Dag 1 vrijdag 2 juni 2006
We zijn momenteel ongeveer 4,5 uur aan het vliegen, dus we hebben nog zo’n goeie 3 uur te gaan. We hebben ondertussen al gegeten, het was rijst met kip, wat redelijk te verteren viel, gelukkig! Ik heb al filmpjes en foto’s van Marco zijn PC bekeken en in mijn duikgids gelezen. We hebben de kans om naar muziek te luisteren of naar een film te kijken, maar deze zijn niet echt mijn genre, dus laat ik het daar maar bij…
Ook heb ik de nodige papieren voor de douanecontrole al ingevuld. Ik ben “maar” 2 keer moeten herbeginnen, dat begon al goed. Aan de Belgische grenscontrole moest ik aan de kant voor controle van mijn (veiligheid)schoenen. Mama had dus toch gelijk. Ik werd moe en wou wel slapen, maar ik en slapen in een bewegend vervoermiddel… Daarom kwam ik op het fantastische idee om mijn 1e dag van mijn dagboek in te vullen. Hopelijk hou ik dat 2 weken vol. Als 2e maaltijd hebben we op het vliegtuig pizza gekregen, welke ook heel lekker was.
Dag 1,5 vrijdag 2 juni 2006
Ondertussen is het ongeveer 18.30 uur in New York, half 1 ’s nachts in België dus. Ik ben wakker van 05.45 uur Belgische tijd.
Juist in 2e vliegtuig gestapt, klaar om te vertrekken naar eindbestemming Seattle. We hebben een half uur vertraging door het slechte weer hier. Daarjuist batterijen gekocht voor mijn fototoestel, om niet in problemen te geraken, want de kwaliteit van de originele laat de wensen over. Op JFK een spaghetti gegeten, dit was mijn eerste maaltijd op Amerikaanse bodem, welke goed meeviel. Verder hoop ik op deze vlucht nu een beetje te kunnen slapen, want anders zal ik al direct een grote achtstand in slaap hebben. En met wat ons allemaal te wachten staat is dat ook niet de beste keuze.
Dag 2 zaterdag 3 juni 2006
Juist gaan ontbijten en ’t was direct voor 2 dagen denk ik. 2 boterhammen met spek en eieren plus gebakken geraspte aardappelen. Daarbij nog eens pannenkoeken en 2 worstjes. Ik heb er een foto van getrokken. In het restaurant vernomen dat er al vele berichtjes waren voor mij. Dus eens op Paul zijn PC gaan kijken naar de blog en een reactie geschreven. Binnen 10 minuten vertrekken we naar het brandweerstation van Seattle en de blusboot van het korps. Meer hierover later.
Dag 2 zaterdag 3 juni 2006
Ondertussen is het 21.30 uur. We zijn nu juist terug van een dagje Seattle. We zijn begonnen met een bezoek aan Station 14. Dit is een kazerne die voornamelijk bevoegd is voor zware technische werken. Hierdoor hebben ze dan ook geen engine staan, enkel een truck, rescuewagen, jeep voor tunnel – operaties en een ambulance.
Toen we arriveerden waren de aanwezige manschappen juist bezig met een oefening, dit als voorbereiding op een competitiewedstrijd die de week nadien plaatsvond.
Later hebben we hier een rondleiding gekregen in en rond de kazerne en de bijhorende wagens, heel interessant allemaal.
Het zijn daar allemaal duikers en klimmers, wat moet ik meer hebben…
Als supplement nog eens een demonstratie gekregen van een hoogte oefening, de opdracht bestond erin een slachtoffer veilig en wel naar beneden te krijgen.
Marco was er als de pinken bij om slachtoffer te spelen, hiermee was hij me net voor, but no hard feelings.
Daarna kwam er een oproep binnen voor de A – car (ambulance), welke dan ook onmiddellijk vertrokken is, en waar ik mooie opname kon van maken van op het dak. Aangezien ik toch al in hogere sferen zat ben ik dan nog eens verder gestegen in de oefentoren tot op level 7, “7th heaven” zoals ze het er noemen.
Van op dit niveau had ik een fantastisch zicht op de skyline van Seattle, welke ongelooflijk mooi is. Een combinatie van mooie wolkenkrabbers met de vele industriehallen en –terreinen er rond.
Als bedanking had ik de overste 2 embleempjes van de Belgische brandweer gegeven, als wederdienst heb ik dan van hem nog een patch van hun kazerne gekregen. Welke ik heel mooi vind, omdat deze duidelijk aangeeft dat ze gespecialiseerd zijn in duiken en klimmen.
Na gegevens en informatie uit gewisseld te hebben, restte ons enkel nog afscheid te nemen van deze fantastische bemanning.
Aan de overkant van de weg zijn we vlug een hamburger gaan eten, om daarna naar het volgende station van Seattle te rijden.
Dit was station 5, welke een engine en een blusboot huisvestigt, de engine om dit deel van de stad te beschermen en de boot om alle fire & rescue werk op en aan de kant van de zee het hoofd te kunnen bieden.
Bij onze aankomst aan dit korps vertrok de engine juist met toeters en bellen, wat toch altijd heel speciaal is om te zien.
Na kennis gemaakt te hebben met de overblijvende bemanningsleden hebben we een rondleiding gekregen in en rond de blusboot: “Chief”, waar we ook eens konden met meevaren.
Ongelooflijk welke kracht zo een relatief kleine boot kan zetten, wanneer de 3 motoren in actie zijn, zou je bijna denken dat je op een speedboot zit
De kracht die de boot kan zetten met betrekking tot blussen hebben we jammer genoeg niet gezien, maar klagen mogen we toch niet, het was een zeer unieke belevenis.
Gedurende een uur lang konden we beeldjes schieten van de boot en de kust, welke ongetwijfeld mooie resultaten gaf.
De boot zuigt zonder problemen 32 000 liter water per minuut, dat is ook nodig als je weet dat 1 monitor al makkelijk 8 000 liter water per minuut kan geven.
Na de tocht restte ons nog het afscheid en hebben we een T-shirt gekocht van dit station, waarvan het geld ook nog naar een goed doel zou gaan.
En met dit afscheid eindigde de brandweerbezoeken voor vandaag, we gingen het voor de rest van de dag zoeken in down town Seattle.
De skyline verraadde het al, Seattle is een prachtige stad, mooie gebouwen, net, interessant en zoveel meer.
We wilden onze verkenning starten door het hoogste gebouw in te gaan, maar omdat het zaterdag was, was dit jammer genoeg niet mogelijk.
Dan maar te voet door de stad, het eerste interessante gebouw dat we zagen was de bibliotheek van Seattle. De architectuur van dit gebouw is gewoon weg prachtig, het heeft dan ook een prijs gekregen voor beste ontwerp.
Ik was dan ook door het dolle heen dat we tijd hadden om het eens langs de binnenkant te bekijken, waarvan het resultaat al even mooi was. Het ziet er groter uit dan dat men denken zou en is heel modern ingericht.
Hierna terug de stad in, waar het volgende op onze tocht een winkelcentrum was welke we eens bezocht hebben. Aangezien een deel van ons dorst kreeg, hebben we voor de eerste keer geprobeerd of ze met mij er bij in een bar binnen geraakten, het resultaat was echter negatief, verjaarde ik maar 2 weken vroeger.
Dan maar naar een plaats waar ik wel mag, de public market, een grote markt waar ondermeer vis verkocht wordt, als je geluk hebt gooien ze een grote vis over je hoofd.
Als deze markt bezocht was zijn we naar een enorm groot winkelcomplex gereden, dit complex is 2 op 5 km groot, men kan hier winkelen, eten en ontspannen.
Gekocht heb ik hier niet gedaan, maar wel gegeten, een kwart pizza, ik kom naar de US en dan eet ik alleen maar Italiaans, maar daar zal nog wel verandering in komen.
Na hier een uurtje of twee vertoeft te hebben zijn we dan maar weer richting het hotel gereden, even gestopt aan een winkel om brood en beleg te kopen voor het ontbijt van de volgende morgen.
Deze dag afgesloten met het schrijven van mijn dagboek en beetje buiten zitten praten.
Opmerking vermelding: vandaag het toffe nieuws vernomen dat Mich en Lies trouwplannen hebben. En het nog toffere nieuws dat ze mij als getuige wil. Ik moest niet lang denken. Thank you Lies.
Dag 3 zondag 4 juni 2006
De dag is vandaag hectisch begonnen, ik en Fred hadden ons bijna overslapen. De wekker is niet afgelopen, hoe dit gebeurt is weet ik niet, maar enfin, we waren niet te laat. Hoe het gekomen is weet ik niet, maar de wekker is niet afgelopen, maar enfin, we waren niet te laat. Na te douchen en omkleden zijn we gaan “ontbijten” op de kamer van Paul en Carl, geroosterde boterhammen met jam en fruitsap.
Als ons buikje vol zat zijn we dan vertrokken naar de Boeing fabriek, waar we een afspraak hadden voor een rondleiding.
Deze rondleiding is gestart met een paar kortfilmpjes over de bouw van een Boeing 747 toestel.
Om dit te vervolgen met een rondrit met de bus over de terreinen van de fabriek.
Wat direct opviel waren de enorm strenge veiligheidsmaatregelen die hier gehanteerd worden, het hele gebied is volledig afgesloten met een hoge draad, rondrijdende patrouilles,…
Van op de bus kon je de vele enorme gebouwen op de site zien, wij zijn gestopt bij het grootste van allemaal: de constructiehal.
Via een enorm lange tunnel van ongeveer 400 meter konden we de lift bereiken die ons naar de bovenste etage bracht, van hieruit hadden we een fantastisch zicht op de hele hal.
In deze hal worden alle delen van de 747, die geleverd worden, in elkaar gestoken, waarna de afgewerkte vlieger door de enorm grote deuren naar buiten gereden kan worden. Via een brug over de autosnelweg gaat het dan zo verder naar de startbaan, waar het vliegtuig voor de eerste keer de lucht in gaat.
En opeens, tot grote verbazing, was het bezoek afgelopen, werden we terug naar de uitgang gereden, waar we echter de keuze hadden om souveniertjes te kopen.
