Dag 1 – 29/08/2004
Neerpelt 29 augustus 2004.
9 maanden na dat wij (Lucienne,Gerda,Luc en Walter) afgesproken hebben voor samen een bezoek te brengen aan de USA is het zover. De wekker staat op 5.00 h (BT= Belgische tijd) want om 6.00 zou Guido Poels ons naar Zaventem rijden.
Om 7.30 (BT) staan we in Zaventem, waar we na het aanpassen van onze vliegtuigtickets kunnen inchecken. We staan als eerste en enige in de rij. Een vriendelijke maar kordate mevrouw van de security begint ons vragen te stellen over het doel van onze reis en de inhoud van onze bagage, waarna we onze instapkaarten ontvangen. Na wat rondgehangen te hebben in het luchthaven gebouw (onze vlucht vertrekt om 11.10 (PT)), besluiten we naar de instapplaats te wandelen. De controle van de beveiliging in het begin waar elke passagier door moet verloopt zeer vlot. Is dit nu de beveiliging na 09/11 zeggen we tegen elkaar. Te vroeg geroepen. Bij het aankomen bij inscheepplaats krioelt het van de veiligheidsmensen. De hele handbagage wordt leeggemaakt en gecontroleerd. Alle elektronische apparatuur dient opgestart te worden, we worden gefouilleerd en zelfs de schoenen moeten uit. Het inschepen gebeurt niet aan de pier maar worden via bussen naar een vliegtuig gebracht dat ergens op de luchthaven ver van alle gebouwen geparkeerd staat. Het vliegtuig een Boeing 737-300 is een ouder vliegtuig, binnen in was het zeker netjes en comfortabel. We worden naar de laatste plaats in het vliegtuig verwezen en krijgen per twee een plaats aan het raam. Tot onze vreugde was er meer dan voldoende beenruimte. Het vliegtuig loopt snel vol en om 10:25 (BT) taxiën we naar de landingsbaan voor een vlucht van ca 8 uren naar New-York. Aan eten en drinken ontbreekt het niet, alleen de stewardessen zijn blijkbaar aan het vliegtuig aangepast en zijn niet meer van de jongste. De vlucht gaat over Groot Brittanië en dan via de 50 ste breedtegraad steken wij over naar Amerika. Na een voorspoedige vlucht krijgen we in de verte New-York te zien met zijn wolkenkrabbers. Het Vrijheidsbeeld kunnen we in de verte nog net onderscheiden.We landen ons om ca.13.30 (PT=plaatselijke tijd) op JFK. Het landen zelf gebeurt wel niet redelijke zachtjes. It’s a cowboy lachte een Amerikaan langs ons. Het is in België nu 18:30. Op JFK moeten we door de immigratie en de papieren die we in het vliegtuig hebben moeten invullen worden hier afgegeven. Deze mensen waren zeer vriendelijk en stelden alleen enkele vragen, zoals wat we hier kwamen doen en hoelang we gingen blijven. Er kon zelfs een lachje af en met een “goede reis” mochten we naar de valiezen. Het oppikken van de valiezen en de douanecontrole ging nog vlotter. Onze valiezen terug op de band van Delta Airlines. Door de terug zeer strenge controle en we konden beginnen aan onze binnenlandse vlucht van New-York (JFK) naar Los Angeles (LAX).
Weer een vlucht van ca 6 uren. De vlucht leek ons echter minder lang. Het weer was prachtig en een uur voor de landing konden we genieten van het landschap onder ons, met ondermeer de Grand Canyon, Palm Springs en ten slotte LA. Om ca. 18.00 (PT) – 03:00 (BT maar dan voor hun 30/08) landen we in LA op Los Angeles International Airport (LAX). Na een reis van ca 12.000 km en 21 uren (vanaf thuis) onderweg staan we eindelijk waar we moeten zijn voor het begin van onze reis. Het ophalen van onze valiezen gaat snel en op een mum van tijd staan we buiten op straat voor de vlieghaven. Bussen van de verhuurfirma’s van auto’s rijden af en aan en zeer snel staat er een bus van Alamo voor onze neus. We gaan onze auto afhalen. We laten ons voor een klein bedrag een upgrade aansmeren, maar als we de auto zien zijn we allemaal dik tevreden, wat een luxe. Een Dodge Durango. Natuurlijk een automaat zoals praktische alle auto’s hier. De motorinhoud weet ik nog niet maar het voelt aan gelijk een 8-cilinder. Met onze GPS in de hand op weg naar Hollywood naar ons eerste hotel “Hollywood Orchid suites”. Ondanks onze GPS hebben we toch een paar maal de verkeerde afslag genomen, niet moeilijk als ge dat hier allemaal ziet, een wirwar van wegen. We geraken toch snel op de plaats en het inchecken gaat zeer vlot, de auto kunnen we parkeren in de parkeergarage (hij gaat er echter maar juist onder). De parkeerplaatsen in de garage hebben geen nummers maar namen, en we parkeren de onze op “Brad Pitt”. Het is ondertussen ca 20.00 h (5.00 BT) en we besluiten nog ergens vlug iets gaan te eten. Het wordt een………. Hamburger. Na het eten – niemand heeft alles opgegeten – lopen we een straat verder en waar staan we …. op Hollywood Boulevard en de Walk of Fame met de sterren in de voetpaden op amper 100 meter van ons hotel. Het bruist er nog van het leven en we besluiten te voet een toertje te doen op deze befaamde Boulevard. Na een snel bezoek aan Chinese Kodak Theater gaan we toch maar terug naar ons hotel het is nu 23.00 h- 29-09 (8:00 BT – 30-09 ) en de lange reis laat zich nu toch gevoelen. Na een verkwikkende douche kruipen we allemaal lekker onder de wol.
Dag 2 – 30/08/2004
Mijlstand auto: begin:11343 – einde:11414
Afspraak opstaan om 8:00 h. Alle wekkers hadden het laten afweten en het werd uiteindelijk 8:30 voor dat de laatste wakker gemaakt werden. Het eerste werk was een ontbijt zoeken want hoewel een prima hotel het ontbijt is er vandaag en morgen niet bij. Bij het buitenkomen van het hotel zien we opeens Superman die hulp vraagt bij de brandweer .0p een korte afstand van het hotel vinden we een eetzaak waar we ontbijt kunnen krijgen = kopen. Het menu was eieren, spek en toast en een grote beker koffie. De koffie was ondanks onze inlichtingen (slappe koffie) best te genieten. Na dat we onze buik gevuld hadden (Luc heeft twee buiken, want hij at de helft van Gerda erbij op) hebben we onze planning van vandaag besproken. Eerst hebben we Hollywood boulevard afgewandeld en een bezoek gebracht aan Chinese Theater, je weet wel waar de bekende sterren hun handen en voeten in het cement afdrukken. Hier waren ze op het moment een gefilmd interview aan het maken. We zijn dan maar effen in het beeld gelopen, het zou eens kunnen dat we s’ anderdaags op tv zijn gekomen? Tevens zijn we Batman en Batwoman tegen gekomen en een praatje gemaakt met hun. (foto later te zien na aankoop van reisverslag want het heeft ons twee dollar gekost).
Na al deze emoties zijn we ons dan maar gaan ontspannen in de villawijk van Bel Air (Beverly Hills) daar waar de grote sterren hun stulpje hebben. Hiervan is echter weinig te zien, want ze zijn allemaal goed afgeschermd tegen pottenkijkers (Wij dus). De omgeving hier, in de heuvels van Los Angeles is wel de moeite waard. Zul je wel zien op foto’s, gratis deze keer. Van Bel Air richting Santa Monica beach, naar de Baywatch girls die jongens bleken te zijn. Onze Gerda trapte daar met haar mooie voetjes in de olie van een tanker, waarna ze natuurlijk hulp ging vragen aan de mooie baywatch boy (foto krijg je niet te zien = gecensureerd) . De hongerige magen begonnen te grommelen en we hebben dan maar besloten een pizza uit de hand te eten op de Santa Monica Pier. De grote pizza’s vielen wat klein uit, maar onze magen waren desondanks tevreden. Met een wandeling over de pier en het strand met een stralende blauwe hemel en stralende zon bij temperatuur van 73° Fahrenheit (zoek het zelf maar op), sloten we ons bezoek aan deze prachtige plaats aan de Stille (of Grote) 0ceaan af. Op zoek naar een isomo wegwerp-koelbox hebben we enkele grootwarenhuizen afgeschuimd en omdat we zolang hebben moeten zoeken hebben er maar twee gekocht. Daar deze grote uitgaven, ze kosten zo’n $ 3.99 per stuk zijn we niet uit eten gegaan en hebben we maar een Amerikaanse kip met bijbehorende groenten en patatten gekocht. Ondertussen waren we wel zo’n 35 mijl (x1,6 = km, ik zeg het er maar bij voor diegene die te lui zijn voor het op te zoeken) van ons hotel afgedwaald. Via de Interstate zijn we terug naar Hollywood gereden. Zeer druk verkeer, de Interstate is een autosnelweg met meestal 6 rijstroken, die allemaal goed bezet waren. Het verkeer was echter vlot door het zeer gedisciplineerd rijgedrag van de Amerikanen. Na een rit zonder problemen zijn we aan het hotel aangekomen. De tafel was vlug gedekt en de kip was vlug op en onze honger was gestild. Toen Luc dringend naar het toilet moest merkten we dat de deur van de wc op ons appartement gesloten was. We hebben geklopt maar er deed niemand open. We hebben dan maar 911 gebeld en het probleem werd spoedig hersteld. We hebben hem ook gevraagd voor de afwas te doen maar dat was niet in de prijs inbegrepen. Nog even het nachtleven in van Los Angeles, maar de nacht was al gevallen en het leven was weg. Dan maar terug naar het hotel want iedereen was moe en verlangde naar een verkwikkende douche en een zacht bedje. Tot morgen, allez voor jullie vandaag.
