Vakantie mei 2001 van Lieke & Ben Zwaan in het noordoosten van de Verenigde Staten met een vleugje cultuur, een vleugje pret en een vleugje natuur. Met o.a.: Washington, Williamsburg, Shenandoah N.P., Hershey, Gettysburg, Corning, Niagara Falls en Williamsport.
MAANDAG 7 MEI 2001: VLIEGEN !
Het is weer zover: we gaan weer met vakantie en weer naar de VS. Dit keer hebben we gekozen voor een gebied, waar we nog nooit geweest waren, het noordoostelijk gedeelte van de VS, eigenlijk ruwweg het gebied tussen Williamsburg en Niagara Falls. Een uitgebreide oriëntatietocht door folders en internet brengt ons hopelijk een leuke mix van natuurschoon, stedenpracht, pretparklol en rijplezier. Voor de routeplanning hebben we weer gebruik gemaakt van freetip want dat is ons de vorige keer ook goed bevallen. Vooral de button “scenic route” is een goede vinding. Opzoeken, uitdraaien en in de reismap voor straks onderweg. Voor de eerste keer dit maal alleen de vliegreis (weer United Airlines) en de auto (van Dollar, nog nooit gehad, maar geen verschil met de overige grote namen) via Exit Reizen besteld. De hotels via internet geboekt. Om budgettechnische redenen veel voordelige ketenhotels, voornamelijk Super 8 geboekt, waarvan de prijs tussen de 45 en de 65 dollar schommelde. De een was goed, de ander wat minder en slechts een enkeling was echt slecht. Problemen hebben we nergens gehad, men was overal op de hoogte en ook de afgesproken prijs (via de Super 8 VIP Card kreeg je 10 % korting) werd overal aangehouden. We zijn bijtijds op Schiphol voor de vlucht met United Airlines. Op de ticket stonden de stoelnummers al vermeld, dus daarvoor hoefden we niet zo vroeg te zijn. Maar we houden niet van vlug, vlug, snel. Dus rustig inchecken, op het gemakje wat drinken, wat shoppen en wat eten, je hebt tenslotte vakantie ! Aan het begin van de middag vertrekken we met de Boeing 777, een heerlijk toestel, een tikkie meer beenruimte en het privé-tv schermpje voor 6 kanalen amusement. Ook de service en het eten aan boord bij United zijn niet slecht, dus we laten ons lekker verwennen. We hebben weinig vertraging, hooguit een kwartiertje en dat is toch niet slecht, zeker niet vergeleken met eerdere ervaringen op Schiphol. Halverwege de middag plaatselijke tijd arriveren we op Washington Dulles, een redelijk modern vliegveld, waar ze ook alweer aan het verbouwen zijn, waar niet tegenwoordig ? Het transportsysteem op Dulles doet wat ouderwets en klungelig aan: grote bussen met gigantisch grote wielen, een soort amfibievoertuigen, vervoeren je naar het hoofdgebouw.
Het douaneritueel duurt niet zo gek lang dit keer, het is vrij rustig, we staan vooraan en we hebben zowaar een vriendelijk lachende douanebeambte. Koffers zijn snel in goede staat van de band gehaald en we gaan op naar het busje dat ons naar de Dollarautoverhuur moet brengen. Ook dat is snel gevonden en aan de rand van het vliegveld worden we keurig gedropt bij de Dollar-parkeerplaats. Via een wat zwijgend opererende Dollar-werknemer krijgen we de auto van deze reis: een donkerblauwe Dodge Intrepid met alles er op en er aan. Het is een auto uit de Full Size-klasse, wat een bakbeest is het weer ! En toch vraagt de Dollar-meneer of we niet liever een LUXE auto willen !!! Nee, meneer, luxe en groot genoeg.
Als je thuis een kleine auto, een Renault Clio gewend bent, is het toch altijd weer even wennen zo’n bakbeest. Dat wennen kan maar kort duren, want inmiddels is het eind van de middag geworden en is het spitsuur in Washington D.C. We moeten naar een Super 8 Motel aan de andere kant van Washington, in de staat Maryland. We arriveren dus in de staat Virginia, rijden door Washington D.C. en verblijven in de staat Maryland. Dat spitsuur levert een paar zweetmomenten op maar zonder echte problemen (makkelijk zo’n rondweg) arriveren we in een matig Super 8 Motel, waar we een paar dagen zullen blijven met het doel de hoofdstad van de VS te verkennen. We eten wat, kijken wat tv en gaan bijtijds slapen, want die 6 uur tijdsverschil gaat op onze leeftijd toch in je benen (en de rest) zitten.
DINSDAG 8 MEI 2001: WASHINGTON, DE NATIONAL ZOO.
Hoewel ik dit motel beschreef als “matig” sloeg dat niet op de beddenkwaliteit. We hebben heerlijk geslapen Wel zijn we (natuurlijk) vroeg wakker. Om een uur of 5 plaatselijke tijd zitten we met een koppie thee televisie te kijken !! Maar we weten het zo langzamerhand: over een paar dagen is het ritme weer normaal en worden we “gewoon” op een acceptabele tijd wakker. Rustig in bad en bijtijds op pad. Onze eerste dag in Washington. Omdat we niet helemaal gerust zijn op de weersvoorspelling voor de komende dagen en we in ieder geval de National Zoo willen bezoeken (veel buitenwerk), besluiten we om dat vandaag te doen, want de voorspelling is voor vandaag uitstekend. Het ontbijt stellen we nog even uit, we zien wel en echt honger hebben we nog niet. De receptie van het motel vertelt ons wat de makkelijkste manier is om in de stad te komen: een 5 minuten rijden van het hotel is een metrohalte, Branch Avenue van de Green Line. Met een parkeerplaats voor de deur, waar je voor 1 dollar je auto kan neerzetten. Makkelijker kan haast niet. Maar hoe komen we in de Zoo ? Een vriendelijke Metro-beambte legt ons het systeem uit, neemt ons mee naar de kaartjes-automaat en helpt ons. Overstappen op het station Chinatown, daar de Red Line nemen richting Shady Grove en uitstappen bij de Zoo-halte. Voor ongeveer 10 dollar weten we alles, niet voordelig, maar wel makkelijk. Een schone, keurige, nette metro daar in Washington, en hele verademing als je dat vergelijkt met andere steden.Wel druk en om je heen kijkend zie je dat Washington een ambtenarenstad is met ook veel militairen. We stappen uit bij de halte National Zoo en zien dat het naar de dierentuin hiervandaan ongeveer een kwartiertje lopen is. Dan eerst maar wat eten, want de maag begint te knorren. Het valt ons op dat alles hier vrij duur is. Op onze vakanties in Florida, met veel concurrerende eettentjes aten we een eenvoudig ontbijt voor ongeveer $ 3,50 per persoon. Hier is dat toch al heel snel minstens $ 5, en dat scheelt over de hele vakantie genomen toch al snel een heleboel dollars, laat staan guldens !
