Voorbereiding en planning van de vakantie
Beste lezer,
We zijn inmiddels alweer een jaar verder nadat jullie hebben kunnen lezen over onze vakantie in Amerika in september 2009.
De vraag was natuurlijk waar we deze vakantie heen zouden gaan. In eerste instantie hebben we het gehad over twee weken Italië en een week Frankrijk. Ook Kreta kwam, na een prima vakantie in 2008, weer als optie naar voren.
Alle kosten eens op een rijtje gezet. Daaruit bleek toch wel dat we voor een vakantie in Europa niet eens heel veel minder kwijt zouden zijn dan voor een vakantie naar Amerika. Natuurlijk is alles relatief, want het scheelt echt wel. Maar daarbij telt niet alleen geld maar ook de geweldige ervaring die we vorig jaar hadden. Eentje die eigenlijk niet te vergelijken is met wat voor vakantie in Europa dan ook.
Een ander goed ‘excuus’ was het feit dat we vorig jaar eigenlijk veel te kort bij Tante Dolly waren. We kwamen er pas in de loop van de middag aan en gingen de volgende ochtend al weer vroeg op pad. En laten we eerlijk zijn: niemand wordt er jonger op in het verloop van de tijd. De kans dat we het weerzien nog tien jaar zouden kunnen uitstellen is dus ook niet groot.
Om nog een bezoek helemaal te rechtvaardigen hebben we als reden opgevoerd dat we vorig jaar enorm tegen de klok hebben lopen rijden. We wilden zoveel zien dat we eigenlijk tijd tekort kwamen en misschien teveel hebben lopen haasten. Op zich niet onlogisch, maar wel vrij vermoeiend.
Derhalve zaten we op een zaterdag in maart bij het reisbureau om te kijken wat zij voor ons konden betekenen. Bij Reisbureau Arno in Den Helder helpen ze ons altijd heel goed met het plannen en boeken van onze vakanties. Zo hebben ze ons inmiddels geholpen met onze vakantie naar Tsjechië, Kreta en Oostenrijk.
Vorig jaar hebben we veel zelf geregeld. Op zich best te doen maar we zijn toch benieuwd of het nou zoveel in prijs scheelt als we het láten regelen.
We zijn begonnen met het zoeken naar vliegtickets. Daaruit bleek dat het toch wel een flink stuk goedkoper was om deze keer niet op Las Vegas te vliegen maar op Los Angeles. We hebben uiteindelijk twee vliegtickets met overstap op Houston/Texas voor € 625,- p.p. We hebben zelf op internet lopen zoeken en kwamen niet goedkoper uit.
Vervolgens de camper: we nemen een camper gedurende 9 nachten. Deze kwam dan weer iets duurder uit bij het reisbureau. We huren de camper derhalve via Tioga Tours en betalen inclusief zero-risk verzekering en 1800 mijlen ongeveer € 1300,-. In tegenstelling tot vorig jaar, toen we bij Roadbear huurden, zitten we nu bij Moturis. We hebben een model J-29, dus 29 ft. Vorig jaar hadden we een model C23-25, we rijden nu dus ongeveer met een meter extra…Vorig jaar boekten we echter al in januari, nu in maart. En kleine campers zijn dus twee maanden later mooi allemaal al verhuurd.
Verder regelen we nog de eerste en laatste hotelovernachting via het reisbureau en tweemaal autohuur.
De planning is als volgt:
– 4 september: vertrek vanaf Schiphol naar Los Angeles met overstap op Houston/Texas.
– 4 september: aankomst in Los Angeles om 17.12 plaatselijke tijd.
– 4 september: overnachting in het Marriott Hotel op de luchthaven.
– 5 september: ophalen huurauto vanaf de luchthaven ( Chevrolet Equinox) voor drie dagen. We rijden deze dag naar Las Vegas waar we drie nachten verblijven in het Green Valley Ranch hotel in Henderson, net buiten Las Vegas.
– 6 september: Las Vegas en misschien Valley of Fire State Park
– 7 september: Las Vegas
– 8 september: ophalen van de camper en, via de Hooverdam en Kingman rijden we richting de route 66. We overnachten in de buurt van Williams.
– 9 september: vanaf Williams is het ongeveer een anderhalf uur rijden naar de Grand Canyon. Hier hebben we een helikoptervlucht geboekt en ook de campground is al gereserveerd.
– 10 september: rijdag naar Page, bezoek aan de Horseshoe Bend.
– 11 september: rijdag naar Moab, overnachting hier voor drie nachten, ook deze camping reserveren we van tevoren.
– 12 september: Moab: excursie geboekt; een combinatie van een fourwheeldrive en met een jetboat over de Colorado rivier.
– 13 september: Bezoek aan Arches National Park
– 14 september: rijdag richting Bryce Canyon National Park.
– 15 september: bezoek aan Bryce Canyon en verder rijden richting Zion National Park.
– 16 september: bezoek aan Zion National Park en doorrijden richting Lake Mead voor de laatste overnachting in de camper.
– 17 september: camper inleveren in Las Vegas. Ophalen volgende huurauto: een Chrysler Sebring, een cabrio. Rijden naar Wofford Heights waar Tante Dolly woont.
– 18 september: misschien bezoek aan Kings Canyon National Park of Sequoia National Park. Overnachting bij Tante Dolly.
– 19 september: doorrijden richting Danielle, een achternicht van Madelon, en haar man Michael. Hier blijven we ook een nacht slapen.
– 20 september: doorrijden richting Santa Barbara. Hier hebben we voor twee nachten bij Holiday Inn een hotelkamer geboekt. Bezoek aan Los Angeles.
– 21 september: Los Angeles, Hollywood. Misschien nog Venice Beach. Overnachting weer in Santa Barbara.
– 22 september: auto aan het einde van de middag inleveren. Overnachting weer in het Marriott Hotel op de luchthaven.
– 23 september: terugvlucht naar Nederland.
– 24 september: aankomst in Nederland.
Zoals jullie kunnen lezen is het evengoed weer een redelijk strakke planning maar ik denk dat het toch wat meer rust brengt dan vorig jaar. De indrukken waren vorig jaar nog volledig nieuw voor ons, nu kunnen we er misschien iets meer van genieten en op veel plaatsen blijven we twee of drie nachten slapen. Vorig jaar sliepen we elke nacht ergens anders. Bovendien was een camper erg leuk maar 19 dagen in een camper werd misschien toch iets teveel. Nu wisselen we het camper rijden af met een gewone auto en overnachtingen in een gewoon bed.
Omdat de cabrio die we vorig jaar huurden gedurende de eerste zes dagen niet ideaal was in de buurt van Las Vegas, hebben we nu een gewone auto gehuurd. Tenminste, gewoon…het is een SUV en hij heeft in ieder geval een vast dak en wat meer ruimte dan een cabrio. Maar omdat cabrio rijden in de buurt van Los Angeles waarschijnlijk beter uit te houden is met de temperaturen daar, hebben we voor die vijf dagen er wél voor gekozen.
We hopen dat jullie veel plezier zullen beleven aan ons reisverslag. Waar mogelijk en indien we beschikken over een internetaansluiting, zullen we de verslagen online zetten. Bij dezen willen we ook alvast Anita bedanken van Reisbureau Arno. Zij heeft veel werk aan ons gehad maar alles perfect geregeld!
Het reisverslag van vorig jaar kunnen jullie teruglezen op:
http://michaelmadelon.web-log.nl/
De foto’s van onze reis kunnen jullie bekijken op:
http://michaelwesseling.magix.net/album
Veel leesplezier!
De dag voor vertrek
Beste lezer,
Het is zo ver. We zitten één dag voor vertrek.
De koffers zijn ingepakt. Blijkt dat we aan handbagage 18(!) kg. per persoon mogen meenemen. Is dat een typefout ofzo? Maar goed, daar gaan we niet aan komen.
De koffers wegen minder dan 20 kg. per stuk dus ook daar zitten we er 3 kg. per stuk onder.
We zijn inmiddels online ingecheckt en zitten in een vliegtuig met indeling 2-3-2. Dus toch nog twee gangpaden. En als alles goed gaat hebben wij een tweezitter langs het raam, dus 10,5 uur vliegen zonder iemand naast ons die we moeten storen om even op te staan of om naar het toilet te gaan.
Na een overstap op Houston-Texas moeten we nog ongeveer 3 uur vliegen naar Los Angeles. Daar overnachten we in het Marriott Hotel.
Alle vouchers hebben we inmiddels ook in ons bezit: voor de autohuur, de vliegtickets, voor de camperhuur, voor de excursie met de helikopter boven de Grand Canyon en de excursie bij Moab over de Colorado rivier en door Canyonlands National Park.
Inmiddels hebben we nog een campground gereserveerd. Voor alle zekerheid hebben we die bij Williams ook vastgelegd, een KOA. Voor het geval dat deze vol zou zijn.
De laatste dag met de camper verblijven we waarschijnlijk niet bij Lake Mead maar zullen we doorrijden naar Las Vegas, zodat we daar nog een avond kunnen zijn. De volgende ochtend moeten we de camper ook in Las Vegas inleveren, dus dan kunnen we ook iets later opstaan.
Voor nu: we nemen weer contact op zodra we weer internet hebben. Tot gauw!
Dag 1: Van Schiphol naar Los Angeles
Beste lezer,
Inmiddels zijn wij gearriveerd aan de andere kant van de grote plas. We hebben een lange dag achter de rug die niet helemaal zonder problemen verliep.
Om zeven uur ’s ochtends waren we op Santpoort-Noord zodat Dick ons kon wegbrengen naar Schiphol en de auto mee terug kon nemen. Onderweg naar Santpoort zaten we voor de derde keer te denken of we alles mee hadden genomen. Helaas kwamen we erachter dat we het apparaatje om op internetbankieren in te loggen, vergeten waren. Deze hebben we vorig jaar toch aardig vaak gebruikt omdat het toch fijn is om je bankzaken bij te kunnen houden als je zo lang weg bent. Helaas…
De reis naar Schiphol verloopt voorspoedig. We vliegen om 10.10 met Continental Airlines. Om 7.30 staan we bij de vertrekhallen en vanaf daar neemt Dick onze auto mee naar zijn huis. We kunnen direct inchecken. Online hadden we al onze plaatsen gereserveerd: een tweezitter langs het raam. Helaas hadden we niet even eerst op internet of teletekst gekeken of er vertragingen waren want onze vlucht blijkt pas om 11.30 te vertrekken. We waren nu dus wel héél erg op tijd.
Maar goed: door naar de paspoortcontrole. Nog niet helemaal wakker, blijkt, want als we bijna aan de beurt zijn, blijkt dat we in de rij van reizen naar Turkije staan…Toch maar even naar onze eigen gate.
Als ook dit geregeld is halen we bij de McDonald’s even een ontbijtje. We hebben nu toch bijna drie uur de tijd voordat we vertrekken.
Bij de ABN Amro pinnen we alvast wat Amerikaanse Dollars ( $1,- is € 0,85,-, duur!!!) en kopen we alsnog een E-dentifier om te kunnen internetbankieren. We snuffelen nog wat rond in de dutyfree shops en drinken nog een koffie bij de McDonalds. Overigens hier een nieuwtje wat ik nog niet eerder had gezien: je kunt in de rij gaan staan en bestellen, maar je kunt ook bij een computer je bestelling plaatsen en meteen pinnen, en het dan bij een aparte balie ophalen voor mensen die al besteld hebben. Zeker als de wachtrij lang is, is dit echt ideaal!
Rond 11.30 gaan we richting de gate. De gebruikelijke vragen als wie de bagage heeft ingepakt en of alle bagage van onszelf is, worden gesteld en we gaan voor het eerst door de ‘bodyscan’.
Uiteindelijk stijgen we pas om 12.10 ( !!) op. Bijna twee uur vertraging. Derhalve is onze aansluitende vlucht op Houston alvast omgeboekt zodat we genoeg overstaptijd houden. We zitten in ieder geval in het vliegtuig en zijn al weer zes uur wakker…
Een prachtig vliegtuig ( voor zover wij gewend zijn ): we hebben allemaal een eigen schermpje, hierop kun je verschillende films kijken, spelletjes spelen ( patience, poker etc. ) en de vlucht bijhouden op een wereldkaart. Even wat feiten over de vlucht: voor zover ik zelf heb gezien was de maximale snelheid die we hebben gevlogen 1028 km. per uur…De luchttemperatuur zakte op een gegeven moment tot -52 graden en we hebben maximaal op bijna 11.000 meter hoogte gevlogen.
Ongeveer anderhalf uur voor de landing in Houston werd er nog een passagier onwel. Met behulp van een aanwezige arts of hulpverlener en de nodige medische hulpmiddelen kwam deze meneer er weer redelijk bovenop. Maar er werd wel een ambulance besteld en toen we uitstapten zat hij nog met een zuurstofkap op z’n gezicht.
Vervolgens de overstap op Houston, deze ging erg soepel. Nogmaals door de douane, in Amerika dus ook schoenen uit. Inmiddels is het in Nederland al 01.00 ’s nachts. Om 16.55 plaatselijke tijd stappen we op de aansluitende vlucht richting Los Angeles. Ook deze vlucht duurt nog bijna drie uur. Nu zitten we in een kleiner toestel: twee drie-zits rijen en geen eigen schermen of muziek meer.
Uiteindelijk landen we om 19.10 plaatselijke tijd op Los Angeles. In Nederland is het inmiddels 04.10 ’s ochtends. We zijn alweer 22 uur wakker.
Met de shuttle bus gaan we naar het Marriott hotel waar we één nacht verblijven voordat we morgen bij Alamo de huurauto ophalen.
Op de kamer aangekomen blijkt deze náást de lift te liggen. Eenmaal in de kamer is één ding zeker: hier gaan we absolúút niet slapen. Om de tien seconden horen we geratel en getik van de liftschacht, net alsof er iemand op de deur klopt. En nu ben ik absoluut niet iemand die snel ergens ontevreden over is, of over wil klagen, maar dit kon écht niet. We moesten gewoon een goede nachtrust hebben na zo’n lange dag en die wilden we dus ook hebben.
