Chicago (Illinois) naar San Francisco (California)
12 april t/m 5 mei 2007
Rijafstand  6700 km

Wij, Alie, Richard en Hans hebben op een camper fabriek in het plaatsje Middlebury bij Chicago, een splinternieuwe camper opgehaald.
Deze camper (RV Recreation Vehicle) is bedoeld om verhuurd te gaan worden.
Daarom brachten wij deze RV voor het verhuurbedrijf, naar een verhuurstation in San Francisco, wij hadden daar 20 dagen de tijd voor.
In deze 20 dagen hebben wij een aantal zogenaamde Nationale Parken bezocht, en uiteraard ook een stad als Las Vegas.
Gezien de grote afstand reden wij de eerste 4 dagen (2700km) alleen snelweg, daarna gingen we uitsluitend binnendoor.

Dag 1 – 12 April: Amsterdam-South Bend

Ok dan, hier het eerste verslag. Vanmorgen om 6:30 vertrokken naar Schiphol.
Ondanks de nodige verwachte files, waren we toch nog mooi op tijd 7:30 uur .
De geplande vertrek tijd was 10:30 uur , maar dat viel tegen , ze waren in het bagage ruim plaatjes vergeten te plaatsen in de vloer waardoor de captain niet wilde vertrekken, dus dat was vertraging… maar liefst 1 uur en een kwartier.
Verder een voorspoedige vlucht gehad, het vliegtuig was nog niet voor de helft gevuld, dus plaats in overvloed.
In Chicago, werden we opgehaald met een shuttlebus van Avis
Daar de gereserveerde huurauto opgehaald, vervolgens de laatste 175 km van deze dag afgelegd .
We kregen daar toch wel een bekend gevoel bij, de ene file na de andere in Chicago, het lijkt Nederland wel.
Oh ja ook nog even naar AAA (triple A) geweest (de Amerikaanse ANWB) om wat kaarten en info te halen
Om 20:00 uur ingechecked in het Hotel in South Bend, daarna met Wout en Dineke (een collega met zijn vrouw) lekker en gezellig wezen eten bij een plaatselijk restaurant
Toen nog even dit verslag getypt en de foto’s erbij gezet, het uploaden gaf in eerste instantie wel wat problemen , kon geen verbinding maken, maar na wat geklooi s het toch gelukt zoals je kunt zien.
We kijken nu uit naar morgen, we staan om 6:00 uur op om eindelijk onze camper op te gaan halen

Dag 2 – 13 April: South Bend-Chatham

Vandaag was het eindelijk de grote dag, we zijn de camper wezen ophalen.
’s Morgens om 7:00 uur vertrokken vanuit het hotel naar Middlebury, daar werden wij al om 8:00 uur verwacht.
Dat was niet verkeerd, ik had dat via een telefoontje kunnen regelen vanuit Nederland, want voor hetzelfde geld kun je pas om 16:00 uur komen, ze moesten die dag tenslotte maar liefsr 30 campers afleveren. En dat kost toch een hoop tijd kwamen wij achter, een hele papierwinkel natuurlijk, en veel uitleg, wat overigens in groepjes gebeurde, er waren dan ook een behoorlijk aantal andere Nederlanders die hetzelfde gingen doen.
Ook werd ons geadviseerd de watertanks niet te vullen vanwege de vorst, want die vriezen dan kapot, en wij draaien dan zelf op voor de reparatiekosten, dus eerst maar eens naar het zuiden rijden
We konden ook de taal kiezen, Engels of, jawel, Duits. Blijken die eigenaren van Road Bear Zwitsers te zijn die hun land ontvlucht zijn
Zal toch eens aan goede Zwitserse kennis van mij vragen wat daar de reden van zou kunnen zijn 🙂
Uiteindelijk om 9:30 uur vertrokken, eerst boodschappen doen natuurlijk, daarna de huurauto weggebracht dus met drie auto’s 2 campers en de huurauto terug naar South Bend.
Verder de hele dag zo’n beetje over  Highway 55 naar het zuiden gereden, mijn planning voor vandaag was ongeveer 200 km te rijden, maar uiteindelijk zijn het er toch 500 geworden.
Wout en Dineke hebben besloten om in ieder geval vandaag nog met ons mee te rijden, kunnen we samen de hookup procedure oefenen, want een handleiding van de camper ontbreekt jammer genoeg, We rijden zelfs zonder kentekenplaten, want werd er gezegd die komen er pas op in Californie. Dus flitspalen kunnen we negeren
Ook Richard heeft een stuk gereden, Het rijden met de camper is even wennen maar valt niet tegen. Rijdt eigenlijk best comfortabel
We staan nu op een camping pal aan Route 66, (nummer 3 op het kaartje boven) hebben net gegeten, spaghetti.
Zal zo Alie eens vertederend aankijken, of ze bereid is koffie te zetten.
De Internet verbinding op deze camping krijg ik niet aan de praat, dus kunnen jullie dit pas lezen op een later tijdstip.

Dag 3 – 14 April: Chatham-Oklahoma City

Vandaag weer om 6:00 uur het bed uit, dit was dus de eerste nacht in de camper, zeer goed geslapen, de bedden zijn goedgekeurd dus.
Om 7:15 uur vertrokken voor een lange saaie dag, koud, graadje of 2 schat ik, onderweg alle neerslag gehad die je maar kunt bedenken.
We hadden toch de watertanks maar gevuld, tegen het advies in, maar ja als je ’s nachts de WC wilt gebruiken zul je wat moeten, toch?
Dus had ik nog wel enige zorgen, maar de tanks zijn zover ik weet niet bevroren geweest.
Vandaag een hele ruk gemaakt zo’n 900 km, Richard ook een heel lang stuk achter elkaar gereden zo’n 4 uur schat ik, voordeel in zo’n camper is je hoeft niet te stoppen voor sanitaire aangelegenheden, of het smeren van een broodje , doe je gewoon onder het rijden.
De route wordt ondanks het slechte weer steeds mooier, wij realiseren ons nu pas wat een zooi het daar in de omgeving van Chicago is.

Vandaag zijn we door St Louis gekomen alwaar de zogenaamde Dome staat, een hele hoge boog , ik schat zeker 150 meter hoog, is een monument wat herinnerd aan de emigranten die vanuit hier naar het westen trokken, om daar cowboy en indiaantje te gaan spelen ofzoiets.
Ook kwamen we door Tulsa, een hele mooie schone stad, althans vanaf de snelweg gezien.
Onderweg waarschijnlijk ook door Tornado Alley gekomen, want tjongejonge wel 20 kilometer lang geen boom meer onbeschadigd.
Zelfs vandaag de eerste herten gezien.
We staan nu op een onooglijke RV camping in een voorstad van Oklahoma City, (nummer 4 op het kaartje boven).
Die Amerikanen zijn echt gek,
LETOP, de receptie is gesloten om 17:00 uur, dus moet je een nummer bellen, maar telefoon hangt er niet, dus dat is  lekker, met een mobiel uit Nederland dan maar , kost je dus ik schat 20 euro want ze vragen je het hemd van je ko.t, vervolgens gaan ze je telefonisch de plattegrond uitleggen en je plaats aanwijzen, nou dan ben je 10 minuten verder dat begrijp je wel.
Dan blijkt ook nog dat de douches en de toiletten, jawel, gesloten zijn van 18:00 uur tot 10:00 uur in de ochtend, en dit is geen geintje
Gelukkig hebben wij alles zelf bij ons.
Vandaag geen foto’s gemaakt, te slecht weer, wel wat gefilmd.
Ook hebben we vandaag rond 18:00 uur afscheid genomen van Wout en Dineke, die waren het zat en wilde niet meer verder rijden, wij wilden nog een kleine 100 kilometer verder, om een betere verdeling voor morgen en overmorgen te hebben
Want morgen staat er weer zo’n  900 km op het programma en 1000 km is toch te veel op een dag.
Dus we zijn benieuwd wanneer we hen weer zullen tegenkomen, misschien pas in San Francisco.
Ohja ook nog even een huishoudelijke mededeling, ik heb nogal wat mail ontvangen, het beantwoorden gaat niet goed ben ik bang, want ik krijg steeds berichten terug dat de mail niet bezorgd kan worden, weet niet waar het aan ligt , misschien aan de verbinding, dus het is geen desinteresse, ik probeer te antwoorden maar helaas. Maar toch leuk al die mail hoor, bedankt.

Dag 4 – 15April: Oklahoma City- Albuquerque

Zoals de voorgaande dagen, weer opgestaan om 6:00 uur en om 7:00 uur vertrokken voor wederom een lange dag van 891 km.
Het weer ziet er goed uit vandaag, en het blijft ook zo de rest van de dag, naarmate we verder naar het zuiden komen wordt het steeds warmer.
De route van vandaag is bijzonder mooi, we gaan via de staten Oklahoma, Texas naar New Mexico.
Het landschap is niet te vergelijken met wat we tot nu toe gezien hebben, oneindige glooiende vlaktes met vaak geen huis te bekennen zover als je oog reikt (ook al is dat voor mij niet zo ver  🙂 ).
De enige grote stad die we vandaag doorkruist hebben is Amarillo Texas, ook daar weer een hoop armoede te zien, het lijkt wel of iedereen in stacaravans woont.
In Amarillo hebben we Cadillac ranch bezocht, dat zijn een 10 tal cadillacs die recht op in de grond zijn gegraven door een boer die dat waarschijnlijk leuk vond, waarschijnlijk valt dit onder het hoofdstuk abstracte kunst.

