Wij krijgen regelmatig vragen over de mogelijkheid om te trouwen in de Verenigde Staten. Kan ik zomaar trouwen in Amerika? Is mijn huwelijk dan ook in mijn eigen land rechtsgeldig? Heb ik een vergunning nodig? Deze vragen komen veelvuldig voor, om het antwoord te kunnen geven heb je vaak meer informatie nodig. Sommige zaken zijn namelijk afhankelijk van o.a. de afkomst van de lovebirds en verschillende staten hebben verschillende regels. Wat kunnen wij dan voor u betekenen? Hieronder vindt u ervaringen en tips van mensen die in Amerika getrouwd zijn. We hopen dat u met deze informatie hetgeen vindt waar u naar opzoek bent. Ook op ons interactieve forum wordt regelmatig gesproken over trouwen in Amerika, wij raden u aan op ook daar even de tips te lezen! En alvast gefeliciteerd!

Ervaringen:
U wilt uw ervaringen met ons delen? Neem dan contact met ons op!

Hieronder vindt u ervaringen en verhalen van reizigers die getrouwd zijn in Amerika. Als u dit heeft gelezen bezoek dan ook onze speciale pagina over trouwen in Las Vegas.

M. Schrijft:

Begin 2004 besloten we dat we wilden trouwen, echter zonder alle drukte en poespas eromheen. Een trouwerij zoals die in Nederland gewoon is met een grote groep bekenden en familie naar het stadhuis en een feestje was niks voor ons. Toch wilden we trouwen, dat zou uiteraard gewoon op het stadhuis kunnen maar dat was ook niet echt wat we wilde.

Daarom gingen we uitzoeken wat er nodig was om te trouwen in de VS en het ook hier in Nederland Rechtsgeldig te maken. Als je in de VS spontaan zou besluiten om te trouwen mis je een aantal afschriften uit de basisadministratie van Nederland dus dan wordt het lastig / onmogelijk ? om het huwelijk ook in Nederland geregistreerd te krijgen.

Dus voordat we op het vliegtuig naar Las Vegas stapten zijn we eerst even naar het gemeentehuis gegaan. Per persoon hebben we de afschriften gehaald te weten een uittreksel uit het geboorteregister waarop de namen van de ouders staan en ook dat je nog ongehuwd bent. Zeg er wel even bij dat je hem in het Engels wilt hebben dat is namelijk wel zo makkelijk in de VS.

Uiteraard kan je in de VS op de bonnefooi naar een Wedding Chapel stappen als je daar bent, wij hebben e.e.a. echter vooraf geregeld. Op zich wel handig dan weet je immers direct vooraf waar je aan toe bent en wanneer je precies kan trouwen. Via de website van de Wedding Chapel hebben we geregeld hoeveel foto’s we wilden, live uitzenden van de trouwerij via internet en een helicoptervlucht naar de Grand Canyon. Tussentijds hebben we ook nog de nodige vragen gesteld die bij ons op kwamen, ook een voordeel t.o.v. het ter plaatse alles regelen.

Wij hadden in Las Vegas een aantal dagen gepland waarna we terug zouden vliegen naar Chicago om in die omgeving een rondreis te maken. De dag voor het huwelijk hebben we een Marriage License opgehaald .  Hou er wel rekening mee dat de rijen hier soms erg lang kunnen zijn, dus probeer zo vroeg mogelijk te gaan als je niet te veel tijd hier wil staan te wachten. De openingstijden zijn wel iets minder uitgebreid dan in 2004 maar nog steeds erg uitgebreid, van 8 uur ’s morgens tot middernacht, 365 dagen per jaar. Bij het ophalen van je Marriage License heb je de afschriften nodig die je in Nederland heb opgehaald. Uiteindelijk krijg je onderstaande document welke je nodig zal hebben bij de Wedding Chapel.De rest van de dag hadden we verder voor ons zelf om nog wat te ontspannen.