Om een lang verhaal kort te maken: we hebben tot drie keer toe een andere kamer aangeboden gekregen, maar telkens boden ze er ons wéér een aan náást de lift, met dus constant dezelfde geluiden als die we eerst ook hoorden. Terwijl we echt drie keer hadden gezegd dat we niet naast de lift wilden zitten.
Zelf was ik er al helemaal klaar mee en stond op het punt m’n koffers te pakken en naar een ander hotel te vertrekken. Totdat Madelon nog één keer naar beneden ging en deze keer door een andere persoon geholpen werd. We kregen nu een kamer verderop in de gang welke écht helemaal rustig was.
In de tussentijd zat ik nog op de oude kamer te wachten tot Madelon terug kwam en werd ik gebeld door de receptie dat we moesten uitchecken omdat onze reservering van 3 op 4 september zou staan. Aangegeven dat dat toch écht niet het geval was en dat dat op de voucher staat die ze van ons hadden zijn we met bagage en al naar beneden gegaan voor het geval wij tóch fout zaten. Bij de receptie wist alleen niemand af van het belletje naar de kamer en bleek alles in orde…Voor het ongemak zou ze binnen tien minuten iets op de kamer laten brengen.
Na een uur hebben we maar gebeld omdat er nog niemand geweest was en we toch ook wel straks wilden slapen. Na vijf minuten stond er een personeelslid aan de deur die met een fles mousserende wijn met twee glazen en aardbeien in chocolade aan kwam zetten. Dat is aardig!
Nog twee minuten later werden we weer gebeld op de kamer dat dát eigenlijk niet voor ons was. Verkeerd bezorgd. Ja, helaas, de fles is al open…
Op 23 september mogen we hier weer slapen. Maar of we dat nog gaan doen? We houden jullie op de hoogte. Het is inmiddels in Nederland 07.40. Bij ons 22.40. Tijd om naar bed te gaan. En hopen dat dit de enige dag was die op deze manier is verlopen…
Dag 2: Los Angeles – Las Vegas
Beste lezer,
Redelijk geslapen afgelopen nacht. Tegen de ochtend hoorden we de eerste vliegtuigen alweer opstijgen.
Ook al waren we gisteren meer dan 20 uur wakker, toch zijn we na een uurtje of zeven alweer wakker. Rond half acht gaan we er dan toch maar uit. Na het douchen direct naar beneden want het hotel heeft een Starbucks! Dat dan weer wel…Van vijf uur ’s ochtends tot zes uur ’s middags geopend.
Vanaf negen uur kunnen we de auto ophalen bij Alamo. Om tien over half negen lopen we dan ook maar alvast die kant op.
Het is nog aardig fris, ik schat zo’n graad of 17/18. Maar naarmate we verder lopen en de zon af en toe door de wolken begint te breken stijgt de temperatuur razendsnel.
Bij Alamo aangekomen vullen we de papieren in en staan we na vijf minuten op de parkeerplaats een auto uit te zoeken. We mogen zelf kiezen welk merk en welke kleur. In elke auto zitten de sleutels. Daarmee rijdt je naar de security waar de auto ‘gescand’ wordt ( er zitten barcodes achter de ramen ) en dan kun je weg.
Er stonden nog een paar auto’s, we waren absoluut niet de eerste. We kiezen voor een metallic blauw/grijze Dodge Journey. Lekker groot en onze twee koffers passen makkelijk achterin. Dat moeten we bij de volgende auto, over anderhalve week, nog maar eens zien. Dan hebben we de cabrio…
We bekijken de auto op schade en laten een paar krasjes noteren. Er staat iets meer dan 14.000 miles op de teller. Op naar Las Vegas.
Het is ongeveer 450 kilometer rijden naar Las Vegas. We rijden rond 09.30 de parkeerplaats af bij Alamo. Onderweg eten we bij een Subway een broodje, en rijden verder aan één stuk door naar Las Vegas, waar we rond 15.00 uur bij ons hotel, Green Valley Ranch, in Henderson arriveren. We hebben hier veel geluk omdat een kennis van ons assistent General Manager is in een zusterhotel van dit hotel. Daardoor verblijven we voor ongeveer $ 64,- per nacht in dit vijf-sterren hotel. De komende drie nachten zitten we hier.
Na het inchecken spreken we af dat we even gaan kijken bij het Alliante Hotel waar onze kennis werkt. We hebben wat spullen uit Nederland meegenomen die ze hier niet kunnen krijgen en krijgen meteen een rondleiding in het hotel. We kunnen zelfs een kijkje nemen in de Presidential Suite. Een enorm kamer met twee aparte slaapkamers, een keuken, en aparte eetkamer. Er zijn meerdere grote tv schermen waarvan de grootste zeker anderhalf bij twee meter is en in de badkamer is zelfs een beeldscherm in de spiegel ingebouwd. Erg leuk om gezien te hebben.
Nadat we wat gekletst hebben nemen we weer afscheid en eten we bij hun in het hotel bij het dinerbuffet. Voor $ 13,99 per persoon kun je je helemaal vol eten en wij krijgen dan nog 50% korting op het eten.
We zijn dusdanig moe dat we bij terugkomst in ons eigen hotel direct naar de kamer gaan en al rond acht uur weer in bed liggen. Hopelijk kunnen we nu even goed doorslapen zodat we voor de rest van de vakantie weer in het normale ritme komen.
Dag 3: Outlet Malls en de Strip
Beste lezer,
Vannacht iets beter geslapen dan de eerste nacht. Toch kun je ook in een hotel dat niet op de Strip ligt flink last hebben van lawaaiige buren. Ook om half één ’s nachts. Maar gelukkig toch weer in slaap gevallen.
Rond half acht staan we op. Bijna twaalf uur geslapen, dat hadden we nodig blijkbaar. Even douchen en op naar het gigantische ontbijtbuffet dat ze hier hebben. We zitten een uurtje later dan ook aan de pancakes met aardbeiensaus, stroop en andere zoetigheden. Een glas jus d’orange krijg je hier per halve liter…
Na drie keer lopen en een uur en drie kilo verder is het weer welletjes. Tijd om richting Las Vegas te gaan.
Vanuit Henderson is het ongeveer twintig minuten rijden naar de Strip. Een groot deel van de reis gaat over de I215 en de I15.
We nemen vandaag afslag nummer 41, Charleston Boulevard, waar de Las Vegas Outlet Malls liggen. Goedkoop dure merken inslaan. De eerste winkel die we binnenstappen is de Guess. Een half uur later staat Madelon weer buiten met een grote tas en $ 170,- lichter… Dezelfde truc doen we nog een keer bij Tommy Hilfiger waar we met z’n tweeën na een uur buitenstaan met een tas ter waarde van $ 225,- aan spullen…Maar goed, eerlijk is eerlijk, $ 225,- is ongeveer € 155,-. De spullen die wij gehaald hebben hadden ons in Nederland zeker € 400,- of meer gekost. Op de foto is te zien hoe lang de kassabon was….
Na ongeveer twee uurtjes houden we het voor gezien en pakken we de auto richting de Strip. Over Las Vegas Boulevard, langs de Stratosphere Tower, Circus Circus en Caesars Palace rijden we over de hoofdstraat van Las Vegas. We parkeren de auto in een parkeergarage, overal gratis parkeren hier, en trekken erop uit richting de Strip. Bij de Fashion Showmall hallen we bij de Starbucks koffie met wat lekkers en vervolgen daarna onze weg naar de Forum Shops in Caesars Palace en naar een stukje Bellagio.
In het Caesars Palace zien we een modelauto winkel. Aangezien dat mijn aandacht altijd erg trekt gezien mijn eigen collectie modelauto’s toch maar eens een kijkje nemen. Ik vraag mij achteraf nog steeds af of er nou ergens een camera verstopt was om ons voor de gek te houden. Maar de prijzen die ik daar zag die er betaald moesten worden…ik wist niet of ik nou moest lachen of huilen. Precies dezelfde auto’s zijn in Nederland ongeveer vier keer zo goedkoop. Bijzonder, maar wel een verklaring voor de reden waarom het zo rustig was in deze winkel. Zie ook in dit geval weer de foto’s.
Er is afgelopen jaar flink bijgebouwd in de stad. Waar vorig jaar de plek links van het Bellagio nog leeg was, staat nu een hoteltoren van ongeveer 40 etages hoog, genaamd ‘the Cosmopolitan’.
We bekijken de fonteinenshow een keer en komen er ook achter dat een foto maken van de show zónder het nieuwe hotel erop te hebben, niet meer lukt.
Onze voeten zijn inmiddels flink gemarteld door het lopen op slippers en het loopt richting 17.00 uur. Tijd om terug te gaan richting het hotel.
Wat ons overigens opvalt, is dat het echt ongelooflijk druk is overal. We dachten dat het Labor Day weekend voorbij was, maar het ziet er naar uit dat een flink aantal mensen nog extra vrij heeft genomen. Vorig jaar was het aanmerkelijk rustiger.
We gaan ons nog even opfrissen en dan eens kijken bij welke van de vele restaurants in Green Valley Ranch we gaan eten. Morgen zullen jullie horen hoe dat geweest is.
Bedankt voor de reacties allemaal! Leuk dat jullie het zo intensief bijhouden.
De foto’s zijn weer te zien op: http://michaelwesseling.magix.net/album
Dag 4: De Strip
Beste lezer,
Gisterenavond hebben we nog bij restaurant Hank’s gegeten in het hotel. Zo fantastisch als dat het vorige keer was, zo teleurstellend was het deze keer. Dit restaurant zou het beste restaurant in het hotel moeten zijn. Helaas kregen we zo’n beetje alle kaarten: aperitief, wijn- en dinerkaart in één keer op tafel. Ook werd het hoofdgerecht al op tafel gezet voordat Madelon ook maar klaar was met haar voorgerecht zodat we nog aan de witte wijn zaten voordat we ook maar door konden geven dat we rode wijn wilden bij het hoofdgerecht. We hadden alle twee filet-mignon besteld, Madelon medium-rare, ik medium. Bij beide was de binnenkant precies hetzelfde en ging al tegen het well-done aan. Erg jammer want we hadden ons er best op verheugd om hier te eten. Zo stonden we dus al na een uur en tien minuten weer buiten, terwijl we vorige keer drie uur gezeten hebben.
Na het eten zijn we eigenlijk zo moe dat we direct naar bed gaan. Ook deze nacht hebben we weer last van de buren aan beide kanten. Eén iemand die om 1.30 ’s nachts z’n televisie keihard aan zet. Ik word om 0.00 wakker, om 1.30, om 04.00, om 05.00 en om 06.00 uur. Dus dan maar eruit want dit heeft geen zin.
Om 07.30 staan we beneden in het casino waar ook het ontbijtbuffet is. Deze gaat om 08.00 pas open dus hebben we nog even wat foto’s gemaakt van de binnen- en buitenkant van het hotel. Het heeft overigens geregend vannacht! Een zeldzaamheid hier in de woestijn van Nevada. En het is nog steeds erg bewolkt. In de verte zien we op de Strip de buien naar beneden komen.
Na het ontbijt stappen we in de auto. Het regent ondertussen pittig door. Bij één van de winkelterreinen in de buurt kan Madelon even winkelen bij de ‘Michael’s’. Een winkel voor onder andere scrapbookspullen. Het komt inmiddels met bakken uit de lucht dus om nu over de Strip te lopen zou toch geen goed idee zijn.
Een half uurtje later is het weer redelijk droog en zetten we koers naar Las Vegas Boulevard. We rijden de Strip nu aan de andere kant op in vergelijking met gisteren. Je begint hier bij het Mandalay Bay en wij parkeren onze auto in de parkeergarage van het Tropicana.
We wandelen langs hotels waar we vorig jaar niet eens bij in de buurt zijn gekomen omdat het gewoon te ver lopen was: het Luxor, het Excalibur, New York New York en nog een aantal. Vorig jaar waren ze hier nog flink aan het bouwen en stonden er overal langs de straat grote steigers afgedekt met grote houten platen. Inmiddels zijn er een aantal gigantische wolkenkrabbers bijgekomen. Allemaal met glazen wanden, op die manier kun je nog opvallen in Las Vegas want daarvan stonden er bijna nog géén.
Bij het M&M museum nemen we een foto van het gebouw met Madelon op de voorgrond ( voor zover het nemen van de foto mogelijk was met al die mensen ) voor het Geocaching. We hebben geen GPS mee maar er waren een drietal caches in Las Vegas die je kunt vinden op basis van de beschrijving. Eén ervan was door een foto te nemen van jezelf bij dit museum, of winkel eigenlijk. Daardoor mag je de cache toch loggen. Zie ook de foto’s. En hoe dúúr al die artikelen in de winkel wel niet zijn! Onvoorstelbaar. En $ 12,99 voor een ‘pound’ M&M’s….Maar wel heel leuk om gezien te hebben.
De volgende cache die we konden vinden was bij het Planet Hollywood hotel. Door middel van de beschrijving hebben we hem inderdaad gevonden. Een nano! GotchaJ
We lopen door naar Caesars Palace waar we op het foodcourt wat te eten halen.
Na het eten lopen we door naar het Bellagio waar we een fonteinshow willen zien. Maar waarschijnlijk beginnen deze pas vanaf een bepaalde tijd. Wij waren er tussen 13.50 en 14.40 en hebben geen show gezien terwijl deze normaal om het half uur is.
Ook hier bij de poort van het Bellagio zouden we een cache moeten kunnen vinden. We hebben lang gezocht en treffen ineens een duits stel dat ons zag zoeken. Ze laten de cache zien, zij waren ook op zoek, en vragen of we willen dat ze hem terugplaatsen zodat we hem zelf kunnen zoeken. Even is er twijfel…Ja, plaats maar terug, moet ons ook lukken. Zij wilden wél weten waar die van het Planet Hollywood lag, dus laten we ze min of meer weten waar ze hem kunnen vinden.
Als ze weg zijn gaan we weer verder met zoeken want terwijl wij een andere kant opkeken hebben zij de cache teruggeplaatst. En ja, niet meer kunnen vinden dus hè. Helaas, dat was het risico….En volgens de beschrijving hadden we hem écht moeten kunnen vinden.
