In oktober 2008 ging ik voor het eerst naar  The States. Reizen naar Amerika met rolstoel, was dat wel mogelijk? En waarom Amerika? Het trok me altijd al. Het toeval wilde dat mijn oom en tante daar al jaren rond reisde. Dus namen mij mee op een geweldige reis door west Amerika. Van Phoenix naar San Francisco langs alle must sees, zoals Grand Canyon, Las Vegas, Sedona etc. Wat heb ik genoten!

Ik reisde met mijn oom heen, (had al wel vaker gevlogen maar, niet meer sinds mijn diagnose in ’98.) Niet perse omdat ik dat niet aandurfde met rolstoel o.i.d. maar gewoon omdat het niet het juiste moment was. Omdat mijn oom in Amerika bleef om weer verder te gaan reizen ging ik alleen terug. Voelde voor mij eigenlijk wel meteen vertrouwd. Ik spreek goed Engels dus ik kon  vragen als ik iets niet wist. Ik kon toentertijd nog kleine stukjes lopen wat het ook iets makkelijker maakte. Na die reis ben ik zelf ook wat meer gaan reizen, Kreta, zuid Frankrijk, Noorwegen, Zweden, USA (voor sport). Het reizigersbloed was in me los gebarsten!

Amerika had zo’n diepe indruk op mij gemaakt dat het bleef trekken. Mijn oom en tante reisde daar nog steeds rond met tussen poses van een half jaar (dan waren ze in NL). In 2014 ging ik terug. Samen met mijn tante had ik mijn tickets geboekt en ging ik de gehele reis alleen maken. Ondertussen was mijn loopfunctie volledig verdwenen en ging het reizen dus op een andere manier, voor mij nu ook de normaalste zaak van de wereld, maar zo’n eerste keer is het toch beetje uitzoeken hoe dat dat allemaal in z’n werk gaat.

Voor de mensen die niet weten hoe dat werkt volgt hier een uitleg:

• Je kan (vaak) bij het inchecken al melden dat je assistentie nodig hebt (soms moet je nog even naar een speciale balie om je aan te melden) dat ligt aan het land/maatschappij/luchthaven.
• Je kan hier aangeven wat voor assistentie je nodig hebt.
• In / uit vliegtuig, of bijvoorbeeld hulp bij de security of naar de gate.
• Ik heb alleen hulp nodig bij in / uit het vliegtuig. De mensen van de assistentie verlening komen dan naar de gate met een speciaal stoeltje genaamd de aisle chair. Zo nodig tillen ze je daarom op en rijden je door het gangpad van het vliegtuig naar je stoel. En bij aankomst het zelfde in omgekeerde versie.
• Op lange vluchten hebben ze ook zo’n aisle chair en helpen de stewardessen je met naar het toilet gaan.

Alles verliep goed en aangekomen in Phoenix stonden daar mijn oom en tante te wachten. We gingen niet zo’n grote reis maken als in 2008, maar weer genoot ik met volle teugen. Op de terugweg had ik mijn tussenstop in Philadelphia waar mijn beste vriendin woont en daar verbleef ik ook nog een weekje. Meteen na terug komst kriebelde het al voor een volgende reis. Ik heb het geluk dat ik daar familie en vrienden heb waar ik kan verblijven wat mijn verblijfkosten laag houd en maakt dat ik alleen moet sparen voor mijn ticket. En dat doe ik. Ik spaar elk extraatje voor mijn reis naar de USA. En zo kon ik ook in 2015 vertrekken! Ik vroeg mijn tante wanneer het uit zou komen en waar zij haar tickets altijd vandaan haalde. En zo ging ik zelf opzoek naar een goede deal.