Na een lekker ontbijtje op weg naar de zoo. En dan sta je toch even raar te kijken: een prachtige dierentuin met een fraaie entree en geen kassa, want de National Zoo is een onderdeel van het Smithsonian Instituut, die een hele rits musea in met name Washington “bezit”, die allemaal gratis te bezoeken zijn. De komende dagen meer over die musea. Vandaag zijn we in de dierentuin, en we zijn vroeg en dat heeft zo zijn voordelen: het is nog lekker rustig en de dieren zijn behoorlijk actief. Zeker de paradepaardjes van de zoo, de panda’s Tian Tian en Mei Xiang. In december 2000 binnengekomen uit China, net voor de spionagevliegtuigruzie. De panda’s zitten in een fraai verblijf en we hebben lekker lang de tijd om deze prachtige dieren goed te bekijken. De verdere collectie van de tuin is zeer zeker ook de moeite waard, hoewel sommige verblijven wel wat ouderwets aandoen. Je kunt echter zien dat de tuin volop aan het moderniseren is. Niet te missen zijn naast de panda’s het reptielenhuis, de apen, de tijgers en leeuwen en Amazonia. De lunch gebruiken we lekker in het zonnetje en langzaam wordt het drukker, erg veel drukker. De bussen rijden af en aan met vooral veel schoolkinderen. Aan het einde van de middag besluiten we op te stappen: het wordt te druk en je kunt haast nergens meer bij. Bij de panda’s staat op een gegeven ogenblik een “file” van een dik half uur. Weer met de metro richting motel en na een verfrissing op zoek naar een eettent. Het wordt Denny’s, een zeer veel voorkomende keten in de V.S. Het personeel doet wat chaotisch en later blijkt dat de kok ziek is en dat de chef zelf achter het fornuis staat. Het resultaat: 3 kwartier op het eten wachten, veel excuses en daardoor veel gratis drankjes en aan het einde een flinke korting: voor mij mag de kok morgen weer ziek zijn. ’s Avonds kijken we wat tv en de oogjes worden na een lange dag vroeg moe en we gaan bijtijds slapen.
WOENSDAG 9 MEI 2001: WASHINGTON, DE STAD.
Het wakker-worden-tijdstip wordt steeds normaler, om een uur of half 7 worden we wakker. Koppie thee, bad, aankleden en wegwezen, want we willen ook vandaag veel zien. Het is wat regenachtig, maar de voorspelling is niet echt slecht, dus we nemen een vest mee, moet voldoende zijn. En dat klopt ook, want behalve die paar druppeltjes in de ochtend hebben we zelfs dat vest niet nodig: lekker met een zonnetje. Weer met die fantastische metro, nu via de Green Line-halte Chinatown overstappen op de Red Line richting Glenmont en uitstappen op Union Station, want ik heb gezien dat daar vandaan tourbussen vertrekken voor een rondrit door Washington. Union Station is een combinatie van treinstation en winkelcentrum en dus druk.
Er zijn erg veel eettentjes, we moeten nog ontbijten, dus dat doen we dan maar. Na het ontbijt verkennen we nog even het station en begeven we ons naar het monumentale plein voor de stationingang. Het is inmiddels droog geworden en we verkennen de monumentale standbeelden op het plein. In de loop van de dag zal blijken dat dit nog niks is vergeleken met wat er nog komt. We besluiten om de Old Town Trollley rondrit te kiezen. Waarom ? Omdat het karretje er zo grappig uitziet en je bij het open raam kunt zitten. De andere sightseeingbus is de officiële National Park Service Bus, de TourmobileSightseeing. Als je naar de dollartjes kijkt, moet je deze nemen, want de trolley is aanmerkelijk duurder. Het voordeel van deze manier van Washington bekijken is, is dat je overal komt en dat je overal kunt uitstappen en later weer instappen. De busjes komen elke 20 minuten weer langs. We hebben geen spijt van de keuze, want de guide is een lekkere klets, die veel vertelt over wat we zien op een smeuïge manier.
We krijgen een leuke indruk van de drukte in Washington (wat een toeristenstad !) en we stappen uit bij halte 3 om koffie te drinken in de Old Post Office .Ik verkeer in de veronderstelling, dat dit het National Postal Museum is, maar dat blijkt fout te zijn: die zit vlak bij ons vertrekpunt Union Station. Jammer, misschien later nog. De Old Post Office is tegenwoordig een soort winkelcentrum met als grote attractie de klokkentoren, waar je met behulp van een aantal liften helemaal naartoe kunt. In de toren een echt carillon, dat speelt op hoogtijdagen en een prachtig uitzicht over Washington. Het is helder weer, dus we kijken onze ogen uit. De andere uitkijkplek, het Washington Monument is momenteel gesloten, dus het komt goed uit, dat we hier zijn. We besluiten om daarna te lopen naar de Smithsonian museums Natural History Museum, het Air & Space Museum, en het American History Museum, waar we (omdat we niet van die echte museumfanaten zijn) bij alle drie even vluchtig willen kijken. Of het nou komt omdat deze prachtige musea gratis zijn, of omdat het toeristenseizoen al volop aan de gang was, weet ik niet, maar ik weet wel dat het een mierennest is. Gillende schoolklassen, dringende toeristen, we voelen ons niet happy. We bekijken in het Natural History wat gigantisch grote skeletten van wat dino’s, worden kriebelig bij de insecten, kijken elkaar aan en besluiten de trolley weer op te zoeken. Of een andere keer of dan maar niet, jammer van die drukte. De trolleybus komt vrij snel en we vervolgen onze tocht. Weer smeuïge verhalen van de tourguide over waar de Beatles in Washington gelogeerd hebben, aan welk tafeltje voor welk raam in welk hotel Koningin Elisabeth altijd wil zitten als ze in Washington is enz.
Halte 7 is een zonder twijfel verplichte uitstapplek: The White House .Ik weet dat je er een rondleiding kunt krijgen, maar ik weet ook dat je dan wel heel vroeg in de rij moet gaan staan, omdat er maar een beperkt aantal kaarten wordt uitgegeven. Op het moment dat we er zijn, komt net de laatste rondleidingploeg naar buiten, het is 10 over 12. Maar er langs lopen (je kunt er bijna helemaal omheen) is al leuk genoeg. Gek toch dat ik op dat soort plekken (ik had dat ook in een aantal nationale parken b.v. Yellowstone) kippenvel krijg, alleen al om het feit dat ik er sta en ik er ben. George W. Bush laat zich niet zien, dus dat mazzeltje gaat onze neus voorbij. We eten een hotdogje bij zo’n straattentje, drinken wat en we vervolgen onze tocht door Washington met de trolleybus. Via een route langs het gebouw van de National Geographic, via Dupont Circle en de wijk Adams Morgan, komen we bij de National Cathedral .Ook daar een drukte van belang, maar het is de moeite waard. Deze kathedraal, die nog niet zo gek oud is, staat op het hoogste punt van Washington en kijkt daardoor uit over de hele stad. Per jaar bezoeken bijna een miljoen mensen uit de hele wereld deze qua grootte, zesde kathedraal van de wereld. We lopen rustig door de kerk (we hebben geen zin in een georganiseerde rondleiding) en kijken naar al het fraais. Vooral de gebrandschilderde ramen maken indruk. We zoeken de trolley weer op, waar de chauffeur annex tourguide ons waarschuwt voor de “tenniswedstrijd”. Helemaal begrijpen doen we dat niet, maar als we via het huis van de vice-president, Dick Cheney op de Massachusetts Avenue komen, de Embassy Row begrijpen we het. Om en om links en rechts kijken naar alle ambassades van de wereld, die hier op een grote rij zitten. In sneltreinvaart ratelt de tourguide de landennamen af met af en toe nog een nieuwtje er bij. Het levert hem aan het einde van de Avenue een klaterend applaus op. We rijden Georgetown in, een leuke oude wijk met heel veel uitgaansleven, boetiekjes en kunstzinnige winkels. We stappen uit, om even te drentelen en wat te drinken. Leuke wijk ! Als we hier langer zouden zijn, zeker de moeite waard voor een leuk avondbezoekje. We kijken op onze horloges en zien, dat het al laat in de middag is. Eigenlijk willen we nog zoveel zien, maar de accu’s zijn leeg: we hebben geen puf meer. We besluiten om met de trolley de reis te vervolgen, maar niet meer uit te stappen, de rest doen we morgen wel !
Een mooie route langs het water van de Potomac River, langs bekende namen als het Watergate Complex, de Arlington Memorial Bridge, het Lincoln Monument (morgen !), het Holocaust Museum, het Capitol (morgen !) en de Supreme Court brengt ons terug naar Union Station. Met alle verhalen van de tourguide en de eigen bezoekjes hebbenons toch een keurig beeld van Washington gebracht. Conclusie: prachtige stad, waar heel veel te zien en te doen is. Samen met de vele harde werkers nemen we de metro, pakken de auto en rusten even uit in het motel. Daarna gaan we weer eten bij Denny’s, want misschien is die kok …..Nee hoor, het voedsel staat binnen de kortst mogelijke tijd voor onze neus, dus geen korting of iets dergelijks. Een beetje tv-kijken en bijtijds slapen, want zo’n dagje Washington hakt er wel in !
