In augustus 1998 hebben we een leuke reis naar de Verenigde Staten gemaakt. Vlucht naar Boston, rondreis door New England en een bezoekje aan de Canadese steden Quebec en Montreal en weer terug vanuit Boston.
We hebben een dagboek bijgehouden. Ingrid schrijft cursief, ik recht.
Donderdag 30 Juli 1998
Nederlandse tijd: 14.35 uur vertrek – Amerikaanse tijd: 08.35 uur ‘s ochtends. – Vlucht Amsterdam-Boston – DC-10 Northwest Airlines – Afstand 5554 kilometer – Temperatuur 17 graden Celsius
Amerikaanse tijd 14.45.uur en een heleboel kilometers verder. Nog een klein uurtje en we arriveren in Boston. De vlucht was goed, duurde redelijk lang. Ik ben in ieder geval best wel moe. En dan te bedenken dat we nog een hele rit te gaan hebben vandaag. Pascalle en Lourens hebben ons vanochtend naar Schiphol gebracht nadat we de nacht bij hen hebben doorgebracht. Niet zo heel goed geslapen! Zenuwen misschien?? Mam en Frans zijn ons komen uitzwaaien . Die gekken; even op en af rijden om ons gedag te zeggen. Lief toch. We vliegen met Northwest Airlines; onderdeel van KLM. De bemanning is Amerikaans. De verzorging uitstekend !! Tijdens deze vlucht loopt men af en aan met drank en eten. Toch hadden we wat snoep moeten meenemen. Dat mis ik wel. We hebben een diner gehad: pasta met tomatensaus en (!) spinazie voor mij. Marc had kipstukjes met aardappeltjes. Er zat een schaaltje salade bij en een dessert. Net hebben we een snack en een mini-ijsje gehad. Er is volop te drinken! Als ik naar buiten kijk, zie ik door een dun wolkendek een schitterende kustlijn. Volgens Marc vliegen we inmiddels het luchtruim van de States binnen.
Vrijdag 31 juli 1998
Boston (Logan) Airport lijkt niet groter dan Beek en zeker ouder. De plattegrond en de routebeschrijving die we van Alamo krijgen, zien er betrouwbaar uit. Helaas is de tweede aanwijzing “enter the Sumnertunnel” meteen de laatste. De politie auto ervoor laat dat niet toe. De hulp van Vinnie, een garagehouder langs de route 60 en een state-trooper komen eraan te pas om ons na twee uur bij het hotel te laten uitkomen (20 minuten volgens de man aan de balie). Vanmorgen hebben we een taxi (een gele) genomen naar Center Square, waar we de metro namen naar Park Street. Patrick van de Parkrangers hield ons 90 min aan het luisteren langs een deel van het Freedom Trail. B. Streisand en J. Cameron say hello!! Diner en ontbijt hebben het ons al geleerd: een dollar = een gulden.
De Italiaanse wijk in Boston is exotisch. De wolkenkrabbers en fire-trucks, de echoënde politiesirenes, de how-are-you cultuur: alles wijst op een heel bekend maar toch ander continent. De Italiaan is proto: zwarte leren broek, zwart strak shirt, een witte Rolls (een oude!!) die aan het roesten is en die hij dubbel parkeert alsof de straat van hem is (misschien is dat wel zo…)en oude voorbijgangers die hij uitnodigt aan het tafeltje naast ons bij hem te gaan zitten.
Midden in Boston!! 16.00 uur, een enorm park met de meest uiteenlopende uitzichten in de buurt van een fontein waaronder American kids in zwemkleding verkoeling zoeken. Het is ongelooflijk; niet eens zo heel warm. Het is misschien twee uur droog na een druilerig begin van de dag. Nu moet ik bijschrijven dacht ik, anders vergeet ik de helft. We hebben het grootste deel van de dag doorgebracht met het lopen van de freedom trail; een route door Boston die ons de geschiedenis van het begin van de Amerikaanse onafhankelijkheid vertelt. We zien o.a. het Old State House; het oudste gebouw van Amerika dat nog steeds public gebruikt wordt. Een pleintje midden op een drukke kruising. Boston massacre waar Britse soldaten per vergissing schoten op een mensenmenigte. Fauneuil hall gebouwd door een rijkaard die de stad een markt en vergaderruimte wilde geven omdat de inwoners er toe bijdroegen dat zijn zakelijke transacties tot een succes werden. Paul Revere House; Paul Revere: een belangrijke inwoner van Boston rond 1700. Althans na zijn dood. Hij zou degene zijn geweest die te paard de inwoners van Boston waarschuwde dat de Engelse troepen onderweg waren om de opstandige bevolking te kalmeren. The Old North Church; een belangrijke kerk ten tijde van de revolutie. Van hieruit werden belangrijke lichtsignalen gegeven om de mensen aan de andere kant van de Charles-river te waarschuwen.