Ik ben iemand van uitdagingen en begin 2015 bedacht ik dat ik een auto wilde huren zodat ik zelfstandiger zou zijn. En ik vond een bedrijf die aangepaste auto’s verhuurde tegen normaal tarief. Ik kwam terecht bij Alamo. Ik boekte de auto voor 5 dagen. Maar ja wat ging ik er nou mee doen? Dat had ik nog niet bedacht, heen en weer naar de winkel was niet wat ik voor ogen had.
Mijn tante opperde om naar San Diego te rijden. Vanaf Tucson (waar hun vaste standplaats is) ik zag het meteen helemaal zitten.
Een aantal dagen na mijn aankomst in Tucson gingen we de auto ophalen op Tucson International Airport. Ik had een economie car geboekt. En dacht een klein wagentje te krijgen (nou is klein ook al relatief in Amerika hihi) ik rijd zelf een oude Suzuki swift.
Maar ze kwamen met een gloednieuwe Nissan Altima.Met alle aanpassingen die ik nodig had!

De volgende dag vertrok ik naar San Diego (voor het eerst alleen op pad) waar ik een hotelletje geboekt had. Het rijden in Amerika is ontspannen, als je een aantal dingen weet zoals het links en rechts inhalen etc etc. Maar ik had dit al gezien door het reizen met de camper en voelde vrijwel meteen relaxed. In San Diego aangekomen heb ik me prima vermaakt door naar Seaworld te gaan, een dag tripje naar Los Angeles te maken en een aquarium te bezoeken in Long Beach. Een dikke vink op mijn bucketlist!!

Het hotel was simpel, maar uitermate toegankelijk voor mijn rolstoel. voldoende ruimte,  overal beugels, geen drempels. Daar was ik ook niet bang voor. De eerste keer in 2008 heb ik me soms verbaasd over de rolstoel vriendelijkheid in Amerika. Van het parkeren, tot de oprit bij stoepen, tot openbare invalide toiletten in 95% van de winkels, restaurants, hotels, tot speciale tafels in een fastfood restaurant. Hier in NL noemen ze een invalide toilet al zo wanneer ze 2 beugels hebben neer gehangen langs de toilet, dat je er niet in kan met je rolstoel omdat de deur te smal is of naar de verkeerde kant open gaat is een kleinigheid. Daar hoef je in Amerika niet bang voor te zijn.

Heb jij het plan om te gaan reizen in Amerika maar heb je twijfels door dat je rolstoelafhankelijk bent? Doe het!! Laat je niet tegen houden door je rolstoel.

Aantal tips:

• Zoek je hotel met zoek funtie “wheelchair accessable” je kunt hier vrijwel zeker van zijn dat dit dan ook zo is (in the USA). Bij twijfel mail je gewoon het hotel.
• Bij het boeken van je vlucht, bel de luchtvaartmaatschappij om de maten van je rolstoel door te geven. Die paar euro voor het bellen is het waard om te voorkomen dat ze moeilijk gaan doen met inchecken.
• Tijdens je vlucht, spreek met de stewardess af welke hulp je van hun verwacht.
• Bij het boeken van een auto, zorg ervoor dat je zekerheid hebt dat het de aanpassingen zijn die jij nodig hebt (ook hier, bel/mail naar het bedrijf waar je de auto boekt), zorg ervoor dat je rijbewijs nog min 6 maanden geldig is.
• Je gehandicapte parkeerkaart is in veel staten geldig. Check dit voor de zekerheid. Er zijn een aantal staten die de kaart niet erkennen.
• Blijf netjes, Amerikanen zijn altijd bereid je te helpen!

Mijn plan is om volgend jaar weer te gaan en om weer een auto te huren. Wat ik precies ga doen weet ik nog niet. maar heb nog even om hier over na te denken. Laat je nooit tegen houden door je rolstoel of nog erger door mensen die zeggen “dat gaat toch niet” of  “zou je dat wel doen”. Laat niemand zeggen dat jou dromen te groot zijn. Ga ervoor!

Ik ben altijd bereid om je twijfels weg te nemen.

The sky is the limit!!!!

Lian Deijkers