DONDERDAG 10 MEI 2001: WASHINGTON, DE STAD.
We worden op een redelijk normale tijd wakker, 7 uur ! Als we naar buiten kijken zien we het zonnetje, mooi en niet te warm weer voor vandaag: heerlijk ! De route voor de vroege ochtend is het zelfde als die van gisteren. Auto-metro-Union Station-ontbijt en de tourbus. Deze keer nemen we de Tourmobile Sightseeing bus, niet omdat ‘ie goedkoper is, maar omdat ‘ie ook de Arlington begraafplaats aandoet en de rit ook over deze begraafplaats gaat en dat doen de andere sightseeingbussen niet. Onze eerste halte is het Capitol. We hadden gisteren, toen we er langs reden al gezien, dat het er een drukte van belang is. Vandaag is geen uitzondering, maar door het vroege tijdstip, ziet het er wat rustiger uit. Ik weet dat je er in kunt en dat je ergens gratis kaarten kunt krijgen. De rij, die voor de “losse” bezoekers is hebben we snel gevonden en de rij is niet zo gek lang. Na een 25 minuten wachten staan we vooraan en krijgen we de kaarten. Per 10 bezoekers mag je het regeringscentrum in, er wordt streng gecontroleerd op wie er binnen komen en wat er meegenomen wordt. Eenmaal binnen zien we dat we niet alleen zijn. Veel, heel veel beelden van vroegere senaatsleden, schilderijen, heel veel schilderijen van vroegere gouverneurs, presidenten en andere hoogwaardigheidsbekleders. Heel imposant. We zwerven er een uurtje rond, zien huidige senaatsleden en volksvertegenwoordigers aan het werk en zijn onder de indruk.
We stappen weer op de bus en rijden langs de National Mall, langs het imposante Jefferson Memorial naar een plek, waar 3 monumenten bij elkaar staan, namelijk het Lincoln Memorial, het Vietnam Memorial en het Korea Memorial .We stappen uit en gaan, net als al die honderden andere toeristen, eerst even een broodje eten. Lekker in het zonnetje en mensen kijken, een van de leukste vrijetijdsbezigheden. En, ook leuk, nationaliteitje raden en dan aan de hand van de gesproken taal checken of je het bij het rechte eind had ! Na de straatlunch beginnen we bij het imposante Lincoln Memorial. Een groot monument in de vorm van een Griekse tempel met vele trappen en binnen een gigantisch groot beeld van president Abraham Lincoln, zittend op zijn zetel. Een indrukwekkend eerbetoon aan de man die president was tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. Sta je met je rug naar het monument, dan kijk je uit over de National Mall met al z’n museums. Aan de andere zijde van de Mall, in de verte, zie je het Capitol. Juist vandaag wordt bekend dat president George W. Bush toestemming heeft gegeven voor nog een monument. Het wordt een monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Vanaf onze plek op de trappen van het Lincoln monument kun je de toekomstige plek zien, verderop voorbij het water. Na Lincoln is het de beurt aan het even indrukwekkende Vietnam Memorial. Een beeld van een aantal militairen en een lange zwarte marmeren muur met namen van Amerikaanse slachtoffers van de Vietnam War. Veel bloemen en zo te zien veel familie en bekenden van slachtoffers. Ook bevindt zich er vlak naast, het Vietnam Women’s Memorial, opgedragen aan de verpleegsters en verzorgsters tijdens de oorlog. Tegenover dit herdenkings- monument, aan de andere kant van Lincoln, slechts een paar minuten lopen, het Korea Memorial. Dit bestaat uit een beeldengroep van een legereenheid, een marmeren muur met ge-etste portretten en een vijver met de tekst: “Freedom is not free”. Ook hier is het druk, heel druk. Na deze drie indrukwekkende monumenten gaan we de bus weer opzoeken, want in de verte zien we Arlington Cemetry al liggen. Deze erebegraafplaats telt duizenden graven van gevallenen tijdens oorlogen waar de VS bij betrokken was, inclusief hun “eigen” Burgeroorlog. Ook liggen er bekende Amerikanen begraven, zoals astronauten en o.a. bokser Joe Louis. Experts hebben uitgerekend dat Arlington in 2010 “vol” is en dat er een andere oplossing bedacht moet worden voor de graven. We laten ons over de begraafplaats vervoeren door de speciale bus, die ons eerst naar het graf van John F. Kennedy brengt. Sober, maar indrukwekkend. Het is er redelijk stil, velen hebben toch wat met deze president, die door kogels in Dallas aan zijn einde kwam. Vervolgens rijden we naar het Graf van de Onbekende Soldaat, waar we de ceremonie van het aflossen van de wacht meemaken. Iets, dat trouwens de hele dag door, elk half uur gebeurt. Een hoop ceremonieel gedoe met vlaggen, wapens, klikkende hakken en ernstige gezichten, waarbij wij een grijns op onze gezichten niet kunnen onderdrukken. Ach, toch leuk om mee te maken. Na nog een tocht met uitleg over de begraafplaats stappen we uit bij Arlington House, een landhuis op een heuvel, gebouwd door een zoon van George Washington en jarenlang bewoond door legerbevelhebber Robert E. Lee. Het huis ziet er uit alsof hij er nog woont. Vanuit het huis een fraai uitzicht over Washington zelf. We stappen weer op de bus, die ons via een fraaie route (we zien het Witte Huis weer) naar het Union Station brengt. Daar eten we wat en met de inmiddels vertrouwde metro gaan we terug naar “huis”. Washington, een bijzondere stad, waar we veel tekort waren, we hebben veel gezien, maar ook een heleboel niet. Staat op de lijst voor een herhaling t.z.t.
VRIJDAG 11 MEI 2001: VAN WASHINGTON NAAR WILLIAMSBURG.
We zeggen Washington vaarwel, we gaan weer verder, op naar Williamsburg. We checken uit bij dit middelmatige Super 8-motel en we vragen ons af, wat de volgende weer brengt, altijd een soort van spannend. Nu kunnen we natuurlijk op de snelle manier naar onze volgende stek, maar we kiezen voor de moeilijke route, de omweg. We gaan over de US 50, via Annapolis, de hoofdstad van die raar gevormde staat Maryland (kijk maar eens op de kaart) en via de imposante tolbrug, de Bay Bridge naar de US 13. Een lange rustige weg naar het zuiden door een mooi landbouwgebied, waar je aan de plaatsnamen de Engelse historie kunt zien: Cambridge, Salisbury, Eden, Princess Anne, Norfolk, Dover.
Op de grens van Maryland en Virginia stoppen we voor een bezoekje aan de Welcome Centers van beide staten, die je in de VS vaak op belangrijke staats- grensovergangen aantreft. Ideale plekken om de wegenkaartvoorraad, de brochurevoorraad en de kortingsbonnenvoorraad aan te vullen. Bij die Welcome Centers, vaak bemand door vrijwilligers hebben ze en weten ze alles over en van de hele staat. Niet vergeten om te bezoeken, waar je ook bent in de VS !! We naderen de langste brug/tunnel-combinatie ter wereld, de Chesapeake Bay Bridge-Tunnel , de verbinding tussen de twee stukken van de staat Virginia. Het is een tolbrug (niet goedkoop) en heeft een totale lengte van 37 kilometer. We vinden het de moeite waard. Omdat het lekker weer is, drinken we wat op de vispier voor het Sea Gull Pier Restaurant (aan het einde, of zo je wil, aan het begin van de brug/tunnel) en we genieten van het fraaie uitzicht. De I 64 moet ons naar Williamsburg brengen via alweer een tunnel. Maar omdat het inmiddels laat in de middag is geworden (spitsuur) en er een ongeluk gebeurd is in die tunnel zitten we vrij lang vast in Virginia Beach. We dragen ons lot gelaten, want je verandert er zo weinig aan ! Uiteindelijk komen we toch in Williamsburg aan en na even zoeken vinden we ons Super 8-motel. Ziet er goed uit, in een leuke omgeving met eettentjes en een shoppingmall. Na installatie op de kamer gaan we wat winkelen, op het gemakje eten en wat wandelen, het is lekker weer tenslotte. We gaan tegen uur of 9 naar de motelkamer en komen er dan in de loop van de avond achter dat vlak naast het motel een spoorlijn loopt, waar veel treinverkeer overheen gaat en dat zullen we in de komende nacht weten ook …………………………..