Dit kunstwerk staat midden in een onmetelijk weiland waar onzichtbare koeien lopen, want ik heb geen koe gezien maar mijn schoenen zitten onder de koeienstront.
We hadden veel wind vandaag, dus veel corrigeren in het stuur van de camper, best vermoeiend.
Schijnbaar hadden ze gisteren ook zeer slecht weer gehad, want het is een raar iets als je temperaturen van rond de 20 graden hebt en er ligt sneeuw in de bermen.
Onderweg ook nog een stuk historische Route66 gereden, dat is vooral vergane glorie, gesloten motels, benzinestations etc.
Ook een Ghosttown bezocht, toch bleken er mensen te zijn die deze krotten zijn gaan bewonen, dus het was niet helemaal ghost, we durfden daarom niet uit te stappen, om de armoede van een ander te bekjken
Ook de eerste tumbleweeds over de weg zien rollen, althans als die zo heten, ik bedoel die struiken die door de wind over de weg rollen zie je vaak in cowboy films etc.
We zijn nu dus in Albuquerque (nummer 5 op het kaartje boven) en staan op een zogenaamde KOA camping, midden in de stad.
We hebben nu in 3 dagen 2396 km afgelegd, er zijn mensen die ons voor gek verklaren ben ik bang.
Morgen gaan we ons eerste nationale park bezoeken, Canyon de Chelly en Monument Valley
Ben benieuwd of we daar dan ook weer een internet verbinding hebben.

Dag 5- 16 April: Albuquerque– Monument Valley

Vandaag om 6:00 uur opgestaan, hoewel later bleek dat we om 5:00 uur zijn opgestaan want we hadden niet in de gaten dat we al in de mountain tijdzone zaten
Vandaag hadden we een kort ritje voor de boeg slechts 537 km gereden.
`s Morgens eerst naar de Walmart geweest om 2 anti aanbak koekenpannen te kopen want gisteren hadden we aardappeltjes en een stukje vlees alleen het bruine deel zat vast aan de pan bodem.
Ook bleek vandaag dat de route niet helemaal klopte volgens de GPS, want we werden over zandwegen gestuurd en de asfaltwegen bleken volgens de GPS zandwegen te zijn dus foutje in het kaartmateriaal.
Maar goed, we zijn er dus toch gekomen.
Ons eerste nationale park Canyon de Chelly bezocht, geweldig wat mooi, jammer genoeg kun je het in foto en films bijna niet overbrengen, je zult dan met een groothoeklens moeten werken.

Vervolgens zijn we doorgereden naar Monument Valley, (nummer 6 op het kaartje boven) ook dat is zeer indrukwekkend.
We staan nu op de camping bij het bezoekers centrum van Monument Valley, nou ja camping er is helemaal niets, zelfs geen toilet, .maar het kost ook weinig.
We hebben nog nooit zo’n mooie staan plaats qua uitzicht gehad, we zijn nu zelf een ansichtkaart.
Morgen vroeg gaan we met de camper een trail rijden door Monument Valley, volgens het info centrum moet dat kunnen.
Vandaag uiteraard geen internet verbinding dus zullen jullie dit later lezen.
Ook zijn we de hele dag al niet bereikbaar per telefoon, en zelfs de radio doet het soms niet, geen zender te ontvangen.
Morgen gaan we naar Moab een kort ritje van slechts 262 km.

  Dag 6 -17 April: Monument Valley-Moab

Gisteravond ervaren hoe de sterrenhemel eruit ziet wanneer het echt donker is, dit hebben wij nooit eerder gezien denk ik.
Monument Valley ligt namelijk zo afgelegen, dat daar geen sprake is van lichtvervuiling.
Het was daar zo donker dat wij de slaapkamer gordijnen open hebben gelaten, en we hebben ons laten wekken door de ochtend zon, dat was rond 7:15 uur.
Dus vandaag uit kunnen slapen.
Na het ontbijt, wat vandaag vergezeld ging van een gekookt eitje, zijn we de rondrit door het Navajo Tribal Park wezen maken.
Dit is een rondrit over een onverharde weg van ruim 27 km, waarbij je langs de mooiste uitkijk punten van Monument Valley rijdt.
Het was voor de camper een hele opgave, trillen, rammelen, schudden en zelfs de koelkast deur ging een keer open, waardoor de inhoud door de camper rolde.
Maar de rit was fenomenaal, het duurde zo`n 2 uur.
Daarna zijn we richting ons einddoel van vandaag gereden, dat was Moab.
Onderweg ook nog langs Gooseneck Statepark gereden, dit is een door de San Jose rivier uitgesleten kloof,
Het was vandaag een prachtige en indrukwekkende rit.
Het is onvoorstelbaar hoeveel afwisseling er in kleuren zich in het landschap voordoen, van donker rood via geel naar grijs, het lijkt wel of iedere heuvel die je over gaat een ander landschap inluidt.
Onderweg kwamen we ook nog langs Mexican Hat, dat is een balanserende steen in de vorm van een Sombrero.
Behalve wat wegwerkzaamheden verliep de tocht zeer voorspoedig en waren wij al om 14:00 uur op de camping in Moab.
Het weer is prachtig, meteen de airco in de camper even uitgeprobeerd, boodschappen gedaan en Alie heeft snel in de wasserette een witte en een bonte was gedraaid.
Op dit moment staan we op het punt om naar een restaurant te gaan, dus de laptop gaat nu even op stand-by en na het eten schrijven we verder, overigens ik, Hans dicteer en Richard typt, die heeft niet voor niets ooit zijn type diploma gehaald.
Zo het eten zit erop , we hebben heerlijk in een steakhouse gegeten, Richard en ik een T-Bone en Alie een Forel
We zitten dit nu te typen onder het genot van een bak koffie
Morgenvroeg gaan we naar Arches National Park,dat hier slechts een paar kilometer vandaan ligt, en dan door naar Capitol Reef National Park om te overnachten, daar zal naar verwachting geen Internet verbinding aanwezig zijn. Maar we zullen zien, Overigens bedankt voor alle leuke mailtjes die sommigen van jullie sturen.

Dag 7 -18 April: Moa- Torrey (Capitol Reef NP)o

Vanmorgen alweer uitgeslapen, deze keer tot 7:30 uur maar liefst.
Het weer was nog steeds goed, wel veel wind.
Als eerste zijn we vertrokken naar, Arches National Park.
Dit park staat bekend om zijn,…. de naam zegt het al, Arches, dit zijn bogen van steen gevormd door erosie, het park is dan ook een verzameling van onbeschrijflijke rotsen en stenen in de meest waanzinnige vormen en kleuren.
Er staat een rots genaamd Balanced Rock deze doet zijn naam eer aan, het is dan ook bijna angstig om er omheen te lopen, want je hebt het idee dat hij je ieder moment kan verpletteren.
Verder zullen we dit park niet beschrijven, ik zou namelijk niet weten hoe ik de indrukken die we daar hebben opgedaan zou moeten vertalen.

We voelen ons wel een beetje japanners, die in 6 dagen europa bekijken.
Want veel Amerikanen vragen aan ons hoelang we al in het park zijn of blijven, ik durf dan bijna niet te vertellen dat het voor ons slechts een paar uur zal zijn.
Als je de diverse parken namelijk goed wilt bekijken zul je minimaal voor ieder park een aantal dagen moeten uittrekken, en veel wandelingen van uren moeten maken.
Behalve de conditie ontbreekt ons ook nog de tijd.
Dus om 13:00 uur hadden wij het (hele park) al gezien en zijn verder gereden naar ons volgende doel, het Capitol Reef National Park.
Dit was vanaf hier nog een rit van ongeveer 200 km.
Het grootste deel van de route was bijzonder saai, onafzienbare wegen met alleen maar versteende zandheuvels aan beide zijden van de weg, het leek alsof er duizenden vrachtwagens hopen met zand neer hadden gelegd, daarom had je een beetje het gevoel door een bouw put te rijden.
Maar wat veel erger was, de wind had inmiddels een kracht bereikt van rond de 100km/u, het was dan ook een hele opgave om de camper op de weg te houden.
Ik heb de hele weg niet harder kunnen rijden dan zo`n 80km/u.
Ook hadden we onderweg zandstormen, soms had ik het gevoel dat ik in Parijs Dakar bezig was.
Maar uiteindelijk goed aangekomen in Capitol Reef, we zijn door het park heen gereden omdat we een camping aan de andere kant van het park wilden hebben, dit in verband met de beschikbaarheid van internet.
Morgen vroeg gaan we terug het park in om het beter te bekijken, en daarna verder naar Bryce Canyon National Park.