Dag 3– 31/08/2004
Mijlstand auto: begin:11414 – einde:11555
Afspraak vandaag: opstaan om 8:00 en wonderwel iedereen is op het appel. De jetlag valt nogal mee, niemand schijnt er echt last van te hebben. Iedereen is al snel klaar en we gaan op zoek naar een ontbijt. Na eventjes zoeken besluiten we toch naar dezelfde zaak als gisteren te gaan. Twee eieren, gebakken aardappelen, bacon en toast samen met grote bekers koffie gaan er vlot binnen, en de magen zijn gevuld. We gaan terug naar het appartement en de koffers worden gepakt, want deze avond moeten we in Palm Springs staan. We hebben gisteren vernomen dat ……….. Scotty uit de serie Star Trek zijn ster zal krijgen, en dit moeten wij toch even meemaken. Ter plaatse aangekomen is er al heel wat volk en we zoeken ons een goede plaats aan de opgestelde omheining uit om foto’s te trekken. Na een kwartier wachten komt eerst de pers en fotografen, die natuurlijk recht voor ons gaan staan. Gerda laat het hier niet bij en zoek tussen de gebouwen een weg om aan de andere kant te geraken en op een keer zien we ze recht over ons alleen aan de hekken staan. We volgen ze en hebben een prachtig uitzicht op de ster. Maar wat blijkt we hebben niet gerekend op de uitgenodigde VIP’s, die natuurlijk recht voor ons gaan staan. Het is na een kwartiertje zo dat er meer VIP’s en pers is dan er volk is. En dat geen van de toeschouwers echt een goed zicht heeft op het gebeuren. Na veel gespeech wordt de ster onthuld. We besluiten niet langer te blijven en terug te gaan naar het hotel en uit te checken, want Universal studio’s staat op het programma en anders wordt het te laat. Om 11.45h komen we er aan het was slechts een 5 mijl rijden. Hier is alles weer immens groot. Gelukkig blijkt er weinig volk te zijn en we moeten niet echt wachten aan de attracties. De eerste attractie is Studio Tours, een rondrit langs de studio’s en opnamelocaties buiten, zoals onder andere het motel en het huis op de berg van Psycho. Hier staan volledige straten gebouwd, al blijken het dan meestal alleen maar voorgevels te zijn. Na een interessante rit met enkele speciale effecten, zoals een aardbeving in de metro met brand en overstroming bereiken we het eindpunt van de zeer interessante rondrit. We doen nog volgende attracties: Back to the Futur (flightsimulator), Jurassic Park ( een natte bedoening), The return of the mummy ( een dolle roetsjbaan zowel voor als achteruit), Special effects ( een voorstelling over speciale effecten in film).Terminator (een mix van 3D en werkelijkheid) en ten slotte Van Helsing, kasteel Dracula (een spookhuis voor grote kinderen, wij dus). Meer hierover bij onze terugkomst. Het ondertussen al na 17:00 en we moeten vertrekken want Palm Springs is ongeveer 2 uren rijden en we willen op tijd daar zijn. We zitten al vlug op de Interstate 10 richting Palm Springs. En dan gebeurt het onvermijdelijke…. File. Niet zoals bij ons, je moet je voorstellen 6 rijvakken vol auto’s zover als je kunt kijken dient tegen 20 a 30 mijl per uur over de snelweg rijden, echt stilstaan is er niet bij, maar toch. Na een 50 mijl gaat het verkeer vlotter en kunnen we de maximum snelheid van 65 Mph halen. Er zijn toch enkele Amerikaanse auto’s waarvan de kilometerteller defect schijnt te zijn. Ondertussen zien we dat de temperatuur buiten stijgt en na een dikke 3 uur ipv van 2 uur bereiken we in het donker bij 100° Fahrenheit (38°C) om 8:30 ons hotel. We besluiten dan toch maar iets te gaan eten. Op Palm Drive vinden we al vlug een eetzaak waar we bediend worden een overvriendelijke (gemaakt?) serveuse, die natuurlijk denk aan haar tip. We zijn wel vergeten te wachten tot ze ons een plaats aanwijzen wat hier de gewoonte is. Na een goede maaltijd besluiten we nog op zoek te gaan naar een bakker omdat we morgen graag zouden gaan picknicken. Niets is hier onmogelijk winkels die 24 op 24 open zijn. Grootwarenhuizen tot 12.00 s’nachts. Na ongeveer 6 mijl vinden we een groot warenhuis en het brood is al vlug gekocht $ 0,99. Terug naar het hotel en wat blijkt op een paar honderd meter van het hotel verkopen ze ook brood. Luc kan de niet weerstaan aan het zwembad en neemt nog een frisse duik in het zwembad, bij 35°C . Het is ondertussen weer 12:00 en we zoeken ons bed op want morgen hebben we de verste verplaatsing voor de boeg, zeker 8 uren rijden.
Dus tot morgen
Dag 4– 01/09/2004
Mijlstand auto: begin:11555 – einde:11912
Vandaag moest iedereen vroeg op want we hebben ongeveer 600 km voor de boeg. Onze langste rit van het verlof, Maar we moeten van Palm Springs via Joshua Tree National Park naar Prescott Valey. We verlaten hierbij de staat California en gaan naar de staat Arizona Het opstaan viel nogal mee, iedereen was present, maar door het uitgebreide ontbijt was het toch nog 9:30 voordat we vertrokken naar Joshua Tree. Bij de ingang van dit park zijn we ons gaan bevragen in het visitors center. Luc vond daar zijn lang gewenste cowboyhoed. En onze Luc veranderde in Lucky Luc. En met zijn woorden I’m Luc …. I’m Lucky Luc zetten we onze reis verder. Het bezoek van dit nationale park was effenaf grandioos (en het is pas ons eerste park). De begroeiing veranderde voortdurend. Je moet je een woestijnlandschap indenken met soms bergen, soms speciaal rotsformaties met daarin een voortdurend veranderde begroeiing. Het meest opvallende is natuurlijk de Joshua Tree (foto in bijlage), maar ook andere soorten planten, ik denk niet dat zelfs foto’s dit kunnen beschrijven. De temperatuur op de temperatuurmeter wees op 104 ° Fahrenheit. We zijn boven op een heuvel geweest waar we meer dan 100 km ver konden kijken, met onder andere het groen van Palm Springs en de beroemde Sint Andreas breuk die duidelijk in het landschap kon waargenomen worden. Het dierenleven bestond hier uit vogelspinnen, slangen, coyotes en de befaamde road runner die we in levenden lijve gezien hebben, de andere zijn we (gelukkig) niet tegengekomen. Bij het einde van ons bezoek hebben we van een vriendelijke vrouwelijke ranger nog de stempel van dit park in onze reispassen gekregen. Dan verder naar Precott Valey waar onze volgende halte lag naar de Grand Canyon. Bij deze rit reden we vaak over kaarsrechte wegen van tientallen mijlen lang met aan beide zijde soms dorpjes bestaan uit stacaravans en enkele stenen huizen. Mensen waar er niet of nauwelijks te zien. Wij vermoeden dat het Latino’s of indianen waren. De temperatuur was ondertussen opgelopen naar 115°F bloedheet dus. Kan misschien iemand opzoeken hoeveel graden Celsius dit is want onze omzettingstabel gaat maar tot 100°F. Ondertussen had Luc het stuur overgenomen, maar hij had wat problemen met de automaat, hij schakelde voortdurend met het colaflesje dat op de plaats stond waar normaal de versnellingspook stond. Bij een volgende tankbeurt kon Luc de goklust niet onderdrukken en kocht een kraslot en …..won een paar dollar. We hebben ondertussen al heel wat ontdekt aan onze auto. Onder andere een cd wisselaar met mp3 speler (en ik had toch niet toevallig enkele mp3 cd’s bij zeker. We weten alleen nog niet hoe we ze er terug uit moeten. En dan ook nog een boordcomputer waar we de graden Fahrenheit konden omschakelen naar graden Celsius, de gemiddelde snelheid, gemiddeld verbruik, enz…. Bij nazicht lag het gemiddelde verbruik op 15 l/100 km. Maar ja de benzine kost hier ongeveer € 0,42/ liter, maar ik vermoed wel dat er een F16 motor in de auto ligt. Na op het laatst zeer bochtige weg zijn we dan aangekomen in Precott Valley, wij hebben ingecheckt in het hotel Days Inn. En zijn gaan eten bij Denny’s weer een ervaring. Zoals gisteren al gezegd werden we deze keer naar een tafel gebracht waar onze dienster zich voorstelde: “I’m Lisa you’re waitres”.Waarop Lucky Luc antwoordde: “ I know”. De dienster trok een vragend gezicht en Luc wees al lachend naar de naamspeld die op haar borst. Bij Denny’s waan je je in Happy Days, zelfde inrichting zelfde mensen. Een nieuwsgierig Amerikaanse vraagt ons van waar wij kwamen (zeker gehoord aan ons accent, alhoewel dat van Gerda ?). from Belgium? that’s cool ! Einde van het verhaal want we gaan slapen en morgen naar de Grand Canyon.