Tijdens een wandeling door het zonnige Boston zien we dat het goede weer steeds meer mensen op de been brengt; pleinen en parken raken steeds voller! Ook tijdens onze zoektocht naar aantrekkelijke plaatsen ervaren wij dat de Amerikanen ontzettend behulpzaam zijn. Tijdens onze stadswandeling, die inmiddels zo’n 4 uur in beslag heeft genomen, komen we bij een monument uit dat opgedragen is aan de bijna 11 miljoen slachtoffers van de holocaust. In zes glazen zuilen staan de “nummers” geschreven van al deze mensen. Elke zuil staat voor een bepaald concentratiekamp. Bovendien beschrijven overlevenden de meest gruwelijke gebeurtenissen waar zij zelf getuige van zijn geweest! Indrukwekkend. Midden tussen de meest diverse gebouwen treffen we Kings Chapel Burial Ground aan. Een 300-400-jaar oud kerkhof deed mij heel veel deed denken aan het joodse kerkhof in Praag.
Zaterdag 01 augustus 1998
In Boston zaten we op een bankje aan het water water te drinken en wat uit te rusten. In dat park was een pad langs de rivier aangelegd voor fitnessmensen.
Eerst kwam er een hardloper langs sprinten, toen een fietser op volle snelheid. Twee meisjes snelwandelen met erg overdreven armbewegingen (voor een betere workout), terwijl de volgend voorbijgangers gewoon liepen. Een lezende vrouw kuierde langs, een jongen op een mountainbike reed in de eerste versnelling voor ons bankje langs terwijl hij af en toe probeerde om het achterwiel door te remmen van de grond te krijgen. Net toen ik dacht dat het nu echt niet meer langzamer of luier kon, kwam er een oude man in zo’n electrisch boodschappendriewielertje langs. Op die manier maak je kennis met een fitnesscultuur in al z’n gradaties.
Goed geslapen en lekker rustig aan gedaan. Met als gevolg dat we pas rond 9.30 uur in de auto zaten. Boston uitkomen was lang niet zo moeilijk als ons hotel vinden na aankomst op het vliegveld. Na een tocht van bijna een uur kwamen we aan in Salem; een plaatsje dat bekend staat om zijn heksenprocessen in 1692. De geschiedenis vertelt ons dat een aantal mensen “stierven ” (opgehangen werden) omdat ze ervan beschuldigd werden dat ze heksen waren. Hierdoor werden de dochter en de nicht van de dominee ziek.
Toch weer ongeveer 6 km gelopen. Het dorpje bestond uit ontzettend veel museums en winkeltjes die alles te maken hadden met ” witches” !!
Vervolgens reden we door naar Kennebunkport. Precies Valkenburg in het hoogseizoen. Hier hebben “de Bushes” hun buitenhuis. Tijdens onze rit hiernaar toe hebben we de scenic route genomen die wonderbaarlijke foto’s heeft opgeleverd. Zo nu en dan even stoppen en genieten, alleen maar genieten. Zelfs in de States in de file gestaan. Wonderbaarlijke verkeersdeelnemers, die Amerikanen. Om de meter staan borden met de max. speed die telkens veranderd. Ze hebben er niet eens een patroon in aangebracht. De mensen hier zijn heel relaxed, zelfs als ze drie kwartier tot een uur in de file staan. Dan is zo’n auto met airco ideaal.
De hotels zijn ook van alle gemakken voorzien: standaard geldt dat ze een TV, Airco, telefoon en radio hebben. Ons hotel in Kennebunkport ligt aan de rand van de haven die uitmondt in de Atlantische oceaan. De prijzen van de twee hotels tot nu toe lagen niet onder de $ 200 (!!) per nacht. Waanzinnig duur. We kunnen het toch niet laten om steeds die $ om te rekenen in guldens. Dat laat ons wel eens schrikken! Op iedere hoek van de straat heb je een donutshop of McDonalds. Amerikanen eten volgens mij nooit binnenshuis. Er zijn zelfs warmhoudbekers te krijgen voor koffie. Die gaan dan mee over straat (er zit een dekseltje op!) of in de metro.
In Boston kwamen we een “dogwatchservice” tegen ! Complete bedrijfjes die zich de hele dag bezighouden met het verzorgen van de hond als de baasjes zijn werken!!
Drie staten verder en toch maar 80 miles. Ik dacht altijd dat de VS zo uitgebreid en groot zijn dat er buiten de grote steden vast geen files konden staan. Mis dus !! Het rijden gaat steeds beter, ik kan nu al van 100 meter afstand een verkeersbord van een willekeurig reclamebord onderscheiden. Meestal dan!! Ik heb ook pas een keer een ” noodstop” gemaakt omdat ik vond dat ik de koppeling moest intrappen. De Amerikanen zijn- zeker in het verkeer- erg vriendelijk. Je hebt er een compleet “gebarenboek” bij nodig om je helpen te vertalen.