We lopen verder naar New York New York, Excalibur en het Luxor en kijken daar nog even binnen, maar we zijn inmiddels helemaal kapot. Ik denk dat we zo’n tien kilometer ‘slenterend’ hebben afgelegd. En dan ben ik nog blij dat we onze bergschoenen hebben aangetrokken. Gisteren liepen we op slippers…
Op de terugweg, voordat we Las Vegas uitrijden, komen we nog langs het Las Vegas sign. Ze hebben hier een aparte parkeerplaats aangelegd zodat je er even kunt stoppen om een foto te maken.
Terug in het hotel zijn we zo moe dat we even uitrustend op bed gewoon in slaap vallen en niet eens meer eten.
Om 06.00 ’s ochtends gaan we eruit. We pakken de koffers in en gaan straks de auto inleveren en de camper ophalen.
Wordt vervolgd…
Zie de foto’s op: http://michaelwesseling.magix.net/album
Dag 5: Ophalen camper en Route 66
Beste lezer,
Nadat we zo vroeg wakker waren, besloten we ook maar dat we beter vroeg konden uitchecken zodat we ons niet hoefden te gaan haasten. Rond kwart over zeven stonden we dan ook bij de receptie om uit te checken.
Voor die tijd heb ik nog even gebeld met Papillon, de maatschappij die de rondvlucht boven de Grand Canyon organiseert. Ze willen dat je 24 uur van tevoren contact met ze opneemt om de vluchttijd vast te leggen. En waarschijnlijk ook zodat ze ook zeker weten dat je ook daadwerkelijk komt. We stonden in eerste instantie gepland om 10.15 uur. Maar even doorvragen zorgde ervoor dat we nu om 11.25 de lucht ingaan. Dan hoeven we ook niet zo heel vroeg weg van onze campground in Williams.
Na het uitchecken in Green Valley Ranch stappen we voor de laatste keer in onze huurauto. Koffers weer achterin. Het is nu niet zo warm als de afgelopen dagen. Ik denk zo rond de 25 graden.
Vanuit het hotel rijden we nog even langs de Starbucks, niet ver van het hotel vandaan. Dat zou namelijk voor de komende anderhalve week zomaar eens de laatste kunnen zijn.
De auto leveren we in vlakbij het vliegveld. Het is eigenlijk één grote parkeergarage waar alle verhuurders zijn ondergebracht voor het terugbrengen van auto’s. En ook hier is de verbazing wel weer redelijk groot. Je zou zeggen: je komt aanrijden, loopt een kantoor binnen om aan te geven dat je je auto komt terugbrengen en er loopt iemand mee om naar schade te kijken en geeft je een bewijs dat je de auto hebt ingeleverd.
Nee, je rijdt de parkeergarage in. Zoekt de juiste verhuurmaatschappij. En bij de ingang van die maatschappij rij je één lange oprijlaan op waar de auto’s in lange rijen van teruggekeerde auto’s staan opgesteld. Je sluit aan in de baan waarin je rijdt, zet je auto neer en haalt je bagage eruit. Je geeft de sleutel aan de medewerker die even naar de kilometerteller kijkt en ‘that’s it’. Off you go.
Dus één minuut later waren we buiten op zoek naar een taxi om ons naar Moturis RV te brengen. We hadden een gratis early pick up waarmee je om 07.00 opgehaald wordt zodat je heel vroeg met de camper op pad kunt. Maar dan hadden we wel om 05.00 uur moeten uitchecken bij het hotel om dán nog de auto in te leveren en op tijd klaar te staan om door de shuttledienst opgepikt te worden. En die kwamen alleen ophalen bij drie hotels aan de Strip. Aangezien een taxi van de drop-off van de plaats van de huurauto naar de campermaatschappij goedkoper was dan een taxi naar de Strip om ons daar op te laten pikken, zijn we zelf maar naar de campermaatschappij gegaan op een iets later tijdstip. Afgesproken was dat we de camper rond 09.00 op zouden halen.
De taxichauffeur was volgens mij net een maand in Amerika want deze Japanner sprak zéér slecht engels. Ook verbazingwekkend dat hij zes keer heeft moeten bellen om aan mensen te vragen waar het adres was waar wij heen moesten. GPS zal toch wel ergens in Japan uitgevonden zijn? En zo niet, dan kennen ze het in de VS ook wel tegenwoordig. Maar goed, we zijn er gekomen al kostte het ons dan $38,-.
Omdat we van vorig jaar nog bekend zijn met alle regeltjes betreffende camperhuur, is het contract snel doorgelezen en getekend. Niet té snel natuurlijk.
Buiten staat een enorme camper klaar. En hij ziet er werkelijk splinternieuw uit. Hij zal ook vast niet oud zijn, ik denk gewoon van dit jaar. Toch staat er zo’n 40.000 miles op, dus zo’n 64.000 km.
Ook de binnenkant is nog veel ruimer dan de camper van vorig jaar. Zie ook de foto’s. Er zit zelfs een flat-screen tv met dvd-speler in. Onvoorstelbaar.
Als alles is geregeld en we de routebeschrijving naar de dichtstbijzijnde Wal-Mart hebben gekregen, zetten we dan ook koers daarheen.
Hier kopen we onder andere twee campingstoeltjes voor $ 9,98 p/st. die we straks met een gerust hart achter kunnen laten. Ook kopen we twee bordjes, twee glazen en wat bestek. Spaart ons een convenience kit van de verhuurder uit van € 125,-. Natuurlijk zitten daar nog veel meer dingen in. Maar de kussens hadden we al bij de Ikea gekocht voor € 4,- p/st. Het dekbed hadden we al bij de Action gekocht, voor € 11,-. Kussenslopen gebruiken we niet voor die negen nachten en het laken brachten we van huis mee en gooien we hier weg.
Een paar pizza’s en een paar magnetronmaaltijden en de rest wat we kopen is puur snaaiwerk. En natuurlijk een tray van 24 flesjes water van een halve liter voor maar $ 3,49.
Na deze inkopen zetten we koers richting Hooverdam, Kingman en eindpunt Williams. We komen vrij eenvoudig Las Vegas uit, rijden langs Lake Mead en rijden dan richting Hooverdam. En dáár is dan net weer wat vertraging. Ze zijn nog steeds bezig met wegwerkzaamheden omdat er boven de Hooverdam een brug aangelegd wordt die straks het autoverkeer van de dam moet weren. Dus staan er her en der mannetjes met een stopbord die het verkeer om en om tegenhouden. Al met al een vertraging van een uur. Vlak vóór de Hooverdam krijgen we nog de security controle in verband met eventuele aanslagen. Alle buitencompartimenten moeten open en ze willen binnen in de camper kijken. Binnen drie minuten zit het er weer op en mogen we verder. We nemen nog even een kijkje bij de dam zelf en rijden dan door.
Via Kingman rijden we over de Route 66 richting Seligman. We stoppen nog even in Seligman zelf om wat foto’s te maken, maar ondertussen is het toch al bijna 17.30. Rond 19.00 komen we aan bij Williams. De poort naar de Grand Canyon. Hier hadden we vooraf reeds een KOA-camping gereserveerd. Achteraf niet nodig want het is er erg rustig. Overigens is de temperatuur inmiddels bijna gehalveerd. Was het rond Las Vegas in de middag nog ruim 30 graden, het is hier nu nog ongeveer 15 graden en we lopen met een jas aan over de campground. Het is hier trouwens om 19.00 al volledig donker.
De camper lust een aardige slok. Het eerste stuk kwamen we niet verder dan een verbruik van 1:2. En veel beter zal het ook niet meer worden denk ik.
Morgen door naar de Grand Canyon. Voor nu is het even gedaan met de dagelijkse update, want morgen bijvoorbeeld hebben we een campground zonder elektriciteit en internet. Misschien de dag daarop weer.
Tot snel!
Dag 6: Helikoptervlucht Grand Canyon
Beste lezer,
Vannacht een paar keer wakker geworden, de eerst nacht in de camper. En niet omdat het bed zo slecht slaapt, maar omdat het ijskoud is. Nou goed, ijskoud is misschien overdreven, maar veel warmer dan een graad of tien zal het niet geweest zijn. En dan heb je ineens niet meer genoeg aan enkel een goedkoop dekbedje, zonder overtrek ( want een overtrek had weer twee kilo extra bagage betekend op de heenweg..).
Op zich slaapt het bed prima. Het is een luchtbed wat je aan ieder z’n kant met behulp van een afstandsbediening kunt oppompen of leeg laten lopen.
We eten nog even snel iets op de campground en gaan dan rond een uur of negen richting de Grand Canyon. Dat zou maximaal een uur rijden moeten zijn.
Rond kwart voor tien komen we op onze eerste plaats van bestemming aan. Vlak voor de plaats Tusayan zit het Grand Canyon Airport. Vanaf hier vertrekt vandaag de vlucht die we geboekt hebben en die ons boven de Grand Canyon zal brengen.
Het is even zoeken tussen alle maatschappijen die hier huizen, maar we hebben Papillon redelijk snel gevonden. We zijn er rond 10.00 uur terwijl we pas om 10.55 aanwezig moesten zijn. Naast de parkeerplaats waar we de camper neerzetten zien we direct de landingsplaatsen van de helikopters. Ongeveer zes stuks naast elkaar. Het is een komen en gaan van toeristen. Lopende band werk, en dat voor meer dan € 100,- p.p. Wat een omzet zal hier gedraaid worden.
Bij het inchecken moeten we nog $ 20,- brandstoftoeslag betalen omdat de prijzen zo gestegen zijn de laatste tijd. Ze moesten ’s weten wat ze bij ons betalen…
Na het inchecken moeten we de veiligheidsvideo bekijken. Na het bekijken van deze zes minuten durende dvd krijg je een sticker op je borst geplakt dat je hem gezien hebt. Zonder sticker kom je de helikopter niet in. Ook moeten we rugzakken en tassen achterlaten. Alleen jij en de camera mogen mee.
Rond 11.15 uur, dus tien minuten eerder, mogen wij richting de helikopter. Nog even op de foto, welke je later voor $ 20,- kunt aanschaffen…En als je hem niet koopt, worden ze meteen de prullenbak ingegooid…bijzonder.
Ik zit met Madelon en een fransman achterin de helikopter. De vrouw van de fransman mag voorin naast de piloot. Het opstijgen en vliegen op zich is natuurlijk geweldig. Je hebt door de raampjes een prima zicht en vliegt eerst een stuk boven het Kaibab National Forest. Vervolgens vlieg je zó ineens de rand van de Canyon over en kun je de diepte inkijken. Door de oorbeschermers kun je elkaar niet meer horen. Je hoort nog wel steeds wat van het geluid van de helikopter, maar pas als je de beschermer even van je oren aftrekt merk je wat voor geluid dat is. Tijdens het vliegen hoor je wat ( niet bijzonder fijne) muziekjes en wordt in de taal van de aanwezigen wat over de Grand Canyon verteld. Na ongeveer twintig minuten boven de Canon te hebben gevlogen gaan we weer terug richting het vliegveld. Iedere helikopter die er vliegt heeft overigens z’n eigen territorium boven de Canyon. Je ziet dan ook in de verte constant andere helikopters vliegen.
Het was absoluut een leuke ervaring waarbij je over het geld even niet moet nadenken. Het was gewoon heel leuk.
Nadat we weer in de camper zitten rijden we verder naar Tusayan waar we bij de Mac even wat eten. We willen hierna in het Imax-theater de film over de Grand Canyon wel eens zien. Het is een half uur durende film in een bioscoopzaal. Je betaalt hier $ 12,50 p.p. voor. De film wordt elk half uur gespeeld. Ik denk dat we met een man of tweehonderd in de zaal zaten. En prachtig om te zien hoe in een zaal waar wel 1500 man kan zitten, zo’n 180 man náást elkaar gaan zitten. Je zíét mensen bijna de anderen mensen opzoeken om ernaast te gaan zitten. Blij dat wij wat meer naar de buitenkant zijn gaan zitten. Ik kan daar zo slecht tegen. Zeker als ze aankomen met hun sterk ruikende pizzapunten en popcornbakken. ( het is maar een half uurtje mensen…). Ook hiervoor geldt dat het echt leuk was om een keer te zien.
We rijden door naar de campground die we gereserveerd hebben. De ‘Mather Campground’. En maar goed ook, want hij zit vol. Vorig jaar hadden we echt nét de laatste plaats, nu zouden we te laat zijn geweest.
Als de camper op z’n plaats staat lopen we richting de shuttlebus die ons richting de route langs de South-Rim zal brengen. Je mag hier niet met de auto komen t/m november vanwege de enorme drukte. De bushalte is maar vijf minuutjes lopen vanaf de campground. Vervolgens moet je één keer overstappen onderweg.
We hebben het statief meegenomen omdat we ook de zon zullen zien ondergaan. Om 18.44 gaat deze vandaag onder. We zijn rond 16.00 bij de Canyon. We bekijken een aantal punten en maken echt flink wat foto’s. Er is één punt, Hopi Point, dat wordt aangeduid als de beste plaats om er te zijn als de zon onder gaat. Hier staat rond de zonsondergang dan ook inderdaad een man of honderd te wachten met de camera in de aanslag. Vanaf dit uitkijkpunt kun je ook mensen zien staan op andere uitkijkpunten.
Of dit nou ook het beste uitkijkpunt was, dat weet ik niet, ik kan niet oordelen over de andere punten met betrekking tot de zonsondergang.
De Grand Canyon is heel erg mooi. Maar of zo’n zonsondergang nou heel bijzonder was, dat durf ik te betwijfelen. Maar goed, er zijn van die dingen die je moet hebben meegemaakt om er over te kunnen oordelen. Mijn oordeel: je kunt beter vlak vóór zonsondergang heen gaan. Dan zijn de kleuren het mooist. Overdag staat de zon te hoog en zijn de kleuren te flets. Mét zonsondergang, wordt het te snel donker in de rest van de Canyon. Daarom: vlak voor zonsondergang heen gaan.
Als we terug willen met de bus zijn we niet de enige. De eerste volle bus rijdt al weg en er staat nog een man of honderd te wachten. Maar…allemaal netjes in rij. De volgende bus daar passen we wél in.