U kan ons steeds mailen op w.heyligen@pi.be of SMS +32477194030
Dag 5– 02/09/2004
Mijlstand auto: begin:11912 – einde:12146
Weer om 7:30 op, iedereen present. 8:00h ontbijt, deze maal is ontbijt inbegrepen. En jawel deze maal Amerikaanse koffie, zo slap als thee, muffins, cornflakes, toast op plastieken bordjes. (terwijl er in onze kamer een briefje lag met bescherm de natuur, produceer zo weinig mogelijk afval). Na het inladen hebben we onze F16 motor eens gecontroleerd. Het bleek een V8 4,7 liter motor te zijn, vandaar zijn grote dorst. Bij het uitchecken kregen we weer een Lisa (niet dezelfde als gisteren, maar ook rond en mollig met een naamplaatje op haar borst). Ze vroeg ons de naam, maar dat begreep ze niet. Dan maar opschrijven. Na een kwartier vond ze ons terug onder de naam Walter (Wolter). Eindelijk op weg richting Grand Canyon. Eerste stop bij Montezuma Castle. Een nederzetting van de indianen gebouwd in en op de rotsen. We vonden dit niet zo denderend maar wel interessant. Terug op de Interstate richting Flagstaff, besloten we de afrit richting Sedona te nemen via de Scenic route. Dit hebben we ons niet beklaagd; De uitzichten waren grandioos. Ze noemen dit Red Rock Canyon. Grillige rode rotsformatie verschenen aan de horizon. Onze monden gingen al een beetje open van verbazing en bewondering. Onderweg hebben we ook gevonden hoe we de cd’s terug eruit moesten krijgen. Geduld is een schone deugd, houd het knopje gewoon wat langer in. Gelukkig want we waren Eddy Wally al lang moe gehoord. In Sedona hebben we een brood gekocht van $ 3.45, één met gouden krenten erin. Tussendoor voor Johan: Lucienne heeft haar eerste uiltje al gekocht, ééntje met een klokje der in. À propos Lucienne vindt dat het met de taal ook al goed begint te lukken. Er zijn hier al veel Amerikanen die al een aardig mondje Nèrpelts praten en sommige zelfs met een Brees accent. Nu richting Sunset Vulcano crater vlak achter Flagstaff. Een uitgebluste vulkaan die in 1046 uitgebarsten is en waar de lavastroom nog zeer goed zichtbaar is. Door een zwart landschap ging het richting Wupaki National Monument. Weer een indianennederzetting in een prachtige natuur. Voor we daar aankwamen verscheen plotseling Painted Dessert voor onze ogen. Een
aquarelachtig landschap. Ik moest toen hoognodig een plasje doen en heb het dan met mijn penseel(tje) een beetje bijgeschilderd. Wel was het uitzicht effenaf prachtig en onze mondjes vielen nog een beetje meer open. Het moet wel gezegd dat we geen 50 km hetzelfde uitzicht hadden. Constant veranderde het landschap. Die indianen wisten wel in welke mooie streek ze gingen wonen. Ondertussen was het 17.00 h en de zon gaat hier onder om 19.00h. Dus vlug richting Grand Canyon. Onderweg naar de Canyon kwamen we verschillende nederzettingen tegen van de Navajo indianen. Ze verkochten langs de weg juwelen en andere snuisterijen. De zon maakte al lange schaduwen toen we bij het eerste uitzichtpunt van de Grand Canyon aankwamen. We hadden al moeite om onze tong binnen te houden zo ver stond onze mond al open. Gelukkig op tijd voor de moment suprème bij Desert View. De zon daalde snel en wij kregen kippenvel van dit uitzicht. Te mooi voor woorden en we hebben onze zakdoek gebruikt voor onze opengevallen mond terug dicht te krijgen. Moeten jullie absoluut zelf komen bekijken. Zo’n 160 foto’s gemaakt om jullie een idee te kunnen geven. Maar de werkelijkheid is veeeeeeeeel mooier. Niet met woorden uit te leggen en zelfs niet met foto’s te bevatten. Na de zonsondergang door gereden naar Grand Canyon Village waar we een Lodge geboekt hadden. Pikkendonker was het daar en na enig zoekwerk hebben we het toch gevonden. Gerda had ondertussen zo’n honger dat ze een beer op kon. Hebben we jammer genoeg niet meer gevonden. Maar op de parking kwam ze wel een uit te kluiten gewassen rendier tegen, dat doodleuk op straat rondliep. Maar zo’n honger had ze ook weer niet, ze was naderhand tevreden met een kippenbilletje.
Dag 6– 03/09/2004
Mijlstand auto: begin:12146 – einde:12165 mijl
Bij het opstaan vandaag bleek dat er wat wolken waren en dat de wind soms vrij krachtig was. De temperatuur was toch nog 23°C. Normaal moeten we vandaag zelf een overnachting gaan zoeken, maar we besloten om hier terug te overnachten, zo dat we de volledige dag bij de Grand Canyon konden doorbrengen, want er stond heel wat op het programma. Voor het ontbijt gingen we navragen of dit kon, jammer genoeg was er op dat ogenblik niets meer vrij. Na het ontbijt dan maar alles in de auto laden. Bij het uitchecken toch nog maar eens navragen en wat blijkt er was nog een kamer vrij met twee bedden. “You are very lucky sir”. En “lucky” waren we vandaag nog. Nu konden we ons programma verder uitvoeren. Het eerste wat we gingen doen was de helikoptervlucht over de Canyon. Maar het waaide soms stevig en we vreesde dat het niet kon doorgaan. Bij de luchthaven aangekomen zagen we echter helikopters van “Papillon” opstijgen en landen. We were very lucky. Na enig aandringen kregen we zelfs een fikse korting. Om 10 uur aangekomen en om 10.45 konden we al opstijgen. Voor dat dit kon moesten wij allemaal gewogen worden. De lichtste mocht naast de piloot zetten en je kunt nooit raden wie dat was. You are very lucky Lucienne. Na een filmpje wat je mocht en niet mocht en wat je moest doen als je neerstortte, kunnen we inschepen. Er was plaats voor 6 personen. Wij vier, een mevrouw (die naar we later vernomen een nonnetje bleek te zijn) en een man die heel de weg als een standbeeld naast me zat. De helikopter steeg op en de piloot gaf ons wat uitleg en vertelde dat het “very bumpy” kon zijn. En “bumpy it was”, met een hoog “wow” gehalte. Ja we hadden onze zakdoek bij. Eerst een stukje boven de bossen, waar op sommige momenten leek of hij achteruit vloog. En dan nogmaals een “wow” toen hij over de rand van de Canyon ging. Echt adembenemend. We wisten niet wat we het eerste moesten doen, filmen, foto’s maken of gewoon genieten. Op de terugvlucht gebeurde het dan…………Het moest ons weer overkomen. De deur waar Luc zat ging plots open. Iedereen greep hem vast, ik aan zijn armen en Gerda aan zijn benen. We waren vergeten dat iedereen een veiligheidsgordel had, maar je weet nooit, had Luc hem wel aan? Ondertussen probeerde tante nonneke de piloot, die niets in de gaten had, te waarschuwen maar haar armen waren te kort, en schreeuwen hielp niet met het lawaai van de motor en iedereen had ook een hoofdtelefoon op. Gelukkig keek hij om, lachte even, en zei dat hij een plaats had voor een noodlanding te maken, dat we de hendel van de deur naar beneden moesten drukken en de deur goed vasthouden, tot hij kon landen op het vliegveld. Ik probeerde het geheel dan toch nog te filmen en met de hulp van tante nonneke, die, geloof het of niet, connecties had in België (en met God de Vader), die de camera overnam en onze miserie even heeft kunnen filmen. Eigelijk kon het niet fout gaan zeg nu zelf, heiligen, Christus en tante nonneke in één helikopter wat kan er dan nog fout gaan. Na een zachte landing kunnen we uitstappen en terug naar het luchthavengebouw gaan allemaal een beetje natrillend op de benen. We werden zelfs aangesproken met; “Waren jullie dat waarvan de deur is opengegaan”. Al bij al konden we er naderhand wel om lachen.”You are very lucky, Lucky Luc”. Zo je ziet elke dag weer nieuwe verassingen, vervelen doen wij ons hier niet. Na de middag zijn we met de shuttlebus de rim afgereden en bij elk uitzichtpunt uitgestapt. Ondertussen was het weer aan het veranderen van zonneschijn, naar donderwolken en van donderwolken naar zonneschijn. Je kunt eigenlijk niet beschrijven wat voor uitzichten je krijgt, jullie moeten zelf komen kijken. In de diepte zagen we de Colorado rivier stromen (Johan hebt jij vandaag de Dommel al gezien). De uitzichten veranderden voortdurend, zelfs als je op dezelfde plaatst stond, door de speling van het licht. Het wow gehalte blijft erg hoog. Na deze tocht hebben we ons even terug naar onze kamer gegaan om een hapje gouden krentenbrood te eten. Op dat moment begon het te hagelen, met hagelbollen ter grootte van een knikker. Even tijd om ons helikopteravontuur op film te bekijken. Gegierd van het lachen. Universal studio’s al gebeld. Nog even naar de andere kant van de rim met valavond voor de zonsondergang, maar deze liet het jammer genoeg afweten. Dan maar shoppen (dit is vermoeiender dan al de rest), en Johan uiltje 2 en 3 zijn binnen. This was it folks ( we beginnen al een aardig mondje Amerikaans te spreken)
Dag 7– 04/09/2004
Mijlstand auto: begin:12165 – einde:12409
Zonder wekker zijn we allemaal wakker om 7:30. Deze nacht aan 300 per uur geslapen er stonden geen poten meer onder de bedden. Iedereen had iedereen horen snurken. Valiezen inladen en ontbijten zijn onze dagelijkse terugkomende bezigheden. Daar het vistorcenter gisteren al gesloten was, waren we verplicht vandaag terug te gaan voor onze stempels in de paspoorten. Hierbij moesten we gebruik maken van de shuttlebussen. En dit nam enige tijd in beslag. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om Yvapaki-observation center te bezoeken. Hier krijg je een heel overzicht over de Canyon. Je ziet, we kunnen er niet genoeg van krijgen. Om 11.00 naar de supermarkt waar de dames nog 5 minuten binnen moesten. Na een half uur zijn we ze maar gaan halen. Dus veel te laat op het schema zijn we dan vertrokken richting Monument Valley, je weet wel dat van de Marlboro reclame, alhoewel wij deze een beetje aangepast hebben (foto bijlage). Onderweg zien wij voor ons de donderwolken samenpakken, maar gelukkig krijgen we geen regen. De temperatuur zakt wel van 25°C naar een goede 18°C. Om 15:00 zien wij na de afslag in Kayenta de bekende silhouetten voor ons verschijnen. Indrukwekkende rode monumenten tegen een donkere achtergrond . We zien het regenen in de verte maar wij blijven droog. We rijden mijlen door het Navajo reservaat met hier en daar indianen nederzettingen., met tipis en crailes voor het vee. Uitgestrekte vlaktes zien we voor ons met wegen die kaarsrecht voor je lopen. Je hebt hier zelfs geen stuur nodig. Armoedig leven die indianen wel. Je zult gemerkt hebben dat we geen mails hebben kunnen doorsturen. Van Grand Canyon tot in Bluff waar we nu zitten is er geen enkel zendbereik. We hebben onderweg eens geprobeerd met rooksignalen, hebben jullie ze ontvangen? Om 18.00
knorren onze magen en hebben we een stop gemaakt in Mexican Hat. Eerst natuurlijke een foto’tje nemen van onze reusachtige hamburger. Het heeft ons goed gesmaakt. De mevrouw die onze bediende vertelde nog dat het voor onze aankomst had gehageld. Ze vroeg of we wisten wat hagel was, want zij had het nog maar driemaal meegemaakt in de laatste 25 jaren. Toen we vertelde dat, dat bij ons vrij normaal was, was ze toch zo nieuwsgierig, dat ze vroeg waar we vandaan kwamen. Gerda heeft ze tenslotte nog een beetje Brees, oh pardon Nederlands geleerd. Wij hebben geleerd hoe we een hagedis moeten redden. Aangekomen in Bluff moesten we serieus op de remmen moeten gaan staan of we waren het voorbij gereden. We gaan er mee sluiten want iedereen wil hier de poten nog onder het bed afzagen. Slaapwel en tot morgen.