In Nederland is invoegen een kwestie van duwen , ondoorgrondelijk voor je uitkijken en daarna je vinger opsteken. Hier laat iedereen je voor, zwaaien ze vriendelijk en wachten ze tot je klaar bent met het instellen van je airco, de radio harder zetten, de D van drive zoeken en je gordel omdoen.
Ook in restaurants zijn ze zo vriendelijk, het moet wel haast gespeeld zijn. Het zal wel dat de VS zoveel goede acteurs heeft.
Zondag 02 augustus 1998 Bar Harbor
De kust van Maine is geweldig. De Atlantische oceaan heeft inhammen van kilometers diep het land ingeslagen, er liggen veel eilandjes en alles draait om lobster; restaurants, races, festivals, sandwiches, souvenirs, traps and so on. Sinds Boston zijn we route 1 North langs de kust blijven volgen. Na iedere bocht is het uitzicht mooier. Dat weet George Bush ( ik denk dat hij thuis was: er stond een golfwagentje voor de deur), maar dat weten wij nu ook.
Weet je wat echt Amerikaanse auto’s zijn: fire-trucks!! Big red and shiny!! De jonge brandweerman vroeg spontaan of hij hem even buiten moest zetten. Hij was toch net klaar met poetsen. Great! Ingrid neemt de mooiste foto’s en als we af en toe op goed geluk een zijweggetje inslaan, ontdekken we een “oud” fort of een stadje met nog mooiere huizen of uitzichten of straatjes of haventjes of kerkjes of ..of..
Rond 5.00 PM kwamen we in Bar Harbor aan. We eten in een diner waar alles Amerikaans is. The Fillingstation in België is een friture met één Amerikaanse poster vergeleken met “Route 66 Freddie’s Brick oven”. Morgen: WHALE WATCH !!
Maandag 03 augustus 1998
19.30 uur. Wederom in een restaurantje in Bar Harbor, called Rupununi! Ons hotel is prima. We hebben een kamer op de begane grond in een van de 4 gebouwen waaruit het hotel bestaat. Vanuit onze “porch” kijken we uit op de Atlantische oceaan. Bovendien kunnen we zo een duik nemen in het zwembad. Hier zullen we 2 nachten blijven.
Vanochtend allejezus vroeg opgestaan om de zon op te zien komen: 05.00 uur. We dachten de enige vroege vogels te zijn. Niet dus!! Half Amerika is ogenschijnlijk zo vroeg uit de veren om al dan niet naar zonsopgangen te gaan kijken. Na een ontbijt in ons hotel (scrambled eggs, bacon, heel veel fruit, koffie zo veel als je wilt, yoghurt, cornflakes enz! )op weg naar de ” friendship V ” die ons hopelijk een aantal bijzondere foto’s van walvissen en dolfijnen gaat bezorgen. No whales, we give you back your money! Als men zoiets kan waarmaken moet er toch wel een grote kans zijn dat we ze zien.
Die grote kans, dat leek wel even tegen te vallen. De captain intercomde dat we maar liefst 30 mijl buitengaats waren. Zover had hij nog niet hoeven te varen om een walvis te zien. Ingrid had al vroeg iets gezien, wat later en dolfijn geweest blijkt te zijn. Walvissen hebben we uiteindelijk wel gezien, en hoe!! In een school dolfijnen van minstens 100( tenminste volgens de zeebioloog – of ongeveer 30 volgens mij-) kwamen 3 of 4 verschillende humpbackwhales naar boven. Met hun lengte van ongeveer 14 meter is dat een indrukwekkend gezicht. De staart uit het water, een wolk uit het spuitgat, drie springende dolfijnen; het ene moment is nog foto-achtiger dan het vorige.
Ik geloof dat we 25 foto’s hebben gemaakt. In vakjargon: 3 tails, 2 blows, 1 jump (dolphin), 3 below surface en nog wat klein spul. We zullen zien. Een gewhaledige trip, die het geld meer dan waard was, het was zeker whale de moeite waard!!! Een dol fijne dag …
Vanmiddag hebben we Acadia national Park “gedaan” Toen we de cassette kochten zei de cashier/clerk dat de tour in zijn geheel forty-six hours zou duren. SLIK! Omdat wij Hollanders zijn, hebben we de gehuurde cassette nog voor 6.00 pm teruggebracht: een recordtijd van 4 uur. En toch alles gezien. Cadillac Mountain was het hoogtepunt (510 m ) van de dag.
