Maandag 30 Augustus
Het is weer zover. Vandaag vliegen we voor de 7e keer naar de USA. De dag begon vroeg om 3:30 uur ’s morgens. De laatste spulletjes werden ingepakt en een boterham naar binnen gewerkt. Om 4:30 uur stond de familie die ons weg zou brengen voor de deur. De koffers werden naar beneden gebracht en in de auto geladen en om 5:00 uur reden we in een volgeladen auto naar Maastricht Aachen Airport. We waren vroeg. De balie was nog niet open en de toiletten zaten op slot. Gelukkig werd er snel iemand gevonden die de toiletten opende en kort daarna konden we inchecken. Dat verliep vlotjes. Na een uitgebreid afscheid vertrokken we om 6:15 uur naar Schiphol. We kwamen redelijk op tijd op Schiphol aan, maar eer we aan de gate en uit het vliegtuig waren, was het 7:30 uur. Wij hadden gelukkig nog tijd genoeg voordat onze volgende vlucht vertrok, maar andere mensen waren niet zo gelukkig.
Op Schiphol gingen we op zoek naar de Rabobank waar we onze bestelde travellercheques konden ophalen. Tijdens onze zoektocht kwamen we Astrid en Jill tegen. Nadat we elkaar goede reis toegewenst hadden, vonden we snel de bank en haalden onze travellercheques op. In de lounge rookten we onze laatste sigaretten voor de komende uren en om 10:45 waren we bij de gate om te boarden. Na de vragenlijst van de beveiliging te hebben beantwoord, moesten we door de douane. Mijn handbagage werd helemaal nagekeken en ik werd gefouilleerd. Om 11:30 uur was de take off naar Seattle. We vlogen met een DC10 van Northwest Airlines. We hadden geen al te beste plaatsen. We zaten in het midden. Ingeklemd tussen een echtpaar met een baby en een oude man met een hoop bagage bij zijn stoel.
Deze keer had David een vieze deken die duidelijk al door iemand anders was gebruikt. De vlucht verliep verder rustig en we kregen genoeg te eten en drinken. We hebben zoveel mogelijk geslapen. Om 12:20 uur (Pacific time) landden we op SeaTac Airport in Seattle. We waren redelijk vlug door de douane en toen we onze bagage hadden zijn we eerst naar buiten gegaan om een sigaret te roken. Het was heerlijk weer in Seattle. Daarna gingen we naar de balie van Hertz voor onze huurauto. Daar hadden ze een “deal” voor ons. Met een bijbetaling van $850 konden we een SUV krijgen i.p.v. de full size die we geboekt hadden. Na onze weigering omdat dat veel te duur was, zakte hij in 5 minuten tijd tot een bijbetaling van $300. Dit hebben we ook geweigerd. We kregen een witte Ford Taurus. Het was 14:30 uur toen we de wagen hadden ingeladen en van het vliegveld wegreden. We zaten meteen op de 405 en die ging over op de I 5. We zijn doorgereden tot Everett, WA waar de vermoeidheid toesloeg. Om 16:30 uur hadden we een kamer in het Motel 6. Bij het Outback Steakhouse hebben we een overheerlijke steak gegeten. Na het eten hebben we nog even gewinkeld bij de Musicstore en een koeltas en water gekocht bij de supermarkt.
Dinsdag 31 Augustus
We hadden als blokken geslapen en om 6 uur werden we al wakker. Nadat we onze spullen gereorganiseerd hadden en uitgecheckt waren, hebben we genoten van de bacon and eggs met hashbrowns and toast bij het Buzz Inn Steakhouse. Weer naar de Cost Cutter supermarkt gegaan om wat eten en drinken in te slaan. Om 10:30 uur vertrokken we uit Everett en reden we via de I 5 richting Canada. In Bellingham zijn we even naar het visitorcenter geweest en hebben daarna onze weg vervolgd via de State Hwy 539. Rond 12 uur staken we bij Lynden de grens over naar Canada. De Amerikaanse State Hwy 539 word hier de Canadese State Hwy 13. We reden verder over de Trans Canadian Highway naar Vancouver. In North-Vancouver zijn we naar de Capilano Suspension Bridge gegaan. Parkeren kostte Ca$ 3 en de entree was Ca$ 21,95/p.p. Met de AAA-card kregen we 20% korting op de entreeprijs.
De 150 meter lange, en 75 meter hoge hangbrug over de Capilano River schommelde behoorlijk toen we er overheen liepen. Aan beide zijden van de brug is een park aangelegd. Het Treetops Adventure was leuk om te doen. 8 Hoge bomen zijn hier d.m.v. 7 hangbruggen halverwege de bomen met elkaar verbonden. Nadat we hier een uur rondgewandeld hadden, hebben we nog een heerlijke buffaloburger gegeten in het park. Om 14:30 uur reden we verder richting Whistler. De Trans Canadian Highway ging na Vancouver over op de State Hwy 99, ook wel de Sea to Sky Highway genoemd. Prachtige uitzichten op een fjord langs deze weg. Alleen waren aan onze kant van de weg geen parkeerplaatsen en was het verboden om aan de linkerkant te stoppen. Om 18:30 uur kwamen we in Whistler aan. Het visitorcenter was wel open, maar je kon er alleen maar wat folders krijgen. Er was geen personeel aanwezig. Het zag allemaal ontzettend duur uit en aangezien het centrum autovrij was, was het lastig om een parkeerplaats te vinden.
