Florida 2010 – Reisverhaal

03-05-2010

Ik, in mijn ogen, iets ‘vreemds’ meegemaakt. Ik was al lange tijd op zoek naar tickets en had in December een ticketprijs gezien voor AMS – MCO (Orlando) van ongeveer € 600,- p.p bij Martinair. Omdat ik nog niet zeker was heb ik toen nog  niet geboekt. Vanaf Januari kan ik geen ticketprijs (onder de zelfde voorwaarden) meer tegen onder de €960,- vinden. En dat is een behoorlijk aanslag op het budget (voor 4 personen).

Regelmatig bleef ik op zoek, maar ze werden niet echt goedkoper. Totdat ik afgelopen week besloot op toch noch maar eens te kijken. Plotsklaps koste ze ‘nog maar’ €467 per persoon. Na 6 keer de gegevens gecheckt te hebben bleek dat ik alles juist ingevuld had en besloot toen direct te boeken.

Gisteren, nieuwsgierig als ik ben, keek ik nogmaals naar de ticketprijzen en “opeens” waren ze weer €967,- p.p. Nogmaals maar eens kijken of ik het goedgedaan had. Alles klopt, dus heb ik nu geluk gehad of wordt er vaker op deze manier met de ticketprijzen omgegaan?

Ik heb zoiets nog nooit eerder meegemaakt.

Op het USA4ALL Amerika forum ontving ik van Yessica de volgende reactie:

Ik weet vanuit mijn reiswereldverleden dat dit inderdaad kan!
Laatst las ik ook nog dat het zelfs per tijdstip kan schelen, zo kan het bijvoorbeeld gunstig zijn om net na middernacht tickets te boeken omdat verlopen opties dan vrijkomen.  Of er wordt besloten dat er een ander type toestel wordt ingezet waardoor er meer plaatsen vrijkomen. Er zijn legio redenen. Tickets en ticketprijzen blijven altijd onoverzichtelijk en niet te snappen. Onderstaand grapje ging destijds rond in de reiswereld, want reisbureaus worden er ook hoorndol van, die moeten proberen die vreemde tariefstructuur aan klanten uit te leggen….

HOE EEN GEWONE VERFWINKEL VERF VERKOOPT

Klant: “Hoeveel kost uw verf?”

Winkelier: “We hebben standaardverf voor  18 per liter and speciale verf voor 25 per liter.”

Klant: “Geeft u mij vijf liter standaardverf.”

Winkelier: “Dat is €90 alstublieft.”

STEL U NU VOOR DAT U VERF KOOPT VAN EEN LUCHTVAARTMAATSCHAPPIJ

Klant: “Hoeveel kost uw verf?”
Winkelier: “Dat hangt af van een groot aantal factoren.”
Klant: “Kunt u mij een indicatie geven?”
Winkelier: “Onze laagste prijs is €12 per liter; er zijn 60 verschillende prijzen.”
Klant: “Wat voor verschil is er?”
Winkelier: “Er is geen verschil, het is allemaal dezelfde verf.”
Klant: “Dan wil ik verf kopen voor €12 per liter.”
Winkelier: “Wanneer wilt u de verf gebruiken?”
Klant: “Ik wil morgen verven, want dan heb ik een vrije dag.”
Winkelier: “De verf voor morgen kost €200 per liter.”
Klant: “Wanneer moet ik verven om voor €12 per liter te kunnen kopen?”
Winkelier: “Dan moet u heel laat in de avond verven over drie weken. Maar u moet met verven beginnen op een vrijdag en ten minste doorgaan tot zondag.”
Klant: “U bent een grappenmaker!”
Winkelier : “Ik zal even kijken of er verf voorradig is.”
Klant: “U hebt hele planken vol, dat zie ik!”
Winkelier: “Dat betekent niet dat we verf beschikbaar hebben. We hebben slechts een paar liter per weekeinde. Trouwens, ik moet u vertellen dat de literprijs zojuist omhooggegaan is naar €16. We hebben geen verf meer van €12.”
Klant: “Is de prijs gestegen terwijl wij aan het praten waren?”
Winkelier: “Jazeker, de prijs en de regels worden een aantal keren per dag veranderd en omdat u nog niet de winkel uit bent met uw verf, hebben we besloten de prijs aan te passen. Het beste is dat u de verf zo spoedig mogelijk koopt. Hoeveel liter wenst u ?”
Klant: “O, zo’n vijf liter. Maakt u er maar zes van, dan heb ik genoeg.”
Winkelier: “Dat kan niet. Als u verf koopt en niet alles gebruikt, dan zijn er boetes en een mogelijke confiscatie van de verf die u al hebt.”
Klant: “Pardon?”
Winkelier: “Wij kunnen u genoeg verf verkopen voor uw keuken en uw badkamer, uw hal en uw slaapkamer, maar als u met verven stopt voor u aan de slaapkamer toe bent, verliest u de verf die nog over is.”
Klant: “Wat doet het ertoe of ik alle verf gebruik? Ik heb er al voor betaald.”
Winkelier: “Wij maken een plan dat erop gebaseerd is dat al onze verf gebruikt wordt. Tot de laatste druppel. Als u dat niet doet, veroorzaakt u allerlei problemen voor ons.”
Klant: “Dit is krankzinnig! Ik veronderstel dat er ook iets vreselijks gebeurt als ik niet met verven doorga tot na zaterdagavond?”
Winkelier: “Zeker! In dat geval gaat iedere liter die u al gekocht hebt €200 kosten! En denkt u eraan: als u het verven onderbreekt met een periode van langer dan 23 uur en 59 minuten, worden alle liters drie keer zo duur!”
Klant: “Maar wat betekenen hier al die affiches met “verf vanaf €10 per liter?””
Winkelier: “O, dat is onze budgetverf! Die verf wordt alleen verkocht per halve liter aan personen onder de 25 jaar. Met €5 kunt u een halve kamer doen. De tweede halve liter om de kamer af te maken kost €20.”
Klant: ” Dus als ik mijn dochters van 12 en 16 meebreng, kunnen zij samen een liter kopen voor €10.”
Winkelier: ” Dat is juist, maar zij moeten natuurlijk wel de transporttoeslag en de milieutoeslag betalen”
Klant : ” Hoeveel bedragen deze toeslagen ?”
Winkelier : ” De transporttoeslag bedraagt €4,80 per liter en de milieutoeslag bedraagt €2 per liter. En denkt u er aan, als u aan het verven bent en ik merk alsnog dat ik een fout gemaakt heb bij het berekenen van de toeslagen, dan zet ik uw verf op een zwarte lijst. U mag dan niet verder schilderen . De verf wordt dan onbruikbaar.”
Klant: “U kunt naar de pomp lopen! Ik ga mijn verf ergens anders halen!’

26-06-2010

Afgelopen periode druk bezig geweest een (voorlopige) planning te maken. Er zijn kaartjes besteld voor Seaworld, Bush Gardens, Aquatica, Universal Studios & Island of Adventure. Geen Disney? Nope, hier zijn we twee jaar geleden nog geweest en zullen wel een vleugje Disney opsnuiven bij Downtown Disney en als we gaan zwemmen in het waterpark Typhoon Lagoon. We verblijven, net als in 2008, twee weken van Van der Valk USA in Inverness, Florida. Een heerlijke vakantie villa met privé zwembad.

29-07-2010

De laatste voorbereidingen zijn gestart! Nog een nachtje en dan zullen we het land verlaten. De “house- keeper” is geïnstrueerd en de buren ingelicht. Over enkele ogen blikken gaan we de hond wegbrengen naar Edward (Hij kijkt er al naar uit!, de hond dus.) en print ik de laatste documenten uit die ik wil meenemen. Even kijken… niets vergeten? Ik denk het niet, dan ga ik nu mijn koffer maar eens inpakken 😉

De reis

Op het moment van schijven “hangen” we in de lucht. Ergens boven de oceaan. Nog 4915 kilometer, dat betekent zoveel als zes uur en drie minuten, voordat we landen in Detroit. Vandaar zullen doorvliegen naar Orlando.