  Dag 8-19 April: Torrey (Capitol Reef NP)- Bryce Canyon

De afgelopen nacht hebben wij het behoorlijk koud gehad onder de dunne dekentjes van RoadBear, het bleek namelijk zo`n 4 graden gevroren te hebben.
Ik kwam erachter toen ik `s nachts naar het toilet ging en wou doorspoelen, en er geen water kwam.
De waterleiding bleek dus geheel bevroren te zijn, tegelijkertijd begon ik me ernstig zorgen te maken over onze afvalwater en toilet tank.
Want zoals jullie hebben kunnen lezen in een eerder verslag, draaien wij op voor eventuele kosten van kapot vriezende onderdelen van de camper.
Later op de dag bleek er gelukkig geen schade te zijn, alleen het opruimen van de waterslang gaf nogal wat problemen, we moesten eerst een teiltje warm water maken om de camping kraan dicht te kunnen draaien, en de waterslang kon ik niet oprollen maar moest ik breken om hem in de koffer krijgen, hij bleek vol ijs te staan.
Vanavond dan ook maar de door ons meegebrachte slaapzakken over het bed, hebben we die in ieder geval niet voor niets mee genomen.
Dan nu over naar de rest van de dag.
We hadden prachtig, zonnig maar wel fris weer, ik schat zo tussen 10 en 12 graden.
We zijn begonnen vandaag met een prachtige wandeling van ruim een uur, naar Hitchman Bridge in Capital Reef NP.
Behalve mooie natuur ook veel hagedissen en chipmunks gezien.
Hierna zijn we dus naar Bryce Canyon gereden, over een alweer onbeschrijfelijk mooie en soms ook angstaanjagende route, door Escalante State Park, aangezien Richard het stuk reed waarin we langs onmetelijke ravijnen reden, bleek mijn hoogtevrees toch erger te zijn dan ik had gedacht.

Ook nog even Kodachrome Basin State Park bezocht, maar eigenlijk de auto niet uitgeweest, behalve voor deze foto bij de ingang.
Onderweg ook nog een wandeling gemaakt, naar de zogenaamde Mossed Cave en een waterval, een korte maar leuke wandeling, die achteraf al deel uit bleek te maken van Bryce Canyon.
Daarna door gereden naar Ruby`s Inn RV Park, dit is een camping omgeven door allerlei horeca en toeristische winkeltjes etc.
Erg commercieel.allemaal
We zijn daar dan ook maar eens een keer  vet  wezen eten, Richard en ik een Pizza en Alie een vette hamburger.
Wat leuk was, wij zagen tot onze verbazing daar een Trabant staan met het Duitse kenteken er nog op, hij was ook volgeplakt met Duitse reclame stickers, en een bord met ForSale $1990,00.
Ik was erg benieuwd hoe die auto daar kwam, we zijn daarom naar binnen gegaan en ik heb daar een gesprek aangeknoopt met een plaatselijke oldtimer, die daar werkte.
Die man bleek er niets van te weten , dus vertelde ik hem ongevraagd wat ik er zoal van wist.
De man wist niet wat hij hoorde, maar hij kon mij ook niet vertellen waarom die auto daar stond, maar na mijn verhaal kreeg hij er toch plezier in of dacht wellicht, those fucking communists, dus ging hij informeren bij een collega.
Die vertelde ons dat het zeker een race auto was, tot ik hem vertelde dat er een 2 takt 2 cilinder motor in stond, en dat het onmogelijk is om daarmee te racen.
Kortom het werd een hilarisch verhaal, maar ik wilde weten waar die auto vandaan kwam.
Toen bleek er toch iemand te zijn die er meer van wist.
Er is een Duitser die in 2002 met deze auto naar de Olympische Spelen is geweest, en er daarna mee heeft rond getoerd in de USA.
Uiteraard is hij toen met pech blijven steken en kreeg hem niet meer gerepareerd, de eigenaar van onze camping heeft hem toen van hem gekocht.
Nu staan we dus op de camping met een aansluiting op internet die niet werkt, dus dat is lekker. Morgen gaan we nadat we Bryce Canyon bezocht hebben richting Zion NP.
Waarschijnlijk gaan we morgen ook een van onze reservedagen inlassen, om wat meer tijd te hebben voor de komende 2 parken.
Het weerbericht ziet er niet al te best uit voor de komende dagen, regen en zelfs sneeuw, zondag of maandag zullen we bij de Grand Canyon zijn, ook dan zijn de voorspellingen niet best, dus heb al zitten kijken of ik de route kan aanpassen, zodat we daar later aankomen. Maar dat is eigenlijk niet mogelijk, maar we houden moed, misschien hebben ze hier ook wel een Pieter Paulusma of zo die het ook vaak mis heeft.

Dag 9-20 April: Bryce Canyon- Zion NP

Vanmorgen op tijd opgestaan, het had behoorlijk gevroren, maar de meegebrachte slaapzakken hebben goede diensten bewezen.
Om half negen reden we Bryce Canyon in.
Het advies was om eerst helemaal naar het eind te rijden van de 19 km lange weg, en dan op de terug weg alle uitkijk punten te bezoeken omdat die namelijk allemaal aan de rechterzijde van de weg liggen.
We begonnen dus achterin het park op het hoogste punt, Rainbow Point.
Toen we de auto uit stapte bleek het daar gigantisch koud te zijn door een harde wind in combinatie met temperaturen van net boven het vriespunt.
Dus snel een blik geworpen op het prachtige uitzicht, en weer snel terug de warme camper in.
Wij dachten nou dat wordt nog wat vandaag .
Maar naarmate we lager kwamen, werd de temperatuur steeds draaglijker, en een extra jas doet ook wonderen.
Onderhand wordt het verslag wat eentonig, maar ik kan niet anders dan steeds maar weer herhalen, dat de beelden die je krijgt voorgeschoteld niet te omschrijven zijn, zo indrukwekkend en prachtig.
Vandaag schoot mij de gedachte te binnen, dat het eigenlijk voor iedereen die een beetje geïnteresseerd is in de natuur, het eigenlijk een verplichting zou moeten zijn om deze Nationale Parken in ieder geval een maal in je leven te bezoeken.
Wel ben ik bang, dat na deze vakantie er nog weinig natuurbeelden zullen zijn die nog indruk op ons kunnen maken.
Het valt me nu al op dat wij mooie vergezichten al heel gewoon gaan ervaren, en er de camera niet meer zo snel voor pakken.
Ok verder met de tour.
Tot onze verbazing, kwamen wij op een van de uitkijkpunten een zelfde camper tegen, nou was dat niet de eerste keer maar in deze zaten de Zwitserse mensen van RoadBear die ons bij het ophalen van de camper geholpen hebben.
Dus ook zijzelf maken gebruik van het aanbod om een camper weg te brengen, en onderweg ook nog wat Nationale Parken te bezoeken.
Het is trouwens leuk, we kunnen alle campers die ook uit Chicago komen herkennen aan het feit dat ze geen kentekenplaten hebben, en we komen ze dan ook regelmatig tegen, behalve Wout en Dineke die lijken van de aardbodem verdwenen te zijn.

Uiteindelijk kwamen we als laatste bij Sunrise Point, en daar kun je afdalen in de kloof langs een slingerend en vooral stijl pad.
Vol goede moed begonnen we daaraan, echter halverwege kreeg ik behoorlijk last van mijn knie, had ik gisteren ook al last van (en dit is geen smoes), Richard vond het echter te mooi om  terug te gaan en is daarom alleen verder gegaan.
Alie was blij dat ik het aan mijn knie had, had ze ook een goede smoes om terug te gaan. 🙂
In het kader van solidair met je echtgenoot.
Rond 1 uur in de middag, zijn we op weg gegaan naar Zion NP, echter niet voordat we de route met 90km hebben verlengd, dit op advies van enkele Nederlanders die wij onderweg tegen kwamen, die ons vertelde dat er een weg was waar pakken sneeuw lagen, en ijspegels zo groot als bezem stelen langs de weg hingen, ook zorgde dit ervoor dat wij een bepaald stuk niet heen en terug hoefden te rijden. Dus zogezegd zo gedaan,de ijspegels bleken toch iets kleiner te zijn maar ze waren er wel, en het leek net of het ineens winter was daarboven, en het was “daarboven” want volgens de GPS en die liegt niet, reden we daar op 3014 meter hoog.
Wie kan mij overigens vertellen waarom er in Europa op deze hoogte geen boom te vinden is, en hier een bos zo groot als je erin verdwaald vinden ze je nooit meer terug, of hooguit misschien als Ötzi over 300 jaar, zal wel met het klimaat te maken hebben?
Deze route ging via de stad Cedar City, konden we daar meteen wat proviand inslaan bij Wal-Mart dat is een gigantische supermarkt ala Maxis^6.
Vanaf hier was het nog zo`n 70 km naar Zion NP, dat was nog een hele opgave, we reden via de snelweg in een gigantische sneeuwstorm en mochten jullie nu denken, nou die hebben ook lekker weer, ja, we hebben heel mooi zonnig weer tot nu toe.
We staan nu op een camping zo`n 15 km voor het park, we hadden een camping uitgezocht bij het park, maar daar bleek de Internet aansluiting niet te werken, en omdat we gisteren ook al geen Internet hadden, heb ik besloten terug te rijden naar de camping waar we nu staan. De extra kosten zal ik tzt bij de lezers van het verslag wel declareren.
En zoals jullie kunnen zien werkt internet nu naar behoren.

Morgen dus op naar Zion helaas niet met de camper maar met een Shuttle bus want je mag het park niet in met je eigen auto.
Ook parkeren schijnt een probleem te zijn, dus morgen vroeg uit de veren, om zeker te zijn van een parkeerplaats.

