Afgelopen week heeft de Miami Heat de NBA titel gewonnen. In het beste basketbalteam van Amerika is plek voor meerdere supersterren, zoals Dwyane Wade, Chris Bosch, en LeBron James. Vooral die laatste zal blij zijn met het kampioenschap. “King James” heeft eindelijk de hoge verwachtingen van de media, team- en landgenoten waar kunnen maken.
Zoals velen begon LeBron James zijn basketbalcarrière in High School. Op St. Vincent–St. Mary High School in Akron, Ohio viel James al op in zijn Sophemore year, het tweede jaar. Voor basketbal, naast American Football en Baseball een populaire sport in high school, was er genoeg animo en dus concurrentie van medestudenten. Toch werd hij gezien als een top talent, waarschijnlijk vanwege de 27 punten per wedstrijd. Dat gemiddelde zou alleen nog maar stijgen in de daaropvolgende jaren. Zo ook zijn nationale bekendheid. De eerste awards ontving de 2,03 meter lange James tijdens zijn Junior year. Hij werd niet alleen geselecteerd voor het “All State First Team,” een eer die is weggelegd voor de tien beste spelers in de hele staat Ohio, maar ook voor het “All USA First Team”. Bovendien werd hij benoemd tot “Gatorade National Basketball Player of the Year” en zagen professionele coaches hem als de opvolger van de beste basketballer aller tijden, Michael Jordan. Dit leidde tot zoveel aandacht voor James dat de school besloot om wedstrijden in een nabij gelegen arena te gaan spelen, waar 5.100 mensen in passen en een kaartje $100 kost. James’ Senior year stond dus in het teken van voorbereiden op het niveau na high school, de NCAA league, waar universiteiten tegen elkaar spelen.
James besloot, na nog drie maal benoemd te zijn als meest waardevolle high school basketballer van Amerika, om gelijk door te stromen naar de professionele NBA league. En geef hem eens ongelijk: hij werd door bijna alle NBA coaches benoemd tot “number one pick” in de NBA-draft. Aan het begin van elk NBA seizoen, zo rond augustus, wordt besloten welke afgestudeerde University- basketballers in aanmerking komen voor een plek bij één van de NBA-teams. In een loterij kunnen de teams dan een speler selecteren. De beste speler wordt dan de “number one pick,” degene die net iets minder goed is de “number two pick,” enzovoorts. In de draft van 2003 versloeg de 18-jarige James daarmee alle University spelers met vier jaar meer ervaring. Hij tekent een contract bij de Cleveland Cavaliers, een team dat al lange tijd onderaan staat. Als zijn coach Paul Silas hem voor het eerst opstelt maakt James 25 punten, een record. James blijft zeer succesvol. Hij is gedurende zeven jaren top scorer van het team, al in zijn tweede seizoen benoemt tot het All NBA-team, en in 2007 en 2009 wordt hij meest waardevolle speler van de NBA. Dat staat gelijk aan beste basketballer van de wereld. Ook maakt hij deel uit van het nationale team op de Olympische Spelen in 2004. Op het WK van 2006 en de Spelen van 2008 wordt hij ook co-aanvoerder.
Toch ontbreekt het James aan één onderscheiding, het winnen van de nationale titel. Daarom verhuist hij in 2010 naar Florida om bij de Miami Heat te gaan spelen. Daar zal hij samen met Dwyane Wade, die in Miami wordt gezien als degene die de club het kampioenschap zal brengen. Daar bovenop contracteert de club ook Chris Bosh, die overkomt van de Toronto Raptors als beste speler in de geschiedenis van de club. Het trio zal dus de sterren status moeten delen. Dit leidt tot veel controverse in de Amerikaanse media die speculeren dat het vooral Wade en James parten zal spelen. Beide zijn spelverdelers die daarbij ook graag voor eigen succes gaan. Als ster speler is dit mogelijk, maar de Amerikanen verwachten dat twee kapteins op één schip te veel zal zijn. Ze lijken gelijk te krijgen. James schittert niet zoals in zijn tijd bij de Cavaliers. Hij moet zijn rol vinden in het team waar Wade de dienst uit maakt. Ook wordt James verweten dat hij op de momenten dat het moet, er niet staat. Zijn scores liggen gemiddeld drie punten lager tijdens de play-offs, het moment waarop de prijzen worden verdeeld. Daarbij speelt hij minder samen, gezien het feit dat hij ‘maar’ 6 assists geeft, in plaats van 8 tijdens het reguliere seizoen. De Miami Heat verliest de finale van de Dallas Mavericks, en vooral James en Wade wordt verweten dat ze met hun kwaliteiten niet de nationale titel binnen hebben gehaald. Na acht seizoenen is het James dus nog steeds niet gelukt om het hoogst haalbare te bereiken. Seizoen 2011-2012 begint daarom met een cynische blik van de Amerikanen op het team van multimiljonair James.
Maar James weet het tij te keren. De Heat treft underdog Oklahoma City Thunder in de finale, maar, zo zegt James zelf, niet voor niets een finalist. Hij is bij machte om tijdens de play-offs van dit jaar zelf te excelleren, maar ook zijn teamgenoten beter te laten spelen. Zelf scoort hij 26 punten en geeft maar liefst 13 assists. In de laatste wedstrijd laat James dan eindelijk zien dat hij er wel staat. Opnieuw wordt hij gekroond tot Meest Waardevolle Speler, dit keer van de finale. Het kampioenschap heeft hij te danken aan zijn “hardships,” en deze titel maakt elke dag van de voorgaande jaren weer goed. Hij belichaamt daarmee de American Dream van vele Amerikaanse atleten, voormalig atleten en toekomstig atleten. Wellicht zijn deze woorden genoeg hen om King James in hun harten te sluiten. Misschien is het nog wat vroeg, maar ik ben zelf benieuwd naar James’ prestaties op de Olympische Spelen in Londen. Vormt hij de schakel in een team met Amerika’s beste basketbal spelers? Of zien we iemand met uitstekende kwaliteiten die, ondanks zijn huidige kampioenenstatus, maar moeizaam acteert in de nationale ploeg?