De auto staat veilig op P3 – lang parkeren, dit kost ons €79,50 voor 16 dagen. Waarom niet het gemak van het openbaar vervoer? Nou dat hebben we sinds onze laatste Amerika-trip afgezworen na de zoveelste vertragingen en vervoer met bussen. Met een pendel bus worden we naar de vertrekhal 2 gebracht. We sluiten direct aan bij de rij voor Delta Airlines. Het ziet er erg druk uit, de mevrouw van het nieuws op de radio had ons al gewaarschuwd dat het wel eens erg druk kon worden op Schiphol vandaag.

Al gauw worden we toegelaten tot de self check in. Dit verloopt na een hapering (Ik had nl mijn thuisadres als aankomstadres ingevoerd) verloopt het prima en mogen we van een aardige mevrouw aansluiten bij de rij voor het inchecken van de koffers. Dit keer geen baliemedewerker, maar net als de check –in volledig automatisch. We plaatsen onze koffers een voor een in de daarvoor bestemde ruimte en deze worden gewikt en gewogen, en nadat we zelf de bagagelabel gehecht hebben, opgeslokt door de machine. Al met al heeft het inchecken ‘slechts’ een half uurtje geduurd.

Het boarden verloopt ook vrij probleemloos, mede omdat wij de rust bewaren, het einde van de immens lange rij wordt nl vanzelf kleiner en wij sluiten vrolijk achteraan als deze bijna aan het verdwijnen is. We rekenen er stiekem op dat we door de body scan moeten, nieuwsgierig als we zijn voor deze nieuwe innovatie. Echter deze is buiten gebruik en vallen de standaard security vragen ons ten deel; Heeft u uw koffers zelf ingepakt?, heeft u iets aangenomen?, heeft u uw koffers niet uit het oog verloren? Door onder andere deze drie vragen met ja en tweemaal nee te beantwoorden zitten we snel in het vliegtuig, klaar voor vertrek.

We vliegen dus al twee uur en hebben de eerste drankjes, de pretzels en de pasta or chicken al mogen verwelkomen. Op het schermpje in de stoel tegenover mij vliegt Reykjavik voorbij. Shannon speelt een spelletje en Ashley zorgt ervoor dat de batterij van de Nintendo DS op een laag niveau komt. Even later krijgen we de verplichte formulieren uitgereikt, hoewel we van te voren ESTA hebben ingevuld (Een elektronisch toegangssysteem voor de Verenigde Staten) wordt er nog steeds van ons verlangt dat we de I-94 en het Costums Declaration formulieren invullen. Normaal gesproken is de I-94 groen van kleur. Het valt ons op dat ze deze keer wit zijn.

Keurig op tijd landen we in Detroit. Het valt op dat de rij bij de immigration erg kort is en met 10 minuten zijn we daar dan ook doorheen. De met zorg ingevulde (witte) I-94 formulieren worden zonder pardon aan de kant gegooid. “You don’t need them” is het antwoord op mijn verbaasde blik. Waarschijnlijk is het invullen van ESTA tegenwoordig toch voldoende. Vreemd dat we alsnog de genoemde formulieren in het vliegtuig uitgereikt kregen. Even snel als we door de grenscontrole zijn passeren we de douane en security, al met al hebben we de gehele revue in een half uur gepasseerd. Dit hebben we in het verleden wel eens anders meegemaakt.

Doordat bovenstaande zo snel ging houden we ruim voldoende tijd over om onze volgende vlucht te halen, als we bij de gate arriveren zijn de passagiers nog aan het uitstappen, dus doden we de tijd met wat struinen in winkeltjes en het bijhouden van het verslag. Over ruim een half uurtje gaan verder naar onze eindbestemming. Als we in Orlando aankomen is het volgens de Nederlandse klok al zaterdagochtend 04.00 uur en ik reken erop dat we rond middernacht (06.00 uur) in Inverness aankomen, waar we twee weken zullen verblijven. Shannon & Ashley doorstaan het reizen tot nu toe prima, up we go!

In Orlando worden we al even snel geholpen bij Alamo waar we de auto hebben gehuurd. In bijna anderhalf uur rijden we, terwijl de jongste dames dit met de ogen dicht doen, naar Inverness in onze zilvergrijze Ford Fusion. Deze laatste is ons vervoersmiddel voor de aankomende twee weken. Het huisje(!), zeg maar villa, wordt even snel verkend en dan duiken we snel ons bed in, want de klok staat op 07.50 NL tijd / 01.50 Florida tijd. Al met al een lange dag dus en we verlangen naar een paar uurtjes slaap. Tot morgen!

Dag 02

Vandaag horen we de eerste geluiden uit de slaapkamer van de meiden rond half zeven. Nog geen kwartier later staan ze naast ons bed. We hebben allen goed geslapen en Ashley bevestigd dat nog even: “ik ben helemaal niet meer moe”. Met puppy ogen staat Shannon nog net niet met haar badpak aan te vragen of ze het zwembad in mag. Nou vooruit, het is vakantie.

Nadat we alle vier een verfrissende duik hebben genomen, genieten we van ons ontbijt wat we van ons welkomspakket in elkaar weten te fabriceren. Het smaakt goed. Ik maak wat foto’s van het huis en de auto. We maken ons op voor een dagje state parks. Hier wat visuele hulpmiddelen om te kunnen inbeelden hoe het er hier uit ziet….

Wij rijden allereerst even naar de Wall Mart super center die hier op een klein kwartiertje vandaan rijden is. Hier kopen we wat proviand om de aankomende weken niet telkens in een lege koelkast te hoeven kijken. Shannon heeft haar verjaardagsgeld meegenomen en heeft haar eerste $25,- uitgegeven aan een drijfmat voot in het zwembad en wat andere spulletjes. Al met al mag ik bij de kassa $140,- afrekenen. Het valt ons op de de self service kassa’s hier niet meer zijn en dat dit kassa’s zijn geworden met een Walmart medewerker, deze rekent tot twintig goederen graag voor je af. Heb je meer dan mag je aansluiten in de lange rij die een stuk minder snel gaat, omdat men in Amerika gewend is na het scannen ook nog eens de boodschappen voor je in plastic tasjes te doen. Aangezien ik dit best lang vind duren, help ik de mevrouw achter de kassa met inpakken als wij aan de beurt zijn.

We rijden even terug naar onze vakantiehuis om de spullen af te leveren en stellen de tom tom daarna in op Ichetucknee Springs State Park, tommie zegt dat we er over een uur en 40 minuten zijn. Met een Taco Bell (een van onze favoriete fastfood ketens) als tussenstop komen we even na twee uur aan bij de West ingang van het State Park. Hier kan je namelijk met een zwemband gedurende drie kwartier de rivier af dobberen. We willen ook graag zwemmen in een van de natuurlijke bronnen. De dame bij de ingang vertelt ons dat we daarvoor bij de Noord ingang moeten zijn. Omdat we verzuimd hadden zwembanden te huren, dit kan namelijk alleen bij derden buiten het park, besluiten we naar de andere ingang te rijden. Nadat we $6,- voor de entree hebben betaald rijden we de auto naar de parkeerplaats en zien we direct dat het best wel druk is. We lopen eerst naar de Blue hole spring, gezien de foto’s die ik eerder op het internet had gezien, waren de verwachtingen groot. Na een kleine wandeling van ongeveer tien minuten troffen we een plek met glashelder water, echter niet zo blauw als de plaatjes deden geloven. De dames hebben nog even gezwommen, maar constateerden dat het water erg koud was. Na een kwartiertje lopen we naar de head spring aan het begin van het park. Hier worden we aangenaam verrast door het helder blauwe water, ook koud, maar het leek toch minder koud dan de eerste bestemming.