Woensdag 05 augustus 1998
Dat was een lange rit! Iets verder als Heerlen-Parijs, en dat bij de snelheid die de borden toelaten: 45 mph tussen dorpen, bij hoge uitzondering 55 of (1x) 60 mph. Daar doe je dus, met pauzes, wel een uur of 7 over. Zeker als je na de lunch vergeet kaart te lezen en de afslag mist. 25 mijl later kwam ik er pas achter. Een spannende rit door de “backroads” van Maine bracht ons op de goede weg; route 201 north. De weg is soms 30 mijl lang tussen dorpjes (!). Dorpen zijn hier heel groot. Niet in inwoners maar in oppervlakte. De naaste buur woont 500 m verderop en dat geldt voor iedereen in zo’n dorp. Voordat je 20 huizen bij elkaar hebt, ben je een tijdje (bij 25 mph) verder.
Meteen als je de grens over bent, veranderen sommige dingen; de maximumsnelheid bijvoorbeeld. Niet alleen wordt deze nu in kmph aangegeven, hij blijkt ook niet meer zo belangrijk te zijn. Iedere Canadees haalt ons in als we 50, 60 of 90 kmph rijden. Ze gaan allemaal minstens 20 per uur sneller. Ook die (overdreven?) Amerikaanse beleefdheid is opeens verdwenen. Afstand houden, voorrang geven of vriendelijk zwaaien is bij de douane in beslag genomen. Het enige wat beter is (lees: “meer op thuis lijkt”) is de bewegwijzering. Van 100 meter voor de kruising is al duidelijk waar de wegen heen gaan en welke rijbaan je moet hebben. Het is alleen even wennen aan de horizontaal hangende stoplichten. Quebec is een prachtige vestingstad. De stadsmuren en paleizen zijn intact, alhoewel je behoorlijk moet klimmen om ze te bereiken.
Ik ben even alle tijdsbesef kwijt. Weet niet meer wat voor een datum we hebben, wel nog dat het woensdag is. Nog een hele week te gaan. Gisteren toen we Canada binnenkwamen en alsmaar die vreselijk saaie route reden, was mijn enthousiasme wat Canada aangaat behoorlijk getemperd. Toen we Quebec binnenreden, werd mijn zin er niet beter op. Op het eerste gezicht een vreselijke stad. Ons hotel wekte de indruk tamelijk luxueus te zijn, ware het niet dat de tv vanzelf omsprong naar een ander kanaal, het licht niet overal werkte en het toilet erg langzaam doorspoelde. “Maar dat is toch helemaal niet belangrijk” denk je dan. Dat klopt, maar in vergelijking met onze vorige hotels was het even een stapje terug. Enfin dat was gisteravond.
Na een verkenningstocht te hebben gemaakt door het oude Quebec en met de vooruitzichten van de plannen van morgen, ziet het er heel anders uit. Een geweldig deel van Quebec met ontzettend veel toeristen. Vandaag een rondrit gemaakt over het Ile d’Orleans, een eiland voor Quebec. De rondrit was 67 km en volgens mij wonen op dat eiland alleen maar rijke Canadezen. Het ene huis is nog mooier, groter en kleurrijker dan het andere!! Een eiland waar het qua ruimte goed toeven is. Daarna zijn we naar een geweldig klaterende waterval geweest; canyon sainte-anne. Een mooi scenic place met bruggen met enorme hoogteverschillen en dan zo’n geschommel op zo’n enorme hoogte. Ik heb ook alleen maar even op de hoogst gelegen brug gestaan om een foto te maken en toen weer gauw terug!!!
Donderdag 06 augustus 1998
Bij die canyon zetten ze netjes een bordje neer: ” 187 treden en je moet ze ook weer op”. Er reed een busje van de kassa naar de waterval. Dan denk je toch dat het wel een stuk lopen zal zijn. Ja hoor: zeker 600 meter!!
Het oude gedeelte van Quebec ligt hoog, maar is erg mooi en vooral druk. Place du Tertre in een steegje, op ieder muurtje een “artiste” die zelf de gedrukte tekeningen met acryl- of olieverf heeft ingekleurd; statue Champlain in de zomer, in de herfst, in de winter enz. De uitzichten zijn in ieder geval indrukwekkend. Ook in de ontbijtzaal: een oude man (70) in een lichtblauw bloesje en met een fluorescerend groene broek!!
Hotels hebben geen 13e verdieping. Als de Amerikanen/Canadezen dus opscheppen dat ze zo’n hoge flats hebben, moet je er om te beginnen al 2 verdiepingen afhalen: de begane grond( = 1st floor) en de 13e (deze bestaat niet).
Vrijdag 07 augustus 1998
In de auto schrijf ik waarschijnlijk nog onleesbaarder dan aan een eettafel. Sorry! We zijn inmiddels op weg van Montreal naar Stowe- Vermont. Montreal is vast erg mooi, maar meer dan het Parc Olympic Montreal(POM) en de oude havenwijk hebben we niet gezien. In het hotel hebben we “deep impact” on pay-per-view gezien. Hoe doen ze dat toch? Alle kamers kunnen kiezen uit 25 films en de film begint als je hem met de afstandbediening bestelt. Ik snap het niet…….