ZATERDAG 12 MEI 2001: BUSCH GARDENS WILLIAMSBURG
We zijn ’s nachts een paar keer wakker geworden van de langsdenderende en soms toeterende trein, dus de nachtrust was niet optimaal. Maar dat zal wel wennen denk ik (hoop ik !). We ontbijten in een van de restaurants in de buurt en gaan op weg naar ons eerste attractiepark in deze vakantie. Als fervente Orlando-parkenfan heb ik op deze reis natuurlijk ook een aantal themeparks ingepland en een ervan is Busch Gardens Williamsburg (zusterpark van Busch Gardens Tampa) is er een van. Het park is in het voorjaar nog niet elke dag open, maar wel in de weekenden en op deze zonnige zaterdag zelfs tot 10 uur vanavond. Dat wordt dus lang genieten. Het is lekker weer en de weg naar Busch Gardens brengt ons van de ene kant van Williamsburg dwars door het centrum naar de andere kant, een leuk tripje. We zijn vroeg en daarom kunnen we alles op het gemakje doen en is er nog parkeerplaats volop. Een ticket voor 2 dagen is slechts $ 10 duurder dan een ticket voor 1 dag, dus is de keuze snel gemaakt: een 2 dagen-ticket. Volgens de kenners is dit het mooist aangelegde attractiepark van de VS. We zijn het daar gedeeltelijk mee eens. De ligging tegen een heuvel en het vele groen is schitterend, maar we vinden toch Animal Kingdom in Orlando en Busch Gardens in Tampa mooier. Het park bestaat uit verschillende landengedeelten, zo heb je Banbury Cross en Heatherdowns (Engeland en Schotland), Fiesta Italia en San Marco (Italie), Rhinefeld en Oktoberfest (Duitsland), New France (Canada), Aquitaine (Frankrijk) en het nieuwste land, Killarney (Ierland). Dit laatste stuk gaat net op de dag dat wij er zijn voor de eerste keer voor het publiek open, dus we boffen. Geprobeerd is om de sfeer en de gebouwen van de desbetreffende landen neer te zetten en daar zijn ze redelijk in geslaagd. Het park kent vele sensationele achtbanen, waar vooral de jeugd dol op is. Maar er zijn ook shows en rustiger attracties, voor elk wat wils dus. In de loop van de dag wordt het steeds drukker en de wachtrijen worden steeds langer, een bekend verschijnsel in de attractieparken. Het weer begint te draaien en om 6 uur regent het behoorlijk en we besluiten, eerder dan gepland weg te gaan, maar we hebben nog een dag !! Onderweg eten we wat, winkelen nog een beetje en zoeken tegen 9 uur ons motel op. Om er snel achter te komen, dat de treinen nog steeds rijden………………………….
ZONDAG 13 MEI 2001: COLONIAL WILLIAMSBURG
Het is eindelijk moederdag ! Niet dat we er wat aan doen, maar dan zijn we eindelijk verlost van die al reclame-uitingen op tv, in de kranten, in de winkels, om gek van te worden. Maar dan zal vanaf morgen vaderdag wel weer de reclametopic worden. Na een lekker ontbijtje met toast, gebakken eieren (sunny side up) en hashbrowns (soort gebakken aardappelslierten) gaan we op weg naar DE attractie van Williamsburg, Colonial Williamsburg. Dit openluchtmuseum “staat” in het centrum van deze plaats en is eigenlijk de oude stadskern, ontdaan van alle moderne invloeden (er rijden b.v. tussen 8 uur ’s ochtends en 10 uur ’s avonds geen auto’s), zodat het een plaats is, die er uitziet als Williamsburg van ruim 200 jaar geleden, om precies te zijn het jaar 1774, waarin het museum-gebeuren zich afspeelt. Williamsburg was van 1699 tot 1780 de hoofdstad van de Britse kolonie Virginia. In het museum staan 88 originele en honderden gereconstrueerde gebouwen. Het stadje leeft met bewoners, ambachtslieden, militairen en ambtenaren, zodat een redelijk natuurgetrouw beeld gegeven wordt. We beginnen bij het bezoekerscentrum, dat iets buiten het museum zelf staat en moeten gelijk al een keuze maken: kopen we een dagticket of niet. Je kunt namelijk ook het openluchtmuseum zo in, maar dan mag je niet in de meeste gebouwen en kun je er alleen maar wandelen en in de winkeltjes kijken. Bovendien kun je met ticket gebruik maken van een bus, die rond het museum rijdt en waar je onbeperkt kunt in- en uitstappen.
We kopen een dagticket en gaan dus terug naar 1774. We beginnen met een ontmoeting met George Washington zelf, die vertelt over wat er allemaal staat te gebeuren in 1774. Verder luisteren we, weer ergens anders, naar het trieste verhaal van de wees Sarah Gibbs, over wiens toekomst later op de dag in het Courthouse beslist wordt, wat we ook meemaken. Verder dwalen we door het museum, bezoeken het Governor’s Palace, de wapenopslagplaats, het Magazine, de winkels, de molen,de gevangenis, de drukkerij, het Capitol en ga zo maar door. Lunchen doen we op Merchants Square, waar we tijdens de lunch in het zonnetje nog wat te zien hebben ook: er wordt een tv-commercial opgenomen. Kort na de lunch bemerken we wat activiteiten in het aan de rand van het museum gelegen College of William and Mary: het is Graduation Day, dus we blijven daar een uurtje hangen en maken een gedeelte mee van dit typisch Amerikaanse traditionele gebeuren. Laat in de middag hebben we het wel gezien en we gaan ergens een avondetenlocatie zoeken en dat valt niet mee, want op Graduation Day ga je met de familie uit eten, na afloop van de feestelijkheden, dus overal vol ! Na een dag van cultuur en historie komen we om een uur of 9 ons hotel weer binnen, net op het moment dat we die trein behalve horen, nu ook eens zien !
MAANDAG 14 MEI 2001: NOG EEN DAG BUSCH GARDENS
Op herhaling, ons tweede dagje Busch Gardens. Lekker weer, heel rustig in vergelijking met afgelopen zaterdag en we gaan overal nog een keer in en bezoeken nu ook de attracties, die voor ons geschikt zijn en afgelopen zaterdag te lange wachtrijen hadden. Een heerlijke dag, die we afsluiten met een buffetrestaurant, zodat we van alles wat kunnen nemen. Dit moeten we niet te vaak doen, want we worden op deze manier moddervet !