Dag 10-21 April:  Zion NP-Tuba City

 Zoals gezegd, vanmorgen vroeg op gestaan, om 8:00uur reden we van de camping af.
We waren daarom dan ook al om 8:30uur in Zion NP.
Parkeerplaats voldoende voorhanden.
Eerst het visitors center bezocht, want er moest wederom een koelkast magneet van het park gekocht worden, omdat Alie er van ieder park een wil hebben als souvenir.
Vervolgens de shuttle bus genomen om de zogenaamde scenic drive, door het park te maken.
Je kunt in en uitstappen wanneer je maar wilt, deze bus is gratis.
We zijn eerst naar het eindpunt gegaan, genaamd Temple of Synawava, daar kun je dan een riverside lopen van ongeveer een 1,5 uur.
Dit is een kloof die steeds smaller wordt en uiteindelijk, kun je alleen nog maar door de rivier verder.
Er zijn dan ook een redelijk aantal mensen, dat daar speciale schoenen voor mee hebben genomen en door de rivier verder gingen, maar voor ons hield de wandeling hier op.
Onderweg nog een paar tamme eekhoorns tegen gekomen.
Vervolgens de bus terug genomen en uitgestapt bij, Weeping Rock.
Ook daar weer een wandeling gemaakt van een half uur, naar een soort druipsteen grot, waarin allerlei vreemde planten groeiden.
Toen wij naar beneden keken zagen wij plotseling in het bos twee grote Edelherten op de grond liggen, en die lagen daar heel rustig te herkauwen, ongelofelijk, hoe die beesten gewend zijn geraakt aan de mensen.
Wij maakten een paar kinderen erop attent, ook de vader van die kinderen begon toen echter het verhaal te vertellen dat hij er thuis heel veel last van had omdat ze zijn tulpen allemaal op aten, en hij ze daarom thuis met een shotgun van de wereld blies.
Daarom weer terug gereden naar het Visitor`s center, waar onze camper geparkeerd stond.
Overigens vonden wij het hele shuttle bus systeem niet zo geslaagd, omdat je toch een veel minder goed uitzicht hebt dan vanuit de camper.
Daarna moesten wij via de rijksweg die ook door het park loopt, richting Grand Canyon.
In deze rijks weg bevinden zich een tweetal tunnels, waar je met de camper alleen door heen kunt door op de middenstreep te rijden.
Dus het verkeer wordt om en om door gelaten.
Voor dit akkefietje, moet je echter wel ondanks dat ze al $25,00 voor het park vragen, ook nog $15,00 voor de tunnel betalen.
Naar mijn mening, een behoorlijke melkkoe.
Maargoed het alternatief is een paar honderd km omrijden.

Ohja onderweg toch nog even lichte paniek, Alie riep, we moeten stoppen want de toilet pot lekt water (gelukkig niets anders) de hele vloer van de toiletruimte was nat, bleek het toilet water te lekken op een naad. Dus handdoek eromheen gebonden en verder gereden. Op de camping aangekomen geen spoor meer van lekkage te ontdekken.
Morgen nog maar eens kijken onder het rijden , misschien door het schudden, anders in Las Vegas maar langs een filiaal van Road Bear voor reparatie.
Verder vandaag eigenlijk geen hoogtepunten beleefd, de route was mooi en we staan nu zo`n 120km voor de Grand Canyon, op een camping in de plaats Tuba City.
Zodat wij morgen fris aan de rit door het Grand Canyon NP kunnen beginnen.
Op dit moment, is het weer fraai en lekker warm, morgen schijnt het echter slecht te worden, bewolkt en buien, nachttemperaturen van -6 graden
Ook voor overmorgen zijn de verwachtingen niet best.
Dus het zal erom hangen, of wij de geplande helikopter vlucht zullen gaan maken.
Indien morgen blijkt dat het weer te slecht is, korten wij het bezoek aan de Grand Canyon in en verlengen het bezoek aan Las Vegas.,want daar is het 30 graden.
Overigens, komen door deze verschuivingen ons bezoek aan de Goldwingdealer in San Francisco in de knel, moet ik nog een oplossing voor zoeken, maar voor de belanghebbende, ik doe mijn best hoor!

Dag 11-22 April:  Tuba City – Kingman

Vandaag dus de grote dag, een bezoek aan de Grand Canyon.
De weersvoorspellingen zijn slecht dus we zijn benieuwd wat het wordt.
Vanaf de camping was het nog zo`n 120km rijden.
Naarmate we het park naderde, gingen de temperaturen voelbaar omlaag.
Toen we het park binnenreden, was het weer best redelijk, maar wel koud, waarschijnlijk net boven het vriespunt.
Op weg naar het zogenaamde Village, het toeristisch centrum van het park, hebben we alle uitkijkpunten bezocht.
De helderheid van het uitzicht liet toch de wensen over, het was best heiig, en later kwam er ook steeds meer lage bewolking opzetten.
Naarmate we het Village naderde, begon het ook nog is te sneeuwen, waardoor ons bezoek aan het park eigenlijk, niet dat kon worden wat wij er ons van hadden voorgesteld.
De helikopter vlucht had geen zin, het was beslist onaantrekkelijk om met de shuttle bus de hele dag met dit weer langs de canyon te toeren, en ook de weersvoorspelling voor morgen was zelfs nog slechter.
We hebben familie beraad gehouden, en besloten dat we de tijd dan beter konden gebruiken, bijvoorbeeld, om ons bezoek aan Las Vegas, waar het wel lekker warm is, eventueel te verlengen.
Dus zo gezegd, zo gedaan.
Maar voordat we vertrokken, hebben we toch nog de film over de Grand Canyon in het Imax theater bezocht, en dat was zeker de moeite waard.
De rit naar Las Vegas, bedraagt vanaf de Grand Canyon ongeveer 450 km, Dus vandaag hebben we daarvan zo`n 300 gereden.
En we staan nu op een camping in de plaats Kingman, pal aan Route 66.
Onderweg, hebben wij ook nog een stuk van de Historische Route 66 gereden, en kwamen door het dorp Seligman.
Dit kende ik van een motor programma van tv, waarin Huub Stapel bij de plaatselijke kapper, zijn haar liet knippen.
In dit dorp wat eigenlijk een zeer armoedige bende is, staan een 4 tal op Route 66 gebaseerde souvenir winkels, waar ze de meest grappige en waardeloze prularia over alles wat maar iets met Route 66 te maken zou kunnen hebben, wordt verkocht.
Denk daarbij aan straatnaam borden tot aan foto`s van James Dean, en vooral héél veel over Harley Davidson.
We hebben daar ook een IJsje gegeten, bij een grappige uitbater, die je continu op het verkeerde been zet.
Bijvoorbeeld, aan de deur zit de deurknop aan de schanier kant, en uiteraard ook aan de juiste kant, maar die aan de scharnier kant is voorzien van een bordje pull, dus iedereen staat aan de verkeerde kant te trekken.
Het beduvelen ging zover dat toen we het ijsje hadden ik me echt afvroeg of dit wel een echt ijsje was, maar dat bleek wel het geval.
Ook dit bedrijf kende ik van een reis verslag over Route 66.
Erg grappig allemaal.
Zoals gezegd staan we nu dus in Kingman, en daar is de temperatuur minstens, zo`n 15 graden hoger.
Vanavond zijn we lekker uit wezen eten, Mexicaans, erg lekker. Tijdens het parkeren, reed ik nog een deuk in het opstapje van de camper, lekker hoor die hoge stoepranden hier. Moet ik later maar proberen onzichtbaar te repareren
Overigens lekte de wc net als gisteren ook weer onder het rijden, moet ik morgen ook maar even naar laten kijken.
Nu zijn de weersvoorspellingen voor Las Vegas voor morgen, regen en wind. Dus we hebben weer geluk.
Kregen vandaag ook een sms van Wout en Dineke, die bevinden zich nu in Las Vegas, hebben dus slecht weer, en gaan morgen verder, waarheen weet ik niet.
Wij gaan daarom morgen uitgebreid Boulder Dam bezoeken, en daarna in Las Vegas shoppen in een Outlet center
Want ik heb een collega beloofd een paar Levi`s spijkerbroeken voor hem mee te nemen, en die zou je daar goedkoop kunnen kopen. En zelf kunnen we misschien ook wel iets nieuws gebruiken.
Voor de dag daarna zijn de weersvoorspellingen 28 graden, dus dan gaan we de strip bezoeken.
Waarschijnlijk zullen wij daarom de komende 2 avonden geen verslag maken, aangezien we dan `s avonds geen tijd hebben. Wel zal ik proberen de mail te bekijken en evt. te beantwoorden.
Want om deze reis mogelijk te maken, heb ik ingecalculeerd dat ik in Las Vegas de jackpot ga winnen.