Ongeveer een half uur na onze aanwezigheid wordt ons vakantiefeestje verstoort door donder en bliksem. In de verte begint het hevig te bliksemen en het komt steeds dichterbij. Op een gegeven moment lijkt het er op alsof het boven ons hoofd hangt en worden Shannon & Ashley gesommeerd om uit het water te komen. We willen natuurlijk niet dat hen iets overkomt. We besluiten om even in de auto te wachten in de hoop dat het overtrekt, maar tevergeefs. Even na vier uur rijden we terug naar onze homebase Inverness. Onderweg begint het hard te regenen en te wederom te onweren. In enkele minuten komt er zoveel water naar beneden dat het niet mogelijk is op harder dan 35 mile per uur op de snelweg te rijden. Dit betekent dat onze terugreis langer heeft geduurd dan gepland.

Shannon was vorige week 10 jaar geworden en mocht, voor haar verjaardag, kiezen waar we de eerste dag gingen eten. Mevrouw kennende werd dit Outback steakhouse. Geen verkeerde keuze alsdus vader. Bij een feestje hoort een voorgerecht en op aanraden van een collega besteld ze de French Union soup, welke op ze minst ‘niet vies’ is te noemen. Aussie cheese fries is het tweede gerecht wat onderling gedeeld word. Esther waagt zich voor het eerst van haar leven aan de snowcrab en Ashley wil graag Macaroni and Cheese. De twee overgebleven kandidaten stellen zich tevreden met een lekker sappig stuk vlees. Omdat Shannon onlangs jarig is geweest licht ik de ober in, zij wordt vrolijk toegezongen door het aanwezig personeel.

Dag 03

Rond kwart voor zes begint de druk op de blaas toe te nemen en besluiten we maar wakker te blijven. Gisteravond ging nl redelijk vroeg het licht uit. Als we de deur van de slaapkamer open doen zien we dat Shannon & Ashley ook al tot het land der levenden zijn toe getreden. We kijken even gezamenlijk naar Tom & Jerry op Carton Network en eten een Pop Tart in bed. Tegen zeven uur stappen we eruit en maken we ons op voor een ritje naar Indian Harbour Beach, hier woont sinds april van dit jaar Johan met wie we twee jaar geleden eveneens in Florida waren. Hij en zijn familie hebben hier een bedrijfje gekocht en wij zullen die even vakkundig gaan inspecteren. 😉

Rond de middag arriveren bij het appartement van Johan en zijn familie. Hier doen we gezamenlijk een lekker Hollands bakkie en kletsen even bij. Hierna is het tijd voor een rondleiding door de winkel. Ik besef me dat ik best wel jaloers ben op hun. Het winnen van de green card en een mooie winkel op een even mooie locatie. We tanken even bij bij de Starbucks, want we waren nl eerder tot de ontdekking gekomen dat de Starbucks die we twee jaar geleden onveilig maakte op de Florida Turnpike (snelweg) niet meer bestaat. Tijd voor een Frappachino dus.

Zoals afgesproken gaan we ’s middags naar het strand en nemen een verfrissende duik in de Atlantische oceaan bij Cocoa Beach. Mooi helder water, lekker warm, hoge golven. We zien ook regelmatig vissen uit het water springen, een vreemd gezicht. Ook vandaag zijn de weergoden ons niet gunstig gezind, want net als gisteren begint het rond vier uur stevig te onweren. Zo stevig dat we door de lifeguard gesommeerd worden uit de zee te komen. HEt ziet er niet naar uit dat het snel stopt en we besluiten om Ron Jon’s Surfshop te bezoeken. Een gigantisch grote winkel met alles op het gebied van het strandleven en typisch Amerikaans 24 uur per dag open. Er wordt al 200 mile van te voren langs de grote wegen reclame gemaakt voor deze winkel. Na enige tijd en wat dollars later rijden we naar Longhorn steakhouse op het vaste land. Ook hier smaakt het voortreffelijk. Tegen achten nemen we afscheid en spreken af voor aanstaande dinsdag, dan gaan we nl gezamenlijk een baseball wedstrijd bijwonen. We rijden in het donker, maar aan de horizon hevige lichtflitsen, naar huis in ongeveer 2 1/2 uur…….

Dag 04

Vandaag gaat het licht aan rond half zeven. Nog geen half uur later liggen we even te dobberen in het plaatselijke zwembad. (Ik deed de slaapkamer deur open en daar was ie!) Na een half uurtje genieten we gezamenlijk van het ontbijt en geven Shannon & Ashley een gitaarsolo weg bij het zwembad. Ja, de dames hebben gisteren een houten gitaar-tje gekocht en we hebben nu twee rasartiesten in huis. Esther doet onder tussen de was en gaat op zoek naar afwasmiddel voor de afwasmachine. Gevonden! Hoor ik opeens vanuit de keuken. Tegen negen uur gaan we eerst even langs de receptie van ik zie dat ze al meerdere malen hebben gebeld. Ook hing er gisteren een kaartje aan de deur of we wel even zo vriendelijk willen zijn om officieel in te checken 😉 Tja, we zijn ook nog geen dag thuis geweest. Dan vlug in de auto, hup naar Bush Gardens in St. Petersburg (Tampa).

We gooien de tank vol voor slechts $30,- (23 euro!). Amerikanen vinden dat duur, maar wij lachen erom. Met het zonnetje aan de hemel (het is al dagen gemiddeld zon 35c) melden we ons omstreeks half elf op de parkeerplaats van Bush Gardens, met de tram worden we naar de ingang gebracht. Met de thuis uitgeprinte toegangstickets komen we snel en zonder problemen door de poortjes. We hebben voldoende tijd om het hele park te zien en diverse attracties te doen. We gaan op de foto met de Amerikaanse Pino (Big Bird) en verwonderen ons over een achtbaan, de SheiKra. Esther heeft een paar keer staan twijfelen of ze er wel of niet in zo gaan. Ja, nee, toch ja, nee toch maar niet. De rollercoaster gaat namelijk tweemaal naar beneden, dat is op zich niet zo erg, 90 graden, haaks dus, dat is haar toch net even teveel. Het ziet er wel heel spectaculair uit en het heeft een leuk Splaszone effect waardoor onfortuinlijke langslopende bezoekers nat tot op het ondergoed worden. Je kan er natuurlijk ook, zoals onze meiden, op gaan staan wachten. Het absolute hoogtepunt vonden de meiden de waterspeelplaats bij Elmo’s Safari of fun. Bush Gardens is een leuk park voor een dag. Hoewel het eten in vergelijking met de prijzen te wensen over laat, hebben we ons prima vermaakt. Zoals Ashley zegt, als we in de auto zitten; “Het was een hele leuke dag!”

We eten nog wat bij de IHOP (International House of Pancakes) en rijden wederom in hevige regen en onweer naar huis. Gelukkig is het, met slechts wat gedonder rond vier uur, het ons bespaard gebleven gedurende de dag in het pretpark. We zullen zien wat de dag van morgen ons gaat brengen,……..

Dag 05

Vandaag beginnen we met zwemmen en begint het zonnetje alweer vrolijk te schijnen. Volgens de verwachtingen wordt het tegen de 37c, dat zal waarschijnlijk wel weer onweer worden. De rest van de dag is redelijk ‘open’. We zullen zien. Een ding staat vast. Dat is een Baseball game van de Tampa Bay Rays vanavond.