We eten in de camper nog een paar pizza’s en gaan dan richting bed. We treffen alvast wat extra voorbereidingen voor wat wel weer een koude nacht zal gaan worden ( we zitten ruim boven de 2000 m. ). Jassen over ons heen, alle handdoeken die we hebben over ons heen en shirt en sokken aan. Kijken hoe dat gaat voelen vannacht.
Tot de volgende keer!
Dag 7: Page / Horseshoe Bend
Beste lezer,
Het was inderdaad weer erg fris afgelopen nacht. Maar omdat we er rekening mee gehouden hadden viel het uiteindelijk mee.
’s Ochtends eerst maar eens douchen. Op deze camping moet je betalen om te douchen. Het kost je $ 2,- p.p. om acht minuten te douchen.
Vervolgens eten we wat kleins voor ontbijt zodat we snel weer verder op pad kunnen. We verlaten de Mather Campground en gaan over de Highway 64 richting Cameron. Voor mensen die regelmatig hier zijn geweest is dit niks nieuws. Dit is zo’n beetje de standaard route die honderden, zo niet duizenden toeristen elke dag rijden. Je ziet ook het verschil met de zuidingang en de oostingang van het park: de eerste heeft vijf tolpoortjes, de andere maar twee.
We bezoeken nog twee uitzichtpunten voordat we het park uit zijn. Vervolgens komt er een lange, niet bijzonder interessante weg over de Highway 89 naar Page. Je komt vrijwel geen eetgelegenheden of benzinestations tegen op deze weg. De enige grote afslagen die je tegenkomt is richting Tuba City en richting de North Rim van de Grand Canyon. Beiden rijden we voorbij.
Bij Page brengen we nog een bezoekje aan de Wal-Mart. Hier doen we nog wat boodschappen en vervolgens gaan we naar de Horseshoe Bend. Een mooie U-turn van de Colorado rivier die hier in de diepte zichtbaar is. Het is ondertussen wel weer flink wat warmer dan afgelopen twee dagen. De zon staat brandend aan een wolkenloze hemel. Heel af en toe voel je een fris windje wat het toch nog aangenaam houdt.
Het is flink druk gezien de hoeveelheid auto’s op de parkeerplaats. We kunnen onze grote camper maar net kwijt want eigenlijk zijn er alleen plaatsen voor personenauto’s.
Twee flessen water mee voor onderweg want met deze temperaturen en dan de wind die erbij staat droog je snel uit.
Het is eerst een stuk omhoog lopen door mul zand. Als je eenmaal boven bent, na tien minuten ongeveer, kun je wel al een stukje zien, maar nog lang niet de hele bocht. Daarvoor moet je eerst nog ongeveer een kwartier/twintig minuten door hetzelfde mulle zand naar beneden lopen. Maar het uitzicht loont, dat wisten we nog van vorig jaar.
We spreken een ander Nederlands paar dat al een flink aantal keren in Amerika is geweest. Hier waren ze nog nooit geweest, en hoe relatief onbekend deze plek ook is, ook zij vonden het misschien wel een van de mooiere plekken die je kunt bezoeken. Juist ook omdat het toerisme, commercieel gezien, nog niet helemaal toegeslagen heeft.
Na een flink aantal foto’s en anderhalf uur onbeschermd in de zon, lopen we terug naar de camper. Het is inmiddels tegen 16.00 uur, tijd om de campground op te gaan zoeken. Het gaat om de Wahweap campground bij Lake Powell, net buiten Page. Deze heb ik gisteren nog even snel gereserveerd via internet, voor het geval dát.
Om bij deze campground te komen moet je Glen Canyon Recreational Area in. Normaal gesproken betaal je hiervoor entree. In ons geval voldeed de Anual Pass die we gisteren in de Grand Canyon gekocht hebben voor $ 80,-. Met deze pas kun je alle Nationale Parken en een aantal andere parken in. Normaal zou je voor elk park losse entree moeten betalen. Als je vier of vijf parken bezoekt, zoals ons, dan heb je de prijs van de Anual Pass er al uit.
Bij de campground blijkt maar weer hoe verstandig het reserveren was. Ze zijn volgeboekt. Gelukkig hebben we nu dus een plaats, want er zijn in de buurt bepaald niet veel campgrounds.
Net als vorig jaar worden we weer zeer onvriendelijk onthaald. Het doet me helemaal niks meer. Ik wil hier gewoon een plek, die mensen kijk ik niet eens meer aan en antwoord ik alleen met ‘ja’ en ‘nee’. Heel raar, maar het is er niet één die arrogant is, maar ze zijn het allemaal. We lezen er ook veel over terug in reviews over deze camping. Maar nogmaals: als je het inchecken hebt gehad, is het verder een prima camping.
Ik gooi meteen m’n verslag van gisteren online en ga verder met het schrijven van dit verslag. Het foto’s uploaden begint helaas een drama te worden. Ik heb er van gisteren, van de Grand Canyon, nog een paar online gekregen en daar houdt het mee op. ‘Ja, wij hebben internet’, zegt helaas niet zoveel. Mailen kan, foto’s uploaden dus niet. Ik blijf het proberen, maar het zou kunnen dat het voorlopig alleen nog maar bij tekst blijft.
Morgen rijden we verder naar Moab. Onderweg komen we nog langs Monument Valley. Het wordt een lange reis. Maar in Moab blijven we gelukkig drie nachten slapen.
Tot de volgende keer!
Dag 8: Monument Valley
Beste lezer,
Na een prima nacht zijn we mooi op tijd weer wakker, zo rond 07.00 uur. Eerst weer even douchen. Hier betaal je ook weer $ 2,- p.p. maar dan wel náást de $ 38,- die de campground zélf al kost. Gisteren moesten we ook betalen voor het douchen, maar toen kostte de campground maar $ 18,-…
We ontbijten met de yoghurt en cruesli die we gisteren hebben gekocht. Toch nog een beetje gezond.
Bij het afkoppelen van het water willen we ook meteen de black- en greywater tank legen. Ik haal de beschermdop van de afvoerpijp af om de dumpslang erop aan te sluiten, komt ineens álles meteen eruit zetten. Blijkt dat de hendels die je openzet zodra je gaat legen als open stónden. Die hebben ze bij het verhuurbedrijf nooit dichtgedaan, dus alles liep direct al de afvoer in. Het is dus dat de dop er nog stevig op zat, anders was alles er eerder al meteen uitgelopen. Eén zeiknatte bende natuurlijk dus: waterslang aangesloten, eerst alles weer schoongespoeld en daarna alle hendels dichtgeduwd. Eén ding is zeker: we hoeven de tanks voorlopig niet meer te legen, want alles is nu leeg.
Goed, twintig minuten later dan gepland vertrekken we van de campground, richting nationale weg 98. We rijden nog eenmaal langs de Wal-Mart omdat we nog voor twee dagen eten tekort komen. En ik heb gisteren in m’n eentje een bak Ben & Jerry’s van een halve kilo leeggegeten. Dus we hebben er nog een paar nodig…In Nederland kosten de potten € 5,49. Hier in de V.S. omgerekend ongeveer € 2,40.
We vragen meteen nog even aan de cassière of ze weet of er een Starbucks in de buurt is. Ja hoor, in het centrum zit er één. Nooit geweten, hebben we vorig jaar niet gezien. Dus na twee dagen afkicken, mogen we er weer aan toegeven.
Na een flinke beker koffie pakken we dus de 98 richting Kaibito en vervolgen deze weg tot aan de kruising met Highway 160. Deze rijden we af tot aan de kruising met Highway 163, bij de plaats Kayenta.
Ons einddoel voor vandaag is de plaats Moab, waar we drie nachten blijven slapen. Je kunt deze plaats op twee manieren bereiken. Door de 160 te blijven volgend tot aan Mexican Water. Of je kunt dus zoals ons via de 163 rijden. Je komt dan langs Monument Valley, de omgeving die je zou kunnen herkennen uit diverse Westernfilms of uit reclames. De mooiste manier om hier te komen is door deze weg te nemen. Je hebt de bekende rotsen dan constant vanuit de verte in beeld.
We gaan het park zelf niet in. We hebben, in tegenstelling tot vorig jaar, deze keer wel de afslag richting het Visitor Center genomen, maar om daar te komen moet je toch toegang tot het park betalen. En de National Park Pass geldt hier niet. Niet dat de prijs van de entree zo’n probleem is, maar je ziet niet veel meer dan je van vóór de ingang ziet.
Als we flink wat foto’s hebben genomen rijden we door, langs de plaats Mexican Hat ( langs een rots die op een hoed lijkt ), over de Higway 191 naar Moab.
We verliezen vandaag ook een uur omdat hier in Utah de klok een uur vooruit gaat. Zo komen we rond 18.00 uur aan op de campground die we gereserveerd hebben. We hebben een flinke afstand gereden, zo’n 470 km. Met een auto valt dat misschien mee, met een camper van 10 meter lang is dat een iets ander verhaal.
Een aardige man checkt ons in op de campground en laat van alles en nog wat zien met betrekking tot excursies, nationale parken en eetgelegenheden in de stad. Erg aardig. Alleen ligt onze planning al min of meer vast, maar wel met dingen die hij ook noemt.
Morgen om 07.00 begint onze excursie met de jetboat over de Colorado rivier en de four-wheel drive door Canyonlands National Park. Hij is zelfs zo aardig om ons op de camping op laten halen, zodat we er niet met de camper heen hoeven.
We hebben een prima plek voor de komende drie dagen. Nu eerst maar eens de foto’s bijgewerkt en dit verslag getypt. Ik ben trouwens ook blij dat m’n broer(tje) me op de eerste typefout heeft kunnen betrappen…Goed zo, ik wilde alleen maar even kijken of je wakker was…Ik zal hem nu niet meer verbeteren, dat is zo kinderachtig…
Foto’s kunnen jullie zoals altijd weer zien op: http://michaelwesseling.magix.net/album
Tot morgen!
Dag 9: Moab excursies
Beste lezer,
De eerste nacht op de camping in Moab was onrustig omdat we wisten dat we er vroeg uit moesten. Nou is vroeg opstaan niet zo’n groot probleem, maar we mogen ook onze lift naar de excursie niet missen. En dat legt toch wat meer druk, waardoor je bang bent dat je je verslaapt. De wekker stond op 06.00 uur.
Om 06.45 hebben we dus afgesproken bij de receptie van de camping. Hier worden we opgehaald zodat we zelf niet met de camper erheen hoeven. Om 06.55 is er nog niemand. We laten de receptie van de camping even bellen en gelukkig zijn ze onderweg. Je zou toch aan jezelf gaan twijfelen. Stel nou dat ze er vijf minuten eerder al waren…
Net na 07.00 uur komt er een busje aanrijden met een man van een jaar of 50. Hij rijdt ons naar het dorp en is onze gids voor de jetboat tocht.
Bij het kantoortje van het bedrijf leveren we onze voucher in en blijkt dat de jetboat excursie met nog maar twee andere stellen is. Er staat ons een bus uit de jaren 60 beschikbaar met een enorme aanhanger met de boot erop. Met deze bus worden we naar de plek gebracht vanaf waar de excursie met de boot zal beginnen.
Onderweg wordt er een heleboel verteld door de gids. Hij doet een beetje alternatief aan met z’n vrijetijdskleding, op z’n slippertjes en een gezicht alsof hij net z’n laatste borrel op heeft na een nacht lang doorhalen. Maar het is absoluut een man met enorm veel kennis die eindelijk z’n ware baan gevonden heeft. Hij werkt er nu sinds vijf jaar.
We stoppen onderweg bij een enorme rotswand waarin hij petrogliefen laat zien, rotstekeningen van tussen de 3000 en 6000 jaar oud, gemaakt door de Indianen. De overhang van de rotsen is ook echt gigantisch. Nog nooit eerder gezien. Zie ook de foto’s.
Aan het einde van het dal komen we aan op een parkeerplaats waar de gids achteruit zijn boot het water in parkeert met zijn bus. De boot biedt plaats aan een man of dertig, dus we hebben alle ruimte.
Onderweg op de rivier wordt regelmatig gestopt om uitleg te geven over rotsen of planten. De boot zigzagt over de rivier omdat het water zó laag staat dat hij snel kan vastlopen op zandbanken.
We stappen uit bij een struikgewas met een doorloopmogelijkheid. Tweehonderd meter wandelen verder krijgen we te zien waarom we uitgestapt zijn. Er liggen een flink aantal stukken ‘petrified wood’, stukken versteende boomstammen. Ook zien we hier heel veel hagedissen lopen. Voor de mensen hier heel normaal, voor ons toch nog redelijk bijzonder. We kunnen ook zien dat hier vroeger zee was. In het ‘Pangea’-tijdperk, lag Californië, Washington en Oregon niet aan de kust, maar Arizona, en Nevada. De eerste drie staten waren toen nog een apart continent en zijn pas later aan elkaar gegroeid, waarmee ze Noord-Amerika hebben gevormd. De zee reikte toen tot in Utah. We kunnen dan ook in de rotsen nog afdrukken zien van mosselen en oesters.
Als we dit hebben gezien en weer zijn ingestapt varen we nog een klein stukje verder over de Rivier. We varen onder de rotsen van Deadhorse Point State Park door. Vroeger werden daar wilde paarden in het nauw gedreven waar zij stierven omdat ze daar geen voedsel en water konden krijgen. Ze konden geen kant op, omdat ze aan het einde van de rots stonden, met alleen nog honderden meters onder zich de Colorado Rivier.
Vervolgens varen we terug en zijn we rond 11.30 weer terug bij het beginpunt. De twee stellen die samen met ons de excursie hadden zijn nu klaar, wij gaan verder omdat we een ‘combo-tour’ hadden. Wij worden dan ook op de helft van de route ‘afgedropt’ op een parkeerplaats, waar we ‘mensen ruilen’ bij een andere tourguide. De mensen die ’s ochtends de fourwheeldrive excursie hadden stappen in de bus om terug te gaan naar het beginpunt. Ook de mensen die vanochtend met ons waren, blijven in de bus zitten.
Het blijkt dat wij de enigen zijn die met de fourwheeldrive mee gaan. Eerst krijgen we een lunch, die bij de tour inbegrepen zat. Onze guide zet alle ingrediënten voor een goede lunch klaar: sla, tomaat, ui, kaas, ham, augurk, chips ( hoort erbij in Amerika ) en limonade. We kletsen wat over van alles en nog wat en na een half uur/drie kwartier laden we alles in de truck.