Dag 12 en 13-23 en 24 April:  Kingman-Las Vegas

23 april
Toch nu even de tijd gevonden in de ochtend van 24 april om een verslag te maken
Gisteren een relatief kort stukje te rijden, heerlijk, slechts 120 km.
Allereerst voor een bezoek aan de Hooverdam, gisteren schreef ik dat het aan de Boulderdam was, kom ik er vandaag achter dat die naam sinds 1942 veranderd is in Hooverdam, in 1942 pas , geen wonder dat ik daar nog niet van op de hoogte was.   🙂
Dit verklaard ook waarom ik in mijn routeplanner die Boulderdam al niet kon vinden natuurlijk.
Maar voordat we daar waren werden we op de snelweg aan de kant gezet , net als al het andere verkeer, controle , en niet zo’n beetje alles moest open , zelfs wilde de agent in de camper kijken, hij vond echter niets anders dan een 2 tal vrolijke familieleden.
Dit wordt gedaan om dat die Yanks als de dood zijn voor een aanslag op die dam, wel begrijpelijk denk ik.
Bij de dam kaartjes gekocht voor een bezoek aan het inwendige van de dam, maar ook daar weer gigantische controle, net als op het vliegveld, alles door een scanner, en wijzelf door poortjes.
Eerst een film over de het ontstaan van de dam en daarna een bezoek aan het inwendige van de dam, de generatoren etc. erg interessant allemaal,

Toen op naar Las Vegas, allereerst via de gps op zoek naar RoadBear voor reparatie van het toilet.
Al snel gevonden, en de mensen daar kwamen ons snel te hulp, het hele toilet werd uitgebouwd, bleek een fabrieksfout te zijn en gerepareerd weer ingebouwd. Tijdens deze reparatie waaide deur van de camper open, doordat die monteur hem niet goed had vergrendeld, Alie riep mij te hulp want zij kreeg de deur niet meer dicht, en de schroeven van de vanghaak waren compleet uit de camper gerukt. Dus monteur erbij, bleek die vanghaak dwars door de deur heen geslagen te zijn, dat was paniek bij de mensen van RoadBear, gingen ze bij andere campers kijken, die al afgeleverd waren, bleken andere campers dit ook al te hebben, maar was nog niet opgemerkt. Conclusie constructiefout.
Vervolgens op naar een Outlet Mall, daar worden tegen bodemprijzen merkartikelen verkocht.
Dus Mario ik kan je vertellen dat de broeken binnen zijn, Levi’s 501

Toen de camping in Las Vegas opgezocht een KOA camping midden in Vegas, Circus Circus genaamd, pal aan de zgn strip.
Nou ja camping, stel het je voor als een parkeerplaats bij de jaarbeurs, zonder enige beschutting etc. alleen de fullhookups zijn aanwezig voor de camper, en niet geheel onbelangrijk in deze, de duurste camping tot nu toe
Direct  na installatie de stad ingegaan , eerst maar eten , we zijn wezen eten in het Circus Circus casino/hotel waar de camping bijhoort. Je kunt daar werkelijk voor een schijntje van een compleet buffet incl. drank gebruik maken.

Onder het motto hoe minder geld je aan eten uitgeeft des te meer kun je vergokken.
Vervolgens de strip afgewandeld, een wandeltraining zou niet weggeweest zijn overigens, Achtereenvolgens Treasure Island casino/hotel bezocht met de bijbehorende spectaculaire show. Toen naar het Venetian casino/hotel, daar hebben ze buiten de brug van de zeven zuchten nagebouwd en de toren die op het San Marcoplein in Venetie staat.
Maar het toppunt van gekte is toch wel dat ze op de bovenverdieping een straat in Venetie hebben nagebouwd  met Grande Canal, compleet met gondels en gondeliers, zelfs is het mogelijk om een gondelvaart te maken, maar het toppunt vonden wij toch wel, dat het plafond een blauw licht bewolkte hemel is, je hebt dus echt het idee dat je ’s avonds, overdag buiten loopt. Werkelijk prachtig. De overeenkomsten gaan echter nog verder, Er stond een ijscoman, en Richard en ik namen een ijsje Alie had (gelukkig) geen zin. In Venetie wordt je getilt met de horeca pijzen nou hier ook, had mij voorgenomen niet over prijzen te praten maar voor de beeldvorming moet het even.
1 x compleet maaltijd buffet met toetjes en drank $ 9,95 – 1 ijscohoorntje in nep Venetie $ 6,95  + tax , dan lul je niet meer, toch?
Uiteindelijk teruggelopen naar de camping, om 0:00 uur waren we terug, kapot moe, ja echt kapot moe, heb sinds mijn dienstijd niet meer zoveel gelopen denk ik.
We zijn er nu achter dat er een dubbeldekker shuttle bus rijdt kun je onbeperkt in en uitstappen, dus vandaag gaan we dat maar doen. 

24 april
Vandaag weer de strip op, overdag ziet het er allemaal een stuk normaler uit natuurlijk, maar zodra je een casino/hotel annex winkelcentrum inloopt is het gevoel weer terug, want binnen is het net zo’n kermis als ’s avonds
Weer veel gezien, en wat leuk was, ’s avonds zitten we te eten bij het Riviera casino, komt er zo’n mooie dame langs en die geeft ons vrijkaarten voor een Russiche ijsshow, nou ja aan ons, ze gaf ze eigenlijk aan mij natuurlijk.
We hebben in ieder geval een geweldige acrobatische show van anderhalf uur, geheel uitgevoerd op een podium dat was omgetoverd tot een ijsbaan.

Morgen weer verder door Dead Valley naar Lake Isabelle , een rit van maar liefst 495 km , dus vroeg op en op tijd vertrekken, overigens ik kreeg vanavond ook een SMS van Wout en Dineke die zitten nu in Pismo Beach aan de kust.
En nu wil ik dit verslag uploaden en werkt de verbinding weer eens niet mee, dus dan maar later.

25 April:  Las Vegas – Lake Isabelle

Vandaag om 7:15 uur een aanvang gemaakt met de reis naar Sequoia NP, we gaan een tussenstop maken in Lake Isabelle, met als enige reden de afstand. Het is geen pretje om met de camper door de spits van Las Vegas te rijden, links en rechts word je gepasseerd, (dat is normaal en toegestaan dus), en soms is het lastig om van rijbaan te wisselen, want als je rechts blijft rijden , moet je soms ineens verplicht de afrit af, ook valt het op dat de mensen hier een stuk minder geduldig zijn dan in de rest van de VS, het lijkt hier meer op Nederland. Maar we zijn zonder deuken de stad uitgeraakt.

Om in Lake Isabelle te komen,  zullen we eerst door Death Valley NP moeten, gelukkig is dat in april nog toegestaan, als je in juni gaat is het verboden om met een huurcamper erdoor te rijden, dit vanwege de immense hitte.
De temperaturen daar kunnen oplopen tot boven de 50 graden Celsius, vandaag was het slechts 38 graden Celsius
Je wordt dan ook bij binnenrijden gewaarschuwd om de Airco van de auto uit te zetten, dit om heet lopen van de automotor te voorkomen. Wij hadden daar nog geen last van dus de airco lekker aan laten staan.
Je kunt je niet voorstellen , je ziet een onafzienbare weg voor je met aan beide zijden niets als gras, struikjes, stenen en zand zover het oog reikt, en de navigatie miep meld dan, over 85 km links afslaan.
Ik weet nu nog eigenlijk niet of ik dit mooi vind of puur vervelend. We reden ook langs een oefenterrein van de Amerikaanse luchtmacht, want de F16’s vlogen ons links en rechts op bijna ooghoogte voorbij.
Het bezorgde mij een DejaVu van mijn werkbezoekjes (nou ja werk) aan Vlieland.
Ook staan er om de paar kilometer watertanks, speciaal om de radiateur van je auto te kunnen bijvullen, komt op ons vreemd over , je zou zeggen zorg ook voor drinkwater , maar dat is er niet, moet je natuurlijk ook zelf aan denken.

Nu even over naar het hoogte punt van de dag, dat kan ook alleen maar ons overkomen.
Je moet je voorstellen, kilometers ver kijkend, geen auto te zien, onze GPS Miep zegt, links af, Richard rijdt, en ik kijk in onze Rand McNally road atlas, om te checken of we goed rijden. Op dat moment van linksaf gaan, kan ik mij niet oriënteren en zeg tegen Richard stop even hier op de hoek, moet even zoeken waar wij zijn.
Ik zeg nog tegen Richard ga maar niet in de berm staan, want die ziet er niet al te stabiel uit met al dat zand, en voor je het weet staan we de camper uit te graven ala Parijs Dakar.
Dus de alarmlichten aan en midden op de rijbaan van deze 2 baansweg  gestopt, zit ik rustig in de atlas te zoeken, stopt er een witte 4×4 achter ons, Richard zegt nog wat een eikel , die ziet toch wel dat wij hier niet op de bus staan te wachten, dus hij geeft uit het raam aan met zijn arm, dat hij door kan rijden, maar “die eikel” blijft gewoon staan.
Even later komt er nog een witte 4×4 achter staan (waar ze zo gauw vandaan komen, geen idee), Richard zegt shit deze heeft blauwe zwaailichten op het dak. En ja hoor politie, dus die komt bij ons raam en vraagt aan Richard, Sir did your car broke down ? Richard no Sir , we are looking on the roadmap. Nou daar was die agent niet blij mee.
Richard de wagen uit, papieren laten zien, bleek die eerste witte 4×4 ook een politieauto te zijn. Ik er ook maar uit, ik was nog even bang dat op het moment ik uit zou stappen, er de methode van “FREEZE” met getrokken pistool gehanteerd zou gaan worden, maar dat viel gelukkig mee. Ik die beste man uitgelegd dat ik Richard had verteld dat hij moest stoppen in opdracht van mij, nou dat had ik beter niet kunnen zeggen, want toen kreeg hij het verhaal te horen dat er niemand anders dan Richard zelf verantwoordelijk was voor zijn gedrag.
En wij maar die agent gelijk geven yes Officer of course Officer,
Uiteindelijk liep het hele verhaal met een sisser af en kregen we geen bekeuring, achteraf hebben we wel moeten lachen, je moet je voorstellen je komt een uur geen auto tegen, en dan ineens 2 politieauto’s als wij een overtreding maken.
Foto’s heb ik er maar niet van gemaakt, dat durfde ik niet, helaas voor jullie.