In het visitorcenter hadden we een visitekaartje gevonden van de Greenwood Country Inn in Pemberton, een plaatsje 35 Km verderop. We besloten om door te rijden en te kijken of we daar een kamer konden krijgen. Om 19 uur kwamen we daar aan en we hadden geluk. Het was een bed & breakfast in een schitterend huis. We hadden een mooie kamer met eigen badkamer en een aparte keuken. We zijn gaan eten bij het Pemberton Trail Steakhouse. Het smaakte goed, ondanks het feit dat we de verkeerde bestelling gekregen hadden.
Woensdag 1 September
We hoefden vandaag geen restaurant te zoeken voor ontbijt, want dit zat bij de kamerprijs inbegrepen. We kregen yoghurt , fruitsalade, pannenkoeken en een worstje. Smaakte prima. Weer eens wat anders dan eieren. We mochten daar de PC gebruiken om de mail te checken en te versturen. Toen we vertrokken zijn we eerst een stukje terug richting Whistler gereden om naar de Nairn Falls te gaan. Het was droog toen we aan onze wandeling naar de watervallen begonnen. Het was een boswandeling van 1,5 Km naar de watervallen toe en onderweg begon het wat te regenen. Bij de watervallen troffen we een Nederlands koppel waarmee we nog een tijdje hebben staan kletsen. Ondertussen regende het steeds harder. We moesten dezelfde weg terug als we gekomen waren, en tegen de tijd dat we bij de auto aankwamen waren we doornat, maar het waren wel mooie watervallen en een leuke wandeling. De rest van de dag stopte het niet meer met regenen. We vervolgden onze weg over de State Hwy 99 naar Cache Creek. Lilooet stelde niet veel voor en het Marble Canyon Provincial Park hebben we niet bezocht omdat het veel te hard regende toen we daar aankwamen. Hierdoor waren we al om 16 uur in Cache Creek. We zijn op zoek gegaan naar de chinees daar, waar we 5 jaar geleden ook gegeten hadden. We hadden het restaurant, de Wander Inn, vrij snel gevonden. De inrichting was veranderd, maar het eten gelukkig niet. We bestelden weer Wantan soep en de gebakken mie met groente, vlees en garnalen. Alles voor 1 persoon. De soep werd gebracht in een terrine, waar we beiden 2 goedgevulde kommen uitschepten. De schotel mie die volgde kregen we niet op. En dat was alles bedoeld voor 1 persoon?!!! Met drinken erbij waren we nog geen Ca$ 25 kwijt en het smaakte voortreffelijk. Buiten gekomen was het een beetje opgeklaard en in de verte zagen we een stukje blauwe lucht. Omdat het nog te vroeg was om al een kamer te zoeken besloten we om verder te rijden. De route die ik had uitgestippeld ging verder naar het noorden, maar richting noorden zat het potdicht, terwijl in het oosten de blauwe lucht was. Dat zag toch een stuk vrolijker uit, dus lieten we het noorden voor wat het was en zijn we naar het oosten richting Kamloops gereden. Om 18 uur hadden we in Kamloops een kamer met jacuzzi gevonden bij de Comfort Inn. ’s Avonds hebben we heerlijk liggen bubbelen.
Donderdag 2 September
Van het complimentary continental breakfast hebben we geen gebruik gemaakt. In plaats daarvan zijn we bij het ABC Country restaurant naast het motel gaan eten. Rond 10 uur vertrokken we uit Kamloops over de State Hwy 5, de Yellowhead South Highway, naar het noorden toe. Het was redelijk goed weer toen we vertrokken en dat bleef het ook…….voor ongeveer 1 uur. Daarna was het hetzelfde liedje als gisteren. Anastasia zong het ook al op de CD die we op hadden staan: Who’ll stop the rain? Nou, niemand dus! Omdat we gisteren al verder waren gereden dan het schema, waren we vandaag al rond de middag bij Clearwater, de geplande overnachtingplaats. Het was zonde van de tijd om daar een kamer te nemen, dus wij kachelden vrolijk verder. Om 15 uur waren we in Valemount en hebben daar gezocht naar regenponcho’s. Bij de 4e winkel die we binnenliepen hadden ze gelukkig nog een paar. De rest was uitverkocht. We reden verder naar het volgende dorp, Tete Jaune Cache. Daar was het laatste motel ten westen van Jasper N.P. Ja, ze hadden wel een kamer voor ons, maar het probleem was dat in de hele omgeving de stroom was uitgevallen. Er was dus geen licht, geen warm water en geen eten, want in het restaurant kon niet gekookt worden. We konden de kamer hebben, maar ze raadden ons aan om verder te rijden richting Jasper. We besloten om dan maar meteen naar Hinton te rijden. Via het Mount Robson Park en Jasper N.P. reden we naar Hinton. Daar had ik voor de komende 3 nachten een kamer gereserveerd en misschien konden we daar al 1 nacht eerder terecht.Bij de grens van Britisch Columbia naar Alberta verloren we nog 1 uur, omdat we van de Pacific naar de Mountain timezone gingen. Het was dus al 19 uur toen we eindelijk bij het Super 8 motel in Hinton aankwamen. Het was gelukkig geen probleem dat we 1 dag eerder waren en we konden er een extra nacht bijnemen. Bij het Griekse restaurant Olympia in Hinton hebben we Donair Kebab gegeten. Het was een lange rit vandaag.
Vrijdag 3 September
Het weer was gelukkig opgeklaard. Bij de Cedar Creek Steakhouse & Lounge hebben we een heerlijke omelet gegeten.