Peter Pellemans:

Ik kan niet zeggen dat ik er speciaal voor ben afgereisd maar over twee weken is het dan toch zover. Op 24 oktober 2004 trouw ik. In Amerika natuurlijk! De dingen die je moet weten om hier te trouwen zijn enigszins anders van staat tot staat, maar alleen in de details denk ik. Je moet bij een county court house in de staat waar je wilt trouwen een marriage license  aanvragen (een Amerikaans rijbewijs is daarvoor meestal voldoende; een paspoort kan geen kwaad als je niet in de VS woont). Dat hoeft niet in de staat te zijn waar je woont; je hoeft niet eens in de VS te wonen. Daarna is er soms een wachttijd van enkele dagen (drie in Florida) en dan heb je 60 dagen de tijd om te trouwen. Iedere geestelijke, staatrechter of justice of the peace kan je trouwen (veel bankbediendes zijn justice of the peace), waar en wanneer je maar wilt, zo lang het maar is de staat is waar je je license hebt aangevraagd. Het kan ook in het court house zelf. Daarna breng je de getekende license weer naar het court house en een week of twee later krijg je het dan met een zegel terug. Da’s alles.

Peter Pellemans – Florida

John Keisers:

Ik ben in 1998 getrouwd in de boro (gemeente dus – ‘boro’ is hier de officiële spelling) waar m’n vrouw en ik nog steeds wonen. Het begon allemaal met het aanvragen van de huwelijksvergunning, de marriage license. Die vergunning diende te worden aangevraagd bij de gezondheidsafdeling op het gemeentehuis. Die gezondheidsafdeling doet nog een boel andere zaken, want ik moet daar nog elk jaar de hondenbelasting betalen.

Het doel van de huwelijksvergunning is het nagaan of de trouwlustige aan alle eisen voldoen. Die eisen verschillen in de details per staat, maar een aantal eisen kom je, voor zover ik weet, overal tegen: Men moet ten minste 18 jaar oud zijn, en als men jonger is, is toestemming van de ouders nodig. Men mag niet te nauw zijn verwant aan de toekomstige huwelijkspartner, men dient over voldoende geestelijke vermogens te bezitten om te beseffen wat het huwelijk inhoudt, en men mag bij de aanvraag van de huwelijksvergunning, of tijdens de voltrekking van het huwelijk, niet dronken zijn.

Sommige staten deden nog aan bloedonderzoek, in verband met de verspreiding van seksueel overdraagbare ziekten of rubella (rode hond), maar dat is nu overal afgeschaft dacht ik. Men dient zich te identificeren. Vaak is er een eis dat ten minste een van de partners in de staat moet wonen, maar er zijn veel uitzonderingen op die regel.

De huwelijksvergunning is doorgaans een tot twaalf maanden geldig en er is een wachttijd van 0 tot 5 dagen, afhankelijk van de staat. Er is een hele serie overheidspersonen die huwelijken mogen voltrekken. Vele zijn rechters, vredesrechters, of gepensioneerde rechters.

Wij werden getrouwd door onze toenmalige burgemeester. Die ex-burgemeester weet dat  nog goed, want hij vraagt altijd hoe het gaat wanneer we hem tegenkomen. In onze gemeente van ca. 35 000 inwoners is het burgemeesterschap een bijbaantje voor degene die dat ambt vervult, maar op vrijdagmiddagen zijn onze burgemeesters altijd aanwezig om huwelijken te voltrekken. Die huwelijken worden voltrokken in het zaaltje dat wordt gebruikt voor de gemeenteraadsvergaderingen. Onze belastinggelden worden niet verspild aan onzinnige voorzieningen als gemeentelijke trouwzalen, en dat zaaltje wordt op vrijdagmiddagen toch niet gebruikt. Men kan de burgemeester ook in de avonduren naar een particuliere zaal laten komen, maar dan moet men betalen.

De voltrekking van een burgerlijk huwelijk stelt niet veel voor. De burgemeester las een aantal alinea’s van een plechtige huwelijksverklaring voor, en die alinea’s moeten door beide huwelijkspartners worden onderschreven. Het huwelijk diende in ieder geval te worden bijgewoond door twee getuigen. Die getuigen mag men zelf brengen. Het geheel duurde 15 minuten geloof ik. Toen moesten we de raadszaal verlaten omdat de burgemeester het volgende paar ging trouwen.

Na de voltrekking van het huwelijk krijgt men een mooi certificaat met een indrukwekkend lakzegel. Dat is het huwelijkscertificaat, de marriage certificate. Huwelijken worden geregistreerd in een of ander staatsregister. Het huwelijkscertificaat is een belangrijk document, wat dat is het enige bewijs voor een geldig huwelijk.