We zijn net de grens gepasseerd: back in the USA! Het weer is niet zo goed als de voorgaande dagen. Het is bewolkt en erg heiig. Op het nieuws hoor ik dat de Montreal Expo’s, die spelen in het POM, gisteren een uitwedstrijd hebben verloren.
Onze volgende overnachting ligt in Stowe-Vermont. Stowe schijnt een heel belangrijke wintersportplaats te zijn. Het ziet er tenminste heel er erg verzorgd uit. Op zoek naar ons hotel en ervan uitgaande dat hoe dichter bij de skipiste, hoe beter en duurder de hotels, vinden we onze Salzburger Inn. Tja wat zal ik zeggen. We hebben ongeveer 30 minuten moeten wachten voordat we op onze kamer konden. Het oogt heel Oostenrijks. Bovendien waren we pas om 14.30 uur hier. Dan mag je toch aannemen dat de kamer in orde zijn. Nou niet dus! Maar goed een meevaller; het ontbijt is bij de prijs inbegrepen. Dineren is niet mogelijk want de hele eetzaal staat op z’n kop. De kamers zijn barakken aan elkaar gekoppeld met alleen een houten wandje ertussen. Toilet kan niet afgesloten worden, tv heeft maar 5 kanalen- zonder afstandbediening-. Klink ik nu als een verwend kind? Kan wel zo zijn maar in vergelijking met de vorige hotels valt dit wel heel erg tegen!! Gelukkig is het wel schoon.
We hebben een bezoek gebracht aan de Trapp Family Lodge. Jawel, de Von Trapps uit de Sound of Music hebben in werkelijkheid in de bergen van Stowe gewoond. Nadat Georg van Trapp is gestorven, heeft men er een hotelaccommodatie van gemaakt. Met de Trapp souvenir shop erbij. Een gebied dat 2000 acres omvat. Nadat de familie uit Oostenrijk is gevlucht en jarenlang had opgetreden, heeft men zich hier terug getrokken. Er wonen zelfs nog 2 van de kinderen hier in Stowe.
Behalve de Sound of Music, kun je hier ook “de sound of classics: V8, V12 and more” horen. Net buiten Stowe wordt morgen een veiling voor oude auto’s gehouden. We zijn al even gaan kijken: schitterend!! In het stadje is iedere derde auto een classic. T-ford 1921, Coup de Ville 1949, MG, Jaguar, Fleetwood, Ford Thunderbird enz enz. De veilingmeester ratelt de getallen op triple speed, er is applaus als de auto wordt verkocht. Het blauwwitte kleintje uit de jaren vijftig gaat voor $ 4000 van de hand.
Een oude mevrouw, die in een gigantische Packard 1937zit, vertelt dat er morgen 900 classics op die wei zullen staan. De man van het leger, die met een Hummer geparkeerd staat, vraagt of Ingrid “wants to sign up” Hij is all over de hele wereld geweest.: Hong Kong, Filippijnen, Vietnam, Japan etc. Hij is er van overtuigd dat het leger het beste is wat een jongen van 18 kan overkomen. Het Amerikaanse leger had al veel eerder de politiemacht van de wereld moeten worden, vindt hij. Overal waar iets aan de hand is, moet het Amerikaanse leger zich vertonen: Praat het uit of je krijgt met ons te doen!!
Het bezoek aan Ben & Jerry’s was geweldig: wat een koude bedoening!
Wist je dat Vermont groene bergen betekent? (uit het Frans, want Samuel de Champlain verkende dit gebied al in 1609).
Zaterdag 08 augustus 1998
Toen we van Quebec naar Montreal reden, hebben we onder weg een paar ansichtkaarten geschreven. Toen ik in een heel klein dorpje in het postkantoor postzegels ging kopen, hielp een andere klant mij en de mevrouw aan de balie met vertalen. In het gesprek zei ik dat ik uit Nederland kwam. Tot mijn grote verbazing haalt de klant een tientje uit zijn beurs!! Dat trucje kende ik ook, dus hadden we “a perfect match”. Die man is getrouwd met een vrouw uit Pernis.
In de “Trapp Family Lodge” hebben we gisteravond gedineerd (gegeten is niet het goede woord!). Ook daar blijkt een Hollander rond te lopen; Nederlandse toeristen zijn we echter nog niet tegengekomen. Dat is voor ons helemaal nieuw.
Op dit moment zoeken zitten we in de Tavern van de ” Williams Inn” in Wiliamstown. Het is al 9.30 uur ‘s avonds en we hebben net een hapje besteld. In de hoek speelt een jazzkwartet lekkere deuntjes voor het overwegend oudere publiek. Ze dansen er lustig op los, die “oudjes”. Toen we vanmiddag naar het hotel op zoek waren, kwamen we langs een kerk waar net een bruidspaar naar buiten kwam. In het hotel blijken ze hun receptie te houden. Ik heb een visitekaartje in hun gasten-/receptieboek gelegd. (wij zijn immers ook op huwelijksreis!)
