“Something happens when you feel that energy and excitement from the audience….You jump higher than you ever have. And it’s just this really magical thing that happens in those moments.”1
Deze zin zou iedere hoogspringer kunnen uitspreken na afloop van een atletiekwedstrijd. Een hoogspringer zwaait voorafgaand aan zijn of haar sprong met de armen om zo een ritme aan te geven dat het publiek vervolgens overneemt. Op dat ritme neemt hij of zij een aanloop en springt over een dun balkje dat op twee meter hoogte ligt. Het ligt dus voor de hand dat deze woorden zijn uitgesproken door Jesse Williams of Birgitte Barret, Amerika’s beste hoogspringers. Echter, het werd gezegd door Misty Copeland. Copeland wordt niet gezien als atleet omdat zij op dit moment Amerika’s meest populaire ballerina is. Op 30 juni werd ze benoemd tot Principal Dancer bij het American Ballet Theater en speelt binnenkort de hoofdrol in het Zwanenmeer en verschillende shows op Broadway. Ik hoor u denken: ballet is kunst, dus waarom een column over Misty Copeland in de “Sport”? Wellicht kan ik met deze column duidelijk maken dat Misty Copeland veel meer is dan een ballerina. Ze is American Ballet Theater’s eerste Afro-Amerikaanse danseres die zich profileert als atleet en kan hierdoor de Amerikaanse wereld van ballet blijvend veranderen.
De carrière van Misty Copeland begon in San Pedro, een klein plaatsje in Los Angeles waar ze woonde met haar moeder, broers en zussen. Ze was zeven toen ze de film Nadia zag, een biopic over de Russische gymnaste Nadia Comăneci, en besloot dat de hoofdpersoon haar rolmodel werd. Geïnspireerd volgde ze vol overgave danslessen bij de lokale Boys and Girls Club. Daar werd ze gescout door Cynthia Bradley. De choreograaf van de San Pedro Dance School vroeg Misty om lessen bij haar te nemen en zo verder te ontwikkelen. Echter, haar moeder besloot te verhuizen naar een andere plaats waardoor Misty haar danscarrière moest opgeven. Omdat Bradley zag dat de 13-jarige zeer getalenteerd was, mocht ze bij haar familie wonen. Zo geschiedde, en dus bestonden Misty’s weken uit school en ballet, en haar weekenden uit bezoeken aan haar moeder. Uiteindelijk bezorgde dit strakke regime Misty een plek op de San Francisco Ballet School waar ze haar dansopleiding kon volgen.
Professional
Na haar high school richtte de 18-jarige Misty zich op een carrière als professioneel danseres. Hier is al de eerste overeenkomst met een andere Amerikaanse atleet, LeBron James. Net als Copeland ging James professioneel basketballen na zijn high school. Een tweede overeenkomst is dat Misty audities moest doen bij vooraanstaande theaters in het land. Dit is vergelijkbaar met de Summer Camps die James, net als andere high school atleten, moest doen bij professionele clubs om zichzelf zo ‘in de picture’ te spelen. In 2001 werd Misty geselecteerd als danseres bij het “Corps de Ballet” van het American Ballet Theatre. Met andere woorden: ze kon van haar hobby haar werk maken. Maar net als vele rookie atleten was ook het begin van Misty’s professionele carrière niet gemakkelijk.
Onzekerheid
Zo zat ze het eerste half jaar aan de kant me een stressfractuur. Nadat het kleine scheurtje in haar ruggenwervel was verholpen kon ze een duet dansen in Tchaikovsky’s Sleeping Beauty. Helaas kampte Misty daarna met psychische problemen die voor veel balletdansers bekend zijn: ze vond zichzelf te zwaar en te dik, waardoor ze een eetstoornis ontwikkelde. Al waren blessures en hoge verwachtingen reden dat ze niet optimaal kon presteren, haar grootste onzekerheid was haar achtergrond. Als Afro-Amerikaanse, met Duits en Italiaans bloed, was ze een opvallende verschijning in de balletwereld, iets dat haar erg onzeker maakte. In een recent interview met CBS zegt Misty hierover: “ze vertellen je dat je er niet bij hoort, dat je geen succes zal hebben, dat je niet het juiste lichaam hebt.” Zelfs nu hoort ze af en toe dat ze eigenlijk geen tutu zou moeten dragen. Tegen deze vooroordelen en verwachtingen van de balletwereld moest Misty dus ingaan, maar dit lukte haar als geen ander.