Rond 10:30 uur vertrokken we naar Jasper N.P. en om 11:30 uur waren we bij het trailhead van de Maligne Canyon. De trail leidt je langs de bovenkant van de Maligne Canyon met mooie uitzichten op de Maligne River. 6 Bruggen kruisen de canyon op je pad. Het 1e stuk van de trail is vrij druk bezocht, maar na de 3e brug werd het rustiger. Wij zijn tot de 5e brug gelopen. Daar begon het weer een beetje te regenen. Op een bankje hebben we wat gerust en gegeten om daarna via hetzelfde pad terug te lopen. Totaal was het een hike van 5 Km. Rond 15 uur waren we terug bij de auto waar we droge kleren aangetrokken hebben. We zijn even gaan kijken bij de giftshop. Ondertussen was het weer etenstijd geworden, dus reden we naar Jasper waar we goed hebben gegeten bij de Bright Spot. Tot 20 uur hebben we nog geshopt in Jasper. Moe maar voldaan reden we terug naar ons motel waar we om 21 uur aankwamen.
Zaterdag 4 September
Het weer was niet zo geweldig. We hebben weer goed ontbeten bij de Cedar Creek Steakhouse & Lounge. Onze eerste stop was bij de Wallmart in Hinton om nieuwe voorraad in te slaan. Om 13:30 uur vertrokken we pas naar het Maligne Lake. Op weg tussen het Medicine Lake en het Maligne Lake zagen we op een gegeven moment auto’s langs de kant staan en mensen met camera’s op de weg. Wij stopten natuurlijk ook om te kijken wat er te zien was. Het bleek een eland te zijn. We zijn nog een stuk het bos in moeten lopen om het beest goed voor de lens te krijgen. We stonden zo’n 10 meter van hem af. Schitterend!
Rond 14 uur kwamen we bij Maligne Lake aan. We zijn een stuk langs het meer gelopen tot we een bordje met Moose Lake zagen staan. Via een mooie boswandeling zijn we naar het Moose Lake gelopen en via een loop teruggewandeld naar het Theahouse. Een tocht van 3 Km. Het grootste gedeelte van de wandeling hadden we mooi weer. De zon scheen zelfs. Alleen tijdens het laatste stukje regende het even. Bij het Theahouse hebben we een lekkere kom chili gegeten en de giftshop bezichtigd. Op het terras hebben we een sigaret gerookt en lekker van de zon genoten. In Jasper hebben we nog geshopt tot 20:15 uur. Om 21:15 uur waren we terug in Hinton en hebben daar een heerlijke pizza gegeten bij Boston Pizza.
Zondag 5 September
Om 9:00 uur verlieten we het motel om te gaan ontbijten bij KFC. Was die nog gesloten. Tja, dan maar weer eieren voor ontbijt. Deze keer bij het Husky House Restaurant, bij een tankstation. Goed ontbijt. Toen op weg naar Jasper. Daar was de KFC open toen we daar aankwamen en hebben we 2 broodjes hot, crispy chicken gehaald voor onderweg. Het zonnetje scheen en het was heerlijk weer om te gaan wandelen. Vandaag wilden we naar de Stanley Falls gaan. Zo’n 10 minuten voor we het trailhead van Stanley Falls zouden bereiken begon het weer te betrekken en toen we daar aankwamen regende het weer flink. Balen! Daar hadden we dus echt geen zin in en we besloten om weer terug richting Jasper te rijden en naar Sunwapta Falls te gaan. Daar scheen tenminste de zon toen we daar langskwamen. Toen we bij Sunwapta aankwamen was de zon ook verdwenen, maar het was tenminste droog. De wandelschoenen werden aangedaan en de rugzakken omgehangen en daar gingen we weer. Eerst naar de Upper Falls. Nog steeds heel mooi. Toen begonnen we aan de 2 Km naar de Lower Falls. Na 5 minuten gelopen te hebben begon het weer te regenen. We hebben de regenponcho’s aan gedaan en verder ging het. Het begon steeds harder te plenzen en zelfs een beetje te hagelen. Een drietal dat langsliep en ons meewarig aankeek toen wij onze poncho’s aandeden, kwam teruggerend. Door en door nat na 5 minuten regen. Toen was het onze beurt om meewarig te kijken. Wij liepen verder naar de Lower Falls en tegen de tijd dat we daar aankwamen, scheen de zon weer. Daar hadden we het rijk voor ons alleen en hebben we genietend van het uitzicht gesmuld van de broodjes kip. Toen de mooi-weer-wandelaars weer begonnen te komen, zijn we teruggewandeld naar de auto. Rond 16 uur kwamen we daar aan en hadden we weer een wandeling van 4 Km in de benen. Bij Athabasca Falls zijn we ook nog gestopt en hebben daar 1 Km gelopen. Op een gegeven moment wilde ik daar wat filmen toen 4 nonnen in habijt langskwamen. Toen ze in de gaten kregen dat ik net wilde filmen, zetten ze alle 4 een spurt in om zo snel mogelijk uit beeld te zijn zodat ik verder kon gaan. Leuk gezicht, 4 rennende nonnen. We reden direct terug naar Hinton, waar we om 19:45 bij het Steakhouse van het Crestwood hotel aankwamen. Dit restaurant is geen aanrader.