We zitten bij hem, voor in de auto. Al na een paar honderd meter slaat hij een zijweg in en blokkeert hij het differentieel en zet de auto van voorwielaandrijving naar ‘fourwheel’-aandrijving.
Wat de komende drie uur volgt kan ik alleen maar omschrijven als massage van de ingewanden en ‘kijken wie het eerst misselijk is’. Maar toch was het erg leuk om mee te maken. Onderweg zijn we regelmatig uitgestapt om foto’s te maken. Ook was het erg leuk dat onze guide van onze leeftijd was waardoor het meer een ‘reisgenoot’ was waar we veel grappen mee maakten.
We kwamen nog een ander stel toeristen tegen die zelf een four-wheel drive hadden gehuurd en hiermee dachten ze de route die wij reden makkelijk zelf af te kunnen leggen. Helaas kwamen ze met een lekke band te staan, maar gelukkig voor hen komen er heel af en toe nog andere mensen langs. Want waar zij stonden, was écht de ‘middle of nowhere’, en met een beetje pech sta je een paar uur tot een dag te wachten tot er weer iemand langs komt.
Ze hadden wel een reservewiel maar dat zat onder de auto vastgeschroefd en ze wisten niet hoe het wiel los te krijgen. Onze tourguide was daar iets handiger in en heeft ze een hand toegestoken. Hoewel het ook hem bijna een kwartier kostte om het wiel los te krijgen. Nadat dit geregeld was gingen wij weer verder.
De tour op zich was prima en z’n geld meer dan waard. Maar drie uur schudden en hobbelen in een auto is terloops toch iets teveel van het goede. We waren dan ook helemaal kapot dat we terug waren, en toe aan een frisse douche om al het zweet, stof en zand af te spoelen.
En zo kwam er weer een dag tot een eind. Morgen gaan we weer zelf op pad, naar Arches National Park.
Tot morgen!
Dag 10: Arches National Park
Beste lezer,
Doodmoe in slaap gevallen gisteren. Totaal kapot van het niks doen, ook bijzonder. De zon maakt ons elke ochtend wakker. Erg prettig, want zo weet je dat het goed weer is.
We staan rond 07.15 op. Vandaag staat Arches National Park op het schema. Eigenlijk niks bijzonders, want vorig jaar hebben we dit park ook aangedaan. Toen zijn we er echter alleen in de ochtend geweest. Veel te kort om het hele park te verkennen. Het park op zich is niet groot, maar om alle bogen te zien moet je toch flink wat tijd uittrekken. Vooral omdat je in veel gevallen een wandeling moet maken om bij de boog te komen.
Arches National Park is bekend om zijn grote aantal natuurlijk gevormde stenen bogen. De bogen zijn ontstaan door erosie van steen, en door weer en wind zo gevormd. Een aantal bogen wachten erop om nu of later in te storten, waarvan Landscape Arch misschien nog wel de grootste kanshebber is.
Er zijn bogen die je gewoon kunt bekijken door een korte wandeling van vijf minuten. Er zijn ook bogen die een langere wandeling vereisen. En één daarvan is de bekendste boog van allemaal, de Delicate Arch. Deze boog staat tevens als symbool van de staat Utah op alle kentekenplaten van auto’s.
Je kunt de boog alleen bereiken door een wandeling van ongeveer drie kwartier over een afstand van 2,4 km, heen en terug, dus 4,8 km. totaal. Daarom is het verstandig de wandeling niet op het midden van de dag te doen want je loopt in ‘the middle of nowhere’, midden in de zon, zonder beschutting. Er zijn mensen die al om 05.00 uur aan de wandeling beginnen zodat de zonsopkomst kunnen zien. Dat is ons toch iets te vroeg. Op zich is de beste tijd rond zonsondergang, dat is ons toch weer iets te laat, want daarna moet je het park ook nog uit. En om in het donker te rijden over bergwegen met een camper van bijna tien meter is iets waarvan je kunt overwegen om het niet te doen, als het niet per se moet.
Omdat we vorig jaar relatief kort de tijd hadden zijn we dus maar tot de helft van het park gekomen en hebben we zéker deze wandeling niet gedaan. Deze wandeling ligt richting het einde van het park. Wat we vorig jaar wél gedaan hebben is de korte wandeling naar een uitzichtspunt op deze boog, waarbij je de boog op een paar kilometer afstand ziet. Maar het is erg frustrerend om dan door je verrekijker te kijken en te zien hoeveel mensen er wél daadwerkelijk zijn. Derhalve moest het er dit jaar van komen om erheen te gaan. Misschien onbegrijpelijk voor als je nooit hier bent geweest, maar onder Amerika-gangers is dit toch wel één van de ultieme dingen om te doen.
Waar we vorig jaar nog in de rij stonden om het park binnen te komen, zijn we nu, op maandag, snel aan de beurt. We laten weer onze ‘Anual Pass’ zien en kunnen weer zó doorrijden. Direct volgt een steile klim, mooi om de campers te zien rijden als je nog beneden bent.
Op zich is het überhaupt niet eens zo’n slecht idee om eerst alle uitzichtpunten en wandelingen die je langs komt over te slaan, omdat iederéén daar meteen begint. Hoe verder naar achteren je begint, hoe rustiger het is.
Hoewel, rustig…Als we op de parkeerplaats aankomen waar de wandeling begint, blijkt deze voor personenauto’s al helemaal vol te staan. Voor de aparte plaats voor campers is er nog wel plek. We parkeren de camper en gooien een rugtas vol met acht flesjes water van een halve liter. Geadviseerd wordt om voor deze wandeling één liter water per persoon mee te nemen.
Het moet gezegd: de wandeling is inderdaad, zoals aangegeven, redelijk stevig. Over een afstand van 2,4 km. stijg je 146 meter. Niet bijzonder, maar met temperaturen van rond de dertig graden en lopend over soms gladde rotsen, vrij vermoeiend. We zien mensen op slippers en instappertjes langslopen. Gelukkig hebben we ons bergschoenen aan. Misschien niet nodig, maar minstens iets beter dan het schoeisel van onze medetoeristen.
Na ongeveer drie kwartier komen we aan bij de boog. Waanzinnig, het gevoel dat je er bent. Niet eens omdat je een wereldprestatie geleverd hebt, maar vooral omdat je iets ziet, en persoonlijk op een plek bent, die bij zoveel voorgangers zo hoog aangeschreven staat.
Ik heb verhalen gelezen en foto’s gezien van mensen die moesten dringen om op de foto te kunnen zonder dat er iemand anders door het beeld liep. Ik heb foto’s gezien waarbij er wel vier of vijf verschillende mensen bij de boog stonden. Verhalen gelezen van mensen die er niet bij nadenken dat anderen ook alléén met de boog op de foto willen, en gerust vijf minuten blijven staan.
Niets van dit alles. Heel gedisciplineerd krijgt een ieder zijn tijd om een foto te laten maken terwijl diegene bij of onder de boog staat. Foto klaar, dan komt de volgende.
Het moet gezegd: wij zijn om 09.30 vertrokken en waren redelijk op tijd. Op het moment dat wij er waren, was er een man of dertig aanwezig. Dat is nog redelijk te overzien. We hebben dan ook prachtige foto’s kunnen nemen ( bekijk ze zelf maar eens ). En we waren inderdaad mooi op tijd: ongeveer drie kwartier later kwamen mensen met horden tegelijk aanlopen. Er was vanaf de parkeerplaats zelfs een hele touringcarbus uitgeladen waarvan iedereen op weg was naar de boog. Toen wij op het punt stonden om weg te gaan was er een man of vijftig aanwezig en werd het ook rommelig rond de boog. We waren dus net op tijd.
Erg blij dat we dit zo hebben kunnen meemaken. Mooie foto’s kunnen maken. Op naar de volgende boog.
We rijden terug naar de kruising en kiezen nu voor de weg richting ‘Devil’s Garden’. Hier kun je een flink aantal trails wandelen. Ook hier zijn we vorig jaar niet geweest. We kiezen nu voor een korte wandeling omdat de vorige met deze hitte toch een flinke aanslag heeft gedaan op onze energie en we zijn inmiddels ook al aardig gekleurd. En dat tussen 10.00 en 12.00 uur…de zon moet z’n hoogste punt nog bereiken.
We kiezen ervoor om de korte wandelingen te doen naar Tunnel Arch en Pine Tree Arch. Leuk om te zien, maar niet echt bijzonder. We lopen door naar Landscape Arch. De op één-na bekendste boog. Het is heen en terug 2,6 km. wandelen. Weer door de brandende hitte.
Maar ook deze boog is dubbel en dwars de moeite waard om voor te zweten. De boog is enorm breed en sinds een aantal jaren ook heel erg dun. Er is destijds een groot deel van de zijkant en bovenkant afgebroken waardoor de boog op die plekken nu heel dun is geworden. Omdat ze verwachten dat de boog binnen een aantal jaar zal instorten zijn de wandelpadden onder de boog door nu gesloten. Je kunt hem alleen nog vanaf een afstand zien en fotograferen. Maar erg de moeite waard.
Genoeg foto’s genomen. We wandelen weer terug naar de camper. We zijn nu toch echt al te lang in de zon geweest. Het is bijna 14.30 en we zijn nu bijna viereneenhalf uur in de volle zon, ook al hebben we ons ingesmeerd. En je voelt het ook, je wordt moe en je huid voelt ‘gaar’ aan. Overigens hadden we geluk dat we konden parkeren. Het stond hélemaal vol, een auto of honderd denk ik, en we konden precies de plek van een kleinere camper inpikken die niet wegging. Inparkeren met een camper van tien meter…je moet alles in je leven een keer gedaan hebben, maar het paste.
We rijden het park nu weer richting de uitgang. Onderweg komen we nog langs de ‘Windows’, de ‘North’- en ‘South’Window. Hier zijn we vorig jaar ook geweest. We lopen er een klein stuk heen maar zodra we de eerste boog hebben gezien geven we het op. We zijn helemaal kapot en kunnen het niet meer opbrengen om nog een keer naar iets te kijken wat we vorig jaar al hebben gezien.
Voor het Geocaching hebben we nog foto’s gemaakt bij de Delicate Arch, North Window en Balanced Rock. Deze plekken mag je loggen als je laat zien dat je er geweest bent door er een foto van te maken en deze te uploaden op de site. Ondertussen staan er 96 caches op onze naam, waarvan 10 in de V.S….
We rijden het park weer uit en gaan nog even langs de Starbucks. ( Gevonden…). We kunnen hier alleen niet zitten omdat het gewoon een afhaalbalie is in een supermarkt. Dus nemen we het mee in de camper en rijden terug naar de campground, vijf minuten verderop. We doen nog even twee wassen in de laundry-ruimte zodat we toch weer wat schone spullen hebben en zo is er weer een dag voorbij.
Morgen verlaten we deze camping en rijden we een flink stuk door, naar Bryce Canyon, waar we ook een campground gereserveerd hebben. We weten alleen nog niet of we daar ook internet hebben. Inmiddels hebben we besloten dat we donderdagavond, de avond voor het inleveren van de camper, niet bij Lake Mead overnachten maar in Las Vegas, op Sam’s Town RV Park. Deze ligt net buiten de Strip en heeft een shuttledienst naar de Strip toe. Dan kunnen we die avond toch nog een keertje een aantal hotels en casino’s bezoeken. Dus ook deze plek is nu gereserveerd.
Tot de volgende keer! Iedereen weer hartelijk bedankt voor de reacties. En Amanda, om nog even op jouw vraag terug te komen: nee, we zijn nog niet van die spinnen zoals vorig jaar tegengekomen. Maar we hebben nog een paar dagen te gaan…
Dag 11: Bryce Canyon
Beste lezer,
Vanmorgen voor de laatste keer wakker geworden op de campground in Moab. We hebben een flinke rijdag voor de boeg, om precies te zijn bijna 280 miles, dus 448 km. Daarom rijden we relatief op tijd weg.
We legen de black- en grey-watertank nog even bij het dumpstation bij de receptie. Deze keer gaat gelukkig wel alles goed.
Van de campground af rijden we weer door Moab heen. We stoppen bij de Subway voor een broodje als ontbijt en als we dat hebben opgegeten lopen we naar de Starbucks voor een ‘Venti Cappuccino’ en een Venti Americano’ ( oftewel: ‘large’).
We nemen de koffie mee om onderweg lekker in de camper op te drinken. Die bekers met die deksel zijn echt heel handig, zeker in combinatie met die grote bekerhouders in Amerikaanse auto’s en campers.
We rijden weer langs de ingang van Arches National Park en zien alweer een heleboel auto’s in de rij staan voor de entree. Ook bij het Visitor Center staat het weer vol. Volgetankt gaan we op weg en kijken hoe ver we met deze tank kunnen komen.
Over Highway 191 rijden we richting de Interstate 70. Hier is de maximumsnelheid 75 m/ph, dus rond de 120 km. per uur. Dat schiet tenminste een beetje op.
We vervolgen onze weg over de nationale weg 24 die langs Hanksville leidt naar Capitol Reef National Park. Bij dit park zouden we ook gebruik kunnen maken van onze Annual Pass, ware het niet dat hier geen entree gevraagd wordt, je kunt dit park gewoon doorrijden.