Na het uitladen van de koffers, ben ik even gaan zwemmen terwijl Ingrid de tv ging bekijken. In zwembroek en T-shirt moest ik in de lobby een handdoek gaan halen. Natuurlijk staat er een complete afvaardiging van de bruiloftsgasten in smokings en jacquet, de bruidsmeisjes in boselfen-groen, voor de liftdeuren; embarrassement ! Toch nog lekker gezwommen en gejaccuzied.
Zondag 09 augustus 1998
Zondag 17.00 uur. Net aangekomen bij ons motel. Even een uurtje relaxen aan het zwembad zolang het nog kan. De weersvoorspellingen zijn niet optimaal te noemen dus nemen we het er nog even van. Gisteren in Williamstown geweest. Echt een collegestad met veel scholen en campussen. Volgens mij is het echt een plaats waar de oudere cultuurliefhebbers zich verzamelen want de gemiddelde leeftijd van de overige hotelgasten lag wel rond 65 –70 jaar. Het hotel was trouwens hartstikke goed alleen jammer dat er geen outdoorpool aanwezig was. Ook hier was ons verblijf tekort om echt veel te kunnen zien. Vanochtend vroeg op pad gegaan om de tocht van vandaag te volbrengen; 380 km. We hebben bewust gekozen voor de scenic route omdat alleen autoweg ook weinig schoons biedt. Dit betekent wel dat we wat later op de plaats van bestemming aankomen. Maar daar zitten we niet zo heel erg mee. Op weg hier naar toe een foto gemaakt van een real American schoolbus. Marc moest er natuurlijk weer inzitten wat ook geen enkel probleem was. Op die onbewaakte parkeerplaats stonden tientallen schoolbussen die allemaal gewoon open waren !! Wat ons trouwens opvalt is dat bijna niemand de auto afsluit als ze ‘m even verlaten; geen kostbare spullen meenemen en geen dak op de cabrio zetten. Dat is hier allemaal niet nodig. Soms lijkt het alsof de tijd hier is blijven stilstaan. Ik heb ook een aantal foto’s genomen van Amerikaanse mailboxen. De een nog leuker dan de ander: een huisje, een hond, een aantal op rij. Het maakt allemaal niet uit hier in Amerika.
Vandaag tijden de rit zagen we een brandkraan. Die kom je hierop iedere hoek van de straat tegen. Dit was niet zomaar een brandkraan maar ze hadden hem beschilderd als een soort brandweermannetje. Vandaag heb ik trouwens weer het overgrote deel van de rit gereden. Marc vindt het wel prima zo. Het rijden is hier echt geweldig. Die rust, die vriendelijkheid waarmee men hier aan het verkeer deelneemt. Het is een plezier om hier verkeersdeelnemer te zijn !!
Dinsdag 11 augustus 1998
Ingrid rijdt prima, ik vind het heerlijk om rond te kijken, de kaart te bestuderen of de andere verkeersdeelnemers te bekijken. In Newport zag ik een oudere vrouw (met hoedje) in een nieuwe, supergrote Cadillac rijden met in de ene hand een koffiebeker (met deksel natuurlijk, dat is veiliger), in de ander hand een muffin en in haar mond een stuk appel. Het zal wel dat iedereen rustig rijdt. Het motel in Newport, waar we na Williamstown heenging, was minder. Het begon al toen ik met alle bagage (gelukkig maar 1 koffer, 1 tas, 1 beautycase en 1 rugzak !!) in de “lobby” (lees hal) aankwam. Onze kamer lag zo’n 150 meter verder en wel op de 3e verdieping (geen lift ). Toen we de donkere kamer binnengingen, werkte de lichtschakelaar naast de deur niet. Na wat rondscharrelen, konden we het gordijn bereiken. In het licht zagen we alle lampenkappen scheef zitten, de stekkers van de lampen naast de stopcontacten liggen en als klap op de vuurpijl werkte de volumeregeling op de afstandbediening niet.
Newport zelf was druk. In de “travel survival kit” van Lonely Planet stond de waarschuwing: WATCH AND PLAN WHERE TO PARK YOUR CAR AND YOUR BODY !! ” In Newport staan de “zomerhuisjes/cottages ” van een paar rijke families van weleer; de Vanderbilts bijvoorbeeld. Zo’n zomerhuisje werd gebouwd om 6 tot 8 weken per jaar in door te brengen. Sommige zijn te vergelijken met paleis Soestdijk, andere hebben maar 25 slaapkamers. Ocean Boulevard en Belleveu Avenue zijn zo’n drie miles lang, maar als er 50 huizen staan, is het veel.