Ook was er nog een “demonstratie hal” waar men tal van onderdelen van vliegers kon bezichtigen, dit gaf tal van mooie foto’s.
Kortom, we hadden verwacht hier meer te zien, wat niet het geval was maar; wat we gezien hebben, was zeker en vast de moeite.
Hierna besloten we de Microsoft vestiging te bezoeken, deze hebben we echter niet gevonden. Net zoals het graf van Jimmy Hendriks dat we zouden bezichtigen.
Dan maar terug naar Seattle, waar we besloten de Space Needle te bestijgen.
180 meter de hoogte in, en wat iedereen verwachte, was waar, een prachtig zicht bovenaan de top. Zeker en vast eens de moeite om te zien, en uiteraard terug om foto’s te maken van de omgeving.
Na de Space Needle hebben we het vlakbij gelegen musicimuseum bezocht, ik heb hier exclusieve foto’s kunnen trekken, aangezien het eigenlijk verboden was om foto’s te trekken, maar dat wist ik niet.
Hierna besloten we eensgezind om de populaire bar: “Hooters” eens te gaan bezoeken. Op de trip er naar toe, zagen we ook nog de oude blusboot liggen en tal van andere mooie jachten, en ook kleine houten bootjes.
Eens aangekomen in Hooters gingen mijn ogen pas echt open, een bar vol met zo’n hoop mooie meisjes. Toen men mij voorstelde om een foto te nemen met een grote bierkan, nam een van de meisjes mij plots vast, waardoor ik enorm schrok, maar de foto’s ervan, zullen er niet minder mooi op zijn. De foto’s hier zullen af steken tegenover de foto’s van de brandweerwagens denk ik.
Na 2 cola’s, een paar babbeltjes, 2 dansjes en een hoela hoep demonstratie van Marco zijn we vertrokken.
Ditmaal naar een Australisch restaurant, hier had ik frieten met ribbetjes en een brochette besteld, welke niet echt mijn smaak was.
Ze hebben daar blijkbaar de gewoonte om hun frieten te bakken met de schil nog aan, het zicht en de smaak laten het hierdoor beetje afweten. Ook het vlees was ietsje te pikant naar mijn zin, laat mij zeggen dat het niet eetbaar meer was na een paar brokken, brandweerman of niet.
Dag 4 maandag 5 juni 2006
Het is nu 20 uur en we zijn juist aangekomen in onze hotelkamer in Portland.
Het ziet er hier een drukke stad uit. We zijn vandaag vertrokken uit ons hotel in Seattle. Als 1e stop op de rit was er de stad Olympia, dit is de hoofdstad van de staat Washington. In een mooie en rustige omgeving was er een gedenkingsmuur gebouwd voor de oorlogsslachtoffers van de oorlog in Vietnam. De namen van de mensen die in deze staat woonden, waren op deze muur gegrift. Dit is dus een “schaalmodel” van de gedenkingsmuur die in de stad Washington staat met alle namen er op. Aangezien Olympia de hoofdstad van de staat is, is het “Capitol” hier gelegen. Zoiets als het provinciehuis bij ons. Het is een prachtig oud gebouw met een rijke geschiedenis. Zo is het oude Capitol in één van de voordeuren gegrift. Van een iets wat oudere dame kregen we een heel interessante rondleiding. Ze toonde ons de verschillende kamers en de werking ervan. Marco had de eer om op een meer dan 100 jaar oude piano te mogen spelen. Wij mochten zelf de stempel van Washington drukken op een blaadje en meenemen. Met het tekenen van het gastenboek sloten we dit mooie bezoek af.
Na de straat over te steken waren we in het volgende gebouw, The temple of justice. Dit is een rechtbank voor de staat Washington, hier hebben vlug even doorgewandeld en nog een gedenkingsmuur bekeken. Ditmaal was het een muur voor de gestorven agenten in dienst. Omwille van het feit dat ons parkingticket verviel moesten we hier vertrekken, op naar de volgende.
Koers gezet richting de vulkaan “Mount Saint Helens”, een ongelooflijk mooie streek om door te rijden. Jammer van het weer, door de laaghangende wolken en mist, was het zicht beperkt. Maar de bergen en valleien die we gezien hebben waren zeker en vast de moeite. Tijdens het afrijden van de berg, zijn we tweemaal gestopt in een “viewpoint” over de uitbarsting van de orkaan in 1980.
De eerste was er een over de gevolgen voor het hout die de uitbarsting met zich meebracht. De tweede was dan weer over de totale gevolgen. Zo zag je foto’s en namaakmaquettes over de berg.
Toen we vertrokken stond er op de parking een heel grote mobilhome geparkeerd. We hebben even staan praten met de eigenaar, een gepensioneerde vrijwillige brandweerman. Hij vertelde ons dat hij er $ 175 000 voor betaalde, bij ons betaal je misschien het dubbel. Ik schat de camper 10 m lang en dan hangt er nog eens een auto achter welke meegetrokken wordt.
Ondertussen was het tijd geworden om terug te keren naar het hotel. De kamer die we hier hebben is opnieuw een mooie ruime kamer. Veel moest ik hier niet uitpakken want morgenochtend vertrekken we hier terug. Wat ik hier wel gedaan heb, voor de eerste keer in mijn leven is mijn hemd en broek gestreken.
Direct al het moeilijkste, een patch op mijn mouw en voorwaartse plooien in mijn broek.
Daarna nog bij “de chinees” gaan eten, eveneens mijn eerste keer, en ook dit is goed meegevallen.
Terug op de kamer dit dagboek geschreven om daarna de dag af te sluiten met een fris Amerikaans pilsje.
Dag 5 dinsdag 6 juni 2006
Momenteel is het eigenlijk al woensdag en ik ben mijn dagboek voor dinsdag nog aan het schrijven, wat dus wil zeggen dat het redelijk druk is.
Onze dag gisteren is begonnen met het vriendelijk ontvangst door de mensen van TVF&R.
Na het overhandigd krijgen van onze papieren hebben we er naar een filmpje gekeken.
Hier op volgend een kennismaking met: “The Chief”, vriendelijke man, maar met een visie. Hij heeft zo ongeveer 20 minuten zitten praten over de manier en fysiologie van het besturen van een brandweerdepartement.
Vervolgend op dit alles zijn we aan een rondleiding begonnen door het hoofdkwartier, en hebben we vluchtig kennis gemaakt met iedereen.
Ze zijn hier werkelijk van alles voorzien, zelfs van een professionele opname studio, deze gebruiken ze voor kortfilmjes te maken. Eén voorbeeld hiervan is het interview met The Chief en telkens een andere gast. Een tweede is dan dat men educatieve kortfilmpjes maakt over nieuw materiaal. Op deze manier kunnen de brandweermannen vanuit de kazerne nieuwe zaken aanleren.
Na dit gebouw doorkruist te hebben, zijn we de binnenplaats met oefentoren overgestoken en kwamen we terecht in de herstelplaats van het wagenpark van dit korps. Opnieuw zijn ze hier van alles voorzien, het lijkt wel een echte commerciële garage. Alles wat betreft auto’s kunnen ze hier maken.
Ondertussen was het ruim middag geworden, The Chief stelde voor om wat verderop te gaan eten, vriendelijk als hij is, heeft hij dan maar voor iedereen betaald.
Na een stevige maaltijd werd het spannend, iedereen kreeg het station toegewezen waar hij een week lang zal verblijven. Ik heb station 35 toegewezen gekregen, het is gelegen in King City. Deze streek heeft de bijnaam death valley, dit omwille van de hoge gemiddelde leeftijd van de inwoners, namelijk 67. Het is een druk korps, wat ik graag hoorde, tot men er bijvertelde, dat het vooral over medische oproepen gaat. Er zouden ook wel oproepen zijn voor verkeersongevallen en branden, maar toch opmerkelijk minder.
Aangekomen in de kazerne, heb ik kennis gemaakt met de aanwezige crew en het gebouw, beiden vielen heel goed mee.
Het gebouw was beetje verouderd, doch dit viel niet echt op, er was een enorme accommodatie, hier heb je geen kans om je te vervelen.
Van wagenpark beschikken ze over 2 wagens, een engine en een rescue. De beide wagens zijn uitgerust voor branden en verkeersongevallen, en eveneens voor medische oproepen.
Echt zwaar bevrijdingsmateriaal zit er niet in, daarvoor heeft men heavy rescue’s in andere kazernes. Wat men wel heeft is een Dewalt ijzerzaag, dit gebruikt men om het dak van een wagen door te zagen. Eveneens ook stabilisatieblokken om de auto te stabiliseren.
Na deze rondleiding en mijn plaats in de wagens toegewezen te krijgen, hebben ze mij mijn kamer gegeven. Ze is boven waar de vrouwen slapen, wat wil zeggen dat ik elke nacht met een vrouw op de kamer zal liggen, want in alle shiften is een vrouw. Het feit dat ik boven lig wil zeggen dat ik iets verder moet lopen bij een oproep, maar ik ben steeds op tijd geweest, ze nemen hier hun tijd voor te vertrekken.
Zoals ik al zei is de accommodatie hier in orde, zo beschikt men over 4 tv’s, 3 pc’s met internet, een X-box, fitnisszaal met loopband, pingpongtafel en zeer goede zetels.
Het heeft een tijdje geduurd eer ik mijn eerste oproep had, ik ben in de kazerne toegekomen, rond 15 uur en het was 1uur ‘s nachts eer de eerste oproep was. Natuurlijk een medische, het was voor een oude vrouw die last gekregen had aan het hart, aanvankelijk was ik aan de deur blijven staan, maar men deed teken dat ik binnen mocht komen. Ze hebben de vrouw aan de monitor gekoppeld en dan afgevoerd naar het ziekenhuis.
Een half uur later waren we terug in de kazerne, terug naar mijn warm bedje.
Ik had mijn wekker ingesteld op half 7 omdat de ploeg wisselt om 7 uur. Mijn wekker heb ik echter niet nodig had omdat er 5 minuten voor tijd terug een oproep was, een medische tussenkomst.
Na eerst verloren gereden te zijn, omdat de pc in de rescue het liet afweten en de locatie die normaal buiten onze zone ligt toevallig de zelfde naam had als een ander gebied dat wel onder ons viel, waren we op goede weg toen de dispatching liet weten dat de call gecancelled was.