Dag 8– 05/09/2004
Mijlstand auto: begin:12409 – einde:12774
Opgestaan om 7.00 h Arizona tijd – 8:00 Utah tijd (u zou er de kluts bij verliezen), wij veranderen hier van tijd als van kleren. We gingen ontbijten in de Lodge waar er juist geteld 3 tafels en 8 stoelen waren, voor we denken een 40 kamers (max. 4 personen per kamer). Quick as silver was hier de boodschap. We zitten hier trouwens in de streek van de zilverwinning. Self service en zelf de rekening maken is hier doodnormaal (USA 21ste eeuw). En natuurlijk waren er ook Japanners met hun fototoestel, die alles wat bewoog en niet bewoog fotografeerden. Ze kwamen zelfs aan Luc vragen of ze hem mochten fotograferen. Waarschijnlijk het prototype van een Amerikaan. We vetrokken terug richting Mexican Hat, voor de tour van de Valley of Gods. Dit is een rondje van 17 mijl over een unpaved road (met steengruis verharde weg) zeker niet voor een laaghangende luxe auto. Met enkele venijnige bergjes. Het was wel prachtig en indrukwekkend. Het had veel weg van Monument Valley maar met veeeeeel minder volk. Dan weer terug naar Bluff voor een tankbeurt. Lucienne maakte zich een beetje ongerust over de uitblijvende reactie op ons rooksignalen. Ze wilde absoluut contact met het thuisfront. Onze gsm’s deden het al een paar dagen niet meer. Dus werd er een telefoonkaart gekocht. Een verbinding maken met België leek niet zo eenvoudig en we gingen hulp vragen in onze overnachtingplaats. En ja na een paar minuten was “ons moe” aan de lijn. Alles goed thuis dus iedereen tevreden. Ook in Bree was alles ok. Dan richting “four corners”. Dit is een zogenaamd vierstatenkruispunt (te vergelijken met ons drielandenpunt in Vaals). Op weg daar naar toe kwamen we veel easy riders tegen, ge weet wel die mannen met een motor, met hun handen op tien voor twee en hun poten de lucht in, voorzien van een dikke moestache en een bandera. Gekleed in leren pakken met nagels doorheen. Aangekomen op “four corners” merken we dat dit zeer in trek was bij die mannen. Eén ervan vroeg aan Luc of hij een foto wilde trekken van hem, toen Luc hem antwoordde dat dit hem 5 dollars ging kosten, hebben wij precies gedaan of we niet bij hem hoorden. Gelukkig kon hij er mee lachen anders zaten wij hier nu met drie. Na de picknick richting Mesa Verde over wegen, die eindeloos leken, en waar u in de verte kon zien waar u over een half uur zou zijn. Het verkeer op de higways verloop zeer vlot en de snelheid hier is over het algemeen 65 Mph. Deze wegen liepen door Navajo indianen reservaat. Het is hier mooie maar woestijnachtige streek waar deze mensen wonen in barre omstandigheden. Niets groeit er en ze wonen in houten huizen of trailers met massa’s rommel rond hun woning. Voor hen een vrij uitzichtloos bestaan.Mesa Verde is een verzameling van grotwoningen bij toeval ontdekt door cowboy’s in 1881. We hebben er enkele bezocht, maar zoals in elk nationaal park kan men zich hier dagen bezig houden met wandelen (hiken) of begeleide rondleidingen, hoewel je hier geen hoogtevrees moet hebben. Mesa Verde ligt op een hoogte van 7.000 feet. Voor sommige bezichtigingen moet je verschillende ladders op en af gaan, best gevaarlijk. En omdat wij dit met Luc niet meer riskeren hebben we dit maar overgeslagen. Het geluk van Lucky Luc kon wel eens op zijn. Dan volgt een lange rit van 130 mijl naar Moab waar we twee dagen blijven. Om 21:30 komen we aan eten bij Denny’s en ons dagelijks huiswerk maken (= verslag maken en niet wat jullie denken) Tot morgen
Dag 9– 06/09/2004
Mijlstand auto: begin:12774 – einde:12966
Gisteravond zijn we in Moab aangekomen. Deze morgen zijn we allemaal te laat op (van dat huiswerk van gisteravond). Wij gaan tegen 10 uur eten bij Denny’s (alweer). Het ontbijt bestaat uit eggs, bacon, zoete toast met siroop en worstjes. We worden nog echte Amerikanen. Onze broeken passen bijna niet meer. Je kunt hier zelfs s’morgens steak of pannenkoeken eten en nog andere gekke dingen. Vandaag is het een lazy day alles ligt kort bij. We vertrekken pas om 12:00 h. Het Arches National park ligt op een paar mijl buiten het centrum van Moab. Arches Park is de locatie van een aantal films zoals Indiana Jones and the last crusade en Telma en Louis. Je vindt er talrijke stenen bogen en rotsformaties die zijn gevormd door de wind, de rivieren en de vorst. Er staan grote gaten in de rotsen (maar beter een gat in de rots dan een rots in uw gat). Tussen Moab en het Park ligt de Colorado rivier. In de verte zien we de besneeuwde bergtoppen van de La sal mountains. Het park kan je met de auto bezoeken via een 17 mijl lange scenic route. Dit doen we op een sukkeldrafje. Het is immers een lazy day. Hoewel onze adrinaline flink omhoog is geschoten omdat Luc zijn hoed en Lucienne haar fototoestel miste. Allebei de keren vals alarm. Na vele fotoshots en bezoeken van uitzichtpunten (views) kom we rond 15 uur het park uit. Even tanken en naar de supermarkt voor brood. Deze keer geen gouden krenten want het is maandag. Het is echter wel een Amerikaanse feestdag “Labor Day” zoiets als bij ons Dag van de Arbeid. Het brood blijft echter vrij duur $ 2.79. Geen wonder dat die Amerikanen hier allemaal uit eten gaan, zelf ’s morgens. Dan op weg naar Canyonlands, met hindernissen want we rijden het voorbij vanwege wegenwerken ; Wie heeft dat bord met Canyonlands weggenomen? We rijden veel te ver en moeten natuurlijk heel de weg terug .Dus weer veel later op bestemming, maar je weet het is …. Ja een Lazy day. Canyonlands is een mengelmoes van alles wat we gezien hebben in de voorbije dagen .Canyon, oude indianendorpen, stenen bogen, rode rotsformaties ….. Het park wordt blijkbaar niet zoveel bezocht als de andere parken, maar dit is ten onrechte. Ja, ook hier staan we verstomd van al die mooie natuur .Vooral het Grand view point was ereen met een hoog wow –gehalte.Grandioos gewoonweg. We geloven niet meer dat die Amerikanen al op de maan en mars geweest zijn , dit lijkt er verdomd veel op.We verlaten het park als de zon al laag aan de hemel staat en ze een gouden gloed geeft aan het landschap , we hebben MP 3’s in de auto , dus een mooi muziekje, wat is het leven zalig on a lazy day. O ja we hebben nog niet over de temperaturen gesproken. De voorbij dagen was het hier koud voor de tijd van het jaar zo’n 23°C in de woestijn, dit vanwege het onweer met hagelbuien. Hier is het momenteel 28°C op een hoogte van 6500 voet in Canyonlands ( +- 2.000 meter). We stoppen ermee vandaag. We gaan een pint drinken. Saluut
Dag 10– 06/09/2004
Mijlstand auto: begin:12996 – einde:13210 = 214 Mijl = 342 km
Wij zijn vanmorgen opgestaan om 8:00. We zijn nu eens niet gaan eten bij Denny’s maar in het Pancakehouse in op de hoek van Main Street en S100 street. Ge weet wel. Hier werden we bediend door dienster op ouderdom, grijze haren en een dotje. Zeer vriendelijk en behulpzaam, we mochten zelfs kiezen waar we wilden zitten. Volgende zin komt hier nogal veel voor. Ze vragen: Do you need anything of Can I help you. Jij antwoord: No thank’s of Yes, can I have some more coffee. Dan krijg je steevast als antwoord: You’re welkom. Na de dagelijkse inkopen gaan we op weg (het is ondertussen al 12:00) richting Durango via Bedrock, Ridgway, Ourey, Silverton. In Bedrock maken we een sanitaire stop aan een winkeltje waar de tijd is blijven stilstaan. Dit winkeltje dateert blijkbaar van 1881. De eigenaar hoorde precies bij het interieur. Toen we binnenkwamen keek hij even op van zijn krant en vroeg ongeïnteresseerd: “ Where are you from folks”, waarna hij onverstoorbaar doorging met lezen zonder echt aandacht te schenken aan ons antwoord. Het toilet (restroom) was een unicum. Jullie herinneren zicht wellicht het toilet van je grootouders, wel stel je dat voor zo’n 20 meter van de woning op een heuveltje. Daarbij zat het hele toilet vol gaten. We hebben daar wat afgelachen. Na enkele postkaarten en wat snoepjes te hebben gekocht ging de weg voort. Je kunt je niet voorstellen hoe snel het landschap hier verandert. Vanmorgen zaten wij tussen de grote kale rotsen van Moab, nu lijken we Zwitserland binnen te rijden maar dan in western stijl. Wij rijden door een landschap dat alsmaar groener wordt en bezaaid is met grote farms met paarden en koeien. We picknicken midden in het stadspark in Ridgway een western stadje in de Rocky Mountens. Wat smaken onze boterhammen toch lekker tussen de besneeuwde toppen. Onze weg vervolgd zich over de million dollar highway vanwege de verschillende bergpassen waarvan de hoogste “de Redmoutain pas is” op een hoogte van 11.018 voet (ong. 3.300 meter). Het bijzondere van de highway is dat er bijna nergens vangrails zijn en dit om het sneeuwruimen makkelijker te maken. Ze duwen de sneeuw gewoon in de afgrond. Via Silverton dat we morgen gaan bezoeken, rijden we door naar Durango (op een hoogte van 6.500 voet) . Wij rijden recht naar het station om onze tickets voor de stoomtrein te reserveren voor morgen. We doen nog een beetje site seeïng voor dat we gaan eten en naar het hotel even buiten de stad rijden. Jongens toch we dachten dat we alles gezien hadden, maar toch is hier elke streek totaal verschillend. En voornaam is dat we Gerda beter verstaan in het Engels dan in het Brees. Kan het nog positiever? Allez tot morgen voor onze verdere avonturen