Maandag 6 September
Om 8 uur hebben we uitgecheckt en zijn weer naar het Husky House Restaurant gereden voor, wederom een prima omelet. Weer naar Jasper gereden en broodjes gehaald bij de KFC. Vandaag poging nr. 2 om de Stanley Falls te zien. Het weer was goed en bleef ook goed. Het trailhead naar de Falls is bij een parkeerplaats aan de westkant van de Icefield Parkway, 21 Miles (34,5 Km) zuidelijk van Sunwapta Falls. Het staat nergens aangegeven, waardoor het ook niet zo bekend is. Het pad voerde ons door het bos, langs de Beauty Creek die door een canyon stroomde, met een 8-tal watervallen. Dit was meer het avontuurlijke werk. Nergens hekken, niet druk. De bodem van het bos was bedekt met een dik mostapijt waarin je tot je enkels wegzonk. Bij de laatste waterval hebben we wederom gepicknickt met de broodjes van KFC. Rond 15:30 uur waren we terug bij de auto na een hike van 4,5 Km.
We vervolgden onze weg naar het zuiden tot de Columbia Icefields. Daar zijn we een stuk de Athabasca Glacier opgelopen. Koud! We hadden gelukkig handschoenen en mutsen bij ons. Die heb je daar best wel nodig. Dit was weer een wandeling van 2 Km vice versa. Vandaar uit zijn we in een ruk doorgereden naar Canmore. Hier hadden we via het reisbureau geboekt bij hotel Chateau Canmore voor 3 nachten. We arriveerden daar om 20:15 uur. Een mooi hotel, waar ik ogenschijnlijk de enigste blanke gast was. Je zag alleen maar Japanners in het hotel. David werd ook al in het Japans aangesproken. Om 21 uur zijn we gaan eten bij Craig’s Waystation. In dit restaurant kon je letterlijk van de vloer eten. Niet dat het zo schoon was, maar zoveel lag er op de vloer. Dit was echt niet voor herhaling vatbaar. Vandaag is het de hele dag droog gebleven!
Dinsdag 7 September
Vanmorgen regende het weer voor de verandering. Het was dus al 11 uur toen we het hotel verlieten. Het weer was wel weer opgeklaard in de tussentijd. We zijn eerst het dorp ingereden om een restaurant te zoeken. We waren aan de late kant voor ontbijt, maar bij Ziggy’s Restaurant, van het Canmore hotel serveerden ze de hele dag ontbijt. Ik had het wel een beetje gehad met iedere dag eieren en bestelde een hamburger. David koos wel eieren voor zijn geld. Na de brunch zijn we eerst naar de bibliotheek gegaan voor de E-mail. Na nog wat rondgekeken te hebben in Canmore, zijn we naar Banff gereden. De rest van de dag hebben we winkelend in Banff doorgebracht. Banff is heel erg op Japanners gericht. Veel tekst in het Japans en je merkt het ook aan de prijzen. Jasper is gezelliger om te winkelen. Nadat we onze buit binnen hadden en moe gelopen waren, zijn we teruggekeerd naar Canmore. Daar hebben we uitstekend gegeten bij de Boston Pizza. Heerlijke chickenwings en pizza. Het was een beetje veel, dus hebben we de rest van de chickenwings laten inpakken.
Woensdag 8 September
We zijn rond 10 uur gaan ontbijten bij The Gasthaus Alphorn, het restaurant in ons hotel. We hebben ons laten verleiden om het buffet te nemen. Het buffet zag echter beter uit dan dat het smaakte. Om 11 uur reden we naar Banff N.P. waar we naar het trailhead van Johnston Canyon gingen. Het was behoorlijk druk op de parkeerplaats en op het trail. Het was wel een mooie hike door de canyon naar de Upper en Lower Falls. Heen en terug was 4,5 Km lopen. De 2e hike die we maakten was naar de Silverton Falls. In tegenstelling tot de Johnston Canyon, was hier geen mens te zien. Nadat we ons eerst nog even verlopen hadden, pikten we het trail weer gauw op. Het was een leuke klim naar boven om bij de waterval te komen en ruim de moeite waard. Het pad liep dood met een schitterend uitzicht van boven op de waterval die in 5 cascades naar beneden viel. We waren weer even moederziel alleen op de wereld. Prachtig. Daar boven hebben we de rest van de chickenwings van de Boston Pizza naar binnen gewerkt. Na ruim een half uur daarboven genieten van het uitzicht en het weer, zijn we op ons gemak teruggewandeld naar de auto. Heen en terug was weer 2,5 Km lopen. We zijn teruggereden naar Banff, waar we nog wat winkels bekeken hebben. Toen op zoek naar een restaurant. De restaurants waren behoorlijk prijzig. Uiteindelijk besloten we om Tony Roma’s te proberen. De steak en garnalen smaakten goed, maar dan had je het ook gehad. De rest viel zwaar tegen. Misschien had de kok een slechte dag. Er viel nog een flinke bui toen we aan het eten waren, maar het was weer droog toen wij naar buiten gingen. Tot 22:30 uur hebben we nog geshopt in Banff.