Stamhoofden, stamfunctionarissen, en elke geestelijke van elke religie kunnen rechtsgeldige huwelijken voltrekken. Zo’n stamhoofd of geestelijke hoeft alleen maar te controleren op de aanwezigheid van een huwelijksvergunning, en na afloop moet hij of zij het huwelijk registreren zodat de staatsoverheid een huwelijkscertificaat voor de jonggetrouwden kan opstellen. Via de ULC (www.ulc.org) kan men binnen vijf minuten geestelijke worden, zodat men bij het trouwen vrijwel niets met de overheid te maken hoeft te hebben als men daar geen prijs op stelt.

Groeten, John Keisers – New Jersey

Loek van Helden:

Afgezien van de meer bekende ceremonial marriage heb je in een aantal staten in Amerika ook nog de common law marriage.  Colorado is zo’n staat.  De common law marriage betekent in het het kort, dat wanneer jij en je partner zeggen dat je getrouwd bent, en de gemeenschap waarin je woont dit accepteert, dan ben je volgens de wet getrouwd.  Deze vorm van huwelijk stamt nog af van een Engelse wet die in 1877 ook in de US werd aangenomen.  Op deze link staat de formele uitleg zoals het geldt voor Colorado:
http://www.ago.state.co.us/FAQ/CLM_FAQ.cfm

Loek- Colorado

Karen Garcia-Giesen:

Nadat ik in NL allerlei papieren bij elkaar had verzameld (diverse uitreksels, kopieën van paspoorten van mijn ouders, van mijn dooppapieren etc.), ben ik in december 2002, samen met mijn ouders, naar de VS gegaan. Tucson AZ om precies te zijn. Bruidsjurk door de douane gesmokkeld en net doen of ik nergens iets van wist (Tip: neem vanuit NL een brief van je werkgever mee, dat je er een baan het en op een bepaalde dag weer terug verwacht wordt op je werk, kopieën van rekeningen waaruit blijkt dat je betalingsverplichtingen hebt, zodat de douane niet meteen denkt dat je in de VS wilt blijven, want anders sturen ze je meteen terug). Nadat dat allemaal goed was gegaan en men niet in mijn koffers heeft lopen snuffelen, (hihi) zijn we verder gereisd naar Tucson.

Op 23 december 2002 hebben Julio en ik de license aangevraagd. Ik met mijn hele stapel papieren naar het court house, vreselijk nerveus of het allemaal wel goed zou gaan. Sleutels en andere gevaarlijke spullen afgegeven bij de ingang, door de metaal detector en daarna naar de loketten. (Mijn ouders lachten zich een breuk, dachten op zijn minst dat het meer een gevangenis was dan een soort stadhuis) Bij de loketten een nummertje getrokken en tussendoor het aanvraagformulier ingevuld. Daar was dus niks romantisch aan, dat kan ik je wel zeggen. Vaag kopietje invullen en op een houten bank gaan zitten wachten tot je aan de beurt bent!

Nadat we aan de beurt zijn, geven we het formulier af en begon de dame achter het loket met het invullen van de gegevens. Naar mijn papieren hebben ze niet gevraagd: ik heb alleen mijn paspoort hoeven laten zien. En in mijn achterhoofd: potverdorie, al dat geld uitgegeven voor niks, vrije uren opgeofferd om naar het stadhuis te gaan, blabla… Nadat alle gegevens waren ingevuld, kregen we een kopie die we moesten controleren. Alle namen waren goed, alle gegevens correct. Zaakje getekend en daarna kwam het mooiste: we moesten een eed afleggen. Erg grappig om ons daar te zien staan: de dame achter het loket was in kerstsfeer gekleed, wij nog steeds een beetje nerveus. Nadat het papierwerk was gedaan, kregen we een tasje met zogenaamd handige spulletjes voor newly weds (o.a. deodorant! haha) en konden we gaan. Zover de aankondiging van het huwelijk.