DINSDAG 15 MEI 2001: IN EN OM WILLIAMSBURG
Vandaag een van-alles-wat-dagje. Na weer een lekker ontbijtje rijden we een klein stukje voorbij ons hotel via de Rt. 60 en komen het complex tegen van de Williamsburg Pottery Factory, dat zichzelf promoot als “Virginia’s largest tourist attraction”. Qua grootte klopt dat zeker, want het is een gigantisch complex, vol met honderden factory-outlet winkels. Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze verkopen het wel. Omdat Lieke en ik gek zijn op fabrieken en fabriekjes, waar volgens het oude handvakwerk gewerkt wordt, gaan we op zoek naar de oorsprong van dit complex, de Pottery. Die wordt gevonden en we lopen naar binnen, waar we rondkijken, praten met de ambachtslieden en ons geen strobreed in de weg wordt gelegd ! We hebben in de Colonial Guide ( eigenlijk zijn die gratis toeristenboekjes onmisbaar) gevonden dat er nog meer van dit soort bedrijfjes in de buurt zijn. En ja hoor, achtereenvolgens brengen we korte bezoekjes aan de Candy Factory, de Candle Factory en de Doll Factory. We gaan wat eten in een van de restaurants op Merchant Square, middenin Colonial Williamsburg en rijden daarna via de prachtige Colonial National Historical Parkway naar het historische Yorktown, waar George Washington in 1781 de beslissende veldslag won tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog. Het is een leuk klein plaatsje aan de York River met veel historische huizen en 2 toeristische attracties, Yorktown Victory Center, waar alles in een soort openluchtmuseum zeer beeldend “verteld” wordt, en het Yorktown National Battlefield Visitor Center, waar veel voorlichting te vinden is over die belangrijke veldslag. Je kunt over de slagvelden wandelen, wat we ook doen en je kunt zelfs daar vandaan een autotour maken langs de historisch belangrijke punten. Via dezelfde weg als we gekomen waren, de Colonial Parkway, rijden we terug en rijden door naar Jamestown. Dit plaatsje staat bekend als de plaats waar de Engelsen aan land kwamen en de eerste Engels sprekende vestiging in Amerika stichtten in 1607.
De historie is te zien en mee te beleven in een prachtig museum, Jamestown Settlement ,waar je James Fort kunt bezoeken, de Powhatan Indian Village (de oorspronkelijke bewoners) kunt verkennen en waar je aan boord van de Engelse historische schepen kunt klimmen. Laat in de middag hebben we plotseling zin in gewoon lekker winkelen en via de I 64 rijden we naar weer een ander plaatsje, Newport News, waar we in de plaatselijke grote mall winkelen en een hapje eten. Tegen half 10 stappen we de kamer van ons hotel binnen, moe maar voldaan.
WOENSDAG 16 MEI: WILLIAMSBURG-WAYNESBORO
Het is weer tijd om te verkassen. We gaan op weg naar de volgende grote tussenstop, de omgeving van Gettysburg, maar dat doen we in een paar stappen, via veel natuur dit keer. Via freetip hebben we weer een fraaie scenic route opgekregen naar Waynesboro, aan het begin (of einde, het is maar hoe je het bekijkt) van het Shenandoah National Park. Na het uitchecken en het ontbijt rijden we via de Rt. 5 naar Richmond. Veel bos, veel battlefields en veel plantations, dus veel om te zien al rijdend. In Richmond, de hoofdstad van de staat Virginia zoeken we de snelweg, de I 64 op, maar daar blijven we niet lang op rijden, al heel snel vinden we een volgende scenic route, de Rt. 6. Leuke kleine plaatsjes, een zacht glooiend groen landschap, da’s pas vakantie vieren. Onderweg eten we in een klein plaatselijk eethuisje en we doen alles op het dooie gemakje. Via de Rt. 151 en de Rt. 56 komen we steeds hoger, uiteindelijk zo’n 1000 meter hoog. En dat is ook de planning, want we willen een klein stukje over de beroemde Blue Ridge Parkway rijden. Die weg verbindt de parken Great Smokey Mountains en het Shenandoah Park met elkaar, is 469 miles lang, loopt door 2 staten heen, North Carolina en Virginia en staat hoog op de lijst van mooiste wegen in de VS. Wij rijden het laatste (of zo je wilt ……….) stukje van deze weg. Hoewel het de hele dag redelijk weer is geweest, is het in de namiddag langzaam gaan spetteren en ongemerkt overgegaan in een behoorlijke natte bedoeling. Jammer, want daardoor missen we veel van het fraaie uitzicht. Het Super 8-motel in Waynesboro is gauw gevonden en dit keer absoluut een topper !
DONDERDAG 17 MEI 2001: WAYNESBORO-MIDDLETOWN
Heerlijk geslapen in een goede Super 8 met een goed complementary Continental Breakfast. Vaak stelt dit helemaal niks voor, maar nu is er orange juice, cereals, brood met een broodrooster, verschillende zoetige broodjes, bagels, koffie, thee en melk. Daarna gaan we op weg richting het Shenandoah National Park , waar we via de Skyline Drive willen rijden. Deze weg loopt 105 miles lang over het bovenste richeltje van het gebergte in het park, zodat je vaak fraai uitzicht naar beide kanten hebt. Maar we vrezen met grote vrezen, want het is zwaar bewolkt. En als we naar boven rijden, richting parkingang en het bijbehorende Visitor’s Center, zitten we in een dikke mist, laaghangende bewolking. Je kunt hooguit 10 meter voor je uitzien en dat is natuurlijk niet prettig bij een scenic road. Bij het bezoekerscentrum neem ik weer een karrenvracht folders en brochures mee en vragen we naar de weersvoorspelling. Die laaghangende bewolking zou wel eens de hele dag kunnen blijven hangen, vertelt een vriendelijke vrijwilliger van het centrum met een bijbehorende stralende glimlach. Hij raadt ons aan om terug te rijden naar de vallei (waar geen laaghangende bewolking is) en via de US 340 langs het park in noordelijke richting te rijden. Dat doen we en spijt hebben we er niet van. Het is een leuke afwisselende route en omhoog kijkend zien we die bewolking nog steeds hangen en dat verandert de hele dag niet.
Omdat we naar de “mooiste, grootste en bekendste grotten van oost-VS” willen, de Luray Caverns, gaan we de US 211 op. De Luray Caverns zijn niet de enige grotten in dit gebied, maar zonder twijfel de mooiste. Een rondleiding van anderhalf uur brengtons langs honderden fraai uitgelichte druipsteenformaties, door “zalen”, langs meertjes en ik heb op 1 dag nog nooit zoveel stalagmieten, stalagtieten, kolommen en pilaren bij elkaar gezien. In een van de ruimtes is zelfs een orgel gebouwd, waarbij het geluid wordt gemaakt door trillingen van de druipsteen. Naast de grot een leuk klein automuseum met oude rijtuigen, T-Fords, Mercedessen en allerlei bijbehorende artikelen. Het is best aardig, ook voor niet-liefhebbers zoals wij. Maar, het is bij de prijs inbegrepen, we zijn Hollanders, dus …………….Via de US 340 rijden we verder in noordelijke richting en we komen in Front Royal, een leuk toeristenplaatsje, waar we wat drinken, snuffelen en wandelen. Jammergenoeg begint het weer te regenen en we besluiten verder te gaan, richting motel. Dat zit vlak naast de I 81 in Middletown, een vlekje op de kaart, maar het nog niet zo gek oude Super 8-motel mag er zijn. Grote ruime kamers, binnenzwembad en weer gratis Continental Breakfast. Beslist een aanrader dit motel.
VRIJDAG 18 MEI 2001:MIDDLETOWN-HARRISBURG
De rit naar het volgende Super 8-motel in Etters, een klein voorstadje van Harrisburg, de hoofdstad van Pennsylvania, is hemelsbreed gezien maar een klein stukje, maar de scenic-route-knop leidt ons alweer langs prachtige rustieke wegen. En het zonnetje is vandaag weer volop aanwezig dus: wat wil je nog meer? We doen vandaag maar liefst 4 staten aan. Soms maar heel even, maar toch. We vertrekken vanuit Virginia, rijden door West Viginia en Maryland en begeven ons naar Pennsylvania.Wat een wereldreizigers zijn we toch ! De Rt.15 zorgt er uiteindelijk voor dat we het leuke toeristenplaatsje Gettysburg kunnen aandoen. Een bomvolle toeristenplaats, want dit is de plaats waar het Gettysburg National Military Park is. Hier vond tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog de beslissende 3-daagse veldslag plaats tussen de noordelijke en de zuidelijke troepen. Gettysburg was het strijdtoneel op 1, 2 en 3 juli 1863. Er sneuvelden maar liefst 51.000 soldaten. Bijna alles in Gettysburg staat in het teken van die 3-daagse slag en de gehele bevolking leeft ervan. We zijn verbaasd over de drukte: dagjesmensen, veel schoolkinderen en relatief weinig buitenlanders, het zijn vooral de Amerikanen zelf die komen kijken naar hun historie. In het Visitor’s Centre kun je veel herinneringen aan die oorlog zien: kostuums, wapens, medailles en op een grote lichtgevende landkaart wordt het verloop van de veldslag duidelijk gemaakt.