Bij Torrey verlaten we de 24 en gaan we over op de 12, een schitterende weg die onder andere door Grand Staircase Escalante National Monument leidt. Uiteindelijk geeft de brandstoftank aan dat ik bij Escalante nog een kwart over heb. Geen risico’s nemen, dus hier wordt de tank gevuld. Er gaat 32 gallon in, dat is ongeveer 110 liter. Máár, ik heb inmiddels zo’n 281 miles gereden, dus zo’n 450 kilometer, dus dat is ruim één op vier. Dat heb ik nog niet eerder gehaald met dit bakbeest en is ook erg zuinig te noemen. Normaal is 1:2 of 1:3. Er wordt net iets meer dan $ 100,- afgerekend, omgerekend zo’n € 76,-, voor 110 liter. Dus € 0,69 per liter…Daar kun je dus wel camper mee rijden, ook al is het verbruik zo hoog. Van dat soort prijzen kunnen we in Nederland alleen maar dromen. En dan lopen ze hier in de V.S. te zeuren dat ze zoveel voor de brandstof betalen…
Inmiddels zijn we aardig voor op schema. Eigenlijk was de planning om morgen pas Bryce Canyon te doen maar we zijn waarschijnlijk al rond 14.30 bij de camping bij Bryce Canyon. Zonde om dan de rest van de dag niks meer te doen. Dat betekent dat we morgenochtend meteen weer hier wegrijden en toch nog iets langer in Zion National Park verblijven. Eigenlijk zouden we hier maar een ochtend blijven. Nu gaan we woensdagochtend naar Zion National Park, daar blijven we de hele dag en rijden daarna het park weer uit om net buiten het park op de gereserveerde campground te overnachten. En dan hebben we de laatste dag, donderdag, nog de hele dag de tijd om naar Las Vegas te rijden en daar nog een dag te verblijven.
De campground die net buiten de ingang van Bryce Canyon ligt, is ruim opgezet maar wel prijzig, met $ 43,- de duurste van deze vakantie. Dat heeft natuurlijk ook met de ligging te maken.
We zetten de camper op z’n plek en pakken de rugtas met wat flesjes water en het fototoestel en gaan op weg naar de shuttlebus. We zijn vorig jaar met de camper het park in geweest, dat kan namelijk ook, maar we maakte té vaak mee dat we hem niet meer kwijt konden omdat gewone auto’s op de plekken van campers gingen staan.
Er worden vandaag tevens ook door de brandweer en de National Park Service gecontroleerde branden gesticht. We hebben niet meer precies begrepen waarom dat nou precies gebeurt, maar het gevolg was wel dat door de wind de camping blauw stond van de rook. De zon kwam niet meer door de enorme rookwolk heen en het was daardoor zelfs fris. Het park inkomen en uitgaan was ook een grotere uitdaging merkten we later in de bus omdat de politie het verkeer begeleidde in verband met de branden. Maar de buschauffeur had gelijk met toen hij ons geruststelde dat we in het park zelf geen last zouden hebben van de rook en daar de zon zou schijnen.
Bryce Canyon is een Nationaal Park bekend om z’n amfitheater met ‘hoodoos’. Stenen pilaren die in de loop der jaren door weer en wind zo gevormd zijn en oranje van kleur zijn, vaak met witte toppen erop. Vanaf verschillende uitzichtpunten kun je de hoodoos bewonderen.
Met de bus rijden we naar uitzichtpunt ‘Bryce Point’. We nemen daarna de bus verder naar ‘Inspiration Point’ en lopen vanaf daar, langs de rand van het ravijn, weer twee kilometer terug naar Bryce Point. Verder bezoeken we nog ‘Sunset Point’ en ‘Sunrise Point’.
Het was leuk om het nog een keer te zien, maar na ongeveer drie uurtjes hadden we er wel weer genoeg van. Het was te kort geleden voor ons om nog heel veel indruk te maken. Maar het blijft een bijzonder spektakel.
We hebben flink wat foto’s gemaakt maar het licht is erg lastig in te stellen door de zon die de pilaren zo sterk verlicht. Daarom zijn er lang niet zoveel foto’s gelukt als we hadden gehoopt. We hebben er daarom ook niet zoveel ge-upload.
Morgen dus op naar Zion National Park. Iedereen weer heel erg bedankt voor de leuke reacties, en tot de volgende keer weer!
Dag 12: Zion National Park
Beste lezer,
Het was weer een ijskoude nacht. Zo’n ochtend dat je niet meer onder je dekbed vandaan wilt komen omdat welke kleding je ook aantrekt, alles koud is geworden door de omgevingstemperatuur.
Er is maar één oplossing voor; toch zo snel mogelijk eruit, even opfrissen ( mooie woordspeling ), en meteen weer op pad. Overigens stond het alweer blauw van de rook van de bosbranden. We hoorden gisterenavond toevallig nog twee personeelsleden tegen elkaar zeggen toen ze naar huis gingen, dat ze nu wel konden begrijpen waarom sommige mensen hun geld terug hadden gevraagd. Tsja, dat was misschien ook nog een idee geweest…
We rijden vanuit Bryce Canyon over de 12 en de 89 richting Zion National Park. Over de reis valt niet zoveel bijzonders te melden. We zijn net buiten Bryce nog even gestopt in Red Canyon om een aantal vragen te beantwoorden voor Geocaching. Weer een cache erbij…
Bij de ingang van het park weten we dat ze zullen zeggen dat we extra moeten betalen omdat we met een camper zijn die straks niet door één van hun tunnels past. Je wordt dan onder begeleiding door het midden van de tunnel geleid, het verkeer aan de andere kant wordt dan tegengehouden. Dit gebeurt eigenlijk de hele dag door omdat er zo verschrikkelijk veel campers rijden.
Wat schetst onze verbazing: we hoeven niet te betalen. We wisten namelijk wel dat er wegwerkzaamheden in het park zijn maar omdat het wegbeheer nu onder controle valt van de aannemer, loodst die het verkeer door de tunnel heen. En die rekenen hiervoor geen kosten.
Bijna de hele weg vanaf de ingang van het park tot ruim na de smalle tunnel wordt er aan de weg gewerkt. Overal staan pionnen in het midden wat de weg extra smal maakt voor onze brede camper.
Bij het Visitor Center aangekomen parkeren we onze camper. Voor de auto’s is alles vol, voor de camper hebben we dit keer geluk: er is ruimte over. Dat gebeurt niet zo vaak. Dat komt ook omdat hier gecontroleerd wordt of de juiste voertuigen wel op de juiste parkeergelegenheid staan.
Met de shuttlebus rijden we naar Zion Lodge, één van de punten waar je kunt afstappen, en vanuit waar wandelingen beginnen. Het wordt vandaag 35 graden en er is geen wolkje aan de lucht. Dus om niet leven te verbranden moet je even kijken aan welke kant van de bergen je de wandeling doet en of je dus een beetje schaduw hebt.
We doen de wandeling naar Lower Emmerald Pool. Een makkelijke wandeling over héén én terug ongeveer twee kilometer. Op één of andere manier lopen we alleen via Middle Emerald Pool, die al een stuk hoger ligt. Deze wandeldoelen zijn kleine bergmeertjes die ontstaan zijn door het water uit de watervallen. Tijdens de wandelingen heb je een mooi uitzicht op de steile, rode bergwanden en Zion Canyon, de weg die door dit deel van Zion National Park heen leidt.
Vanuit Middle Emerald Pool blijkt het nog maar een halve mile extra lopen te zijn naar Upper Emerald Pool, de hoogstgelegen. Deze pakken we dus ook nog maar even mee. Dit is toch wel een iets zwaarder stukje door veel los zand en over grote rotsen. Zeker met deze temperaturen erg inspannend. Na een kwartier lopen vanaf de Middle Pool komen we in een klein paradijsje aan. Er zijn uiteraard wel veel andere toeristen maar het is hier echt prachtig. Een grote plas water die eindigt tegen een loodrechte rotswand van een paar honderd meter hoog. Rondom de poel ligt een klein zandstrandje met daar weer omheen een groot aantal rotsblokken en daarachter weer de bomen van het bos. En het is hier werkelijk heerlijk stil, en lekker fris.
Als we hier twintig minuutjes zijn bijgekomen lopen we weer terug naar beneden. En dat gaat natuurlijk altijd sneller en makkelijker. We nemen nu wel de afslag langs Lower Emerald Pool en wandelen verder terug naar Zion Lodge, ons beginpunt. Uiteindelijk zijn we toch zo’n twee uur aan het wandelen geweest.
Bij het plaatselijke afhaalrestaurant halen we voor relatief veel geld een slechte, droge hamburger waarvan je de ingrediënten er los bij krijgt, en aan elkaar gebakken óverkrokante patat. Maar goed, als je trek hebt….
We zijn inmiddels helemaal af door het wandelen en de hitte. We nemen de shuttlebus nog even verder de Canyon om alleen vanuit de bus rond te kijken en blijven meteen zitten voor weer de complete reis terug naar het Visitor Center.
We pakken de camper en rijden naar onze gereserveerde campground een half uurtje buiten het park, Zion River Resort, in Virgin. Hier hebben we vorig jaar ook een nachtje gestaan: een hele nette campground, netjes geasfalteerde plaatsen, sommige met netjes aangeharkte grindbakken. Mooi onderhouden bomen op de plekken en sanitaire voorzieningen ingericht als badkamers: toilet, wastafel en douche in één ruimte.
Het is nog steeds helemaal onbewolkt. Morgen gaan we weer richting Las Vegas voor de laatste nacht met de camper. Het zal daar wel niet veel koeler zijn…
Of we de komende dagen nog internet hebben is even afwachten, jullie merken het vanzelf…
Tot de volgende keer!
Dag 13: Las Vegas
Beste lezer,
Vandaag vertrokken vanaf Zion River Resort richting Las Vegas, naar onze laatste campground.
Het is rond acht uur alweer een graad of 25 en er is weer een strakblauwe hemel. Het grootste deel van de koffers is alweer ingepakt, we zullen de komende zeven dagen uit de koffers moeten leven. Het mooie is wel dat we nog ruim binnen de toelaatbare grens van 23 kg. per koffer zitten. Eén koffer zit nu op 15 kg. en één op 18 kg. We hadden al flink wat spullen ingeslagen, maar daar kan dus blijkbaar nog meer bij….
Van tevoren zoeken we nog even op waar de dichtstbijzijnde Starbucks zit op weg naar Las Vegas. En die is op ongeveer 30 miles rijden bij St. George.
Bij de receptie laten we onze propaantank alvast vullen. Deze wordt gebruikt door de koelkast. Als de camper niet op elektriciteit is aangesloten, dus onderweg en op campgrounds zonder elektriciteitsaansluiting, dan gebruikt de koelkast gas. Zodra je de camper op de campground aansluit op elektriciteit, stopt hij met gas gebruiken.
Hij heeft volgens ons wel héél veel gas gebruikt want de tank nog maar voor 1/3 gevuld na 8 dagen. Vorig jaar hebben we deze hoeveelheid verbruikt in 19 dagen. Morgen maar eens navragen dus bij het inleveren.
Onderweg stoppen we dus bij St. George bij de Starbucks. Eén drinken we er op het terras en vervolgens nemen we er nog een mee voor als we weer verder rijden. Het is vandaag ongeveer 160 miles rijden in totaal, dat valt dus mee. Tevens krijgen we weer een uurtje terug omdat we terugvallen in Californian Time, we verschuiven dus weer een uurtje in de tijdszone.
Op de Interstate 15 tussen St. George en Las Vegas is het nog even aardig werken achter het stuur. Dat kon ik me ook nog wel herinneren van vorig jaar. Het is een twee-baans snelweg waar de maximumsnelheid 75 m/ph is. Maar er zitten flinke hoogteverschillen en bochten in het traject, regelmatig is de adviessnelheid maar 55 m/ph. En er rijden enorm veel vrachtwagens waarvan de één maar 60 kan rijden en de ander weer 80 rijdt. Al met al goed opletten op het overige verkeer, veel inhalen, wat met het teruggaan naar de rechter rijstrook weer goed in je spiegels kijken betekent, zeker bij vrachtwagens, en constant op je snelheid blijven letten in verband met eventuele controles.
De vrachtwagens die je onderweg ziet rijden zijn echt schitterend. En enorm groot ook, sommigen met wel drie trailers achter elkaar.
Rond één uur komen we bij Las Vegas aan. We vinden ook hier nog een Starbucks en drinken er nog een.
We verblijven vandaag op de Sam’s Town RV Park, naast Circus Circus de grootste campground van Las Vegas. Met het verschil dat deze maar $ 23,- kost voor full hook-up, terwijl Circus Circus drie keer zo duur is. Bovendien bieden ze een gratis shuttleservice naar de Strip.
Het is bloedheet hier, rond de 35 graden of hoger. Voor het eerst dat we de airco in de camper aanzetten. We zetten dan ook alleen de camper neer en gaan vervolgens direct naar de Strip. Om de anderhalf uur vertrekt er een touringcar bus die kant op. Het is ongeveer een half uur rijden en dan kun je kiezen of je uitstapt bij Hotel Rivièra of bij Hotel Harrah’s. Beiden aan een aparte kant van de Strip.
Wij stappen uit bij Harrah’s en brengen nogmaals een bezoek aan het Venetian, Caesars Palace en het Bellagio. Bij alle hotels blijven we even wat langer staan kijken bij de tafels waar Roulette gespeeld wordt. Erg leuk om te zien hoe snel mensen geld kwijt raken maar ook hoe snel ze soms weer terug verdienen.
Vervolgens kijken we twee keer naar de fonteinenshow in van het Bellagio en doen we nog één poging om alsnog de cache te vinden die we vorige keer hebben geprobeerd te vinden en die de andere mensen ons toen voor waren die ook aan het Geocachen waren.
Wéér kunnen we het écht niet vinden en lopen we zeker een kwartier te zoeken. Tot opééns een andere vrouw met GPS komt aanzetten. Zij is ook op zoek en heeft hem nog niet gevonden. Mét haar besluiten we de aanwijzing nog eens goed te bekijken en zij weet een engels woord ( wat wij niet goed vertaalden ) dusdanig uit te leggen dat we weten waar we ongeveer moeten zoeken. En ja hoor, gevonden!! Toen we vorige keer tegen die andere mensen zeiden dat ze hem weer mochten verstoppen en dat wij hem zouden zoeken, lieten ze blijken alsof ze hem op de plek teruggelegd hadden waar wij aan het zoeken waren. Maar ze hadden hem helemaal nog niet teruggelegd maar hebben alleen gedaan alsóf en hem later alsnog verderop op de originele plaats teruggelegd. Door hun zijn we dus op het verkeerde been gezet en hebben we echt helemaal voor niks gezocht. Laatste keer dat we andere mensen geholpen hebben, want zij zochten een cache bij Planet Hollywood die zij niet konden vinden, en daar hebben wij wél een duidelijke aanwijzing voor gegeven.
