In Tucson, Arizona zou het gebeuren een Dutch party in the Desert!. Er werd een datum geprikt en er werden afspraken gemaakt. Al naar gelang ieders mogelijkheden zou de vliegreis naar de USA op verschillende tijdstippen en naar uiteenlopende bestemmingen aanvangen. Zodra voet op Amerikaanse bodem was gezet, zou uit diverse windrichtingen en in omtrekkende bewegingen de koers worden verlegd naar het episch centrum in Arizona. Want daar rommelde het al enige tijd en zou ongetwijfeld deze groep gezworen Amerika-gangers na aankomst voor de nodige (aard)beving gaan zorgen. En zo is het gekomen!
De groep samenzweerders was een goed uitgevallen mix van reizigers uit diverse delen van ons land met verschillende achtergronden. Zogezegd de ‘fine fleur’ van onze samenleving, behept met een en dezelfde virus: het reizen en trekken per motorhome, camper of trailer door Amerika.
Van idee tot plan
Yvon en Sil, geworteld in het Brabantse land, Marion en Clemens, afkomstig uit Twentse streken en Wil, woonachtig onder de rook van Amsterdam. Verder Hinke en Hans, die weggestopt zijn in het hoge noorden en ten slotte Ine en Joop, die niet genoeg hebben aan de Veluwe. Geen van allen heeft de lokroep van Amerika kunnen weerstaan. Al geruime tijd was er jaarlijks tenminste één ontmoeting, waarin de leden van deze informele club elkaar troffen en ervaringen uitwisselden. Zo werd het idee geboren dat iets dergelijks toch ook maar een keer in Amerika zou moeten gebeuren. Makkelijker gezegd dan gedaan. Want een ieder had zo zijn of haar eigen tijdvak en/of reisdoelen, verspreid over het immens grote land. Maar 2016 werd het jaar waarin plannen op elkaar werden afgestemd en de GPS op een gezamenlijk doel zou worden afgesteld.
Tuscon, Arizona. Tijdvak 16-20 april.
Da Pats’
De keuze van Tucson was vanzelfsprekend. Daar wonen al sinds geruime tijd “The Pats” in hun ruime woning. De eerste Pat komt oorspronkelijk uit Massachusetts USA, de andere Pat, heeft roots in Java, voormalig Nederlands Indië. Zij emigreerde al vele jaren geleden vanuit Nederland en is de taal nog redelijk machtig. ‘Da Pats’, zoals ze door ons allen liefkozend worden genoemd, spelen een belangrijke rol bij het ontstaan en groeien van de onderlinge vriendschap. Want allen hebben in de afgelopen jaren op hun reizen een of meerdere keren Tucson bezocht en genoten van hun gastvrije ontvangst. Zaterdag, met de zon hoog aan de hemel, arriveren wij om 14:30 in Tucson. De tocht vanaf Wickenburg dwars door Phoenix duurde wat langer dan voorzien. De hoofdstad van Arizona is a.h.w. een conglomeraat van verschillende grote plaatsen, verbonden met elkaar door brede autowegen. Het is dus altijd druk. Al bij het binnenrijden van het grote terrein dat het huis van ‘da Pats’ omzoomt, kun je zien dat er iets gaande is. Naast het huis staan 4 campers in formatie opgesteld.
Nederzetting
Aan de wapperende Nederlandse leeuw die nostalgische gevoelens oproept aan de betere Olé-olé-tijden van ‘Oranje’, kun je direct zien dat je op het punt staat een Nederlandse nederzetting te betreden. De brandende zon doet de lucht zinderen, het is stil op het zoemende geluid na van de airco’s op de wagens. De warmte heeft iedereen naar binnen gejaagd. Temperatuur naar schatting: hoog in de 30 graden.
Op het punt dat wij uitstappen komt er leven in de brouwerij en worden we hartelijk welkom geheten. Met onze komst is de groep compleet. Nu is het onze beurt om ons te installeren. Voor ons is een plek gereserveerd aan de andere kant van het huis en even later zijn we aangesloten op de elektriciteit. Iedereen verdwijnt weer naar binnen in afwachting van een beter te verdragen temperatuur in de late namiddag. The Pats, ervaringsdeskundigen in het overleven van het klimaat in dit deel van Arizona, laten zich wijselijk nog niet zien.
Sil en Yvon uit het Brabantse land
In de vroege avond waagt iedereen zich weer naar buiten om te ontdekken dat Sil en Yvon, in de hitte al druk doende zijn met het voorbereiden en opdienen van het diner. Met het noemen van hun namen, brengen wij ook een eresaluut aan deze ras-Brabanders, die in meerdere opzichten een steun en toeverlaat zijn van the Pats en op hun terrein een tweede thuis hebben gevonden waar ze ongeveer 5 tot 6 maanden per jaar bivakkeren, afgewisseld met korte trips naar andere oorden. Verder zijn zij altijd een vraagbaak voor de anderen, immer opgeruimd en vol ideeën en daadkracht. Tot voor kort hebben zij lange reizen gemaakt naar andere Staten en al veel van Amerika kunnen zien. Maar dat geldt in meer of mindere mate voor allen in de groep. Met the Pats en Sil en Yvon is meteen de kern van deze homogene groep genoemd. Ik ben er van overtuigd namens de hele groep te spreken als ik jullie vier van harte dank zeg voor alles wat is gedaan om deze ‘onmogelijk geachte’ happening tot stand te brengen!
