Als de Red Sox niet winnen vanwege John Lester, de pitcher die na een blessure net op tijd fit was om de play-offs te spelen, Jarrod Saltalamacchia, catcher, die de zesde wedstrijd van het American League kampioenschap binnensloeg, of ‘Papi’ David Ortiz, die alleen maar homeruns lijkt te slaan, dan zijn het wel de baarden. Over de baarden-hype in Boston is al veel gezegd. Het is een traditie voor spelers, overgewaaid vanuit de NHL, om zolang als de winning-streak duurt hun baart te laten staan. Ook is het een gevolg van de extreme bijgelovigheid waar de honkbalspelers in de MLB om bekend staan. Maar de baarden van de Red Sox zijn meer dan alleen een statement van de spelers. Met baarden tonen zowel spelers als fans, mannen en vrouwen, hun toewijding aan de Red Sox Nation.
De baardgroei-beweging, zoals de Boston Globe het noemt, begon in het voorseizoen met Mike Napoli en Jonny Gomes. Toen de Red Sox, tegen de verwachtingen in, bleven winnen lieten meer spelers van het team hun baarden staan. Het viel de populaire website Barstool Sports op en zij begonnen t-shirts te verkopen met de tekst “Blood, Sweat & Beards”. Al snel werden spelers er mee gesignaleerd en namen de fans het over. In de nasleep van de aanslag op de Boston Marathon, 15 april van dit jaar, werd de baard een teken van eenheid en saamhorigheid. Spelers toonden hun medeleven met de inwoners van de stad en waren vastbesloten met het honkbal Boston weer te laten herstellen. De slogan ‘Boston Strong’ hielp daarbij en zoals derde honkman Shane Victorino het behalen van de World Series samenvat: “het was een speciaal jaar, maar we hebben ons eruit gevochten”.
Dat dit team speciaal is beamen bebaarde fans en spelers. Volgens Jarrod Saltalamacchia, met rossig gekrulde baard, heeft het team zo veel all stars dat het niet uit maakt als er iemand faalt. “Dan staat er wel een ander op”. George Conde, een fan uit Massachusetts die zich nu al sinds de All-Star break in augustus niet meer geschoren heeft, zegt: “ik heb eerder al eens een playoff baard gehad voor de Bruins (ijshockey), maar nu, met dit Red Sox team voelde het anders. Deze groep speelt met hun hart”.
In Boston zie je op straat nu overal baarden, waardoor het onderwerp naast een serieuze ondertoon ook een leuke betekenis heeft. Op affiches, t-shirts, spandoeken en bill boards lees je “Fear the Beard”. Ook wordt de vaste kapper van de Red Sox overspoeld met verzoeken om net zo’n baard als een van de spelers te krijgen. Voor mannelijke fans wiens gezicht met baard er, net als sommige Red Sox spelers, uitziet als een mierenhoop, is er een andere manier om saamhorigheid te tonen verzonnen. Zij kunnen drie kleine streepjes net achter hun oor laten scheren. Of, zoals de standbeelden van Babe Ruth en andere honkbal goden bij Fenway stadion, een fake baard omhangen. De imposante baarden intimideren ook de tegenstander, de St. Louis Cardinals. Hun gezichtsbeharing steekt redelijk kaal af bij de Red Sox, zo erg dat zelfs de scheidsrechter Mike Napoli aansprak op de ‘trashy’ look van zijn baard.
De eerste wedstrijd begonnen de Red Sox goed (8-1 winst). Al in de eerste inning sloeg Napoli, met bases loaded, de bal ver in het achterveld. Zelfs Ortiz, niet de snelste speler, rende van de eerste honk naar de thuisplaat. Was het zijn ‘Duck Dynasty’ baard die de Beards zo’n vroege voorsprong gaf?
