Op een onmogelijk tijdstip ging de wekker, kwart over vier stond ik onder de douche, terwijl Henrie thee zette. Zoals altijd kun je op zo’n moment van de dag maar beter zwijgen. Behalve tegen ons poezengespuis, dat we 23 keer gedag hebben gezegd. Aagje snapte er niet veel van, alleen dat er iets ging gebeuren dat niet leuk was. De anderen snapten het wel, al meteen toen de koffers van zolder kwamen. Thijsje liet zich knuffelen, maar een knorretje kon er niet vanaf. Billy keek verdrietig en Sammie nam zich al voor ons eens goed te raken als we weer terug zijn, ze was haar rechter voorpootje al aan het oefenen.

We trokken om half zes de deur achter ons dicht, luisterden in de donkere, stille straat nog even naar het vogelconcert dat al was losgebarsten en begonnen aan de uitmergelende, lange reis die in Las Vegas zou eindigen. We hadden geen file, waren heel vroeg op Schiphol en zelfs het vliegtuig had geen vertraging. Het was wel aangenaam om die uren op Schiphol te wachten, gewoon niks doen en je verstand op nul zetten na de drukte van de afgelopen tijd. Kijken naar de mensen die door elkaar heenliepen. Ordeloos, kennelijk zonder doel, hun belangrijkste spullen met zich meesjouwend. Je hoorde alle talen van de wereld en het lopen door de luchthaven bracht de meest afwisselende geuren met zich mee. Het ene moment dikke walmen parfum, dan ineens afgewisseld met de lucht van frieten en hamburger en daarna weer bier of pizza.

De eerste vlucht van ruim negen uur was koud. Een fleecevest en twee dekentjes hielden me net een beetje op temperatuur, Henrie had nergens last van en snapte mijn ijshanden niet. De tweede vlucht (na een overstap van vier uur) die ook weer vier uur zou duren, was warm. Nee, heet. Vreselijk, je wist niet waar je het moest zoeken. Toen ik een keer van de wc kwam, zei ik tegen een mevrouw die op het gangpad een beetje heen en weer liep, dat het wel erg warm was. Een blik van opluchting verscheen in haar ogen en ze vertrouwde me toe dat ze dacht een heel lange opvlieger te hebben. Henrie daarentegen had heel de vlucht zijn trainingsjasje aan.

Las Vegas

Het vliegveld van Las Vegas was vrijwel uitgestorven. Je moest, voor ons gevoel, ettelijke kilometers lopen en naar een andere verdieping gaan voor je bij de carrousel was waar je je bagage kon ophalen. Uiteindelijk kwamen we bij ons onderkomen van die nacht. Nou, we hebben door de jaren heen in heel wat hotels gezeten, maar dit was toch wel het dieptepunt.

Normaal als we op Las Vegas vliegen hebben we een casino-hotel in Down Town Vegas: The Golden Nugget. Maar daar hebben ze sinds vorig jaar verzonnen dat je ter plekke een toeslag moest betalen: The Fremont Experience. Niet genoemd naar de straat met zijn spectaculaire openlucht shows, welnee. Je moest ter plekke $25,- betalen voor: de sauna, de fitness ruimte en andere onzin die wij nooit gebruiken. Het propje achter de balie kreeg een krakende nek van het nee schudden op mijn tegenwerpingen.

Tot ik schuimbekkend over de balie ging hangen, haar onderkin greep en in haar gezicht siste: ‘Luister slet, we zijn 24 uur op en hebben 10.000 kilometer gereisd om hier te komen, het is negen uur ’s avonds, ik wil wat eten, me douchen en om acht uur morgenochtend moeten we bij het camperverhuurbedrijf staan. Wij-hebben-geen-tijd-voor-je-fucking-fitness!!!’ Nou ja, ik had het graag zo gedaan en zei het anders, maar de woorden kwamen wel op hetzelfde neer. Zuchtend zei ze dat we het voor deze keer niet hoefden te betalen. Nee, dat klopt, want we komen niet meer terug. Dit zei ik niet, maar meldde het wel als zodanig in mijn review op Trip Advisor.

Goed, dus toen we deze reis boekten zei ik tegen het reisbureau: met hotel (dat moet de eerste nacht als je met een camper gaat rijden), doe maar wat. En zodanig werd het Mardi Gras Hotel geboekt. Nee, was echt goed, ze boekten er veel klanten in, werd me gegarandeerd. Wij bespreken ieder jaar onze ver-weg-reis bij hetzelfde reisbureau. Dan mag je verwachten (kennelijk niet) dat ze het dan ook naar onze wensen doen en wij zijn niet bepaald moeilijk.

Mardi Gras

Aangekomen bij het Mardi Gras, in plaats van bij een hotel, leek het alsof we in een getto terecht waren gekomen. We hadden een kamer op de eerste verdieping. Er was een lift, maar dan moest je nog een eind lopen met al je bagage, trappetjes hier, trappetjes daar. De kamer was verwaarloosd, wel schoon. Het bad had schurft als ik de enorme afgebladderde plekken bekeek en er waren rimpels in de vloerbedekking plus slijtplekken.

Kinderen

Er waren voetballende kinderen voor de deuren, kennelijk van grote families die daar zo’n beetje permanent woonden. We gingen in het bijbehorende afgetrapte casino wat eten. Zo hadden wij uitzicht op allerlei rapalje dat daar hun geld aan het verbrassen was. Heftig rokend kwamen ze geld wisselen aan de kassa van het restaurantje, zodat je al etend in de rook zat.

Naast het hekje van de eetgelegenheid (het eten was prima, eerlijk is eerlijk) zat een Aziatische mevrouw met een deken om haar schouders. Haar drie kleine kinderen renden door de gang en werden op meppen getrakteerd door hun duidelijk wanhopige moeder. Ze kregen ook een deken en speelden daar nog wat mee, maar het leek of ze op dat bankje in die hal moesten slapen. Misschien wachtend op hun vader, tot die klaar was met gokken.

We draaiden alle ellende onze rug toe en gingen terug naar onze afgetrapte kamer. Het was al elf uur geweest toen we een boel gebonk hoorden op de deur van een kamer tien meter verder. Ik rukte onze kamerdeur open en zag daar een stel mensen staan die aan het roepen was en stonden te bonken. Op dat moment waren wij 27 uur op en dan is mijn lontje redelijk kort. Dus ik grauwde ze met de nodige decibellen toe: DO YOU MIND!!! PEOPLE ARE TRYING TO SLEEP HERE! Kennelijk zag ik er woest uit, want ondanks hun getinte huid trokken ze wit weg en boden hun excuses aan. Even later mensen die luidkeels conversatie voerden vanaf de parkeerplaats met mensen op één van de verdiepingen van het hotel. Kortom, niet de beste plek.

Een rommelig begin van de vakantie!