Ook nog even bij een Honda dealer langs geweest voor wat onderdelen voor mijn motor, die in Nederland bijna onbetaalbaar zijn, hadden ze natuurlijk niet op voorraad , helaas..
De rest van de dag is verlopen zonder problemen of hoogte punten, behalve dat Alie vandaag weer voor het eerst aardappelen heeft gekookt, met sperziebonen, toch wel lekker hoor na al die Amerikaanse vaak toch fastfood achtige gerechten
Staan nu op een aardige camping pal aan het Lake Isabelle, en dit keer met een goede Internet verbinding, waar we overigens voor het eerst extra voor moesten betalen, maar ja Californie schijnt toch wel een stuk commerciëler te zijn dan de rest van de VS, is ook te merken aan de benzine prijzen, die zijn hier soms wel 1 dollar per gallon duurder dan in Utah bv.

Nog even wat cijfertjes  ter info, de mijlenteller van de camper staat nu op 3509 ML dat is 5647 kilometer , getankte  liters benzine 1320 liter = gemiddeld verbruik van ongeveer 1liter op 4,2 km en dat in 13 dagen, vanaf vandaag nog te rijden, ongeveer 1100 km in 7 dagen, dus dat wordt een makkie.
Morgen verder

Dag 15 – 26 April: Lake Isabelle – Fresno

Vanmorgen zoals gewoonlijk weer op tijd vertrokken.
De route naar Sequoia NP, die ik had uit gezet was mooi, maar wel héél erg bochtig, de eerste zestig km bleek er geen recht stuk in de weg te zitten.
En we gingen van hoog naar laag, en vice versa.
Mocht ik ooit met de motor hier in de buurt nog gaan rijden, dan wordt deze weg zeker in de route opgenomen, want zo vervelend als het met de camper is, zo mooi is het met de motor natuurlijk.
Gelukkig waren de laatste 100 km kaarsrecht, dus dat schoot lekker op.
Het blijkt dat we hier door de citrus plantage streek van Californië rijden.
Overal langs de weg staan, duizenden sinaasappel bomen en anders soortigen citrus bomen, ook is de lucht vervuld van een in onze beleving onaangename geur, een soort weeïge sinaasappel lucht.
Je ziet langs de weg overal ook sinaasappels liggen op de grond, vooral in bochten, die blijken van vrachtwagens af gevallen te zijn die deze vervoeren, zoals bij ons de suikerbieten campagne.
Wij wilden wel eens weten of deze sinaasappels ook te eten waren, nou wij kunnen jullie vertellen, wat ze er daar mee doen is ons een raadsel, want ze waren zo droog als ……………… Eenmaal in het park, bleek ook dit een zeer bochtige weg te zijn.
Maar dat was eigenlijk geen verrassing, Wat wel een verrassing was, was dat er wegwerkzaamheden waren, waardoor er slechts 1 keer per uur een aantal auto`s doorgelaten worden.
We hadden redelijk geluk want, we hoefde maar 20minuten te wachten.
Dit park, staat bekend om zijn reusachtige bomen, hoe kan het ook anders, Sequoia`s genaamd.
Op een gegeven moment staat er dan ook een bord met “you now entering the big tree forest” altijd er al van gedroomd  om het grote bomen bos te mogen betreden….. want volgens mij had juffrouw ooievaar van de fabeltjeskrant het er al over, of was dat het enge bomen bos, nou ja waar gaat het over.
Je weet ook werkelijk niet wat je ziet, tussen de normale dennenbomen die al niet klein zijn, en zo`n 300 jaar oud kunnen worden, staan deze woudreuzen die wel 3000 jaar oud kunnen worden.

De bekendste boom in dit park is genaamd, General Sherman.
Deze General Sherman Tree is het grootste levende ding op aarde, de leeftijd van deze boom wordt geschat op 2300-2700 jaar oud.
Zie de foto`s voor een indruk.
Wat ook opvalt, is dat er nog zoveel sneeuw in dit park ligt, toch is de temperatuur heerlijk aangenaam.
Een korte broek, en sandalen is dan ook meer dan genoeg.
Verder zul je in dit park veel moeten wandelen om het goed te kunnen bekijken, aangezien wij daar de tijd niet voor hebben, en na Las Vegas voorlopig even genoeg van het lopen hebben, rijden wij door naar Fresno, met de bedoeling om daar te overnachten.

We hebben een camping midden in de stad, en de slechtste camping tot nu toe.
Het sanitair is niet om aan te zien, als we dit hadden geweten waren we zeker door gereden naar een andere camping.
Richard is toch maar wezen douchen, hij vertelde dat hij met zijn slippers aan de vloer kleefde, Alie en ik zelf slaan maar een keertje over.
Ook is er in tegenstelling tot de camping gids aangeeft, geen internet beschikbaar.
Dus dit verslag zal op een later tijdstip pas worden geplaatst.
Naast de camping is wel een motordealer.
En laten die nu de onderdelen hebben die ik nodig heb.
De mensen zijn zo blij met een klant uit Nederland, dat de verkoper mij een t-shirt wil geven, maar helaas is mijn maat niet op voorraad (hoe kan dat nou in dit land van slanke mensen).
Dus geeft de man mij een fraaie klok (voor in de motorschuur) cadeau.
De chroomdelen die ik voor wat anderen goede kennissen uit Nederland moest meebrengen, hadden ze hier niet op voorraad.
Maar niet getreurd, dit was ook niet de geplande winkel om deze delen te kopen.
Morgen gaan we op weg naar het laatste park van deze reis, Yosemite.
Dus morgen verder.
Dag 16 – 27 April:Fresno – Yosemite NP

We waren vanmorgen blij, dat we van deze camping konden vertrekken, wat een bende.
Naar het park was slechts een kleine 80 km, dus om half 10 waren we daar al.
Allereerst zijn we naar het zogenaamde Mariposa Grove geweest, ook dat is weer een Sequoia bos.
Hier liggen echter ook veel in de afgelopen soms honderden jaren omgevallen Sequoia`s.
Dit geeft een hele aparte indruk.
Ook word hier veel meer uitgelegd, door middel van plaquettes langs het wandel pad.
Er staat hier zelfs een boom waar men in 1800 nog wat, een gigantisch gat in gezaagd heeft om er met paard en wagen door heen te kunnen rijden, het is überhaupt een wonder, dat deze boom dat overleefd heeft.
In die zelfde 19e eeuw, is men ook begonnen met het vellen van deze bomen, dit om ze om te zetten in potloden en tandenstokers, Gelukkig is men daar al snel mee gestopt.
Wat jammer in dit bos is, is dat er veel, te veel toeristen lopen, ondanks dat het pas april is, wat moet dat worden in het hoogseizoen.
Van de door ons als zo prettig ervaren rust en stilte in de rest van de parken, bleef hier dan ook weinig over.
De weg naar Glacierpoint bleek helaas nog afgesloten te zijn, net als het eigenlijke hoogte punt van het park, de Tioga pas. Deze laatste gaat zelfs pas in juni open.
Vervolgens zijn we doorgereden naar het Visitor`s center.
Vandaar uit konden wij een aantal spectaculaire watervallen bezoeken.
Ook werd ons weer een film vertoond over het park.
Verder doet het park toch sterk denken aan onze vele reizen naar de Alpen.
Vandaar ook dat dit park niet de velen AAAAH`s en OOOOH`s oproept zoals in de voorgaande parken, maar ja het geeft ook aan dat wij dus eigenlijk verwend zijn.
We staan nu op een hele mooie camping, zeker de mooiste tot nu toe, zo`n 30 km buiten het park.
Vermoedelijk is dit voorlopig de laatste camping met een internet aansluiting.
Als de camping gids namelijk up to date is, zullen wij niet eerder over internet beschikken dan volgende week donderdag, in het hotel in San Francisco.
Aan de andere kant heb ik gemerkt, dat met name in druk bevolkte gebieden, er vaak onbeveiligde netwerken te gebruiken zijn.