Donderdag 9 September
Om 9 uur waren we weg uit het hotel. In Canmore hebben we bij Smitty’s een matig ontbijt gehad. De ene serveerster keek nog chagrijniger dan de andere. Er kon geen lach vanaf deze morgen. Om 10:30 uur hebben we Canmore achter ons gelaten en zijn via de State Hwy 1A naar Calgary gereden. Onderweg was niet veel bezienswaardig. De weg leidde door kleine dorpjes en langs fabrieken en velden. We waren vroeg in Calgary en om 12:30 uur hadden we een kamer gereserveerd in de Holiday Inn. De kamer was nog niet klaar, dus zijn we meteen de stad ingegaan. Eerst naar de Calgary Tower voor het uitzicht over de stad. Met een coupon kregen we weer korting op de entreeprijs. Daarna hebben we gewinkeld op Stephens Avenue tot 18 uur. Toen zijn we naar onze kamer gegaan en hebben onze spullen uitgeladen. Tot 20 uur hebben we wat uitgerust en heb ik in gidsen gezocht naar een restaurant. Uiteindelijk had ik er 2 uitgekozen en gingen we op zoek om wat te eten. De restaurants waren vlug gevonden, maar op de menukaarten die buiten hingen stond niks wat ons kon bekoren. Een stukje verder kwamen we langs een restaurant waar een interessante menukaart buiten hing. Het restaurant zelf leek van buiten helemaal niks, maar van binnen was het heel mooi en gezellig. Mother Tucker’s heette het. Ik koos voor de linguini met shrimps en David de steak met shrimps. Hierbij was ook nog de saladebar met 60 verschillende dingen. Uit de kunst. We hebben genoten van het eten. Heerlijk. Toen we om 22 uur terug waren in het hotel hadden we 6,5 Km gelopen. In het hotel konden we gratis gebruik maken van de businessroom, waar we in “ons eigen” kantoor met ieder een eigen PC, konden internetten.
Vrijdag 10 September
Bij Mountain Jacks, het restaurant in het hotel, hebben we een uitstekende omelet gegeten. Om 11 uur zijn we via de Barclay Mall naar Eau Claire Market gewandeld. Er zijn weinig winkels op straatniveau te vinden. De winkels zijn allemaal in malls in de gebouwen. Veel van deze gebouwen zijn d.m.v. loopbruggen met elkaar verbonden. Zo kun je op een regenachtige dag ook droog winkelen. We zijn via enkele van die loopbruggen van gebouw naar gebouw gegaan, maar we zijn ook weer vlug via de straat verder gewandeld. Vandaag was het tenminste redelijk goed weer.
Eau Claire Market is ook een mall met kleine winkeltjes. Een aantal hiervan stonden leeg en het deed een beetje doods aan. Door het wandelen en winkelen hadden we dorst gekregen. Voor Eau Claire Market waren 2 cafés. We gingen bij de Barley Mill naar binnen en gingen aan de bar zitten. Het was een leuk café waar het gezellig druk was. We bestelden beiden een cola en al gauw zaten we achter een halve liter bruin vocht. Natuurlijk werd ons weer gevraagd waar we vandaan kwamen en wat we kwamen doen en we maakten een praatje met de vrouw achter de bar. We hadden ons glas bijna leeg toen het ongevraagd weer bijgevuld werd. Toen we het glas dus eindelijk leeg hadden wilden we afrekenen, maar dat mocht niet. Het drinken was gratis omdat ze het leuk vond dat wij Calgary kwamen bezoeken en ze wenste ons een leuke tijd in haar stad toe. Nadat we haar bedankt hadden voor de gastvrijheid en een tip hadden achtergelaten, zijn we naar Chinatown gelopen. Ook hier weer een aantal malls, maar dan met typisch Chinese spullen. We zijn naar ons hotel teruggewandeld en hebben toen de auto gepakt om naar Crossroads Market te gaan. Daar is ieder weekend een grote overdekte flea- & antique market. Nergens stond echter tot hoe laat dat open was. Wij arriveerden daar om 17 uur. Te laat dus. Het was net gesloten. Boven in het gebouw was wel een artgalery. We hebben daar toen nog even rondgelopen waarna we teruggereden zijn naar het hotel om de auto weg te zetten. We zijn toen weer te voet naar Mother Tucker’s gegaan waar we weer uitstekend gegeten hebben. Om 21 uur waren we terug in het hotel. Vandaag hebben we al winkelend 8,5 Km gelopen. In “ons kantoor” hebben we weer de mail gecheckt.
Zaterdag 11 September
Na wederom een goed ontbijt bij Mountain Jacks, zijn we om 10 uur weggereden bij het hotel. We zijn eerst naar Michaels gereden in west-Calgary. Dit is een grote hobbyzaak waar je echt van alles op het gebied van hobby kunt kopen. Ernaast lag een CD-winkel, waar David naar binnen ging. Hij was al uitgekeken en kwam ook naar Michaels, waar ik pas in rij 3 was. Om 13:30 uur gingen we er volgeladen naar buiten. Toen we buiten kwamen merkten we dat het intussen schitterend weer geworden was. De zon straalde in een strakblauwe lucht.We verlieten Calgary waarbij we langs het olympisch park kwamen en reden over de Trans Canadian Highway 1 naar het westen.
We reden natuurlijk weer richting de wolken en het begon weer flink te regenen op weg naar Lake Louise. Voor het dorp hebben we bij een bakery een meatpie gegeten en daarna zijn we nog even naar het meer gegaan. Rond 17:30 uur reden we weer verder via Yoho N.P. en een uurtje later kwamen we bij Golden aan. We namen een kamer bij het Super 8 motel. Net buiten het dorp zijn een aantal motels, restaurants en tankstations gebouwd sinds wij daar in 1999 zijn geweest. We zijn in het dorp zelf gaan eten bij de Turning Point. Een goed restaurant.