Ondertussen was het dus woensdag, en hierover schrijf ik verder bij de volgende dag.
Dag 6 woensdag 7 juni 2006
Het is eigenlijk al weer een dag verder, bijna 2, donderdag 22.53. Dus dat wil zeggen dat het hier nog altijd druk is.
Mijn vorige dag was gestopt bij de geannuleerde oproep, dus deze dag begint daar. Na de oproep heb ik mij gewassen en heb ik kennis gemaakt met de nieuwe shift. Opnieuw dezelfde vragen beantwoordt en vertelt dat ik niet goed ben in engels en zoveel meer. Maar eveneens terug toffe, vriendelijke mensen. Vandaag stond de eerste ride along day op het programma, dus ik bleef een hele dag in de kazerne om deel te nemen aan alle taken.
De eerste oproep was opnieuw een medische oproep, ik moet al goed denken wat het was, aangezien je na een paar soortgelijke oproepen het een en ander door een slaat. Het was een oude man met een zwak hart dat bewusteloos was. Na de oproep vertelde de crew mij dat het ofwel een bloedklonter in de hersenen was, ofwel terug een probleem met het hart. Zijn vrouw was een beetje in paniek, wat normaal is als je de man zo zag liggen met de mond open.
Het gaf me een vreemd en slecht gevoel dat ik zo op de mensen hun miserie stond te kijken met een knallend fluo vestje met “observer” op, zonder iets nuttigs te kunnen doen. Ik heb dan toch geholpen de brancard uit de ambulance te halen. Achteraf heb ik horen zeggen dat er een beetje wrevel geweest is met de mensen van de ambulance, maar ik had de indruk dat dat niet uitzonderlijk is. Voor of na deze oproep, ik weet het al niet meer, zijn we met de engine gaan oefenen op de training academy van het departement.
Het was een oefening op hun aflegsysteem, eerst heeft Bruce, een nieuwe, de voeding gelegd, ik was blij dat ik dit eens met eigen ogen kon zien, aangezien ik wist dat ze het hier totaal anders deden. Hier stapt de jongste uit, reeds met perslucht aan, neemt een ijzeren plaat met koppelstukken op, en het begin van de voedingsslang. Deze legt hij rond de hydrant en geeft dan het teken dat de engine verder kan rijden, op deze manier worden de reeds gekoppelde slangen vanzelf afgerold. Het lijkt me een goede manier van werken, één welke we bij ons niet kennen. Terwijl de eerste de voeding aankoppelt, start de engineer de pomp, doet de overste zijn verkenning en start de vierde met de aanval.
Nu was het een oefening en werd het principe beetje dooreen geworpen, maar ik heb toch een mooi zicht gekregen op de werking van hun aflegsysteem.
Vervolgens hebben ze geoefend op het binnendringen van een brandend huis, terug ook heel interessant, ook al was het praktisch dezelfde manier van werken.
Tijdens deze oefening arriveerde de truck met ook Kristof aan boord. De truck heeft zich opgesteld voor het oefenhuis. Tegen dan was de oefening op binnendringen gedaan en waren we terug beneden, hier aangekomen kreeg ik de vraag of ik mee in de truck naar boven wou, mijn antwoord was rap klaar. Alvorens de neerliggende ladder op te kruipen moest ik nog een veiligheidsharnas aandoen, en toen was ik klaar. Wanneer we boven waren heb ik buiten genieten van het prachtige zicht, ook even de ladder mogen bedienen. Ondertussen hadden ze beneden een voeding van de engine naar de truck gelegd, dit gaf ons de kans om ook de monitor eens goed te testen.
Tenslotte deed de driver nog een oefening op het naderen met de korf tegen een huis voor bijvoorbeeld een horizontale evacuatie.
Na dit toffe avontuur zijn we terug binnengereden om even later al terug buiten te rijden, niet naar een oproep deze keer, maar naar…de winkel. Hier zijn we het avondmaal en voor sommigen het middagmaal komen halen. Bij het binnengaan kwam er een gezin buiten waarvan de kindjes keken naar de brandweermannen in uniform. Hierop keerde de luitenant terug en gaf een paar tattoes aan de kinderen, heel mooi om zien vond ik dit, ik wou er een foto van trekken maar ik was te laat.
Na de middag een oproep, deze maal voor…een ongeluk met 2 wagens en een “van”. De eerste brandweergerichte oproep, na een minuutje rijden kwamen we op het kruispunt aan waar het ongeluk gebeurt was. 2 auto’s waren er gebotst, zonder veel erg echter, er was niemand gewond of gekneld. We zijn uitgestapt, iemand heeft 2 kegels gezet, de ander heeft de bestuurders gecontroleerd, en nog een ander heeft absorberende korrels gestrooid voor de olie op de weg te neutraliseren, en ik, ik heb een paar foto’s getrokken. En dat was het dan, na de twee kegels weer in te laden konden we weer vertrekken richting kazerne.
Terug in de kazerne ging de bel af, waarop ik begon te lopen, maar dit was echter niet nodig, aangezien het een oproep was voor de R95 die op dit moment wacht deed in een andere kazerne. Nog een beetje later ging de bel weer, maar was er echter geen spraak bij, niemand wist wat er aan de hand was. Na contact op te nemen met de 911 centrale bleek het niks te zijn.
Weer een beetje later was er dan toch nog een echte oproep, terug een medische.
Met toeters en bellen er naar toe gereden, en juist wanneer we de ambulance zagen staan meldden ze ons dat tussenkomst niet meer nodig was, dus zijn we maar gewoon voorbij gereden terug richting kazerne. Op de terugweg zag de engineer een man in een rolstoel op straat staan voor een stoep, dus vroeg hij of er een probleem was en of we eventueel konden helpen. Dit was echter niet nodig en zo dus vervoegden we ons terug naar station 35.
Tussen 18 en 19 uur hebben we gegeten, ik heb mijn eerste burito klaargemaakt en opgegeten. En ik moet zeggen, het heeft mee heel goed gesmaakt. Na het afruimen en afwassen was ik samen met een brandweerman begonnen met het oprollen van een reddingskoord. Deze zit in een tasje die ze aan hun broek dragen, aan de koord is een musketon bevestigd en een grigri. Wanneer ze in een brandend huis in de val zitten kunnen ze zichzelf door een raam of zelfgemaakt gat laten zakken met dit hulpmiddel. De musketon doen ze rond de bijl die ze steeds bij hebben en met de grigri geraken ze veilig beneden. Een heel goed systeem dat zeker de moeite is om verder te vertellen.
Echter, deze taak werd onderbroken door een medical call, een vrouw was duizelig geworden en vertrouwde het niet en had hulp gebeld. Aangekomen bleek dat de vrouw wakker was en goed kon praten. De paramedici hebben dan de monitor aangelegd en bloed geprikt om het suiker te kunnen bepalen.
Aanvankelijk dacht ik dat ze alleen in de woning was, omdat er niemand anders te zien was, tot op het moment dat de vrouw vroeg om haar man achteraan de woning te gaan halen. Blijkbaar interesseerde het de man niet hoe het met zijn vrouw ging, ook toen men hem vertelde dat men zijn vrouw naar het ziekenhuis ging brengen, stond hem dat niet aan. Hij zei dat dat niet nodig was omdat zijn vrouw wakker was en praatte. Ondertussen kwam ook nog een buurvrouw binnen, waardoor we nu al met 9 mensen in het kamertje stonden. Na de man te kunnen overtuigen dat men in het ziekenhuis meer en specifiekere onderzoeken kon doen hebben we de vrouw dan in de ambulance gelegd. Ook toen stond de man gewetenloos en ongeïnteresseerd van aan de voordeur toe te kijken.
Achteraf vertelden ze me dat ze dat niet veel tegenkomen zo’n toestanden, ik dacht eigenlijk juist het tegendeel, als je weet dat een ambulancerit bijna $1000 kost. Als je dan weet dat men hier geen ziekenfondsen heeft, kan ik het geloven dat sommige mensen hier zo reageren want niet alle Amerikanen zijn rijk hoor.
Op de terugweg van deze oproep werd ik gelukkig toen ik zag dat de engine stopte en de manschappen uitstapten om hun gele brandweerkleren aan te trekken. Het waren niet de normale brandweerkleren maar de lichtere bosbrandkleren, er was dus een oproep binnen gekomen voor een vlakte met fijn hout dat in brand stond.
Bij het uit de engine springen is de automaat van de perslucht van de chauffeur uit het cabine gevallen, toen ik de deur dan dicht trok zat deze natuurlijke met de middendrukleiding tussen de deur. Na deze later gecontroleerd te hebben bleek gelukkig dat er niks aan was.
Na een lange rit zijn we dan aangekomen als 2e engine op de plaats waar het brandde. De district Chief reed al een tijdje achter ons aan, dus deze was ook ter plaatse. Onze crew is dan begonnen met een 2e aanval te doen met een lage drukleiding van de 1e engine.
Wanneer het nodig was heb ik toch beetje kunnen helpen met het goedleggen en verdertrekken van de slang. Tussen door echter ook geprobeerd om mooie foto’s te trekken.
Een beetje later arriveerde de “water tender”, zoals ze het hier noemen. Deze heeft dan water gegeven aan de eerste engine. Even later is de district Chief weer vertrokken samen met een 2e water tender die onverricht ter zake is mogen terug keren.
Wat je in België nu ook al meer en meer begint te zien is iets dat ze hier al langer doen, namelijk, onmiddellijk starten met blussen met klasse A schuim.
Hierdoor dringt het water dieper door, aangezien de oppervlakte spanning van het water vermindert, hierdoor vermindert ook het verbruik nog eens.
Nadat alles geblust en afgekoeld was hebben we alle slangen teruggetrokken en opgerold. Ondertussen was het bijna 22 uur wanneer we binnen reden. Na het kuisen van mijn schoenen en het afkloppen van mijn broek zijn we herbegonnen met het afwerken van de reddingstouwen.
Tegen dat dat gedaan was, was het hoge tijd om te gaan slapen, rekening houdende dat ik er om 6 uur de volgende morgen uitmoest.