Succesvol
In 2007 werd ze verkozen als soliste bij het ABT. Dus, ondanks haar “tekortkomingen” zoals haar huidskleur, gespierde benen, en lengte (met 1.57 is Misty 10 centimeter kleiner dan de gemiddelde danseres), stak ze boven de rest uit. Ze danste in de jaren daarna grote rollen die louter positief werden ontvangen. Het resulteerde ook in de positie van Principal Dancer, de belangrijkste positie in een balletgezelschap, die ze dit jaar kreeg. Maar Misty ontwikkelde zich ook als boegbeeld van de balletwereld met bijvoorbeeld een dans-kledinglijn “M by Misty”. Daarnaast produceerde ze in 2011 een kalender, en twee boeken: een mémoire en een prentenboek voor kinderen. In maart 2014 lanceerde ze haar autobiografie Life in Motion: An Unlikely Ballerina, waardoor ze nog meer bekendheid kreeg. Inmiddels is Misty ambassadeur van onder andere Lavazza (koffie), Payless (schoenen), Blackberry en Proactiv (huidverzorging). Ondanks dat ze door haar naamsbekendheid te vergelijken is met bijvoorbeeld Serena Williams, dit definieert haar nog niet tot “echte” atleet. Toch zal ze de komende jaren steeds meer naam maken als sporter. Ze is namelijk te zien in de commercials van Under Armour.
Under Armour
Under Armour staat, naast Nike en Adidas, bekend als hét sportkledingmerk in Amerika. American Footballers, basketballers, honkballers en zelfs boksers zijn te zien in kleding dat gemaakt is van waterafstotend materiaal. Omdat het merk naast mannen ook kleding aan vrouwen wilde verkopen, begonnen ze in 2014 met de campagne “I Will What I Want”. In deze campagne maken vooraanstaande vrouwelijke atleten zoals snowboardster Lindsey Vonn, voetbalster Kelley O’hara reclame voor bijvoorbeeld sport-bh’s. Maar ook Misty Copeland is te zien in een filmpje dat inmiddels al meer dan 9 miljoen views heeft op youtube. De reden dat Misty meedeed aan het filmpje was om te laten zien dat iedere vrouw kan worden wie ze wil zijn: “Like many women, I was told that I wasn’t good enough and that I couldn’t succeed, but I willed myself to where I am now. I think that’s a message that resonates with all women. Success isn’t handed to us: we earn it.”
https://www.youtube.com/watch?v=ZY0cdXr_1MA
Ondanks dat het filmpje is bedoeld om de kas van Under Armour te spekken, verandert ballerina Misty Copeland hierdoor in een professionele atleet. Ze laat zien dat ze vele obstakels is overkomen die andere atleten ook kennen.
Misty Copeland neemt naast haar identiteit als danseres dus ook de identiteit van een atleet aan. Door deel te nemen aan de “I Will What I Want” campagne van Under Armour en door haar achtergrond komt de boodschap geloofwaardig over. Zullen door Misty’s aanstelling als Principal Dancer bij het ABT alle balletdanseressen hierdoor als atleten gezien worden? Dat is denk ik niet het geval. Hun werk is uiteindelijk een vorm van kunst, terwijl sport gaat om competitie. Echter, Misty kan door deze ‘flexibele’ identiteit wel een zeer groot deel van de (Afro-)Amerikaanse bevolking bereiken dat anders wellicht niet in ballet geïnteresseerd was. En hierdoor is ze een stap dichter bij het bereiken van haar andere doel: naast de beste danseres van het ABT-gezelschap, wil ze ballet een afspiegeling van de Amerikaanse samenleving maken.
Suzanne Bergenhenegouwen
http://www.cbsnews.com/news/misty-copeland-unlikely-ballerina-60-minutes/