Dag 11– 07/09/2004
Mijlstand auto: begin:13210 – einde:13219
Vandaag een haast autoloze vakantiedag een verademing voor iedereen en zeker voor onze overigens uitstekende chauffeur Walter. Na een volgens de brochure uitgebreid continentaal ontbijt (wat achteraf gewoon toast cornflakes en koffie bleek te zijn.Ze hadden ons weer liggen die Amerikanen. Op tijd met de trolleybus van het hotel naar het station voor de busrit naar Silverton. De bus vertrekt om 9u30 voor een rit van 1u30 naar het uitstekend gerestaureerd wildwest stadje . De buschauffeur vertelt ons dat je het oude spoor van de postkoets nog kan zien ,die deed er 3 dagen over om tot Silverton te rijden. Hier leven nog bruine beren en elanden in het wild .Silverton dankt haar vroegere welvaart aan de goudzoekers die in 1874 massaal naar hier afgezakt kwamen.Stoffige oude straten, een ouderwets saloon , goudzoekers huisjes laten je in het vroegere wildwest vertoeven.We shoppen in de talrijke zaakjes met Navajo-juwelen in goud en zilver en andere indianensouveniers .De postkoets komt voorbij rijden , gelukkig is Billy The Kid wel echt dood.De 3 uren die we hier kunnen ronddwalen zijn zo voorbij en in de verte horen de stoomfluit van de trein al .Om 14u vertrekt de Silvertontrain terug naar Durango voor een 3u30 durende rit.De trein rijdt langs de Anamasrivier , die op dit ogenblik zijn laagste debiet heeft van het hele jaar ,omdat er geen smeltwater van de sneeuw in de bergen meer is hoewel het 3 dagen geleden al gesneeuwd heeft. Na 2 u begint de trein langzaam aan te klimmen en verandert het landschap (god zij dank) want de helft van de passagiers is al in slaap gewiegd.Luc en Walter maken al plannen om volgend jaar de toeristen te komen entertainen als bruine beren verkleed.Wij zagen hun al staan met de cowboyhoed en de sigaret met waterlaarzen in de rivier , dit wordt de talk off the town. Nu wordt het wel spannend ,de trein rijdt langs de afgrond van het San- Juangebergte . In de diepte zien we de rivier stromen en het ene uitzicht is nog mooier dan het andere . Om 17u30 komen we in Durango aan en Luc droomt nog steeds van The Diamonds Belle(rondborstige deernen met kousenband en netkousen)en omdat die toch blijft zeuren hierover gaan wij allen een ……koffietje drinken in de bar (die trouwens met stijl opgediend wordt ) door ,jawel die deerne .De huispianist, ook weggelopen uit het wilde westen speelt een aangepast deuntje op de piano .Achteraf nog een fotootje met Belle en de pianist en Luc zijn avond kan niet meer stuk.Terug naar het hotel want zo’n stoomtrein is niet zuinig met roet en we hangen flink vol ,ondanks het feit dat we een dichte wagen hadden.Na een bad blinken we weer en gaan we onze magen vullen , deze keer echt Amerikaans Kentucky F Chicken , kip in een tortilla en frieten als manen zo groot , uit het vuistje en dan naar de supermarkt om 22u ,gewoon doorlopend open, we worden echte Amerikanen . That’s all for now folks.
Dag 12– 09/09/2004
Mijlstand auto: begin:13219 – einde:13560
We hebben vandaag een trip voor de boeg van Durango naar Capitol Reef en rit van 341 mijl vroeg vertrekken dus. Daar we gisterenavond al inkopen hebben gedaan, kunnen we na ons uitgebreid continentaal ontbijt. Stipt om 9:00 vetrekken we, ongelooflijk maar waar de eerste keer op tijd. Eerst richting Cortez en Moab waar we een secundaire weg (is een unpaved road = een weg verhard van steentjes – een stoffige boel) nemen naar Hovenweep National monument. Dit is een nederzetting uit de 8ste eeuw van de Pueblo indianen. Vreemde bouwwerken, stenen muren en torens in een kleine canyon. “It’s a strange place” vertelde een Amerikaan ons en dat was het ook. Dan richting Natural Bridges. Een canyon waar zandsteen overbleef nadat vorst, warmte en regen hun werk hebben gedaan. Er zijn bogen en natuurlijke bruggen gevormd door de meanders van de rivier die hier op inspoelden gedurende eeuwen en zo natuurlijke bruggen vormde. Op sommige plaatsen zijn deze flinterdun. Na de gebruikelijke foto’s – wij denken dat we al aan een 2.500 shoots zitten ondertussen – begint onze maag al flink te grommelen. We vinden een mooi plekje in de schaduw (het is ondertussen alweer 30°C). Wat we gisteren niet wisten maar wel merkten (roken) is dat we een ajuinbrood gekocht hadden. Het heeft ons toch gesmaakt. Op de weg naar Capitol Reef, reden we door Glenn Canyon, een look a like van de Grand Canyon maar in het klein en toch nog een beetje anders. We rijden hier elk uur in een ander landschap. We zijn al weer een tijdje onderweg en we hebben ondertussen zin gekregen in een kop koffie. In de winkel bij een benzinestation in Hanksville (een dorp met 1 benzinestation en een handvol huizen). De dames hadden goesting in een ijsje, maar zoals gewoonlijk waren hun ogen weer groter dan hun maag en hebben de heren maar meegeholpen. Ondertussen hadden ze heerlijke cappuccino die ze nog kenden van de Grand Canyon gevonden. Op een behoorlijk uur komen we aan vlak bij Capitol Reef in ons hotel Wonderland Inn in het stadje Torrey. Mooie kamers met king size bedden waar ge de telefoon moest gebruiken om met mekaar te kunnen spreken zo breed waren ze. Na een heerlijk avondeten (forel van de plaatselijke kwekerij) besloten we nog een stapje in de wereld te zetten. Na enig zoeken vonden we nog een eethuis –café waar we van een goede tas koffie genoten. Even was er paniek in de zaak toen we een muis opmerkten. Al personeel werd opgetrommeld en al vlug was er een muizenjacht georganiseerd. Drie stoere jongens en een dienster met een bezem (de tweede stond op een stoel) en wij vier supporterden voor Speedy Gonzales. Maar hij moest het onderspit delven tegen de overmacht. Na dit avontuur gaan we ons king size bed opzoeken en na wat over en weer geroep vallen we in slaap.
Tot morgen.
Dag 13– 10/09/2004
Mijlstand auto: begin:13560 – einde:13711
Vandaag staan we om 8 uur op , we kijken al uit naar het ontbijt na het lekkere eten van gisteren.Inderdaad ,we hebben uitgebreide keuze en het wordt het “all you can eat” ontbijtbuffet .Heel goed met eggs,bacon ,worstjes ,potatoes ,pancakes enz. zelfs vers fruit na . We hebben ons buikje vol gegeten , het is ondertussen 10u nu gaan we op weg naar Capitol Reef .We volgen keurig de uitgestippelde weg tot aan Pleasure Creek kwamen , daar dachten we een binnenweg te kunnen nemen .Maar het werd een Cross Country Ride door de bergen . Met de 4 X 4 lukte het wel , dachten we .Het werd een avontuurlijke en spannende rit!!!! Luc moest regelmatig voorop lopen om de weg te verkennen , hier en daar werd er door Luc en Gerda menige keien versleept om de weg berijdbaar te maken.Walter stuurde de auto behendig door de rivier en scheve kronkelweggetjes, Lucienne bleef in de auto bij wijze van tegengewicht voor het geval de auto te schuin zou kantelen .Toch op een gegeven moment moesten we omkeren want het zou te riskant worden voor ons en de auto volgens een bestuurder van een jeep die van de andere kant kwam. De terugweg verliep vlotter ,we kenden de weg al en hem al geëffend , maar toch waren we blij dat we weer verhardde weg onder de wielen hadden .Na dit avontuur rijden we verder richting Bryce Canyon , onderweg nog even gestopt bij een Original Farm House , je waande je in het” little house on the prairie “. We volgen de highway 12 , een van de mooiste van de USA , waar het ene uitzicht het andere afwisselt en wij onze ogen de kost geven .Al rijden we tussen 2 onweders door en krijgen we maar een paar druppels regen .We rijden door het Dixie national forest , begroeit met dennenbomen en aspen (soort berk) daartussen grazen koeien en herten. We rijden langs Escalante , Henrieville ,Cannonville allemaal dorpjes waar je voor je het weet door bent gereden , tot we in Tropic aankomen waar we logeren in Bryce Canyon Inn . Het zonnetje schijnt nog heerlijk ,eerst de kamer en de lodge bekijken en dan een lekker koffietje op het terras.Ons logement is helemaal in hout , het bed is van de Flinstones .(zie foto) Na ons opgefrist te hebben gaan we eten , french fried en chickensalade , best lekker . Aan de balie staan we de tip nog uit te tellen als men ons extra korting geeft ,onze aarzeling werd aanzien alsof we niet tevreden waren over de prijs .Dit misverstand hebben we toch met een lach opgelost . Om 23 u kruipen we onder de wol want alles is hier uitgestorven , we zijn hier bij de Mormonen , geen drank , geen genotsmiddelen maar wel meer vrouwen . Tot mails .