“Pappa, kom vlug! Ik heb een kakkerlak gevonden!” komt Ashley enthousiast aangerend. Bij de voordeur loopt een redelijk grote kever. Deze jongen gaat op de foto. Het zou sowieso een dag vol beestjes worden bleek later, maar daarover later meer. Tegen elf uur rijden we naar de winkel ‘Dollar General’ een soort Action, om wat noodzakelijke en niet noodzakelijke spullen te kopen. We rijden naar Crystal River state park. Het lijkt er op dat wij de enige zijn en een klasje kinderen op summer camp getuige de schoolbus. Op de heenweg zien we grote spinnen en nog grotere sprinkhanen.. Tevens vliegen er mooie grote vlinders door de lucht die ik helaas niet op de foto heb kunnen krijgen. Het is een rustig park, leuk voor een uurtje wandelen in een mooi gebied, maar ook niet meer dan dat. Na dat uurtje rijden we richting Clearwater Beach, althans dat was het plan. We stoppen bij Hommosassa Spring State park, omdat we hier twee jaar geleden ook voor de deur stonden, maar toen niet verder gekomen zijn dan het Visitor Center. Omdat we nog wat tijd hebben besluiten we het park in te gaan. We krijgen er geen spijt van, ook niet dat Clearwater van het verlanglijstje af valt.

Na een 20 minuten duurde boattrip over de Hommosassa rivier met glashelder water en diverse vissen, vogels en waterschildpadden komen we aan bij het State Park. Het eerste wat opvalt na binnenkomst is het heldere blauwe water waar we later vandaag Manatee’s (zeekoeien) in zien zwemmen. Al gauw wandelen we langs Lu het nijlpaard. Lu geeft een demonstratie hoe ze haar ontlasting kwijt raakt, terwijl ze dit doet gaat haar staart als een propeller in de rondte. Gelukkig zat er genoeg afstand tussen Lu en de bezoekers (wij dus!). Het park biedt een gevarieerd aanbod van dieren. Je brengt hier zo’n drie a vier uur door, inclusief de boottochten.

‘ Pap, help!’, het klinkt als een noodkreet. Ashley wordt achterna gezeten door een eekhoorn die het op haar zakje chips heeft gemunt. ‘Ik hoef geen chips meer’ zegt ze. Dat is helaas niet de oplossing, want de nieuwsgierige eekhoorn blijft geruime tijd bij ons in de buurt. Om half vier nemen we de laatste boot terug en zien bij de afvaart en heuse alligator in de rivier liggen. Hij blijft liggen waar hij ligt en we komen allemaal weer heel aan bij het visitor center.

We rijden naar Tampa /St. Peterburg voor de baseball game van de Tampa Bay Rays tegen de Minnesota Twins. Als we vlakbij het stadion zijn begint de lucht te betrekken. Ja hoor, het begint wederom te onweren. Ik zie de bui al hangen en ben er bang voor dat de wedstrijd vanwege de regen afgelast gaat worden. Als we het stadion zien liggen zien we dat er een deksel op zit. Gelukkig! Zijn we niet voor niets gereden. De sfeer in het stadion is geweldig en ik maak een praatje met de mensen op de rij voor ons die denken dat we uit Duitsland komen. Heb ze maar even uitgelegd dat we dat niet doen 🙂

We zien een paar homeruns en proeven van de sfeer. Er is ook een soort Bingo, ik vond een kaart in een programmaboekje, waar ik niets van snapte. De vrouw voor mij wilde het wel uitleggen, want ze had zelf ook een stuk of tien bingo kaarten op schoot. “Mevrouw, u mag de kaart houden, maar als u wint dan delen we de prijs” zei ik lachend. Na een plaspauze kwam ik terug bij mijn stoel en kreeg ik van de vrouw een originele Tampa Bay Cap aangereikt. “I won?” vroeg ik verbaast. “No, i won, but you can have it”. Ik mocht de cap dus hebben, leuk! Toen ik zei dat ik hem zo bewaren als souvenir, was ze helemaal trots. Ook Ashley kreeg zomaar een klein presentje van een dame voor haar. Een supporter-gadget in de vorm van een koebel met het logo van de Rays. Helemaal leuk! Evenals de spontaniteit van de Amerikanen. De New York Yankees hebben verloren en de Rays gewonnen, zodat de laatstgenoemde nu eerste op de ranglijst staan. Dit was het laatste wat ik meekreeg van de feestende supporters…

Dag 06

Tegen acht uur beginnen de eerste vormen van leven zich te tonen in onze vakantiewoning. De dames hebben redelijk uitgeslapen, mede omdat wij ze gisteren niet bij elkaar, maar apart in bed hebben gelegd. Nadat we gladgestreken waren en wat voedsel tot ons hadden genomen rijden we vandaag richting Orlando en wel naar Disney’s Typhoon Lagoon. Een snuifje Disney dus. Je hoeft je geen zorgen te maken dat je in de ze omgeving niet aan je Disney vitamins komt. We hebben nog twee toegangskaartjes van 6 jaar gelden toen we het park uit moesten vanwege onweer en die gaan we vandaag verzilveren.

De auto krijgt weer wat nodige brandstof toegediend voor $2,67 per gallon (3,7 liter, ongveer 80 cent per liter!) en ik zorg dat ik wat kleingeld heb voor de vele tolpoortjes. Een rit naar Orlando kost ons ongeveer $6,- aan tol per retourtje. Daar krijg je wel voor terug, dat je rustig en ongestoord je reis kan volbrengen, zonder files en stoplichten.

We komen even over elf uur aan bij het Disney geweld. We parkeren de auto en het valt mij direct op dat we hier geen parkeergeld hoeven te betalen. We kopen er twee toegangskaartjes bij voor de kids a $40,-, een pittig prijsje voor een zwempark. De kaartje uit 2004 geven geen problemen bij de controle en al gauw plonsen we in het water.

Het grote bad is spectaculair, om het half uur en dan een half uur lang volgt er om de 90 seconden een gigantische golf van minsten anderhalve meter hoogte! Je wordt ettelijke meters meegesleurd en het effect is overweldigend. De meiden vinden het ook helemaal geweldig en Ashley, zo klein als ze is, trotseert de golven alsof zij de baas over ze is.

Er zijn nog verschillende glijbanen, waarvan de Humunga Kowabunga en de Crush ‘n’ Gusher het meeste spektakel bieden. Er is een heus sharkreef waar je even over de haaien en soortgenoten mag snorkelen. Al met al een geweldig park en aanrader die het geld meer dan waard is. Om half zes besloten we ons af te drogen en bij de Taco Bell op de hoek een stapel taco’s en burrito’s naar binnen te werken. Ik moet zeggen; het is gelukt!

We rijden weer terug het terrein van Disney op en vermaken ons geruime tijd bij Downtown Disney. Zoals een echte toerist betaamt kan je niet zonder souvenirs naar huis en geven dan ook $60 ,- bij de supergrote Disneywinkel. Als het rond negen uur lekker donker is geworden zien we het in de verte bliksemen. Het hevige onweer is ons vandaag bespaard gebleven. Ashley & Shannon genieten van de sfeervolle omgeving en lopen vrolijk in het rond. Als het half tien is vinden wij het welletjes geweest, want we moeten nog ongeveer anderhalf uur rijden naar Inverness. Eenmaal in de auto lijken de dames alles behalve moe. “Pappa ik ga slapen. Ik ga naar dromenland” zegt Ashley plotseling. Nog geen vijf minuten later ligt onze gezellige grapjas op een roze wolk. Shannon volgt niet veel later. Precies op schema komen we aan in Inverness en gaat voor ons een uurtje later ook het ligt uit…….