Wat gaan wij de laatste week nog doen, wij rijden morgen van hier naar San Francisco, gaan eerst langs een Goldwing dealer, om daar inkopen te doen voor een aantal vrienden.
Wij zullen dan een stuk langs de kust van de Stille Oceaan rijden, en via de Golden Gate Bridge naar een camping in een voorstad van San Francisco rijden, van daaruit zullen wij 3 dagen de stad bezoeken, en de 4e dag, 3 mei, zullen wij de camper bij de verhuurder in moeten inleveren helaas, om dan vervolgens op vrijdag 4 mei in de middag terug te vliegen naar Nederland. Waar wij dan op 5 mei in de ochtend aankomen.
Dus  wordt misschien vervolgd.,

Dag 17 – 28 April:Yosemite NP – San Fransisco

Wordt dus toch vervolgd.
Vandaag uitgeslapen, allereerst de mail nog even opgehaald voor vertrek.
Bleek dat mijn broer Peter net online was via MSN, hebben we toch nog even gezellig met elkaar kunnen praten via MSN, met behulp van microfoon en koptelefoon, het is goed te horen dat alles naar omstandigheden goed met hem gaat, en ook met de rest van de familie. En ohja Nick van harte gefeliciteerd van ons. .
We hadden vandaag maar een kort ritje voor de boeg, althans dat dachten we.
Het eerste stuk van de route is erg fraai, een heel ander landschap dan wij tot nu toe gewend zijn, hier in de states.
Je kunt ook zien dat de levensstandaard hier in Californië hoger ligt, lang niet zoveel rotzooi en oude huizen, of mobilhomes . Maar veel fraaie villa’s achter gemetselde muren etc. Ook de dorpen doen veel gezelliger, misschien wel Europeser aan.
Eerst naar de Goldwingdealer, daar bleek dat er slechts een paar van de gewenste accessoires op voorraad waren.
Ze liepen daar ook niet over van vriendelijkheid trouwens, dit in tegenstelling tot de Honda dealer in Fresno  waar we al eerder waren.
Toen naar de camping in Livermore, een voorstad van San Fransisco, toen we daar aankwamen om 13:00 uur, dachten we lekker te kunnen gaan zwemmen in het bijgelegen meer, net toen wij bij de camping waren werd er echter een bord opgehangen, met Campsite Full.
Dus daar ging ons ontspannen middagje, want kort daarbij was geen andere camping, de eerstvolgende lag op 65 km.

Maar die lag pal aan de stille oceaan, dus dat leek ons ook wel wat, nou dan moet je wel rekening houden met, dat je door een wereldstad moet, de ene file na de andere, plus de door mij geplande fraaie kustroute viel hierdoor ook in het water.
Om 16:30 waren we dan eindelijk bij de camping, en ja hoor, ook vol. Blijkt er een air. en oldtimer show dit weekend te zijn, waar meer dan 100000 bezoekers worden verwacht
Wat nu ? Volgens de receptioniste van deze camping was er ook nog een camping zo’n 30 km verder.
Dus maar weer in de auto en de file in, wel een stukje over de fraaie kustweg langs de oceaan
Om 17:20 uur waren we dan eindelijk op deze camping, bleek de receptie al gesloten te zijn , je moet dan via een inschrijfformulier zelf inschrijven en de volgende dag betalen etc. Bleken er hier toch ook nog slechts 4 plaatsen beschikbaar te zijn. Dus we waren net op tijd.
Overigens is dit weer zo’n beruchte Amerikaanse camping op een soort parkeerplaats, maar deze ligt wel pal aan zee. het is hier dan ook een stuk frisser. EN ze hebben internet zoals jullie merken.
Direct de korte broek voor de lange broek verwisselt dus, en het fleece jack maar weer aan.
Ondanks dat het etenstijd was, toch maar eerst naar het strand, als je namelijk voor het eerst de Pacific Ocean ziet moet je hem ook aanraken, toch.
Nou dat laatste hebben we gedaan, zeker Alie, de oceaan rolde een heel stuk bij ons vandaan, er was een behoorlijke branding, ik zeg nog tegen Richard kijk uit want voor je het weet heb je natte voeten, als die golven terug komen.
Ik had de woorden amper uit mijn mond, moesten we al rennen, Richard en ik konden de golven eigenlijk net voorblijven, behalve iets wat natte broekspijpen. Maar Alie was toch te langzaam, en verdween tot haar knieën met schoenen aan in het water, helaas waren wij natuurlijk te druk om ons eigen hachje te redden, dus een actiefilm en of foto’s zijn er weer niet van, dus weer geen filmpje voor de leukste thuis helaas, en nu ik dit zit te typen , zie ik tegenover mij iemand met de middelvinger omhoog zitten. Waarom begrijp ik niet.
Kreeg vandaag ook een SMS van Wout en Dineke dat zij inmiddels op de afgesproken camping in San Fransisco centrum zijn.. Dus morgen zien wij elkaar weer, kunnen we onze ervaringen van de afgelopen weken uitwisselen, zijn erg benieuwd, via welke route zij zijn gereden, en kunnen we eindelijk de groeten van de diverse familieleden aan hen, die ons dat via de mail hebben verzocht, overbrengen.
Dus wie weet morgen weer verder.

Dag 18 – 29 April:San Fransisco

Vandaag dus naar San Fransisco, het is fris bij het opstaan, ook de douche op de camping wil maar niet warm worden, dat is niet lekker.
Wat mij opvalt hier pal aan de oceaan is, als je in Nederland aan de Noordzee bent dan ruik je de zee. Hier is dat in het geheel niet zo, ik heb geen idee hoe dat komt.
De lucht is erg bewolkt, ik vrees daarom het ergste voor het uitzicht op de stad en de Golden Gate Bridge.
De campingbaas probeert ons echter gerust te stellen, met het verhaal dat SF bestaat uit 49 heuvels en dat het weer per heuvel kan verschillen.
Na vertrek loopt de route dwars door de stad, het geeft een mooie indruk van de stad SF. onze eerste stop is Twin Peaks een berg midden  in de stad, waarvandaan je een prachtig uitzicht schijnt te hebben over de stad en de baai met Alcatraz en de Golden Gate Bridge, maar zoals verwacht , niets anders dan mist, je kunt vaag wat huizen onder je onderscheiden, maar dat is dan ook alles, erg jammer.
Dan maar op naar de Golden Gate Bridge, ook die is aan de bovenkant geheel in de wolken gehuld, dit blijkt overigens zeer vaak voor te komen, en kan per uur veranderen.. Toch maar de nodige verplichte foto’s gemaakt en maar liefst van 3 kanten van de brug. Toch wel heel vreemd dat een brug zo’n toeristische attractie kan zijn, maar ik moet zeggen, hij is ook werkelijk bijzonder door zijn vorm en kleur en niet te vergeten zijn prachtige locatie.
Er stond ook nog een bezoek gepland aan een bergpas , waar vandaan ook een schitterend uitzicht te zien zou zijn, dit hebben we maar niet gedaan vanwege de mist uiteraard..
Dus dan maar vroeg naar de camping voor een was en nog wat andere verplichtingen,
We waren de stad nog niet uit of de zon brak door, en meteen lekker warm, heel vreemd, we hebben een plaats gekregen vlak bij Wout en Dineke, die er uiteraard niet zijn , want die zijn de stad in natuurlijk,.
Morgen is het onze beurt om de stad te gaan bezoeken, we zijn zeer benieuwd, jammer dat de weersvoorspellingen niet al te best zijn voor de komende dagen.
Ohja de camping heeft geen Internet, dus maar gebruik gemaakt van een illegale tap, moet men zich maar beter beveiligen tenslotte.
wordt dus waarschijnlijk vervolgd.

Dag 19 -30 april

Vandaag, prachtig weer, en we gaan naar het centrum van SF.
We gaan met de busboot, dit is zo’n 20 minuten varen. Wout en Dineke , die we gisteren weer teruggevonden hebben, zijn al een keer geweest met dit bootje , dus die weten hoe alles in zijn werk gaat.
Als we bij de boot aankomen, blijkt dat vandaag al het openbaar vervoer gratis is, dit vanwege een ernstig ongeluk met een tankwagen , waardoor een viaduct is ingestort van een belangrijke verkeersader, de autoriteiten, hopen zo de verkeerschaos te beperken.
Voor ons een leuk voordeeltje natuurlijk.
Het blijkt dat we langs de beruchte San Quentin gevangenis komen, en de gedetineerden worden net gelucht in hun oranje pakken, dit speciaal voor koninginnendag waarschijnlijk.
Vanaf het bootje heb je ook een prachtig uitzicht over de Golden Gate Bridge de Bay Bridge en Alcataz.
Als we een maal in de stad zijn aangekomen bij pier 1, nemen we de tram naar pier 33 om daar eerst kaartjes te reserveren voor woensdag, voor een bezoek aan Alcatraz
Wout en Dineke gaan die trip nu maken, dus wij gaan alleen verder, weer met de tram naar pier 39, daar bevinden zich allerlei toeristische attracties, en ook de beroemde zeeleeuwen hebben zich daar gevestigd.
Deze liggen daar op vlonders in de haven , en maken een herrie van jewelste, en stinken doen ze niet minder, erg leuk om te zien hoe ze elkaars plekje proberen af te pakken, terwijl er 2 vlonders verderop voldoende plaats is.
Ook zijn we een Onderzeeboot uit de 2e wereldoorlog wezen bezoeken, erg leuk om te zien hoe er daarbinnen met de ruimte is geworsteld om de 80 bemanningsleden een plekje te geven, ik moet er werkelijk niet aan denken, daar te moeten leven.
Inmiddels was het etenstijd geworden en zijn we gaan lunchen, natuurlijk wordt je dood gegooid met de visrestaurants, dus Richard en ik vis en Alie alleen een salade, nou die vis viel qua smaak erg tegen, totaal geen kruiden erop , ik denk zefs geen zout., kunnen ze nog wat gaan leren in Nederland denk ik dan.
Vervolgens een rit gemaakt met de cablecar door de straten van SF, erg leuk, binnen was geen plaats meer en ik moest dus op de treeplanken aan de buitenkant gaan hangen, kwam goed uit natuurlijk dit ivm het filmen.
In de wijk chinatown uitgestapt, SF heeft de grootste Chinese gemeenschap van de VS, je waant je werkelijk in China hier.
Op straat alleen maar chinezen en een enkele toerist natuurlijk, en alle teksten en straatnaam borden in het chinees, en stinken bij sommige winkels, niet te zuinig , wat die lui allemaal naar binnen schuiven , is mij een raadsel, wat wij in de kliko gooien eten zij op volgens mij.