Dag 7 donderdag 8 juni 2006
Vandaag beloofde een drukke dag te worden, want we hadden een boel plaatsen te bezoeken.
We zijn gestart met een bezoek aan de ‘shop’ van ons brandweerdepartement Tualatin Valley Fire & Rescue.
Ik heb de dag hier goed ingezet en direct een pak dollars uitgegeven aan souvenirs, zo heb ik een koffietas, een pet, een sleutelhanger en het pronkstuk: een muurtapijt gekocht.
Ik had mij ook nog een T-shirt meegenomen, maar iedereen van de groep kreeg een T-shirt van de Chief als cadeau.
Na ons winkeluurtje afgerond te hebben, hebben we koers gezet richting het 911-emergency centrum. Hier ontvangt men elke noodoproep, zowel voor brandweer, politie en medische diensten.
We hebben hier een deskundige rondleiding gekregen, eerst door de administratieve dienst, garage, waar men radioapparatuur in hulpdienstenwagens installeert en repareert. Hier stond eveneens een grote trailer die men gebruiken kan bij grote rampen als ondersteuning van de gewoon gebruikte radioapparatuur. Ook had men hier een dieselgenerator staan met brandstof om stroom te kunnen leveren voor 3 weken, dit bij orkanen en dergelijke.
Vervolgens zijn we doorgelopen tot de computerruimte die volgestouwd zit met server’s, modems, computers en andere communicatiemiddelen. De volgende ruimte was een centrale commandokamer, zoiets als een crisiscentrum bij ons. Hier zitten de hoofden van elke discipline samen bij een grote ramp, om dan van hieruit de operatie te coördineren. De tocht werd beëindigd in de dispatching ruimte. Hier zijn 19 afzonderlijke desk’s aangebracht waar centralisten kunnen plaatsnemen en werken. Elke centralist beschikt over een paar computerschermen om zo op een gemakkelijke manier de juiste diensten te kunnen oproepen. Eveneens kunnen ze zien welke diensten beschikbaar zijn in kazerne, op verplaatsing, in dienst enz…
Na hier nog een heel mooie koffietas en paar leuke hebbedingetjes in ontvangst genomen te hebben zijn we verder gegaan.
Dit richting Airport Portland, waar we de luchthavenbrandweer bezoeken. Deze mensen beschikken over een mooi gebouw om hun wachten in te voltrekken. Een mooie ruime leefruimte met een even ruime tv, en een grote keuken. Echter was het de garage die de grootste indruk maakte, of toch de voertuigen die er in gestationeerd stonden. Op vraag van Paul hebben de brandweermannen de mooie wagens gewillig buiten gezet. Dit gaf ons de kans om deze prachtstukken van elke kant te kunnen fotograferen en eveneens te kunnen poseren voor, rond en in de wagens.
Het hoogtepunt was echter toen we een lift getrakteerd kregen met de crashtenders. Wat ik al veel horen vertellen had was dat deze zware wagens toch nog enorm snel optrekken, en vanaf nu kan ik het bevestigen. Ongelooflijk welke kracht deze motoren kunnen produceren. Vervolgens deed men een aantal bochten oefeningen, het was de bedoeling om te weten hoever men mag gaan in het nemen van bochten. Hiervoor slalomde men tussen kegels, wanneer je een tuut signaal hoort is er gevaar voor kantelen en moet je minderen. En dit signaal hebben we 2 keer gehoord, samen met de vlinders die we gevoeld hebben.
Na de rij prestaties uitgetest te hebben moesten we toch ook eens zien en weten welke bluskracht deze beestjes kunnen produceren. We vielen van de ene in de andere verbazing. Met 2 monitoren tegelijk bluste men paar tientallen meters ver onder groot debiet en hoge druk. Ook rijden en blussen is mogelijk omdat crashtenders over 2 motoren beschikken, één voor te rijden en één voor te blussen. Nadat het bijna tot een watergevecht kwam met de andere crashtender zijn we nog de watertank gaan vullen om dan terug binnen te rijden.
Ook hier kregen we weer mooie geschenken, een T-shirt en patch met het mooie logo op. In ruil heb ik een T-shirt van de Fire Observers achtergelaten. Door mijn slechte kennis in Engels me even belachelijk gemaakt bij de Chief van de crew. Wist ik veel dat “pet” huisdier betekent, en dat men een pet voor op het hoofd “cap” noemt, klein foutje.
Hierna ging het richting de boothaven een beetje verder aan de andere kant van de weg. Deze dienst was eveneens van de luchthavenbrandweer. De woorden: “luchthavenbrandweer Airport Portland lijkt wel raar. Dit komt echter omdat deze brandweerdienst ook een bepaalde oppervlakte rond de luchthaven beschermd. En dus ook het wateroppervlakte. Dit was eveneens de reden dat men in de garage, naast gele/groene crashtenders ook over een rode normale brandweerwagen beschikte, dit voor woningbranden op en rond de luchthaven.
Maar we waren dus aangekomen in het vernieuwde boothuis waar een pracht van een boot lag. Deze beschikte over een zware motor en eveneens over een pomp met “klein” bluskanon. De hoofdtaak van deze boot was echter mensen redden op water, bv. uit een neergestort vliegtuig. Hiervoor beschikte men over een groot aantal opblaasbare reddingsbootjes met een maximum capaciteit van 35 mensen voor de grootste soort.
Ze hebben de boot even doen draaien, de zwaailichten aangezet en we mochten eens rondneuzen op de boot zelf en even kijken naar de motor en pomp die onder het dek zat. Een rondvaartje zat er niet in deze keer.
Na hier een uurtje vertoefd te hebben zijn we vertrokken naar ons laatste brandweergebonden bezoek voor deze dag.
Terug naar een luchthavenbrandweer, maar deze keer deze van het militaire vliegveld in Portland. Hier werden we overdonderd door de nieuwe, grote en mooie kazerne die deze mensen hadden. Een keuken waar elk normaal gezin van droomt, elk lid van de crew zijn eigen kamer met tv, een mooie ruime, met luxueuze zetels ingerichte, leefruimte. Eveneens een enorm buitenterras mét konijn, en een pracht van een glijpaal. Deze was volledig in koperkleur, hij blonk zo sterk dat je er kon in spiegelen. Alsof dat nog niet voldoende was hing de Amerikaanse vlag er nog naast. Uiteraard moest deze paal eens uitgetest worden door ons. Van wagenpark beschikt men er over een nieuwe rescue wagen, een iets wat verouderde engine en natuurlijk over een crashtender. Verder was de garage uitgerust met een opslagtank voor AFFF en installatie om de tanks van de wagens hiermee op te vullen. Ze moeten er maar onderrijden, aansluiten en het tanken kan beginnen. Ik heb ook hun kledij eens aangedaan, deze bestaat uit volledig weerspiegelende stof om zo de hitte te weerkaatsen. Na dit bezoek zijn we onder begeleiding even tot aan de andere kant geweest van de luchthaven. Hier bevond zich de start- en landingsbaan, waar we ook enkele vliegtuigen zien landen en vertrekken hebben. De meest indrukwekkende zijn uiteraard de F15 gevechtstoestellen. Als je zo’n beestje op een afstand van ongeveer 30 meter ziet opwarmen, dan weet je wel wat een gevechtsvliegtuig is. Hiervan mochten jammer genoeg geen foto’s getrokken worden omwille van de veiligheidsregels.
Met als uitzondering van de 2 oude toestellen die centraal de luchthaven opgesteld stonden ter herdenking aan de piloten die voor hun vaderland gevochten hadden in de oorlog tegen Korea. Deze toestellen waren dan ook het ideale decor voor een groepsfoto.
Tot slot het afscheid van de mensen die ons vriendelijk ontvangen hadden, hier kregen we terug geschenken, zoals een patch en enkele kleine zaken. Maar het speciaalste waren de twee foto’s, één van een F15 welke getekend was door alle brandweermannen. De tweede was een foto van een schilderij gemaakt op vraag van enkele luitenanten die geholpen hebben op Ground Zero. Naar eigen zeggen zou dit een uniek exemplaar zijn, daar er maar in beperkte oplage gemaakt zullen worden.
Tenslotte nog een T-shirt gekocht, en een pet van de Belgische brandweer geruild voor een ander T-shirt van de eenheid.
Richting Kennedy school deze keer, gedaan met brandweer voor vandaag. Nu was het tijd om te eten en dat deden we in dit prachtige gebouw. Het was een oude leegstaande school welke opgekocht is door een organisatie welke zich bezig houdt met het omvormen van leegstaande gebouwen tot iets moois en nuttigs. Dit was bijzonder goed gelukt. Van de sportzaal had men een feestzaal gemaakt, de klassen waren nu hotelkamers, de oude binnenkoer heeft nu een zwembad met terras en barbecue. In de oorspronkelijke feestzaal kan je nu naar film gaan kijken terwijl je een snack kunt verorberen. Van het lokaal waar je heen moest als je iets mispeuterd had heeft men nu een rumbar van gemaakt. Toffe anekdote.
We hebben hier een paar uur rondgebracht met Kristina, om hier dan samen met haar te lunchen. Ondertussen was het al tijd geworden om ons terug te vervoegen richting onze stations.
Vandaag was een historische dag wat betreft mijn Engels.
1) een pet is niet een pet in het engels maar een cap
2) een zeehond is niet een seadog maar een seal
3) het derde weet ik niet meer maar het was eveneens de moeite.
Verder hebben Marco en Kristina hun uiterste best gedaan om me te leren hoe je op de juiste manier “think” zegt, maar tot nu toe is dat nog niet gelukt.
Dag 8 vrijdag 9 juni 2006
Deze dag is slecht begonnen, ik heb me namelijk overslapen. De soms vermoeiende dagen van bezoeken, rondwandelen en rondrijden beginnen door te wegen. Als je dan ook nog eens op elk moment van de nacht uit je bed gezet kan worden door de alarmbel, dan heb je rap een achterstand op je nachtrust.
Gisterenavond heb ik dan ook nog lang doorgewerkt om mijn achterstand in te halen op het schrijven van dit dagboek. Het was ongeveer half 1 en ik moest er al terug uit om half 7, en dan nog 2 oproepen te verwerken gekregen in deze 6 uur.