Dezelfde dag hebben we plannen gemaakt over wanneer dan het echte huwelijk zou plaatsvinden. Ik heb al die tijd in gedachten gehad dat 31 december wel een mooie dag zou zijn (mijn opa is op die dag getrouwd). Echter: aangezien we niet wisten of ons kerkelijk huwelijk wel door zou gaan, besloten we om toch maar in het court house te gaan trouwen en het kerkelijk huwelijk als extra te zien. Feit: In Tucson kan dat maar op 2 dagen, op dinsdag en vrijdagmiddag, om 5 uur. We hadden wel onze naam op de lijst gezet voor de 31e, maar uiteindelijk hebben we dat de volgende dag laten veranderen, voor de 24e. Inderdaad, op de dag zelf. Zo gek allemaal, maar zo kan dat hier nu eenmaal. ’s Morgens dus naar het court house gebeld en ’s middags om 5 uur stonden we er weer. Julio en moesten in een rij gaan staan om ons daadwerkelijk aan te melden voor de trouwerij. Eenmaal in de rij (met zo’n 10 stellen voor ons!!!) ontdekten we dat 1 van mijn namen verkeerd was gespeld (ze hebben hier de nare gewoonte dat veel papieren in hoofdletters zijn opgesteld, waardoor het verschil tussen een i en een l erg klein lijkt). Snel gevraagd wat we konden doen terug naar het loket waar we de license hadden aangevraagd om het te laten veranderen. Helaas, het was 5 uur en ze waren gesloten. Wat nu? Donderdag terugkomen (woensdag was kerstdag en dus gesloten) en dan op vrijdag maar trouwen? Hadden we ook geen zin in en dus ben ik op 24 december 2002 (kerstavond) in het huwelijk getreden met een verkeerde naam. Snel weer terug naar het court house. De rij aan het loket was nu verdwenen en konden we meteen geholpen worden. $50 betalen en een nummertje trekken. Na een minuut of 10 kwam het een na laatste stel uit de rechtszaal en konden wij naar binnen. In aanwezigheid van mijn ouders, Julio’s ouders, broers, schoonzus en hun kinderen en de buren van Julio’s ouders, zijn we die avond in het huwelijk getreden. Alles werd zowel in het Spaans als in het Engels uitgesproken en na het zetten van de handtekeningen (wij hadden 6 getuigen!  zoveel als er op het papier pasten was toegestaan) waren we dus officieel man en vrouw. Een hele vreemde dag, kan ik je wel zeggen.

Wat betreft het kerkelijk huwelijk: een oom van Julio zou dat regelen, maar daar is nooit iets van gekomen. Op donderdag hoorden we dat er een priester woonde tegenover het huis van zijn ouders. In de oude hacienda ernaast was een klein kerkje gevestigd (lees: kantoortje met wat stoelen). We hebben een paar uur met hem gesproken om te vragen of het mogelijk was dat hij ons zou trouwen. Het liefst had hij ons een maand of 6 marriage counseling gegeven, om er zeker van te zijn dat we de juiste keuze maakten. Maar na een paar uur zei hij: ik geloof jullie en jullie kennen elkaar al zo lang, dat zal wel goed komen. Daarna zijn de voorbereidingen dus begonnen. De priester heeft samen met een stel vrijwilligers van de kerk een dienst samengesteld. Tijdens een BBQ bij Julio’s ouders thuis hebben we die besproken. Mijn moeder heeft meteen een paar regels laten vallen: regels over dat de vrouw onderdanig moet zijn aan de man en dat soort geneuzel. Ik bedoel, misschien geldt het wel voor iemand anders, maar niet voor Julio en mij! De daaropvolgende dagen hebben we een pak voor Julio uitgezocht bij de tuxedo rent. Op maandag zijn Julio en ik nog naar de bieb geweest om een Spaanstalige bijbel te halen en de bewuste teksten aan te geven.