Zondag 12 September
Om 10 uur zijn we Naar het Husky House Restaurant gegaan waar we goed ontbeten hebben. We gingen op weg naar Yoho N.P. voor een hike naar de Hoodoos. Na enige opstopping door roadwork kwamen we bij de weg naar de Hoodoo Creek Camping aan. De camping en de weg ernaartoe waren voor het seizoen gesloten, maar we konden de wagen wel aan het begin van de weg parkeren. Rond 13 uur vertrokken we naar de camping om bij het Trailhead van de Hoodoo Creek Trail te komen. De trail begon met het oversteken van de Hoodoo Creek. Daar stond een bord met de waarschuwing dat het een steil pad was dat over een lengte van 1,6 Km 300 meter steeg. Het was inderdaad behoorlijk steil, met mooie uitzichten op de Wapta Falls en Hoodoo Creek en aan het einde waren de Hoodoos. De terugweg ging een stuk sneller dan de heenweg. Rond 18 uur waren we terug bij de auto na een mooie hike van 7 Km. Terug in Golden hebben we gegeten bij het Golden Grizzly Restaurant.
Maandag 13 September
Nadat we hadden uitgecheckt hebben we ontbeten bij het Husky House Restaurant. Rond 10:30 uur vertrokken we naar het Glacier N.P. Hier wonnen we weer 1 uur omdat we terug gingen van de Mountain naar de Pacific Timezone. In het park gingen we op zoek naar het trailhead naar Bear Falls. Het was even zoeken, maar na een paar keer draaien en heen en weer rijden vonden we het uiteindelijk toch. Het trail leidde ons, in het begin bergafwaarts, door de bossen naar een schitterende waterval. Dit was echt een plaatje voor in een film, zo mooi. De oevers langs de rivier waren dik begroeid met allerlei soorten mos en varens doordat ze constant besproeid worden door de waternevel van de waterval. Omdat deze waterval niet door borden word aangegeven komen er weinig mensen. Wij waren echter blij dat nog een koppel deze plek had gevonden net toen wij wilden vertrekken. Zij hebben een foto van ons gemaakt op dit mooie stukje aarde. We hadden 2 Km gelopen toen we terug waren bij de auto. Onze volgende stop was voor een korte hike (700 meter) over het Rocky Garden Trail. Dit was een leuke wandeling langs en over grote rotsblokken in het regenwoud. Die rotsblokken leken daar zo te zijn neergegooid door een reus. Zag vreemd uit. Ook daar was het heerlijk rustig en kwamen we niemand tegen. Bij het Rogers Pass Center zijn we weer gestopt. Er was een maquette van het park te zien en informatie over de dieren in het park. Verder ging het naar Revelstoke. We gingen naar de visitor information voor informatie over Revelstoke N.P.We wilden de Meadows in the Sky road rijden en daar een trail lopen. De parkeerplaats bij de trail sloot echter al om 17 uur. Het was ondertussen al 15:30 uur en eer we daar aan zouden komen was het te laat om de trail te lopen. Jammer dan. We hebben toen nog maar even in Revelstoke gewinkeld en zijn toen verder gereden naar Kelowna. Het was al laat toen we daar aankwamen en we hadden flinke honger. We zijn toen eerst bij Boston Pizza gaan eten. De chickenwings waren weer heerlijk en behoorlijk hot. En de pizza was ook niet te versmaden. Toen we alles achter de kiezen hadden zijn we naar het super 8 motel gereden voor een kamer.
Dinsdag 14 September
Om 10:30 uur zijn we vertrokken. Het zonnetje scheen lekker. We hebben goed ontbeten bij de White Spot. In Kelowna was ook een Michaels. Daar zijn we eerst nog even naartoe gegaan en om 13:30 uur vertrokken we uit Kelowna in de stromende regen richting Princeton. Gelukkig regende het niet de hele dag. Onderweg zijn we in Keremeos gestopt bij een klein antiek / rommelwinkeltje. Rond 17:30 uur waren we bij het Best Western motel in Princeton. Princeton is een klein plaatsje waar niet echt veel te beleven is. Ze hebben wel een bibliotheek, waar we onze mail gecheckt hebben. Bij het Belaire Restaurant hebben we heel goed gegeten. Het restaurant is gevestigd in de woonkamer van een gewoon huis.
Woensdag 15 September
Om 9:45 uur checkten we uit. We zijn gaan ontbijten bij het Belaire Restaurant. Hier kregen we de beste omelet die we tot nu toe gegeten hadden. Je proefde echt de verse eieren. Nadat we het ons goed hadden laten smaken vertrokken we rond 11:30 uur uit Princeton. Het weer zat weer niet mee. Bijna de hele dag regen. We kwamen door Manning Park op weg naar Chilliwack. In het park waren ze op meerdere plaatsen aan de weg aan het werken en het visitorcenter was al gesloten voor het seizoen. Niet echt uitnodigend om te gaan wandelen, ook mede door het weer. Bij een bezoekje aan Hope vonden we een Lucky Dollar Store waar ik bijna de hele voorraad dreamcatchers voor een spotprijsje heb opgekocht. Bij een antiekzaakje gaf een vrouw ons de tip om naar de Othello Tunnels te gaan. Dat leek ons wel wat, tot we bij de parkeerplaats kwamen. Deze lag behoorlijk afgelegen en overal stonden waarschuwingsborden voor auto-inbraken. Hier en daar lag daar het bewijs van in de vorm van glas van autoruiten. We riskeerden het niet om de auto met alle spullen erin daar te parkeren en hebben de tunnels maar gelaten voor wat ze waren. We zijn verder gereden richting Chilliwack, maar konden daar geen motel vinden. Op dit stuk van highway 1 zag je geen enkel motel. We slaagden pas in Abbotsford. Daar namen we een kamer bij de Ramada Inn. Eten deden we bij Medazona, het hotel-restaurant. Prima eten en zowaar hadden we een keertje plaats over voor een toetje. Dat zegt wel wat over de grootte van de porties daar. Het nagerecht was heerlijk. We deelden een schaal Cinnamon Nacho’s. Vanille ijs met kaneelkoekjes en karamelsaus. Terug op de kamer hebben we de bonnen uitgezocht voor de GST-refund voor morgen aan de grens. Om 00:20 uur deden we het licht uit voor onze laatste nacht in Canada.