Dag 14– 11/09/2004
Mijlstand auto: begin:13711 – einde:13857
Gisteren zijn we aangekomen vlak bij de ingang van Bryce Canyon, dat we vandaag gaan bekijken en dan onze weg vervolgen naar Zion National park. Om 9 uur is iedereen present voor het ontbijt. Vandaag wordt het bacon en eggs met pancakes en geroosterd brood, een stevig ontbijt dus. Stipt om 10 uur zitten we in de auto richting Bryce canyon.We zien een internetcafé liggen en gaan even een e- mail doen naar het thuisfront ,want die denken dat we naar de maan verhuisd zijn, maar nog steeds geen gsm bereik Een 15 minuten later bereiken we het park en gaan we als we als gewoonlijk eerst langs het vistor center voor de nodige informatie. De temperatuur is ongeveer 25°C wat later wel zou veranderen. De verschillende uitzichtpunten worden aangedaan Sunset point, sunrise point, insperation point, Bryce Point tot de 18 mijl verder gelegen rainbow point. Het uitzicht is weer geweldig mooi. Moeilijk te beschrijven, alle kleurschakeringen van wit overgaand in roze, rood met ongelooflijke grillige vormen hierbij stijgen we tot een hoogte van 8.300 voet (+- 2.500 meter). Een hoogteverschil van 1.200 voet. We kunnen op de uitzichtpunten tot 90 mijl (140 km) ver zien. Niet te geloven maar waar. In de verte zagen en hoorden we het onweer aankomen en jawel op weg naar het verste gelegen uitzichtspunt kregen we de eerste regen en de temperatuur daalde opeens naar en goede 10°C. Zo plots als we de regen kregen zo plots verdween het en we reden onder de onweersbui vandaan terug in de zon. Vanuit Rainbow point zagen we het onweer voor ons liggen, met bliksemschichten en donderslagen.We probeerden dit ook op de gevoelige plaats vast te leggen ,maar helaas!! De weg wordt terug afgelegd langs het visitors centrum naar de highway 12 , richting Glendale en Orderville .Nu rammelen onze magen werkelijk , we hebben onze picknick al maar uitgesteld vanwege de regen en koekjes stilden onze honger niet genoeg, dus houden we halt voor een lekker warm tasje koffie en vers gebakken fruitvla met slagroom OP PORSLEINEN BORDEN , we zijn bijna vergeten hoe dat is .Om 18 u rijden we Zion park binnen .Dit park is een stukje ongerepte natuur , genoemd naar het bijbelse SION , het wordt gekenmerkt door geërodeerde rotsen met merkwaardige groeven ,net alsof moedertje natuur er met een hark overheen is gegaan.Het bekendste is Checkboard mesa ,die een schaakbordpatroon heeft. De canyon bekijk je van de bodem wat een totaal ander effect geeft.Maar dat bewaren we voor morgen.Eerst gaan we op zoek naar ons hotel , de El Rio Lodge , een gezellige bedoening met vensters tot aan de grond , in een even gezellige en bruisend stadje Springsdale , wat een verschil met de vorige doodse bedoeningen . We gaan even shoppen en onze was doen en dan eten , een Engelsman die we in de wasserette tegenkomen raadt ons de Spotting Dog aan , een chique bedoening met stoffen servetten en tafelporselein , kortom zoals thuis , lekker eten met ook een chique rekening . Daarna terug naar ons huisje ,Luc en Walter gaan nog even de auto wassen terwijl de dames de was strijken , het is nog steeds lekker warm ,om 24 u is het nog steeds 25 gr , vandaag hebben een jojotemperetuur.We gaan laat naar bed en genieten nog van een koel biertje , tot morgen, dan gaan we naar Las Vegas en kunnen jullie weer wat mailtjes lezen.
Dag 15– 12/09/2004
Mijlstand auto: begin:13857 – einde:14015
Vandaag staan we om 8u30 ,om 9u ontbijten , in een plaatselijk restaurantje . Het loopt hier wat uit de hand ; ttz na 3 kwartier en 2 koffies werden we eindelijk bediend. Ze merkten ons ongenoegen en er was zelfs even paniek bij het personeel toen Lucienne en Gerda opstonden om naar het hotel terug te gaan ,de kamer moest vrij zijn om 10 u . Tussen kok en dienster ontstond er ook een discussie , zij gaf ons de koffie gratis.
Om 10u50 vertrek naar Zionpark,dit park hebben we een groot gedeelte met de auto en ander traject met de shuttle afgelegd.Hier bevinden we ons in een vrij smalle , 8 miles lange canyon die de Virgin rivier in de loop van 13 miljoen jaar heeft uitgehaald.We rijden in het dal van de canyon , de steile wanden zijn van 610 tot 810 m hoog .De shuttle stopt aan verschillende vieuw-points ,waar je op sommige kan hiken(wandelen),wij kozen voor de hiking van de Weeping Rocks , de wenende rotsen ,waar water langs de rotswand naar beneden druppelt , het gaf wel wat verkoeling .Na de piknik in het park , ondertussen 30 gr , vertrekken we om 15 u naar Las Vegas.Via de Valley Of Fire , hier zie de Coloradorivier die Lake Mead heeft gevormd.In de vallei zie je hoge rode rotsen met gaten , het lijken wel doodshoofden en we vonden het hier spookachtig.De temperatuur is ondertussen 40 graden .Als we Las Vegas binnenrijden is de zon al onder en kunnen we genieten van de vele kleurrijke neonver-lichtingen , dank zij de GPS vinden we ons hotel vlot maar vooral door de tower van de Stratosphere , die steekt hoog boven de stad uit . Enorm groot hotel , voor je gaat inchecken passeer je het casino al .Overdonderend die geluiden ,lichten, muziek en mensen!!!!
Na ons opgefrist “chique aangekleed “ te hebben , eten we van het lekkere seafoodbuffet in het hotel en besloten een wandeling te maken over de “strip”. Las Vegas by night is fascinerend om te zien.Het was nog erg warm om 23 u (35 gr) , toch hebben we een flink stuk gelopen en onze ogen de kost gegeven.Om1u terug in het hotel en konden we een gokje wagen in het casino , met de roulette verliest Luc zijn eerste 10 dollar.We spelen nog voor enkele dollars op de jackpots ,niks gewonnen maar wel plezant.We vergapen ons aan de mensen die hier rondlopen en zitten , enorm dikke mensen jong en oud ,zelfs hoogbejaarden die met rolstoel , rollator en desnoods de zuurstoffles erbij zich voor de goktafels en apparaten installeren .Om 1u30 besluiten we ons bed op te zoeken want we zijn moe .Het was een lange drukke dag geweest.
Dag 16 13/09/2004
Mijlstand auto: begin:14015 – einde:14053
Lekker lang geslapen tot 9 u.Het ontbijtbuffet zag er verrukkelijk uit en we hebben geëten, tot we elk gaatje gevuld hadden .Na enkele telefoontjes naar het thuisfront (terug zendbereik) begeven ons op weg (12u) om de ongeveer 9 km lange strip af te schuimen.We hebben ervan genoten!!! Circus Circus , Treasure Island , Venetian , Paris , Luxor , Exalibur , waar we om 20 u het Round Tablebuffet meepikken (dit hotel heeft als thema een Middeleeuws kasteel), Alladin ,MGM , New York New York , Caeser’s Palace enz.Hier en daar moesten we toch even dringend een casino binnen wippen bij wijze van de sfeer erin te houden en restrooms(wc’s) op te zoeken.Om 23u30 staan we klaar bij Tresure Island voor de Piratenboten show.Het was een wervelende show met dans ,muziek ,vuurwerk , kortom een 20 min durend spektakel.Onze benen en voeten laten zich voelen , we hebben trouwens vandaag al ongeveer 18 km afgelegd .We hebben zo’n 13 u rondgelopen en geslenterd en in die tijd zagen we de Eifeltoen , het Vrijheidsbeeeld , gondels in Venetië , Farao’s in Egypte,chique winkels en fonteinen , zelfs muziek en schitterende verlichtingen en waterfonteinen enz.Wat we gezien hebben is niet in woorden uit te drukken ,de foto’s en film zullen jullie een glimp ervan laten zien.Om1 u kwamen we in het hotel binnengestrompeld . De zuurstof in de lucht van het casino en de ophitsende sfeer van de gokmachines deed ons weer opleven en konden we niet aan de verleiding weerstaan om hier en daar een gokje te wagen . Het werd winnen en verliezen ,kleine bedragen ,hoor !!We kunnen nu best geloven dat er mensen verslaafd raken aan gokken, we verdenken er zelfs mensen van , niet van hun stoel te komen gedurende de dag of de nacht want Luc vond dat er bij sommigen een eigenaardig geurtje hing ( het ruikt hier naar pies, waren zijn woorden ….) Walter en Gerda hebben tenslotte kordaat moeten optreden want die 2 swinnekes waren nog niet moe en de one dollar biljetten verdwenen in de sleuf van een gokapparaat .Al hebben we ons ook geamuseerd met mensjes kijken en heel wat afgelachen want zoals Walter zei: “Er loopt wat rond op deze wereld” Uiteindelijk toch op onze kamers geraakt. Walter kon niet nalaten de computer op te starten om nog eventjes de foto’s bekijken . Ongeveer 200 prentjes verder en een warme douche lag iedereen in bed om 3 u .
Dag 17 14 /09/2004
Miles begin 14O53 einde 14410
Vandaag bijtijds uit de veren (8 u), stramme spieren en zere voeten spelen sommigen van ons parten. Die kilometers van gisteren (zonder 4X4 ) en het laat slapen gaan nemen weerwraak . Gerda en Luc bijten door en na wat ochtend gymnastiek lopen ze terug wat normaal. Voor vandaag gaan onze honger stillen bij het ontbijtbuffet.Om10u30 rollen we de koffers buiten ,het is hier weer volle bak ,de gokkers zijn weer paraat ,ongelooflijk maar waar . De auto wordt weer ons onderkomen voor vandaag .Bij Bonanza ( de grootste giftshop van Amerika) stoppen we voor nog enkele Las Vegas souvenirs .Om 12 u is het bye ,bye Las Vegas .We gaan op weg naar Death Valley en wat Walter al gevreesd had , kwam uit , er was een groot deel van het park afgesloten voor het verkeer en de toeristen ; 3 weken geleden waren felle regenbuien en noodweer ,dit weer heeft een groot deel van het park verwoest , wegen weggespoeld , diepe kloven gemaakt in de bodem ,een echte ravage ,dat zagen we op de foto’s die bij de omleiding hingen . Walter had nochtans een fax gedaan dat wij uit België eraan kwamen om op bezoek te komen en dat ze moesten opschieten om op tijd klaar te zijn maar helaas !!!Dan rijden we maar langs Beatty naar Lone Pine op een bepaald moment zien we toch nog Badwater( een meer dat het laagste punt van de VS is :86 m onder de zeespiegel).en Devil’s Golf Course (een enorm uitgestrekte zoutvlakte in volle woestijn) liggen De temperatuur is ondertussen gestegen naar 43Gr en het is erg warm ,toch houden we halt bij een enorm opgedroogd meer , waar de grond gecraqueleerd is van de droogte . De luchtvochtigheid is hier 0 , je zweet niet ,je vocht verdampt gewoon, veel drinken (water) is hier de boodschap. In deze streek werkt men ook s’nachts bij deze hitte is het overdag onmogelijk.Terug op weg we willen zo kort als mogelijk bij Yosemite park geraken . we stoppen om 19u 30 voor een hapje en gaan weer op pad .De mannen zagen een grote uil en
een Coyote , een echte , levendig en wel .Om 21u30 vonden we het wel welletjes en stoppen we aan een motel , ze hebben nog plaats en we gaan de kamer bekijken , het wordt goedgekeurd , we hebben weer een slaapplaatsje , in Bishop , de Thunderbird , een motelletje gelijk op TV , uitgebaat bij Indiërs die de hele nacht hebben gekookt ! s’Morgens zagen we ze de maaltijden in de auto laden ,volgens ons houden ze er nog een Indisch traiteur zaakje bij.We waren doodop en waren blij met onze kamer voor 4 , uitgeput van al dat gegok en de drukte gisteren ,kropen we al vroeg onder de wol , allez het laken met deze temperatuur .Slaapwel!!!