Dag 07

Vandaag is een wereld vol zee en dan midden in Orlando. Tegen half toen tijden we naar Seaworld! Ontbijten doen we vandaag op de Amerikaanse manier onderweg stoppen we bij de Dunkin Donuts en halen koffie en een doos donuts in verschillende kleuren en smaken. De koffie is gloed heet en een uur later op drink-temperatuur, op dat zelfde moment rijden we de parkeerplaats op bij Seaworld waar we $12,- voor moeten betalen.

We beginnen met het kijken van de Sesamestreet show Elmo and AbbyCadabby’s Treasure hunt. Leuk voor de kleintjes hoewel Shannon er zichtbaar ook plezier in heeft. Direct hierna begint in een ander theather de show van de sealeeuwen Clyde & Seamore wat leuk en humoristisch is. In Seaworld hebben we geen tijd gehad om ons te vervelen. We bekijken meerdere show die stuk voor stuk de moeite waard zijn. Wat opvalt is dat bij de de voorstelling van ‘Believe’, met Shamu the Kilerwhale, de trainers niet meer met de orca’s tegelijk in het water gaan. Dit komt naar alle waarschijnlijkheid door het ongeval met dodelijke afloop aan het begin van dit jaar. De show ‘Blue Horizons’ met dolfijnen en walvissen en de nodige acrobatiek blijft verreweg het mooiste.

Esther wil voor dat we gaan eten nog in de nieuwe achtbaan “Manta”. Eenmaal plaatsgenomen hang je met je gezicht naar de grond in je stoel. Het is de bedoeling dat je de rit het ervaart als een Stingray (een Rog). Na eenhalf uurtje komt Esther met en rood hoofd bij de uitgang weer naar buiten. “Gaaf”, zegt ze. Ik zal het nooit weten,…..

We zoeken een plekje om een hapje te eten en dat vinden we bij Voyagers Smokehouse. Van buiten ruikt het erg goed. We nemen een combinatieschotel met ribs en een stuk gebraden kip. De kinderen hebben een kids menu, met een stukje sparerib. Hier moet ik $40,- voor betalen en dat is minstens $25,- teveel! Kwalitatief was het slecht, de ris waren bagger vet en de kip droog. Nee dat was/is geen aanrader. Gisteren hebben we voor $15,- veel beter gegeten bij de Taco Bell.

Inmiddels valt de avond en is het eigenlijk de gehele dag mooi weer gebleven, op een kleine regenbui na in de middag. We gaan nog even bij het dolfijnenbad kijken waar je deze zoogdieren kan aaien en voeren. Helaas kwamen we net te laat voor de laatste sessie om de gewillige dolfijnen een lekker visje toe te dienen. We vermaken ons nog wat in het park en rond acht uur sluiten we achteraan in de rij voor Journey to Atlantis, een rit in een boot met verschillende afdalingen, en dat is nog zacht gezegd 😉 We gaan er alle vier in. Ashley staat voorop te springen en Shannon heeft wat overredingskracht nodig. Achter vond iedereen het leuk en nadat we ons evenwicht weer hebben gevonden zoeken we langzaam een plekje voor het vuurwerk wat om half tien begint.

De vuurwerkshow is niet van het formaat Disney, maar wel de moeite waard om op te wachten. We horen een paar harde knallen waarvan de meiden zo schrikken, zodat ze zeker niet meer in slaap vallen tijdens het vuurwerk, wat ze twee jaar geleden bij Disney wel deden. Na een lange en leuke dag in het park rijden we de gebruikelijke route weer terug naar Inverness en rollen tegen half twaalf ons bedje in,……

Dag 08

Na vandaag zijn we over de helft van deze nu al geslaagde vakantie. De dag begint tegen half acht als Shannon bij ons de kamer binnenkomt. “Mam, Pap, waar ligt mijn badpak?” Nog geen vijf minuten later ligt ze te spetteren als een dolfijn in het water. Een klein half uurtje later komt ook ons andere kleine meisje om de hoek kijken. “Mag ik mijn badpak aan?” zegt Ashley als eerste. Ook zij is hierna binnen luttele minuten de show van Shamu van gisteren na aan het spelen. Na een uurtje, worden ze gesommeerd onder de douche te springen en zich hierna aan te kleden. We gaan ontbijten. Dat doen we dit keer bij Joey’s Family restaurant, hier we hebben we tijdens een eerder verblijf in Florida erg voordelig ontbeten. Tja, we blijven Hollanders he,……….

Tegen de middag rijden we naar Orlando en komen als eerste uit bij de Premium Outlets. Kleding en schoenen zijn hier in sommige gevallen bijzonder goedkoop. Ik koop een paar Nike schoenen waar ik in Nederland waarschijnlijk meer voor moet betalen dan dat ik er hiervoor doe, slechts $49,95 oftewel €37,-. Even verderop staan we bij de Levi outlet en er gaan twee spijkerbroeken mee voor $67 (ongeveer 50€). Ashley krijt een cap met haar naam er op. En de meiden staan ook nog eens oog en oog met een echte (Baby) alligator die ze zelfs nog even vast mogen houden van de eigenaresse. Die neemt snel een foto in de hoop deze aan ons ter verkopen voor veel geld ($10). Hier bedanken we voor.

Als het half vijf is zijn we aangekomen bij de Florida mall. Ook hier kopen we wat kleding voor weinig geld. Ik laat nog wat vocht langs mijn mondhoeken lopen als ik sta te kwijlen in de Apple Store tussen alle I Phone 4’s Ipad’s en alle andere Apple gadgets. De meiden kiezen wat nieuwe kleren voor hun knuffels uit bij de Build a bear shop. Vroeg in de avond worden we gebeld door Johan en zijn familie, de kids, Stan & Nicolle, die in Florida wonen, komen namelijk een nachtje bij ons slapen. Ze zijn onderweg en bijna bij de Florida mall waar we wat gezamenlijk gaan eten. Als de grote wijzer precies tussen de acht en de negen staat scheiden onze wegen en gaan alle kids met ons mee. De rit naar huis gaat voor het gevoel snel volgens Ashley, “dat komt omdat we lekker aan het kletsen zijn” zegt ze. Bij ons huis aangekomen mogen alle kids nog even een half uurtje poedelen in het bad achter het huis. En dan snel gaan slapen, want morgen gaan we met ze allen naar Universal , ‘Islands of Adventure’.

Dag 09

De eerste kindertjes bewegen zich rond half acht en we stappen dan direct allen uit bed. We willen een beetje op tijd vertrekken naar Orlando voor een dagje in ‘Islands of adventure’. Rond tien uur arriveren we daar dan ook nadat TomTom, op alles behalve de ingang van het park, bestemming bereikt uit de speakers liet klinken. Gelukkig waren we wel in de buurt en konden we, nadat we $14,- parkeergeld hadden betaald, onze weg naar het park vervolgen.

Als eerste sluiten we aan in de rij voor Spiderman waarbij je in 3d boven de stad New York zweeft. Het is een hele spectaculaire attractie, die voor de jongsten onder ons wel een beetje te heftig kan zijn. De 40 minuten wachten waren het wel meer dan waard, nog nooit heb ik zo’n spektakel gezien en het is een absolute aanrader. Ook een aanrader is ‘Popeye & Bluto’s Bilge-Rat Barges’. Het resultaat is wel dat je hier drijf- en drijfnat uitkomt, maar het lachen staat je nader dan het huilen, vooral als degene tegenover je de volle laag krijgt! Inmiddels zijn ook Johan & Cobie gearriveerd, de ouders van Stan & Nicolle die een nachtje bij ons hadden gelogeerd. We vertelden direct over onze laatste attractie die vonden we zo leuk dat we, dankzij de vijf minuten wachttijd, er wel driemaal achter elkaar ingegaan zijn. En geloof me, iedereen kwam er drijfnat uit. Gelukkig is dat hier in Florida niet zo’n probleem, stel je voor dat je in de herfst in de Efteling dit overkomt, brrrrrrr…….