In Newport is zoiets raars gebeurd. We gingen eten, ik bestelde een salade en (als hoofdgerecht) een fisherman’s platter, met garnalen, scallops, cod en nog meer. De – voor mij – unieke gebeurtenis was, dat ik GEEN honger had. Ik heb alles na de 1e helft van de sla laten staan.
Dat is zo ongelooflijk dat Ingrid me de hele avond heeft gevraagd of ik me wel goed voelde, of het al beter ging en of ik terug naar het motel wilde….
Voordat we de volgende morgen Newport verlieten, hebben we de “cliffwalk” gelopen; een mooi pad, dat tussen de grote mansions en de oceaan doorloopt. Schitterende uitzichten: daar zijn we al aan gewend. Dure huizen: daar zijn we ook al aan gewend. Lopen: dat is een ander verhaal bij een temperatuur van 87 graden Fahrenheit.
Op Cape Cod, een groot (schier)eiland tussen Boston en New York in, ervaren we dat alle steden en stadjes van de kust favoriete plekjes van de Amerikanen zelf zijn. Bumper aan bumper schuiven we over route 28 in de richting van ons laatste hotel. Het weer is omgeslagen: bewolkt en vochtig. Als we met zwemkleren en handdoeken in de auto op zoek gaan naar een beach, wordt het nog donkerder. Dus gaan we minigolfspelen op een pirateneiland. Leuk (ik heb gewonnen !!)
Ik schrijf dit aan boord van MM. Cross Rip. Ik hoop dat ze niet dit R.I.P. bedoelen…..
De Cross Rip brengt ons van het eiland Nantucket naar het eiland Martha’s Vineyard. Onze minicruise van vandaag (8.45 uur- 20.45 uur) laat ons die 2 eilanden in vogelvlucht zien. We zullen in 5 uur en 3 kwartier proberen zeebenen te krijgen…..
Nantucket lijkt een prachtig eiland, maar onze fietstocht daar wordt verijdeld door een flinke regenbui. Dus nemen we de bus. Het is een dure buurt hier: een huis, zo groot als Heereveldje 2 met een verdieping, is vorig jaar verkocht voor $ 12.000.000 !!!!!!!!!
Donderdag 13 augustus 1998
We hebben terug – en dus vooruit- geschakeld naar Nederlandse tijd. Zo heb je een uurtje vertraging en vertrek je om 8.20 p.m. i.p.v. 7.15 p.m. Een paar minuten later is het 02.26 uur. Van overschakelen op nachtritme komt echter niet veel. Het is net of de vlucht naar Boston veel prettiger verliep dan deze. Twee films maken voor mij blijkbaar een groot verschil!!
Niet ergeren: denken aan iets leuks. Bijvoorbeeld het eiland Martha’s Vineyard verkennen op een echte, heuse, rode, brede zware, luide Harley Davidson Fat Boy !!!
Dit eiland, het tweede dat we die dag aandeden (1108)was te groot om per fiets te verkennen. Van oost naar west ongeveer 30 mijl. Bij budget kostten de scootertjes ongeveer 69 dollar. In een minuut was de beslissing genomen: we zouden een Harley huren. Wat een kabaal! Als ik aan aan het gas kwam, voelde ik het aantal toeren toenemen. Niet dat er een toerenteller op zat of zo, je kon gewoon het aantal explosies van de 2 gigantische cilinders tellen.
In heb nooit ervan gedroomd een Harley te bezitten. Ik moet nu wel toegeven dat het een hele ervaring is, maar ook zwaar werk op die bochtige wegen en “four-stop” crossroads. Koppeling en rem vergen grote handen en veel kracht, net als de versnellingsbak, die ik zeker niet als trefzeker zou omschrijven. De pret van Harley rijden zit voor de meeste mensen in de droom die in vervulling gaat. Mijn droom is toch meer precies zo’n motor als ik heb….
De tocht op de Harley was schitterend: wegen door het bos, door duinen en van die typisch Amerikaanse dorpjes waar je behalve aan de behoorlijke snelheidsbeperking (van 45 miles naar 20 miles p.h.) niet merkt dat je in de bebouwde kom bent. De huizen stan zo ver van elkaar en verscholen achter bomen, dat jehet verschil met een bos niet merkt. Het ontbreken van plaatsnaam- en “bebouwde kom” borden draagt daar alleen maar toe bij. We kregen schitterende uitzichten over kleine baaitjes, duinlandschappen en de oceaan (wie zegt dat je daar ooit aan gewend raakt?) en natuurlijk hele leuke huisjes.
Een groot verschil tussen de huizen op de eilanden en langs de kust en die in het binnenland, is de buitenmuurbedekking. In het binnenland zijn alle houten huizen bekleed met planken. Aan de kust daarentegen hebben ze ongeverfde houten plaatjes. Alleen de allerrijksten laten aan de kust die planken zien: ieder jaar verven is namelijk erg duur.