Dag 18 15/09/2004
Miles begin 14 410 einde 14 851
Op tijd op 7u30 , Walter en Luc zorgen voor het ontbijt , muffins ,koffie en fruitsap geserveerd op de kamer.We doen maar content want het continentaal ontbijt was in de prijs inbegrepen.Om 9u gepakt en gezakt weer in de auto.Onze eerste halte Lee Viggins , een dorpje na Bishop ,hier moest er nog wat bijgetankt worden voor de auto ( de brandstof was hier flink duur 2.599 per Gallon ) en zelf hadden we ook weer honger , een hot dog en koffie spelen we binnen in een plaatselijk winkeltje , ook nu deden we ons maar weer content want veel keuze was er niet.Eindelijk kunnen we onze rit verder zetten en die brengt ons naar Yosemite National Park , zo’n 180 miles ten oosten van San Francisco ten midden van de Sierra Nevada.Dit park is het oudste ter wereld en het strekt zich uit over duizenden hectaren bos en steile bergen ( van 600 tot 3960m hoog) .In 1990 heeft hier een verschrikkelijke brand een gedeelte bos zwaar verwoest.Je ziet hier en daar nog de gevolgen hiervan .Over de bochtige wegen doorkruisen we het park en genieten van de prachtige natuur en adembenemende panorama’s.Alle dieren leven hier in vrijheid , wolven , beren , damherten , marmotten en eekhoorntjes….en men beweerd dat het zeldzaam is als je een dier te zien krijgt, vooral de grotere ,maar;;;;;Gerda zag zo’n 20 m van haar vandaan een zwarte beer de weg overlopen.De mannen die een beetje verderop aan het filmen en fotograferen waren dachten dat Gerda zwansde , maar hebben toch nog een glimp van hem proberen op de gevoelige plaat vast te leggen , het resultaat moeten we nog af wachten. Lucienne kwam te laat .Ze had het te druk om de omvang van een dikke boom op te meten.We zullen nog meer Big Trees zien, namelijk in Mariposa Grove .Hier maken we een flinke wandeling door het bos en kijken vol bewondering naar enorm grote ,dikke ,oude bomen.Sequoia’s genoemd met een doorsnede van 6m en ze kunnen tot 2700 jaar oud worden.Er is ook een Tunnelboom waar de weg dwars door heen gaat , indrukwekkend. Er liggen dennenappels van 25 cm onder”Big “ gelijk de bomen. De zon gaat langzaam onder en kleurt de bomen goudkleurig , prachtig om te zien. We hopen nog wat beren te zien , Lucienne is er helemaal klaar voor , ze heeft gelezen wat je moet doen als je een beer ontmoet ,je moet je groot maken verteld ze , terwijl ons Lucienneke voorop loopt Even later staat er al een beer met een rood Tshirt achter een boom , Walter met de camera in aanslag , we lachen heel wat af , het begint al te schemeren als we het park verlaten . We besluiten al naar San Fransisco door te rijden ,dat geeft wat meer tijd om de stad te verkennen , we hebben nog een rit van 220 miles voor de boeg .Zodra we weer zendbereik hebben bellen we naar het hotel voor een extra nacht , geen probleem , dus gaan we op weg .Om 21 u beginnen onze magen te knorren en stoppen we voor een hapje en weer op pad..Om 24u is het nog steeds 28 gr , Om 1u nog 19 gr , we zien de stad al in de verte liggen en onze CD –player speelt Let’s go to San Fransisco , van timing gesproken , we zingen mee uit volle borst.Rond 1u15 rijden we de stad binnen ,ongelooflijk we rijden haast alleen over een lange brug , de stad is in diepe rust alhoewel er heel veel lichtjes pinken , een machtig zicht .Hier moet je 3dollar betalen om over de brug te rijden , in geen tijd , dank God voor GPS , zijn we aan ons hotel . Inchecken , auto uitladen en bedje in , het is 1u30 , maar we zijn in San Fransisco , Gays !!!!
Dag 19 16/09/2004
Miles begin 14 851 einde 14 888
Iedereen heeft goed geslapen en deze morgen zijn we allemaal om 8 uur present, de ene al wat fitter dan de andere. Het continentaal ontbijt is inbegrepen. Maar we weten ondertussen wat dit is. Koffie, een koffiekoek, een appel een droge koek, enz……….We besluiten de stad San Francisco onveilig te maken met ons bezoek. Met de auto richting Pier 39. Via de Interstate die door het midden van de stad loopt. Jongens toch deze wegen zijn kunstwerken op hun eigen, soms in twee lagen boven elkaar dan weer kruisend in drie lagen boven elkaar, de bochten aangelegd zoals een wielrennerspiste. Aangekomen zoeken we een parkeerplaats. Parkeren hier in San Francisco is erg duur. We vinden een parking waar we voor 10 dollar een ganse dag kunnen staan. Een klein eindje lopen en we zijn op pier 39. Fischermans Warf, je weet wel daar waar die zeeleeuwen liggen. Op deze pier liggen tal van eetgelegenheden en souvenirwinkels. De drukte valt nogal mee. De temperatuur ook zo’n 28 graden Celsius. Na eventjes rondgewandeld te hebben krijgt iedereen honger na dat stevig continentaal ontbijt en voorzien we ons van een portie “fish en chips”. Dat gaat er goed binnen. Nu de zeeleeuwen nog en jawel aan het einde van de pier liggen ze een paar honderd (da riekt ge), met veel gebrul liggen ze tegen elkaar in het zonnetje. Op de achtergrond zien we de Golden Gate en rechts van ons Alcatraz. Alcatraz ligt eigelijk kort voor de kust en men zou zeggen dat je zo over kunt zwemmen maar door de sterke stroming blijkt dit onmogelijk te zijn. (niet dat we willen proberen). Terug naar de zeeleeuwen. Deze hebben tijdens de laatste aardbeving ( een aardbeving hebben we nog niet meegemaakt) van 1989 hun toevlucht gezocht in de baai, vele zijn terug vertrokken, maar sommige zijn blijven hangen, waarschijnlijk om naar de mensen te komen kijken die met honderden voor hen staan. Na dit prachtige uitzicht begeven we ons naar de beroemde “Cable Car”. Aan het begin station blijken er werken aan de gang te zijn en we kunnen hier op een gratis bus stappen die ons naar de volgende halte brengt. Een vrolijke Spaanstalige chauffeur rijdt ons met veel jolijt naar deze halte. Gerda begint zelfs een praatje in het Spaans, wat krijgen we nu Brees, Engels, Spaans, Nederlands (?), we hebben een echte talenknobbel in ons midden. De Cable Car wordt bediend door twee mannen de zogenaamde “ Gripman”, die door het bedienen van een aantal hendels en voetpedalen de kabeltram bedienen. Het eigenaardige is dat deze trams altijd in het midden van het kruispunt stoppen, omdat dat de enige plaats is waar de wegen vlak zijn. Alle lichten op het kruispunt springen dan op rood, waarna de passagiers op en af kunnen stappen. Op het einde van de lijn wordt de tram manueel gedraaid op een draaischijf. We zijn nu aangekomen in het midden van SF. Via Market street en Union Square gaan we naar China Town, waar talrijke restaurants en winkeltje liggen met typische Chinese producten. Hierna gaan we terug naar Pier 39 voor de zonsondergang en ons avondeten. Na de foto’s en eten gaan we terug naar de auto. Het wordt redelijk fris en we zijn allemaal blij dat we in de auto zitten. 15 minuten later zitten we in het hotel na te genieten van een weer goed gevulde dag. Morgen de laatste. Hou je gereed voor de finale. Tot morgen.