Dan nemen we een speciale routekaart en gaan de “veldslag-route” rijden. Onderweg honderden kleine en grote gedenktekens voor de slachtoffers, veel kanonnen en uitzichtpunten waar je kunt zien waar en wat er allemaal gebeurde. Een beetje bombastisch, maar tegelijkertijd indrukwekkend gebeuren. Vooral de grote monumenten van de verschillende oorlog voerende staten zijn imponerend. Er is zoveel te zien, dat we hier veel langer blijven dan de bedoeling was. En we hebben zoveel ook niet gezien, bijvoorbeeld de farm van oudpresident Dwight D. Eisenhower , het Civil War Wax Museum en het Cyclorama (een soort Panorama Mesdag, maar dan over de Burgeroorlog). We eten nog wat in een van de vele restaurants in Gettysburg en gaan snel op weg naar ons hotel in Etters. We rijden via de SR 234 naar York, pakken daar de I 83 en zijn binnen een uurtje in ons Super 8-motel in Etters. Niet zo goed als de vorige 2 nachten, maar laten we zeggen een dik voldoende !
ZATERDAG 19 MEI 2001: WEER TIJD VOOR EEN PRETPARK: HERSHEY PARK
Een beetje mistig, maar de voorspelling is goed: het belooft een zonnig dagje te worden en dat blijkt ook te kloppen in de loop van de dag.Tijd voor het tweede attractiepark op deze vakantie. Op een half uurtje rijden ligt Hershey, de stad die in Amerika en Canada vooral bekend is door de chocolade met dezelfde naam. Iedere Amerikaan kent de Hershey Kisses, een chocolaatje in de vorm van een soort druppel. De stad, de chocolade, het park is genoemd naar de oprichter van de fabriek Milton S. Hershey. Om zijn personeel wat vermaak te schenken bouwde hij een moderne speeltuin, een dierentuin, een theater, een bloementuin en een museum. De speeltuin is uitgegroeid tot het grote moderne attractiepark dat het nu is, Hershey Park en ook de andere Hershey-attracties worden druk bezocht. Het park gaat open om 10 uur en we zijn bijtijds, dus drinken we eerst een kopje koffie. De kwaliteit is redelijk, wat we niet van veel koffie in de VS kunnen zeggen. Als we de toegangprijzen bekijken, zien we dat een 2-daags ticket voor de seniors (55+, en dat zijn we) bijna net zo duur is als een 1-dags kaart. Dat doen we dus maar. Hershey Park is een groot ouderwets attractiepark met heel veel activiteiten, een stuk of 8 grote achtbanen (waarvan 3 van onze favoriete soort, houten achtbanen), veel kinderattracties, veel shows, kortom: genoeg te doen.
Bij het park hoort ook nog een kleine dierentuin, Zoo America. Het is een kleine, maar knusse tuin met redelijk wat dieren. Vooral de grote display met prairie dogs, oftewel stokstaartjes, houdt ons vast, omdat er heel veel kleintjes vertederend werken. We amuseren ons kostelijk in park en zoo en hebben er geen spijt van dat we morgen nog een keer gaan.
ZONDAG 20 MEI 2001: NOGMAALS HERSHEY PARK EN MEER.
Het Super 8-motel waar we zitten heeft geen complimentary Continental Breakfast, dus eten we eieren en zo buiten de deur. Op weg naar de tweede dag Hershey Park. We zijn weer bijtijds en hadden gisteren al gezien, dat er naast het attractiepark iets anders ligt in een knots van een gebouw, het blijkt de gratis toegankelijke trots van de stad te zijn, Hershey’s ChocolateWorld . Hier wordt via een soort ride aanschouwelijk gemaakt, waar het allemaal om draait in deze stad: de fabricatie van chocolade. Heel grappig om te zien, met aan het einde een gratis reepje chocolade. Ook in dit gebouw een restaurant, een enorme chocoladewinkel en een shop, waar alle Hershey souvenirs (en dat zijn er wat !) te koop zijn. Vanaf dit gebouw kun je ook een amusante rondrit door de stad maken met de Hershey Trolley Works. Het voert je door de plaats, waar bijna alles de naam van de stichter heeft, je hebt het Milton S. Hershey Medical Center, de Milton Hershey High School, Milton Hershey’s Homestead, om maar een paar voorbeelden te noemen. Na uitgebreid Chocolate World bekeken te hebben, wordt het tijd voor de herhalingsoefening in Hershey Park. Helaas is het niet het uitstekende weer van gisteren, het is wat frissig, wat bewolkt en halverwege de middag hebben we het wel gezien. We hadden op de kaart gezien dat er achter het park ook nog een Hershey Outlet Center was, een winkelcentrum met merkartikelenwinkels, die met korting “rechtstreeks vanaf de fabriek” verkopen. We zien wat aardige aparte kleding en zo waar: we kopen wat. Tegen etenstijd rijden we, in de regen ( bah!) terug naar het motel en onderweg eten we wat. Vroeg in de avond zijn we weer “thuis” en kijken we naar onze favoriete tv-programma’s, o.a. Who wants to be a millionaire ?
MAANDAG 21 MEI 2001: HARRISBURG-CORNING
Vandaag een lange autorijdag. En omdat we autorijden niet vervelend vinden, integendeel, heeft freetrip op mijn verzoek er weer wat moois van gemaakt. We moeten via de Rt. 15 langs de Susquehanna River door Harrisburg heen. Dat deden we gisteren en eergisteren ook, maar toen was het weekend, nu is het maandagochtend, en dat scheelt heel wat: opletten geblazen dus. Maar het lukt weer zonder kleerscheuren. Een werkelijk fantastische route brengt ons langs de rivier naar de I 80, een glooiende snelweg door een uitsluitend groene omgeving. We duiken via de SR 120 en de SR 144 de Pennsylvania staatsbossen in en kronkelen dat het een lieve lust is. Jammergenoeg gaat het laat in de ochtend weer regenen. En dan, in de buurt van Oleona hebben we DE ontmoeting van de dag: we zien een beer op de weg ! Voor stadsmensen zoals wij, waarvoor een egel in de tuin al opwindend wild is, natuurlijk een memorabel moment. De beer staat midden op de weg, kijkt wat om zich heen, kijkt naar onze auto, die op een meter of 10 staat en loopt verder. Wij sidderen van sensatie en dat wordt nog verhevigd als we een paar kilometer verderop langs de kant nog een beer zien. Onze dag kan, ondanks de regen, niet meer stuk ! We bereiken de Rt. 15 weer, die ons omhoog richting Corning brengt. Ons volgende Super 8-motel ligt in Painted Post, een voorstadje van Corning. Na inchecken in deze niet slechte Super 8 gaan we wat eten in een Bob Evans-restaurant. Ook een keten, maar ze slagen er daar in om er iets meer van te maken dan de concurrentie. Buiten is de regen inmiddels een hoosbui geworden en wij zijn nog steeds gekleed in een dun hemmetje en korte broek en ik voel me toch een beetje de vakantieganger, die zijn koffer nog niet terug heeft uit het vliegtuig !