Ondertussen was het een mooie tijd om richting de shuttlebus terug te gaan, die vertrok om 20.00 weer vanaf de Strip terug naar onze campground. Rond 20.45 zijn we weer terug en ruimen we de laatste spullen op uit de camper. Morgenochtend gaan we proberen onze huurauto eerder op te halen dan was afgesproken ( 09.00 ipv 11.00 uur) zodat we niet door de campermaatschappij teruggebracht hoeven te worden naar het centrum van Las Vegas, maar dat we meteen de huurauto mee hebben en zelf terug kunnen rijden. Kijken of dat gaat lukken.
Morgen en overmorgen overnachten we bij tante Dolly, in Wofford Heights. Eerst weer een stukje rijden dus… maar nu weer met een normale auto.
Tot de volgende keer!
Dag 14: Las Vegas – Wofford Heights
Beste lezer,
Een erg onrustige nacht gehad. Het was enorm heet buiten en er werd ’s nachts doorgewerkt aan de weg, vlak bij de campground. Dus herrie van grote vrachtwagens gecombineerd met de herrie van de airconditioning die we wel aan moesten laten omdat slapen anders helemaal niks werd.
Rond 07.00 uur gaan we eruit. Even snel opfrissen en vervolgens de laatste spullen in de koffers gooien. De laatste keer het water en elektriciteit afkoppelen en de slang het afvalwater loskoppelen en opbergen. Een sopje door de camper heen en over de vloer heen want hij moet schoon weer afgeleverd worden.
We gaan nu proberen om de huurauto eerder op te halen dan afgesproken was. Dan kunnen we de huurauto én de camper meenemen naar het camperbedrijf zodat we geen lift terug nodig hebben.
Vanaf de campground is het een half uurtje rijden naar de omgeving van McCarran Aiport. Waar we de vorige huurauto hebben ingeleverd, halen we nu de nieuwe auto op.
Vlak voordat we er zijn tanken we de camper nog even vol. We laten de camper bij het tankstation geparkeerd staan want het is maar tien minuutjes lopen naar Alamo, en daar kunnen we de camper niet zomaar even kwijt.
Bij Alamo wordt in eerste instantie gezegd dat als we de auto twee uurtjes eerder willen ophalen ( inmiddels nog maar 1 uur en 40 minuten ), dat we dan een hele dag bij moeten betalen. ( Hoezo strikt?). Maar als we aangeven dat we de auto woensdag rond 18.00 uur alweer inleveren in plaats van donderdag 11.00 uur, kan het wel.
Er wordt nog even geprobeerd een upgrade aan te smeren die geen upgrade is. We hebben een Chevrolet Sebring cabrio gereserveerd, en er wordt gevraagd of we willen upgraden naar een Ford Mustang cabrio voor $ 22,- extra ( !!!) per dag, bijna een kwart van de prijs extra. Gelukkig weet ik nog van vorig jaar dat de Ford Mustang eigenlijk nog kleiner en niet eens bijzonderder is dan de Chevrolet, dus we wijzen dit ‘aanbod’ vriendelijk af.
In de parkeergarage kunnen we kiezen uit drie auto’s, één zilveren en twee donkergrijze, dus kiezen we een donkergrijze. We rijden terug naar het benzinestation om de camper op te halen, ik rij in de camper en Madelon in de auto achter mij aan, op weg naar het camperbedrijf. Het is ongeveer een kwartiertje rijden.
Het afleveren van de camper is relatief snel en makkelijk gebeurd. Er wordt even gekeken of er schade is en of de binnenkant netjes is, we tekenen het formulier dat alles in orde is en vervolgens stappen we in de auto. Het is even rommelen met de elektrische kap maar aan de binnenkant van de achterklep blijkt de gebruiksaanwijzing te staan. We moeten de kap even open hebben zodat we één koffer op de achterbank kunnen gooien. Zodra het dak weer dicht is kan de andere koffer in de achterbak.
Op naar de richting van Bakersfield, om precies te zijn Wofford Heights. Alles gaat over de I15 dus dat rijdt lekker door. Bij Primm gaan we nog even van de snelweg af om nog even langs de Outlet Malls te gaan. Bij G for Guess kan Madelon deze keer niks vinden maar bij Tommy Hilfiger doen we nog even wat inkopen. Ik koop een nieuwe riem en Madelon een handtas, een trui en twee shirts. We weten dat we ook nog Outlet Malls tegen gaan komen vlakbij Los Angeles, bij Camarillo, dus daar gaan we ook nog heen. We moeten nu namelijk ook nog een aantal uur doorrijden naar Wofford Heights.
Onderweg loopt de temperatuur volgens de meter in de auto op naar 102 Fahrenheit, ongeveer 39 graden Celsius…
Rond half zes komen we aan bij Tante Dolly. Het weerzien is weer leuk en het voelt niet eens alsof het alweer een jaar geleden is dat we hier waren. We kletsen eerst weer even lekker bij en Tante Dolly heeft er voor gezorgd dat er heerlijk eten klaar staat. Ook heeft zij, net als vorig jaar, een programma voor ons opgenomen van Discovery Channel, in dit geval over Bryce Canyon en Zion National Park. Vorig jaar had ze al een aflevering over de Grand Canyon opgenomen. We hebben dus weer even een uur heerlijk onderuit gezakt zitten kijken ( weer jaloers als we alleen de tv zelf al zien).
Rond een uur of half elf zijn we hard aan onze slaap toe. We slapen na negen nachten weer een keer in een normaal bed. En nog beter: er is hier echt niks te horen ’s nachts, dus lekker doorslapen vannacht.
Tot morgen!
Dag 15: Sequoia National Forest
Beste lezer,
Prima geslapen afgelopen nacht en toch zijn we alweer rond 07.00 uur wakker. De lucht is weer strakblauw, het ziet er naar uit dat het weer prachtig weer gaat worden.
Na het ontbijt hebben we een koelbox ingepakt en Tante Dolly had het idee om naar Sequoia National Forest te gaan. We hebben het eerst nog over Sequoia National Park gehad, maar dat is te ver rijden. Omdat de ingang helemaal in het noorden ligt is dat zo’n drie uur heen en drie uur terug rijden. Dat is een beetje teveel van het goede. Terwijl we in het National Forest net zo goed dezelfde bomen kunnen zien.
Vandaag laten we ons rijden in de luxe ‘Van’ met de ‘captainchairs’, en kunnen we van de omgeving genieten.
We stoppen even in Kernville waar Tante Dolly tweemaal in de week koffie gaat drinken zodat wij daar even koffie kunnen halen voor onderweg. Kernville is een heel leuk dorpje met authentiek uitziende winkeltjes en restaurantjes en een gezellig pleintje.
Vervolgens rijden we over een lange bochtige weg verder naar Sequoia National Forest. Hier staan zo’n 100 sequoia bomen die je via een geasfalteerd pad kunt zien.
Na zo’n uur gewandeld en gefotografeerd te hebben lopen we terug richting de auto en zoeken we vlak bij de auto een picknicktafel uit waar we de meegebrachte bolletjes, chips, oatmeal cookies en Starbucks Frappucino flesjes ( !! ) opeten en drinken.
Op de terugweg rijden we nog even langs een klein vissersmuseum en forellenkwekerij waar Oom Daan, de vier jaar geleden overleden man van Tante Dolly, vroeger vrijwilliger was.
Als we weer thuis bij Tante Dolly zijn kan ik mooi even het verslag van gisteren en een deel van vandaag typen en vervolgens een aantal foto’s uploaden, dat via ‘wired’ internet toch een stuk sneller gaat dan via ‘wireless’.
Aan het einde van de dag gaan we terug naar Kernville waar we bij de Italiaan lekker eten en lekker kletsen. We hebben het nog even over al het Ben & Jerry ijs dat we tot nu toe gegeten hebben en hebben het erover dat we ook al ‘Starbucks’-ijs hebben gezien in de winkel. Tante Dolly doet verbaasd en gaat erin mee, totdat thuis blijkt dat ze als verrassing al een grote beker Starbucks-ijs gekocht had. Daar hebben we dus nog even lekker van genoten en vervolgens zijn we naar bed gegaan.
De wekker staat op 06.00 uur, morgen gaan we vanuit Wofford Heights naar Los Angeles, ook weer een paar uur rijden.
Tot morgen!
Dag 16: Los Angeles
Beste lezer,
Vanochtend om 06.00 uur liep de wekker af. De bedoeling is om 07.00 uur weg te rijden vanuit Wofford Heights richting Los Angeles, om precies te zijn Long Beach waar we met Michael & Danielle hebben afgesproken. Zij zullen ons weer meenemen naar waar wij naar toe willen zodat we niet zelf hoeven te zoeken.
Tante Dolly rijdt een stuk met ons mee om richting Bakersfield te komen en vanuit daar de Highway op te komen. Vervolgens zullen we in Long Beach de zoon en dochter van Michael & Danielle ontmoeten, Merryl en Spencer.
Het is eerst een flink stuk rijden door de Canyon tussen Wofford Heights en Bakersfield. Enorm veel bochten, maar we hoeven alleen maar te volgen. Tante Dolly rijdt aardig door…We stoppen onderweg nog even bij een koffietent om nog een lekkere beker koffie in de auto mee te nemen en nemen weer afscheid van Tante Dolly. Onderweg neemt zij een andere afslag om weer terug naar huis te gaan.
Wij komen uiteindelijk rond 10.45 in Long Beach aan. Hier woont Spencer. Michael en Danielle wonen zelf in Bakersfield maar hebben een feest gehad in Santa Barbara en zijn hier blijven slapen. Zo kon iedereen elkaar weer een keer zien.
We laten onze auto staan en rijden vandaag met hun mee. We zetten eerst Merryl weer af bij haar appartement vlakbij haar college. Vervolgens gaan we met z’n vijven verder naar richting Hollywood. Maar eerst stoppen we om wat te eten bij de Japanner. Met stokjes eten…het is even wennen, maar het gaat eigenlijk prima. Heerlijk gegeten en nog heel goedkoop ook.
Na de lunch rijden we door naar Hollywood waar we de Walk of Fame willen zien. Je hebt dan al snel een idee van de foto’s die je vaak op internet ziet, of in tijdschriften. Maar in werkelijkheid is de Walk of Fame zó uitgebreid dat die doorloopt over door de straten ver buiten het centrum van Hollywood.
Eenmaal aangekomen bij het bekendste deel, waaronder het Chinese Theater, blijkt dat de straten zijn afgesloten en je over de stoep maar een klein stuk kunt zien omdat alles is afgezet met hekwerken. Er schijnt een filmpremière te zijn waar veel fotografen op zijn afgekomen en toeristen die met camera’s staan te kijken. Uiteindelijk blijkt het te gaan om een film waarin acteurs meespelen die wij niet zo heel goed kennen.
Al met al zijn we hier dus snel klaar, want er is gewoon niet zoveel te zien. Maar toch nog een paar van die sterren in het trottoir gezien.
Vervolgens rijden we door naar het Griffith Observatory. Vanuit hier kun je sterren kijken maar heb je ook gewoon een prachtig uitzicht op de skyline van Los Angeles. Het is alleen zó onwijs druk dat ver voorbij de parkeerplaats terug de berg af staan geparkeerd. Er is werkelijk geen plekje meer te bemachtigen. Misschien niet zo heel raar, op zondag, en het was nog prachtig weer ook, strak heldere lucht. Toch hebben we een mooi uitzicht gehad door de rit de berg op.
Het begint ondertussen alweer laat te worden, richting 18.00 uur, dus rijden we terug richting Spencer z’n huis. Hier eten we nog wat en kletsen weer over van alles en nog wat. We boeken voor onszelf een kamer in het Best Western Hotel, vijf minuten rijden hier vandaan. Morgen gaan we kijken wat we dan weer gaan doen, dan gaan we nog een dag met Michael en Danielle mee, die speciaal voor ons een dag vrij hebben genomen. Ondertussen beginnen de dagen te tellen: nog drie volle dagen en dan zitten we weer in het vliegtuig terug.
Tot de volgende keer!!
Dag 17: Malibu – Camarillo
Beste lezer,
Vannacht prima geslapen in het Best Western hotel in Long Beach. Het lag vlakbij het vliegveld, toch hebben we er geen problemen van ondervonden.
We stappen rond kwart over acht weer in de auto, terug naar het huis van Spencer. We gaan met Michael, Danielle, Spencer en Dani ontbijten. Het wordt een heel leuk restaurantje vlakbij zijn huis.
Het is zo’n heerlijk ongedwongen Amerikaanse ‘diner’, met van die leuke bankjes en het bestek met servetjes gewoon op tafel gelegd. Koffie die – onbeperkt – uit potten ingeschonken wordt en onbeperkt ijswater. De kaart is echt onwaarschijnlijk uitgebreid, met alleen maar ontbijt- en lunchgerechten. De bediening is vrij in de omgang, maar niet amicaal. Lopen gewoon rond in korte broek, t-shirt en sportschoenen maar komen wel tijdens de maaltijd tot drie keer aan toe vragen of alles naar wens is en koffie bijschenken. Kom daar maar eens om in Nederlands. De gerechten zitten allemaal rond de $ 9,- en wat je daarvoor krijgt is onwaarschijnlijk veel. De meeste gerechten zijn eiergerechten met aardappels en toast. De eieren zijn over het algemeen ‘scrammbled’, en ik had ze dan bijvoorbeeld met stukjes worst die door honing waren gehaald, spek en gebakken aardappels. Toast ernaast met de boter er al tussen en er staat jam op tafel. Ik ben absoluut geen eter op de vroege ochtend, maar dit was echt heerlijk. En druk dat het er was!
Na het ontbijt zetten we Spencer en z’n vriendin Dani weer af bij hun huis en rijden wij achter Michael en Danielle aan om naar het J. Getty House te gaan. Dit was een heel rijke man die een enorm huis heeft gebouwd wat hij zelf nooit heeft gebruikt. Dit huis is later in gebruik genomen als museum en momenteel herbergt het een enorme tentoonstelling van opgegraven spullen uit de Griekse en Romeinse periode, allemaal tussen de 3000 vóór en 500 ná Christus. Ook zijn er mensen die objecten die zij hadden, hebben geschonken aan het museum. Hun naam wordt er dan ook bij gezet.