Donderdag 16 September
Na het ontbijt bij Medazona zijn we om 10:30 uur vertrokken uit Abbotsford. Het duurde niet lang voor we bij de grens aankwamen. Voordat we de grens wilden oversteken zijn we naar de Duty Free shop gegaan. Daar hebben we de door ons betaalde GTS-Tax teruggekregen. Voor dat geld en de resterende Canadese Dollars die we nog hadden hebben we beiden een mooi vest gekocht plus nog een ingelijste indiaanse tekening. Toen wilden we de grens over terug naar Amerika. Dat ging niet zo vlug als we gedacht hadden. We moesten de auto aan de kant zetten en zelf het douanekantoor ingaan. Terwijl onze papieren gecontroleerd werden werd onze auto helemaal gecontroleerd. Alle koffers en tassen werden nagekeken en wij moesten binnenblijven. Toen ze eindelijk klaar waren konden we zelf weer de auto inladen en een uur later waren we eindelijk weer op weg. We gingen op weg naar Picture Lake. Op een gegeven moment kwamen we bij een bord dat oponthoud van 1 uur aangaf i.v.m. wegwerkzaamheden. Daar we diezelfde weg ook weer terug moesten rijden en omdat het ondertussen ook alweer begonnen was met regenen zijn we maar omgedraaid. Dit zou teveel tijd kosten en met dit weer konden we toch geen mooie foto’s maken bij het meer. We wilden in Marblemount een motel zoeken, maar daar was niks. Aangezien dit het laatste dorp voor North Cascade N.P. was, zijn we teruggereden naar het enige motel dat we onderweg waren tegengekomen in Concrete. Bij The Eagles Nest hadden ze gelukkig wel nog een kamer voor ons. Naast het motel annex antiekzaak lag een klein restaurantje. Dit was maar tot 18 uur open, dus zijn we eerst gaan eten voordat we de auto hebben uitgeladen. In het restaurant werd eigenlijk alleen maar ontbijt en lunch geserveerd. Veel bijzonders stond niet op de kaart maar het eten was ontzettend lekker. Het restaurantje werd gerund door 1 vrouw die zowel de bediening als het koken verzorgde. Ze vroeg ons of we haar “gastenboek” wilden tekenen. Dit bestond uit een potje met een soort ijslollystokjes. Van die stokjes met namen wilde ze een huisje bouwen. Was wel grappig. Voordat we naar buiten gingen hing ze ons nog een kralenketting om. Just like New Orleans, was het commentaar. Daarna in de stromende regen de wagen uitgeladen. Onze kamer was ingericht met een allegaartje van oude meubels, maar het was brandschoon. Evenals het restaurant. Zo’n schone kamer kom je zelden tegen. Ook niet bij de duurste motels. Vrijdag 17 September. We ontbeten bij de buren en reden om 11 uur weg richting North Cascades N.P. Het regende nog steeds, maar toen we bij het park kwamen was het droog en de zon scheen zowaar. Na de nodige fotostops en vele watervallen kwamen we bij de Gorge Creek Overlook. Hier hebben we een korte wandeling (1,5 Km) gemaakt langs de dam. We hebben nog een stop gemaakt bij het Diablo Lake en bij de Washington Pass de Overlook loop (0,5 Km) gelopen. Via Winthrop, een leuk westernstadje zijn we naar Chelan gereden. Daar had ik via internet een kamer geboekt bij het Apple Inn Motel. Om 19 uur arriveerden we daar. Het was maar een kleine kamer. Van Chelan hadden we ons wel wat meer voorgesteld. Na wat zoeken vonden we een restaurant, JR’s, waar we goed gegeten hebben.
Zaterdag 18 September
We hadden de wekker om 6 uur laten aflopen, want vandaag willen we een boottocht maken op het meer. Eerst gaan ontbijten bij het Apple Cup Café en om 7:45 uur waren we bij de Boating Dock. We kochten onze kaartjes (moest je cash betalen) en om 8:30 uur vertrokken we met de Lady Express naar Stehekin. Stehekin is een dorpje van 70 inwoners en ligt aan de noordkant van Lake Chelan. Dit dorpje is alleen per boot, watervliegtuig of te voet te bereiken. De boottocht duurde 2,5 uur en om 10:55 uur legden we aan bij de Landing. We vertrokken daar vrijwel meteen met een schoolbus naar de Rainbow Falls. De kaartjes voor de bus hadden we gelijk met de boottickets gekocht. Zo’n schoolbus is echt gemaakt voor kinderen. We kwamen onze benen nauwelijks kwijt. Onze chauffeur vertelde onderweg wat wetenswaardigheden over Stehekin. Zo is er maar 1 weg in het dorp die aan beide kanten doodloopt, is er in het hele dorp maar 1 telefoon aanwezig en bestaat de kerk uit een paar bankjes en een kruis die naast de weg staan. De kerkdiensten waren dus zeer kort in de winter. Na een minuut of 10 kwamen we bij de waterval aan. Aangezien de bus dezelfde weg (want er was toch geen andere) terugreed, besloten wij om terug te wandelen. Zo konden we in alle rust nog wat foto’s maken van de waterval, toen de rest weg was. Halverwege de terugweg zijn we gestopt bij de Bakery waar we een heerlijke chickenpie gegeten hebben.Het was al 13 uur toen we daar vertrokken en om 13:30 moesten we weer bij de boot zijn. De laatste 2 Km hebben we dus flink doorgestaffeld en net voor 13:30 uur waren we bij de Landing. Totaal was het een afstand van 4,5 Km. Toen we daar aankwamen stond er een bord waarop stond dat de boot om 14:50 uur zou vertrekken i.p.v 13:50 uur. Voor niks zo hard gelopen. Nadat we wat uitgepuft hadden, zijn we naar het visitorcenter gegaan en hebben nog naar een praatje van een ranger over poema’s geluisterd. Om 14:50 uur precies vertrokken we met de Lady of the Lake II. Dit was een andere en langzamere boot dan we op de heenweg hadden. De terugweg duurde 6 uur! Veel te lang, want zo bijzonder was het uitzicht onderweg niet. We hebben nog wat geslapen op de boot en om 19 uur waren we weer terug in Chelan. We zijn weer bij JR’s gaan eten en hebben daar een lekkere pasta gehad.