Shannon voelt zich plotseling niet zo lekker en wilt het liefst naar huis toe. Aangezien dat zeker twee uur duurt vanaf de plek waar we nu zijn, haalt dat op dit moment niet zoveel uit. Ik heb nog een Ibuprofen in de tas en een klein schoonheidsslaapje bij haar moeder op de schoot doet wonderen. Cobie blijft achter en ondertussen sluiten de overige leden van de groep zich achter in de rij aan bij ‘Jurassic Park River Adventure’ we moeten hier een uurtje wachten. Ook dit is een bijzonder attractie met een gigantische vrije val aan het eind van de rit. Heel mooi opgezet en wederom het wachten waard.

‘The Wizarding World of Harry Potter’ is slechts zes weken open en dat is wel te zien als we hier doorheen lopen. Het is een groot mierennest van mensen, gigantisch druk dus. Het ziet er wel erg mooi uit, maar wij zijn geen echter Harry Potter fans en hebben het er dus niet voor over om achteraan te sluiten in de grote rijen voor de verschillende attracties. Er zijn zelfs mensen die in de rij staan om in een restaurant te mogen eten! Je kan zien dat de nodige miljoentjes heeft gekost om dit gedeelte van het park te bouwen. Het ruikt er zelfs naar muizen! Lijkt me niet zo fijn in een restaurant, maar daar zijn we niet binnen geweest, dus wellicht ruikt het daar naar tovenaarsleerlingenparfum,……

Het valt ons op dat de wachttijd bij Jurrasic Park nu opeens nog maar tien minuten is, en omdat Esther & Shannon deze rit nog niet hebben gedaan, sluiten we aan voor de ronde. Het geschreeuw en gebrul van de Dino’s doet onze dames niks en als we met een rotgang weer naar beneden gekletterd zijn roept Ashley: ‘nog een keer!’. Dit doen we niet, omdat we nog even het park rond voor sluitingstijd.

Het park gaat om 22.00 uur dicht en een klein half uurtje daarvoor lopen we naar de uitgang na een lang, maar leuke dag in een bijzonder leuk pretpark. Ik had hier een heel andere voorstelling bij, maar raad het iedereen aan. Door alle hectiek van het park hebben we nog geen avondmaal genuttigd en besluiten ‘even’ naar International Drive te rijden voor een ‘snelle hap’. We sluiten aan achter in de rij bij de drive thru van de Kentucky Fried Chicken tegenover Wet ’n Wild. Man, man, man, wat we hier hebben meegemaakt. Werkelijk niet te geloven. Ten eerste duurde het doorschuiven van de auto’s al erg lang, we wilde al eens uit de rij ontsnappen, maar omdat we ingesloten waren door andere auto’s lukte dit niet meer. Toch maar wachten dus, na een half uur waren we eindelijk aan de beurt, althans zo leek het. Toen we bij de praatpaal stonden hebben we nog zeker tien minuten gewacht voordat de bestelling opgenomen werd. Deze was toch niet al te moeilijk, tenminste dat dacht ik. Na twee keer de bestelling te hebben doorgegeven en gevraagd te hebben of alles duidelijk was konden we eindelijk doorrijden naar het volgende raam. “Wat heeft u besteld” , vroeg de dame. “Dit meen je niet”, zei ik hardop. Waarschijnlijk heeft ze daar niets van begrepen, maar ze kan aan de gezichtsuitdrukking zien dat we er niet vrolijker op werden. Na nogmaals de hele bestelling te hebben doorgegeven, werden we gesommeerd te gaan wachten opdat ze de bestelling bij ons zouden brengen. Met een hele diepe zucht reed ik verder. Na tien minuten, nog niets. Net op het moment dat ik de auto uitstapte om ons geld terug te halen werd het eten gebracht, met verontschuldiging. Ja, dank je de koekoek! Dit is zo’n situatie waar je bij had moeten zijn. Al met al waren we een uur later thuis. Het bonnetje lijsten we in,……..

Dag 10

Vandaag blijven we thuis, want we krijgen namelijk bezoek. Johan en zijn familie komen een dagje langs in Inverness. De kids maken gebruik van de extra tijd om in bed te blijven liggen en Shannon is dan ook pas tegen negen uur wakker en Ashley geven we rond half tien een zetje richting de rand van het bed.

Rond het middaguur gaat de deurbel en staat de hele familie uit Indian Atlantic voor de drempel. We praten wat bij onder het genot van een bakje zelf gezette Starbucks-koffie. Johan en ik struinen even het internet af voor een shootingrange. Als Amerikaan mag je namelijk in sommige gevallen legaal schieten en wij hebben het plan opgevat om dit deze middag even met ze tweeën te gaan doen. Op een klein uurtje rijden vinden we de Hernando Sportsman’s Club en hier mogen we voor $12,- per persoon plaatsnemen in een schiethokje. Het valt op dat de veiligheid bijzonder hoog in het vaandel staat aldaar. Duidelijke instructie en geen gekkigheid, het zijn namelijk allemaal echte wapens. Terwijl wij met ‘mannen dingen’ bezig zijn vermaken de kids zich in het zwembad. Hoewel het vandaag een regenachtig dag is met hier en daar een plaatselijke onweersbui.

Op de schietclub zijn we ondertussen een wedstrijd begonnen wie het meest het hoofdgedeelte van de afbeelding kan raken. Ik neem een voorsprong van 5 tegen 2. Johan probeert nog terug te komen in de stand, maar moet uiteindelijk zijn meerdere erkennen in de eindstand, 5-4. De instructeur complimenteert ons met de rake schoten, zeker als hij hoort dat het voor mij de eerste keer is en voor Johan zijn tweede maal. Al met al is het een bijzondere aparte en ook spannende ervaring om met echte wapens ’te spelen’. Laten we voor op stellen dat ik geen voorstander ben van geweren en pistolen, maar dit niet had willen overslaan.

Tegen vier uur zijn we terug en hebben we op de weg naar huis “besloten” dat we de geplande BBQ laten voor wat het is. We gooien in de groep het voorstel om te gaan eten bij de Golden Corral, veel voor weinig. Hier eet je per volwassene voor iets meer dan $10,- je buikje rond uit een groot assortiment etenswaar. Wij betalen $37,- voor vier personen bij de “all you can eat” buffet. Het is geen superkwaliteit, maar meer dan voldoende voor de betaalde prijs. We drinken gezamenlijk nog een bakje koffie in onze tijdelijke huis en nemen daarna afscheid, want er moet nog een rit van ongeveer een uur of drie afgelegd worden. Bovendien beginnen morgen de Amerikaanse scholen weer.

Wij rijden nog even naar de Wallmart om wat inkopen te doen. En als we rond half tien weer ’thuis’ zijn nemen we alle vier nog even een verfrissende duik. De kleine dames gaan hun haren wassen en naar bed als we een half uur verder zijn. Het is mooi geweest voor vandaag. Morgen besteden we het tweede deel van de eerder aangeschafte tickets voor Universal Studios in Orlando.

Dag 11

Voor het eerst van de vakantie zetten we de wekker. Deze produceert geheel volgens afspraak om half acht een irritant geluid, zodat we wakker genoeg zijn om te beseffen dat we vandaag op tijd willen vertrekken. Tegen 10 uur rijden we het parkeerterrein op bij Universal Studios om deze vandaag te gaan (her)ontdekken. Ook nu betalen we weer $14,- parkeergeld en mogen we de auto neerzetten bij E.T.