Toon gezet
In de koelte van de vallende avond kunnen wij dan eindelijk the Pats omhelzen. Het was op de kop af 3 jaar geleden dat wij ze voor het laatst hadden gezien. Die avond werd het na het diner, het gezellig samenzijn voortgezet rondom een – jawel, je leest het goed – goed vlammend kampvuur. Daarop werden onder veel hilariteit en volgens goed Amerikaans gebruik marshmallows aan een stokje geprikt om te worden verhit en daarna te worden opgesmikkeld. De sfeer van die avond zette de toon voor de rest van ons verblijf. De volgende dag, zondag, werd het kamp al in de loop van de ochtend opgebroken en ging de karavaan op weg naar een schitterende campground in het beroemde Saguaro National Park, 15 miles verderop. In de winter een geliefd toevluchtsoord voor de zogenaamde snowbirds, mensen die de noordelijke koude gebieden ontvluchten om in Arizona te overwinteren. Vanaf april is het park beperkt toegankelijk en wordt door de hitte alleen maar door durfals zoals wij bezocht. De hitte kan in de middag bijna ondraaglijk zijn, maar de schoonheid van de natuur en de prachtige zonsondergang maken het alleszins waard. In de koelte van de avond is het aangenaam onder een vaak laag hangende kristalheldere sterrenhemel.
Shoppen met 5 vrouwen
In de middag ontvluchtten de vrouwen het park om te gaan winkelen in een grote outlet. Drie mannen hadden ineens drukke bezigheden elders en ik werd gewiekst ingepalmd. Al snel werd duidelijk waarom. Er ontbrak een auto en dus groepeerden de vrouwen zich pijlsnel om vervolgens het enige weerloze mannetje te omsingelen en in hun greep te krijgen. In zoete bewoordingen werd mijn stuurmanskunst geprezen. Heel berekenend, heel intimiderend en heel slim. Een mooi voorbeeld in deze weinig vergevingsgezinde omgeving waarin alles prikt, steekt of bijt, hoe de natuur z’n beloop krijgt en vrouwen hun zin kunnen doordrukken. Met een wagen volgeladen ging het op de outlet aan. Het begrip afstanden heeft in dit land een andere betekenis. Dus even naar de outlet rijden duurt langer dan je denkt, maar dan ben je ook ergens. Laat een groep vrouwen los op merkartikelen, luister hoe ze elkaar aanmoedigen en adviseren, verkondig al vanaf de parkeerplaats dat men op het punt staat het kortingsparadijs te betreden en er staat wat te gebeuren. Gaandeweg die middag voelde ik de spanning stijgen. Het gezelschap is klaar om toe te gaan slaan. Gelukkig bracht een koffiebreak de dames weer bij zinnen en in alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ze uiteindelijk allemaal met een kleine oogst tevreden waren. Maar niet nadat ik als enige man in het gezelschap hoogstpersoonlijk bij de bedrijfsleider een extra korting van 10% wist te bedingen.
Vooroordeel?
Nog een opmerking tot slot. Er is een hardnekkig gerucht, dat vrouwen in het algemeen gesproken nogal eens gehinderd worden door een haperend oriëntatievermogen. Ik ben geneigd dat nu te geloven. De 5 uur durende strooptocht in de outlet had immers met zeker 3 uur ingekort kunnen worden, als bij het begin van de outlet niet rechtsaf, maar linksaf was geslagen. Want vrijwel alle inkopen werden gedaan in dezelfde store aan het eind van de rit. En die winkel lag op korte afstand van de ingang vlak bij de parkeerplaats……..Voilá! Dus dames, volgende keer graag iets meer research. Dan ga ik zeker weer met jullie mee, al was het maar al om de jaloerse blikken van menige man en natuurlijk ook van menige vrouw. Jawel…., all is vanity! De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de dag volmaakt eindigde met weer een smakelijk diner, bereid en opgediend door een van de mannelijke thuisblijvers en met de verzuchting van de anderen dat zij die middag kennelijk toch wat gemist hadden.
Flora en fauna in de desert
Op de volgende dag werd een bezoek gebracht aan het bekende Desert Museum in de buurt. Voor iedereen die ooit een keer naar Tucson wil gaan, een must. Er is geen betere indruk te krijgen van de flora en fauna in de woestijn dan een bezoek aan dit museum. Het is gelegen te midden van het Saguaro National Park en biedt o.a. de mooiste vergezichten.
Harmonie van begin tot eind
Zo gingen de dagen voorbij, waarbij opviel dat er een perfecte balans was tussen rustmomenten en activiteiten, de gulle lach nooit ontbrak en een ieder gelegenheid had om gezelschap op te zoeken of zich even terug te trekken. Nimmer was er een onvertogen woord, geen haast, maar juist een sfeer waarin iedereen kon gedijen. Allen hebben zich laten ontvallen hoe bijzonder het was om in kleine kring gedurende vijf dagen met elkaar in harmonie op te trekken. Na een afsluitend diner in een casino brak toch werkelijk het moment aan om dit bijzondere kamp op te breken. Het maken van een laatste groepsfoto luidde het vertrek in. De verte lonkt, de motoren ronken. Deze lange tussenstop met elkaar is ten einde. De weg ligt weer open naar nieuwe streken met nieuwe avonturen. Maar niet nadat eerst een afspraak is gemaakt om elkaar na terugkomst in Nederland opnieuw te treffen. Dan zal er in Augustus op een tuinparty alle gelegenheid zijn om nog een keer na te kaarten over deze prachtige dagen in Tucson, Arizona
Geschreven door Joop Sprenger.
http://yopermobile.blogspot.nl
Dutch party in the Desert