DINSDAG 22 MEI 2001: CORNING-NIAGARA FALLS
We gaan vandaag op weg naar Canada, naar de Niagara watervallen en we verblijven aan de Canadese kant, vandaar “op weg naar Canada”. Het is een relatief korte trip, en dat klopt, want we hebben bewust voor Corning gekozen en een korte reis verder, i.v.m. het wereldberoemde Corning Museum of Glass . Glas is in Corning de belangrijkste bron van inkomsten en door dit museum is het toerisme erbij gekomen. Het zeer modern ogende museum kent 3 hoofdthema’s: het maken van glas, de geschiedenis van glas en kunst in glas. Dat maken van glas wordt zeer duidelijk gemaakt via een film en via de Hot Glass Show, waar je kijkt naar het maken van glazen objecten in een fabriek. Een fascinerend schouwspel ! Daarna snuffelen we in het hands-on stuk van het museum, waar je door middel van allerlei proefjes vertrouwd raakt met de mogelijkheden en onmogelijkheden van glas. Een zeer grote collectie glaskunst (de grootste ter wereld) completeert de museumcollectie. Prachtige oude en moderne glaskunst, waarbij we af en toe ook wat namen van Nederlandse glaskunstenaars ontwaren. Rond het middaguur eten we wat in het museumrestaurant en gaan op weg naar Canada.
Het weer is redelijk en dat kijkt altijd weer wat prettiger. In de buurt van Buffalo is het wederom oppassen geblazen, het is spitsuur, het is een grote stad en we moeten de Peace Bridge zien te vinden, want via die brug/grensovergang moeten we naar Canada. Het weer wordt minder en als we vlak voor de grensovergang zijn, gaat het regenen, en flink ook. Jammer. Bij de Peace Bridge moeten we tol betalen en geven de Canadese douanebeambten wat stempels in de paspoorten. En dan……………zijn we in Canada. Via een rustige scenic route, de Niagara Parkway rijden we langs de Niagara River naar Niagara Falls, waar we in Chippawa, een voorstadje, een motel geboekt hebben. Ik zeg het nu 1 keer en dan heb ik het er niet meer over: het geboekte motel was goedkoop en erg slecht. Het was het enige niet-Super 8-motel van deze reis en het was een grote teleurstelling. Les voor de volgende keer ! Als we ons geïnstalleerd hebben (het regent nog steeds) willen we toch even kijken naar die beroemde watervallen. Gewoon nieuwsgierigheid dus. Als we er met de auto vlakbij zijn, dan zijn we teleurgesteld: we zien haast niks ! Door de harde regen en het neervallende watervalwater is het enorm mistig, waardoor het zicht bijna volledig ontnomen wordt: we horen de Niagara Falls alleen maar ! Zou dat zo blijven ? Niet te hopen. We eten en gaan wat tv kijken: morgen verder.
WOENSDAG 23 MEI 2001: WATER, WATER EN NOG MEER WATER
Als we wakker worden wacht ons al gelijk een prettige verrassing: het zonnetje schijnt uitbundig bij een strak blauwe lucht ! We ontbijten, pakken de auto en gaan kijken of we de auto ergens voordelig in de buurt van de watervallen kunnen parkeren. Een plekje vlakbij kost ongeveer $ 10 en dat vind ik zonde van het geld. Gek, aan de ene kant heb ik er geen probleem om veel geld uit te geven, maar aan de andere kant vind ik dit soort dingen echt zonde: ik loop liever 10 minuten als ik ergens de auto gratis kwijt kan en ik meen gisteravond bij het langsrijden iets gezien te hebben wat gratis is. Dat plekje blijkt het enorme parkeerterrein van het Imax-theater te zijn, waar ook films over dit natuurgeweld draaien. Daarvandaan lopen we in 7 minuten naar de boulevard die over een grote lengte langs de Niagara Falls loopt. Dan staan we er, we zie de watervallen voor ons en rechts van ons: een fantastisch gezicht. Nog niet helemaal goed te zien, want het is nog vroeg in de ochtend en het constant neerstortende water veroorzaakt een enorme mistwand. De Niagara watervallen bestaan uit 2 watervallen, de Canadese Horseshoe Falls (de vorm lijkt op een hoefijzer) en de Amerikaanse American Falls, die kleiner is. Het meeste water valt via de Horseshoe Falls naar beneden. Die val is 52 meter hoog. Per seconde valt er 6060 kubieke meter water naar beneden, oftewel bijna 21 biljoen liter per uur. En dat is duidelijk te horen, de hele dag domineert het geluid van neerstortend water. We lopen naar de rand van de Horseshoe Falls en zijn geïmponeerd door dit gebeuren. De watervallen zijn het mooiste vanaf de Canadese kant. Vanaf die kant namelijk kijk je tegen de watervallen aan, via de Amerikaanse kant kijk je er als het ware vanaf de achterkant overheen. We zien ook hier weer niet de enigen, het is er razend druk en het aantal talen dat gesproken wordt om je heen, lijkt ontelbaar. We lopen, slenteren, filmen, kijken en genieten van het weer en de Falls. Je kunt de watervallen op verschillende manieren ondergaan. Je kunt, zoals wij dat doen gewoon wandelen en kijken, maar je kunt er ook van onderaf tegenop kijken, de Journey behind the Falls (je wordt behoorlijk nat, maar krijgt gele plastic jassen). Maar je kunt er ook onder varen, de Maid of the Mist (je wordt ook hier behoorlijk nat, maar krijgt blauwe plastic jassen). Hoog en droog zit je bij het uitzicht van bovenaf, op de 250 meter hoge Skylon Tower. In de loop van de dag wordt het zicht steeds beter en halverwege de muddag zien we de Niagara Falls zoals we die kennen van de beelden.
Het wordt etenstijd dus duiken we Clifton Hill in. Dit is een straat vlak bij de watervallen, die barstensvol toeristische attracties en eettentjes zit. Het zit er allemaal: Ripley’s believe it or not, Movieland Waxmuseum, Louis Tussaud’s Waxworks, Guinness World of Records, Planet Hollywood, Hard Rock Cafe, Rainforest Cafe en tientallen andere attracties. Je hoeft je er dus (als je wil) niet te vervelen. We eten op ons gemakje, bekijken nog wat souvenirwinkels en gaan terug naar de boulevard. Aangekomen bij de Rainbow Bridge besluiten we om er overheen te wandelen (het uitzicht vanaf het midden van de brug is fantastisch) en de Amerikaanse kant te bekijken. De overloop gaat geruisloos: geen vragen, vriendelijk knikken en klaar is Kees. Was ik daar nou vooraf een beetje huiverig voor ? Het zicht vanaf de Amerikaanse kant is inderdaad minder, maar toch wel de moeite waard en het is toch lekker weer …………… Aan het einde van de middag hebben we alles wel gezien, bovendien hebben we afgesleten pootjes en gaan we met de auto nog even een klein stukje verder: ik wil de Spanish Aero Car nog zien. Dit is een soort gondel, die over een wild stuk van de Niagara River gaat en een leuk avontuurlijk overtochtje oplevert.
Terug naar het motel, waar we wat rusten en in het bijbehorende restaurant wat eten. Om een uur of 9 begint het wat donker te worden en gaan we nog even op pad, voor nog 1 attractie: de verlichte Niagara Falls. Met zware schijnwerpers worden beide watervallen uitgelicht met steeds wisselende kleuren, wat een mooi schouwspel oplevert. En dan naar “huis” : slapen, het was een hele vermoeiende dag.