Om 7 uur werd ik abrupt wakker gemaakt door Marco, Kristof en Carl die op mijn bed gesprongen waren. Na vlug mijn tanden te poetsen en wat water in mijn gezicht te werpen zijn we vertrokken naar het trainingscenter van de brandweerzone.
Ik was hier al eens geweest toen we zijn komen oefenen met de engine. Nu hebben we echter een rondleiding gekregen in en rond het terrein. Als eerste was er een verpleegster die ons de onderzoeksruimte getoond heeft waar kandidaat brandweermannen getest worden op medisch vlak. Eigenlijk een beetje het zelfde als bij ons. Paul heeft hier een cholesteroltest ondergaan, Danny een vetgehaltetest en ik een oogtest, één met een door mij verwacht resultaat.
Als herinnering kregen we hier een drinkbeker en een T-shirt die rekruten krijgen als ze slagen op de proeven.
Volgende in de rij was het leslokaal, hier hebben we een gesprek gevoerd met één van de verantwoordelijken van de academy. Het gesprek van meer dan een half uur was eigenlijk een beetje in afwachting van de komst van andere mensen, om dan uiteindelijk te beginnen aan de door Paul gemaakt PowerPoint voorstelling. Deze handelde over hoe de Belgische hulpdiensten een verkeersongeval met geknelde(n) aanpakken. Deze in het Engels vertaalde voorstelling werd door de verantwoordelijken met veel interesse gevolg en bediscussieerd, ook ik heb het één en ander opgestoken aan de herhaling.
De bedoeling was om de Amerikanen te tonen hoe wij werken, wat een heel andere, en volgens mij, betere manier is.
Na dit theoretische gedeelte zijn we begonnen aan een rondwandeling op de terreinen. Ik moet toegeven, ze zijn er goed geïnstalleerd, ze kunnen er met en voor alles oefenen. Zo hebben ze er een vliegtuig staan, een tankwagon, een beweegbaar dak voor het leren van zagen van gaten in houten daken. Verder ook nog een flash-over container, een vijver voor oefeningen op open-water, autowrakken, een groot ijzeren gebouw met verschillende etages voor blindloop oefeningen en blustechnieken en een houten “chalet” voor het oefenen van het uitbreken uit een gebouw wanneer men ingesloten zit.
Na dit alles bekeken te hebben kwam Paul op het fantastische idee om elk een nummerplaat mee te nemen naar huis. Dit is tenminste een speciaal souvenir. Ik heb er een van Oregon en ook nog een extra van Colorado gevonden.
Dit alles hebben we afgesloten met een fantastisch diner: rijst met zalm en kip en als dessert heerlijke cake met aardbeien.
Hierna zei Paul dat wie wou, de dag erna, in de kazerne mocht blijven in plaats van mee te gaan naar Mount Hood. Aangezien Danny direct zei dat hij liever in het station bleef was de drempel voor mij ook weg, en heb ik beslist ook in mijn station te blijven, dit in de hoop toch een deftige oproep te hebben.
Na de verrukkelijke maaltijd hebben Carl, Kristof en ik Marco afgezet in zijn station, om daarna door te rijden naar het station van Kristof. Hier zag ik echter Rescue 95 staan welke van “mijn” station is. Na even te vragen of ik kon meerijden zodanig dat Carl me niet moest afzetten was het in orde. Na dat ze even vertrokken zijn voor een rondrit, en ik ondertussen staan praten heb met Kristof en enkelen van zijn station was ik op weg naar station 35. Kristof was ondertussen vertrokken voor een “call”, en ik heb even een blik kunnen werpen in de splinternieuwe heavy rescue wagen voor instortingen en grote interventies. Deze wagen zit vol met kettingzagen, slijpschijven en ander zwaar ontzettingsmateriaal waaronder Holmatro bevrijdingsmateriaal.
Op de weg naar de kazerne zijn we gestopt in een grote winkel waar we een kar vol eten gekocht hebben, echter niet alleen voor ons station maar ook voor de gezinnen ervan, wel gemakkelijk, winkelen tijdens de uren.
Door de grote hoeveelheid zat ik letterlijk tussen het eten op de achterbank van de rescue, hectische toestand.
Een uurtje nadat ik terug in de kazerne aangekomen was, was er een oproep voor een verkeersongeval met een fietser die omver gereden zou geweest zijn. Maar zoals elke oproep die mogelijks beetje spectaculair kan zijn, werd deze ook weer gecancelled.
Ik heb dan maar een beetje gelopen op de loopband, goed voor de conditie. Dit heb ik gedaan tot ze me riepen dat het eten klaar was. Na het eten mij onmiddellijk gedoucht, want ik schaamde me nu al dood dat ik daar zo aan tafel gezeten had.
10 minuten na het douchen een medical call, gelukkig dat het na het douchen was, en niet tijdens, want dat zie ik niet direct zitten. Het was een oude vrouw die uit haar rolstoel gevallen was, haar dochter durfde de vrouw niet alleen terug in de stoel te zetten. Dus belt men de brandweer maar terug, ik heb er even met een firefighter over staan praten. Daar zijn ze dat gewoon, het is er normaal, en op die manier kunnen ze de statistieken omhoog trekken en aantonen dat ze veel werk hebben. En bij het innen van belastingen voor de hulpdiensten, dus ook verantwoording kunnen geven naar waar het geld gaat.
Hierna heb ik nog geholpen met het opruimen en stofzuigen van de eet- en leefruimte.
Om de avond te sluiten, heb ik staan praten over technieken van het betreden van huizen bij hun, en bij ons. En eveneens het laatste deel van een oefening met ladders gevolgd.
Sinds dien is het hier heel rustig en relax ik een beetje, en neem deze keer de tijd om mijn dagboek te schrijven op een deftig uur.
Morgen kan ik nog eens uitslapen, tenzij er een oproep is natuurlijk, altijd paraat.
Dag 9 zaterdag 10 juni 2006
Na het typen van mijn dagboek, gisteren, heb ik nog een oproep gekregen. Ik had juist gedaan met chatten met het thuisfront. Het was een oproep voor een verkeersongeval, maar ter plaatse aangekomen zijn we zelfs niet uitgestapt. Ik had gedacht nu toch eens iets brandweergericht te zien, maar weer geen “geluk”. Terug in het station aangekomen ben ik vrijwel direct gaan slapen.
Een paar uur later, ondertussen al zaterdag dus, terug een oproep. Één voor een automatisch brandalarm, opnieuw ging mijn hartje sneller slaan, maar aan de “lage” snelheid en de beperkte risico’s die ze “maar” namen, wist ik al direct dat ze deze oproepen hier gewoon zijn. Normaal betekent dit hier niet veel, wil dat dan zeggen dat het onnodig is om een branddetecter te plaatsen? Neen, want de ernst wordt echter bepaald in het 911-center.
Ter plaatse aangekomen bleek de bewoner in het deurgat van zijn voordeur te staan, toen we vroegen wat er aan de hand was, zei hij onmiddellijk dat hij niet de brandweer maar de politie gebeld had. Volgens hem liepen er 2 vreemden in en rond zijn huis, hij had ze kunnen wegjagen door een schot te lossen met zijn alarmpistool en uit veiligheid had hij zijn brandalarm aangezet ook.
Toen we deze informatie gekregen hadden, hebben we de man meegenomen achter onze vrachtwagen, je weet immers nooit in Amerika. Even later kwam een 1ste politiewagen aan, aan deze agent werd dezelfde informatie verteld. Toen nog een minuutje later de 2e agent aankwam, zijn ze gewapend met hun revolver en onze hittecamera het huis binnen gegaan om een veiligheidsverkenning te maken. Wat iedereen echter dacht, bleek waarheid te zijn, er was helemaal niets of niemand te zien in of rond het huis. Toen de agenten dit kwamen vertellen tegen ons en de eigenaar, ging de bewoner weer naar binnen, op dat moment zagen wij allemaal een revolver achteraan in de broek van de man zitten. Opnieuw trokken de agenten hun wapen, waarvan ik het met mijn eigen ogen goed kunnen volgen heb hoe 1 van hen zijn loop naar achter trok en laadde. Voorzichtig gingen ze terug naar binnen bij de man, om hem en zijn wapen te controleren en te vragen waarom hij dat bij had. Zoals hij eerder al gezegd had, had hij een schot gelost met zijn alarmpistool, dit had hij echter nog bij hem. Toen dit opgeklaard was, zijn de agenten terug naar buiten gekomen. Het alarm, waarvoor wij tenslotte ter plaatse gekomen zijn, hadden de agenten of de bewoner ook afgezet. We konden dus beschikken, maar hebben nog een tiental minuten staan praten met de agenten, ze vertelden ons onder meer dat dit al een paar keer voorgevallen was bij deze man. Maar er kon niks aangedaan worden, omdat hij eigenlijk niks strafbaars deed. Vervolgens zijn we terug binnen gereden om ons bed op te zoeken.
Toen er op de morgen weer een oproep was, heb ik de bel, die zo goed als vlak boven mijn hoofd hangt, zelfs niet gehoord. Gelukkig heb ik niet veel gemist want het was een medical call die dan nog gecancelled geweest is. Dus heb ik de extra tijd nuttig kunnen gebruiken om eens wat langer te kunnen slapen.
Ondertussen was de groep al vertrokken naar Mount Hood, iets waar ik niet zal kunnen over meepraten, maar dat was mijn beslissing. Vlak voor we naar de training academy gingen vertrekken was er nog een oproep voor een vrouw die haar duizelig voelde. Na de basis parameters gecontroleerd te hebben, en geconstateerd te hebben dat alles terug normaal was, zijn we vertrokken.
Zoals gepland dan naar het oefenterrein gereden om een oefening te doen op bosbranden. Allereerst was er theoretische uitleg over de aflegprocedure van de paar maand oude rescuetruck. Deze kan net als een crashtender, rijden en blussen tegelijk. Na de pomp eens ingang te steken, kon iedereen eens blussen, ook ik had deze “primeur”. Nu kan ik toch het verschil met een Belgische lans en een Amerikaanse Nozle eens testen. Ik moet zeggen dat er weinig verschillen zijn, de bouw een beetje, maar naar soorten straal blijft het zo goed als gelijk.