Dinsdag 31 december is het een drukke dag. Mijn moeder en Julio gaan al vroeg naar de bloemist. Mijn moeder had bloemen uitgezocht om een boeket voor mij te maken. Eenmaal bij de bloemist aangekomen bleek dat ze de bloemen heel kort hadden afgesneden. Dat was dus niet de bedoeling  mijn moeder een beetje boos, maar ze heeft toch nieuwe gekregen (en bloemen zijn zoooo duur hier, dus die mensen in de winkel waren helemaal niet gelukkig met die Hollandse, haha). Ondertussen ben ik naar de party shop gegaan om witte heliumballonnen te kopen, om in de struiken voor het huis te hangen. Met mijn vader ben ik daarna naar de supermarkt gelopen: hij was zo nerveus, zei hij, dat hij een borrel nodig had, maar de whisky was op :-). Eenmaal thuis bleek dat we nog een paar spullen nodig hadden, dus…. weer naar de party shop. Sta ik eenmaal weer buiten… komt Julio eraan gesjeesd. “We hebben nog een gastenboek nodig en dit en dat…” Dus weer die winkel in! Om half 12 is het voor mij tijd om me te gaan voorbereiden. Douchen, haren doen, make-up… Alles in de grote caravan van zijn ouders, die voor het huis staat. En terwijl ik zo bezig ben, en het is half 1 (de dienst is om 1 uur!), zie ik Julio vertrekken in de auto van zijn vader. “Ships… die gaat er vandoor en die zien we niet meer terug. Hij wil er nu al vanaf!”, zegt mijn moeder. Om 10 minuten voor 1 is hij weer terug, nog steeds in zijn oude kloffie. Mijn moeder over de rooie, mijn vader loopt buiten te ijsberen… Om 1 uur komt Julio het huis uitlopen, helemaal aangekleed, haren in een staart en zie ik hem naar de overkant van de straat vertrekken. Dan is het voor mij ook tijd om tevoorschijn te komen. Mijn vader staat al buiten te wachten en ook ons bloemenmeisje (dochtertje van mijn schoonzus). Mijn schoonzus vond gewoon dat we een bloemenmeisje moesten hebben en ik had gewoon niks in te brengen, haha. Zodra we de poort naar het kerkje opendoen, begint een dame te zingen. (Eventjes iets over het kerkje: zoals gezegd was het niet meer dan een kantoor met wat stoelen. Toen ik de priester vroeg of we het misschien buiten konden doen, was hij heel enthousiast. Ze hebben bij die oude hacienda namelijk een aardige tuin, met palmbomen enzo, en een plaatsje voor de deur, waar genoeg stoelen konden staan. En aangezien we in Tuscon AZ waren… de temperatuur was die oudjaarsdag rond de 27 graden!). Nog voordat Julio mij ziet staat hij al te snotteren en zodra hij dan mag omdraaien, heeft hij het helemaal niet meer. Bij mij beginnen dan ook de tranen te komen. De dienst was niet te lang, met mooie muziek (als ik ze nu hoor begin ik spontaan weer te huilen) en gewoon goed. Alle stress en zorgen waren ineens verdwenen. Na de dienst werd er gestooid met vogelvoer (er zitten daar heel veel duiven en als ze rijst eten blazen ze zichzelf op!) en hebben we foto’s gemaakt op de treden van de hacienda. Mijn ouders en Julio en ik zijn daarna naar het Saguaro National Monument gereden om nog meer trouwfoto’s te maken. In Amerika schijnbaar een onbekend fenomeen, want iedereen vroeg waar we bleven. Toen we terugkwamen bleek een aantal gasten zelfs al weer te zijn vertrokken!

Eenmaal terug is het feest begonnen, in de achtertuin van mijn schoonouders. We hebben zelf al het eten gemaakt en alles versierd. Dat scheelde ons een hoop geld en zo konden we ook net zolang doorfeesten als we wilden. Het was tenslotte ook Nieuwjaar, dus…

Hoewel alles misschien een “beetje” anders liep als iedereen in gedachten had, was het toch een geweldige dag. En eerlijk gezegd, juist omdat het zo spontaan en soms ongeorganiseerd was, hebben we ontzettend veel gelachen. De huwelijksnacht hebben Julio en ik doorgebracht in het huis van de priester!

Drie dagen na de bruiloft zijn mijn ouders en ik weer terug naar NL gegaan. Ons leven zoals het was ging vanaf dat moment gewoon weer verder, met als enige verschil dat ik nu een ring om mijn linkerhand droeg. *

* IN de VS dragen ze de ring aan de linkerhand. Als je ‘m rechts draagt, denkt men dat je single bent, of homo!