Als we in het park zijn beseffen we dat deze kleiner is dan het eerder bezochte ‘Islands of Adventure’, dat zal dan ook wel de reden zijn dat deze al om acht uur sluit i.p.v. tien uur. We denken dan ook dat we het niet tot acht uur vol zullen maken in dit gedeelte van Universal. Maar ok, we dachten ook dat het een stuk minder druk zou zijn dan afgelopen zaterdag, omdat de Amerikaanse scholen weer begonnen waren. Niets is minder waar.

We constateren dat het toch al zeven uur is geweest als we uit het theater van Shrek 4-D komen. We besluiten nog een attractie te doen en dan iets buiten het park te gaan eten. De prijzen hier zijn best hoog in verhouding met de aangeboden kwaliteit. Het laatste voedsel bestond vanmiddag uit een Hotdog ($7) en een Turkey leg ($8,50). Onze magen zijn dus wel weer aan wat voedsel toe.

Bij de Universal City walk eten de dames iets bij de Burger King en ik haal iets Aziatisch bij de Panda Express, wat in mijn ogen veel lekkerder is dan zo’n hamburger. Om half negen lopen we naar het parkeerterrein en Ashley helpt ons herinneren: “Pap, de auto staat bij E.T.” En ja ze heeft gelijk, hij staat er nog ;-). We rijden naar huis en het valt op dat we voor het eerst deze vakantie geen onweer zien. Het heeft wel even geregend vandaag, maar de dagelijkse temperaturen zijn nog zeer aangenaam. Tegen kwart over tien zijn we thuis en gaan de meisjes meteen naar bed. Ze hebben dit keer onderweg niet geslapen. Wij gaan ook niet veel later en besluiten morgen er een rustig dagje van te maken, want we merken dat de kids soms best wel een beetje ‘vakantie moe’ zijn en aangezien wij ook geen achttien meer zijn,…………….

Dag 12

Tegen half negen meldt Shannon zich:”pap, mam, mag ik zwemmen?” Het mag. Een half uurtje later loopt Ashley verdwaast door de kamer. Is het ochtend? Dus ook de vraag waar haar badpak zich bevindt. Zoals afgesproken doen we een beetje rustig aan vandaag, geen lange autorit of pretpark. Na een tijdje zwemmen gaan de dames in bad en de ouders onder de douche. Ik haal wat verse broodjes bij de Publix supermarkt even verder op en rond half twaalf hebben we ons ontbijt (Brunch?) achter de kiezen.

Na de middag pakken we de koeltas in met verfrissingen en wat snacks. We rijden naar in ruim een half uurtje naar Homosassa en bezoeken allereerst Homosassa Butterfly. We betalen $8,- voor een groot mens en $ 6,- voor de kleine mensjes. Het is en kleine, maar bijzonder leuke, vlindertuin.We krijgen een 20 minuten durende film voorgeschoteld over het leven van eitje tot rups tot vlinder. Ook voor de kinderen, hoewel ze geen Engels spreken, goed te volgen. Daarna volgt een bijna persoonlijke tour met nogmaals de info, maar dan met echte eitjes en echte rupsen en vlinders. Erg leuk, de kids mogen zelfs een vlinder die zojuist ontpopt is ‘vrij’ laten in de vlindertuin. In de vlindertuin wordt vrolijk gefladderd en maak ik een aantal foto’s van onze gevleugelde vrienden. Goed voor een uurtje of twee deze bezienswaardigheid. Prima te combineren met een bezoekje aan Homsassa Springs Wildlife State park, zoals wij eerder deze week deden. We kopen een watermeloen bij een groenten en fruit kraam langs de kant van de weg. Op verzoek wordt deze netjes in stukjes gesneden.

Twee jaar geleden zijn we gestopt bij een speeltuin in Homosassa en we hebben besloten hier onze proviand te gaan nuttigen. Als we er langs rijden zegt Ashley: “hey dat is met die microfoons!” Wij vragen ons af wat ze bedoelt. Niet veel later beseffen we dat deze speeltuin een aantal spreekbuizen heeft, waar je op afstand met elkaar kan praten. We komen tot de conclusie dat het geheugen van onze vijfjarige erg goed werkt. Na een uurtje rijden we een stukje door naar Silver Springs en komen onbedoeld terecht in een kleine mall. Hier geven we nog wat geld uit bij de JC Penny’s een warenhuis waar nu kortingen tot 70% worden uitgedeeld. Ik koop een shirt en de kids ook nog wat kleding. Hoe graag Esther ook wilt, iets voor haar zit er niet bij. De Amerikaanse smaak voor dames verschilt erg groot van de onze en is in veel opzichten ’truttig”.

Rond half zeven zijn we weer in Inverness. We parkeren de auto op het parkeerterrein bij Outback Steakhouse. Hier eten we ons weer veel te vol en bewaren het nagerecht voor thuis welke we meenemen in een echte authentieke Outback meeneem-tas. Gelet op de prijs van het genuttigde, vind ik dat ik een menukaart van de Outback mee mag nemen, als souvenir, voor mijn verzameling ;-). Eenmaal in onze tijdelijke woning duiken Shannon & Ashley nog even in het zwembad. Plotsklaps begint het flink te regenen zoals het hier in Florida kan. Na ongeveer vijftien minuten klaart het op en is het alsof het nooit geregend heeft. Esther heeft ondertussen een lekkere bak van de Starbucks Sumatra koffie gezet, die we gezamenlijk opdrinken aan de rand van het zwembad. De meegebrachte desserts van de Outback gaan ook op een schoteltje, maar helemaal op gaan ze niet. De ruimte in de maag was nog net even wat te weinig,…….

Dag 13

Als doorrijden komen we op de US 192 een Nike Factory store tegen waar we onbedoeld nog wat dollars uitgeven aan diverse artikelen, waaronder een sport outfit voor Esther. “Didn’t we met before?” zegt de man die net als ik bij de pashokje staat te wachten. Toen we in Seaworld waren stonden we in de rij met deze heer uit Ohio bij ‘Journey to Atlantis’. We hadden toen een leuk gesprek, hij kon zelfs Nederlandse woorden, omdat hij enkele maanden in Amsterdam had gewoond in de jaren 80, en nu, een week later, komen we elkaar weer tegen in Orlando. “By the way, I’m Patrick” zegt hij als hij zich voorstelt. We kletsen nog wat en nemen wederom afscheid. “Till next time”, zeggen we beiden lachend.

Weer in de auto rijden we verder International Drive af en komen bij de Premium one Outlets terecht. We vinden daar nog voor de girls een paar nieuwe schoenen en eten bij de Taco Bell op het foodcourt. Een klein stukje verder vinden we Pirats Cove midget golf en gaan Shannon en Ashley een competitie aan met hun moeder. Achtien holes, wie heeft de minste slagen? Als ik de eindstand omroep blijkt dat Shannon en Ashley beiden 50 slagen hebben en hun moeder 51. Een High Five tussen de jongste dames volgt. Ze hebben hun moeder verslagen 😉

Omdat het inmiddels flink begint te regenen en er een behoorlijk donkere lucht aan aankomt besluiten we om nog even naar de Florida Mall te rijden. Er volgt een heuse ‘Tornado Warning’ op Sunny FM (105,9 FM) waar we al bijna de hele vakantie naar luisteren. In de mall ontmoeten we voor de laatste maal deze vakantie Johan, die een nieuw speelgoedje heeft opgehaald bij de Apple Store (I Phone 4). Wij kijken nog even bij Old Navy, hier zijn de spijkerbroeken in de reclame en voor $20,- totaal hebben beide kids er een broek bij. Ashley en Shannon willen nog even een rondje over het foodcourt. Hier staan diverse verkopers hun waar aan te prijzen en mag je gratis proeven. Reuze interessant dus.