Hier nog een goede tip gekregen: wanneer je in een woning in ademnood zit, kun je het beste ademen boven je lans, waar het water uitstroomt. Iets wat ik denk ik wel al geweten heb, maar toch totaal vergeten was.
Volgend in de rij van oefeningen was het oefenen met een “beschermzak”. Wanneer men bosbranden gaat bestrijden draagt elke firefighter dit steeds bij hem in een soort heuptasje. Wanneer ze ingesloten geraken kunnen ze zichzelf hier inrollen, als bescherming tegen de naderende vlammen. Met hun radio kunnen ze hulp inroepen en hierin “veilig” wachten. Wat er wel bijgezegd werd, was dat dit het allerlaatste beschermingmiddel is, en dat het de bedoeling is dat je niet ingesloten wordt.
Als laatste onderdeel was er dan het praktische gedeelte van de uitleg die we in het begin gekregen hadden. Al wandelend blussen met de rescue achter je die rustig volgde. Wel een gemakkelijk systeem wanneer je verschillende meters of kilometers moet blussen.
In het terug binnen rijden even langs de winkel gepasseerd om inkopen te doen voor het avondeten, en iets voor mijzelf voor de lunch.
Deze keer had ik ook patch’s bij van de Belgische brandweer. Wanneer we weer opgemerkt werden door de plaatselijke kinderen, en deze een sticker kregen van de firefighters, deelde ik een patch uit, iets wat ons allemaal een fantastisch gevoel gaf. De kinderen waren blij, ik deelde het fantastische gevoel van op de handen gedragen te worden door de bevolking, en de brandweermannen vonden het ook een mooi gebaar. En het is inderdaad tof om te zien hoe blij je de kinderen maakt.
Het is dus inderdaad zoals mij vertelt geweest is, de bevolking is hier heel vriendelijk tegen de plaatselijke brandweer. Ze zwaaien als je naast hen rijdt, zeggen lachend goeie dag, dit heeft wel een goed gevoel.
Na het shoppen, terug binnen gereden, en genoten van wat we gekocht hadden.
De volgende oproep was terug een brandalarm, maar een “code 0”, dit wil zeggen dat het niet zo dringend is. Iemand had gebeld dat er ergens iets lag te smeulen, maar ze kon niet ter plaatse blijven, en een precieze plaatsbepaling was er ook al niet. Dus weet je al dat het iets van niet gaat zijn. Na eens rond gekeken te hebben in de buurt en ondertussen ook eens naar het kindervoetbal te kijken zijn we teruggereden.
Echter weer naar de winkel, het is me de winkel dag wel hoor, deze keer naar een grote doe-het-zelf zaak. Hier kwamen we kijken voor materiaal voor in de rescue, maar ik ben eerst en vooral met Patsy naar boten gaan kijken. Ze wou een nieuwe kopen om samen met haar man te gaan vissen, iets wat ze graag deed. Ferm vrouwtje hoor. Het is hier blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat er met een interventievoertuig gewinkeld wordt en dat brandweerlui in uniform, deze keer zelfs in interventiekledij, naar boten gaan kijken.
Ondertussen was laat in de namiddag toen ik besloot om nog een beetje te lopen, ik heb de snelheid ditmaal wat hoger gelegd, hierdoor heb ik het niet zo lang uitgehouden. Dit had dan weer als voordeel dat ik rapper klaar was, rapper kon douchen, en dus ook proper kon helpen met het eten.
Vlak voor het eten klaar was, kwam er een oproep binnen, een oudere vrouw had een hevige bloedneus gekregen en 911 gebeld.
Moeder en dochter woonden samen in hetzelfde huis, de moeder was reeds 105 jaar oud, en voor deze leeftijd nog goed te been.
Ze waren samen friet en hamburgers van Mc Donalds aan’t eten, toen de dochter een bloedneus gekregen heeft, en de hulpdiensten gebeld heeft.
Dan wordt een ambulance met 2 man en een engine met 4 man uitgestuurd voor zo iets. Ze hebben besloten om de vrouw mee te nemen, aangezien de moeder niet meer voor zichzelf zorgen kan, is deze meegegaan naar het ziekenhuis. Van al deze heisa is de moeder wat zenuwachtig en bang geworden, maar verdere problemen hebben er zich niet voorgedaan.
Wat ze hier ook doen is, terwijl ze toch ter plaatse zijn, de branddetecter even controleren. Bijna iedereen heeft zo’n hulpmiddel in huis en wie er nog geen heeft krijgt er van de brandweer één gratis.
Toen we terug binnen waren hebben we het warm gehouden eten binnengespeeld, een heel lekker broodje met op de barbecue gebakken kip met ananas en gesmolten kaas. Dit samen met in de oven gebakken aardappelen.
Na het eten terug gestofzuigd en ondertussen was het gedaan voor vandaag, wachten op de volgende oproep.
Later heb ik mijn foto’s die ik de voorbije dagen getrokken heb nog getoond aan de crew, ze vonden ze mooi en tof. Tijdens het bekijken is er een oproep gekomen voor een depressieve man met zelfmoordneigingen. Na eerst 10 minuten aan de kant gestaan te hebben en te wachten op een teken dat alles veilig was zijn we tot daar gereden, en daar mochten we uiteindelijk horen dat onze tussenkomst niet nodig was. In de straat stonden verschillende politiewagens geparkeerd, en aan de voordeur stond een zwaar bewapende agent. In het voorbij rijden zag ik de mensen van de ambulance werken aan iemand. Terug in de kazerne de fotovoorstelling beëindigd.
Één na één gingen de manschappen slapen, aangezien het de laatste keer was dat ik met deze mensen samenwerkte heb ik van elk één afscheid genomen. Voor het geval er geen oproepen meer gingen zijn en ik hen dus niet meer ging zien, want ik was van plan om de volgende ochtend uit te slapen.
Bij het afscheid nemen van de Captain, heb ik een 1 $ munt gekregen, welke volgens hem een beperkte oplage is. Als dank heb ik hem dan ook een patch van de Belgische brandweer gegeven.
Om 5 uur is er dan een oproep geweest voor een man die bloedde aan zijn geslachtsorgaan. Na hem verzorgt te hebben, hebben ze hem van het rusthuis overgebracht naar het ziekenhuis.
Dag 10 zondag 11 juni 2006
Deze dag ben ik gestart met een oproep voor een vrouw met ademhalingsproblemen. Ik kan er mij echter niet veel meer van herinneren, al die medische oproepen met telkens dezelfde ambulancedienst. En omdat ik geen medische opleiding heb, en dus ook niet actief betrokken ben bij de oproepen, zijn er geen kenmerken waaraan ik een herinnering kan vastknopen. Als je dan een hele week lang oproepen meedoet, dan sla je al rap het een en ander door elkaar.
Na deze klus geklaard te hebben, hebben we rustig ontbeten.
Nadien terug naar de training academy, ik begin hier mijn weg te kennen. Deze keer gaan oefenen met de tweede ploeg, het was een oefening op open water, ze hebben ook gebruik gemaakt van de monitor op het dak.
Wat ik aan deze oefening bijzonder vond was het feit dat men hier de zuigslang eerst vult via een persslang met water uit de tank van de engine. Door deze manier van werken moeten ze geen Trocomat gebruiken om de zuigslang eerst luchtledig te maken. Eenmaal de slang gevuld is kan men direct beginnen met het zuigen van het water. Men bindt hier ook geen touw langs de slang als beveiliging, en ook koppelt men geen touw voor een afsluitklep.
Na deze oefening hebben ze geoefend op het aanvallen van een woningbrand, dit van bij het toekomen. Ik heb deze keer goed gelet op de technieken die ze gebruiken om de voedingsslang aan te sluiten aan de hydrant, een aanvalsleiding uit te trekken, een aanvalsleiding te verlengen, enzovoort.
Wat ik heel gemakkelijk vind is het feit dat men een verdeelstuk kan plaatsen op een lans, door het voorste deel van de lans te halen kan men het verdeelstuk er op draaien en zo terug verder gaan met 2 aanvalsleidingen.
Met de gelegde aanvalsslang is dan ook geoefend om een kamer te blussen door het raam van op de ladder.
Tussen het bestuderen van deze oefeningen heb ik ook gelet op de engine, de ingangen, uitgangen, hendels, meters, en door enkele vragen te stellen, mag ik zeggen dat ik nu toch wel een basis inzicht heb op de werking van de Amerikaanse engine’s.
Nadien al het blusmateriaal opgeruimd, dit gaf me de mogelijkheid om te kijken hoe de slangen gekoppeld lagen om direct ingezet te kunnen worden.
Elke engine heeft hier een dunne dubbele plaat bij waar men een enkel opgerolde slang op kan leggen om deze zo af te rollen en te koppelen, of om de slang enkel mee op te rollen uiteraard, handig systeem moet ik toegeven.
De stagiair heeft dan nog wat vragen moeten beantwoorden, en technieken tonen hoe men verschillende voorwerpen veilig kan omhoog trekken met gebruik van een touw. Ik heb geprobeerd de knopen en technieken te onthouden, om dit bij ons in België ook te kunnen gebruiken en oefenen.
Als laatste heeft de nieuwe samen met een ervaren brandweerman een gat gezaagd in het houten oefendak. Hiervoor plaatst men eerst een ladder op het schuine dak, hierop kan men dan veilig het dak op kruipen, en blijven staan.
Dan slaat men de bijl in het dak, om daarop te kunnen steunen en een grotere stabiliteit te hebben. Dit is één van de eerste dingen die men doet bij een woningbrand, samen met het plaatsen van een overdrukventilator, om zo de woning te kunnen ventileren.
Na een nieuwe plaat op het dak te nagelen, zijn we terug richting kazerne vertrokken. We zijn echter opgeroepen voor een bejaarde man in een rusthuis die ziek geworden was.
Tegen dat we terug in de kazerne waren was het middag en hebben we geluncht.
Ondertussen is het bijna 17 uur en is er nog niets geweest, het is bijzonder kalm voor mijn laatste dag. Ik heb me dan maar al bezig gehouden met het nemen van foto’s van de kazerne, lopen, fietsen, mij gedoucht en mijn koffer beginnen te maken. Om dan ook te beginnen met het maken van mijn dagboek, het zal afwachten worden wat de avond brengt.