Dag 20 – 17/09/2004
Miles begin 14888 einde 15009
Jongens vandaag onze laatste dag. Om 8 uur zijn we present. De mannen hebben de auto wat presentabel gemaakt en de dames hebben de koffers al zo goed mogelijk ingepakt. Om half twaalf zijn we op stap gegaan. Dwars door het centrum van SF naar de Golden Gate. We zien op een bepaald ogenblik de Golden Gate voor ons in de mist gehuld. Is ons geluk op? Neen hoor als we goed en wel bij de brug aankomen verdwijnt de mist als sneeuw voor de zon. We hebben weer geluk Lucky Luc. Op het vista punt (uitzichtspunt voor de brug) kunnen we de auto parkeren en de nodige foto’s nemen. Tevens gaan we een stuk te voet over de brug. Na ongeveer een uur besluiten we dan toch over de brug te rijden richting Sausolito. Sausolito is een rustig voorstadje van SF, bestaande uit hoofdzakelijk woonboten. Sommige vervallen andere dan weer mooi opgeknapt. Onze magen beginnen ondertussen te rammelen en we zoeken hier een restaurantje (Anchoras) op. Dit blijkt een voltreffer. We worden bediend door vriendelijke diensters en het eten was er uitstekend, echt een aanrader. Ondertussen lopen de straten langzaam onder water. Dit blijkt hier normaal te zijn bij hoogtij. De dienster vraagt zelfs waar we onze wagen hebben staan want ze maakt er ons op attent dat dit niet goed is wegens het zout water. Onze wagen staat veilig en droog en we genieten verder van het heerlijk en niet dure eten. Terug over de brug lijkt deze weer gedeeltelijk in de mist gehuld. Bij de peage aan het einde van de brug overhandigen we de 5 dollar, die we prompt terugkrijgen met de melding “It’s free”. Waarom ? We hebben ons de koppen gebroken maar we kennen het antwoord nog niet. Bij ons thuis toch even nakijken op internet. We hebben geprobeerd de scenic route door SF te volgen. We doorkruizen hier bij een groot gedeelde van SF met prachtige huizen en zelfs het strand van de Stille Oceaan. De temperatuur is ondertussen flink gedaald en onze vesten komen goed van pas. Weer terug door het centrum van de stad gereden in het spitsuur, jongens wat een auto’s, zelf met GPS aan boord is dit geen lachertje als je van rijvak 4 naar rijvak één moet met overal auto’s rond je heen. We besluiten dan een proefrit te maken naar de luchthaven, ongeveer een 15 tal minuten van ons hotel. Na ongeveer 45 minuten vinden we waar we morgenvroeg de wagen moeten inleveren. Maar goed dat we dit geprobeerd hebben want het blijkt dat we van hieruit nog een 15 minuten op de trein moeten naar de luchthaven, en nog eens een twintigtal minuten moeten rekenen voor de auto af te geven. Terug naar het hotel. We hebben toch alles gezien zeker? Verdikke we zijn Lombardstreet vergeten, je weet wel dat steile kronkelstraatje, doen we dat dan nog even, Ja watte? Op de film lijk het wel heel leuk, maar in het echt wel erg steil naar beneden. In eerste versnelling met de voet op de rem naar beneden, een 10 tal haarspelbochten om 30 meter van mekaar met een percentage van ????. Als je uitstapt moet je goed opletten of je rolt naar beneden. Maar we hebben het gedaan zonder natte broeken aan boord. Gelukkig maar want Gerda had haar règzekske (rugzakje) niet bij met de droge spullen. Weer door het centrum richting hotel voor de laatste keer. Bye, bye San Francisco. Belgium here we come.
Nu even een samenvatting:
Aantal foto’s: Ongeveer 5.000 (ja, vijfduizend)
Aantalminuten film: 600 minuten (ja, zeshonderd minuten = 10 uren) Afgelegde mijlen: 3.700 mijlen = 5.920 km
Wat is ons bijgebleven van de mensen:
Amerikanen zijn over het algemeen zeer vriendelijke mensen. Zeer behulpzaam. Rustige en gediciplineerde chauffeurs. Leven wel in een enorme wegwerpmaatschappij: Alles in kartonnen bekers en bordjes (geen afwas). Benzine-slikkende auto’s. Bezorgd over het milieu, maar verbruiken massa’s plastiek spullen. Leven vooral buitenshuis. Het krioelt hier van wassalons en eetzaken. Vele winkels 24 op 24 open, waar je alles kant en klaar kunt kopen. Wat tevens opvalt is het grote aantal enorme dikke mensen, vooral in de steden. Soms zo dik dat ze zich moeten verplaatsen met een rolstoel.
Wat is ons bijgebleven van het land:
Amerika is groot en wij hebben maar een stukje gezien, namelijk het zuid-westen. Wat opvalt is de enorme ruimte ( op de steden na). Alle mensen lijken in de steden te wonen. We hebben soms tientallen kilometers gereden zonder een mens te zien. Op sommige uitzichtpunten kan je tot 250 km ver zien (dit is bijna gans België.).Je kunt zelfs ooit de stilte horen. Immens mooie natuur en geweldig verschillend. Dit is eigelijk niet te beschrijven met woorden of foto’s of film, je moet dit zelf kunnen zien, echt een aanrader als je tenminste een dagje vrij hebt. De vruchtbare stukken land is ingenomen door de blanke Amerikanen. Het onvruchtbare is voor de indianen, die eigelijk maar povertjes leven. Een schril contrast met de rest van de bevolking.
Onze hoogtepunten. (op de zwoele nachten na)
Los Angeles: Acteurs lopen overal op straat.
Palm Springs: Hot, hot, hot en het mooie hotel.
Joshua Tree: Hoe mooi een woestijn kan zijn.
Grand Canyon: Hoe adembenemend en angstig een helikoptervlucht kan zijn.
Momument Valley: Mooie tabaksreclame.
Moab: Hoe slecht een Denny’s kan zijn.
Cayonlands: Zijn de Amerikanen wel degelijk op de maan geweest?
Durangon en Silverton:: Zwitserland in Amerika met cowboy’s Capitol reef: Wat kan je al met een 4×4 huurauto doen? Riskeren?
Bryce canyon: Adembenemende mooie versteende mensen:
Zion: Vanop de bodem is een canyon ook immens mooi.
Las Vegas: Met een blauwbaard in de lift (wordt later uitgelegd)
Death Valley: Jammer maar wel heet
Yosemite: Berenwensen komen uit.
San Francisco: Afscheid doet pijn, terugkomen doet plezier.
Wat we weten over elkaar,
We hebben heel wat afgelachen en plezier gemaakt.
Geen problemen gehad
Dit is voor herhaling vatbaar.
meer info
DAG 1 – 29 augustus – LOS ANGELES
Hollywood Orchid Suites
1753 Orchid Avenue, Hollywood, CA 90028
Tel: +1-323-874-9678
Fax: +1-323-874-9931
Web: http://www.orchidsuites.com
Email: info@orchidsuites.com
DAG 2 – 30 augustus – LOS ANGELES
Hollywood Orchid Suites
1753 Orchid Avenue, Hollywood, CA 90028
Tel: +1-323-874-9678
Fax: +1-323-874-9931
Web: http://www.orchidsuites.com
Email: info@orchidsuites.com
DAG 3 – 31 augustus – PALM SPRINGS
Village Inn
855 N Indian Canyon Drive
Palm Springs, CA 92262
Tel: +1-760-320-8622
Fax: +1-760-320-1185
Web:
Email: villageinnps@eartlink.com
DAG 4 – 1 september – PRECOTT VALLEY
Precott Valley Days Inn
7875 E.Highway 69
Precott Valley, Arizona 86314
Tel: +1-728-772-8600
Fax: +1 928-772-0942
DAG 5 – 2 september – GRAND CANYON
Xanterra Parks & Resorts
10 Albright, Grand Canyon, Arizona 86023
Phone: 928.638.2631 (to reach a guest or same day reservations)
Fax: 928.638.9810
Web: http://www.grandcanyonlodges.com
Email: info-gcsr@xanterra.com
DAG 6 – 3 september – GRAND CANYON
Xanterra Parks & Resorts
10 Albright, Grand Canyon, Arizona 86023
Phone: 928.638.2631 (to reach a guest or same day reservations)
Fax: 928.638.9810
Web: http://www.grandcanyonlodges.com
Email: info-gcsr@xanterra
DAG 7 – 4 september – BLUFF (Monument Valley)
Recapture Lodge
Jim and Luanne Hook
P.O. Box 309
Bluff, Utah 84512
Phone: (435) 672-2281
FAX: (435) 672-2284
Email: recapturelodge@hubwest.com
Web: http://www.bluffutah.org/recapturelodge/
DAG 8 – 5 september – MOAB
SUPER 8 MOTEL – MOAB
889 North Main, Moab, UTAH 84532, US
Tel: +1-435-259-8868
Fax: +1-435-259-8968
DAG 9 – 6 september – MOAB
SUPER 8 MOTEL – MOAB
889 North Main, Moab, UTAH 84532, US
Tel: +1-435-259-8868
Fax: +1-435-259-8968
DAG 10 – 7 September – DURANGO
Days Inn Hotel and Health Club
1700 County Road203
Durango, COLORADO 81301
TEL: (970) 259-1430
FAX: (970) 259-5741
Toll Free: (866) 338-1116
E-Mail: daysinndurango@frontier.net
Web: www.daysinndurango.com
DAG 11 – 8 SEPTEMBER – DURANGO
Days Inn Hotel and Health Club
1700 County Road203
Durango, COLORADO 81301
TEL: (970) 259-1430
FAX: (970) 259-5741
Toll Free: (866) 338-1116
E-Mail: daysinndurango@frontier.net
Web: www.daysinndurango.com
DAG 12 – 9 september – TORREY (Capitol Reef)
Wonderland Inn
Higway junction 12&24
Torrey, Utah 84775
Tel: +1-435-425-3775
Fax: +1-435-425-3212
Email: wndrland@color-country.net
Web: http://www.capitolreefwonderland.com
DAG 13 – 10 september – TROPIC (Bryce Canyon)
Bryce Canyon Inn
21 N MAIN
Tropic utah 84776
Tel: +1-435-679-8502
Fax: +1-435-679-8888
E-mail: bryce@color-country.net
Web: http://www.brycecanyoninn.com
DAG 14 – 11 september – Springdale (Zion)
El Rio Lodge in Zion Canyon
995 Zion Park Boulevard
Springdale, UT 84767
Phone:+1-435-772-3205
Toll free: (888)772-3205
Fax: +1-435-772-2455
Email: elrio@infowest.com
Web: www.elriolodge.com
DAG 15 – 12 september – LAS VEGAS
Stratosphere Las Vegas
2000 Las Vegas Boulevard South
Las Vegas, NEVADA 89104
Tel: 1-888-236-8876, ext. 5390
Fax: +1-702-383-5349
Web: http://www.stratospherehotel.com
DAG 16 – 13 SEPTEMBER – LAS VEGAS
Stratosphere Las Vegas
2000 Las Vegas Boulevard South
Las Vegas, NEVADA 89104
Tel: 1-888-236-8876, ext. 5390
Fax: +1-702-383-5349
Web: http://www.stratospherehotel.com
DAG 17 -14 september
Bischop
DAG 18 – 15 September – YOSEMITE NP
Days inn
3255 Geneva Avenue, Daly City, CA 94014, US
Tel: +1-415-467-5600
Fax: +1-415-467-0491
DAG 19 – 16 september – SAN FRANCISCO
Days inn
3255 Geneva Avenue, Daly City, CA 94014, US
Tel: +1-415-467-5600
Fax: +1-415-467-0491
DAG 20 – 17 september – SAN FRANCISCO
Days inn
3255 Geneva Avenue, Daly City, CA 94014, US
Tel: +1-415-467-5600
Fax: +1-415-467-0491
DAG 21 – 18 September
Vertrek richting BRUSSEL
DAG 22 – 19 September
Aankomst Brussel
© USA4ALL & Walter Heyligen
