kijken. Uren hebben we daarin gestoken, om duidelijk te krijgen wat een transcript is, hoe je eraan moet komen, waar en wanneer deze beschikbaar moet zijn….. Het was echt een klus om dit duidelijk te krijgen, in Nederland is men nauwelijks bekend met het begrip transcript en toen we O’Grady Peyton (OGP) om verduidelijking vroegen vertelde ze een ‘full beakdown’ te willen hebben van haar opleidingsuren.
Nee, nu is het duidelijk???!!!???

Het schijnt in andere landen gebruikelijk te zijn dat een school een soort dossier van je bijhoudt met daarin je uren en cijfers. In Nederland bestaat zoiets echter niet en kan men na 2 jaar het opgebouwde dossier weggooien. Daarna is Mariska’s school gestopt met de opleiding en zijn de gegevens dus heel ver te zoeken.

Inmiddels hebben we (gelukkig voor de verpleegkundigen die nu gaan starten) samen met BIG de informatie zoals wij die gevonden hebben, op papier gezet en, geloof me, dat gaat ze heel veel tijd en energie besparen!

Maar na weken van onderzoek, puzzelen, bloed, zweet en tranen staat Mariska’s transcript dan eindelijk op papier en heeft ze een oud-docent bereid gevonden als contactpersoon te fungeren voor wanneer de US Board of Nursing haar transcript opvraagt. Om mee te kunnen doen moet ze een minimum aantal uren ervaring en les hebben gehad op bepaalde vakgebieden en dit moet blijken uit het transcript. Gelukkig was dit zo…….

Dus werd het tijd voor een telefonisch interview met Gary. Achteraf gezien had dit ook eerder gekund. Wij dachten dat je het transcript klaar moest zijn op het moment van het interview en dat OGP deze wilde zien alvorens het programma gestart kon worden. Dit bleek niet zo te zijn, MAAR je moet voor het interview OGP de garantie kunnen geven dat je wel het minimale aantal uren gemaakt heb dat nodig is op de vakgebieden. Tip: het is natuurlijk wel slim om alvast de beginnen met je transcript en een (nog werkende) erkend docent verpleegkunde of opleidingscentrum te benaderen met de vraag of ze je kunnen helpen met een transcript op te stellen en of ze deze t.z.t. willen opsturen als daar om gevraagd wordt.

Terug naar het telefonische interview: gelukkig heeft ze niet snel last van slapeloze nachten maar anders had die nu vast gehad! Ze was erg zenuwachtig. Dinsdag 4 oktober 2005 om 11.00 uur (Nederlandse tijd) zou Gary haar bellen. Dus ze was vroeg op, ontbijten ging moeizaam, douchen, mooie kleren aan, strak in de make-up (alsof hij dat zou kunnen zien) zat ze om 09.00 uur klaar!

Oké, nog twee uur wachten. Dus nog maar even het rijtje met vragen doornemen die we nog hadden, proberen te bedenken welke vragen hij aan haar zou gaan stellen en zo vlogen die twee uur toch voorbij…. En dan …… TELEFOON! Oké, nog even diep ademhalen en opnemen maar……. (met een hartslag van 200 slagen per minuut).

En zoals zo vaak, achteraf, viel het me 300% mee. Gary was uitermate rustig en voorkomend aan de telefoon en na haar eerste stotterende woorden Engels, voelde ze zich weer rustig worden en hadden ze een prima gesprek.

Het gesprek heeft ongeveer 5 kwartier geduurd, in het eerste gedeelte van het gesprek heeft hij het hele traject uitgelegd zoals ik dat zou moeten doorlopen met als uiteindelijke doel een baan als verpleegkundige in de USA. Zijn verhaal was duidelijk, goed begrijpbaar, soms erg grappig en ook heel fijn.

Na zijn verhaal stelde hij nog een aantal vragen aan haar. Deze vragen waren ook prima te begrijpen en logisch. Vragen als het waarom wij naar Amerika zouden willen, hoelang ze als verpleegkundige werkte, waar ze werkte, waar ze in de USA zou willen werken, of ze uiteindelijk alleen gaat of dat mijn vriend (dan dus man, anders mag ik niet mee) mee gaat, wat hij voor werk doet en meer van dat.

En na deze vragen sprak hij de geweldige woorden: “Marhuiska, I would like to offer you a place in our US Nursing Programme!”

Jippie, Ze is aangenomen!