Ondertussen is het al avond en hebben we een oproep te verwerken gekregen voor een medische interventie, ik weet niet precies wat, want hij is gecancelled geweest, dus het doet er ook niet veel toe.
Op de terugweg zijn we naar de supermarkt geweest achter ingrediënten voor het avondeten. De crew heeft mij laten kiezen, omdat het mijn laatste avond was. Ik heb er dan maar een Italiaanse avond van gemaakt en gekozen voor macaroni met spaghettisaus.
Opeens kreeg ik het idee om chips mee te nemen voor de crew, als bedanking. Maar ze vroegen zelf of ik ice cream mocht, en anders dat te nemen, kwestie van er zelf langer geniet van te hebben zeker.
Ik heb dan voor de drie ploegen twee dozen meegenomen, de kassierster bekeek me wel beetje vreemd, maar dat moet je er voor overhebben hé.
Na het eten klaar gemaakt te hebben, opgegeten en afgeruimd te hebben zijn we terug aan een rustig stuk begonnen.
Het is nu half 11 en er is geen enkele oproep meer geweest, ik heb mijn tijd gevuld met het typen van een bedankingsbrief, de fouten moeten ze er maar bij nemen. Verder ook nog zitten praten over onze eigen Belgische brandweerdienst, internetadressen uitgewisseld en van mijn zelf gekochte ijscream gegeten. Ik moet zeggen dat Chris een goede keuze gemaakt heeft.
Hiermee sluit ik mijn dagboek over de brandweerstage af, moest er vannacht nog iets gebeuren dan schrijf ik het bij maandag.
Dag 11 maandag 12 juni 2006
Vandaag is jammer genoeg de dag aangebroken dat ik noodgedwongen afscheid moet nemen van “mijn” station 35. Gedurende heel de nacht is er geen oproep meer geweest, wat de mannen heel tof vonden. Ik persoonlijk had voor mijn laatste nacht op nog wat spektakel gehoopt. Op de morgen is er wel nog een medical call geweest, het was een stresserende oproep voor mij. Uit gewoonte was ik in de engine gesprongen zonder op het uur te letten. Toen we aan het rijden waren realiseerde ik mij dat ik een uurtje later al werd afgehaald door Carl. Het was een oproep voor een oude dame die van het toilet gevallen was, de dochter had in paniek gebeld om de vrouw terug in bed te krijgen. Toen ik zag da de verwarde dame eerst treuzelde in de badkamer, om dan slenterend naar haar bed terug te keren met de hulp van twee brandweermannen, jaagde ik mij nog meer op. Maar gelukkig was ik op tijd terug in de kazerne, dit was mijn laatste oproep geweest. Geen groots spektakel geweest, geen woningbrand, verkeersongeval met geknelden of ander onheil waar ik iets van kunnen leren had.
Nadat ik terug in de kazerne was, heb ik mij gewassen, mijn laatste zaken in mijn valies geborgen, en…, mijn deel van de kamer gestofzuigd. Kwestie van een goede indruk na te laten en mijn proper gekregen kamer proper achter te laten.
Nadien moest ik noodgedwongen beginnen met afscheid te nemen van de nog aanwezige crew en de al aanwezig zijnde nieuwe crew.
Van de Captain heb ik een medaille gekregen van de American firefighters Union. Dit gebaar, wat ik niet verwacht had, vind ik toch heel mooi, het zal voor altijd een mooie herinnering en souvenir blijven. Als dank, en wat ik toch van plan was, heb ik dan een T-shirt van de Fire Observers gegeven. Ik kon niet iedereen iets geven, maar heb voorgesteld dat ze het konden op hangen in de garage of zo. Zo hadden ze ook een herinnering aan mij, ik moet zeggen dat ik wel nieuwsgierig ben of ze het zouden gedaan hebben.
Tijdens deze overhandiging is Carl toegekomen, en heb ik hem gevraagd of hij een foto wou trekken van mij en de aanwezige brandweermannen.
Om dan tenslotte, met toch wel wat spijt in het hart te moeten vertrekken naar station 51 waar de officiële afscheidsplechtigheid plaats vond.
We hebben er van de Assistent-Chief elk een “diplome” ontvangen, samen met het T-shirt dat de mannen dragen tijdens de avonddienst, patch, stickers en een potlood. Met dit T-shirt en de patch ben ik wel enorm blij, want dit wou ik wel hebben, dit omdat ik het mooi vond, en ook als souvenir.
Na dit alles was er tijd voor een lekker ontbijt, met echte Americans donuts, fruit, enzovoort.
Na dit alles was het pas echt gedaan met ons brandweergebonden reis, voor de rest van de dagen stond er ons nog een mooi toeristisch programma te wachten.
We zijn dan vertrokken naar het Capitol van de staat Oregon, hier zijn we helemaal tot in de top van het gebouw geweest. Wat ons een prachtig zicht over de streek gaf, ook hiervoor hebben we een “diploma” gekregen. Ik moet zeggen dat dit gebouw moderner ingericht was als het vorige dat we bezocht hadden. Het zal waarschijnlijk ook wel nieuwer geweest zijn.
Hierna was het tijd om onze “beachtrip” te starten, we hebben kilometers langs de kust gereden, om af en toe eens te stoppen en de prachtige natuur te bewonderen en te fotograferen. Via de wegen langs de kust reden we naar Portland, daar gingen we terug op hotel. Het is de bedoeling om vandaag eens vroeg in bed te kruipen, iets wat ongetwijfeld voor iedereen deugd zal doen. We zijn echter eerst nog naar een groot warenhuis gereden, hier hebben we wat bier gekocht om ’s avonds nog gezellig op te drinken op de kamer. Verder heb ik in de winkel ook nog een paar gadgets gekocht omdat het hier toch goedkoper is. Eveneens heb ik een USB-memorystick van 1 Gb gekocht om de meeste foto’s te kunnen meenemen naar huis.
Dag 12 dinsdag 13 juni 2006
Vandaag wou ik op één van onze laatste dagen nog eens een echt groot Amerikaans ontbijt verorberen. Als laatste keer, en zo gezegd, zo gedaan. Dus zijn we naar een breakfast restaurant gereden, ik heb me, net als de eerste keer, spek met eieren, worstjes, gebakken geraspte aardappelen en pannenkoeken bestelt. Daarna zijn we naar downtown Portland gereden, waar ons, zo bleek later, een niet zo geslaagde dag volgde.
Aangekomen hebben we langs de rivier die de stad doorstroomt gewandeld, en de mooie skyline en de vele bruggen bewonderd. Paul was echter verder gereden om de wagen te parkeren en ons tegen te komen. Maar hij had de rivier moeten oversteken om te kunnen parkeren, waardoor we hem niet direct terug vonden. Op dit moment is er voor de eerste keer wat verwarring ontstaan in de groep. Terwijl we liepen te zoeken zagen we een brandweerkazerne, waardoor de aandacht beetje verzwakte om elkaar terug te vinden. Toen Ik en Marco zo vlug mogelijk wouden weerkeren naar de fontein waar we afgesproken hadden, waren de rest nog aan het praten met een Portlandse firefighter. We zijn dan even gesplitst om Paul te gaan zoeken, waarna we later terug samengekomen zijn, en Paul plots opdaagde. Blijkbaar was er nog een fontein, en stonden we elk aan een andere te wachten.
Nadat we een uitruk van de truck en squad rescue gezien hadden, waren we beginnen kletsen met een brandweerman, hierdoor werd ons voorgesteld om even binnenin de kazerne en het wagenpark te bewonderen. Wat uitzonderlijk is voor de Amerikaanse brandweerdienst, is dat men hier een grote kazerne had met verschillende wagens in. Dit station was dan ook een special operations division, waardoor ze over verschillende wagens en materialen beschikten. Even later reden de uitgerukte wagens weer binnen, waardoor het wagenpark compleet was. Het pronkstuk stond echter als laatste in de rij, een trekkersoplegger combinatie vol geladen met zwaar materiaal om instortingen en rampen te kunnen aanpakken. Eigenlijk een beetje dezelfde als ik in het station van Kristof gezien had, maar dan groter en nieuwer. Een korte opsomming van de inhoud van de oplegger: 8 kettingzagen, 1 hydraulische kettingzaag, 2 motorische slijpschijven, snijbrander werkend op gewone benzine, boormachine, elektrische ijzerzaag, zware stroomaggregaten, compressors, hydraulische drukvormer, 2 mobiele grote verlichtingseenheden, een kruiwagen, bootbrancard, houten balken van ettelijke meters lang en nog zoveel meer. Deze wagens zijn een nieuw initiatief van de overheid, sinds de aanslagen van 9/11. Men probeert in elke regio zo een truck te hebben om een volledige dekking te kunnen geven bij een mogelijke ramp.
Als slot van de rondleiding hebben we vlug nog even de engine, truck, squad rescue en alle andere wagens bekeken.
Daarna zijn we ondergronds gegaan, hier heeft elke brandweerman van dienst zijn parkeerplek, ook hebben ze er hun atelier om te oefenen met hun snijbrander die ik daarjuist in de opsomming vernoemde. Deze is geen gewone snijbrander die werkt op acetyleen. Het is een nieuwe soort die werkt op gewone benzine en zuurstof. Dit heeft als grote voordeel dat het “onuitputbaar” is, wanneer ze zonder brandstof vallen kunnen ze gewoon uit een geparkeerde auto pompen. Ook mag dit type neerliggen, wat bij acetyleen niet mag. Ze hebben ons hier een voorstelling gegeven van hoe je op 1-2-3 door een metaal van 1 centimeter door brandt.
Om af te sluiten hebben we nog een T-shirt gekocht en een patch van het korps gekregen.
Daarna hebben we ons opgesplitst en zijn ik, Fred, Carl en Guy eerst iets gaan drinken, om dan vervolgens, een grote winkel waar men boeken kon kopen, te gaan bezoeken. Nadien hebben we de stad een beetje verkend en de mooie gebouwen bekeken en gefotografeerd.