Zondag 19 September
We hebben weer ontbeten bij het Apple Cup Café. Om 10:15 uur hebben we Chelan achter ons gelaten en zijn via de U.S.Highway ALT97, 2 en 405 naar Seattle gereden. In Cashmere zijn we nog gestopt bij een antiquemall. Rond 16:30 uur kwamen we bij de Days Inn in Tukwila, een voorstad van Seattle, aan. We hebben gegeten bij het Emerald Green Restaurant naast het motel. Was zeer matig. In het motel hadden we weer de mogelijkheid om onze mail te checken en versturen. De rest van de avond zijn we bezig geweest met alles in te pakken. Zoals altijd weer een heel karwei om alles in de koffers en tassen te krijgen.
Maandag 20 September
Omdat er niks anders in de buurt was, gingen we maar ontbijten bij het Emerald Green Restaurant. In tegenstelling tot het eten gisteren was het ontbijt prima. Zeker een andere kok. We kwamen niet goed op gang vandaag en om 12 uur vertrokken we eens naar Downtown Seattle. We vonden vrij vlug een parkeerplaats bij de Waterfront parking en gingen naar het Seattle Aquarium. De entree was $11,50 /pp, maar met een coupon kregen we ieder $1 korting. Was een leuk aquarium om te zien met als hoogtepunten de octopussen en de seadragon (een soort zeepaard). Het was niet zo groot, dus weinig waar voor je geld. Hierna zijn we naar Pike’s Place Market gegaan. Schitterend! Dit is een halfoverdekte markt met groente, fruit, bloemen, vlees, vis en allerlei toeristische souvenirs. Pike’s Place Market is vooral bekend vanwege het gooien met vis. Dit was ook een grote trekpleister en er werd wat afgelachen. Heel leuk om te zien. 1 Verdieping lager en aan de andere kant van de straat waren ook nog een hoop kleine winkeltjes met van alles en nog wat. Gewoon jammer dat we geen plaats meer in onze koffers hadden. Om 18 uur ging alles dicht en gingen we op zoek naar een restaurant. Dat was nog niet zo makkelijk in die buurt. Uiteindelijk zijn we bij The Fischermen, een visrestaurant naast het aquarium, terecht gekomen. Dit was een slechte keus. Het eten was zeer matig en best wel duur. We hoorden meerdere mensen om ons heen klagen over het eten. Om 19:30 uur reden we weer terug naar ons motel waar we nog het een en ander omgepakt hebben zodat het gewicht beter verdeeld was in de koffers.
Dinsdag 21 September
De laatste spullen werden ingepakt. We zijn weer bij het Emerald Green Restaurant gaan ontbijten. Het was weer goed, maar we kregen het niet op. Om 9:30 uur checkten we bij het motel uit en reden naar SeaTac Airport. Om 9:50 uur hadden we de auto ingeleverd en gingen we ons inchecken voor de vlucht. Bleek dat we alweer 2 middenplaatsen hadden. Deze hebben we om laten zetten naar 2 raamplaatsen. Alleen zaten hier 4 rijen tussen. Om 10:30 uur waren onze koffers ingecheckt en zijn we naar buiten gegaan om de laatste sigaretten voor de vlucht te roken. Om 11 uur gingen we vrij vlug door de douane en naar onze Gate. Het boarden begon om 12:15 uur. Naast David zat een alleen reizende vrouw die wel met mij van plaats wilde ruilen, dus zaten we toch naast elkaar. Om 13:00 uur verlieten we de Gate en om 13:30 uur stegen we op. De vlucht verliep rustig. Veel geslapen. Het eten en drinken was goed verzorgd en de dekens waren deze reis wel redelijk schoon.
Woensdag 22 September
Om 6:55 uur landden we op Schiphol. Eerst hebben we een sigaret gerookt en daarna zijn we door de douane gegaan. Dit ging heel soepel. Tot 8:30 uur hebben we in de Lounge gezeten en wat gedronken en gerookt. Onze vlucht met KLM-Exel zou om 10:20 uur vertrekken, maar had bijna een half uur vertraging. Om 10:45 uur vertrokken we op Schiphol en om 11:20 uur landden we op Maastricht-Aachen–Airport. Daar verveelden de douaniers zich echter en wij werden eruit gepikt. Alles hebben ze nagekeken. Om 12 uur konden we eindelijk naar buiten en werden we door mijn ouders naar huis gebracht.
© USA4ALL & Sonja Voll