Karen Garcia-Giesen

Aanvulling wat betreft ins- en outs:

Wat Peter-FL zegt is, hier in Arizona, gedeeltelijk waar: voordat je gaat trouwen moet je een marriage license aanvragen. Dit doe je inderdaad bij het court house in de staat waar je wilt gaan trouwen. In AZ is de license 12 maanden geldig: binnen die 12 maanden moet je dus ook daadwerkelijk trouwen, anders vervalt je license. Er is geen wachttijd om het te gebruiken  je kunt meteen dezelfde dag nog als je wilt, in het huwelijk treden. Veel is er niet voor nodig aan papieren (ik had een hele stapel documenten meegenomen, waar ze niet eens in gekeken hebben, alleen maar in mijn paspoort). Het echte huwelijk kun je laten voltrekken in de rechtbank of bij een pastoor / priester / wedding chapel, noem maar op. Deze ondertekenen het marriage certificate (2 delen), waarvan het onderste deel naar de court house gestuurd wordt. Per post krijg je dan een bevestiging thuisgestuurd. Wanneer je in het court house trouwt, dan hoef je verder niks te doen. Zij zorgen voor de afhandeling van het papierwerk. Je krijgt dan geen bevestiging thuisgestuurd. Voor ons waren de kosten als volgt: aanvragen license: $50, trouwen: $50,- En omdat ze een van mijn voornamen verkeerd hadden gespeld: $18 om het te wijzigen en voor het notarizing.

Wij hebben er speciaal voor gekozen om in de VS te trouwen: het is zo makkelijk om alles rond te krijgen, het kost veel minder tijd (ik ben gewoon voor 2 weken gegaan tijdens mijn kerstvakantie) en ook zeker veel minder geld. Plus: mijn ouders kunnen (o.a. financieel gezien) makkelijker een keer naar de VS dan dat Julio’s ouders naar NL kunnen komen. En aangezien ze elkaar nog nooit ontmoet hadden…

Wendy Verkooijen:

Altijd heb ik geroepen, “Ik trouw niet, en als ik dat wel doe, dan is dat in Amerika”. En jawel mijn droom is uitgekomen. Op 9-9-2003 zijn wij getrouwd in Las Vegas. Wij hadden er voor gekozen om een speciaal georganiseerd huwelijksarrangement te regelen. We boekten een 8-daags arrangement bij een gespecialiseerd reisbureau. Erg spannend allemaal, maar zeer prettig dat we zelf niet veel bijzonders hoefden te regelen, zodat we ons nergens druk om hoefde te maken. In Nederland de benodigde papieren aangevraagd, zoals een uitreksel uit het geboorteregister e.d. Uiteindelijk bleken we in Las Vegas niet meer nodig te hebben dan ons paspoort. Op het vliegveld werden we opgewacht door onze persoonlijke reisbegeleidster, en de chauffeur van de limousine. Die brachten ons naar het hotel, Treasure Island. Alles schitterend en heel onwerkelijk. Je stapt echt binnen in een film als je in Las Vegas arriveert…

Op maandag werden we met de limo naar het courthouse gebracht, waar onze reisleidster al het papierwerk afhandelde, en wij onze gegevens moesten invullen en controleren. Hiermee hadden we onze trouwvergunning op zak, die we dinsdag nodig hadden. Op dinsdag 9-9-2003 konden we ’s middags de trouwkapel in het hotel betreden. Ter plekke moesten we nog muziek uitzoeken die we wilden horen tijdens het betreden en verlaten van de zaal. Er werd alle tijd voor je genomen, en dus niet zoals wij in gedachte hadden, dat je met 10 stellen in de rij staat om op je beurt te wachten! Alles was toch heel persoonlijk. Onze reisleidster was tevens onze getuige. Een fotograaf maakte een mooie reportage, en alles werd op video vastgelegd. Een half uur later liepen we te glunderen door de hotelgangen, en waren we tot “husband and wife” verklaard… ’s Avonds kregen we nog een helikoptervlucht over de Strip.
Wij voelden ons erg verwend met deze reis. We werden steeds per limo op en neer gereden, en alles ging gepaard met flessen champagne en veel luxe. ’s Woensdag konden we de fotoreportage en video ophalen. Wij hebben het als zeer prettig ervaren dat je reis van voor tot achter helemaal geregeld is. We hoefden dus niet bang te zijn dat er iets vergeten zou worden. Wij vertrouwden erop dat er weinig mis kon gaan. En zo is het gelukkig ook gelopen. Iedereen die twijfels heeft over zijn huwelijksdag, en wil iets anders, ga naar Las Vegas !!!