Tegen 16 uur waren we op de afgesproken plaats waar we verschillende mannen van TVF&R gingen terugzien voor een drink. Hier stonden we weer voor een probleem, we mochten niet in de bar blijven omwille van problemen met onze pasport. In Amerika moet je 21 zijn om in een bar te mogen zitten, en ze zijn hier heel streng in, daarom vragen aan jonge mensen steeds hun pasport. Wat ze aan ons dus ook vroegen, maar onze Belgische pasporten werden niet aanvaard omdat ze niet in het boek staan dat de staat uitbrengt. Enkel de pasporten in dit boek kunnen gecontroleerd worden, omdat men van andere de eigenschappen van de veiligheidsmaatregelen niet kent.
Ondertussen was Paul nog niet komen opdagen, er bleek weer een vergissing in het spel. Het was de bedoeling om terug naar de fontein te komen, maar blijkbaar had de groep het anders begrepen. Dus is Paul daar blijven wachten om dan uiteindelijk na ettelijke tijd alleen naar de bar te komen. Ondertussen waren de brandweermannen aangekomen, en hadden ook zij geprobeerd om ons binnen te krijgen. Wat ook niet gelukt was, dan hebben we maar in een andere bar geprobeerd, maar daar waren onze pasporten eveneens niet toegestaan. Om een lang verhaal kort te maken, zijn ze dan uiteindelijk binnen gemogen maar moesten ze eerst een papier tekenen waarop ze verklaarden dat hun gegevens juist waren en zoveel verder.
Ondertussen waren ik, Paul, Marco en Danny naar een “gezonde” winkel gegaan, ook omwille van het feit dat ik niet binnen mocht omdat ik de leeftijd van 21 nog niet had. We zijn later dan nog in het geniep binnen gesluipt, maar de sfeer was voor de helft van de groep toch al lang zoek.
Tegen etensuur zijn we naar een restaurant gelegen dichterbij het hotel: the mongolian BBQ. Dit is een restaurant waar je uw vlees, groeten en sausen zelf kiest, samen in een kom doet en dit wordt dan voor je ogen gebakken op een grote ronddraaiende metalen plaat. Tof om te zien, lekker en wel eens speciaal.
Hierna zijn Carl en Fred met de enige overgebleven firefighter naar een stripteasebar gegaan. De rest van de groep is nog even gaan winkelen om dan uiteindelijk lekker ontspannend op de kamer een biertje te drinken.
Dag 13 woensdag 14 juni 2006
Vandaag is de laatste dag in Portland. Ik en Paul zijn naar de winkel achter het ontbijt gereden, welke we daarna op de kamer opgegeten hebben.
Bij het afrekenen weer iets nieuws gezien, men heeft hier een systeem om je gegevens zelf af te rekenen, je houdt de streepjescode van elk product voor het oog, en door het verschil in gewicht van de eerste plaat naar de tweede plaat weet de computer perfect of je niet te weinig goederen aanrekent. Daarna kan je kiezen hoe je betaald en kan je uw bankkaart of cash geld in de machine steken, het geeft je het gepaste wisselgeld terug en je kunt gaan. Er staat wel iemand een oogje in het zeil te houden uiteraard, wanneer je dit systeem kent en gewoon bent, zal het misschien wel rapper gaan, maar voor ons was het toch wennen.
Na het ontbijten hebben we de wagens ingeladen om dan de trip aan te vatten, terug richting Seattle. Deze verliep langs de beachroute die we enkele dagen geleden al gevolgd hadden. Wat ook wel tof was, was toen we met de auto’s op het strand zelf gereden hebben. Met onze hoofden en hele lichaam door de ruit en lachen en zwaaiend naar elkaar. Ook heb ikzelf eens met onze jeep gereden, het was een automaat, wat voor mij de eerste keer was om mee te rijden.
Ook zijn we gestopt aan een oud fort, na de verschillende ruimtes even bekeken te hebben zijn we verder gereden.
Mijn foto’s van de strandrit en het fort ben ik jammer genoeg kwijt door een klein menselijk foutje.
Uiteindelijk zijn we veel later dan verwacht aangekomen in ons hotel in Seattle. Door een klein probleempje met het GPS toestel hebben we enkele miles in het rond gereden.
Aangekomen in het hotel hebben we vlug onze koffers op onze kamer gezet en zijn we in het rechtover gelegen restaurant gaan eten.
Het was eens wat chiquer dan de voorbije dagen, geen hamburger restaurant. Een deftige zaak met pianist en gangenmenu. Ik had mij een goeie, stevige, pikante steak gevraagd, heel lekker, maar later bleek dat ik deze nog lang zou nasmaken.
Hierna zijn ik, Fred en Carl nog even langs geweest in de plaatselijke Hooters, opvallend minder mooie en vriendelijke meisjes als de 1e bezochte Hooters bar. Na 2 cola’s voor mij, zijn we terug richting hotel gereden en hebben we op Paul en Carl hun kamer nog 2 pintjes gedronken. Om dan, gewapend met een extra blikje bier, naar mijn eigen kamer te gaan. En vervolgens na het uitdrinken ervan de slaap aan te vatten.
Dag 14 donderdag 15 juni 2006
De laatste dag op Amerikaans grondgebied, vroeg opgestaan om kwart na 4. Tegen kwart na 5 vertrokken we naar de luchthaven, om er eerst onze wagens in te leveren en daarna in te checken.
Jammer genoeg heb ik van deze dag niks meer opgeschreven. Behalve dan het feit dat ik de pikante steak van gisteren nog altijd voel, zo ergens onderaan mijn keel.
Waarschijnlijk heb ik in de vlieger de tijd niet meer genomen om verder te schrijven aan mijn dagboek, dus zal ik eens goed moeten nadenken wat er toen nog allemaal gebeurt is.
In de luchthaven hebben we nog een ontbijt gegeten, behalve Kristof die problemen had met zijn instapkaart. Zijn tickets waren enkel van Seattle naar New York, naar België mocht hij blijkbaar niet meer terug.
Alles was echter snel opgelost, en enkele uren zaten we alle 8 op het vliegtuig terug richting New York.
Bij het instappen, kreeg ik de vraag of ik de Engelse taal goed onder de knie had, na zijn vraag eerst niet begrepen te hebben zei ik dan maar prompt: ja. Die man moet ook wel gedacht hebben, de vraag was er omdat ik aan de nooddeur zat, en in geval van nood moest ik helpen met het openen ervan. De stewardess vroeg me toen hetzelfde, maar met mijn T-shirt van de Amerikaanse brandweerdienst aan kon ik niet anders dan lachend ja zeggen hé.
Aangekomen in NY moesten we wachten op de vlucht naar Brussel, we hebben dan enkele uren in de transit zone vertoefd.
Ik heb zoveel mogelijk foto’s van op Paul’s pc op mijn USB-stick gezet, kwestie van al ‘enkele’ foto’s te kunnen tonen aan het thuisfront, in afwachting van de DVD die volgen zal.
Nadien even rondgelopen en een cadeautje gekocht voor Katrien, een T-shirtje van FDNY, zo heeft ook zij een herinnering aan mijn reis naar the USA.
Na het wachten was de tijd aangebroken om in ons tweede vliegtuig te stappen, om daarna terug voet op Belgisch grondgebied te kunnen zetten. Dit na 2 lange maar zeker toffe weken.
Net zoals in het opkomen moest Marco ook hier weer zijn goocheltrucjes boven halen, wat voor beetje entertainment zorgde. Iets wat niet jammer was, want door het lange vliegen kun je je humeur wel eens verliezen.
Door in de belangstelling te staan met Marco’s truc’s en onze identieke T-shirt’s vroegen verschillende mensen ons wie we waren en wat we deden enzovoort. Is dat een terugkomend kenmerk van de Amerikanen? Nieuwsgierig, en, wat fantastisch is, enthousiast wat brandweermannen betreft.
Verder heb ik in de vlieger een groot deel van mijn boek van Carl Van De Velde gelezen, interessant boek.
Dag 14 vrijdag 16 juni 2006
Omstreeks 10 uur in de morgend is ons vliegtuig veilig en wel geland. Ik kon er niet rap genoeg af zijn, na 7 uur in zo een gesloten kist gezeten te hebben, en de benen niet deftig te kunnen strekken hebben…
Eenmaal in Zaventem onze bagage afgehaald en nog eens door de douanecontrole gegaan. Fred had echter minder geluk dan de rest van ons. Hij werd tegengehouden en moest alles uit zijn koffer halen. Komt er nog bij dat hij zware taks heeft moeten betalen op de sigaretten die hij meegebracht had.
Ondertussen hadden we het ontvangstcomité gegroet, vooral familieleden, maar ook Marc Opstal, de voorzitter van de vzw.
Na direct de eerste verhalen de wereld in te sturen hebben we nog een laatste groepsfoto genomen van de Oregonse Fireobservers 2006.
De rest is dan nog iets gaan drinken op de verjaardag van Kristof die vandaag verjaarde, ik en Paul konden echter niet mee want onze trein vertrok enkele minuten later.
Dus restte ons het afscheid van de andere groepsleden, om dan geladen met onze bagage enkele verdiepen te zaken. Hier kochten we onze trein ticketen en stapten even later op de trein. Na rechtstreekse rit van ongeveer een half uurtje was ik in Gent-Sint-Pieters. Paul moest nog even verder, maar omdat de trein splitste heb ik nog even geholpen met zijn verhuis van wagon. Vluchtig afscheid genomen en dan mijn tocht met zware zaken naar het buskotje begonnen . Weer een half uurtje later zat ik op de bus naar mijn geboortedorpje Sint-Lievens-Houtem, en hier eindigde mijn trip en dus ook stilaan mijn dagboek. Moeder en zus stonden me al op te wachten aan de voordeur, wat heel gemakkelijk was, zo had ik hulp voor het dragen van mijn reistassen. Ik kan besluiten dat ik veel geleerd heb, toffe dingen gedaan heb, toffe mensen heb leren kennen, en dat ik het zeker en vast opnieuw zou willen doen. Dat ik er dus ook geen seconde spijt over heb gehad, en het zeker en vast een avontuur en herinnering voor het leven zal zijn.
© USA4ALL & Bjorn Van den Berghe.