Tegen half zeven rijden we richting ‘huis’, maar niet voordat we stoppen in Wildwood bij de Denny’s. Hier eten we voor $26,- ons buikje rond met lekkere Meatloaf met gravy voor mij, Pork Chopped voor Esther en Mac ’n Cheese voor de dames. Als we rond half tien in Inverness zijn vermaken we ons nog even in het zwembad. Een uurtje later is toch echt bedtijd voor een paar kleine meisjes en niet veel later gaan wij ook slapen.

Dag 14

Na het ontbijt stappen we in de auto richting Orlando. Om ongeveer half elf komen we aan bij Aquatica, het zwemparadijs wat bij Seaworld hoort. We parkeren voor $12,- en sluiten achteraan in de rij voor de tassencontrole. Blikjes en grote hoeveelheden voedsel mogen niet het park in, het lukt ons toch om een aantal blikjes in de koeltas mee te krijgen. Die drinken we echter niet leeg, daarover later meer..

De thuis uitgeprinte toegangskaarten haperen een beetje en daarom moet alles handmatig worden ingevoerd. Het duurt eventjes voordat we alle vier binnen zijn. Allereerst een kluisje huren voor $15,- , waarvan je $5,- terugkrijgt als je de sleutel weer inlevert, omkleden en, hup, het water in. Het is een mooie dag, de zon schijnt en er staat 34c op de teller, een klein windje erbij. Al met al een mooie dag voor te poedelen in het water.

Tegen twaalven beginnen we trek te krijgen en onze ervaring is dat het niet echt goedkoop is op in een park als deze je zelf vol te gooien en een restaurant. We worden echter op de hoogte gesteld van de ‘all day dining deal’, de hele dag door onbeperkt eten en drinken in het buffet restaurant. Omdat we anders toch al gauw $40,- kwijt zijn voor ze vieren, besluiten we dit te doen. We krijgen een armbandje om en voor $68,- mag de familie van Eis de ganse dag door eten en drinken.

Aquatica is een mooi park en vrij nieuw (ongeveer 2 jaar oud) en heeft hele leuke glijbanen. We waren al bijzonder te spreken over Disney’s Thyphoon Lagoon, maar eigenlijk vinden we deze nog leuker! We doen de Walhalla Wave (met een groot gedeelte in het donker!) & HooRoo Run, met de hele familie knotsgek naar beneden. Er is een stroomversnelling, maar ook een Lazy river. Er is zelfs een heuse glijbaan waarbij je door het dolfijnenbad (Dolphin Plundge) glijdt en natuurlijk ontbreekt ook het golfslagbad niet. “Pap, kijk eens wat ik kan!” Ashley heeft de smaak te pakken en kan al vier tellen onder water blijven. Aan het eind van de dag denkt ze zelfs dat ze al zelfstandig kan zwemmen en springt zonder schroom de golven in. Zonder er erg in te hebben, vliegt de dag voorbij en is het opeens half acht. Het park gaat om acht uur dicht, dus besluiten we, om de drukte voor te blijven, ons te gaan aan kleden. We rijden voor de laatste keer richting Inverness. Morgen zit het erop, we kijken na al terug op een geslaagde vakantie!

Dag 15

Het is tegen acht uur als de eersten voeten op de vloer gezet worden. De laatste spulletjes worden in de koffers gedaan. Vandaag vliegen we immers terug naar Hollandia. Gisteren zeiden we tegen elkaar dat we in ieder geval het weer het meeste zouden missen, als we één ding mochten kiezen. Uiteraard zullen we meer zijn, maar goh wat is het toch lekker elke dag opstaan met het zonnetje aan de Oostelijke horizon.

We hebben vier en plaats van twee koffers mee op de terugweg. Souvenirs, hebbedingetjes en kleding is wat de extra koffers vult. Ze mogen niet zwaarder zijn dan 23 kilo, dus het is even passen en meten. Ik heb daarvoor een heel handig weeg-apparaatje gekocht voor ongeveer twee euro bij de Action. Shannon en Ashley zijn ondertussen ook wakker geworden en springen voor de laatste keer nog even in het zwembad. Even na tien uur rijden we richting Orlando, we zullen om ongeveer drie uur de auto moeten inleveren en we vliegen om half zeven (plaatselijke tijd) vanavond. We hebben dus nog even een paar uurtjes over ter vermaak…

Tegen de middag zijn we terechtgekomen bij de Prime one Outlets Orlando. Hier waren we twee dagen geleden al eens, maar het kan nooit kwaad om te kijken of je nog iets leuks voor weinig tegenkomt. Bovendien moesten we even naar de Sketchers winkel. Het stiksel van de schoenen van Shannon begon na een dag al los te laten. We settelen ons eerst even bij het foodcourt om voor de laatste maal van ‘Bourbon chicken’ te proeven. Af sluiten doen we met een caramel Frappachino van de Starbucks. De Dollars beginnen nu echt op te raken. Bij de Sketchersstore doen ze niet al te moeilijk over de schoenen. Echter de zelfde maat is er niet meer, dus kiest Shannon een gelijk model uit met een andere kleur.

Het is half drie als we richting het vliegveld rijden. De benzinemeter staat al enkele tijd erg laag, maar ik schat in dat we dat wel gaan halen. We ‘mogen’ de tank namelijk leeg inleveren en dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als we het hebben gehaald en de auto inleveren krijgen we te horen dat we best veel hebben gereden, namelijk 2775 mijl (4440 kilometer) in 16 dagen. Dat is gemiddeld 277 kilometer per dag, maar voor ongeveer $ 0,73 per liter (€ 0,57) is dat best te doen.

Als we op het vliegveld zijn en hebben ingecheckt komen we op een gegeven moment achter dat we een uur te vroeg zijn. We vliegen pas om half acht i.p.v. half zeven. Nou ja , zijn we in ieder geval op tijd. En dat waren we zeker, want we gingen niet eerder dan kwart voor tien de lucht in! Vanwege het ontzettend slechte weer (onweer, storm) in Atlanta, waar onze tussenstop is, ligt al het vliegverkeer stil. Atlanta heeft een van de grootste luchthavens ter wereld, dus dat heeft nogal een impact. Het zal wel aan het feit liggen dat het vrijdag de 13e is! Uiteindelijk mogen weg en landen we even na elf uur in Atlanta. De vlucht naar Amsterdam vertrekt om 23.40. We hebben dus nog een half uurtje. Hup met de trein naar de juiste terminal en doorlopen geblazen! Het is best een eind, maar gelukkig mogen we het vliegtuig in en zo te zien waren we niet de enigen die met gehaaste spoed deze vlucht hebben gehaald. De purser zei nog dat hij niet zonder ons was weggegaan, maar dat kan hij nu makkelijk zeggen natuurlijk. Achteraf valt dat nog te bezien.

Tijdens de vlucht slaapt Ashley bijna volledig de gedurende acht uur, Shannon met een paar kleine onderbrekingen en Esther & ik proberen ook wat uurtjes mee te pakken. De ‘chicken or pasta’ is weer zoals vanouds niet te haggelen en het entertainment systeem is dit keer flut. We hebben, niet zoals op de heenweg, een eigen schermpje met eigen keuzes. We arriveren, zonder kleerscheuren, omstreeks twee uur ’s middags op Schiphol, de koffers oppikken en met de bus naar P3. De Auto staat nog op de zelfde plek en start, zonder problemen, in een keer. Onze woonplaats is snel weer in zicht. We kijken terug op een geslaagde vakantie. Tot ooit!

Florida 2010