De entree is gratis, je moet alleen het parkeergeld betalen. Er zijn maar een aantal tickets per dag die worden weggegeven en je kunt eventueel via internet reserveren en voor welke tour je er dan wilt zijn. Wij hadden de ronde van 12.00 uur en je kunt dan zelf rondkijken, zo lang als je wilt. Je hoeft dus niet om een bepaalde tijd weg. Het Getty Museum staat in Malibu.
Nadat we zo’n drie uur hebben rondgekeken gaan we richting het noorden. Wij moeten uiteindelijk naar Santa Barbara, waar we twee nachten in het Holiday Inn Hotel zitten en Michael en Danielle gaan weer terug naar Bakersfield.
Het laatste wat we samen gaan doen is nog even langs Camarillo, tussen Malibu en Santa Barbara in. Hier hebben ze een enorm outlet shopping center. Madelon koopt zich weer helemaal gek bij de Guess waar ze twee horloges, twee paar schoenen, een paar slippers en twee armbandjes koopt.
Eigenlijk zijn we na anderhalf uur, zo tegen vijf uur, alweer zo moe dat we het voor gezien houden. We nemen afscheid van Michael en Danielle en gaan zelf richting Santa Barbara, nog zo’n drie kwartier rijden.
We proberen nog even bij de kust te komen maar zonder kaart van deze stad is dat lastig. We willen nadat we zijn ingecheckt nog even kijken of het lukt, maar het is zó snel donker nadat de zon onder is, dat tegen de tijd dat we er zijn is het volledig donker. We eten dus nog maar wat en gaan rond half tien terug richting de kamer. Een prima kamer voor de komende twee dagen. Nog even geknutseld met het gewicht en de inhoud van de koffers zodat we weten wat er eventueel nog bij kan.
Nog twee dagen te gaan, waarvan één volle dag zonder ergens rekening mee te hoeven houden. Morgen dus. Eerst maar ’s slapen.
Tot de volgende keer!!
Dag 18: Santa Barbara – Camarillo
Beste lezer,
Prima kamer hier in het Holiday Inn alleen de badkamers zijn wat gehorig. De kamer zelf weer niet, vreemd. Vandaag onze laatste lange dag want morgen om 18.00 uur moet de auto ingeleverd worden.
Het is, zoals bijna elke dag hier aan de kust, zwaar bewolkt, of eigenlijk meer mistig. Dat scheelt in temperatuur zo’n twintig graden met die in de buurt van Las Vegas. Jammer is ook dat je bijna geen zicht hebt op de zee omdat de bergen alle mist tegenhouden. Achter de bergen is het dus over het algemeen mooi weer, maar vóór de bergen, dus aan de zee, blijft het de hele dag bewolkt en mistig. En dat is nou juist waar wij verblijven deze dagen.
We wilden eerst nog een stuk van de Highway 1 rijden vandaag, ook wel de mooiste weg van Amerika genoemd vanwege zijn mooie uitzichten onderweg, maar door de mist doen we dat toch maar niet.
We besluiten eerst maar eens in Santa Barbara zelf te blijven en richting het strand te gaan. De weg langs het strand is namelijk wel gezellig en zeker rond de pier is het leuk om rond te kijken naar wat mensen er allemaal doen.
Je kunt er redelijk parkeren en het is vrijwel overal gratis. We zien langs het strand mensen fietsen, hardlopen, op het strand volleyballen, honden uitlaten, eigenlijk kun je er uren kijken. Nadat we even hebben rondgelopen rijden we langzaam Santa Barbara uit en besluiten we nog een keer naar Camarillo te gaan, naar de Outlet Malls. Ook hopen we dat daar het weer iets beter is, dat was gisteren wel het geval namelijk.
Over Highway 101 rijden we naar Camarillo en helaas is het ook hier fris en bewolkt. Toch houden we het ook hier weer vol van half twaalf tot half drie. Vervolgens besluiten we om langs de kust nog wat verder te rijden richting Malibu en Santa Monica. We stoppen onderweg nog een aantal keer om wat foto’s te maken en rijden dan langzaam aan terug naar Santa Barbara.
We zetten de auto neer bij het hotel en lopen vervolgens naar de overkant naar ‘Denny’s’ om te eten. Je kunt hier heel erg lekker, heel erg gevarieerd en redelijk goedkoop eten. Wij hebben uiteindelijk vóór, hoof- en nagerecht en twee drankjes voor $ 43,- gegeten en gedronken. Ook voor ontbijt hebben ze een heel uitgebreid menu. Absoluut de moeite waard.
We gaan de koffers verder inpakken. Morgen checken we uit en kijken we wel waar we nog aan toe komen om nog te doen voordat we de auto weer moeten inleveren.
Oh ja, en nog helemaal vergeten te vermelden dat ik gisteren vanuit de auto een dolfijn heb zien zwemmen! Madelon is nog steeds bedroefd dat zij ‘m niet zag. Er zijn worden zelfs tours georganiseerd waarbij je walvissen en dolfijnen kunt spotten. Maar zo’n tour is ook weer $ 94,- per persoon. Volgende keer maar weer…
Foto’s kun je weer zien op: http://michaelwesseling.magix.net/album
Dag 19: Citadel Outlets en Beverly Hills
Beste lezer,
De laatste dag is aangebroken. We zijn uitgechecked bij het Holiday Inn Hotel en gaan eerst even ontbijten. Omdat we gisteren zo goed hebben gegeten bij Denny’s en we het ontbijtmenu al bekeken hadden, gaan we daar nu dus ook ontbijten.
We kiezen voor het ontbijt waarbij je uit vier gerechten mag kiezen. Die gerechten kunnen bijvoorbeeld bestaan uit: twee pannenkoeken, toastbrood, een engelse muffin, spek, gebakken eieren en nog veel meer. Je betaalt dan ongeveer $ 5,- voor die vier gerechten en voor extra gerechten betaal je $ 0,99 extra.
Uiteraard is het weer véél te veel maar wel erg goed te eten.
Vervolgens besluiten we vandaag voor de verandering om nog maar eens te gaan shoppen. Op internet hebben we gevonden dat Los Angeles zélf ook een outlet mall heeft. Daar gaan we dus heen, en verder kijken we wel wat we gaan doen.
Uiteraard stoppen we onderweg nog even bij de Starbucks.
Om niet direct door naar LA te rijden doen we de toeristische route over Mulholland Drive door Beverly Hills. De huizen die we hier zien ( en vaak ook niet zien ) zijn natuurlijk met niet veel anders te vergelijken. Onderweg kom je langs een aantal punten waar je uitzicht hebt over LA. Ook het Hollywood sign kunnen we erg duidelijk in beeld krijgen. Het lijkt er even op alsof we nog bijna zonder benzine komen te staan omdat de benzinemeter van een kwart ineens terugvalt naar leeg, en het lampje begint te branden. Hij zal dan vast nog niet leeg zijn, maar om het risico van langs de weg staan te voorkomen vragen we toch maar even de weg naar het dichtstbijzijnde benzinestation.
We komen uiteindelijk, na deze toeristische route, weer Freeway 101 uit die ons naar de Interstate 5 leidt. Aan deze weg ligt een afslag naar de outlet malls.
Ik wilde toch nog wel even bij Tommy Hilfiger kijken maar juist deze blijkt te worden verbouwd en gaat in oktober pas weer open. Er is wel een Tommy Hilfiger voor ‘kids’, maar daar zal ik niet zoveel aan hebben. Teleurstelling….
Gelukkig blijken ze in de winkel voor kids een afdeling voor de normale dames- en herenkleding te hebben gemaakt. We shoppen weer voor veel meer dan goed voor ons is.
Als we uitgeshopt zijn gaan we nog even naar Venice Beach. Dat wilden we eigenlijk sowieso doen maar uiteindelijk kom je altijd tijd te kort. Maar omdat dit redelijk dicht bij het vliegveld ligt, waar we de auto moeten inleveren, besluiten we daar toch heen te gaan. Dan maar iets later inchecken in het hotel.
Venice Beach is heel erg gezellig. Er gebeurt veel op straat en de huisjes die langs de boulevard staan zien er gezellig uit. Veel fietsers, hardlopers en skaters. Zelfs mensen die zich op hun skateboard door hun hond laten voorttrekken….
Wat wel jammer is, is dat vooral het hoofdgedeelte een beetje verpest wordt door mensen die op straat hun zelfgemaakte cd’s aan de man proberen te brengen door je midden op straat aan te spreken, en dat dan door meerdere mensen over een paar honderd meter. En de winkeltjes worden hier vooral bedreven door handelaren en vage mensen. Maar toch is het beslist de moeite waard om er heen te gaan. Je kunt overigens $ 9,- parkeergeld besparen door aan de straat te parkeren die parallel aan de boulevard ligt. Je mag hier langs de stoeprand parkeren, zolang het maar niet langs de rode gedeelten is.
Rond half zeven gaan we richting het hotel om daar de bagage alvast af te droppen op onze kamer en daarna de auto in te leveren. We krijgen nu wel meteen een prima kamer die een stuk rustiger ligt dan de vorige keer.
De auto afleveren verloopt weer heel soepel: doorrijden in de aangegeven rijbanen, uitstappen en je auto wordt weer ‘uitgescand’. Je krijgt een bonnetje mee met hoeveel mijlen je hebt gereden en dat was het. Hij gaat direct weer in de rij in een enorme wasstraat waar ze gewassen, uitgezogen en gepoetst worden.
Door de shuttleservice van Alamo worden we terug naar het hotel gebracht. We lopen – ook hier – naar Denny’s en eten daar ons avondeten. Het zit echt stampvol en helaas gaat het allemaal wat minder soepel dan gisterenavond. We hebben als voorgerecht een groot bord met nacho’s besteld en vervolgens staat binnen een minuut ook het hoofdgerecht op tafel. De serveerder reageert een beetje vaag en zegt dat het zo moet en dat hij het nu niet meer kan veranderen. Als Madelon er wat van zegt neemt hij wel haar eten mee terug, maar niet dat van mij. Dan maar haar eten ook weer op tafel, grote kans dat we anders straks hetzelfde eten, maar dan koud, weer terugkrijgen.
Als we klaar zijn met eten knippen we van de nieuw gekochte kleding van vandaag de prijskaartjes af en wegen we de koffers: één is 22,9 kilo, één is 22,5 kilo. En 23 kilo is toegestaan. Als dat niet mooi uitgerekend is…Twee nieuwe spijkerbroeken gaan in de rugtas bij de handbagage zodat we niet over het maximum gewicht heengaan. De rugtas weegt overigens ook 9 kilo, waar 18 is toegestaan. En dan hebben we nog de rugtas met fotoapparatuur en filmcamera.
Rond een uur of tien gaan we slapen. Gelukkig is het redelijk rustig hier. Bijna zes uurtjes slapen en dan gaan we er weer uit. We staan om kwart voor vier op zodat we kwart over vier naar buiten kunnen lopen bij het hotel en kunnen afwachten wanneer de shuttle bus komt. Om vijf uur moeten we op het vliegveld zijn want om zeven uur vliegen we.
Morgen het laatste deel over de vlucht!
Dag 20: De reis terug
Beste lezer,
Als om kwart voor vier de wekker gaat, dan is het alsof je net een uurtje geslapen hebt. Maar we zullen er tóch uit moeten. Je slaapt toch al niet echt lekker als je weet dat je vliegtuig een paar uur later gaat.
Even douchen en direct naar beneden, om kwart over vier hebben we uitgecheckt. We lopen naar buiten en daar staat precies een shuttlebus klaar voor vertrek. Dat we deze bus hebben betekend wel dat we al om half vijf op het vliegveld zijn. Maar dan zijn we in ieder geval op tijd.
De koffers wegen volgens de weegschaal van Continental Airlines 22,9 kilo en 22,4 kilo. Als dát niet mooi uitgemeten is? We hoeven de koffers niet meer op te halen in Amerika, ze worden op de terugweg direct doorgelabeld naar Schiphol.
Bij de securitycheck willen ze onze rugzak even nader onderzoeken. Niks te vinden natuurlijk, maar wel een beetje slecht dat ze het flesje zonnebrand olie niet gevonden hebben, dat nog in de tas was blijven zitten. Dus toch een flesje vloeistof door de controle gekregen…alleen was het in dit geval toeval.
We halen onze laatste koffie bij de Starbucks en blijven hier een uurtje zitten. Rond half zeven gaan we boarden dus gaan we rond zes uur die kant op.
We hebben een kleiner vliegtuig nu maar wel weer met eigen schermpjes. We kunnen dus in ieder geval zelf kiezen wat we kijken.
De reis duurt vijf en een half uur en op Newark Liberty Airport stappen we weer uit. We hebben nu twee en een half uur de tijd om over te stappen. We hoeven niks meer te doen dan alleen nog boarden straks. Dus eerst maar even wat weten en rondkijken in de shops.
Om half zeven plaatselijke tijd vliegen we weer verder. Rond kwart voor zes kunnen we weer boarden.
Ook nu hebben we weer eigen schermpjes, met touchscreen zelfs. Blijkbaar heeft Continental dus gewoon nieuwere vliegtuigen die dit allemaal hebben. In dit vliegtuig kun je een keuze maken uit 40 films, 70 televisie afleveringen, 150 soorten muziek en allerlei spelletjes. De reis van zeven en een half uur gaat dan ook zó snel, dat het bijna zonde is om uit te stappen. Als elke reis zo zou zijn zou vliegen totaal geen probleem meer zijn.
We hebben wel flinke turbulentie onderweg, de eerste twee uur gaat het ‘fasten seatbelt’ lampje niet uit. Ook maakt het het eten wat lastig.
We komen wel mooi op tijd aan op Schiphol, om 06.50. Om half acht staan we buiten met de koffers waar Dick ons weer staat op te wachten met de auto. We hebben nog geluk gehad dat we niet gecontroleerd werden door de douane want we zaten flink boven onze toegestane hoeveelheid die we mee mochten nemen Nederland in.
En om kwart voor negen zijn we dan weer thuis, alsof we nooit zijn weggeweest.
We willen iedereen bedanken voor alle reacties die jullie hebben achtergelaten op de weblog. Dit heeft toch wel extra gestimuleerd om de verhalen te blijven schrijven.
Tot ziens allemaal!
© USA4ALL & Michel Wesseling