DONDERDAG 24 MEI 2001: NOG MEER NIAGARA FALLS
Het is weer lekker weer. We hebben een omgevingsrit met stops gepland, dus dat komt goed uit. Na het ontbijt in het restaurant van het motel rijden we richting Niagara-on-the-Lake, een pittoresk dorp op de plek waar de Niagara River overgaat in het Lake Ontario. De eerste stop is de Botanic Garden met vlindertuin. Omdat we geen zin hebben om in een warme kas rond te lopen, slaan we de vlinders over, maar bekijken we wel de mooi aangelegde tuinen. Vervolgens staan we even stil bij de Floral Clock, maar niet al te lang, want zo bijzonder vinden we dit bloemperk met klok nou ook weer niet. Een mooie weg voert ons langs vele wijnboeren, die hier zitten, want deze hoek van Canada staat bekend als de bekendste wijnregio van het land. Dat wisten we, maar dat er zoveel plantages waren wisten we niet. We stoppen bij een bord “wine-tour” en belanden in een rondleiding bij Inneskillin Wines. Omdat we nou eenmaal zot zijn op dit soort fabriekachtige rondleidingen amuseren we ons goed tijdens deze onverwachte attractie. Er mag na afloop geproefd worden, maar ik sla mijn beurt over: ik moet nog rijden !! Mijn kans komt een paar kilometer verderop, bij weer een andere fruitkweker, Kurtz Orchards . Een winkel met allemaal producten uit de boomgaard en ………..er zijn tientallen gratis proefhoekjes te vinden. We lunchen er ook, want alles ziet er zo vers en lekker uit en ze hebben een gezellig terras. Dan wordt het tijd voor het dorpje zelf. Een schattig toeristenplaatsje met vele winkels in historische behuizing in een historische winkelstraat. Antieke auto’s en koetsjes maken rondritten, kortom een hele sfeervol gebeuren. Na uitgebreid rondgesnuffeld te hebben, rijden we via de Lakeshore Road naar St. Catherines, waar we in een romantisch haventje met zonnige terrassen terechtkomen, dus tijd voor een drankje. Later rijden we terug naar Niagara Falls via dezelfde weg. Na het avondeten gaan we nog even wat winkelen in een wat ouderwets aandoende gewone mall en in een moderne spiksplinternieuwe outlet mall. Daarna het gewone avondpatroon: relaxen voor de tv. Hier in het Canadese Niagara Falls kunnen we ruim 70 kanalen ontvangen !
VRIJDAG 25 MEI 2001: WEER EEN DAGJE PRETPARK (MAAR WEL DE LAATSTE !)
De weersvoorspelling is slecht. Hoewel het de afgelopen dagen veel beter was dan gedacht, zie ik het nu wat somber in. Lieke is zoals altijd veel optimistischer, en we besluiten toch te doen wat ik gepland had: een laatste pretpark-dagje in deze vakantie. We gaan naar een van de vele Six Flags – parken, die de VS telt, het Six Flags Darien Lake. We gaan via de Rainbow Bridge (en ook effe naar de Falls kijken) via de I 190, I 290 naar de I 90. Na een uurtje rijden zien we de borden al staan en na nog een dik kwartier staan we voor de ingang van het park, dat een paar jaar geleden nog zelfstandig was, maar, net als veel andere parken, is opgeslokt door de Six Flags-organisatie, die nu met vlag en wimpel bovenaan staat in de lijst van eigenaren met de meeste pretparken. Het is rustig op de parkeerplaats, stilte voor de storm, want morgen (zaterdag) begint het Memorial Day-weekend, het traditionele begin van het pretparkenseizoen in de VS. Bij de kassa staan we verbaasd naar de toegangsprijs te kijken: voorseizoensprijs in combinatie met de senior-korting levert ons een toegangsprijs op van nauwelijks $ 18 ! Het is een leuk “gewoon” attractiepark met zo’n 100 attracties, geen thema en extreem rustig, dus we kunnen naar hartelust overal vele malen in. Het is fris, maar het blijft tot onze blijdschap droog tot een uur of 5, wanneer we de eerste druppels voelen. Tijd om weg te gaan dus !
Via de Rt. 20 rijden we terug naar Buffalo en via de Peace Bridge terug naar Canada en terug naar ons motel. Omdat het vrijdag is, is er vuurwerk boven de Falls, maar de regen valt met grote hoeveelheden, dus we besluiten om maar niet te gaan. We gaan bijtijds naar bed, want morgen wordt weer een lange reisdag.
ZATERDAG 26 MEI 2001: BEGIN VAN DE TERUGREIS, NIAGARA FALLS-WILLIAMSPORT
Autorijden vinden Lieke en ik allebei niet vervelend. Dus je straft ons niet als je zegt, dat je een mooie route hebt uitgezocht, die wel een eind om is. Een route vandaag (als afwisseling) langs zuiver en alleen snelwegen. Na het ontbijt checken we uit (in dit motel dus nooit meer !) en via de Falls (nog 1 keer verliefd kijken) en de Rainbow Bridge rijden we de VS weer in, op weg naar onze tussenstop, Williamsport .De I 90, de I 79 en de I 80, dat is de route voor vandaag. We hadden op slecht weer gerekend (was voorspeld en dat valt alles mee. Een heerlijke rustige tocht met veel mooie vergezichten en geen problemen. Rondom etenstijd bereiken we het Super 8-motel, dat er weer zijn mag. Mooie kamer met leuk uitzicht en veel restaurants in de omgeving, het wordt weer een Denny’s !
ZONDAG 27 MEI 2001: WILLIAMSPORT-MANASSAS
Het laatste grote stuk rijden van deze vakantie. Na de toast, de cereals, de bagels, de orange juice, de melk, de koffie, de thee en het fruit (er was weer een uitstekend gratis continental breakfast !) gaan we op weg voor weer een prachtige tocht. Via de Rt. 15 en de I 81 zitten we vroeg in de middag in de buurt van Front Royal in Virginia en dat is eigenlijk vlak bij Manassas, waar we slapen. Omdat we op de heenweg door de weersomstandigheden de Skyline Drive in het Shenandoah National Park niet hebben gereden (het zat potdicht door de mist) besluiten we om dat nu alsnog te doen. We rijden verder op de I 81 naar de zuidelijke in-/uitgang, we twijfelen nog even door een gigantisch noodweer (waardoor we zelfs even de auto langs de kant zetten), maar gaan toch verder en terecht, want verder zien we slechts zon en blauwe luchten. En dan eindelijk rijden we de Skyline Drive en alsof de weg ons wil belonen voor onze terugkeer verrast ‘ie ons met mooie vergezichten. De snelheid op deze ruim 100 miles lange weg is officieel slechts 30 miles per uur en dus zijn we een behoorlijke tijd bezig. Maar geen spijt, integendeel. In Front Royal verlaten we het park en de weg en gaan via de I 66 op weg naar onze laatste Super 8 van deze vakantie, in Manassas. Een goed motel alweer en als je alle verblijven in de Super 8-en bekijkt, dan slaat de balans door naar OK ! Eten en ons laatste Amerikaanse tv-avondje voor voorlopig.
MAANDAG 28 MEI 2001: BACK HOME, WASHINGTON DULLES-AMSTERDAM SCHIPHOL
Zo’n terugreisdag vind ik eigenlijk maar niks. Laat in de middag vertrekken we pas en je weet vaak geen goede invulling van zo’n laatste dag te maken. Een beetje autorijden, een beetje koffie drinken, een beetje winkelen, alles is gericht op dat terug gaan. Het liefst zou ik op zo’n dag de koffer inpakken, auto inleveren en het vliegtuig instappen en weg wezen. Maar goed, uiteindelijk bereiken we zonder problemen het vliegveld Washington Dulles (we rijden er zonder hulp van een kaart zo naartoe), we leveren de auto in (weer geen schade of iets dergelijks), laten ons naar de vertrekhal brengen en we zijn daar natuurlijk weer veel te vroeg ! Rondlummelen, wat eten en drinken en dan eindelijk die terugvlucht. Een wat turbulente vlucht, we hobbelen behoorlijk, maar we kunnen allebei een beetje slapen. Vroeger lukte dat nooit, tegenwoordig steeds vaker, het zal de leeftijd wel zijn. In de vroege ochtend van dinsdag 29 mei landen we, een half uur te vroeg op Schiphol. Weer thuis. VS, tot een volgende keer. Gauw hoop ik.