Op weg naar Limburg 13.50 uur. Na een behoorlijke vertraging in Boston (1.5 uur) toch op weg gegaan naar Amsterdam.
De vlucht viel me mee dit keer. We hadden alleen minder goede plaatsen als op de heenreis. Op de heenreis hadden we twee stoelen aan het raam. Hier kon je nog de armleuning van opklappen. Het tafeltje zat toen aan de rugleuning van de vorige stoel vast. Op de terugweg zaten we in de achterste rij helemaal ingeklemd. Bovendien was het een rij van 4 stoelen dit keer. De tafeltjes zaten weggeklapt in de armleuning evenals knoppen om licht/ geluid te bedienen. Niet erg praktisch in gebruik. Maar goed na 6 uur vliegen kwamen we dan toch op Schiphol aan. Het ophalen van de bagage was in een mum van tijd gepiept.
Pascalle en Lourens stonden wederom op ons te wachten die lieve schatten. Toch maar weer vroeg opgestaan voor ons. En toen we bij hen thuis kwamen, was de tafel gedekt en hebben we heerlijk genoten van Nederlands ontbijt. Voorgisteren (een dag voor ons vertrek) zijn we met de veerboot vanuit Hyannis naar de eilanden Martha,s Vineyard en Nantucket ( = ver weg land) geweest. Nantucket was een schilderachtig eiland, ware het niet dat onze oorspronkelijke plannen; het huren van fietsen en daarmee het eiland verkennen, behoorlijk in het water vielen, zowel letterlijk als figuurlijk. Aan boord van de veerboot begon het ineens ontzettend te regenen. It’s raining cats and dogs!! Tijdens het schuilen voor een van de vele heftige buien, hebben we een poosje gepraat met een aantal gepensioneerde Amerikanen. Twee heren waarvan er een van het vasteland uit de buurt kwam en de ander die zijn “pal” een bezoek bracht, in Florida woonde.
Die man uit Florida kwam ieder jaar naar Nantucket omdat ze daar “vroeger” al hun vakanties doorbrachten. En hij was er nog steeds lyrisch over. (Later horen we dat mr. President himself zijn vakantie op Martha’s Vineyard zal doorbrengen, mits zijn getuigenis in de zaak Lewinsk hem niet de kop zal kosten!!!!)
Wederom krijgen we een compliment voor het spreken van de taal !
De zoveelste Amerikaan die in het begin dacht dat we uit Duitsland kwamen ??
Toch grappig die Amerikanen willen alles weten over hoe het nu allemaal in Europa gaat betreffende; education, judgement in murdercases, the Government enz. Clinton, daar moesten ze niets van hebben. Het waren vast Republikeinen !!!!
Maar goed in Nantucket aangekomen zijn we maar op een bus gestapt die ons iets van het eiland liet zien voor zover dat dat mogelijk was met dat slecht weer. Onze chauffeusse was een vrouw van rond de 60 die heel fijn een plattegrond van het eiland en wat foto’s bij zich had liggen. Maar ze liet ons ook (boven haar hoofd met 2 handen , geen handen aan het stuur dus) alles zien en de nodige uitleg over het een of ander gaf.
Na een half uur ontdekte ze ook nog dat het zicht wel heel slecht was vanuit de bus, dus moest er gestopt worden om ergens keukenrol te kopen omdat te gebruiken voor de beslagen ruiten. Na de rondrit wat rondgelopen in het schattge stadje om vervolgens om 1.45 pm de boot naar Martha’s Vineyard te nemen. Daar aangekomen een harley(!) gehuurd (intussen was het droog) om een prachtige toertocht te maken over een deel van het eiland. Echt gemakkelijk vond ik die motor niet zitten. Ik had iedere keer – als Marc optrok – het idee dat ik er vanaf schoof!!!
14.30 uur
Even van chauffeur gewisseld. Het is toch wel een lange dag geweest. Na die 1879.2 miles moeten we ook nog een 270 km naar huis. Gelukkig mag je hier harder dan 45 miles/ph (= 70 km) zoals op veel highways in de States. Onze eerste avond op Cape Cod hebben we – zoals gezegd- doorgebracht op de minigolfbaan. Ik denk dat deze sport hier zo serieus genomen wordt, omdat het grote golf de 3e sport van Amerika is. De kidds moeten vroeg leren putten. (motto op bumper : Don’t drive drunk , don’t even putt”)
Bij het inleveren van de auto komen we de eerste Nederlandse toeristen tegen. Ingrid is op slag ongelukkig: deze mensen hebben op een boottocht wel 30 of 40 walvissen gezien, incluis hele sprongen!!
© USA4ALL & Ingrid,Marc Kusters
New England en Canada