Toen wij dit hadden gezien zijn we naar Coit tower gelopen, nou ja gelopen, geklommen moet ik bijna zeggen.
Dat Sf heeft een steile straten , onvoorstelbaar, de auto’s staan ook allemaal geparkeerd met de wielen naar de trottoirband gedraaid, voor het geval ze door de handrem heen gaan natuurlijk.
Achteraf las ik in een folder dat wij toevallig de steilste straat van SF hebben gelopen, een 32% helling, onvoorstelbaar.
Een fiets voor naar je werk, hoef je hier dan ook zeker niet te hebben.
Die Coit tower is ook leuk om te bezoeken en je hebt er een prachtig uitzicht over de stad natuurlijk.
De liftboy is een oude chinees die in het afhaalchinees engels het een en ander uitlegt, voor ons Nederlanders totaal onverstaanbaar, onvoorstelbaar dat ze zo iemand als gids aanstellen.
Ook de lift zelf gaf niet veel vertrouwen , op het moment dat hij de etages bereikte, maakte dat ding geluiden, onvoorstelbaar, heb echt overwogen er niet in te stappen , tijdens het wachten op de lift naar beneden, dacht ik werkelijk dat de kabel brak en de lift in de schacht naar beneden was gedonderd , zo’n herrie.
Maar de liftdeur ging toch open en de chinees begroette ons lachend.

Vervolgens zijn we naar Lombard street gelopen, het overbekende kronkelstraatje, wat je vaak in films ziet, grappig hier te staan, verder niet bijzonder.

Daarna met de Cablecar, waar we 3 kwartier op hebben staan wachten, om 2 haltes verder er weer uit te moeten omdat we bij het eindpunt waren !!! foutje van de gids, terug naar de haven, en weer met de boot terug naar de camping.
Om half negen waren we weer terug, een erg vermoeiende maar leuke dag gehad.
Morgen weer verder .

Dag 20  1 mei

Vandaag staat er niet zoveel op het programma, we hebben besloten om in ieder geval niet naar de stad te gaan, omdat we eigenlijk niet echt een doel hebben, Want eigenlijk hebben we gisteren en eergisteren alle hoogtepunten al bezocht.
Het enige wat nog overblijft, is eigenlijk Mount Tamailpas , maar hier moet je met de auto naar toe.
Omdat we nog niet genoeg gereden hebben deze vakantie, en omdat het bij aankomst hier in SF zo bewolkt was, gaan we vandaag maar, ook moeten we nog een paar boodschappen doen voor de laatste 2 dagen.
Dus de hookup los gekoppeld en de bergen in, een prachtige rit  van zo’n 50 km, wel erg smalle wegen met veel laag hangende takken , waardoor ik bang was de laatste rit toch nog wat schade aan de camper te maken, maar alles liep goed af.
Vanaf de pas heb je een erg mooi uitzicht over de baai van SF.
Tijdens de boodschappen nog een paar vette donuts gehaald voor ’s avonds bij de koffie, en weer terug naar de camping, maar niet voordat we eerst de propaan tank hebben gevuld, nou dat ging niet door, je moest daar minimaal 5 gallon (bijna 20 liter) afnemen, als er maar een liter of 4 bijkan, gaan wij dat niet doen uiteraard. Dus voor het afleveren nog maar eens zoeken naar een andere pomp.’s Avonds gezellig met Wout en Dineke, koffie met donuts en een borrel genuttigd. Toen zat de dag er alweer op

Dag 21 2 mei

Vannacht heeft het behoorlijk geregend, blijkt dat het bed van Richard zeiknat is, het dakluik stond open en het heeft ingeregend, Ook het dekbed is enigszins nat
Vandaag gaan we naar Alcatraz, dus het matras van Richard voor het raam in de zon gelegd , misschien droogt het voor vanavond.
Om 11:30 moeten we bij de boot naar Alcatraz zijn, dus nemen we de veerpont vanaf de camping om 10:20 uur.
Wout en Dineke gaan ook met dezelfde boot, want die gaan de stad nog een keer bezoeken, China Town en Coit tower.
Aan boord van de veerpont, een leuk gesprek gevoerd met Amerikanen, die zich af zaten te vragen wat voor vreemd taaltje er door ons gesproken werd.
Alcatraz eiland, the Rock genaamd, toch bijzonder om dit te zien, bekend bij ons van films, zoals Escape from Alcatraz met Clint Eastwood, gebaseerd op een waar gebeurd verhaal over de ontsnapping van 3 gevangenen.
Het eiland was eerst in gebruik als een militair verdedigingsfort annex militaire gevangenis, en pas vanaf 1936 werd het een straf gevangenis, bekende criminelen zaten er opgesloten, o.a. Al “Scarfase” Capone, in 1963 is het complex gesloten,, vanaf die tijd lijkt er weinig tot  niets aan onderhoud te worden gedaan, want het complex is in een erbarmelijke staat van onderhoud. Maar niet geheel onlogisch want de hoge onderhoudskosten is de reden van sluiting geweest. Het is nu echter wel de belangrijkste toeristische attractie van SF.
We kregen een audio apparaat met koptelefoon , zelfs in het Nederlands en daarmee kon je een rondtour door het gevangenis complex maken, erg leuk en interessant , maar soms wel verwarrend, diverse keren waren we de weg kwijt, alle zaken uit het verfilmde verhaal worden getoond plus nog veel meer o.a  over een door de mariniers neergeslagen gevangenen opstand, de granaat inslag gaten zijn nu nog zichtbaar in de vloer.
Onvoorstelbaar ook hoe klein die celen zijn.
Vond het ook verrassend te horen dat de directeur en de bewakers met hun gezinnen ook op het eiland woonden.

Na dit bezoek nog een kort bezoek gebracht aan een aquarium, hier wordt het onderwater leven in de baai van SF getoond maar dan in helder water , erg aardig die aquaria in tunnelvorm waar je als het ware tussen de vissen loopt, .zonder nat te worden.
Terug in de camper blijkt het matras van Richard gelukkig ook  droog te zijn.
Op dit moment hebben we net de koffers ingepakt en wordt de laatste hand gelegd aan de schoonmaak van het camper interieur.
Morgen om 8:30 vertrek naar RoadBear (65km) om de camper in te gaan leveren, en dan ’s middags naar een hotel voor de laatste overnachting

Nog even een laatste en finale update, op dit moment staat de mijlenteller op 4167 mijl = 6706 kilometer, getankte liters benzine 1566 liter, gemiddeld verbruik van 1 liter op 4,3 km

Dag 22  3 mei

Vanmorgen de laatste spullen opgeruimd , en de 65km naar de andere kant van de stad gereden om de camper in te leveren, na de nodige files, nog steeds door het ingestorte viaduct, wat we nu ook gezien hebben, eerst nog wel even dichtbij  Road Bear , de benzinetank en de propaan tank vullen. Want vol, meekrijgen is ook vol inleveren uiteraard.
Bij aankomst moet alle textiel in wasmanden worden gedaan, en wordt alles meteen in de wasmachine gestopt door een medewerker, ondanks dat wij een aantal handdoeken etc, niet eens hebben gebruikt, en dus nog nieuw zijn.
De camper wordt daarna minutieus nagekeken, op beschadigingen en reinheid, ze klimmen zelfs op het dak van de camper, uiteraard om te kijken of je met het dak nergens tegenaan bent gereden.
Ook de voorruit wordt nauwkeurig geïnspecteerd, was nog best even benauwd, want we hebben diverse keren stenen tegen de ruit gehad.
Maar gelukkig werd alles in orde bevonden, na de administratieve afhandeling, en de nodige afrekeningen van extra mijlen en gebruik van het aggregaat, werden we door een busje naar ons hotel bij het vliegveld gebracht.
Dit hotel voldoet niet helemaal aan onze verwachting overigens, oude troep, maar goed we doen het er maar mee.
Morgen, vrijdag  dus, vliegen we om 15:10 uur en zaterdag om 10:30 uur aankomst op Schiphol

Hier houdt dan ook ons vakantieverslag op, het is veel uitgebreider geworden dan we van plan waren, maar voordeel is, we hoeven geen dagboek meer te typen.
De vakantie is ons zeer goed bevallen, en wat ons betreft voor herhaling vatbaar, slechts een ding is eigenlijk tegengevallen, we hebben net als de keren hiervoor in Canada, weer geen beren gezien.
Wij willen ook iedereen bedanken voor de leuke en spontane reacties op ons verslag
Wat overblijft aan werk, is het verwerken en selecteren van ruim 1000 foto’s en het monteren en terugbrengen van bijna 5 uur film tot maximaal 1 uur, en dat kost mij altijd veel moeite, want wat gooi je weg en wat bewaar je?
.Maar dat is voor later. …………………………………. UIT

© USA4ALL & Hans Lentjes